หน้าเว็บ

วันพุธที่ 25 มกราคม พ.ศ. 2555

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 50

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 50 “เสียทองเท่าหัวไม่เสียผัว(เลว)ให้ใคร!!!!”

“ลูกต้องกลับมาทวงสิทธิ์ตัวเอง...จะปล่อยให้อีหน้าด้านที่ไหนมาชุบมือเปิบไปไม่ได้!!!”
“แต่บอลยังเรียนไม่จบ...”
“ขืนรอถึงตอนนั้นบอลคงได้มีลูกกับผู้หญิงอื่นเป็นโขยงแล้วมั้ง!?”
“................................................”
“อย่าบ้างานให้มากนักเลยนะ...ถ้าลูกได้แต่งเข้าบ้านวิษณุมนตรีก็จะมีเงินทองให้ใช้เหลือเฟือชีวิตไม่ต้องลำบากลำบนอะไรอีก”
“คุณแม่!!...หนูไม่ได้หวังจะ...”
“พอๆๆ...ลูก น่ะรู้จักหาความสุขสบายใส่ตัวซะมั่งเถอะ...แม่ต้องพูดตรงๆแบบนี้แหละไม่มัว มาเหนียมอายกันแล้ว!!!...ลูกก็ได้ทำงานในอาชีพที่ใฝ่ฝันมาพอสมควรแต่วันเวลา มันเปลี่ยนแปลงตลอดนะ”
“...............................................”
“พรุ่งนี้ลูกกับศรีขึ้นรถไปอยุธยาและสบทบกับลุงภพกลับพิษณุโลกจากนั้นค่อยมาหารือกันว่าจะเอายังไงต่อ”
“...ค่ะคุณแม่”
“แล้ว นี่คือคำพูดที่ลูกสากับหนูอ้อยฝากมา...แม้จะผูกข้อมือเข้าพิธีพร้อมกันแต่ ลูกคือว่าที่ภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายของบอลเพียงผู้เดียว...จำไว้นะ...เรา จะต้องเป็นนายหญิงคนต่อไปของวิษณุมนตรีดูแลกิจการต่างๆและทรัพย์สินเงิน ทองมหาศาล...ถึงขั้นนี้แล้วจะยอมสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปไม่ได้!!!!”
“................................................”
“พี่กุน”
“สา!?”
“พี่ ก็เหมือนหนูที่มอบความรักให้แก่บอลด้วยความจริงใจไม่มีเรื่องเงินๆทองๆฐานะ ชาติตระกูลมาเกี่ยวข้องแต่เราอย่าได้ตกเป็นเบี้ยล่างให้ไอ้อีหน้าไหนมาดู ถูก...มาร่วมต่อสู้กับสาเถอะนะคะ...พวกเรายอมเสียทองเท่าหัวแต่จะไม่เสีย เจ้าผัวเลวนี่ให้ใครแน่!!!!”
“หนูยกการตัดสินใจทุกอย่างให้พี่สองคนนะคะ”
“จ้ะอ้อย...พี่เข้าใจแล้ว...ป้าศรีก็จะกลับมาด้วย”
“ดีจริง...น้องอ้อยจะได้มีกำลังใจ...การต่อสู้ครั้งนี้เราต้องเป็นฝ่ายชนะเท่านั้น!!!!”
“................................................”
.........................................................................................................................

“ทำไมถึงเร็วนัก?...ไม่สิ...ทำไมอยู่ๆก็มาคุยเรื่องนี้กับผมล่ะ!?”
“ไม่เร็วหรอกค่ะ”
“แสดงว่ามีอะไรเกิดขึ้น...เจ้าบอลก่อเรื่องอีกใช่มั้ย?”
“...วันนี้มีผู้หญิงสองคนบุกถึงบ้าน...ด่าสาดเสียเทเสียเหมือนกับลูกสาวของฉันเป็นฝ่ายไปแย่งบอลมาเสียเอง”
“ไอ้ลูกคนนี้มันเจริญรอยตามส่วนที่แย่ๆของฉันมาหมด”
“............................................”
“ผมรู้สึกเสียใจด้วยจริงๆ”
“หากคุณอยากจะแสดงความรับผิดชอบก็ไม่มีอะไรดีไปกว่าการจัดงานแต่งงานและจดทะเบียนสมรสอย่างถูกต้องตามกฏหมาย”
“ผมรู้...แต่...”
“การหมั้นหมายจะต้องเกิดขึ้นโดยเร็วที่สุด...หมั้นและแต่งจากนั้นไปจดทะเบียนสมรสให้เรียบร้อยในวันเดียวเลย”
“มัน...มันจะไม่รีบร้อนไปหน่อยเหรอ?”
“ที่ จริงมันช้าไปซะด้วยซ้ำนะคะเพราะลูกๆเราก็มีอะไรกันมาตั้งนานแล้วดังนั้นฉัน ไม่ยอมปล่อยเลยเปล่าแน่และคราวนี้พี่สาวจอมจุ้นจ้านของคุณก็จะมาคัดค้านไม่ ได้ด้วย!!!”
“............................................”
“กวางเพิ่งบอกกุนกับศรีไปเมื่อครู่นี้เอง...พรุ่งนี้พวกเธอจะกลับบ้านคุณก็ลางานมาพร้อมกันเลย”
“แล้วเจ้าตัวดีรู้หรือยัง?”
“ยังค่ะ...ยังติดต่อไม่ได้”
“นี่ไม่ใช่เรื่องเล็กๆนะกวาง”
“เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของลูกสาว...ฉันจะไม่ยอมถอยเด็ดขาดค่ะ”
“แต่จะปิดทางโยนกจัตุรัสไม่ได้...เราต้องแจ้งให้รู้”
“ไม่ มีปัญหาค่ะให้รู้กันทั้งหมดก็ดี...ลูกกุนลูกสาและกระทั่งหนูอ้อยจะได้เป็น ที่ยอมรับ...คุณภพ...คุณเต็มใจจะรับลูกสาวฉันเป็นสะใภ้หรือเปล่าคะ?”
“ผมไม่เคยมีปัญหากับเรื่องนี้...ลูกคุณก็เหมือนลูกผม”
“ดีค่ะ!!...พอพวกคุณมาถึงก็จะพูดคุยกันให้ชัดเจนและจากนั้นค่อยไปโยนกจัตุรัสขอความกรุณาจากพ่อแม่ของคุณ”
“ไม่รอให้บอลกลับมาก่อนหรือ?”
“ลูกชายคุณไม่มีสิทธิ์ออกความเห็นใดๆค่ะ...ที่เขาจะทำได้ก็คือการแสดงความรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองก่อขึ้นมา”
“.............................................”
......................................................................................................................

