ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 105 “การตัดสินใจที่เจ็บปวด”
“ให้พ่อฆ่านกตัวนั้น...ออกจะโหดร้ายไปหน่อยนะคะ”
“ทำได้ยังไงล่ะก็คุณพ่อใจอ่อนจะตายไป”
“เว้นแต่จะถูกครอบงำ...ฮิๆ”
“ยังจะขำอีก!”
“ทำไมจ๊ะพี่?”
“นกสีเงินจงอยปากแหลมหางยาวชี้ขึ้นอย่างนั้นมองยังไงก็คือหงส์นั่นจึงหมายถึงอชินีสุราลัยนิรมิตขึ้นมาให้เป็นตัวแทนของราชหงส์สุรัมภาแล้วเอามาทดสอบจิตใจของคุณพ่อ”
“อืมๆๆ...นางใช้รูปลักษณ์ของพญาหงส์มาล้อเลียนเพื่อความสาแก่ใจของตัวเอง”
“การทดสอบของอชินีสุราลัยจะเป็นยังไง?...ผ่านกับไม่ผ่านจะเป็นอย่างไร?”
“พี่รีย์...หนูอยากให้มันจบลงเร็วๆ...ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีไปแต่หนู...เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีค่ะ”
...................................................................................................................................................
...เกี่ยวกับความทรงจำนี้ผมจำได้ว่าหนูรินพาเดินเที่ยวผ่านดงต้นไม้ไปใกล้ริมหน้าผาและเจอเสือกายเป็นสีทองอร่ามแต่ร้องคำรามคล้ายกับมีความโกรธเกรี้ยวไม่ยินดีที่จะพบเห็นผู้ใดแต่เวลานี้ผมได้พบกับเสือตัวนี้อีกครั้ง...
“!!”
(คาบนกสีเงินแล้วโยนมาตรงหน้าเรา...สมมติว่าหาเหยื่อไม่ได้แล้วจะเอาเราเป็นเหยื่อแทนหรือเปล่า?)
“คือ...ท่านจะกินนกตัวนี้จริงหรือ?”
“ใช่...นี่คือเหยื่ออันโอชะที่ข้าล่ามาได้...เนื้อของมันรสชาติหอมหวานมาก...ข้าโปรดปรานที่สุด”
“เอ่อ--...นก...นกยังไม่ตาย”
“ก็ข้าบอกไปแล้วว่ายังไม่ตายจึงจะให้เจ้าช่วยฆ่านี่ไง...เร็วเข้า!!...ข้าหิว”
“นกตัวนี้ยังเล็กอยู่...ท่านจะกินอิ่มหรือ?”
“จะกินอิ่มหรือไม่นั่นไม่ใช่ปัญหาของเจ้า”
“..........................................................”
“ข้างหลังเจ้ามีท่อนไม้ปลายแหลมอยู่...ถ้าไม่อยากให้มันทรมานก็ใช้แทงคอซะในครั้งเดียวสิ”
(น่าสงสาร...นกยังไม่ตายแต่ก็บินหนีไม่ได้ซึ่งไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?)
“.........................................................”
“.........................................................”
(ทะ...ทำไม่ลง)
“เหตุใดเจ้าจึงไม่ลงมือ?”
“คือ...ผม...ผมทำไม่ได้”
“เจ้านี่ใช้ไม่ได้เลย”
“งั้นทำไมท่านไม่จัดการเอง?”
“ข้าไม่ได้ให้เจ้ามาพูดจายอกย้อนด้วยนะเจ้ามนุษย์!...ที่ข้าลดตัวมาสนทนากับเจ้าก็นับเป็นความกรุณามากแล้ว!!”
“อย่างนั้นเชิญท่านลงมือเองเถอะ...ผมเป็นคนใช้ไม่ได้ที่แม้แต่จะฆ่ามดสักตัวยังไม่กล้า”
...คุยกับเสือรู้เรื่องก็นับว่าแปลกประหลาดพอแล้วแต่จะให้ช่วยฆ่าเหยื่อที่ยังไม่ตายบอกตรงๆว่าผมทำไม่ได้...ขณะที่จะเดินจากมาเพื่อไปตามหาลูกสาวนั้นเสือตัวใหญ่ก็กระโดดข้ามหัวมาขวางหน้าไว้...
“เจ้าคนใจอ่อน!”
“ท่านจะ...จะทำอะไร?”
“หากข้ายังไม่ให้ไปไม่ว่าใครก็อย่าหวังจะก้าวเท้าออกจากที่นี่”
“เราไม่เคยมีความบาดหมางกันมาก่อนนะครับ...ท่านต้องการอะไรกันแน่?”
“...อยากจะช่วยนกตัวนั้นมั้ย?”
“ช่วยยังไงครับ?”
