ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 105 “การตัดสินใจที่เจ็บปวด”
“ให้พ่อฆ่านกตัวนั้น...ออกจะโหดร้ายไปหน่อยนะคะ”
“ทำได้ยังไงล่ะก็คุณพ่อใจอ่อนจะตายไป”
“เว้นแต่จะถูกครอบงำ...ฮิๆ”
“ยังจะขำอีก!”
“ทำไมจ๊ะพี่?”
“นกสีเงินจงอยปากแหลมหางยาวชี้ขึ้นอย่างนั้นมองยังไงก็คือหงส์นั่นจึงหมายถึงอชินีสุราลัยนิรมิตขึ้นมาให้เป็นตัวแทนของราชหงส์สุรัมภาแล้วเอามาทดสอบจิตใจของคุณพ่อ”
“อืมๆๆ...นางใช้รูปลักษณ์ของพญาหงส์มาล้อเลียนเพื่อความสาแก่ใจของตัวเอง”
“การทดสอบของอชินีสุราลัยจะเป็นยังไง?...ผ่านกับไม่ผ่านจะเป็นอย่างไร?”
“พี่รีย์...หนูอยากให้มันจบลงเร็วๆ...ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีไปแต่หนู...เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีค่ะ”
...................................................................................................................................................
...เกี่ยวกับความทรงจำนี้ผมจำได้ว่าหนูรินพาเดินเที่ยวผ่านดงต้นไม้ไปใกล้ริมหน้าผาและเจอเสือกายเป็นสีทองอร่ามแต่ร้องคำรามคล้ายกับมีความโกรธเกรี้ยวไม่ยินดีที่จะพบเห็นผู้ใดแต่เวลานี้ผมได้พบกับเสือตัวนี้อีกครั้ง...
“!!”
(คาบนกสีเงินแล้วโยนมาตรงหน้าเรา...สมมติว่าหาเหยื่อไม่ได้แล้วจะเอาเราเป็นเหยื่อแทนหรือเปล่า?)
“คือ...ท่านจะกินนกตัวนี้จริงหรือ?”
“ใช่...นี่คือเหยื่ออันโอชะที่ข้าล่ามาได้...เนื้อของมันรสชาติหอมหวานมาก...ข้าโปรดปรานที่สุด”
“เอ่อ--...นก...นกยังไม่ตาย”
“ก็ข้าบอกไปแล้วว่ายังไม่ตายจึงจะให้เจ้าช่วยฆ่านี่ไง...เร็วเข้า!!...ข้าหิว”
“นกตัวนี้ยังเล็กอยู่...ท่านจะกินอิ่มหรือ?”
“จะกินอิ่มหรือไม่นั่นไม่ใช่ปัญหาของเจ้า”
“..........................................................”
“ข้างหลังเจ้ามีท่อนไม้ปลายแหลมอยู่...ถ้าไม่อยากให้มันทรมานก็ใช้แทงคอซะในครั้งเดียวสิ”
(น่าสงสาร...นกยังไม่ตายแต่ก็บินหนีไม่ได้ซึ่งไม่รู้ว่าได้รับบาดเจ็บหรือเปล่า?)
“.........................................................”
“.........................................................”
(ทะ...ทำไม่ลง)
“เหตุใดเจ้าจึงไม่ลงมือ?”
“คือ...ผม...ผมทำไม่ได้”
“เจ้านี่ใช้ไม่ได้เลย”
“งั้นทำไมท่านไม่จัดการเอง?”
“ข้าไม่ได้ให้เจ้ามาพูดจายอกย้อนด้วยนะเจ้ามนุษย์!...ที่ข้าลดตัวมาสนทนากับเจ้าก็นับเป็นความกรุณามากแล้ว!!”
“อย่างนั้นเชิญท่านลงมือเองเถอะ...ผมเป็นคนใช้ไม่ได้ที่แม้แต่จะฆ่ามดสักตัวยังไม่กล้า”
...คุยกับเสือรู้เรื่องก็นับว่าแปลกประหลาดพอแล้วแต่จะให้ช่วยฆ่าเหยื่อที่ยังไม่ตายบอกตรงๆว่าผมทำไม่ได้...ขณะที่จะเดินจากมาเพื่อไปตามหาลูกสาวนั้นเสือตัวใหญ่ก็กระโดดข้ามหัวมาขวางหน้าไว้...
“เจ้าคนใจอ่อน!”
“ท่านจะ...จะทำอะไร?”
“หากข้ายังไม่ให้ไปไม่ว่าใครก็อย่าหวังจะก้าวเท้าออกจากที่นี่”
“เราไม่เคยมีความบาดหมางกันมาก่อนนะครับ...ท่านต้องการอะไรกันแน่?”
“...อยากจะช่วยนกตัวนั้นมั้ย?”
“ช่วยยังไงครับ?”