“จู่ๆก็ขอลากลับบ้านคงจะมีธุระด่วนมาก...มีอะไรเปลี่ยนจากครั้งก่อนหรือ?”
“.............................................”
“ไม่อยากพูดฉันก็ไม่บังคับแต่เย็นนี้ไปกินข้าวที่บ้านด้วยกันนะ...คุณลุงบ่นอยากเจอเธอ”
“...ค่ะ”
“บ่าย...สามโมงแล้ว...ไป!...ออกไปพร้อมกันเลย”
“ดิฉันขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”
“งั้นฉันจะรอที่ลานจอดรถ”
“.............................................”
“นี่ๆๆ...เธอคิดยังไงกับเรื่องของสองคนนั้น?”
“สองคนไหน?”
“อ๊าว!?...ก็จะใครซะอีกเล่า?”
“หมายถึงคุณน๊อตกับยัยกุน?”
“เออ!!!...เขาลือให้แซ่ดไปทั่วโรงแรมแล้วว่าสองคนนี้แอบกิ๊กกันอยู่จริงๆ”
“ทั้งที่กุนมีแฟนแล้วเนี่ยนะ?”
“เธ่อ มีแล้วยังไง!?...แฟนก็อยู่ต่างจังหวัดไม่ได้มาคอยนั่งเฝ้านอนเฝ้าสัก หน่อย...อีกอย่างคุณน๊อตก็หล่อใช่ย่อยซะเมื่อไหร่แถมรวยอีกต่างหาก”
“พี่...คุณน๊อตน่ะเป็น...”
“อ๊ารู้หรอกเว้ย!!!...เป็นกรรมการบริหารโรงแรม...ไฮโซสาวหล่อวัย 32 เรียนจบปริญญาเอกจากออสเตรเลีย...ถูกต้องมั้ยยะ?”
“..............................................”
...............................................................................................................................

...ช่วงเวลาหัวค่ำของวันเดียวกัน...

“หนูกุนจะไปกี่วัน?”
“สองวันค่ะ”
“เวลาแค่นั้นจะแก้ปัญหาได้หรือ?...ไปหลายวันหน่อยก็ได้ฉันอนุญาต”
“ขอบพระคุณท่านประธานเป็นอย่างยิ่งค่ะ”
“เฮ่!...กุนเป็นเลขาส่วนตัวน๊อตนะ...จะให้ขาดงานนานๆได้ยังไงฮะ?”
“ลุงว่าตั้งแต่ที่หลานให้หนูกุนมาเป็นเลขาเนี่ยงานกลับมีแต่จะยิ่งน้อยลงๆ”
“ไม่จริงหรอกฮะ...ลุงอย่าไปฟังไอ้พวกบ่างช่างยุมาก”
“เอาน่ะ...แค่เห็นหลานกลับมาตั้งใจทำงานอีกครั้งลุงก็เป็นปลื้มมากแล้ว...ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณหนูกุนจริงๆ”
“เปล่านะคะ...ดิฉันแทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะท่านประธาน”
“อย่า ถ่อมตัวเลย...ไม่ว่าใครจะพูดอะไรแต่หนูน่ะถือเป็นคนพิเศษของบ้านเรา... อืม--...ฉันก็เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับตระกูลวิษณุมนตรีมาบ้างเหมือนกัน”
“มีชื่อเสียงมากเหรอไงฮะ?”
“เคยมีคนพูดไว้ว่าถ้าทางใต้มีศิวะบัณฑิตทางเหนือก็ย่อมต้องมีวิษณุมนตรี”
“อ๋อ~~... แบบนี้เธอก็ไม่ต้องมาเป็นลูกจ้างหางานทำก็ได้นี่เนอะเพราะอีกหน่อยก็ได้เป็น เศรษฐีนีมั่งมีวันหนึ่งๆไม่ต้องทำอะไรนอกจากนั่งนับเงินนับทอง”
“คุณน๊อตอย่าประชดดิฉันสิคะ”
“เปล๊า!!”
“ดิฉันไม่เคยคิดที่จะหวังน้ำบ่อหน้าและไม่อยากเพ้อฝันว่าจะได้เสวยสุขเฉยๆโดยไม่ทำอะไรไปวันๆค่ะ”
“เห็นมั้ยน๊อต?...หลานถูกตอกหน้าหงายเลย”
“อ้าวลุง!?”
“ทัศนคติ แบบนี้แหละที่ถูกใจฉันนัก!!!...วิษณุมนตรีมั่งคั่งจริงแต่ก็มีความขัดแย้ง ภายในแบ่งพรรคแบ่งพวกกัน...หนูกุนจะต้องตัดสินใจให้ดีๆนะว่านั่นคือวิถี ชีวิตที่ตัวหนูเองต้องการแน่หรือเปล่า?”
“ดิฉันจะจำคำสั่งสอนของท่านประธานไว้ในใจเสมอค่ะ”
“เออว่าไง?”
“.................................................”
“ดีๆๆ...ดีมาก!!!...พรุ่งนี้เที่ยงตรงเอามาให้ฉันที่บ้าน”
“อะไรหรือ?”
“นิดหน่อยฮะ...กุน...คืนนี้ค้างที่นี่เถอะ”
“แต่ว่า...”
“ดอนเมืองไกลจากสาทรไม่น้อย...ยิ่งกลางค่ำกลางคืนฉันไม่อยากให้เธอนั่งรถกลับบ้านคนเดียว”
“อื้อ!!... ป่านนี้รถก็ติดมากๆกว่าจะไปถึงคงดึกแน่...ฉันเห็นด้วยกับน๊อต...หนูกุนค้าง คืนซะที่นี่แล้วตอนเช้าฉันจะให้น๊อตไปส่งถึงหมอชิตเลย”
“..................................................”
“ถือว่าช่วยอยู่เป็นเพื่อนเราสองคนลุงหลานล่ะกันนะ”
“..................................................”
....................................................................................................................................