“มันแค่บาดเจ็บเท่านั้นถ้ารักษาก็มีทางรอด”
“ดีจริงๆ”
“แต่ข้าก็จะไม่ได้กินอาหาร”
“ผมเชื่อว่าท่านเป็นผู้ทรงอำนาจและมีพลังอันยิ่งใหญ่ฉะนั้นเรื่องอาหารต้องไม่ใช่ปัญหาใหญ่แน่”
“เจ้าช่างเข้าใจพูดแต่นกสีเงินนี้เป็นอาหารที่ข้าชื่นชอบที่สุดและหาได้ยากมาก...ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งกว่าจะสยบมันได้...หากเจ้าจะให้ข้าปล่อยนกตัวนี้ก็ต้องมีสิ่งอันมีค่ามาแลกเปลี่ยน”
“สิ่งมีค่า...”
(ของมีค่าก็ไม่น่าจะมีอะไรให้แล้วนอกจากงาช้างที่ห้อยคอนี่)
“ข้าไม่อยากได้!!”
“อึ๋ย--”
(อ่านใจเราได้ด้วย!?)
“ของที่มีค่าที่สุดก็คือชีวิต”
“หมายความว่า...”
“แต่ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้า....แลกนกสีเงินนี่กับแขนขวาของเจ้าก็พอ”
“!!!!”
...................................................................................................................................
“พอกินข้าวเย็นแล้วบอลก็หลับสนิทเลย”
“อ๋อม...ตอนไปบ้านพี่เซคมีอะไรกันแน่?”
“ฉันก็ไม่รู้...บอลไม่พูดอะไรเลยนอกจากว่าสำเร็จแล้ว”
“หมายถึงคลี่คลายเรื่องของพี่อ๋อมกับพี่ม่อนได้แล้วหรือคะ?”
“น่าจะใช่...แต่ไม่รู้ว่าบอลใช้วิธีไหนทำให้ยัยศรมุกดายอมได้”
“รึว่า...เพื่อแลกเปลี่ยนกับจะให้บอลไปเป็นคู่หมั้น?”
“ฉันไม่ยอมโว้ย!!!”
“ฝนอย่าพูดเรื่อยเปื่อย”
“อ้าวเจ๊!?...คนหัวแข็งไม่ฟังใครอย่างพี่ม่อนทำไมถึงบอกว่าจะมาบ้านเราพรุ่งนี้และให้พี่อ๋อมอยู่รอเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยคะ?”
“นั่น...”
“และที่บอลพูดว่าสำเร็จแล้วจะหมายความว่าอะไรได้อีก?”
“หยาดฝนพูดถูก”
“แต่คนที่จะตอบคำถามนี้กลับหลับไม่รู้เรื่อง”
“หน้าตาดูเหมือนกำลังเครียดด้วย...พี่ๆว่ามั้ย?”
“อือ--...ฝันไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”
“ฝัน”
“ใช่แล้ว...จริงๆวันก่อนฉันก็ฝันถึงเด็กคนหนึ่ง”
“เด็ก?”
“ผู้ชายหรือผู้หญิงคะ?”
“เป็นเด็กผู้หญิง...อายุน่าจะสัก 6-7 ขวบ...ใบหน้าแววตาดุร้ายไม่เบาเชียว”
“แล้วยังไงอีก?”
“อะไรสุรีย์พรรณ?...เธออยากรู้รึ?”
“เล่าให้ฟังทีว่าเธอเป็นยังไง?”
“ฝนก็อยากฟังอ่ะ!”
“เด็กคนนั้น...ห่มผ้าเฉียงสีทอง...ผมสีดำแต่มีตาสีเหลืองมองๆไปคล้ายกับตาของเสือเลย...ฉันเห็นแล้วถูกใจมากๆ”
“...ไม่ใช่”
“ไม่ใช่แล้ว”
“เมื่อกี้พวกเธอว่าไงนะ?”
“เปล่าๆๆ...หนูไม่ได้พูดอะไร”
“พี่ก็ไม่ได้พูดอะไร”
“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนั้นมากและเวลาเธอยิ้มดูละม้ายกับตอนบอลยิ้มด้วย”
“........................................................”
“........................................................”
“สงสัยจะเป็นลูกของฉันกับบอลหรือเปล่านะ?...ฮะๆๆๆ”
“เอาอีกแล้วนะยะ!!”
“จะมีสักกี่คนหึ?”
“เฮ่ย!?...แล้วเธอสองคนไปดีดจมูกเขกหน้าผากบอลทำไม?...เขากำลังหลับ”
“จู่ๆหนูก็รู้สึกหมั่นไส้ใครบางคน”
“แย่จริง...จะมีสักกี่คนกัน?”
“?”
................................................................................................................................................
“แขนขวา...ของผม?”
