ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 83 “ศึกชิงตัวเจ้าบ่าว(พ่อ)!?...ชายผู้โง่เง่าที่สุด!!!”
“มาสถานที่แปลกๆอีกแล้วสินะเรา?”
...ผิดไปจากที่ผมเคยเห็นเมื่อคราวที่ได้พบหนูหยาดวารินทร์สองครั้งก่อนซึ่งที่นั่นมีต้นไม้ใบหญ้าเขียวชอุ่มลำธารใสสะอาดแต่ที่นี่ไม่มีอะไรเลยแม้กระทั่งก้องหินโดยที่ห่างออกไปสักสิบกว่าก้าวเดินจะมีเพียงเวิ้งน้ำขนาดใหญ่ราวกับเป็นทะเลสาบหรือบึงอะไรสักอย่างที่กว้างขวางมากๆแล้วพอมองขึ้นไปบนท้องฟ้า...
“โอ...โอ้โฮ!!!!...อย่าบอกว่านะนั่นคือพระอาทิตย์?...ทำไมถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนั้น!?”
(แต่แปลกมากที่ไม่รู้สึกร้อนผิวเลย)
“ส่วนอีกด้านก็...พะ...พระจันทร์งั้นเรอะ?...ไหงถึงมาอยู่ตรงกันข้ามกันได้ล่ะเนี่ย?”
(แล้วดวงจันทร์ที่ใหญ่โตขนาดนี้เกิดมาก็เพิ่งจะเคยพบเคยเห็น!!!!)
“ริน!!!...ลูกอยู่ที่นี่หรือเปล่า?...ถ้าอยู่ก็ออกมาหาพ่อหน่อย~~”
“................................................”
(ไม่มีเสียงตอบนอกจากเสียงก้องของเราเอง...หืม!?)
...ข้างหน้าผมปรากฏร่างของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งก็ไม่รู้ว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่และจากทางไหนเพราะอย่างที่บอก...ที่ๆผมยืนอยู่นี่ไม่มีแม้กระทั่งต้นไม้สักต้นหรือก้อนหินสักก้อนเลยฉะนั้นถ้าหนูน้อยเดินมาจากทิศทางไหนผมก็ต้องเห็นก่อนอย่างแน่นอน!?...
“.................................................”
“.................................................”
(ตัวโตพอๆกับหนูรินแต่ไม่ใช่...แม่หนูคนนี้ไว้ผมยาวและแต่งกายแปลกๆคือห่มผ้าคลุมสีขาวไว้รอบตัวเพียงผืนเดียวเท่านั้น)
“อ่า--...เป็นเพื่อนกับ...หนูรินหรือเปล่าจ๊ะ?”
“.................................................”
(ไม่พูดไม่จาเอาแต่เงียบ)
“หรือว่าจะไม่รู้จัก?...แล้วหนูเป็นใครมาทำอะไร?...ที่นี่ที่ไหนจ๊ะ?”
“.................................................”
(ก็ยังไม่ยอมพูดอีกแฮะ...อะ...อะไรนั่นน่ะ!?)
“ผะ...ผมของหนูมันเป็น...สีขาว!!...ขาวยังกับคนแก่เลยและดวงตาก็...อึ๋ย!!!”
...สีดำสนิทไปทั้งหมดจนไม่รู้ตรงไหนเป็นตาดำตาขาว!!!!...ผมเริ่มเกิดความกลัวขึ้นมาในจิตใจซะแล้วว่าเด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่และมีจุดประสงค์อะไรซ่อนอยู่?...ยมทูตรับดวงวิญญาณไปพิพากษาโทษในนรกหรือนางฟ้าตัวน้อยที่มารับไปเสวยสุขบนสวรรค์!?...
“คิก!”
(เมื่อกี้หนูน้อยหัวเราะงั้นเรอะ?...พอลองมองดูให้ดีๆเธอมีส่วนคล้ายกับพี่แคทตอนยังเด็ก!!!!...รึว่า?...เด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็น...)
“ไม่...ไม่ใช่มั้ง?...แต่...หนูรินยังเป็นลูกของเรากับฝนได้นี่นาแล้วพี่แคทจะไม่...”
“.................................................”
“เอ่อหนูจ๋า!...พี่อยากจะถามอะไรสักนิด”
“.................................................”
“แล้วทำไมต้องถอยหลังด้วย?...พี่ไม่ทำอะไรหรอก”
(เราเดินหน้าสองก้าวเธอก็ถอยหลังสองก้าว...คงจะยังไม่ไว้ใจเรา...อื๋อ?...ความรู้สึกนี้มัน...ยังมีใครอยู่อีก!?)
“!!!!”
“.................................................”
...ข้างหลังผมก็ปรากฏเด็กผู้หญิงอีกคนที่มีผ้าคลุมนุ่งห่มร่างกายเช่นเดียวกันแต่ยังมีข้อแตกต่างจากคนแรกคือดวงตาของเธอนั้นมีสีขาวปลอดกับไว้ผมสั้นดำขลับรวมทั้งสีของผ้าคลุมก็ดำสนิทอีกด้วย!?...ผมมองไปมองมาอยู่หลายครั้งจนคอแทบเคล็ดก็แน่ใจว่าแม่หนูน้อยทั้งสองนั้นเป็นฝาแฝดกัน...
(แล้วที่แตกต่างกันอีกประการก็คือหนูน้อยผมขาวสีหน้าเรียบเฉยไม่ยินดียินร้ายส่วนหนูน้อยผมดำกลับยิ้มแย้มสดใสดูมีชีวิตชีวา)
“สงสัยจะไม่ใช่เพื่อนกัน...งั้นไปตามหาหนูรินดีกว่าเรา”
“...............................................”
“...............................................”
“!?”
(เฮ่ยๆๆ...เด็กผู้หญิงสองคนนี่จะเดินตามเราทำไมน่ะแล้วพอเราหยุดพวกเธอก็หยุดด้วยแต่ยังรักษาระยะห่าง!?)
“เทียบกันแล้วหนูรินกลายเป็นเด็กธรรมดาๆไปเลยแฮะ...พวกหนูชื่ออะไรกันจ๊ะ?”
“...ถามใคร?”
“ถามใครเรอะ?”
(อะฮ้า!!!!...ในที่สุดก็ยอมเปิดปากพูดแล้วยังพร้อมๆกันอีกต่างหาก)
“ที่นี่ไม่มีใครอื่น...ก็หนูสองคนนั่นแหละ”
“จะบอกหรือไม่?”
“บอกดีไหมนะ?”
(อืม--...เท่าที่ดูและสังเกตเห็น...หนูน้อยผมดำจะพูดตามหนูน้อยผมขาวด้วยถ้อยคำที่ใกล้เคียง...ไม่รู้ว่าจะมีความหมายซ่อนเร้นอยู่หรือเปล่า?)
“พี่ว่าชื่อของหนูๆต้องไพเราะมากแน่...บอกให้รู้หน่อยสิจ๊ะ”
“...คงจะไม่ไพเราะเสนาะหูเท่ากับสองพี่น้องนุจรินทร์หรอก”
“ไม่ไพเราะเสนาะหูเท่า”
(ใครกันสองพี่น้องนุจรินทร์?)
“แต่จะบอกก็ได้”
“บอกก็ได้”
(ฮือ~~...ฝาแฝดคู่นี้เอาแค่คำพูดอย่างเดียวก็ประหลาดเข้าขั้นทีเดียวเชียวแฮะ!!!)
“รัศมี”
“รัศมี”
“ห๊ะ!?...นี่...พวกหนูชื่อเหมือนกันเรอะ?...แล้วอย่างนี้จะแยกออกได้ยังไงว่าใครเป็นใคร?”
“..................................................”
“..................................................”
“ปกติฝาแฝดน่ะถึงหน้าตาจะเหมือนกันแต่เขาก็ไม่นิยมตั้งชื่อซ้ำกันหรอกนะจ๊ะ”
“...เขาที่ว่าเป็นใคร?”
“เขาเป็นใครเหรอ?”
“เอ่อ...”
(ถามมาแบบนี้ก็อึ้งไปไม่เป็นเลยสิเรา!!)
“อะ...เอาเป็นว่าเขาไม่นิยมตั้งชื่อเหมือนกันเพราะจะแยกออกยาก”
“แต่ก็แยกออกได้ไม่ใช่หรือ?”
“แยกออกได้แน่ๆ”
...เออนั่นสิ!!!...คนหนึ่งผมขาวตาสีดำสนิทส่วนอีกคนก็ผมดำตาสีขาวปลอดแบบนี้แยกออกไม่ยากเลยว่าใครเป็นใครแต่ดันใช้ชื่อ
“รัศมี” ทั้งคู่แล้วจะให้เรียกยังไงดี?... “รัศมีขาว” กับ “รัศมีดำ” งั้นรึ?...
(ฟังแล้วมันทะแม่งๆชอบกลนา--)
“ส่วนท่านชื่อเอกคเชนทร์”
“ชื่อเอกคเชนทร์”
“หา!!!...ทะ...ทำไมพวกหนูรู้ชื่อของพี่ล่ะ?”
“ไม่ผิดตัวแน่”
“ไม่ผิดตัวจ้ะ”
(เอ๋ๆๆ...อะไร?...ทำไม?...ด้วยเหตุใด?)
“มาเล่นทายปัญหากัน”
“ทายปัญหากัน”
“หากตอบถูกหนูจะพูดในสิ่งที่ท่านต้องการรู้”
“พูดในสิ่งที่ท่านต้องการรู้”
“จะ...จะทายอะไรเหรอ?”
“ระหว่างพวกเราใครคือพี่แล้วใครคือน้อง?”
“ใครคือพี่แล้วใครคือน้อง?”
“หวา!!!...ยากนะเนี่ย?...ไหนๆๆ...ลองมายืนคู่กันหน่อยซิ”
“...............................................”
“...............................................”
(คล้ายจริงๆ...ยิ่งมองก็ยิ่งชวนให้นึกถึงพี่แคทในวัยเด็กเพราะไม่ว่าจะปาก,จมูก,เค้าใบหน้าหรือรูปร่างคือมองมุมไหนก็ใช่...อุ!!!...แต่ดวงตาน่ากลัวไม่ค่อยจะชวนมองสักเท่าไหร่นัก)
“อ่า--...พี่ขอทายว่า...หนูรัศมีผมดำเป็นพี่และหนูรัศมีผมขาวก็เป็นน้อง”
“มั่นใจนะ?”
“มั่นใจหรือเปล่า?”
“อื้ม!!...ลองดู”
“ฮิ...ฮิๆๆๆๆๆ”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ”
“!?”
“ผิดแล้ว”
“ผิดจ้ะ”
“หนูเป็นพี่ต่างหาก!!”
“หนูเป็นน้องต่างหาก!!”
...ดูท่าสองหนูน้อยจะมีความสุขที่เห็นผมทายผิดแต่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกหรอกเพราะโอกาสถูกหรือผิดจะมีครึ่งหนึ่ง...เอ๋!?...สองฝาแฝดค่อยๆเดินแยกออกไปคนละทางโดยมีผมยืนตรงกลางเหมือนกับครั้งแรก...
“ทำ...ทำไมหรือ?”
“ในเมื่อตอบผิดก็ต้องโดนลงโทษ!!!”
“ต้องโดนลงโทษ!!!”
“ฮ้า!?...มะ...มีงี้ด้วย!!!...ไม่เห็นบอกกันก่อนเลยนี่นา?”
“งั้นก็ไม่สนุกสิ”
“ไม่สนุก”
“!!!!!!”
(เฮ้ย!?...เมื่อ...เมื่อกี้ไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย?...เราเห็นดวงตาสีดำมืดของหนูรัศมีผมขาวส่องประกายขึ้นแวบหนึ่งและพอมองไปอีกทาง...ดะ...ดวงตาสีขาวปลอดของหนูรัศมีผมดำก็สว่างวาบขึ้นครั้งหนึ่งเช่นเดียวกัน)
“เป็นบุคคลเช่นนี้เอง”
“เป็นบุคคลเช่นนี้”
“จะ...จะทำอะไรน่ะ?”
(เด็กหญิงทั้งสองค่อยๆย่างเท้าเข้ามาใกล้เราทีละก้าวอย่างเชื่องช้า...คนหนึ่งนิ่งเฉยคนหนึ่งฉีกยิ้ม...นี่เรากำลังเจอกับอะไรอยู่กันแน่?)
“อย่าเอาแต่นิ่งเฉย!!!!”
“หนีเร็วพ่อ!!!!”
“!!!!!!!!!!”
“!?”
“!?”
...............................................................................................................................................
“ตาเฒ่า”
“งืมๆๆๆๆ”
“ตื่นเซ่!!”
“โอ้ย!!...อะไรวะเจ้าอ๋อม!?...คนกำลังหลับสบาย”
“แต่ฉันนอนไม่หลับ”
“แล้ว...มันเกี่ยวอะไรกับข้าวะ?”
“ออกไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกันหน่อย”
“กินเหล้า!!!...ดึกดื่นป่านนี้เนี่ยนะ?”
“มาเหอะน่า!!”
“เฮ่ยๆๆ...ขอข้าใส่เสื้อก่อน...อย่าฉุดซี่เดี๋ยวข้าก็หกล้มหน้าคะมำ!!!”
“..............................................”
“จะกินหน้าประตูบ้านนี่น่ะเรอะ?”
“เออสิ”
“หาว~~...เจ้านี่ชอบทรมานคนแก่ว๊า!!”
“หึ!!...ไอ้นี่จะช่วยให้หายง่วงได้แน่”
“นอนไม่หลับ...เจ้ากลุ้มใจอะไรอยู่ล่ะ?”
“เอ้าดื่ม!!”
“ไม่ๆ...ไม่เอา!!...ข้าแก่ปูนนี้แล้วกินเหล้าดีกรีจัดไม่ไหวหรอก”
“บอกให้ดื่มก็ดื่ม!!...อย่าขัดใจฉันจะได้ไหม?”
“ฮึ่ย~~...เรื่องบังคับขู่เข็ญคนอื่นนี่ยกให้เจ้าเป็นที่หนึ่งโว้ย!!...เจ้าเซคยิ่งสั่งห้ามข้าอยู่...อึก--...อ๊าย~~...บาดคอฉิบเป๋ง!!!”
“ฮะๆๆ”
“โอ้!!...ข้างในมันร้อนเหมือนจะลุกไหม้เลยเชียว”
“บังคับขู่เข็ญรึ?...ฉันก็ติดนิสัยมาจากตาแก่นั่นแหละ”
“ไม่จริงว่ะ!!...ข้ายังไม่ถึงขนาดนี้สักหน่อย”
“ก็ใครกันเล่าที่เป็นคนเลี้ยงฉันมาตั้งแต่แบเบาะ?...เอ้า!!...อีกจอกซิ”
“.................................................”
“ในโลกนี้...หลานสาวที่ชวนตากินเหล้ากลางดึกคงจะมีแต่ฉันนี่ล่ะมั้ง?...หึๆๆ”
“คงจะหาที่ไหนไม่ได้แล้วแน่ๆ...นี่!...ถ้าข้าร่วงเมื่อไหร่ก็ช่วยพาเข้าไปนอนในห้องด้วยละกัน”
“เออ!!...ไม่ปล่อยให้นอนหนาวอยู่ตรงนี้หรอก”
“แล้วตกลงเจ้ากลุ้มใจอะไรไหนลองระบายมาให้ข้าฟังหน่อย”
“...ตาแก่”
“หา?”
“ฉันสวยน่ารักมั้ย?”
“เหอ~~...จู่ๆมาถามอะไรแบบนี้?”
“เหอะน่า--...บอกมาที”
“สวยน่ะสิถามได้!!...เจ้าน่ะถอดแบบมาจากแม่เอ็มไม่ใช่น้อยเลยเชียว”
“แต่ยังไม่เท่าศรมุกดาหรือสุรีย์พรรณ?”
“...เอ่อ--”
“จริงๆด้วยสินะ?”
“เฮ้ยๆๆ...เจ้าก็คือเจ้าจะเอาไปเปรียบกับคนอื่นทำไมเล่า?...ทุกคนคือหลานที่ข้าเลี้ยงดูมากับมือและก็รักใคร่ใส่ใจไม่เคยแบ่งแยกหรือรังเกียจเดียดฉันท์...เจ้าอ๋อม”
“?”
“ตัวเจ้าเองก็มีจุดเด่นหลายอย่างที่เจ้าแคทกับเจ้าม่อนไม่มีเหมือนกันนะ”
“...ตรงไหนบ้างล่ะ?”
“อือ--...ก็อย่างเช่นเจ้าทำงานบ้านเก่งกว่าเจ้าม่อนไงและก็ทำอาหารเก่งกว่าเจ้าแคทด้วย”
“โฮ่~~”
“ไม่สมกับเป็นตัวเจ้าเลยนี่?...เจ้าเองก็หน้าตาสะสวยไม่เบา...ไอ้หนุ่มที่ไหนลองกล้าว่าหลานสาวข้าไม่สวยสิเดี๋ยวข้าจะไปจับมันถ่วงน้ำรายตัวสิเอ้า!!!”
“ฮ่าๆๆๆๆ...พูดดีว่ะตาเฒ่า!!”
“อ้อ!!...แล้วมีอีกอย่างที่เจ้าแคทกับเจ้าม่อนไม่มีและก็เลียนแบบไม่ได้ด้วย”
“ว่าไง?”
“ตาข้างนึงของเจ้าที่เป็นสีเขียว...ฮึ!...ถึงจะได้มาจากพ่อของเจ้าไอ้ฝรั่งขี้นกโซเวียตรัสเซียอะไรนั่นก็เถอะแต่ข้าชอบมากๆ”
“ขอบคุณมากนะ”
“แต่นี่ยัง...ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าไม่สบายใจใช่ไหม?”
“...ใช่”
“มันคืออะไรเรอะ?”
“รู้ใช่มั้ยว่าฉันกับป้อมรักบอล?”
“อื้ม!...ข้ารู้ดี”
“รักแบบชายหญิงนะเฟ้ย!!”
“เออ--...ก็แล้วมันยังไงเล่า?”
“สุรีย์พรรณกับหยาดฝนก็เหมือนกัน”
“อะ...อะไรนะ!?...เจ้า...เจ้าแคทกับเจ้าฝนด้วย?”
“...........................................”
“เฮ่!...เจ้าฝนน่ะข้าไม่ค่อยแปลกใจหรอกเพราะเห็นที่มันมองบอลข้าก็พอจะดูออกแต่เจ้าแคท...จะเป็นไปได้งั้นเหรอ?”
“เป็นไปได้หรือไม่สองคนนั้นกับบอลก็เรียบร้อยกันไปแล้ว...ฉันถึงมานั่งกลุ้มอยู่นี่”
“ฮ้า!!!!...เจ้าบอล...อุ๊บ!!...สะ...เสียงดังไม่ได้”
“งั้นเอาเหล้าอุดปากไป!”
“ส่งมา!!...กรึ๊บ~~”
“...........................................”
“อ้า!!...มะ...ไม่นึกว่ามันจะโง่เง่าถึงขนาดนี้...ตอนข้ายังหนุ่มๆเท่ากันยังทาบไม่ติดเลย...จุ๊ๆ...เอาพี่สาวน้องสาวตัวเองซะแล้วเจ้าเด็กเวรนี่!!”
“เฮ้ย!?...ทำไมว่าหลานตัวเองโง่วะ?”
“ก็มันจริงนี่นา!!...แล้วเจ้าแคทที่เกลียดผู้ชายเจ้าชู้ซะขนาดนั้นกลับไปหลงคารมเจ้าบอลได้ยังไง?”
“ถ้าไม่ใช่เพราะรักก็ไม่มีทางหรอกน่ะ”
“...งั้นหรือ?...ฮึ!!...ความใกล้ชิดนี่มันช่างอันตรายจริงๆ...หือ?”
“อะไร?”
“ทางแม่นิภาจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
“ฉันคิดว่าน้านิภารู้แต่น้าเขยไม่แน่ใจ”
“โอ้โห~~...นี่แสดงว่าเจ้าบอลจะโดนทั้งป้าทั้ง...อาจ้องตะครุบให้มาจับคู่กับลูกสาวตัวเองงั้นสิ?”
“............................................”
“เฮ้อ!!...ข้ากลุ้มใจแทนเจ้าภพจริงๆ...หมอนี่ก็ไปทำงานซะไกลไม่ได้รู้เห็นอะไรซะมั่งเล้ย~~...โง่เง่าทั้งพ่อทั้งลูก”
“พูดให้สวยโว้ย!!...บอลโง่เง่าตรงไหน?”
“ก็โง่ที่ผู้หญิงมีเยอะแยะไม่สนใจดันผ่ามาคว้าพี่สาวตัวเองเป็นเมียไงเล่า?”
“เอ้ยตาแก่!!...คงยังไม่ถึงกับ...เป็นเมียหรอกมั้ง?”
“เจ้าแคทน่ะข้าเลี้ยงดูมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอยทำไมจะไม่รู้นิสัยท...ลองมันรักใครขึ้นมาแล้วจะไม่มีทางปล่อยมือจากคนๆนั้นแน่ถ้าไม่จริงนะให้มาถอนหงอกข้าได้เลย...เหมือนแม่นิภาสมัยยังสาวๆไงที่คอยเทียวไล้เทียวขื่อจนเจ้าสนที่ตามจีบแม่เอ็มอยู่ดีๆให้เปลี่ยนใจมาแต่งงานด้วยหน้าตาเฉย”
“ฮะๆๆๆ...น้าเขยก็เคยเป็นหนึ่งในพวกผู้ชายที่มาตามจีบแม่นี่หว่า...คิดแล้วปวดหัวเนอะ?”
“พูดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไรอารมณ์ข้าก็ปรี๊ดขึ้นมาเชียว...รินมาอีกโว้ย!!!”
“.................................................”
“เอิ๊ก!!!...ชายผู้โง่เง่าที่สุดที่แท้ก็กลับกลายเป็นหลานชายของตัวเองซะงั้น...เจ้าบอลเอ๊ย~~...ข้ารู้สึกหนักใจแทนเจ้าจริงๆและก็...เฮ้อ~~”
“อ๋า!?...มองหน้าฉันแล้วถอนใจทำไมฟะ?”
“หมัดยมทูตอะไรนั่นคงจะยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นกว่าเดิมเพราะคราวนี้มีลมเพชรหึงด้วย...เจ้าฝนยังพอว่าแต่เจ้าอ๋อมกับเจ้าป้อมนี่สิลำบากแน่แล้วผู้หญิงคนอื่นก็อาจจะ...เข้าใกล้เจ้าบอลไม่ง่าย”
“นี่!...พึมพำอะไรอยู่คนเดียวตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว?”
“เจ้าอ๋อม!!...สมเหตุแล้วว่ะที่เจ้ากลุ้มใจจนถึงกับต้องลากข้าออกมากินเหล้ากลางดึกกลางดื่นเพราะขนาดข้าตอนนี้ก็ยังพลอยกลุ้มไปด้วยเหมือนกัน”
“.................................................”
..................................................................................................................................................
“แน่มาก”
“แน่จริงๆ”
“ชิงดวงจิตของชายผู้นั้นไปต่อหน้าต่อตาเราทั้งสอง”
“ต่อหน้าต่อตาเราทั้งสอง”
“สุริยนนุจรินทร์”
“วสันตะนุจรินทร์”
“พวกท่านต่างหากที่เป็นฝ่ายเริ่มต้นไม่ใช่เรา!!”
“จริงด้วย!!!...ทำไมถึงบังอาจมาช่วงชิงดวงจิตของพ่อไปขณะที่พี่รีย์กำลังชักนำ?”
“....................................................”
“....................................................”
“ไม่ตอบก็หมายความว่าไม่มีเจตนาดีและเมื่อสักครู่ถ้าเรามาไม่ทัน...พวกท่าน...จะทำอะไรพ่อกันแน่?”
“เรียกมนุษย์ผู้นั้นว่าพ่อได้อย่างเต็มปากเชียวหรือ?...วสันตะนุจรินทร์”
“ฮิ!...เรียกได้อย่างเต็มปากเชียวหรือ?”
“พี่รีย์...หนูเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว...พวกนางจะทำร้ายดวงจิตของพ่อ!!!!”
“ริน”
“ช่างเป็นกำลังฤทธิ์ที่มากมายเหลือเกิน”
“มากมายเหลือเกิน”
“หากพวกท่านยังไม่แจ้งเจตนาที่แท้จริงออกมาให้รู้...เวิ้งทะเลน้ำกรดแห่งนี้จะถูกเปลี่ยนเป็นสายน้ำที่โหมกระหน่ำและถล่มทุกสิ่งทุกอย่างให้ราบพนาสูญ”
“ไม่ได้เห็นเจ้าโมโหโกรธาขนาดนี้มานานทีเดียวนะ...วสันตะนุจรินทร์”
“อชินีสุราลัย!?”
“จะพูดไปให้มากความทำไม?”
“ริน...หลบเร็ว!!!”
“หวา!!!!”
“!?”
“!?”
“อูย~~...เกือบ...เกือบไปแล้ว...อชินีสุราลัย!!...เจ้าคิดจะทำร้ายพวกเราไปด้วยเรอะ?”
“...เสียดายที่หลบทัน”
“หน็อยแน่ะ!!!”
“ริน--...ใจเย็นๆก่อน”
“ก็ดูที่สหายของพี่ทำสิคะ!?...กลายร่างเป็นเสือทองปรากฏตัวบนท้องฟ้าไม่พอยังยิงสายฟ้าลงมาที่ทะเลน้ำกรดใกล้กับที่เราอยู่...ตั้งใจชัดๆเลย!!!”
“พูดมากจริง...สายฟ้าเท่านี้จะทำอะไรเจ้าได้กัน?”