“จ้ะๆ...งั้นเจอกันพรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าที่หมอชิตและเราค่อยนั่งรถไปอยุธยา”
“..................................................”
“ศรีจะไปพิษณุโลกสักสามสี่วัน...ดูแลตัวเองให้ดีๆนะคะ”
“ผมฝากความคิดถึงๆหนูอ้อยด้วยครับ”
“นี่จะเป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดยิ่งกว่าครั้งไหน...ศรีจะช่วยเหลือลูกสาวสุดที่รักให้ได้รับชัยชนะ”
“พูดยังกะไปออกศึก”
“มันก็ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่นักหรอกค่ะ”
“ศรีจะไม่อยู่ตั้งหลายวันแบบนี้ผมต้องขอเบิกงบล่วงหน้าซะแล้ว”
“ระ...ระวังจะตื่นไปทำงานไม่ไหว...อื้ม!!...ศรีต้องตื่นเช้าด้วย”
“โอวววววว...เข้าไปครึ่งลำแล้ว...อูยยยยยยยย...เมียรักของผม...อย่ากลับไปหาผู้ชายคนนั้นอีกนะครับ”
“สัญ...สัญญาค่ะ...ซีดสสสสสสสสสสสสส...ดัน...ดันให้มิดเลยจ้ะพี่...โอ๊ยยยยยยยยยยยยยย”
“หึๆๆ...ผัวขอสามยกนะจ๊ะ...อึ๊บบบบบบบ”
“อ๊าย!!!...ไม่...ไม่ไหวหรอกค่ะ...ซีดสสสสสสส...ศรีไม่มีแรงลุกแน่...อืออออออออออออออ...ยกเดียวก็พอแล้ววววววววว”
“งะ...งั้นสองยกล่ะกัน”
“อืมมมมมมมมมมม...เหนื่อยแย่เลยอ่ะ!!!...โอวววววววววววววว”
“น่านะ...เห็นใจผัวเถิด~~”
“...........................................”
“ศรีจ๋า~~”
“ตะ...ตามใจสิคะ”
“อ้า!!...เมียรักของผัว...อูยยยยยยยยยยยยยยยยยย...คืนนี้ผม...ผมไม่ปล่อยให้ศรีหลับง่ายๆแน่นอน!!!!”
“อึ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย...มาทางนี้ค่ะ...ศรีจะอมให้...คืนนี้จะบริการผัวสุดฝีมือเลย”
“โอ้!!!...สวรรค์ชัดๆ”
...........................................................................................................

....ในขณะเดียวกันนั้น...

“กุน...ตอบคำถามของฉันมาตามตรงได้ไหม?”
“คะ?”
“เธอรักผู้ชายที่ชื่อเอกคเชนทร์มากหรือเปล่า?”
“ดิฉันเคยบอก...”
“ฉันอยากจะได้ยินอีกครั้ง”
“..............................................”
“..............................................”
“ค่ะ”
“...งั้นเหรอ?...แล้วถ้าวันหนึ่งนายเอกคเชนทร์เกิดไม่ซื่อสัตย์ต่อเธอด้วยการแอบไปมีผู้หญิงอื่นล่ะ?”
“คุณน๊อต!?”
“เฮ้ย!!...ฉันแค่สมมติเฉยๆ...อย่าถือเป็นจริงเป็นจัง”
“..............................................”
“เธอยังจะ...รักเขาต่อไปหรือเปล่า?”
“หากเป็นอย่างนั้นฉันก็ต้องมาคิดทบทวนค่ะว่ามันเกิดจากสาเหตุอะไรและตัวเองทำผิดอะไรหรือไม่?”
“ถ้าเขาเป็นฝ่ายผิดเล่า?”
“ก็หมายความว่าในฐานะผู้หญิงดิฉันทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ”
“ฮื๊ออออออออ~~...เจอแม่พระตัวจริงเสียงจริงแล้วฮะ...ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกเนี่ยนะ!?”
“..............................................”
“อย่างไรก็จะไม่เลิกรักนายเอกคเชนทร์ว่างั้นเหอะ?”
“ค่ะ”
“ช่างมั่นคงในความรักยิ่งนัก...ฉันนับถือเธอด้วยความจริงใจนะ...อ่ะ!!...ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า”
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“..............................................”
“..............................................”
“นับ ว่าฉันมองเธอไม่ผิดจริงๆศกุนตลา วิชานาถ...ผู้หญิงคนนี้แหละที่คู่ควรจะอยู่ข้างกายฉันตลอดไป!!!...ฉันจะทำ ให้เธอรู้จักกับคำว่ารักแท้เพียงหนึ่งเดียวที่ไม่อาจหาได้จากผู้ชายที่ชื่อ เอกคเชนทร์ วิษณุมนตรีแล้วก็แหวนวงนั้นน่ะ...เธอจะต้องเป็นคนถอดมันออกไปจากนิ้วนางข้าง ซ้ายด้วยความเต็มใจของเธอเอง!!!!”
.............................................................................................................................................

“ตกลงไม่มีใครติดต่อพี่เอ็มได้เลย?”
“ไปเที่ยวในป่าในเขาคงจะไม่ค่อยมีคลื่นน่ะจ้ะ”
“เจ้าลูกตัวแสบก็ติดต่อไม่ได้คนนึง...พี่ชักสงสัยขึ้นมาแล้วสิ”
“สงสัย?”
“ไม่แน่ว่าตอนนี้บอลกับพี่เอ็มอาจจะพักอยู่ด้วยกันไง”
“จะเป็นไปได้ยังไงคะ?...พี่ภพคิดมากไปแล้ว”
“ก็ขอให้เป็นแบบนั้นเหอะ...อย่าซ้ำเติมกันมากไปกว่านี้เลยแค่นี้พี่ก็เครียดจะตายอยู่แล้ว”
“พี่ชาย”
“หือ?”
“เคยคิดบ้างไหมว่าการที่หลานบอลรักกับหนูกุนและหนูสาอาจจะเป็นความผิดพลาด?”
“เธอ...”
“อย่าเพิ่งเข้าใจภาผิด”
“...................................................”
“...................................................”
“หนุ่ม สาวเป็นวัยที่อยากรู้อยากลองและอยู่ใกล้ชิดกันก็เหมือนน้ำมันกับไฟนั่นคือ เรื่องหนึ่งแต่พี่กับกวางที่เป็นผู้ใหญ่น่าจะหาหนทางป้องกันที่ดีกว่า นี้...พี่ว่าเราก็ผิดกันทั้งหมดแหละ”
“เอ้า!!...น้องสาวคนนี้ของพี่ภพมีคำถามอีกข้อ”
“หึ!...คุยกับเธอนี่บางครั้งก็รู้สึกผ่อนคลายแต่บางทีก็ปวดประสาทมากกว่าเก่าแฮะ”
“แหมพี่ก็!!...ชมหรือตำหนิเนี่ย?”
“มาทำเสียงเล็กเสียงน้อย...ไม่ใช่เด็กๆแล้วนะเธอ...ถามมา”
“ถ้าบอลไม่ได้เป็นแฟนกับลูกสาวพี่กวางหรือพี่ศรี...พี่ว่าเขาจะได้ลงเอยกับใคร?”
“ไม่รู้หรอกก็มันเจ้าชู้ร้ายกาจฟาดไปทั่วขนาดนั้น...เลวร้ายที่สุดมันก็คงจะไปคว้าเอาเมียชาวบ้านมานั่นแหละ!!!”
“ฮะๆๆๆ”
“ยัยภา!!...ใช่เรื่องตลกเรอะ?”
“โธ่พี่ขา~~...ซีเรียสเกินไประวังผมร่วงหมดหัวนะเออ--”
“เธอเองก็ยังไม่ทิ้งนิสัยตอนเด็กเลยนี่หว่า!?”
“ฮึ!!...พี่ก็เหอะตอนวัยหนุ่มใช่หยอกซะที่ไหน...นึกว่าภาไม่รู้ทันรึ?”
“เออๆๆ...นี่โทรมาปรึกษานะไม่ใช่ให้มาทับถมกัน”
“พี่คะ...พี่เอ็มน่ะเอาจริงนะจะบอกให้...บางทีเหตุที่เกิดคราวนี้อาจเป็นเพราะเธอก็ได้”
“ยังไงก็จะยอมให้เกิดไม่ได้...มันใกล้ชิดกันเกินไป”
“จริงเนาะ?...แหม~~...ถ้าหลานบอลมารักกับลูกฝนของน้องแต่แรกซะก็จบเรื่อง...มั้ง?”
“เฮ้ย!!!!”
“ภาล้อเล่นค่า!!...แค่นี้นะคะ...แล้วจะหาทางติดต่อพี่เอ็มให้”
“.............................................”
“อืม--...ภาน่ะล้อเล่นแต่ลูกฝนเอาจริงนะเคอะพี่ชาย!!!!”
“ล้อเล่นอะไรหรือคุณ?”
“เปล่า...ไม่มีอะไรค่ะ”
“น่าเห็นใจพี่ภพนะ...มีลูกชายเสน่ห์แรงก็แบบนี้แหละ”
“เกี่ยวข้องกับเราด้วยละ...คุณอย่าพูดเหมือนไม่ใช่เรื่องของตัวเอง”
“อ้าว!!!...มันเกี่ยวกับเราตรงไหนกันเล่า?”
“ภาพูดไม่ผิดหรอก...อีกสามสี่วันภาจะลงไปพิษณุโลกคุณไปด้วยไหมคะ?”
“งานผมยุ่ง...คงไปไม่ได้”
“งั้นก็รอฟังข่าวที่นี่...ครั้งนี้ได้สนุกกันใหญ่แน่”
“สนุก?”
“เฮ้อ~~...นี่เพราะลูกสาวสุดรักของเราก็ดันไปหลงรักเขาซะอีกคนแท้ๆเลย”
“เมื่อกี้พูดอะไรหรือเปล่า?”
“..............................................”
........................................................................................................................