“ถูกต้อง...แล้วข้าจะไว้ชีวิตนกตัวนี้”
...ช่างเป็นการตัดสินใจที่เจ็บปวดยิ่งนัก...ผมก้มลงเอามือช้อนนกสีเงินขึ้นมาไว้ในอ้อมอกซึ่งสังเกตดีๆจะเห็นว่ามีบาดแผลฉกรรจ์ที่ใต้ปีกนี่เองสาเหตุที่บินหนีไม่ได้...นกส่งเสียงร้องตลอดเวลาคิดว่าคงจะได้รับความเจ็บปวดมาก...ผมเห็นแล้วอดที่จะน้ำตาคลอด้วยความสงสารไม่ได้...
“เลือดไหลด้วย...มีอะไรพอจะซับก่อนได้มั้ยนะ?”
“...........................................................”
“ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดไว้ก่อนดีกว่า”
“ใจอ่อน...เจ้าน้ำตา...สงสารมันมากนักหรือ?”
“ใช่ครับ”
“ความรู้สึกนั้นช่วยเหลือใครไม่ได้”
“...........................................................”
“เจ้าว่าอย่างไร?”
“...........................................................”
“เจ้าสละแขนขวานกตัวนี้รอดแต่ถ้าไม่ก็ส่งมาให้เป็นอาหารของข้า”
“...........................................................”
“อย่าคิดหนีเพราะไม่มีทางรอดพ้น”
(เรามีความคิดแวบหนึ่งที่จะหนีจริงๆแต่...)
“ตัดสินใจแล้วครับ”
“หือ?”
“ผมยอมเสียสละแขนขวาให้เพื่อแลกกับนกตัวนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“...........................................................”
“เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา...แลกแขนของตัวเองกับชีวิตสัตว์ที่กำลังจะตายมันคุ้มค่าอย่างนั้นเหรอ?”
“ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นใครกันแน่และทั้งหมดนี้คือการทดสอบอะไรหรือเปล่าแต่ที่ผมพูดออกมาทั้งหมดคือความตั้งใจจริง...ผมยินดีสละแขนขวาเพื่อแลกกับชีวิตของนกตัวนี้ครับ”
“ย่อมได้...ข้ายินดีรับแขนของเจ้า”
...พูดจบเสือสีทองก็พุ่งเข้ามากัดแขนขวาของผมขาดทันที...น่าประหลาดที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่เลือดไหลออกมาอย่างกับน้ำไหลผ่านท่อ...เสือสีทองเมื่อได้แขนผมไปก็กลืนลงคอไปแล้วพูดเย้ยหยัน...
“เจ้านับว่าโง่มาก...นกตัวนี้ไม่ได้มีคุณค่าอะไรสำหรับเจ้าเลยสักนิด”
“แต่...แต่ผมดีใจที่ช่วยชีวิตมันไว้ได้”
(ความรู้สึกที่เหลือแขนเพียงข้างเดียวมันช่างบรรยายไม่ถูก...เสือสีทองเดินไปที่ลำธารทีแรกเข้าใจว่าจะไปกินน้ำหลังกลืนแขนเราลงไปแต่กลับกลายเป็นว่าตวัดเท้าเตะน้ำมาถูกตัวเรา)
“นะ...นี่มัน!?...เลือด...เลือดหยุดไหลแล้ว!!”
“พิการแขนไปข้างหนึ่งเพราะความใจอ่อนสงสาร...เจ้าจะต้องสำนึกเสียใจทุกวันแน่นอน”
“ก็ใช่ครับแต่ผมจะเสียใจมากกว่าถ้าปล่อยให้นกเงินกลายเป็นเหยื่อของท่าน”
“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรข้าก็ไม่มีวันสงสารมันหรือเห็นใจอะไรทั้งนั้น”
“เอ่อ--”
“?”
“พอจะรักษาแผลให้นกตัวนี้ได้มั้ยครับ?”
“เจ้ามนุษย์บ้า!!...ข้าไม่ใช่หมอรักษาจะไปทำได้ยังไงกัน?”
“ก็จริง”
“คนอย่างเจ้านี่ข้าเห็นแล้วขัดใจ...น่ารำคาญยิ่งนัก!!”
(อย่างนี้อีกไม่นานนกก็ต้องตายน่ะสิ)
“...ความจริงแล้วก็พอมีวิธีอยู่”
“จริงหรือครับ?...ท่านช่วยบอกผมที!!”
“ตรงหน้าเจ้าเห็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดตรงนั้นมั้ย?”
“...เห็นครับ...ลำต้นใหญ่มาก”
“ว่ากันว่าใบสดของมันสามารถรักษาบาดแผลต่างๆได้...เจ้าไปลองดูสิ”
“ขอบคุณมากครับ”
...เมื่อรู้วิธีก็ทำให้ผมดีใจมากรีบออกเดินไปทางต้นไม้ใหญ่นั้นแต่พอไปถึงกลับพบว่าใบไม้ของมันอยู่สูงเกินกว่าที่ผมจะเอื้อมเด็ดถึง...