“แล้วถ้าเมื่อกี้หลบไม่ทันจะว่าไง?”
“หึ!...ก็เรื่องของเจ้าสิ”
“นิ...นิสัยเสียนัก!!!”
“สุริยนนุจรินทร์...ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนน้องสาวเจ้านี่ก็น่ารำคาญเหลือเกิน”
“ว้าก~~”
“หนวกหู!!”
“ถูกต้อง
“ถูกแล้ว”
“?”
“อสุนีบาตเพียงเท่านี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก”
“ทำไม่ได้หรอก”
“ฮึๆๆๆๆๆ”
“ฮะๆๆๆๆๆ”
“สมแล้วที่ถูกขนานนามว่าเสือสวรรค์อันธพาล”
“เสือสวรรค์อันธพาล”
“อุ!...อุ๊บ!!”
“วสันตะนุจรินทร์!!...เจ้าขำรึ?”
“เปล่าๆ...ฮิ!...เปล่านะ~~...ฮิๆ”
“ฮึ่ย!!...ส่วนพวกเจ้าฝาแฝดจงมาเปิดศึกกับข้า!!!...ใช้ทะเลน้ำกรดนั่นสิแต่ขอพูดไว้ก่อนเลยว่ามันไม่มีผลอะไรกับร่างนี้!!!!”
“ทางนี้ก็เช่นกัน...ต่อให้ท่านสำแดงอิทธิเดชอสุนีบาตฟาดเต็มกำลังออกมาก็เผาผลาญพวกเราไม่ได้”
“เผาผลาญพวกเราไม่ได้”
“พูดจาโอ้อวดนัก!!!...งั้นก็เข้ามาพร้อมกันทั้งคู่แล้วจงพิสูจน์ดูเองเถอะ!!!!”
“จงหยุด!!”
“หือ?”
“เสียงนี้?”
“มาแล้วหรือสหายของเรา?”
“สหายของเรา”
“พี่รีย์...เขา...”
“หัสดินเทวนาถ”
“เฮอะ!!...ทีนี้ต่างฝ่ายก็มีสามเท่ากัน...ดี!!!...จะได้ไร้ข้อครหา”
“อย่าเลย...ข้าพเจ้ามิได้มาที่นี่เพราะต้องการเปิดศึกระหว่างเทพบดีอันเป็นการละเมิดกฎที่ถูกบัญญัติไว้แต่ครั้งโบราณกาล...สุริยนนุจรินทร์,วสันตะนุจรินทร์,อชินีสุราลัย...ข้าพเจ้าหาได้ประสงค์จะตั้งตนเป็นศัตรูกับพวกท่านแม้แต่น้อย”
“แล้วจะอธิบายการกระทำของสหายทั้งสองของท่านอย่างไรกัน?...ที่เรากับพี่รีย์มาที่นี่ก็เพื่อต้องการทราบเจตนานั้น”
“เหตุใดพวกท่านจึงยังมิพูดออกไปเล่า?”
“ก็อยากจะบอกหรอกนะแต่เปลี่ยนใจแล้ว”
“เปลี่ยนใจแล้ว”
“อชินีสุราลัยเอย--...ถือซะว่าที่ท่านจู่โจมใส่เราเมื่อสักครู่เป็นการชดใช้ที่เราแย่งชิงดวงจิตของชายผู้นั้นจากสหายของท่าน”
“ชดใช้ที่เราแย่งชิงดวงจิตของชายผู้นั้นจากสหายของท่าน”
“จะได้ยังไงกัน?”
“เอ๊ะ?...ก็อชินีสุราลัยไม่ใช่สหายของท่านด้วยหรอกหรือ?...วสันตะนุจรินทร์”
“ไม่ใช่สหายด้วยหรอกหรือ?”
“อะ...อือ...นั่นมัน...”
“อชินีสุราลัยเป็นสหายของพวกเราอย่างไม่ต้องสงสัยฉะนั้นการกระทำของนางก็คือการกระทำของพวกเรา”
“พี่รีย์!??
“ดีมาก...อย่างนั้นต่างฝ่ายต่างก็ทำผิดแล้วนะ”
“ต่างฝ่ายก็ทำผิดแล้วนะ”
“ฮึ่ม!!...ข้ารำคาญเจ้าแฝดผู้น้องนี่จริงๆ...พูดตามกันอยู่ได้...แล้วแปลงกายเป็นเด็กอย่างนี้...น่าขัน!!!”
“ยามที่ท่านกลายร่างเป็นเด็กคงจะไม่น่าดูสิ”
“คงจะไม่น่าดูแน่ๆ”
“วะ...ว่ายังไงนะ?...ข้าไม่มีวันจะกระทำเรื่องโง่เขลาเช่นนั้น!!”
“อ้าว!?...ด่ากระทบกันนี่นา!!”
“ข้าไม่ได้หมายถึงเจ้ากับสุริยนนุจรินทร์!!!”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ!!”
“เจ้า!!!”
“ริน!!...เงียบก่อน”
“เอ๊อะ!!...แต่ว่า...”
“พี่สั่งให้เงียบ!!!”
“อือ--”
“สรุปคือพวกท่านจะไม่พูดจริงๆหรือว่ากระทำไปเพื่ออะไร?”
“ไม่บอก”
“ไม่พูด”
“..............................................”
“งั้นไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่ที่นี่อีก...เราไปกันเถอะค่ะพี่”
“...อืม”
“ฮึ!!...หากครั้งหน้าพวกเจ้ายังก่อเหตุขึ้นอีกข้าจะไม่ไว้หน้าแล้ว...รวมทั้งเจ้าด้วย...หัสดินเทวนาถ!!!”
“..............................................”
“..............................................”
“เหตุใดทั้งสองจึงมิพูดความจริงออกไปเพื่อแก้ไขความเข้าใจผิด?”
“เพราะเสือสวรรค์อันธพาลเข้ามาก้าวก่ายเสียก่อน”
“เข้ามาก้าวก่ายเสียก่อน”
“อชินีสุราลัยก็มีเหตุผลเป็นของตนเอง...การเผชิญหน้ากันโดยตรงหาใช่วิธีที่สมควรจะกระทำไม่...ต่อไปภายหน้าท่านทั้งสองอย่าได้กระทำการตามแต่ใจตนอีกเพราะหากเกิดเหตุอย่างเช่นครั้งนี้ข้าพเจ้าจะมิยื่นมือมาช่วยไกล่เกลี่ยให้อีกแล้ว”
“โอ--...จะไม่แล้งน้ำใจไปหน่อยหรือไง?”
“จะไม่แล้งน้ำใจไปหน่อยรึ?”
“อุตส่าห์คบหาเป็นสหายกันมาตั้งเนิ่นนาน...ท่านย่อมรู้อยู่แก่ใจว่าเราสองฝาแฝดมีจุดมุ่งหมายอะไร?”
“ข้าพเจ้าทราบเจตนารมย์ของท่าน...เทพบดีแห่งกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนผู้สถิตอยู่
ณ อุดรทิศ...อุษณรัศมี”
“แล้วท่านจะช่วยเหลือพวกเราไหม?”
“คำถามนี้ท่านก็ย่อมทราบดีอยู่แล้วมิใช่ฤา?...เทพบดีแห่งห้วงมิติที่ผกผันผู้สถิตอยู่
ณ ทักษิณทิศ...สีตลรัศมี”
“ขอขอบคุณนะ”
“ขอขอบคุณจ้ะ”
“ครั้งนี้พวกท่านต้องการพิสูจน์ให้ประจักษ์แก่ตาตนเองว่าสองพี่น้องนุจรินทร์จะรู้สึกอย่างไรกับบุรุษนามว่าเอกคเชนทร์ใช่หรือไม่?”
“ได้รู้อะไรมากกว่าที่คาดเลย”
“มากกว่าที่คาดเลย”
“อย่างเช่น...”
“สองพี่น้องนุจรินทร์หวงชายผู้นั้นมากและนับถือเป็นบิดาอย่างสนิทใจ”
“หวงชายผู้นั้นมากและนับถือเป็นบิดาอย่างสนิทใจ”
“อชินีสุราลัยก็เช่นเดียวกัน”
“เช่นเดียวกัน”
“ที่พวกท่านไปช่วงชิงดวงจิตของเอกคเชนทร์แลแสดงทีท่าคุกคามประหนึ่งว่าจะคิดร้าย...นางโกรธมากทีเดียวนะ”
“เอาล่ะ!!...ต่อจากนี้ไปเราจะคอยเฝ้ามองท่าทีของทั้งสาม”
“เราจะคอยเฝ้ามองท่าทีของทั้งสาม...ฮิๆๆ...อย่างสนุกสนาน”
“..................................................”
“ว่าแต่...เทพบดีแห่งการหยั่งรู้ประจำทิศประจิมทำไมจึงไม่มา?”
“ทำไมไม่มา?”
“นั่นก็เพราะนางหยั่งรู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นจึงมิยินดีจะปรากฏตัวอย่างไรเล่า”
“จริงด้วย”
“จริงสินะ”
...............................................................................................................................................
“โออออออ...เออะ...ไม่~~...อย่า!!!”
“บอล...เธอเป็นอะไร?”
“ห๊ะ!!...พี่...แคท!?”
“ฝันร้ายเหรอ?...เหงื่อออกเต็มหน้าเลย”
...เมื่อรู้สึกตัวอีกทีผมก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องพี่แคท...นี่แสดงว่าเมื่อฝันไปเองสินะ...อะ...เอ๊ะ?...
(จำ...จำไม่ได้ว่าฝันอะไรไปบ้าง!?)
“ท่าทางจะเป็นฝันที่ไม่ค่อยดีนะ?”
“...อืม”
“ฝันว่าอะไรมั่งล่ะ?”
“ผม...”
“?”
“จำ...ผมจำไม่ได้”
“จะเป็นไปได้ยังไง!?...เพิ่งตื่นแท้ๆลืมซะแล้วรึว่าฝันอะไรไปบ้าง?”
“จริงๆนะครับ!!...ผมนึกอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง”
“สักนิดก็ไม่มี?”
“..................................................”
“อย่างเช่น...ฝันเห็นเด็กผู้หญิงน่ารักๆ”
“อือ--...ไม่...ผมจำไม่ได้จริงๆ...อุ๊บ!!...ผมรู้สึกปวดหัว”
“..................................................”
“โอยปวด~~...พยายามนึกเท่าไหร่ก็...นึกไม่ออก”
“ช่างเถอะๆอย่าฝืนเลย...รีบนอนดีกว่าเพราะต้องตื่นแต่เช้า”
“วะ...ว่าแต่...”
“มีอะไรอีกล่ะ?”
“ผม...นอนอยู่ในห้องพี่”
“ก็แล้วมันทำไมเล่า?”
“ตอนนี้...ตะ...ตีหนึ่งกว่า!?...แย่แล้วๆ...พี่แคทพาผมไปนอนที่ห้องฝนเถอะครับไม่งั้นอานิภารู้ล่ะก็ซวยแน่!!!”
“...อยากกลับก็กลับไปเอง”
“อ้าว!?”
“พี่จะนอนและไม่อยากลุกตอนนี้ด้วย”
“โธ่~~...แค่พยุงผมไปนอนที่ห้องฝนเท่านั้นเองนะ...อย่างน้อยก็ช่วยเป็นต้นทางให้เผื่ออานิภาจะออกมาเห็น”
“กลัวแม่พี่รู้ขนาดนั้นเลยรึ?”
“กะ...ก็แน่อยู่แล้ว”
“ฮึ!!...เธอก็เหมือนผู้ชายคนอื่นไม่มีอะไรแตกต่าง”
...พี่แคทพูดจบก็พลิกตะแคงหันหลังให้...สงสัยว่าจะไปทำให้สาวเจ้าไม่พอใจเข้าซะแล้ว...ทำไมกัน?...ผมยังไม่อยากให้ความแตกตอนนี้มันผิดงั้นเหรอ?...อื้อหือแม่เจ้าวู้ย~~...แม้จะเปิดแค่โคมไฟตรงหัวเตียงแต่ที่ญาติสาวผู้พี่นอนตะแคงโชว์บั้นท้ายโดยที่มีผ้าห่มผืนเดียวพาดตรงสะโพกนี่มันช่างสร้างความเสียหายให้แก่สติของผมอย่างมากเชียวนะเนี่ย?...
(แต่เราดันใช้กระสุนไปจนหมดคลังซะแล้ว)
“พี่...ไม่ชอบให้ผมไปนอนที่ห้องฝนใช่มั้ย?”
“เธอจะไปที่ไหนมันก็เรื่องของเธอ”
(พูดห้วนๆอย่างนี้ชัวร์!!!)
“ก็ได้...คืนนี้ผมจะนอนกับพี่”
“................................................”