“มันแค่บาดเจ็บเท่านั้นถ้ารักษาก็มีทางรอด”
“ดีจริงๆ”
“แต่ข้าก็จะไม่ได้กินอาหาร”
“ผมเชื่อว่าท่านเป็นผู้ทรงอำนาจและมีพลังอันยิ่งใหญ่ฉะนั้นเรื่องอาหารต้องไม่ใช่ปัญหาใหญ่แน่”
“เจ้าช่างเข้าใจพูดแต่นกสีเงินนี้เป็นอาหารที่ข้าชื่นชอบที่สุดและหาได้ยากมาก...ข้าต้องใช้ความพยายามอย่างยิ่งกว่าจะสยบมันได้...หากเจ้าจะให้ข้าปล่อยนกตัวนี้ก็ต้องมีสิ่งอันมีค่ามาแลกเปลี่ยน”
“สิ่งมีค่า...”
(ของมีค่าก็ไม่น่าจะมีอะไรให้แล้วนอกจากงาช้างที่ห้อยคอนี่)
“ข้าไม่อยากได้!!”
“อึ๋ย--”
(อ่านใจเราได้ด้วย!?)
“ของที่มีค่าที่สุดก็คือชีวิต”
“หมายความว่า...”
“แต่ข้าไม่ได้ต้องการชีวิตของเจ้า....แลกนกสีเงินนี่กับแขนขวาของเจ้าก็พอ”
“!!!!”
...................................................................................................................................
“พอกินข้าวเย็นแล้วบอลก็หลับสนิทเลย”
“อ๋อม...ตอนไปบ้านพี่เซคมีอะไรกันแน่?”
“ฉันก็ไม่รู้...บอลไม่พูดอะไรเลยนอกจากว่าสำเร็จแล้ว”
“หมายถึงคลี่คลายเรื่องของพี่อ๋อมกับพี่ม่อนได้แล้วหรือคะ?”
“น่าจะใช่...แต่ไม่รู้ว่าบอลใช้วิธีไหนทำให้ยัยศรมุกดายอมได้”
“รึว่า...เพื่อแลกเปลี่ยนกับจะให้บอลไปเป็นคู่หมั้น?”
“ฉันไม่ยอมโว้ย!!!”
“ฝนอย่าพูดเรื่อยเปื่อย”
“อ้าวเจ๊!?...คนหัวแข็งไม่ฟังใครอย่างพี่ม่อนทำไมถึงบอกว่าจะมาบ้านเราพรุ่งนี้และให้พี่อ๋อมอยู่รอเพราะมีเรื่องจะคุยด้วยคะ?”
“นั่น...”
“และที่บอลพูดว่าสำเร็จแล้วจะหมายความว่าอะไรได้อีก?”
“หยาดฝนพูดถูก”
“แต่คนที่จะตอบคำถามนี้กลับหลับไม่รู้เรื่อง”
“หน้าตาดูเหมือนกำลังเครียดด้วย...พี่ๆว่ามั้ย?”
“อือ--...ฝันไม่ค่อยดีหรือเปล่า?”
“ฝัน”
“ใช่แล้ว...จริงๆวันก่อนฉันก็ฝันถึงเด็กคนหนึ่ง”
“เด็ก?”
“ผู้ชายหรือผู้หญิงคะ?”
“เป็นเด็กผู้หญิง...อายุน่าจะสัก 6-7 ขวบ...ใบหน้าแววตาดุร้ายไม่เบาเชียว”
“แล้วยังไงอีก?”
“อะไรสุรีย์พรรณ?...เธออยากรู้รึ?”
“เล่าให้ฟังทีว่าเธอเป็นยังไง?”
“ฝนก็อยากฟังอ่ะ!”
“เด็กคนนั้น...ห่มผ้าเฉียงสีทอง...ผมสีดำแต่มีตาสีเหลืองมองๆไปคล้ายกับตาของเสือเลย...ฉันเห็นแล้วถูกใจมากๆ”
“...ไม่ใช่”
“ไม่ใช่แล้ว”
“เมื่อกี้พวกเธอว่าไงนะ?”
“เปล่าๆๆ...หนูไม่ได้พูดอะไร”
“พี่ก็ไม่ได้พูดอะไร”
“ฉันรู้สึกถูกชะตากับเด็กคนนั้นมากและเวลาเธอยิ้มดูละม้ายกับตอนบอลยิ้มด้วย”
“........................................................”
“........................................................”
“สงสัยจะเป็นลูกของฉันกับบอลหรือเปล่านะ?...ฮะๆๆๆ”
“เอาอีกแล้วนะยะ!!”
“จะมีสักกี่คนหึ?”
“เฮ่ย!?...แล้วเธอสองคนไปดีดจมูกเขกหน้าผากบอลทำไม?...เขากำลังหลับ”
“จู่ๆหนูก็รู้สึกหมั่นไส้ใครบางคน”
“แย่จริง...จะมีสักกี่คนกัน?”
“?”
................................................................................................................................................
“แขนขวา...ของผม?”
“ถูกต้อง...แล้วข้าจะไว้ชีวิตนกตัวนี้”
...ช่างเป็นการตัดสินใจที่เจ็บปวดยิ่งนัก...ผมก้มลงเอามือช้อนนกสีเงินขึ้นมาไว้ในอ้อมอกซึ่งสังเกตดีๆจะเห็นว่ามีบาดแผลฉกรรจ์ที่ใต้ปีกนี่เองสาเหตุที่บินหนีไม่ได้...นกส่งเสียงร้องตลอดเวลาคิดว่าคงจะได้รับความเจ็บปวดมาก...ผมเห็นแล้วอดที่จะน้ำตาคลอด้วยความสงสารไม่ได้...