“นายหญิงคะ...จากข่าวที่ได้เมื่อตอนบ่ายเป็นที่ยืนยันแน่นอนแล้วค่ะว่าถูกต้อง”
“ไม่ผิดพลาด?”
“ค่ะ”
“ยอดเยี่ยม!!!!...ถึงฉันจะไม่ชอบใจที่โดนตัดหน้าแต่ก็ขอยกนิ้วให้ผู้หญิงชื่อบุศยาว่าทำดีมากจริงๆ”
“แล้วพวกเขาจะทำยังไงต่อหรือคะ?”
“ทำไงต่อน่ะรึ?”
“...............................................”
“อืม--...ทำอะไรต่อไป...ทำอะไรต่อ...ฮึ!!...เดาไม่ยากเล้ย!!!”
“?”
“เวลา นี้นังกวางฤทัยก็น่าจะงัดเอาวิธีมัดมือชกมาบังคับให้พ่อบอลแต่งงานกับลูกสาว มันน่ะซี่!!...มีอยู่แค่อย่างเดียวเท่านั้นแหละที่มันจะคิดออก”
“อ๋อ~~”
“นัง นี่จะเกลี้ยกล่อมเจ้าน้องชายที่ไม่ได้ความของฉันให้คล้อยตามกับบอกลูกสาวมัน ที่กรุงเทพฯให้รีบกลับบ้านเพื่อมาทำความเข้าใจและสุดท้ายก็จะยกโขยงกันมาที่ โยนกจัตุรัสขอความเห็นชอบจากพ่อแม่ฉัน...คาดว่าน่าจะเป็นแบบนี้ไม่ผิดไปมาก หรอก”
“นายหญิงเก่งจังเลยค่ะ”
“ก็ทำไมฉันจะไม่รู้จักคนอย่างกวางฤทัยเล่า?...ไส้มันมีกี่ขดๆฉันรู้หมดแหละ!!”
“แล้วจะทำอย่างไรกันดี?”
“ถ้าพวกมันคิดจะเล่นไม้นี้จริงๆฉันก็มีแผนรับมืออยู่แล้ว...เธอไม่ต้องห่วงไปหรอก...ใจเย็นๆ”
“จะบอกนายท่านไหมคะ?”
“อย่า!!!... เกิดตาหนูรู้เข้าไม่วายจะรีบตาลีตาเหลือกกลับไปแน่ฉะนั้นเราต้องปิดไว้และ คอยเฝ้าดูคนพวกนั้นงุ่นง่านเป็นหนูติดจั่นก็น่าสนุกดีไม่ใช่เหรอ?”
“.................................................”
“ฉัน ยอมเอาตัวเข้าแลกเพื่อแย่งชิงตาหนูคืนมาแล้วมันเรื่องอะไรที่จะปล่อยให้เขา กลับไปปรับความเข้าใจกับพวกผู้หญิงที่ฉันเกลียดชัง?...ขอโทษ!!!...ฉันไม่ใช่ แม่พระผู้แสนดีขนาดนั้นแล้วเธอก็จะพลอยอดเย็ดควยตาหนูไปด้วย...ยอมได้หรือ?”
“ศิ...ศิไม่มีทางยอมเด็ดขาดเลยค่ะ!!!!”
“ตอบ ได้ดีมาก!!...เราจะอยู่ที่นี่ตามวันเวลาที่กำหนดไว้ส่วนทางโน้นจะเกิดอะไร ขึ้นก็ช่างหัวมัน...เธอจงปิดปากเงียบและบอกพี่ๆด้วย...ถ้าสัญญาว่าจะเหยียบ ให้สนิทแล้วเจ้าสองคนนั่นอยากทำอะไรกับฉันก็ตามใจ”
“อุ๊ย!?...อย่างนั้นพี่ๆจะต้องรีบตอบตกลงแน่ค่ะ!!!”
“ตอนนี้ตาหนูทำอะไร?”
“พี่ดวงกำลังอาบน้ำให้นายท่านอยู่ค่ะ”
“คืนนี้ยังมีอะไรสนุกๆให้ทำอีกเยอะแยะ...เราจะต้องเหนื่อยกันหน่อยนะ”
“ตกลงนายหญิงจะ...”
“เธอกับดวงสองคนคงบำเรอกามให้พ่อหนุ่มสามหน่อนั่นไม่ไหวแน่...ฉันจะช่วยอีกแรง”
.............................................................................................................................

...เหตุการณ์ในตอนนี้เริ่มจะเขม็งเกรียวขึ้นเรื่อยๆแต่ก็มีแอบเสียวบ้างเล็กๆน้อยๆ...