(นั่นแน่~~...เมื่อกี้ญาติสาวผู้พี่แอบยิ้มนี่หว่า...อ๋อ!!...เจ้าหล่อนไม่ชอบให้เราไปนอนในห้องผู้หญิงคนอื่นถึงจะเป็นน้องสาวแท้ๆก็เถอะ)
“แหม~~...ไม่อยากให้ผมไปก็บอกกันตรงๆสิ”
“...ไม่เห็นต้องบอก...เธอน่าจะเดาเองได้”
“แต่พี่ต้องให้ผมดูดนมทั้งคืนนะจ๊ะ”
“เป็นเด็กทารกเหรอไงยะถึงจะดูดนมทั้งคืนน่ะ?”
“ไม่รู้ละ!!...หันกลับมาเดี๋ยวนี้เลย”
“บอลก็...”
“ผมจะทำอย่างนุ่มนวลเชียว...มาใกล้ๆผมอีกหน่อยครับ”
“...นึกแล้วว่าต้องขออย่างนี้...งั้นเชิญดูดนมจนหลับไปเลยก็แล้วกัน...เด็กโข่งลามก!!”
...ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ช่างสมกับเป็นพี่แคทจริงๆและผมก็จำไม่ได้เหมือนกันว่าผล็อยหลับไปเมื่อไหร่แต่ที่แน่ๆคือหลับทั้งๆหัวนมของสาวเจ้ายังคาอยู่ในปาก!?...
.....................................................................................................................................
“อืมมมมมมมม...อื๋อ?”
(หมอนข้างดิ้นได้หายไปไหนแล้ว?)
“แต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็จะตราตรึงอยู่ในความทรงจำของแคทตลอดไปเช่นกันค่ะ...ไม่มีวันลืม”
(แคท...เอ่อ--...พี่แคทกำลังคุยกับใครอยู่นะได้ยินไม่ค่อยชัดเลย?)
“หนูจึงอยากขอร้อง...ได้โปรด...ยกเขาให้หนูเถอะนะคะเพราะเขาจะต้องเป็นพ่อของลูกสาวที่อยู่ในท้องหนู”
“ว่าอะไรนะ?”
“!?”
“อะ...อ้าว!?”
“เป็นอะไรของเธออีก?”
“...พี่แคท”
“ร้องเสียงดังแบบนั้นน่ะไม่กลัวเรื่องแดงแล้วหรือไง?”
“เมื่อกี้...พี่ไม่ได้โทรศัพท์ใช่มั้ย?”
“เปล่า...จะโทรไปหาใครแต่เช้ากันล่ะ?”
...พอลองกวาดสายตามองหาโทรศัพท์ของญาติสาวผู้พี่มันก็วางเรียบร้อยอยู่ที่หัวเตียงส่วนเจ้าของกำลังนั่งส่องกระจกผัดหน้าทาแป้งที่โต๊ะโดยสวมใส่เพียงชุดชั้นใน...สงสัยหูผมฝาดไปแน่ๆเลยถึงพาลได้ยินอะไรเป็นตุเป็นตะ...
“เพิ่งหกโมงครึ่ง...พี่จะไปแล้วเหรอ?”
“ยัง...พี่ไปเก้าโมง”
“งั้นไม่เห็นต้องรีบแต่งหน้าเลยนี่ครับ”
“ใครจะทนไหวจ๊ะพ่อคุณ?”
“หือ?”
“ก็เจ้าคนบ้าที่ไหนหึที่เมื่อคืนทำเลอะเทอะไว้กับพี่น่ะ?”
“ฮะๆๆ”
“ยังจะมาหัวเราะ...ลุกไปเข้าห้องน้ำห้องท่าซะ”
“ช่วยผมหน่อยสิจ๊ะ”
“อย่ามาอ้อน!!”
“แหม~~...ขาผมแทบจะไม่มีแรงเดินแล้วนะ”
“ใครใช้ให้เล่นท่าพิสดารเอง”
“หูย~~...ไม่แปลกใหม่สักหน่อยเป็นแค่ท่าพื้นฐานเองครับ...ตกลง!!...ต่อไปผมให้พี่ขึ้นข้างบนตลอดล่ะกัน”
“บะ...บ้าเหรอ?”
“ลูกแคทตื่นหรือยังจ๊ะ?”
“อึ๋ย!?...อานิภา!!”
(แย่แล้ว!!!!)
“นอนลงไป”
“ห๊ะ?”
“งกๆเงิ่นๆอยู่ได้!!”
“แม่จะเข้าไปแล้วน๊า~~”
...พี่แคทตั้งสติได้ก่อนจึงผลักผมนอนลงแล้วตัวเองขึ้นทับพลางคว้าผ้าห่มคลุมร่างซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่อานิภาเปิดประตูห้องเข้ามาอย่างหวุดหวิดทีเดียวแล้วไม่รู้ว่าจะปิดบังได้หรือไม่เพราะถ้าน้องสาวพ่อเกิดความสงสัยเดินมาเลิกผ้าห่มออกงานนี้ก็จบสิ้นกัน...
“พี่”
“เงียบ!!”
(อูย~~...งานนี้จะออกหมู่หรือจ่า?...อย่าว่าแต่เราเลยพี่แคทก็หัวใจเต้นแรงจนรู้สึกได้อย่างชัดเจน)
“นี่”
“อะ...อะไรครับ?”
“เวลาอย่างนี้ยังทะลึ่งได้อีก!!”
“ผมเปล่า!”
“เปล่าอะไร?...มือเธอจับตูดพี่อยู่นะยะ!!”
“อย่าดังสิครับ”
“ฮึ!”
“ปกติลูกจะตื่นไปซ้อมฟันดาบที่สวนแต่เช้านี้แม่ไม่เห็นก็เลยขึ้นมาดู...ยังนอนอยู่อีกเหรอ?”
“คะ...ค่ะ...เมื่อคืนหนูปวดหัวนิดหน่อยแต่ค่อยยังชั่วแล้ว”
“งั้นก็ไปดูแลบอลด้วย...ขาน้องเขายังไม่หายเจ็บทำอะไรคนเดียวไม่สะดวก”
“เดี๋ยวหนูจะไปปลุกบอลเองค่ะ”
“อีกอย่างวันนี้ลูกแคทจะต้องไปธุระนะจ๊ะ...แม้ยังไม่ถึงเวลาแต่ก็ไม่ควรจะนอนตื่นสาย...ลุกได้แล้วล่ะ”
“ค่ะๆ...หนู...หนูจะลุกเดี๋ยวนี้...เธอนี่...อย่าขยับตัวสิ!!”
“ก็ขาผม...ขาพี่แคททับเฝือกผมอยู่”
“ชู่ว~~”
(สาธุ!!!!...ยะ...อย่าให้อานิภาเดินมาเลิกผ้าห่มเชียวนะไม่งั้นเรื่องไม่จบลงแค่ก้มกราบขอขมาแน่!!!)
“แล้วก็...”
“คะ?”
“ผ้าปูที่นอนนั่นน่ะรีบเอามาให้แม่ซักซะนะเพราะถ้าปล่อยไว้นานเข้าคราบมันจะซักออกยากจ้ะ”
“!?”
“!!!!!!!!!!!”
“คราบ...”
“ใช่...คราบไงจ๊ะ...ฮิๆๆ”
(เอื๊ยก!!!!!!...ฉิบ...ฉิบโผง!!!...ที่...ที่แท้...ที่แท้ก็...ระ...ระ...รู้...รู้อยู่แล้วไม่ใช่เรอะ!?)
“แม่จะไปเตรียมอาหารเช้าต่อ...รีบๆอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ลงไปกันนะ...ฮึฮื่ม--”
“.............................................”
“.............................................”
“แย่จริง”
“พี่แคท!!!...อา...อานิภา...”
“ก็ใช่น่ะสิ!!...แบบนี้คงไม่แคล้วโดนสอบปากคำแน่ๆ”
“จะทำยังไงดี?”
“...พี่ก็ไม่รู้”
(อ้าว!?)
“แต่เริ่มต้นเราอย่าเพิ่งพูดอะไรจะดีกว่า”
“คือทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้”
“นั่นมันงานถนัดของเธอเลยไม่ใช่รึ?”
(ลงเรือลำเดียวกันแล้วแท้ๆก็ยังจะกัดจิกแบบเจ็บๆคันๆอีกนะ!?...แม่จ็อกกี้สาว!!!)
..........................................................................................................................................
“............................................”
“............................................”
“............................................”
...ที่โต๊ะอาหารอานิภาไม่พูดไม่จาอะไรเลยเอาแต่นั่งท้าวแก้มมองผมกับพี่แคทสลับไปมา...นี่มันเป็นความสงบของท้องทะเลก่อนที่จะเกิดพายุใหญ่หรือยังไงกันนะ?...บรรยากาศไม่สู้ดีเอาซะเลย...
(แต่จะหลุดปากสารภาพออกไปไม่ได้เด็ดๆ)
“ลูกแคท”
“คะ!!”
“อุ๊ย!?...ทำไมต้องเสียงดังด้วยล่ะ?”
“เอ่อ--...ก็ไม่ดังนี่คะ”
“แม่แค่จะถามว่าลูกออกไปกี่โมง?”
“ประมาณ...เก้าโมงเช้าค่ะ”
“ส่วนบอลก็...”
“ครับ!!!”
“หวะ!!...อยู่ใกล้ๆไม่ต้องตะโกนก็ได้...อาตกใจหมด”
“เธอนี่!!”
(ยังจะทำตาดุเรา...ตัวเองก็ตื่นเต้นเหมือนกันไม่ใช่เรอะ?)
“คือแม่จะบอกว่าความจริงบอลจะไปกับแคทก็ได้”
“ให้บอลอยู่บ้านดีกว่าค่ะ”
“แต่แม่จะไม่อยู่นะ”
“จะไปไหนล่ะคะ?”
“แม่นัดกับเพื่อนไว้น่ะจ้ะ”
“ใครหรือคะหนูรู้จักไหม?”
“เพื่อนเก่าสมัยเรียนพยาบาลน่ะลูกแคทไม่รู้จักหรอก...เขามาพักที่บ้านยัยชุ่มแถวสนามบินแม่ก็เลยว่าจะไปหาสักหน่อย”
“ผมอยู่คนเดียวได้...ถ้าไปด้วยพี่แคทจะพะวักพะวนและเมื่อวานก็นั่งรถมาไกล...ผมขอนั่งเหยียดแข้งเหยียดขาสบายๆที่บ้านดีกว่า”
“พี่ไปไม่นานหรอก...ประมาณบ่ายโมงก็กลับ”
“ส่วนแม่จะออกไปตอนสิบเอ็ดโมง...ไม่ต้องห่วงเรื่องอาหารกลางวัน...แม่จะเตรียมไว้ให้”
...สุดท้ายตลอดเวลาอาหารเช้าอานิภาก็ไม่ได้ซักถามเกี่ยวกับเรื่องที่ผมกังวลแต่อย่างใดทว่ายังวางใจไม่ได้เพราะในเมื่อเธอรู้ทุกอย่างแล้วยังปิดเงียบเช่นนี้ก็แสดงว่าจะต้องมีแผนการอะไรอยู่แน่!?...
“คุณแม่...ไม่ทานบ้างเหรอคะ?”
“ยังไม่ค่อยหิวจ้ะ...แม่ว่าจะซักผ้าปูที่นอนหมอนมุ้งก่อนแล้วค่อยกิน”
(อุ!!)
“บางทีพ่อเขาอาจจะกลับมาเย็นนี้เพราะงั้นแม่ต้องรีบทำงานบ้านให้เสร็จเร็วๆ...อิๆ...จะได้ออกไปร่อนนานๆหน่อย”
“.............................................”
“ไปเร็ว!”
“แต่ผมยังไม่อิ่ม”
“เอาขึ้นไปกินต่อที่ห้อง”
“ครับๆ”
“อย่าลืมเอาจานลงมาล้างด้วยนะจ๊า~~”
(พี่แคทเองก็ดูจะสูญเสียความเยือกเย็นไปเหมือนกัน...ให้ตายสิ!...คล้ายกับเราสองคนกำลังวิ่งวนอยู่บนฝ่ามือของอานิภาไม่มีผิดเลย)
“อูย~~”
“เป็นอะไรครับ?”
“เวลาเดินแล้วมันเจ็บ...ยะ...อย่ายุ่งน่ะ!!”
“ผมอุตส่าห์ถามดีๆ...เฮ่อ--”
.....................................................................................................................................
“ระหว่างที่พี่ไม่อยู่ถ้าคุณแม่ถามอะไรก็พยายามอย่าเผยพิรุธ...พูดเท่าที่จำเป็นห้ามยืดยาว...ไม่รู้ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องตอบ”
“โห~~...สีหน้าพี่ทำซะผมยิ่งเครียดไปใหญ่นะเนี่ย?”
“ก็เธอน่ะมันผู้ร้ายอ่อนหัดแต่ชอบจะทำความผิดนัก!!”
“ให้รับมือกับเมียนายตำรวจสายปราบปรามชั้นเซียนสงสัยผมจะไม่รอดแหงๆ”
“บอลก็พูดเกินไป...เฮ้อ!!...แต่โชคอาจพอจะเข้าข้างอยู่มั่งนะ”
“พี่คิดอย่างนั้นเหรอ?”