(มีแต่ใบแห้งที่หล่นอยู่ซึ่งไม่น่าจะใช้ได้)
“ข้าบอกแล้วไงว่าต้องใช้ใบสดและต้องเพิ่งเด็ดออกมาจากกิ่ง...ใบแห้งนั้นใช้ไม่ได้”
(แต่มันอยู่สูงเกินไปงั้นก็มีทางเดียวคือต้องปีน)
“...บ้า...ไม่รู้จักห่วงชีวิตตัวเอง”
“?”
(โชคดีที่พอมีที่ให้เอาเท้าเหยียบได้แต่ด้วยแขนที่เหลือเพียงข้างเดียวช่างเป็นยากลำบากเหลือเกิน)
“อีก...อีกนิดเดียว”
“...........................................................”
“บ้าเอ๊ย!!...นิ้วเอื้อมไม่ถึง”
“...........................................................”
“ต้องขึ้นไปอีกหน่อย...ว้าก!!!”
...ใกล้จะถึงแล้วแท้ๆแต่ผมกลับก้าวพลาดร่วงลงมาซึ่งคิดว่าคราวนี้หัวคงกระแทกพื้นคอหักตายแน่แต่เสือทองใช้ลำตัวเข้ามารองรับร่างผม...
“มนุษย์ที่โง่เง่าเกินเยียวยา!!...ถ้าข้าไม่รับไว้เจ้าตายไปแล้ว”
“ผมคงเป็นอย่างที่ท่านว่าแต่อย่างน้อยในเมื่อมีชีวิตหนึ่งที่สามารถช่วยได้ทำแต่นิ่งดูดายแล้ว...ตัวผมต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดครับ”
“ไม่ผ่านๆ...พอแล้ว!!!...ขืนปล่อยเจ้าทำอีกข้าจะถูกพวกนางติเตียนหนักแน่”
(พวกนาง?)
“ของที่จะใช้ได้อยู่ตรงเท้าเจ้า”
“ใบไม้สดนี่?...โอ้!!!...ดี...ดีจริงๆ”
“เอาใบมาขยี้ให้ละเอียดแล้วพอกไว้ตรงบาดแผล”
“..............................................................”
“ปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวแผลก็จะหายไปเอง”
“เฮ้อ--...ช่วยได้แล้ว”
“เจ้าคนโง่”
“ท่านชอบว่าผมโง่จัง”
“ข้าพูดความจริง...นกตัวนี้ถึงเจ้าจะช่วยไปมันก็ไม่สำนึกบุญคุณหรอก”
“ผมก็ไม่ได้ช่วยเพราะต้องการเป็นบุญเป็นคุณอะไรน่ะครับ”
“อีกไม่นานพอมันหายก็จะบินหนีไปแล้ว”
“...............................................................”
“เห็นมั้ย?”
(นกเงินหายดีอย่างรวดเร็วและเริ่มขยับปีกจากนั้นก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะหายลับไปในกลุ่มเมฆ)
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วครับ”
(นอกจากมาแล้วไม่ได้เจอลูกสาวสักคนก็ยังเสียแขนขวาไปอีก)
“เจ้าอยากเจอลูกสาวหรือ?”
“ครับ...ผมมีลูกสาว 4 คน...พวกเธอน่ารักมากๆเลยครับ”
“เจ้ามนุษย์เจ้าชู้!!”
“หืม?”
...ว่าไปผมก็รู้สึกตงิดใจตั้งนานแล้วว่าลักษณะการพูดของเสือทองตัวนี้ไปคล้ายคลึงกับ...กับอ๋อม...เอ--...ไม่แน่ว่า...อื๋อ?...
(เสียง...เสียงร้องอะไรกันดังเหลือเกิน?...ดังจนแก้วหูเราแทบแตก!!!)
“มัน...มาได้ยังไง?”
“ใครหรือครับ?”
“เจ้านกปิศาจ!!!”
“ห๊ะ!!...นั่น?”
...ท้องฟ้าทางทิศที่นกสีเงินตัวเล็กบินจากไปได้มืดครึ้มไปหมดและก็ปรากฎร่างของนกสีเงินตัวใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงก่ำ...เราเหมือนจะเคยเห็นในภาพจิตรกรรมฝาผนังมาก่อน...เอ--...ใช่หงส์หรือเปล่านะ?...
“กล้าดีมาก้าวก่ายเรื่องของข้า!!”
“เจ้าต่างหากที่ลบหลู่พญาหงส์เช่นเรา!!!”
(เป็นหงส์จริงๆด้วย)
“เหมาะสมกับเจ้าดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ยังมิรู้สำนึก!!!”