วันอาทิตย์ที่ 8 มกราคม พ.ศ. 2555

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 49

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 49 “วังวนความขัดแย้ง!?”

“ติดต่อไม่ได้เลยเหรอ?”
“จะทำยังไงดีคะ?...พี่สาก็เอาแต่ร้องให้อยู่ในห้อง...หนูกลัว...”
“ป้ามั่นใจว่าสาไม่ใช่คนที่จะทำอะไรโง่ๆแต่แค่เสียใจมากเท่านั้น...เธอเข้มแข็งพอ”
“พี่เค้าโกรธอ้อยมากที่ปกปิดความจริง”
“ช่างเถอะๆ...ตอนนี้มาช่วยกันหาหนทางแก้ไขปัญหาที่ใหญ่กว่าซะก่อน...ป้าจะต้องทำอะไรสักอย่างให้มันเด็ดขาดเสียที”
“พี่กุนก็ดูจะใจเย็นเกินไปอย่างกับรู้ล่วงหน้า...อ้อยไม่เข้าใจจริงๆ”
“เพราะคนที่รู้จักบอลดีกว่าใครก็คือกุน”
“เมื่อก่อนก็เห็นโทรคุยกันบ่อยแต่ช่วงนี้...บางทีอ้อยอาจจะคิดมากไปก็ได้นะคะ”
“ไม่ คิดมากหรอกเพราะป้าก็สังเกตมาพักนึงแล้ว...พออยู่ห่างกันนานๆก็จะเป็นอย่าง นี้ไงแถมอายุยังต่างกันหลายปีด้วย...กุนอยู่ในวัยทำงานต้องเข้าสังคมพบปะกับ ผู้หลักผู้ใหญ่แต่บอลยังเป็นหนุ่มนักศึกษาวัยรุ่นเรียนเที่ยวเฮฮาไปตาม เรื่อง...มันเสี่ยงมากที่จะเกิดความไม่เข้าใจกัน”
“แล้วเราควรทำอย่างไรคะ?”
“ป้าจะขอลุงว่าให้บอลกับกุนแต่งงานกันโดยเร็วที่สุด”
“แต่งงาน?”
“ขอเพียงทั้งสองคนจดทะเบียนสมรสถูกต้องตามกฏหมายก็จะช่วยตัดปัญหาลงได้เยอะ”
“แต่...แต่คุณศรมรกตไม่ยอมแน่ค่ะ”
“ถูกต้องจ้ะ...ป้ารู้ความคิดของเธอที่จะเอาลูกสาวตัวเองมาแทนที่พร้อมกำจัดพวกหนูออกไปให้พ้นทาง”
“ลูกสาว?”
“ใช่...คุณศรมรกตมีลูกสี่คนและเป็นผู้หญิงทั้งหมด”
“มาแทนที่...หมายความว่ายังไงคะ?...ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกับพี่บอลหรอกหรือ?”
“เป็น แต่แต่งงานกันได้...ประเพณีหลายอย่างของคนที่โยนกจัตุรัสไม่เหมือนที่ อื่น...ป้ารู้ความจริงข้อนี้มานานแล้วแต่ไม่อยากให้พวกหนูกังวลใจก็เลยไม่ ได้บอกและไม่เคยคาดคิดว่ามันจะเกิดกับตัวเองด้วย”
“ลูกสาวของคุณศรมรกตหน้าตาเป็นไงคะ?...อายุเท่าไหร่?...สวยมั้ย?”
“รู้แล้วจะไม่สบายใจซะเปล่าๆนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะหนูอยากรู้เพราะนอกจากพี่แคทกับพี่ฝนแล้วหนูก็ไม่รู้จักคนอื่นเลย”
“..................................................”
“..................................................”
“ลูกสาวคนโตชื่อศรเพทาย...ถามว่าสวยหรือเปล่า?...เทียบกับกุนแล้วป้าคิดว่ายังไม่เท่าน่ะ”
“ศรเพทาย...”
“เป็น หมออายุไล่เลี่ยกับกุน...คนรองชื่อศรมุกดาน่าจะอ่อนเดือนกว่าหนูแคทไม่มากคน ที่สามศรบุษราคัมรู้สึกแก่กว่าบอลเกือบๆปีนึงมั้งและคนสุดท้องศรโกเมนก็คง รุ่นราวคราวเดียวกับอ้อยนี่แหละ”
“พี่บอลชอบผู้หญิงสวยนี่เป็นเหตุผลอันดับแรกๆเลย...ถ้างั้นเธอไม่น่าจะเข้า...”
“ก็คงไม่เข้าเกณฑ์จริงๆแหละจ้ะแต่ศรมุกดาน้องสาวเธอเนี่ยสิ”
“สวยมากหรือคะ?”
“ความเห็นส่วนตัวนะ...เด็กคนนี้รูปร่างหน้าตาไม่ได้ด้อยไปกว่าหนูแคท...ปีก่อนได้เจอกุนกับสาถึงกับเป่าปากโล่งใจว่าดีแล้วที่บอลไม่มา”
“..............................................”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ...ป้าได้ยินมาว่าเธอไม่ชอบผู้ชายแถมยังมีพฤติกรรมแปลกๆด้วย”
“แปลก?”
“เป็น คนเก็บเนื้อเก็บตัว...ถ้าไม่ใช่งานรวมญาติพี่น้องครั้งใหญ่จริงๆก็หาตัวไม่ เจอหรอก...ถึงจะสวยแต่มนุษย์สัมพันธ์แย่บอลก็ไม่สนเพราะเขาชอบผู้หญิงที่ ช่างเอาอกเอาใจ”
“..............................................”
“ส่วน อีกสองคนป้าไม่เคยเห็นตัวจริงแต่อย่าเพิ่งไปคิดมาก...ถ้าเราโน้มน้าวบอล สำเร็จก็ไม่มีทางที่ใครจะมาห้ามได้...หากเขามีความรักต่อพวกหนูจริงก็จะต้อง ยินดีทำด้วยความเต็มใจและการแต่งงานต้องห้ามระหว่างลูกพี่ลูกน้องก็จะไม่มี วันเกิดขึ้น”
“..............................................”
“แต่ ยังติดต่อเจ้าผัวเฮงซวยไม่ได้...มันไปมุดหัวอยู่ที่ไหนหรือกำลังเอาหน้าซุก หีใครอยู่!!!...พลาด...ฉันพลาดอย่างมหันต์ทั้งๆที่รู้ซึ้งพฤติกรรมของเจ้า นี่ว่าต่อให้มีหีเป็นสิบเป็นร้อยควยมันก็ไม่รู้จักอิ่ม!!!!”
“พี่สา!?”
“เวลานี้พวกหนูต้องเข้มแข็งให้มาก...หากถอดใจเมื่อไหร่ล่ะก็เสร็จพวกนั้นแน่”
“ค่ะแม่...หนูจะยกไอ้ผัวบ้ากามนี่ให้พวกมัน”
“สา!!”
“แต่ อีนังแพศยาพวกนี้จะต้องฆ่าตัวตายแล้วไปเกิดเป็นกะหรี่อีกร้อยชาติซะ ก่อน...เมื่อร้ายมาก็จะร้ายตอบไป...คิดว่าสาไม่มีมือมีตีนรึไง?”
.......................................................................................................................................