“อืม--...พี่มั่นใจว่าคุณแม่รู้แล้วแต่ก็ไม่โกรธหรือเอาเรื่องซึ่งพี่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม?...หึ!...ลองเปลี่ยนเป็นคุณพ่อสิ...ไม่แน่เธออาจจะขาหักอีกข้าง”
“พี่...ผมกลัว!!”
“อย่าใจเสาะได้มั้ย?...ทีตอนทำไม่รู้จักคิด”
“ก็มัน...”
“อยู่แต่ในห้องนี้ห้ามออกไปไหน...ถ้าไม่อยาก...ซวย”
“ธะ...โธ่เว้ย~~...งั้นผมจะนอนให้หลับเป็นตายซะเลย!!!”
“ดีย่ะ!!”
...คนยิ่งกลัวๆอยู่ยังจะมาพูดขู่กันอยู่ได้!!...ทำยังกับว่าความจะแตกเมื่อไหร่ก็ขึ้นอยู่กับเวลางั้นสิ?...อานิภายังซักผ้าอยู่ข้างล่างส่วนพี่แคทขับรถออกไปจากบ้านแล้ว...เวลาอย่างนี้น่าจะหาคนคุยด้วยเพื่อระบายความขัดข้องในใจแต่เขาผู้นั้นสมควรเป็นใครดีล่ะ?...
“พ่อ...ไม่ได้ๆ...มีหวังเราโดนด่ายับแหงๆ...ป้าเอ็มก็ยิ่งไม่ได้ใหญ่เลย”
(รึว่าจะเป็น...เอ๊า!!...เลขหมายนี้ติดต่อไม่ได้อีก...โธ่ไอ้เชนบ้า!!!...ช่างเหอะ...คนนอกรู้มากไม่ดี)
“....................................................”
(งั้นก็น่าจะมีแต่...)
“ฝนเหรอ?”
“จ้ะที่รัก!!”
“ฉันอยากถามอะไรเธอหน่อย”
“ถามมาได้ทุกเรื่อง”
“เธอรู้เบอร์ของพี่ม่อนใช่ไหม?”
“อื๋อ?...จะโทรไปจีบงั้นเรอะ?...ประเดี๋ยวเหอะ!!!”
“บ้า!!...ฉันจริงจังนะว้อยยังจะมาพูดล้อเล่น”
“เค้าก็ไม่ได้ล้อเล่นและพี่ม่อนไม่มีมือถือหรอกนะ”
“หมายความว่าไง?”
“ก็คือเวลาเค้าหรือใครจะติดต่อพี่ม่อนก็ต้องโทรเข้าเครื่องของคุณไหม”
“งั้นขอเบอร์คุณไหม”
“ย้าก!!!”
“เอ้ย!!...จะตะโกนทำไมฟะ?...แก้วหูแทบแตก!!!”
“วางแผนจะทำอะไรกันแน่น่ะ?”
“วางเวิงอะไรเล่าระแวงไปได้!!...ฉันแค่อยากปรึกษาอะไรพี่ม่อนสักหน่อย”
“ชิๆๆ...เสียใจด้วย...ตอนนี้คุณไหมอยู่กับพี่เซคไม่ใช่อยู่กับพี่ม่อนเพราะฉะนั้น...”
“เพราะฉะนั้น?”
“เวลานี้จึงไม่มีใครติดต่อพี่ม่อนได้เลยนอกซะจากเธอจะเป็นฝ่ายติดต่อมาเอง”
(เวรกรรม!!!)
“ฮึฮื่อ~~...จีบไม่ได้แล้วน๊า!!”
“ก็บอกว่าไม่ได้จีบไงเล่ายัยเขี้ยวผี!!!...เอางี้...ฉันขอเบอร์คุณปู่ล่ะกัน”
“โฮ่!...เตรียมกระดาษกับปากกาจดเลย”
(อะไรของมันวะเนี่ย?...เราว่าฝนต้องรู้วิธีอื่นที่สามารถติดต่อพี่ม่อนแน่ๆแต่ไม่ยอมบอกเพราะกลัวเราจะจีบ...ทำเป็นเด็กประถมไปได้!!)
“โทรเข้าเครื่องในห้องนอนคุณตาโดยตรงเลยนะตัวเอง”
“เออ!!!...ขอบใจ”
(คุณปู่รู้ดีว่าเราเจ้าชู้แต่อย่าให้รู้ว่าผู้หญิงเป็นพี่แคทและถึงจะโดนว่าบ้างก็ไม่เป็นไร...อย่างน้อยก็ได้ระบายความกลัดกลุ้มออกมาซะบ้าง)
“....................................................”
“....................................................”
“อ่า--...นั่นคุณปู่ใช่ไหมครับ?...นี่ผมเอง”
“ก็ปู่ของเอ็งนั่นแหละ!!”
(อุ!!...ไปอารมณ์เสียมาจากไหนหว่า?)
“หนอยเจ้าตัวดี~~...เข้าปีใหม่มานี่ก็หายหัวเงียบเชียวไม่คิดจะติดต่อมามั่ง...ฮึ!!...นี่ก่อเรื่องงามหน้าไว้ถึงโทรมาหาข้าได้สินะ”
“ผม...ผมไม่ได้...เอ๊ะ?...เมื่อกี้คุณปู่...”
“เอาเถอะ...ดีเหมือนกันที่โทรมาหาข้าเพราะข้าก็มีอะไรจะบอกเจ้าด้วย”
“?”
“ข้ารู้หมดแล้วว่าเจ้าน่ะจับเจ้าแคทกับเจ้าฝนทำเมียทั้งคู่”
“!!!!!!!!!!!!!!!!!”
(เอ้ยๆๆๆๆๆๆ...คุณปู่รู้ได้ยังไงว่าเรา...ไอ้บ้าที่ไหนเสือกปากสว่าง!?...แม่ง~~...น่าเอาดินปืนกรอกปากแล้วก็จุดไฟซะจริงๆ!!!!)
“จะถามข้าว่ารู้ได้ยังไงใช่มั้ย?...เจ้าอ๋อมเพิ่งบอกข้าเมื่อคืนนี้”
“อะ...อ๋อมบอก!?”
(ยัย...ยัยบ้านั่นทำอะไรลงไปเนี่ย?)
“เจ้ามันไร้เสน่ห์ถึงขนาดนี้เลยงั้นเรอะ?”
“หา?”
(พูดเหมือนพี่แคทเลย!?)
“นี่เจ้าไม่รู้?”
“เอ่อ...”
“ผู้หญิงมีตั้งเยอะแยะไม่มีปัญญาจีบหรือไงถึงผ่าไปคว้าพี่สาวน้องสาวตัวเองมาเป็นเมีย?...ไม่เรียกว่าไร้เสน่ห์แล้วจะให้เรียกอะไรวะ?”
(หรือนี่คือความหมายของพี่แคทที่ชอบว่าเราบ่อยๆ!?)
“พะ...พูดอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะครับ...คือผม...”
“เพราะฝ่ายหญิงมีใจให้เจ้าเลยไม่ปฏิเสธแต่เคยคิดมั่งหรือเปล่าว่าปัญหาจะตามอีกมากมายเป็นพะเรอเกวียน?...เจ้าแคทกับเจ้าฝนน่ะจะทำเป็นเล่นด้วยเหมือนหมาหยอกไก่ไม่ได้นะ...อ้อ!...นี่ระเบิดลูกใหญ่ก็กำลังจะไปลงที่บ้านอาของเจ้าแล้วนะเว้ย!!!”
“ระ...ระเบิดอะไรกันครับ?”
“ฮึ!!...ก็ระเบิดที่เจ้าอ๋อมส่งไปไงเล่า!!...มันน้อยใจเจ้าน่าดูเชียวนะจะบอกให้และเมื่อคืนยังลากข้าไปซัดเหล้าแก้กลุ้มจนข้าสลบเหมือดหน้าบ้าน...งานนี้ดูท่าจะเกิดศึกชิงตัวเจ้าบ่าวกันให้วุ่นวายซะแล้วล่ะมั้ง?”
“ชิงตัว...เจ้าบ่าว”
“ข้าว่าเจ้ารีบหาทางแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านี่ก่อนจะดีกว่า”
“คุณปู่ครับ...ระเบิดที่ว่าคือ...”
“คนที่เจ้าก็รู้จักดีไง”
“!?”
............................................................................................................................................
(ป้าเอ็ม...จะมาพาเรากลับไปโยนกจัตุรัส...นี่ยัยอ๋อมถึงกับใช้แม่ตัวเองเลยเชียวเหรอ?)
...เรื่องระหว่างผมกับพี่แคทหรือฝนคุณปู่ไม่ได้ห้ามทว่าก็ไม่ได้ออกปากสนับสนุนอีกทั้งไม่ได้ตำหนิเท่าไหร่นักและท่านไม่ได้พูดอะไรมากได้แต่แนะนำว่าค่อยๆแก้ปัญหาไปทีละจุด...
(“แต่ย่าเจ้ายังไม่รู้หรอกนะ”
“คุณปู่ช่วยปิดไปก่อนนะครับ”
“เออน่ะ!...ไม่ต้องห่วงทางนี้หรอกเจ้าจัดการทางนั้นให้เรียบร้อยเถอะ”
“ขอบคุณครับ”
“จำไว้ให้ดีนะว่าพยายามใช้วิธีบัวไม่ให้ช้ำน้ำไม่ให้ขุ่นจะดีที่สุด...เจ้าอ๋อมเป็นคนใจร้อนก็เอาใจมันมากๆหน่อยส่วนเจ้าแคทแม้จะขี้หึงแต่มันเป็นคนมีเหตุผลพอ”
“คุณปู่รู้ว่าพี่แคท...”
“หลานทุกคนข้ารู้นิสัยหมดนั่นแหละน่า--”)
“สมัยทุกคนยังเด็กคุณปู่คงจะเหนื่อยน่าดู...สิบโมงแล้วเหรอนี่?...อุ๊บ!!”
(รู้สึกคันขยิกที่ฝ่าเท้าซ้าย!?...ใคร...ใครกำลังเอาอะไรมาเขี่ย?)
“อึ๊!!...อึก”
“ฮิๆ”
(อานิภา!?...เข้ามาในห้องฝนตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมเราไม่รู้เลย?...แกล้งหลับ...ต้องแกล้งหลับไว้!!!)
“.............................................”
(น้องสาวฝาแฝดของพ่อซุ่มอยู่ตรงปลายเตียงแต่โผล่มาแค่ศีรษะพลางเอาไม้กวาดขนไก่เขี่ยฝ่าเท้าเรายิกๆ)
“เลิกใช้ลูกไม้ตื้นๆดีกว่าน่า--”
“อึย~~”
“ยังอีก!!...เปลือกตาปริบๆแล้ว”
“.............................................”
“งั้นต้องเจอ!!!”
“โอ๊ย!!...ก๊าก!!!...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ...หยุด...หยุดเถอะครับอา~~...โอ้ย!!...ฮะๆๆๆ”
“ทำเป็นนอนเงียบเชียวน๊ะแล้วนึกไงถึงมาอยู่ในห้องนี้?”
“ก็อาจัดให้ผมนอนห้องนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“แน่ใจ๊?”
“..............................................”
“ผิดแล้ว...เมื่อคืนบอลไม่ได้นอนที่นี่แม้แต่วินาทีเดียว”
(อึ๋ย!!!)
“พูด...พูดอะไรครับ?”
“หาไอ้นี่อยู่เรอะ?”
“นั่น!?”
...หายนะมาเยือนแล้วสิตู!!...ผมจัดแจงจะคว้าไม้ค้ำแต่กลับพบว่ามันไปอยู่ในความครอบครองของน้องสาวพ่อซะฉิบ!!!...อย่างนี้ก็หมดทางหนีสิปัทโธ้~~...แน่ะ!...ทำเป็นมาส่งคืนให้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มระรื่นซะงั้น...แสบสันต์เหลือเกินวุ้ย!!!...
“ยังคิดจะหนีไปที่ไหนอีกจ๊ะพ่อตัวดี?”
“ผม...ผมเปล่าหนี...หนีอะไรกัน?”
“ฮะ!!...ฮ่าๆๆๆๆๆ...หนี!!...บอลต้องคิดหนีอาแน่ๆ...คิกๆๆๆ...ไม่มีเหตุผลอื่นหรอกเจ้าข้าเอ๊ย!!!”
(กระโดดไปกระโดดมารอบห้องลูกสาวคนเล็กพลางหัวเราะด้วยความขบขันกับเอานิ้วชี้หน้าเรา...นี่อานิภายังปกติดีอยู่หรือเปล่า?)
“เอาล่ะ!!...เลิกเล่นกันซะที...อามีอะไรอยากจะถามบอลเต็มไปหมดนะจะบอกให้”
(จู่ๆสีหน้าก็เปลี่ยนทันควัน!?)