“เลือดไหลด้วย...มีอะไรพอจะซับก่อนได้มั้ยนะ?”
“...........................................................”
“ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดไว้ก่อนดีกว่า”
“ใจอ่อน...เจ้าน้ำตา...สงสารมันมากนักหรือ?”
“ใช่ครับ”
“ความรู้สึกนั้นช่วยเหลือใครไม่ได้”
“...........................................................”
“เจ้าว่าอย่างไร?”
“...........................................................”
“เจ้าสละแขนขวานกตัวนี้รอดแต่ถ้าไม่ก็ส่งมาให้เป็นอาหารของข้า”
“...........................................................”
“อย่าคิดหนีเพราะไม่มีทางรอดพ้น”
(เรามีความคิดแวบหนึ่งที่จะหนีจริงๆแต่...)
“ตัดสินใจแล้วครับ”
“หือ?”
“ผมยอมเสียสละแขนขวาให้เพื่อแลกกับนกตัวนี้”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“...........................................................”
“เจ้ามนุษย์ผู้โง่เขลา...แลกแขนของตัวเองกับชีวิตสัตว์ที่กำลังจะตายมันคุ้มค่าอย่างนั้นเหรอ?”
“ผมไม่รู้ว่าท่านเป็นใครกันแน่และทั้งหมดนี้คือการทดสอบอะไรหรือเปล่าแต่ที่ผมพูดออกมาทั้งหมดคือความตั้งใจจริง...ผมยินดีสละแขนขวาเพื่อแลกกับชีวิตของนกตัวนี้ครับ”
“ย่อมได้...ข้ายินดีรับแขนของเจ้า”
...พูดจบเสือสีทองก็พุ่งเข้ามากัดแขนขวาของผมขาดทันที...น่าประหลาดที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดแต่เลือดไหลออกมาอย่างกับน้ำไหลผ่านท่อ...เสือสีทองเมื่อได้แขนผมไปก็กลืนลงคอไปแล้วพูดเย้ยหยัน...
“เจ้านับว่าโง่มาก...นกตัวนี้ไม่ได้มีคุณค่าอะไรสำหรับเจ้าเลยสักนิด”
“แต่...แต่ผมดีใจที่ช่วยชีวิตมันไว้ได้”
(ความรู้สึกที่เหลือแขนเพียงข้างเดียวมันช่างบรรยายไม่ถูก...เสือสีทองเดินไปที่ลำธารทีแรกเข้าใจว่าจะไปกินน้ำหลังกลืนแขนเราลงไปแต่กลับกลายเป็นว่าตวัดเท้าเตะน้ำมาถูกตัวเรา)
“นะ...นี่มัน!?...เลือด...เลือดหยุดไหลแล้ว!!”
“พิการแขนไปข้างหนึ่งเพราะความใจอ่อนสงสาร...เจ้าจะต้องสำนึกเสียใจทุกวันแน่นอน”
“ก็ใช่ครับแต่ผมจะเสียใจมากกว่าถ้าปล่อยให้นกเงินกลายเป็นเหยื่อของท่าน”
“ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรข้าก็ไม่มีวันสงสารมันหรือเห็นใจอะไรทั้งนั้น”
“เอ่อ--”
“?”
“พอจะรักษาแผลให้นกตัวนี้ได้มั้ยครับ?”
“เจ้ามนุษย์บ้า!!...ข้าไม่ใช่หมอรักษาจะไปทำได้ยังไงกัน?”
“ก็จริง”
“คนอย่างเจ้านี่ข้าเห็นแล้วขัดใจ...น่ารำคาญยิ่งนัก!!”
(อย่างนี้อีกไม่นานนกก็ต้องตายน่ะสิ)
“...ความจริงแล้วก็พอมีวิธีอยู่”
“จริงหรือครับ?...ท่านช่วยบอกผมที!!”
“ตรงหน้าเจ้าเห็นต้นไม้ที่ใหญ่ที่สุดตรงนั้นมั้ย?”
“...เห็นครับ...ลำต้นใหญ่มาก”
“ว่ากันว่าใบสดของมันสามารถรักษาบาดแผลต่างๆได้...เจ้าไปลองดูสิ”
“ขอบคุณมากครับ”
...เมื่อรู้วิธีก็ทำให้ผมดีใจมากรีบออกเดินไปทางต้นไม้ใหญ่นั้นแต่พอไปถึงกลับพบว่าใบไม้ของมันอยู่สูงเกินกว่าที่ผมจะเอื้อมเด็ดถึง...
(มีแต่ใบแห้งที่หล่นอยู่ซึ่งไม่น่าจะใช้ได้)
“ข้าบอกแล้วไงว่าต้องใช้ใบสดและต้องเพิ่งเด็ดออกมาจากกิ่ง...ใบแห้งนั้นใช้ไม่ได้”
(แต่มันอยู่สูงเกินไปงั้นก็มีทางเดียวคือต้องปีน)
“...บ้า...ไม่รู้จักห่วงชีวิตตัวเอง”
“?”