“ผลลัพธ์แบบนี้ดีที่สุด”
“เมื่อผอ.เห็นชอบดิฉันก็ไม่โต้แย้งค่ะ”
“คุณศรมรกตออกหน้าเองนี่แหละเยี่ยมที่สุดครับเพราะทำให้กรรมการคนอื่นไม่กล้าคัดค้าน”
“แต่ดิฉันเห็นว่าผอ.ต่างหากที่ยอดเยี่ยม”
“ผม?”
“ก็สามารถคุมกรรมการบริหารไม่ให้แตกแถวไงคะ”
“ฮะๆๆๆ...ผมลำบากแน่ถ้าปล่อยให้หลานสาวของท่านเอกบดินทร์ทำงานที่นี่ด้วยความยุ่งยากใจ...ผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ขอบพระคุณท่านผอ.เป็นอย่างยิ่งค่ะ”
“.................................................”
“อย่าจ้องท่านผอ.ราวกะจะกินเลือดกินเนื้อแบบนั้น...ประจบเจ้านายน่ะรู้จักมั้ย?”
“...น้องมิรู้จัก”
“พี่ก็ใช่ว่าจะชอบแต่มันช่วยไม่ได้...เขาเสนอตัวเข้ามาเป็นธุระให้แล้วเรื่องก็จบลงในเวลาอันสั้นเราควรต้องขอบคุณ”
“เสนอตนเป็นธุระ?...เพื่อมุ่งหวังสิ่งใดท่านพี่ย่อมทราบดี”
“อืม--...เขาแสดงออกแบบนี้มาตลอด”
“โอบเอวยังมิพอใจแต่ลูบจับบั้นท้ายของท่านพี่ด้วยเจตนาสกปรกลามก...หาได้สมกับเป็นผู้ใหญ่ที่ควรค่าแก่การเคารพนับถือไม่!!!”
“ไม่มีใครเห็นหรอก”
“น้องเห็น!!”
“เออน่าๆเลิกทำหน้าบึ้งซะที...พี่จะพาไปกินของอร่อยๆก่อนกลับบ้านล่ะกัน”
“สักวัน...น้องจะทำให้เขารู้สำนึกว่ายังมีความเจ็บปวดที่ทุกข์ทรมานยิ่งกว่าความตายรออยู่”
“ก็เข้าใจว่าม่อนหวงพี่...หือ!?...เมื่อกี้ว่าอะไรนะ?”
“.................................................”
“แปลก คน?...เออใช่!!...ที่คุยกันก่อนพี่เข้าประชุม...คุณอัจฉราตกลงรับน้องกับไหม เข้าสำนักโดยไม่คิดเงินแต่จะขอให้เล่าเรื่องราวของตระกูลเรากับความลับของ สุริยะโลหิตเป็นค่าตอบแทน?...เอ้อ!!...จะอยากรู้ให้ได้อะไรขึ้นมา?”
“น้อง...ก็มิทราบเจ้าค่ะ...”
“เรอะ?...พี่จะไปเก็บของในห้องก่อน...ไปรอที่รถเลย”
“เจ้าค่ะ”
“นั่นรึพี่สาวเธอ?”
“.................................................”
“พอจะมีเวลาสักนิดมั้ย?”
“ท่านจะให้เราเริ่มจ่ายค่าเล่าเรียนตั้งแต่บัดนี้หรือเจ้าคะ?”
“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยนะ...ยิ่งมาคิดๆก็ยิ่งสงสัย...ถ้าวันนี้ไม่รู้เรื่องล่ะก็ฉันคงเป็นโรคประสาทแน่”
.........................................................................................................................

“เอ็งขับให้มันเร็วกว่านี้สิวะ!!...ข้าอยากกลับไปถึงไวๆ”
“คิดถึงนายหญิงจั๊ดเลยซี่~~...ดูหน้าพี่สะใภ้ก่อนเหอะนั่งบึ้งอยู่น่ะเห็นมั้ยครับ?”
“พี่เปล่า~~”
“ไม่ต้องน้อยใจไป...คุณเอกคเชนทร์เอ๊ยไม่สิ!...นายท่านจะดูแลเอ็งเป็นอย่างดี”
“จะจริงเหรอ?”
“เอ็งรับใช้ท่านดีๆเถอะ...ทั้งหมดนี้ก็เพื่ออนาคตเจ้าแดงมัน”
“เรื่องนี้ฉันเข้าใจแต่ท่านจะยอมรับฉันเหรอ?...ไม่เคยพบกันด้วย”
“นั่นไม่ใช่ปัญหา...เอ็งพยายามใส่จริตยั่วยวนท่านให้เต็มที่ซี่แถมหุ่นเอ็งสะบึ้มอยู่แล้วรับรองสำเร็จชัวร์!!!”
“แต่มันดีแน่นะพี่เศก?”
“อะไรของเอ็งนักหนาวะ?”
“ก็ฉันได้ยินว่าคุณหนูใหญ่เธอเกลียดคุณเอกคเชนทร์มากเลย”
“พี่สะใภ้พูดแบบนี้ก็เท่ากับสงสัยในความคิดของนายหญิงด้วยนะครับ”
“.................................................”
“นาย หญิงมีพระคุณกับครอบครัวพวกเราแค่ไหนเอ็งก็รู้ฉะนั้นต่อให้สั่งข้าไปตายข้า ก็จะทำ...ข้ายินดีติดตามนายหญิงและนายท่านตลอดไป...แม้จะเพิ่งพบกันได้ไม่ นานแต่ข้าเชื่อว่านายท่านเป็นคนดีมีเมตตามากและนายหญิงไม่มีทางมองผิดแน่ นอน”
“ถูกต้องครับ...ผมไม่ได้ภักดีต่อนายหญิงเพียงแค่เรื่องความสัมพันธ์ ชู้สาวแต่เป็นเพราะท่านที่ทำให้ผมมีวันนี้...ถ้าไม่ได้นายหญิงช่วยอุปถัมภ์ ค้ำชู...ป่านนี้ชีวิตเราสามคนพี่น้องจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”
“มีนายหญิงคุ้มกะลาหัวอยู่ทั้งคนดังนั้นเอ็งไม่ต้องกังวลให้มากนัก...ไอ้พวกข่าวลือต่างๆน่ะอย่าไปเชื่อจนเกินเลยดีกว่า”
“.................................................”
“พี่เศก...ที่จอดข้างหน้าใช่รถคุณสุรีย์พรรณหรือเปล่า?”
“เออใช่!!...เธอมาทำอะไร?”
“ก็ทางนี้มันลัดไปโยนกอุดรได้ไม่ใช่เรอะ?”
“.................................................”
“โอ้ว!!”
“มีอะไรหรือครับ?”
“รถยางแตกน่ะ...ดีที่เจ๊ไม่ขับเร็วมาก”
“งั้นผมเปลี่ยนให้เองครับ”
“ขอบใจจ้ะ...โชคดีจริงเนอะพี่แคท?”
“...พี่ก็เปลี่ยนได้...อุ๊ก!!”
“เขาอุตส่าห์มีน้ำใจก็อย่าวางฟอร์มนักเล้ย!!...ว่าแต่จะไปไหนกัน?”
“...ศอกมาได้...เด็กบ้านี่!”
“กลับบ้านพักครับ...นายหญิงสั่งให้เรามารับดวงไปเที่ยวด้วยกัน”
“อ๋อ~~...อยู่ไกลมั้ย?”
“ไกลครับ...ไกลมากครับ”
“มีแต่คนเที่ยวไกลทั้งน้าน~~...อีตาบ้าบอลก็ไปแอ่วถึงเวียงหละปูน...ฮื่อ!!”
“................................................”
“เสร็จแล้วครับ”
“วู้เร็วแฮะ?...สมกับที่พ่อตาเปิดอู่ซ่อมรถจริงๆนะนายเศก”
“ข้างหน้ามีร้านกาแฟ...ไปด้วยกันสิ”
“กลับมาทางนี้เราจะแวะเป็นประจำ...กาแฟเค้าอร่อยใช้ได้ทีเดียว”
“ตอบแทนที่ช่วย...ฉันเลี้ยงเอง”
“โอ้ยแค่นี้เล็กน้อยครับ!!...ไม่เป็นไร”
“................................................”
“เฮ่!!!...ดูถูกน้ำใจเราเรอะ?”
“ไม่ครับไม่!!!...ผม...ผมไม่กล้า”
“ตามมาเร็วๆ!!...ไม่งั้นจะบอกพี่เซคนะ”
“................................................”
“เอาไงดีพี่เศก?”
“จะปฏิเสธได้ไงเล่า!?”
.............................................................................................................................