“แต่ก่อนอื่น...ฮึก!!”
“!?”
“ฮะๆๆๆๆๆๆ...บะ...บอลทำหน้าตลกมากอ่ะ!!...ฮิๆๆๆๆ...ทะ...ทนไม่ไหวแล้ววววววว~~”
(นี่เรากำลังคุยกับคนบ้าใช่ไหมเนี่ย?...ทำไมอานิภาถึงได้เพี้ยนสุดเดชขนาดนี้?...ดูสิ!!...ลงไปนอนกลิ้งตัวงอหัวเราะงอหายที่พื้นห้องสลับกับเอากำปั้นทุบปึกๆ)
“ฮ่าๆๆๆ...ห๊ะ!...แฮ่ม!!...โทษ...โทษที...คะ...คืออาขำจนทนไม่ได้”
“ขำอะไรนักหนาครับ?”
“ก็บอลกับแคทไง”
“?”
“ก่อเรื่องขึ้นแล้วคิดว่าจะปิดบังอาได้งั้นหรือ?”
“อานิภารู้”
“แน่นอน...อารู้ทุกอย่างตั้งแต่ต้นเลยเพราะงั้นทั้งสองคนน่ะ...”
“..................................................”
“จะดูถูกกันมากเกินไปแล้ว!!!”
“!!!!”
(พอลองสังเกตดีๆที่มุมห้องมีดาบคงโมเคียวอาวุธคู่กายของพี่แคทพิงอยู่ด้วย...อย่าบอกนะว่าอานิภาจะ...)
.......................................................................................................................................................
“.............................................”
“อา”
“.............................................”
“อาครับ”
“.............................................”
“ที่จริงไม่เห็นจะต้องลากผมออกมาด้วยเลย”
“.............................................”
“แล้วไหนบอกจะไปหาเพื่อนแต่นี่...”
“หนวกหู!!!”
(อุ๊ก!!)
“อาบอกแล้วใช่มั้ยว่าบอลไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะเรียกร้องอะไรและไม่มีสิทธิ์ขัดใจอาด้วย?...ฮึฮื่อ~~...อยากให้อาเอาเรื่องขึ้นมาหรือยังไงกันห๊า?”
“ไม่ครับ”
“ถ้างั้นก็นั่งเงียบๆ”
...ถึงขณะนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าอานิภาต้องการทำอะไรกันแน่?...พอน้องสาวพ่อหัวเราะขบขัน(?)จนสะใจแล้วก็ตีหน้าขรึมชี้นิ้วสั่งให้ผมแต่งตัวเพื่อจะออกไปข้างนอก...
(“จะไปที่ไหนหรือครับ?”
“ไม่ต้องถาม”
“ต้องโทรบอกพี่แคทด้วยไหม?”
“ไม่ต้องโทร”
“อ้าว!?”
“แฮ่!!”
“หวึย!!!”
“พูดมากเดี๋ยวกัดเนื้อหลุดเลย!!!...คนผิดอย่างบอลไม่มีสิทธิ์สงสัยหรือถามอาหรอก”
“...................................................”
“แต่จะต้องทำตามที่อาสั่งอย่างเดียว...โฮ่~~...รึจะให้อาสนรู้?”
“ไม่...ไม่นะครับ!!”
“ฮิๆๆๆ...ถ้าตานั่นเกิดรู้ว่าลูกสาวตัวเองทั้งสองคนโดนบอลเจาะไข่แดงไปแล้วล่ะก็น่ากลัวมากนะจะบอกให้!!!...อือ--...หลานก็หลานเท้อ!!...จับนอนคุกลูกเดียวแถมหล่อๆอย่างบอลนี่ยัง...”
“?”
“จะต้องถูกพวกกะเทยกลัดมันจับอัดตูดคาห้องขังด้วยแหงๆ”
“หวา!!!!”
“เฮะๆๆๆๆๆๆๆ...กลัวมากม๊าย~~...กลัวใช่ไหมล่า~~...แล้วหากส่งสำนวนฟ้องศาลกับโดนตัดสินโทษก็จะต้องส่งเข้าเรือนจำ...อี๋!!...ในนั้นน่ะมีนักโทษหุ่นบึ้กกะดอใหญ่ๆอยู่เพียบ...ยิ่งหน้าตาหล่อเหลาแบบนี้ด้วยละรอดยากส์!!!...หึๆๆๆ...รับรองมีจองคิวแน่นทุกวันแน่นอน!!!!”
“อา!!...อานิภา...ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะครับ!!!...แบบนั้นไม่เอานะให้ผมตายไปซะเลยดีกว่าครับ!!!!”
“ฮืม--...แล้วบอลจะเชื่อฟังที่อาพูดทุกอย่างหรือเปล่า?”
“เชื่อ...เชื่อทุกอย่างครับ!!!”
“ไม่งั้นถูกกะเทยควายในคุกข่มขืนจนตูดบานแน่ๆนะ?”
“ครับ!!!!”
“...................................................”
“...................................................”
“ฮี่!!...ดีมากๆหลานรักของอา!!!...คราวนี้จะยอมช่วยสักครั้ง...งั้นแต่งตัวรอไว้ซะเดี๋ยวเราจะออกไปเที่ยวกัน”
“เอ๋!?...ไป...เที่ยว”
“ใช่!!...ไปเที่ยวไง”
“แล้วอาไม่ไปหาเพื่อนเหรอ?”
“หา!?”
“ครับๆๆ...ผมไม่สงสัยแล้ว!!...จะรีบแต่งตัวเดี๋ยวนี้แหละครับ!!!”)
...ในที่สุดอานิภาก็พา(ลาก)ผมมาที่สปอร์ตคลับแถวชานเมืองลำปางโดยออกตัวว่าก็เป็นเส้นทางที่จะไปบ้านเพื่อนนั่นแหละฉะนั้นจึงไม่ถือว่า
“นอกลู่นอกทาง” แต่ผมรู้สึกเซ็งระเบิดเพราะความแตกและอยากจะนอนอยู่ที่บ้านเฉยๆมากกว่า...
(มันช่วยไม่ได้...เราตกเป็นเบี้ยล่างอยู่นี่นา--)
“เฮ้อ~~”
“!?”
(อานิภาจ้องเราตาเขม็งเชียววุ้ย!!)
“ถอนหายใจกับทำหน้าซังกะตายแบบนั้นหมายความว่าไงยะ?”
“อาพาผมมาที่นี่ทำไมครับ?”
“ก็บอกว่ามาเที่ยวพักผ่อนไง...นี่!...สระว่ายน้ำกว้างขวางและวันนี้คนก็ไม่ค่อยมีด้วยล่ะเออ!!!”
“ผมลงน้ำได้ซะที่ไหนล่ะครับ?”
“งั้นนั่งดูสาวสวยเล่นน้ำเป็นอาหารตาก็ได้นี่จ๊ะ”
“ไหนครับสาวสวย?...ผมยังไม่เห็นสักคน”
“ก๊าดดดดดดดดดด!!!!”
“เฮ่ย!?...อาเสียงดังไปแล้ว!!!”
“ตาก็ไม่บอดแท้ๆแต่กลับมองไม่เห็นสาวสวยเร๊อะ?”
“อะ...อาเนี่ยนะ?”
“ก็ยังจะมีใครอีกเล่า?”
“อุ๊บ!!”
“ฮื่อ~~”
“อุ๊!”
“ฮึ่ม!!”
“ผะ...ผมไม่ได้...ขำนะ”
“ช้าไปแล้ว!!!...หนอย~~...บอลช่างกล้า...กล้าหัวเราะเย้ยหยันอาสาวสุดสวย...จับลากลงน้ำซะดีมั้ง?”
“ยะ...อย่าครับ!!!”
“มานี่!!”
“เฝือกผมมีหวังได้เปียกหมดสิ!!!”
“กรอด~~”
“มีอะไรกันหรือคะเสียงดังไปถึงข้างนอก?...อ้าว!?...คุณอรนิภานี่เอง”
“โอ๋!?...วันนี้เธอมาทำงานด้วยรึ?”
“พอดีเพื่อนโอ๋เขาลาน่ะค่ะ...เอ๋?...หนุ่มคนนี้หรือว่าจะเป็น...”
“อุ๊ยบ้า!!...ไม่ใช่กิ๊กหรืออะไรนะ...นี่หลานชายแท้ๆของฉันเลยจ้ะ”
(ท่าทางอานิภาจะมาที่นี่บ่อย)
“แต่ไหงวันนี้คนน้อยจัง?”
“คือห้องฟิตเนสปิดปรับปรุงครั้งใหญ่ตั้งแต่สัปดาห์ก่อนน่ะค่ะลูกค้าเลยน้อย...จะมีแต่สระว่ายน้ำกับห้องอบไอน้ำที่ยังให้บริการ”
(แต่เราว่าเพราะอากาศหนาวนี่ล่ะสาเหตุที่ทำให้คนน้อย)
“ก็ดีจะได้ไม่วุ่นวาย...ฉันอุตส่าห์พาหลานชายมาเที่ยวทั้งที”
“ใช่หลานชายแน่หรือคะ?”
“เธอหยุดคิดบ้าๆทันที!!...ฉันไม่มีรสนิยมแอบเลี้ยงเด็กหนุ่มเหมือนพวกคุณหญิงคุณนายในสมาคมหรอกจะบอกให้...แฮ่ม!!!...อย่างฉันน่ะแค่อยู่เฉยๆก็มีนักศึกษาหนุ่มหล่อตามไปจีบถึงโรงพยาบาลเชียวไม่อยากจะคุย”
(โห!?...เนี่ยนะไม่อยากจะคุย?)
“ค่ะๆ...งั้นเชิญตามสบายนะคะ...ต้องการอะไรเพิ่มเติมก็ติดต่อพนักงานได้เลยค่ะ”
“................................................”
“................................................”
(ท่าจะไม่ค่อยดีซะแล้ว...นั่นมันแววตาหาเรื่องชัดๆ)
“ดูถูกกันดีนัก--...คอยเดี๋ยว!!”
“หา?”
“เจ้าเด็กตาถั่วเอ๊ย~~...เดี้ยงอยู่แท้ๆแต่บังอาจชวนสาวเล่นท่าสุดเสียว...จงเตรียมตัวตกตะลึงปากอ้าตาค้างได้เลย!!!”
...พูดจบอานิภาก็ชูนิ้วโป้งกับหลับตาปี๋แลบลิ้นให้ผมก่อนจะกำหมัดสาวเท้าสวบๆเดินจากไป...ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอจะทำอะไรแผลงๆอีกทว่าทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซึ่งทีแรกผมคิดว่าเป็นพี่แคทแต่แล้ว...
“ปะ...ป้าเอ็มนี่หว่า!?...ฮัล...ฮัลโหล”
“...อยู่ที่ไหน?”
“เอ่อ--”
“ป้ามาถึงหน้าบ้านยัยภาแล้วแต่ไม่มีใครอยู่”
“นี่...นี่ป้ามาถึงลำปาง...”
“ใช่!!...มารับตาหนูกลับโยนกจัตุรัสไงล่ะ”
“คือว่า...ป้าฟังผมก่อนนะครับ...ยังไงขากลับผมก็จะแวะที่นั่นอยู่แล้ว”
“ช้า!!!”
“อึ๋ย~~”
“ในเมื่อป้ามาที่นี่ด้วยตัวเองก็จะไม่กลับไปมือเปล่าแน่...ตาหนูบอกมาว่าตอนนี้อยู่ไหน?”
“อ่า--...ที่...”
“หืม?...ยัยภาไปบ่อยนี่นะและป้าก็รู้จักด้วย...อีกไม่เกินสิบนาทีป้าจะไปถึง”
“ป้าครับ...ผมมากับพี่แคทด้วยความเต็มใจไม่ได้ถูกบังคับ”
“..................................................”
“แล้วอานิภาก็ขอร้องมาด้วย...ยังไงก็พูดคุยดีๆอย่าทะเลาะกันนะครับ”
“ตาหนูใจเย็นๆ...ป้ารู้ดีว่ากับยัยภาน่ะควรจะรับมือยังไง?...เดี๋ยวเจอกันนะจ๊ะ”
...งานนี้มีหวังแย่แน่!!!!...แม้ป้าเอ็มจะบอกให้ใจเย็นแต่กลับสังหรณ์ใจไม่ดีเลยพับผ่าสิเพราะผมรู้จากคุณปู่ก่อนหน้านี้แล้วว่าพี่สาวพ่อมาที่นี่ด้วยจุดประสงค์อะไร...
“แอบคุยกับสาวๆที่ไหนอีกห๊ะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ!!...ตอนนี้...อื๋อ?”
“แต่นแต๊น!!...ชุดนี้ของอาเป็นยังไงมั่งเอ่ย?”
“...............................................”
“?”
“...............................................”
“เฮ่~~”
“นะ...นะ...นั่น...”