(ทันใดนั้นเบื้องหน้าหงส์เงินเริ่มปรากฎเป็นรูปร่างของลูกพลังอะไรสักอย่างซึ่งมันส่องแสงสว่างจ้าจนแสบตาและขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ)
“เฮอะ!!...เอาจริงหรือนี่?”
“หะ...หงส์ตัวนั้นกำลังจะทำอะไรครับ?”
“เจ้าถอยไป!!...หลบหลังต้นไม้นั่นอย่าออกมา”
“ท่าน!!”
“พระเวทย์นั้นเติมเต็มครบรอบเมื่อใดมันจะกลายเป็นหายนะของทุกสรรพสิ่งบนแผ่นดินนี้โดยเฉพาะเจ้าถ้าโดนการโจมตีนั่นเข้าไปวิญญาณได้แหลกสลายแน่นอน”
(กระแสลมอันแปรปรวนที่พัดมาจากบนท้องฟ้าเข้าใจว่าน่าจะเกิดจากจังหวะการกระพือปีกของหงส์เงินส่วนเสือทองกระโดดออกห่างไปจากเราพลางอ้าปากร้องคำรามเสียงกึกก้องและปรากฎลูกพลังสีทองที่ขยายใหญ่มากขึ้นเช่นเดียวกัน)
“นกสีเงินตัวเล็ก...กลายร่างเป็นหงส์เงินตัวใหญ่และกลับมาทำร้ายเราหรือ?”
“เราจะมอบบทลงโทษให้สาสมกับความบังอาจของเจ้า...”
“...ไม่ต้องพูดมาก!!”
...จากนั้นผมที่แอบหลังต้นไม้ก็เห็นหงส์เงินใช้ปีกทั้งสองข้างตีลูกพลังพุ่งลงมาฝ่ายเสือทองที่รอรับมืออยู่แล้วก็ชูคออ้าปากยิงลูกพลังที่กลายเป็นลำแสงพุ่งขึ้นไปเช่นกัน...ผมรีบหมอบกับพื้นแบบไม่ต้องมัวคิดแล้วก็เป็นดังที่คาด...ลูกพลังสีเงินและลำแสงสีทองตรงเข้าปะทะกันกลางอากาศก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วพร้อมกับแผ่นดินที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง...
“ใคร...ใครก็ได้ช่วยด้วย...มะ...เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะพังทลายหมด...เราจะรอดมั้ยเนี่ย?”
................................................................................................................................................
“สิ่งที่พวกเรากลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว...พี่รีย์!!...เราจะทำยังไงดี?”
“พี่จะดึงดวงจิตของคุณพ่อออกจากที่นั่น...อชินีสุราลัยแม้ถูกการโจมตีแต่ก็ไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงฉะนั้นจึงวางใจได้”
“ใช่แล้วค่ะ...นางเป็นเทพบดีผู้ใช้อสุนีบาตเป็นอาวุธไม่มีอะไรน่าห่วง...ปล่อยให้รับบทเรียนบ้างก็ดีและจบเรื่องนี้อย่างปลอดภัยหนูจะชำระความกับนางด้วยที่กัดแขนของพ่อขาด...ฮึ!!”
“...พี่ว่ามันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่”
“หยุดก่อนเถิดสุริยนนุจรินทร์”
“หยุดก่อนเถิดวสันตะนุจรินทร์”
“อุษณรัศมี...ท่านจะห้ามเราไว้ทำไม?”
“สีตลรัศมี...ข้ากับพี่จะช่วยพ่อ...ถ้าไม่ช่วยก็จงอยู่เฉยๆ”
“แม้พวกท่านจะอยากช่วยมากสักแค่ไหนก็ทำไม่ได้”
“พวกท่านหรือพวกเราทำอะไรไม่ได้เลย”
“ทำไมข้ากับพี่หรือพวกเจ้าจะทำไม่ได้?...จงอธิบายมา”
“พ่อน่าจะมีวิธีแก้ไข...พวกเราต้องเชื่อใจไม่ใช่หรือ?”
“เชื่อใจพ่อของเราให้มากกว่านี้สิ”
“พ่อจะไปแก้ไขอะไรได้ยังไง?...พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าลำพังแค่ไม่ให้ถูกลมพัดไปยังแทบจะทำไม่ได้เลย?”
“ผลลัพธ์เลวร้ายที่สุดดวงจิตของคุณพ่อจะต้องแตกสลายด้วยพระเวทย์ของสองเทพบดีซึ่งฉันกับน้องไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น”
“สุริยนนุจรินทร์...ราชหงส์สุรัมภาไม่มีทางทำให้ดวงจิตของพ่อแตกสลายอย่างแน่นอน”
“ท่านหมายความว่าอย่างไร?...อุษณรัศมี”
“วสันตะนุจรินทร์...ท่านลืมคำพยากรณ์ของพญาหงส์ไปแล้วหรือ?”