(โชคดีที่พอมีที่ให้เอาเท้าเหยียบได้แต่ด้วยแขนที่เหลือเพียงข้างเดียวช่างเป็นยากลำบากเหลือเกิน)
“อีก...อีกนิดเดียว”
“...........................................................”
“บ้าเอ๊ย!!...นิ้วเอื้อมไม่ถึง”
“...........................................................”
“ต้องขึ้นไปอีกหน่อย...ว้าก!!!”
...ใกล้จะถึงแล้วแท้ๆแต่ผมกลับก้าวพลาดร่วงลงมาซึ่งคิดว่าคราวนี้หัวคงกระแทกพื้นคอหักตายแน่แต่เสือทองใช้ลำตัวเข้ามารองรับร่างผม...
“มนุษย์ที่โง่เง่าเกินเยียวยา!!...ถ้าข้าไม่รับไว้เจ้าตายไปแล้ว”
“ผมคงเป็นอย่างที่ท่านว่าแต่อย่างน้อยในเมื่อมีชีวิตหนึ่งที่สามารถช่วยได้ทำแต่นิ่งดูดายแล้ว...ตัวผมต้องรู้สึกเสียใจไปตลอดครับ”
“ไม่ผ่านๆ...พอแล้ว!!!...ขืนปล่อยเจ้าทำอีกข้าจะถูกพวกนางติเตียนหนักแน่”
(พวกนาง?)
“ของที่จะใช้ได้อยู่ตรงเท้าเจ้า”
“ใบไม้สดนี่?...โอ้!!!...ดี...ดีจริงๆ”
“เอาใบมาขยี้ให้ละเอียดแล้วพอกไว้ตรงบาดแผล”
“..............................................................”
“ปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวแผลก็จะหายไปเอง”
“เฮ้อ--...ช่วยได้แล้ว”
“เจ้าคนโง่”
“ท่านชอบว่าผมโง่จัง”
“ข้าพูดความจริง...นกตัวนี้ถึงเจ้าจะช่วยไปมันก็ไม่สำนึกบุญคุณหรอก”
“ผมก็ไม่ได้ช่วยเพราะต้องการเป็นบุญเป็นคุณอะไรน่ะครับ”
“อีกไม่นานพอมันหายก็จะบินหนีไปแล้ว”
“...............................................................”
“เห็นมั้ย?”
(นกเงินหายดีอย่างรวดเร็วและเริ่มขยับปีกจากนั้นก็บินขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนจะหายลับไปในกลุ่มเมฆ)
“แค่นี้ก็ดีมากแล้วครับ”
(นอกจากมาแล้วไม่ได้เจอลูกสาวสักคนก็ยังเสียแขนขวาไปอีก)
“เจ้าอยากเจอลูกสาวหรือ?”
“ครับ...ผมมีลูกสาว 4 คน...พวกเธอน่ารักมากๆเลยครับ”
“เจ้ามนุษย์เจ้าชู้!!”
“หืม?”
...ว่าไปผมก็รู้สึกตงิดใจตั้งนานแล้วว่าลักษณะการพูดของเสือทองตัวนี้ไปคล้ายคลึงกับ...กับอ๋อม...เอ--...ไม่แน่ว่า...อื๋อ?...
(เสียง...เสียงร้องอะไรกันดังเหลือเกิน?...ดังจนแก้วหูเราแทบแตก!!!)
“มัน...มาได้ยังไง?”
“ใครหรือครับ?”
“เจ้านกปิศาจ!!!”
“ห๊ะ!!...นั่น?”
...ท้องฟ้าทางทิศที่นกสีเงินตัวเล็กบินจากไปได้มืดครึ้มไปหมดและก็ปรากฎร่างของนกสีเงินตัวใหญ่ที่มีดวงตาสีแดงก่ำ...เราเหมือนจะเคยเห็นในภาพจิตรกรรมฝาผนังมาก่อน...เอ--...ใช่หงส์หรือเปล่านะ?...
“กล้าดีมาก้าวก่ายเรื่องของข้า!!”
“เจ้าต่างหากที่ลบหลู่พญาหงส์เช่นเรา!!!”
(เป็นหงส์จริงๆด้วย)
“เหมาะสมกับเจ้าดีอยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ยังมิรู้สำนึก!!!”
(ทันใดนั้นเบื้องหน้าหงส์เงินเริ่มปรากฎเป็นรูปร่างของลูกพลังอะไรสักอย่างซึ่งมันส่องแสงสว่างจ้าจนแสบตาและขยายใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ)
“เฮอะ!!...เอาจริงหรือนี่?”
“หะ...หงส์ตัวนั้นกำลังจะทำอะไรครับ?”
“เจ้าถอยไป!!...หลบหลังต้นไม้นั่นอย่าออกมา”
“ท่าน!!”