“ฮะแฮ่ม!!!...ไม่เคยเห็นอาใส่ชุดว่ายน้ำสินะเป็นไงสุดยอดมั้ย?...หุ่นของอาน่ะแจ่มแจ๋วไม่แพ้สาวน้อยวัยเรียนหรอกขอบอก”
(สติสัมปะชัญญะของเราได้รับความเสียหายอย่างรุนแรง!!...ช่างเป็นอาวุธทำลายล้างที่มีอานุภาพมากมายอะไรเช่นนี้?...ชุดว่ายน้ำบิกินี่สีฟ้าเข้มที่ประหยัดเนื้อผ้าไม่ใช่ย่อยและถ้าไม่มั่นใจในรูปร่างของตัวเองแล้วล่ะก็จะไม่กล้าใส่อย่างเด็ดขาด!!!)
“อา...”
“หึฮื่อ~~...ถึงกับตาค้างอ้าปากไม่ลงเชียวรึ?...มันต้องอย่างนี้ซี่!!”
(อึ๊ก!!...ให้ตายเถอะซ่อนรูปจริงๆอาเราคนนี้!!!!...กะด้วยสายตาแล้วหน้าอกหน้าใจไม่ได้ด้อยไปกว่าพี่แคทเลยนะเนี่ย!?)
“ไม่นึกว่า...อา...จะนุ่งบิกินี่”
“ผิดแล้วจ้ะ...นี่คือ TRIANGLE ต่างหาก”
“!?”
“ความหมายก็ตรงตัว...ชุดว่ายน้ำรูปสามเหลี่ยม...มันจะคล้ายๆทูพีชกับบิกินี่นะแต่เปิดส่วนเว้าส่วนโค้งมากกว่า...นี่ไง!!”
“ว้าว!!!...สะ...สายเดี่ยวแล้วผูกเชือกข้างหลัง...แล้วผ้าที่ปิด...หน้าอกนั่น”
(ดูท่าจะใหญ่กว่าฝ่ามือเราแค่นิดหน่อยเองมั้งนั่น?...ใจสั่นหมดแล้วววว)
...ส่วนชิ้นผ้าผืนน้อยรูปสามเหลี่ยมท่อนล่างก็เป็นชนิดผูกเชือกเช่นกัน...หูย~~...ความดัน(?)จะขึ้นซะให้ได้!!!...ไม่กล้านึกภาพว่าถ้าเกิดเชือกของชิ้นใดชิ้นหนึ่งดันหลุดขึ้นมาแล้วมันจะเป็นยังไงต่อไป?...
“แน่ะ!...มองต่ำจังน๊า~~...แบบนั้นน่ะปวดคอแย่เล้ย!!”
“อะ...อ้า!!”
(ก็ตรงนั้นมัน...นูนเด่นออกมาชัดเต็มสองตาเลยนี่หว่า!!!)
“ทีนี้บอลก็จงบอกมาซะที”
“บอกอะไรครับ?”
“ว่าเห็นสาวสวยแล้วหรือยัง?”
(เฮอ--...ขืนตอบว่าไม่เห็นสิถูกจิ้มตาชัวร์เพราะอาสาวจอมแก่นเตรียมจกนิ้วรอท่าอยู่...อูย~~...แต่ท่าก้มตัวมาข้างหน้านี่ช่างยอดเยี่ยมแท้!!!...นมเป็นนมจริงจริ๊ง~~...พนันกันได้เลยว่าหากพี่แคทเกิดมาเห็นจังหวะนี้เข้าพอดีล่ะก็เรา...ไม่รอดแน่)
“...ครับ...ผม...ผมเห็นแล้ว”
“เป็นใครเอ่ย?”
“.............................................”
“อย่ามัวแต่หน้าแดง!...บอกมาเร็วๆ”
“ไม่น่าถาม...ก็ฉันไงเล่า!!!”
“ป้าเอ็ม!!”
“!?”
“แต่งชุดว่ายน้ำเพื่อจะหลอกล่อหลานชายงั้นเหรอ?”
“พี่...พี่เอ็ม...มาได้ยังไงเนี่ย?”
“แต่ฉันก็ทำแบบเดียวกับเธอนั่นแหละนะ”
...คุณพระช่วย!!!!...ไม่นึกว่าป้าเอ็มจะปรากฏตัวพร้อมกับชุดว่ายน้ำสีเขียวมรกตแข่งประชันกับน้องสาวเช่นนี้...แล้ว...แล้วผ้าบางๆลวดลายฉูดฉาดที่พันรอบเอวกับปิดบังชิ้นผ้าท่อนล่างแต่ยังพอจะเห็นวับๆแวมๆนั่น...เมื่อคืนผ่านศึกใหญ่มาไม่พอนี่ยังจะโดนอาวุธหนักทำลายล้างสูงโจมตีซ้ำเข้าไปอีก...
“ว้ายตาหนู!?...จมูกมีเลือดไหลออกมา!!”
“สงสัย...จะใส่โป๊เกินไปหน่อย”
“เชอะ!!...พื้นๆ...ของเธอน่ะยังธรรมดา”
“ว่าไงน๊ะพี่!?...บอลเลือดกำเดาไหลเพราะชุดของภาแล้วมันจะธรรมดาได้ยังไงล่ะ?”
“ใครว่า?...เพราะชุดของพี่ต่างหาก”
“หนอย!!!”
“จะทำไมยัยเด็กกะโปโล?”
“ไม่ใช่นะ!!”
“ป้าครับ...อาครับ...ยะ...อย่าเพิ่ง...ทะเลาะกันสิ...ได้โปรด”
(โอว~~...สุดแสนจะมีความสุข!!!)
....................................................................................................................................
“สองคุณยายทำอะไรกันนี่?...เลือดไหลออกจากจมูกพ่อใหญ่แล้ว!!”
“ริน”
“หือ?”
“ทางนั้น”
“นั่น!...อุษณรัศมีไม่ใช่เหรอ?”
“ทางโน้นก็ด้วย”
“สีตลรัศมี!?...พวกนางจะทำอะไรกันอีกคะถึงมาแอบซุ่มดูเรา?”
“...พี่ก็ไม่รู้แต่ดูเหมือนทั้งคู่จะไม่ออกมาสนทนากับเรา”
“หนูไม่เข้าใจว่าเทพแฝดคู่นี้ต้องการอะไรแต่อย่าหวังเลยว่าจะปล่อยให้เกิดเหตุการณ์ซ้ำรอย...แม้เทพฤทธิ์จะด้อยกว่าหนูก็ไม่มีทางยอมให้พ่อถูกชิงตัวไปง่ายๆหรอก!!!”
“......................................................”
..........................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 84 “สถานการณ์อันตราย!?...ลางร้ายเริ่มปรากฏ!!!”
“รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา?...ถึงเป็นน้องสาวแต่ฉันก็จะไม่อ่อนข้อหรือยอมหลีกทางให้หรอกนะ!!”
“ไม่ต้องห่วงค่ะสติภายังครบถ้วนสมบูรณ์ดี...มาตัดสินกันวันนี้เลยว่าระหว่างเราใครจะมีเสน่ห์มากกว่า!!”
“เธอจะให้ตาหนูเป็นคนตัดสินสินะ?...ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็...ยัยภาเอ๊ย~~...เธอน่ะแพ้ไปครึ่งค่อนตัวแล้ว!!!”
...............................................
“รู้สึกว่าทั้งป้าเอ็ม,อานิภาและอาสน...สามคนนี้มีอะไรแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ?”
(“มั่นใจแล้วเหรอจ๊ะที่จะปล่อยให้สนเห็นหน้าฉัน?...จริงๆหมอนั่นก็เหมือนตาหนู...เจ้าชู้ไม่ใช่เล่นเลย”)
“หรือว่า...ในอดีตก่อนที่เราจะเกิดมา...พะ...พวกเขาสามคน!?...ไม่...ไม่จริง!!!”
...............................................
“ใกล้จะถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว...เพื่อมิตรภาพของทั้งสองตระกูลฉันจำเป็นจะต้องทำให้มันเกิดขึ้นให้ได้”
“ส่วนทางเราก็เตรียมพร้อมนานแล้วค่ะ...รอเพียงคุณชายหกกลับมาที่โยนกจัตุรัสอีกครั้ง”
“เอกคเชนทร์...ถ้าฉันปล่อยให้อยู่แกก็ต้องอยู่แต่หากฉันต้องการให้ไสหัวไปไกลๆ...แก...ก็จะต้องไป!!!!”..................................................................................................................................................
ผมนี่ยิ้มเลย แต่ผมเดาไม่ออกนะว่า
ตอบลบ“อย่าเอาแต่นิ่งเฉย!!!!”
“หนีเร็วพ่อ!!!!”
“!!!!!!!!!!”
“!?”
“!?”
เป็นประโยคของใครบ้าง คาดว่า2พี่น้องนุจรินทร์ คงมาขัดขวางการเล่นสนุก ของฝาแฝดรัศมีแน่เลย
ขอบคุณครับ สำหรับตอนใหม่
ตอบลบขอบคุณครับ มาเร็วดี
ตอบลบตกลงแฝดรัศมีมาดีรึมาร้าย ดูท่าแล้วจะร้ายมากกว่า อีกอย่างพวกเธอเป็นใครกันนะลูกของอ้อรึเปล่าเพราะแม่ของทั้งแคทและอ้อก็เป็นแฝดกัน เปิดปมใหม่กันอีกแล้ว หุหุ เดาสุ่มไว้ก่อน
ตอบลบขอถามที่อาจเป็นคำถามสปอยนิดนึง จบเรื่องนี้ ตกลงบอลมันจะมีเมียทั้งหมดกี่คน แค่บอกจำนวนพอได้ไหมท่าน adslman ที่เหลือเด๋วลุ้นเอา หรือ บอกจำนวนลูกเอาก็ได้
ตอบลบบอกตรงๆว่าผมก็ยังไม่กล้าบอกแน่นอนครับเพราะมีหลายอย่างที่ยังลังเลอยู่และต้องทำให้เกิดผลกระทบที่น้อยที่สุด
ลบขอบคุณมากครับ เนื้อเรื่องนี้ชวนติดตามตลอด
ตอบลบสุดยอดเลยได้อ่านอีกวันใหนหรอคับ
ตอบลบวันไหนผมก็ยังบอกไม่ได้หรอกครับเพราะถ้ามีเวลาก็จะมาเรียบเรียงและผมเห็นว่าควรลงได้แล้วก็จะลง
ลบยังไงก้รอคร้าบผม!!
ลบขอบคุณครับ เหมือนแคท ในวัยเด็กแถมมีผมขาวอีก คนนึง ลูกของอ้อนี คาแรกเตอร์ออกจะน่ากลัวไปนิด แต่ถ้าถอดผ้าคลุมออกแล้วทำตาเป็นปกตินี่ ต้องน่ารักเหมือนรีย์แน่เลย
ตอบลบสนุกจริงๆครับ
ตอบลบกลับมาต่อเร็วๆนะครับ
บอลกับอ้อมีลูกแฝด ตอนนี้คงเหลือเพียงสองคนคือแซคกันม่อน ที่ยังไม่ลงรอยกับบอล แต่ม่อนในใจเริ่มมีบอลบ้างแล้ว ส่วนแซคนี่เดาไม่ออกจิงๆ
ตอบลบลูกของอ้อ แหงมๆ แต่เกิดกับบอลไหม ยากคาดเดา
ตอบลบอีกเรื่องที่อ้อ แค้นตาบอล จนมีสองบุคลิคเป็นเอ้ น่าจะเกิดจากความที่หน้าเหมือนกับแคทมาก จนบอลเข้าใจผิดแล้วทำอะไรซักอย่างแน่ๆ
ตามความคิดผมเด็กน้อยรัศมีทั้งสองน่าจะเป็นลูกของอ้อ(เอ้ อีกบุคลิกหนึ่ง) ตามหลักของตระกูลที่มีลูกแฝด การได้ลูกแฝดจะตกทอดรุ่นสู่รุ่นเรื่อยๆ ที่เคยพบน่ะคับ เพราะรุ่นพ่อก็มีแฝดไปแล้ว เชื้อคงจะตกมาถึงรุ่นนี้ก็เป็นได้
ตอบลบปล.อยากให้ผู้แต่งตั้งชื่อเด็กน้อยฝาแฝดเป็น รัศมีสุริยา-รัศมีจันทรา จังครับ ตามที่นายบอลเห็นจุดเด่นในฝัน
เป็นชื่อที่ผมเคยคิดไว้ตอนแรกเลยครับแต่ตอนนี้มีชื่อที่คิดว่าเหมาะสมอยู่ซึ่งก็เกี่ยวกับพระอาทิตย์และพระจันทร์ที่กล่าวถึงในตอนนี้นี่แหละครับ อาจจะลองทายกันเล่นๆก็ดี
ลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ลบอืม มานั่งคิดแอบจับผิดนิดๆอิอิ รู้สึกว่าตอนที่82 นี่ไม่ครบ100%อะป่าว
ตอบลบเพราะรีสปอย ในบทอานิภา ที่บอกให้เอาที่นอนไปซักนี่เป็น สปอยของตอนที่81 นี่ครับ
ท่าน adslman อู้ตัดจบ แล้วเอาไปสปอยในตอนที่83 ใช่ม้ายยยยยอิอิอิ
เพราะขยายเนื้อเรื่องออกไปกว่าที่กำหนดแต่แรกและถ้าเพิ่มต่อไปก็จะยาวโดยไม่จำเป็นครับ
ลบแซวเฉยๆครับ พอเข้าใจอยู่เนื้อเรื่องยาวมาก
ลบจำต้องตัดบทไปในตอนถัดไป ขอบคุณครับท่าน
ถ้าลูกแฝด..รุ้เลย
ตอบลบแคทมีลูกแฝดหรือนี่..โอ้วว..