“คำพยากรณ์ที่ว่าพ่อจะตายภายในเวลา 90 วันของโลกมนุษย์...สีตลรัศมี...ท่านกำลังจะหมายถึง...”
“ถูกต้อง...เพราะฉะนั้นผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคไม่มีทางกระทำการที่จะทำให้คำพยากรณ์ของตนเองเปลี่ยนแปลงไป”
“หรือก็คือถ้าดวงจิตของพ่อแตกสลายไปในเวลานี้เทพบดีเช่นนางจะไปกล้าสู้หน้ามองผู้ใดได้อีก”
“ถ้างั้นที่นางปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของพญาหงส์?”
“เพื่อจะสั่งสอนนางเสือสวรรค์อันธพาล”
“สั่งสอนให้รู้จักสิ่งใดเหมาะสิ่งใดควร”
“ครั้งนี้สหายของท่านทำไม่ถูกนะที่ไปยั่วยุราชหงส์สุรัมภา”
“สหายของท่านกระทำตามใจตนเกินไปนะที่ไปยั่วยุผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหค”
“ให้ตายสิกลายเป็นปัญหายุ่งยากแต่คราวนี้ฉันเห็นด้วยว่าอชินีสุราลัยทำเกินไป”
“เดิมทีนางจะทดสอบพ่อแต่กลับเอารูปลักษณ์ของราชหงส์สุรัมภามาสร้างเป็นสิ่งสมมติเพื่อความสะใจของตนเอง...ทำให้พญาหงส์ไม่พอใจปรากฎกายขึ้นมาจริงๆ”
“ง่ายๆคือนกเงินตัวเล็กคือนิรมิตที่อชินีสุราลัยสร้างขึ้นมาเองแต่นกเงินตัวใหญ่คือราชหงส์สุรัมภาอย่างแท้จริงและพ่อก็เข้าใจผิดว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน”
“ใช่...ครั้งนี้พ่อจะทำยังไงนะ?”
“พ่อจะแก้ปัญหายังไงนะ?”
“พี่รีย์!!!...อชินีสุราลัยได้รับบาดเจ็บ”
“เพราะนางปกป้องคุณพ่อจากพระเวทย์ของพญาหงส์”
........................................................................................................................................................
(นี่เรายังไม่ตายรึ?)
“อุ!!...ฝุ่นคลุ้งไปหมด...ท่าน...ท่านเป็นยังไงบ้างครับ?”
“แค่นี้...ทำ...ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”
“แต่ขาซ้ายของท่าน!!”
“แผลเท่านี้เล็กน้อย”
...แต่เท่าที่ดูไม่ใช่อย่างนั้น...จำได้ว่าจากการปะทะกันเมื่อกี้แรกๆก็คู่คี่สูสีกันแต่ลูกพลังของหงส์เงินค่อยๆทะลวงผ่านลำแสงของเสือทองเข้ามาใกล้ผืนแผ่นดิน...ผมได้แต่นอนหมอบกับพื้นพลางคิดในใจว่าคงไม่รอดแล้วแน่ๆทว่าทันใดนั้นก็มีร่างของเสือทองเข้ามาช่วยกำบังให้ตามด้วยเสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ว...พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าบริเวณรอบๆไม่ว่าจะต้นไม้ใบหญ้าลำธารก้อนหินหรือแม้แต่ภูเขาต่างพังราบคาบไปเกือบหมดเหลือไว้เพียงต้นไม้ใหญ่กับผืนดินอันว่างเปล่าเท่านั้น...
“ขอบคุณซะด้วยเพราะถ้าข้าไม่บังเจ้าไว้...เจ้าไม่ได้มาอยู่พูดกับข้าแล้ว”
“แล้วผมจะไปไหน?”
“อาจเป็นนรกภูมิหรือไม่ก็ดินแดนต่างมิติสักแห่ง”
“อึ๋ย!!!”
(แต่เพราะเสือทองช่วยเป็นเกราะกำบังให้เราจากพลังของหงส์เงินจึงได้รับบาดเจ็บที่ขาหน้าซ้ายและลำตัวจนไม่สามารถลุกยืนได้)
“ทรงพลังได้ถึงขนาดนี้...พระเวทย์ของเจ้าฟื้นกลับคืนมาหมดแล้วสิ?”
“อย่าได้คิดว่าจะจบเพียงเท่านี้...เจ้าควรจะรู้เสียแต่แรกว่าเพราะมนุษย์ผู้นั้นทำให้เจ้าพะว้าพะวงจนมิกล้าใช้พระเวทย์อย่างเต็มที่”
(เรากลายเป็นตัวถ่วง!?)
“ไม่ต้องมาพูดดี!!...ยังไงข้าก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เจ้า”
“พญาเสือผู้ดื้อรั้น...นี่คือคำตอบที่เราหวังจะได้ยิน”
“เดี๋ยวก่อนท่านพญาหงส์!!”