“พระเวทย์นั้นเติมเต็มครบรอบเมื่อใดมันจะกลายเป็นหายนะของทุกสรรพสิ่งบนแผ่นดินนี้โดยเฉพาะเจ้าถ้าโดนการโจมตีนั่นเข้าไปวิญญาณได้แหลกสลายแน่นอน”
(กระแสลมอันแปรปรวนที่พัดมาจากบนท้องฟ้าเข้าใจว่าน่าจะเกิดจากจังหวะการกระพือปีกของหงส์เงินส่วนเสือทองกระโดดออกห่างไปจากเราพลางอ้าปากร้องคำรามเสียงกึกก้องและปรากฎลูกพลังสีทองที่ขยายใหญ่มากขึ้นเช่นเดียวกัน)
“นกสีเงินตัวเล็ก...กลายร่างเป็นหงส์เงินตัวใหญ่และกลับมาทำร้ายเราหรือ?”
“เราจะมอบบทลงโทษให้สาสมกับความบังอาจของเจ้า...”
“...ไม่ต้องพูดมาก!!”
...จากนั้นผมที่แอบหลังต้นไม้ก็เห็นหงส์เงินใช้ปีกทั้งสองข้างตีลูกพลังพุ่งลงมาฝ่ายเสือทองที่รอรับมืออยู่แล้วก็ชูคออ้าปากยิงลูกพลังที่กลายเป็นลำแสงพุ่งขึ้นไปเช่นกัน...ผมรีบหมอบกับพื้นแบบไม่ต้องมัวคิดแล้วก็เป็นดังที่คาด...ลูกพลังสีเงินและลำแสงสีทองตรงเข้าปะทะกันกลางอากาศก่อให้เกิดเสียงดังสนั่นไปทั่วพร้อมกับแผ่นดินที่สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง...
“ใคร...ใครก็ได้ช่วยด้วย...มะ...เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างจะพังทลายหมด...เราจะรอดมั้ยเนี่ย?”
................................................................................................................................................
“สิ่งที่พวกเรากลัวที่สุดเกิดขึ้นแล้ว...พี่รีย์!!...เราจะทำยังไงดี?”
“พี่จะดึงดวงจิตของคุณพ่อออกจากที่นั่น...อชินีสุราลัยแม้ถูกการโจมตีแต่ก็ไม่ได้รับอันตรายร้ายแรงฉะนั้นจึงวางใจได้”
“ใช่แล้วค่ะ...นางเป็นเทพบดีผู้ใช้อสุนีบาตเป็นอาวุธไม่มีอะไรน่าห่วง...ปล่อยให้รับบทเรียนบ้างก็ดีและจบเรื่องนี้อย่างปลอดภัยหนูจะชำระความกับนางด้วยที่กัดแขนของพ่อขาด...ฮึ!!”
“...พี่ว่ามันมีความหมายอะไรซ่อนอยู่”
“หยุดก่อนเถิดสุริยนนุจรินทร์”
“หยุดก่อนเถิดวสันตะนุจรินทร์”
“อุษณรัศมี...ท่านจะห้ามเราไว้ทำไม?”
“สีตลรัศมี...ข้ากับพี่จะช่วยพ่อ...ถ้าไม่ช่วยก็จงอยู่เฉยๆ”
“แม้พวกท่านจะอยากช่วยมากสักแค่ไหนก็ทำไม่ได้”
“พวกท่านหรือพวกเราทำอะไรไม่ได้เลย”
“ทำไมข้ากับพี่หรือพวกเจ้าจะทำไม่ได้?...จงอธิบายมา”
“พ่อน่าจะมีวิธีแก้ไข...พวกเราต้องเชื่อใจไม่ใช่หรือ?”
“เชื่อใจพ่อของเราให้มากกว่านี้สิ”
“พ่อจะไปแก้ไขอะไรได้ยังไง?...พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่าลำพังแค่ไม่ให้ถูกลมพัดไปยังแทบจะทำไม่ได้เลย?”
“ผลลัพธ์เลวร้ายที่สุดดวงจิตของคุณพ่อจะต้องแตกสลายด้วยพระเวทย์ของสองเทพบดีซึ่งฉันกับน้องไม่มีวันยอมให้เกิดขึ้น”
“สุริยนนุจรินทร์...ราชหงส์สุรัมภาไม่มีทางทำให้ดวงจิตของพ่อแตกสลายอย่างแน่นอน”
“ท่านหมายความว่าอย่างไร?...อุษณรัศมี”
“วสันตะนุจรินทร์...ท่านลืมคำพยากรณ์ของพญาหงส์ไปแล้วหรือ?”
“คำพยากรณ์ที่ว่าพ่อจะตายภายในเวลา 90 วันของโลกมนุษย์...สีตลรัศมี...ท่านกำลังจะหมายถึง...”
“ถูกต้อง...เพราะฉะนั้นผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคไม่มีทางกระทำการที่จะทำให้คำพยากรณ์ของตนเองเปลี่ยนแปลงไป”
“หรือก็คือถ้าดวงจิตของพ่อแตกสลายไปในเวลานี้เทพบดีเช่นนางจะไปกล้าสู้หน้ามองผู้ใดได้อีก”
“ถ้างั้นที่นางปรากฏตัวในรูปลักษณ์ของพญาหงส์?”