ตอบลบแล้วคงไม่ทันล่ะ..อานิภารู้แต่แรกแล้ว..
ลูกของแคทชื่อรีย์ครับ ไม่ได้เป็นแฝด
ลบผู้แต่งเคยหลงญาติตระกูลนี้บ้างมั๊ยครับ. อยากเห็น ผังตระกูบนี้ เริ่มเยอะอ่านแล้วก็ลืม
ตอบลบผมเคยทำไว้เป็นไกด์ไลน์ให้ตัวเองเหมือนกันครับแต่จำไม่ได้ว่าเก็บไว้ที่ไหนหรือหายไปแล้วก็ไม่รู้
ลบอยากเย็ดอานิภาล่ะไร้จัดให้หน่อย*-*
ตอบลบว่าแต่ว่า เจ้าบอลจะมีแต่ลูกสาว ไม่มีลูกชายเลยเหรอ
ตอบลบถ้ามีแต่ลูกสาว อยากจะหัวเราะ 55555555
ผู้ชายเจ้าชู้ มีแต่ลูกสาว จะต้องไว้หนวดแล้ว ทำเค้าไว้เยอะ
ลูกแคทลูกฝนลูกอ๋อมVS(น่าจะ)ลูกอ้อลูกแซคลูกม่อน
ตอบลบรึป่าวครับ ถ้าเทียบตามจำนวนแล้วนะ
อีกเรื่องเอ้กับอ้อ นี่ตกลงคนเดียวกันใช่ไหมครับ ผมชักสับสนซะแล้วสิ ยังรอติดตามนะครับผม
ลูกของม่อนก็อชุนีสุราลัยไงคับ
ตอบลบอชุนี หรือ อชินี ครับถ้าชนินี นี่เฉลยมานานแล้วว่า เป็นลูกอ๋อม แต่ อชุนีนี่ ไม่รู้จักเลยครับ แปลว่าไรหนอ
ตอบลบโอ้วว..
ตอบลบเจ้าบอลเล่นนอนดูดนมพี่แคททั้งคืนเลย..
โอ ตอนใหม่มาแล้ว เพิ่งลองมาดูรอบนึงเมื่อกี้เห็นไม่อัพ แต่ซักพักมีลางสังหรณ์เปิดอีกรอบอัพจนได้
ตอบลบขอบคุณครับ ผมนี่ชอบแคทที่สุด^^
ตอบลบถึงผมจะชอบแคท แต่ผมเริ่มเอนเอียงไปทาง อ๋อมแล้วนะครับ ^^
ตอบลบผมนี่ชอบม่อน เชียร์ม่อนครับ เงียบๆน่าสงสาร เหมือนเธอชอบเก็บกดอารมณ์ตัวเอง ส่วนตัวเลยนะครับผมว่าม่อนนี่เก็บกดมากกว่าแคทซะแล้วล่ะ น่าสงสารมาก
ตอบลบทั้งตัวละคร ทั้งเงื่อนปมมีมาเพิ่มตาหลอด
ตอบลบเอาใจช่วยเจ้าบอล ลุ้นกันยาวเลยครับ
ขอบคุณครับ
บอลไม่มีลูกชายเลยหรือนี่ แถมแต่ละคนดูจะมีพลังทั้งนั้นเลย ผมเชียร์ม่อนด้วยคนครับอยากเห็นเธอแสดงอารมณ์อื่นๆบ้าง
ตอบลบขอบคุณครับท่าน
ตอบลบผมเปลี่ยนURL เป็น gammanshow.blogspot.com
ตอบลบแล้วก็เปล๊่ยนโปรไฟล์เป็น Athaphon นะครับ
ขอบพระคุณที่ติดตาม
นึกว่าจะหายไปซะแล้ว มิน่าว่าทำไมเข้าไปไม่เจอ ขอบคุณครับที่มาแจ้ง
ลบใกล้ละๆอีก 30%
ตอบลบป่วนกันซะไม่มี อิอิ บ้านนี้สุดยอดจริงๆ
ตอบลบชอบ ขำบอลกะแคทมาก เหมือนเด็กน้อยทำผิดไปต่อยังไงเนี่ย คราวนี้งานเข้าพ่อปวดหัวแน่จะเคลียร์เรืองลูกชายลูกสาวกันอย่างไร แฝดขาวดำน่าจะเป็นลูกสาวอ้อ แต่เทพแห่งการหยั่งรู้นี่จะเป้นลูกเป็นลูกสาวม่อนรึเปล่า ท่าทีพี่เชคต่อบอลจะเปลี่ยนแปลงบ้างหรือไม่เมือฝนอยู่ใกล้ชิดช่วงนี้ แปลกจังที่บอลเกิดกลัวย่าเพราะจริงแล้วปู่ย่ารักหลานชายมากกว่าหลานสาว เรืองกำลังสนุกมากขอให้อีก 30.00 % มาเร็วนะ
ตอบลบลุ้นๆๆๆๆ55+
ตอบลบไม่ได้เม้นมา1เดือนแล้ว มาซะหน่อย เป็นกำลังใจให้ครับสู้ๆ
ตอบลบอานิภาสุดยอดแม่...
ตอบลบขอบคุณครับ
ในอดีตกะแม่กวางบอลจับเธอปิดปากส่งขึ้นสวรรค์มาแล้วนี่น่าถ้าจำไม่ผิด แล้วบทตอนนี้เหมือนจะ.........(ไม่อยากึดต่อ รออ่านตอนเฉลยดีกว่า ไม่แน่ๆบอลจับปิดปากอีกรึป่าว)
ตอบลบคิดเหมือนกันเลยท่าน
ลบจับจึ้กๆเลย อิอิ
ตอบลบอยากอ่านอีกจัง
ตอบลบตอนต่อไป ออกจะน่ากลัวเนาะ
ตอบลบอื้อ ตายบอลตาย จะรอดถึง ตอนที่100 มั้ยเนี่ย
ตอบลบเห็นงี้แล้ว คิดถึง กุน สา อ้อย จัง จะเป็นไงต่อไปนะ
ตอบลบถ้าป้าเอ็มไม่มาขัดจังหวะซะก่อนไม่รู้ว่าบอลจะได้เคลมอานิภาหรือเปล่า คิดแล้วเสียดายจริงๆ แต่ตอนต่อไปนี่ท่าทางคงวุ่นวายน่าดู สาวใหญ่สองคนแย่งหลานชายกันไม่รู้หวงไว้ให้ลูกสาวหรือหวงเอาเอง
ตอบลบอดกินตับอาภาเบย ไรอไร้หลายวันละ*-*
ตอบลบรึเรื่องจะเชื่อมโยงไปหลานสาวอีกตระกูล กำลังสนุก เค้าลางความยุ่งยากเริ่มมากขึ้น แต่เรื่องเซ็กซ์เอาแค่รุนลูกพอ อย่าโยงไปรุ่นพ่อรุ่นป้าอาเลย เรื่องเรื่องเซ็กซ์ต้องห้ามจะวนซ้ำไม่สนุกมากกว่าอย่าข้ามรุ่นเลย เรื่องที่รอการคลี่คลายมีอีกเยอะ ตอนต่อไป ขอมาเร็ว ๆ นะ
ตอบลบสำหรับจุดนี้ผมมีความคิดดีๆอยู่น่ะครับ
ลบเอาตามใจคนแต่งจะดีกว่าครับ นวนิยาย หรือว่างานเขียนหลายๆเรื่องที่ผมอ่านไม่ได้ตามความคิดผมเอวสักเท่าไหร่ คือมันต้องหลากหลายอารมณ์ หลากหลายเรื่องราว ถ้าแต่งตามใจคนอ่าน ผมว่าคงต้องตามใจแทบทุกคนที่อ่านแน่ๆ สำหรับผมงานเขียนคืองานจินตนาการของคนที่แต่งจะดีกว่านะครับเป็นกำลังใจให้นะครับผม
ลบก็จริงครับแต่ที่ผ่านมามีหลายครั้งเหมือนกันที่ผมจะดำเนินเรื่องตามความเห็นของคนอ่านและถ้าหลายเสียงเห็นพ้องผมก็จะทำตามนั้นทันที ลำพังผมคนเดียวไอเดียไม่หลากหลายก็ต้องดูๆคอมเมนต์ของคนอ่านประกอบด้วย ส่วนกรณีอาสาวจอมเพี้ยนของบอลนี่ผมกำลังคิดจะให้มีเนื้อเรื่อง "ลับ" ที่แตกแยกออกไปต่างหากและจะไม่มีผลกระทบต่อเนื้อเรื่องหลักเลยแม้แต่นิดเดียว หมายความว่าถ้าใครสนใจก็อ่าน ใครไม่สนใจก็ไม่ต้องติดตาม ผมอาจใช้วิธีฝากไฟล์แล้วให้แต่ล่ะคนไปโหลดกันเอาเองก็ได้แต่ย้ำว่านี่แค่ไอเดีย ยังไม่ลงมืออะไรเลยทั้งสิ้นครับ
ลบนี่ถ้าลับไม่ลับยังไงก็ถ้ามันเป็นจริงผมนี่ขอด้วยเลย ติดตามผลงานท่านมานานมากแล้วจะติดตามต่อไปเรื่อยๆแน่ ไม่ทิ้งแน่นอนถ้าท่านยังผลิตผลงานออกมา ยำ้ครับ ติดตามแน่นอน
ลบอยากเห็นบอลจับอานิภากดซักครั้งสองครั้งจังเลย
ตอบลบเอาตามท่านผู้แต่งเลยครับ.....จะรอติดตามนะครับ...เอาใจช่วยครับ
ตอบลบที่ผ่านผมก๊ว่าเยี่ยมแล้วครับ ไม่มีเหตุผลท่จะค้าน หรือ เปลี่ยนอะไรครับ
ตอบลบที่ผ่านผมก๊ว่าเยี่ยมแล้วครับ ไม่มีเหตุผลท่จะค้าน หรือ เปลี่ยนอะไรครับ
ตอบลบจะว่าไงดีล่ะ ู้สึกว่าบอลมันเลวไปรึเปล่านะตั้งแต่ภาคแรก เล่นสอยเมียพ่อ ล่อป้า ตอนนี้มีแววจะเคลมอาอีก เทครัวกันเลยทีนี้ ต่อมาถ้ามีลูกไม่ล่อลูกเลยรึ
ตอบลบไม่ถึงขนาดนั้นแน่นอนครับเพราะมันรุนแรงเกินไปและอย่าเอามาปฎิบัติในชีวิตจริงอย่างเด็ดขาด นี่เป็นแค่เรื่องราวที่เรียบเรียงขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้นครับ
ลบอ่านขำๆ แก้เครียดครับ
ลบอย่าลอกเลียนแบบเด็ดขาด
ผมชอบนะ
ที่เริ่มมีดึง เรื่องเหนือธรรมชาติ (เช่น เทพ) มาผสมโรงด้วย
ต่อไป คงมีปล่อยพลังออกมาได้แน่ๆเลย
ผมว่าแฝงมาตั้งแต่สุริยะโลหิตแล้ว+ตะวันเลือด+พลังจิต ตอนนี้ยิ่งบวกเทพเข้าไป งานนี้อีกยาวแน่ ผมนี่รออ่านยาวเลย ดีใจครับที่จะได้อ่านกันอย่างยาวๆแน่นอน
ลบกดมาดูทุกวัน เอิ้กๆๆรอจ้าๆๆๆ ปูเสื่อ
ตอบลบสนุกมากเลย ขอบคุณคับ
ตอบลบสนุกมากเลย ขอบคุณคับ
ตอบลบจะติดามต่อไปว่าแคทคุยกะใคร ที่ขอชีวิตบอลที่เป็นพ่อของลูกสาว เสน่ห์ของเรื่องนี้อยู่ที่ผู้ประพันธ์แคร์ผู้อ่าน ตัวละครจึงมีชีวิตชีวาเหมือนพวกเขาเป็นคนข้างบ้าน
ตอบลบเอาน่า ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว สอยให้เรียบไปเลยครับ
ตอบลบตับตับตับๆๆๆฮ่าๆ
ตอบลบอืม ตอนแรกอ่านมานึกว่านิยายอีโรติกธรรมดา ไปๆมาๆกลายเป็น มหากาพย์ ไปซะแระ สุดยอดมากครับ
ตอบลบ