“มาร่วมงานเลี้ยงที่บ้านพี่จุกหรือครับ?”
“พอดีกลับบ้านพี่เซคก็เลยชวน”
“แล้วจะพักอยู่กี่วันคะ?”
“จนกว่าจะเปิดเรียน”
“งั้นก็พร้อมๆกับนายท่าน”
“เห!?...นายท่านอะหยังก๊ะ?”
“น้องนี่!...ครีมเลอะแก้มยังจะพูด”
“ก็มันอร่อยอ่ะ!!”
“งั้นนั่งฟังเฉยๆ...เช็ดปากด้วย”
“เอ้าว่าไง!!...ใครเป็นนายท่าน?”
“คุณเอกคเชนทร์ครับ”
“เขาได้รับเกียรติถึงขนาดนี้แล้วหรือ?”
“นายหญิงสั่งให้พวกเราเรียกและแน่ใจว่าทุกคนในโยนกจัตุรัสก็จะทำตามด้วยครับ”
“...ฝนคิดว่าไง?”
“หนู รึ?...ก็ไม่มีปัญหาอะไรนะคะแต่มันติดอยู่ที่จะได้เป็นจริงๆเร้อ?...พวกนายก็ รู้นิว่าต้องมีเสียงในมือเกินครึ่งและใครบ้างล่ะที่สนับสนุนบอล?”
“ผมไม่กล้าตอบแต่คุณหยาดฝนน่าจะทราบดีครับ”
“มั่นใจว่าต้องมีพี่อ๋อมกับเจ้าป้อมแต่ฉันบอกเลยว่าช่วยอะไรไม่ได้...เนอะพี่ดวง?”
“ดิ...ดิฉันไม่ทราบค่ะ”
“อย่าพูดเรื่องหนักสมองดีกว่า...มาคุยเรื่องสนุกๆเถอะ”
“เจ๊คุยอะไรสนุกๆกับใครเป็นซะที่ไหน?”
“งั้นน้องก็จัดการสิ”
“ฝนนึกไม่ออกเลย”
“เอ่อ--...ถ้าผมอยากจะถามอะไรคุณสุรีย์พรรณสักนิด...ได้ไหมครับ?”
“...ได้”
“คุณเห็นว่านายท่านเป็นคนยังไงครับ?”
“เจ้าชู้มักมาก...หัวรั้นดื้อแพ่ง”
“โอ้โฮ!?...เจ๊ซัดเข้าเป้าเลยอ่ะ!!!”
“..............................................”
“..............................................”
“สมกับเป็นคุณสุรีย์พรรณที่ไม่ใช่คนชอบพูดจาอ้อมค้อม”
“ฉันพูดความจริงน่ะดวง”
“ค่ะ”
“ถ้า แก้ไขสองอย่างนี่ได้เขาก็จัดว่าเป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง...ความเรียบง่ายไม่ ฟุ้งเฟ้อ,ขยันขันแข็งตั้งใจเรียนตั้งใจทำงาน...ผู้หญิงแทบจะร้อยทั้งร้อยชอบ ผู้ชายแบบนี้ทั้งนั้น...หากบอลไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกับมีแฟนแล้ว...บาง ที...พี่อาจจะลองพิจารณาเขาก็ได้”
“...............................................”
“คุณหยาดฝนล่ะครับ?”
“ฉันเหรอ?...อือ...”
“...............................................”
“ก็น่าจะคล้ายๆพี่แคทนะ”
“แยกย้ายกันได้แล้ว...ถ้ากลับไปช้าเดี๋ยวคุณป้าจะดุพวกเธอ”
“ขอบพระคุณที่เลี้ยงอาหารครับ”
“เล็กน้อยน่า~~...ศุกร์”
“ครับ?”
“ฝากบอกป้าเอ็มว่าขอให้กลับมาบ้านลุงก่อน...แม่ฉันจะลงไปพบ”
“คุณอรนิภาจะไปพิษณุโลก!?”
“อื้อ!!...มีธุระที่ต้องไปคุยด้วยตัวเอง...แม่บอกมาอย่างนั้น”
“เข้าใจครับ”
....................................................................................................................................