“เพื่อจะสั่งสอนนางเสือสวรรค์อันธพาล”
“สั่งสอนให้รู้จักสิ่งใดเหมาะสิ่งใดควร”
“ครั้งนี้สหายของท่านทำไม่ถูกนะที่ไปยั่วยุราชหงส์สุรัมภา”
“สหายของท่านกระทำตามใจตนเกินไปนะที่ไปยั่วยุผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหค”
“ให้ตายสิกลายเป็นปัญหายุ่งยากแต่คราวนี้ฉันเห็นด้วยว่าอชินีสุราลัยทำเกินไป”
“เดิมทีนางจะทดสอบพ่อแต่กลับเอารูปลักษณ์ของราชหงส์สุรัมภามาสร้างเป็นสิ่งสมมติเพื่อความสะใจของตนเอง...ทำให้พญาหงส์ไม่พอใจปรากฎกายขึ้นมาจริงๆ”
“ง่ายๆคือนกเงินตัวเล็กคือนิรมิตที่อชินีสุราลัยสร้างขึ้นมาเองแต่นกเงินตัวใหญ่คือราชหงส์สุรัมภาอย่างแท้จริงและพ่อก็เข้าใจผิดว่าเป็นหนึ่งเดียวกัน”
“ใช่...ครั้งนี้พ่อจะทำยังไงนะ?”
“พ่อจะแก้ปัญหายังไงนะ?”
“พี่รีย์!!!...อชินีสุราลัยได้รับบาดเจ็บ”
“เพราะนางปกป้องคุณพ่อจากพระเวทย์ของพญาหงส์”
........................................................................................................................................................
(นี่เรายังไม่ตายรึ?)
“อุ!!...ฝุ่นคลุ้งไปหมด...ท่าน...ท่านเป็นยังไงบ้างครับ?”
“แค่นี้...ทำ...ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก”
“แต่ขาซ้ายของท่าน!!”
“แผลเท่านี้เล็กน้อย”
...แต่เท่าที่ดูไม่ใช่อย่างนั้น...จำได้ว่าจากการปะทะกันเมื่อกี้แรกๆก็คู่คี่สูสีกันแต่ลูกพลังของหงส์เงินค่อยๆทะลวงผ่านลำแสงของเสือทองเข้ามาใกล้ผืนแผ่นดิน...ผมได้แต่นอนหมอบกับพื้นพลางคิดในใจว่าคงไม่รอดแล้วแน่ๆทว่าทันใดนั้นก็มีร่างของเสือทองเข้ามาช่วยกำบังให้ตามด้วยเสียงระเบิดดังกึกก้องไปทั่ว...พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าบริเวณรอบๆไม่ว่าจะต้นไม้ใบหญ้าลำธารก้อนหินหรือแม้แต่ภูเขาต่างพังราบคาบไปเกือบหมดเหลือไว้เพียงต้นไม้ใหญ่กับผืนดินอันว่างเปล่าเท่านั้น...
“ขอบคุณซะด้วยเพราะถ้าข้าไม่บังเจ้าไว้...เจ้าไม่ได้มาอยู่พูดกับข้าแล้ว”
“แล้วผมจะไปไหน?”
“อาจเป็นนรกภูมิหรือไม่ก็ดินแดนต่างมิติสักแห่ง”
“อึ๋ย!!!”
(แต่เพราะเสือทองช่วยเป็นเกราะกำบังให้เราจากพลังของหงส์เงินจึงได้รับบาดเจ็บที่ขาหน้าซ้ายและลำตัวจนไม่สามารถลุกยืนได้)
“ทรงพลังได้ถึงขนาดนี้...พระเวทย์ของเจ้าฟื้นกลับคืนมาหมดแล้วสิ?”
“อย่าได้คิดว่าจะจบเพียงเท่านี้...เจ้าควรจะรู้เสียแต่แรกว่าเพราะมนุษย์ผู้นั้นทำให้เจ้าพะว้าพะวงจนมิกล้าใช้พระเวทย์อย่างเต็มที่”
(เรากลายเป็นตัวถ่วง!?)
“ไม่ต้องมาพูดดี!!...ยังไงข้าก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้เจ้า”
“พญาเสือผู้ดื้อรั้น...นี่คือคำตอบที่เราหวังจะได้ยิน”
“เดี๋ยวก่อนท่านพญาหงส์!!”
(เสือทองได้รับบาดเจ็บแล้วถ้าต่อสู้กันอีกต้องเสียเปรียบแน่)
“ในเมื่อท่านพูดได้ก็ขอความเมตตาสักครั้งได้โปรดปล่อยท่านผู้นี้ไปเถอะ...เห็นแก่ที่ผมช่วยท่านไว้”
“.........................................................”
“ไม่ต้องขอร้องมันแทนข้า...ข้าไม่ต้องการ!!”
“ท่านบาดเจ็บหนักมากนะครับ”
“ข้าไม่แพ้ง่ายๆหรอกน่า--...เจ้าจะกลัวไปทำไม?”
“...จะเป็นอย่างไรหากเราใช้พระเวทย์เต็มกำลัง?”