(เสือทองได้รับบาดเจ็บแล้วถ้าต่อสู้กันอีกต้องเสียเปรียบแน่)
“ในเมื่อท่านพูดได้ก็ขอความเมตตาสักครั้งได้โปรดปล่อยท่านผู้นี้ไปเถอะ...เห็นแก่ที่ผมช่วยท่านไว้”
“.........................................................”
“ไม่ต้องขอร้องมันแทนข้า...ข้าไม่ต้องการ!!”
“ท่านบาดเจ็บหนักมากนะครับ”
“ข้าไม่แพ้ง่ายๆหรอกน่า--...เจ้าจะกลัวไปทำไม?”
“...จะเป็นอย่างไรหากเราใช้พระเวทย์เต็มกำลัง?”
“หา?...ทำไม...ทำไมถึงไม่หยุดล่ะครับ?”
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าขอร้องไปก็เปล่าประโยชน์...นกปิศาจนี่มันไม่สนใจมนุษย์อย่างเจ้า”
“เจ้ามนุษย์จงฟัง...ทั้งหมดที่เจ้าเห็นคือภาพมายาที่หาใช่ความจริงไม่...เรามิเคยให้เจ้าช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น”
“!?”
(แต่เรามั่นใจว่านกตัวเล็กและหงส์ตัวใหญ่คือตัวเดียวกัน)
“เลิกพูดจามากความกันเสียที...”
“ได้เลย!!!...ครั้งนี้ข้าจะใช้พระเวทย์เต็มที่เหมือนกัน”
“ละ...แล้วผลจะเป็นยังไง?”
(ขนาดต่างฝ่ายไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ทุกสิ่งรอบตัวยังพังพินาศหมดและตัวเราไม่กระเด็นไปถึงปากประตูนรกเลยรึ?)
“ไม่ต้องกลัวไป...ข้าจะปกป้องไว้ให้ได้ทุกอย่าง”
“ท่าน”
“เพื่อ...แม่ของข้าด้วย”
“แม่?...ถ้า...ถ้าอย่างนั้น...”
...ไม่ใช่เวลามาถามกันแล้วว่าเสือทองตัวนี้เป็นลูกของผมหรือเปล่าเพราะหงส์เงินสร้างลูกพลังสีขาวนวลที่มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าเมื่อกี้เสียอีกก่อนจะแผดเสียงร้องและใช้ปีกตี...เสือสีทองรวบรวมกำลังค่อยๆลุกยืนแล้วยิงลำแสงสีทองออกจากปาก...แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่นกว่าครั้งก่อนอย่างเทียบไม่ติด...ราวกับโลกใบนี้จะแตกสลายทีเดียว...
“สายฟ้าของข้าจงบดขยี้ศัตรูให้สิ้น!!”
“พยายามได้ดีแต่ยังมิเพียงพอจะเอาชัยได้เพราะเจ้านำพาต่อความรู้สึกอันไร้สาระด้วยการปกป้องมนุษย์ผู้นั้น”
“จะค่อนขอดยังไงก็ตามสบายแต่ข้าไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอะไรไปหรอก...อึ๊ก!!!”
“เจ้าช่างเป็นลูกสาวที่ดี”
“หุบปาก!!”
“ละ...ลูกสาว?”
(เสือทองเป็นเพศเมีย!?...เอ้ย!!!...ลูกคนนี้ของเราก็เป็นผู้หญิงหรือเนี่ย?)
“กรอด!!...ปกติก็พอทำเนาแค่คราวนี้ขายังมาเจ็บอีก”
(ร่างเสือทองค่อยๆถอยไปข้างหลังและลูกพลังของหงส์เงินก็ลอยต่ำเข้ามาใกล้เราทั้งสอง “พ่อลูก” เรื่อยๆ)
“ทั้งหมดเกิดขึ้นจากความดื้อรั้นของเจ้า...”
“สู้ไม่ได้จริงๆ...เฮ้อ!!...ขอโทษที่ข้าทำให้ต้องพลอยมารับเคราะห์ไปด้วย...พ่อ”
“พ่อ!?...ถ้างั้นหนูก็คือลูกของพ่อจริงๆ”
(นางเปิดปากเรียกเราว่าพ่อนั่นคือการคลายข้อสงสัย...ยิ่งรู้แบบนี้แล้ว...ไม่ได้!!!...ยังไงเราก็ต้องช่วยลูก)
“จะทำอะไร?...อย่าออกไปนะ!!!”
“ท่านพญาหงส์...ผมขอสละชีวิตของผม...ได้โปรดปล่อยลูกของผมไปด้วย”
“.............................................................”