“ร้ายกาจมาก...จนป่านนี้สาวก็ไม่อยากจะเชื่อ”
“มีแต่จะทำให้บอลเกลียด...เก๋ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆเธอถึงกล้าเป็นศัตรูกับคนบ้านนั้นอย่างเปิดเผย?”
“คงมั่นใจว่าบอลจะเลือกตัวเอง”
“อะไรคือหลักประกัน?”
“ก็ไม่รู้เหมือนกันแต่มันไม่ง่าย...จำตอนที่เราพบกับพี่แคทได้มั้ย?”
“เก๋ไม่มีทางลืมคนน่ากลัวอย่างนั้น...แค่นึกก็เสียวสันหลังวาบแล้ว”
“เธอเป็นพี่สาวของเด็กร่าเริงอย่างฝน...น่าเซอร์ไพรส์นะ”
(“อิจฉาอ่ะ...หยุดเรียนตั้งสี่วัน...รู้งี้ไม่น่าย้ายเลย”
“เก๋ก็พูดเกินไป”
“ว่าแต่นายมีเพื่อนที่ลำพูนด้วยรึ?”
“มี...มีสิ”
“นั่นน้องฝนใช่ป่าว?”
“ไม่ผิด”
“ปีหนึ่งคนอื่นเขาเปลี่ยนมานุ่งสั้นกันหมดแต่น้องฝนยังใส่กระโปรงจีบ...คงไม่อยากโชว์ให้ใครเห็นขาอ่อน”
“ประมาณนั้น...เธอบอกว่ามันดูไม่เหมาะกับตัวเอง”
“เสียดาย...อดเห็นกกน.เลย”
“เดี๋ยวนะ!”
“หู~~...แค่นี้หึง!?”
“เออสิยะ!!!”
“แล้วผู้หญิงผมยาวคนที่เดินมาหาน้องฝนล่ะ?”
“โอ้ว้าวแม่เจ้าโว้ย!!!...สวยฉิบหา-...เฉียบขาดจริงๆเพื่อนเอ๊ย!!!!”
“โต!!”
“เจ็บ!!!”
“มึงไม่น่าเอ่ยถึงเล้ย!!”
“เป็นอะไรของแกเนี่ย?”
“พอจะรู้จักร้านขายสายไฟมั้ย?”
“มีอยู่ใกล้ๆตลาดฝั่งเดียวกับท่ารถ...ร้านนี้จะขายถูกกว่าที่อื่นครับ”
“ขอบใจจ้ะ)
“พี่เขาไว้ผมยาวเหมือนเก๋เมื่อก่อน”
“ของพี่แคทยาวกว่าเยอะ!!...นี่สาว...จำตอนเธอหยุดเดินก่อนหันกลับมาดูเราอีกทีได้มะ?...ชอตนั่นสุดจะเท่!!!”
“อื้อ!!...นึกว่าขอบคุณบอลแล้วจะเดินจากไปโดยไม่สนใจพวกเราซะอีก”
(“เพื่อนเธอหรือ?”
“ครับ...เก๋กับสาวเคยเรียนตอนปีหนึ่งด้วยกันส่วนนี่ชื่อโตเป็นแฟนเก๋”
“.................................................”
“พี่แคทลูกพี่ลูกน้องเรา...พี่ฝนน่ะ”
“พี่...พี่สาวของ...”
“น้องฝนเหรอ?”
“.................................................”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ...บอลไม่เคยเล่าให้ฟังว่ามีพวกเธอเป็นเพื่อน”
“แล้วทำไมผมจะต้องบอกพี่ไปซะทุกเรื่องด้วย?”
“เพราะฉันอาจเข้าใจไปได้ว่าสองคนนี้เป็น...”
“แค่ประโยคแรกก็ผิดมหันต์...ผมเบื่อที่จะพูดเต็มทนแล้ว”
“จริงค่ะ...บอลไม่ได้โกหก”
“.................................................”
“ผมนี่แหละครับแฟนเก๋...สาวก็กำลังคบกับหนุ่มคณะเดียวกันอยู่ฉะนั้นบอลไม่ใช่อย่างแน่นอนครับ”
“.................................................”
“.................................................”
“ฉันจะไปซื้อตามร้านที่บอกและก็อาจารย์ให้เธอไปหาที่คณะ”
“งั้นเราไปก่อนนะ”
“อืม--”
“.................................................”
“ผู้หญิงคนนี้เชิดหยิ่งชะมัด!!...ใช่พี่สาวของฝนแน่เรอะ?”
“แววตาก็ดูไม่ค่อยจะเป็นมิตร...มองเขม็งอย่างกะพวกเราเป็นผู้ร้าย”
“ไม่ยิ้มให้สักแอะเดียวเลยด้วย”
“คง สงสัยว่าพวกเราเป็นอะไรกับบอลมากกว่าเพื่อนหรือเปล่า?...เหมือนดวงตาของเธอ จะมองลึกเข้าไปถึงในใจฉัน...ไม่แน่อาจจะรู้แล้วก็ได้ว่าฉันพูดโกหก”
“สาวไม่ต้องกลัวโตช่วยยืนยันให้อีกคนรับรองหล่อนเชื่อแน่...แต่แหม่~~...ผิวขาวผมยาวนุ่งสั้น...สุดยอด!!”
“ไอ้โตบ้า!!!”
“โอ๊ย!!!”)
“บอลเคยเปรยๆว่าลูกพี่ลูกน้องของเขาเป็นสาวสวยที่สุดในมหาวิทยาลัย...คงจะหมายถึงพี่แคท”
“น่าจะอย่างนั้น”
“แล้วคนอย่างพี่แคทนี่แหละที่บุศเกลียดที่สุดเพราะยัยนั่นถือตัวเองว่าสวยเลิศกว่าใคร”
“เห็นด้วยเต็มที่จ้ะ...เออสาวว่า--...พี่แคทกับฝนมีบางสิ่งที่เหมือนกัน”
“อะไร?”
“คือพอมีผู้หญิงมาอยู่ใกล้บอลก็จะมองตาไม่กระพริบไง”
“ใช่แฮะ!!...แถมจะมองอย่างตั้งใจมากซะด้วย”
“ดีที่สาวแยกตัวออกมาจากวังวนความขัดแย้งนี่ได้”
“พูดอีกก็ถูกอีก”
...............................................................................................................................

...สำหรับ เรื่องราวระหว่างป้ากับหลานและหนุ่มสาวคนรับใช้จะแยกออกมาเป็นตอนพิเศษว่า กันด้วยเรื่องเสียวล้วนๆเพื่อจะได้อ่านแบบไม่สะดุดอารมณ์ส่วนตอนหน้าตั้งแต่ 50 เป็นต้นไปจะกล่าวถึงเงื่อนปมความขัดแย้งและการตัดสินใจอันเด็ดขาดของสาวิตรี รวมไปถึงความต้องการของกวางฤทัยที่จะให้เอกคเชนทร์กับศกุนตลาแต่งงานกันโดย เร็วที่สุด...