“หา?...ทำไม...ทำไมถึงไม่หยุดล่ะครับ?”
“ข้าบอกเจ้าแล้วว่าขอร้องไปก็เปล่าประโยชน์...นกปิศาจนี่มันไม่สนใจมนุษย์อย่างเจ้า”
“เจ้ามนุษย์จงฟัง...ทั้งหมดที่เจ้าเห็นคือภาพมายาที่หาใช่ความจริงไม่...เรามิเคยให้เจ้าช่วยเหลือใดๆทั้งสิ้น”
“!?”
(แต่เรามั่นใจว่านกตัวเล็กและหงส์ตัวใหญ่คือตัวเดียวกัน)
“เลิกพูดจามากความกันเสียที...”
“ได้เลย!!!...ครั้งนี้ข้าจะใช้พระเวทย์เต็มที่เหมือนกัน”
“ละ...แล้วผลจะเป็นยังไง?”
(ขนาดต่างฝ่ายไม่ได้ใช้พลังเต็มที่ทุกสิ่งรอบตัวยังพังพินาศหมดและตัวเราไม่กระเด็นไปถึงปากประตูนรกเลยรึ?)
“ไม่ต้องกลัวไป...ข้าจะปกป้องไว้ให้ได้ทุกอย่าง”
“ท่าน”
“เพื่อ...แม่ของข้าด้วย”
“แม่?...ถ้า...ถ้าอย่างนั้น...”
...ไม่ใช่เวลามาถามกันแล้วว่าเสือทองตัวนี้เป็นลูกของผมหรือเปล่าเพราะหงส์เงินสร้างลูกพลังสีขาวนวลที่มีขนาดใหญ่ยิ่งกว่าเมื่อกี้เสียอีกก่อนจะแผดเสียงร้องและใช้ปีกตี...เสือสีทองรวบรวมกำลังค่อยๆลุกยืนแล้วยิงลำแสงสีทองออกจากปาก...แผ่นดินสะเทือนเลื่อนลั่นกว่าครั้งก่อนอย่างเทียบไม่ติด...ราวกับโลกใบนี้จะแตกสลายทีเดียว...
“สายฟ้าของข้าจงบดขยี้ศัตรูให้สิ้น!!”
“พยายามได้ดีแต่ยังมิเพียงพอจะเอาชัยได้เพราะเจ้านำพาต่อความรู้สึกอันไร้สาระด้วยการปกป้องมนุษย์ผู้นั้น”
“จะค่อนขอดยังไงก็ตามสบายแต่ข้าไม่ยอมปล่อยให้เขาเป็นอะไรไปหรอก...อึ๊ก!!!”
“เจ้าช่างเป็นลูกสาวที่ดี”
“หุบปาก!!”
“ละ...ลูกสาว?”
(เสือทองเป็นเพศเมีย!?...เอ้ย!!!...ลูกคนนี้ของเราก็เป็นผู้หญิงหรือเนี่ย?)
“กรอด!!...ปกติก็พอทำเนาแค่คราวนี้ขายังมาเจ็บอีก”
(ร่างเสือทองค่อยๆถอยไปข้างหลังและลูกพลังของหงส์เงินก็ลอยต่ำเข้ามาใกล้เราทั้งสอง “พ่อลูก” เรื่อยๆ)
“ทั้งหมดเกิดขึ้นจากความดื้อรั้นของเจ้า...”
“สู้ไม่ได้จริงๆ...เฮ้อ!!...ขอโทษที่ข้าทำให้ต้องพลอยมารับเคราะห์ไปด้วย...พ่อ”
“พ่อ!?...ถ้างั้นหนูก็คือลูกของพ่อจริงๆ”
(นางเปิดปากเรียกเราว่าพ่อนั่นคือการคลายข้อสงสัย...ยิ่งรู้แบบนี้แล้ว...ไม่ได้!!!...ยังไงเราก็ต้องช่วยลูก)
“จะทำอะไร?...อย่าออกไปนะ!!!”
“ท่านพญาหงส์...ผมขอสละชีวิตของผม...ได้โปรดปล่อยลูกของผมไปด้วย”
“.............................................................”
“ท่านต้องการอะไรครับ?...แขนซ้าย...ขาขวาหรือขาซ้าย...ไม่ว่าอะไรผมก็จะให้ทุกอย่างแม้กระทั่งชีวิตนี้”
“ย่อมได้เจ้ามนุษย์...ในเมื่ออยากสูญสลายเราจะให้เจ้าสมความปรารถนา”
“นี่เจ้า!!...จะผิดคำพูดของตัวเองเรอะ?”
“เจ้ามักกล่าวหาว่าเราคือผู้ไร้ซึ่งจิตสำนึกมิใช่หรือ?...เช่นนั้นเราจะทำลายทุกสิ่งตามแต่ที่ใจของเรามุ่งหวัง...แม้กระทั่ง...บิดาของเจ้า”
“บัดซบ!!...ทำร้ายผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง...เจ้าสมควรไปเป็นพญาอสูรในแดนโลกันตร์!!!!”
“งั้นผมยินดีตายเพื่อปกป้องลูก!!!”