“ท่านต้องการอะไรครับ?...แขนซ้าย...ขาขวาหรือขาซ้าย...ไม่ว่าอะไรผมก็จะให้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตนี้”
“ย่อมได้เจ้ามนุษย์...ในเมื่ออยากสูญสลายเราจะให้เจ้าสมความปรารถนา”
“นี่เจ้า!!...จะผิดคำพูดของตัวเองเรอะ?”
“เจ้ามักกล่าวหาว่าเราคือผู้ไร้ซึ่งจิตสำนึกมิใช่หรือ?...เช่นนั้นเราจะทำลายทุกสิ่งตามแต่ที่ใจของเรามุ่งหวัง...แม้กระทั่ง...บิดาของเจ้า”
“บัดซบ!!...ทำร้ายผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง...เจ้าสมควรไปเป็นพญาอสูรในแดนโลกันตร์!!!!”
“งั้นผมยินดีตายเพื่อปกป้องลูก!!!”
“ไม่!!...พ่อกลับเข้ามา--...ข้าจะต้านไม่อยู่แล้ว!!!”
“ถึงพ่อจะทำอะไรไม่ได้เลยแต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าหนูคือลูกสาวของพ่อนะ”
“ฮึ่ม!!”
(ลูกพลังจากหงส์เงินที่เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์นับร้อยเท่า...ถึงคราวเราจะต้องตายแน่แล้วจริงๆแต่ก็รู้สึกเสียดายที่ยังไม่ได้ร่ำลาลูกๆที่เหลืออีก 4 คนเลย)
“เจ้ามนุษย์...เห็นทีเจ้าจะต้องตายเปล่าเสียแล้ว”
“ผิดแล้วพญาหงส์...จะไม่มีใครตายทั้งนั้น!!!!”
“!?”
“อย่าทำร้ายพ่อข้าาาาาาาาาา!!!!!!!”
“อะ...อะไรกัน?”
...เสือทองคำรามเสียงดังก่อนจะปล่อยลำแสงออกมาอย่างมากมายมหาศาลซึ่งค่อยๆผลักลูกพลังกลับไปและเมื่อเห็นว่าจวนตัวหงส์เงินจึงรีบบินหลบ...ลำแสงพุ่งผ่านก้อนเมฆดำทะมึนหายขึ้นไปบนท้องฟ้าจนลับตาส่วนเสือทองทรุดลงนอนแบบนี้ถ้าอีกฝ่ายยังไม่หยุดนางต้องสู้ไม่ไหวแน่ๆ...
“ฮ่าๆๆๆ...พ่อดูสิ...ข้าชนะ!!”
“ใช่ๆๆ...ลูกชนะแล้ว”
“เจ้า...มีพระเวทย์กล้าแข็งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
“จะยอมรับความพ่ายแพ้มั้ย?...ถ้าไม่งั้นก็จงมาสู้กับข้าต่อ”
“พอแล้วลูก--...อย่าไปท้าเขาเลย”
“ฮื่อ!!...ข้าสู้ได้นะ”
(บาดเจ็บจนลุกไม่ไหวแท้ๆแต่ปากกล้าจังเลยลูกเราคนนี้)
“เรายอมรับความพ่ายแพ้...วิเศษมาก...เพื่อปกป้องบุคคลอันเป็นที่รักพระเวทย์อันยิ่งใหญ่ของเจ้าจึงสามารถทำลายพระเวทย์ของเราได้”
“..........................................................”
“เจ้ามนุษย์...นับว่าครั้งนี้เจ้าโชคดีแต่จงตักเตือนลูกของเจ้าว่าต่อไปให้รู้จักว่าสิ่งใดสมควรกระทำหรือไม่”
“อย่ามายุ่ง!!!”
(ร่างของนกสีเงินค่อยๆเลือนหายไปและท้องฟ้าที่มืดครึ้มก็กลับมาเป็นปกติ)
“โล่งอกไปที...ลูกพ่อเก่งมาก”
“แน่นอนข้าเก่งที่สุด!!...อื๋อ!?...ใครให้พ่อมากอดข้า!”
“สมกับที่เป็นแม่ลูกกัน...นิสัยเหมือนกันเปี๊ยบ”
“แม่น่ะทั้งสวยทั้งน่ารักไม่เหมือนพ่อหรอก!!”
“ฮะๆๆ”
“นี่!!...ไม่หยุดกอดจะกัดแขนอีกข้างซะ”
“กัดไปเถอะ...ยังไงพ่อก็ไม่ว่าลูกหรอก”
“ทำไมแม่ศรบุษราคัมถึงได้รักขนาดนี้ก็ไม่รู้?”
“ก็พ่อใจดีไง”
“ทำหน้าภูมิใจอะไรกัน?...ความใจดีนี่แหละจะทำให้พ่อลำบากไม่มีที่สิ้นสุด”
...............................................................................................................................................................