“ไม่!!...พ่อกลับเข้ามา--...ข้าจะต้านไม่อยู่แล้ว!!!”
“ถึงพ่อจะทำอะไรไม่ได้เลยแต่อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าหนูคือลูกสาวของพ่อนะ”
“ฮึ่ม!!”
(ลูกพลังจากหงส์เงินที่เจิดจ้ายิ่งกว่าดวงอาทิตย์นับร้อยเท่า...ถึงคราวเราจะต้องตายแน่แล้วจริงๆแต่ก็รู้สึกเสียดายที่ยังไม่ได้ร่ำลาลูกๆที่เหลืออีก 4 คนเลย)
“เจ้ามนุษย์...เห็นทีเจ้าจะต้องตายเปล่าเสียแล้ว”
“ผิดแล้วพญาหงส์...จะไม่มีใครตายทั้งนั้น!!!!”
“!?”
“อย่าทำร้ายพ่อข้าาาาาาาาาา!!!!!!!”
“อะ...อะไรกัน?”
...เสือทองคำรามเสียงดังก่อนจะปล่อยลำแสงออกมาอย่างมากมายมหาศาลซึ่งค่อยๆผลักลูกพลังกลับไปและเมื่อเห็นว่าจวนตัวหงส์เงินจึงรีบบินหลบ...ลำแสงพุ่งผ่านก้อนเมฆดำทะมึนหายขึ้นไปบนท้องฟ้าจนลับตาส่วนเสือทองทรุดลงนอนแบบนี้ถ้าอีกฝ่ายยังไม่หยุดนางต้องสู้ไม่ไหวแน่ๆ...
“ฮ่าๆๆๆ...พ่อดูสิ...ข้าชนะ!!”
“ใช่ๆๆ...ลูกชนะแล้ว”
“เจ้า...มีพระเวทย์กล้าแข็งถึงเพียงนี้เชียวหรือ?”
“จะยอมรับความพ่ายแพ้มั้ย?...ถ้าไม่งั้นก็จงมาสู้กับข้าต่อ”
“พอแล้วลูก--...อย่าไปท้าเขาเลย”
“ฮื่อ!!...ข้าสู้ได้นะ”
(บาดเจ็บจนลุกไม่ไหวแท้ๆแต่ปากกล้าจังเลยลูกเราคนนี้)
“เรายอมรับความพ่ายแพ้...วิเศษมาก...เพื่อปกป้องบุคคลอันเป็นที่รักพระเวทย์อันยิ่งใหญ่ของเจ้าจึงสามารถทำลายพระเวทย์ของเราได้”
“..........................................................”
“เจ้ามนุษย์...นับว่าครั้งนี้เจ้าโชคดีแต่จงตักเตือนลูกของเจ้าว่าต่อไปให้รู้จักว่าสิ่งใดสมควรกระทำหรือไม่”
“อย่ามายุ่ง!!!”
(ร่างของนกสีเงินค่อยๆเลือนหายไปและท้องฟ้าที่มืดครึ้มก็กลับมาเป็นปกติ)
“โล่งอกไปที...ลูกพ่อเก่งมาก”
“แน่นอนข้าเก่งที่สุด!!...อื๋อ!?...ใครให้พ่อมากอดข้า!”
“สมกับที่เป็นแม่ลูกกัน...นิสัยเหมือนกันเปี๊ยบ”
“แม่น่ะทั้งสวยทั้งน่ารักไม่เหมือนพ่อหรอก!!”
“ฮะๆๆ”
“นี่!!...ไม่หยุดกอดจะกัดแขนอีกข้างซะ”
“กัดไปเถอะ...ยังไงพ่อก็ไม่ว่าลูกหรอก”
“ทำไมแม่ศรบุษราคัมถึงได้รักขนาดนี้ก็ไม่รู้?”
“ก็พ่อใจดีไง”
“ทำหน้าภูมิใจอะไรกัน?...ความใจดีนี่แหละจะทำให้พ่อลำบากไม่มีที่สิ้นสุด”
...............................................................................................................................................................
โหในฝันเจ้าบอล พญาหงษ์กับพญาเสือตีกันแล้วบอลจะห้ามทัพกันได้เหมือนในตอนชีวิตจริงใหมล่ะนี่ รอบนี้ไรท์มาเร็วมากๆขอบคุณครับท่าน กำลังสนุกเลย
ตอบลบเชื้อไขของวิษณุมนตรีต่างก็ก้าวร้าวแข็งกร้าว ยโสในความสามารถและรูปลักษณ์ สมแล้วที่ต้องมีคนอย่างเอกเชนทร์บริหารจัดการ ไอคิวไม่มาก แต่อีคิวล้นเหลือ ที่จะนำพาไปสู่ความรุ่งเรือง
ตอบลบขนาดในฝันยังตีกัน เท่ากับที่บอลทำไป ไม่เกิดประโยชน์อะไรเลยหรือนี่ ต่างถือตัวทั้งคู่ น่ากลัวจะต้องสู้ถึงตายกันไปข้างมั้งเนี่ย งานดราม่า สงสัยจะมา
ตอบลบ.... ขอบคุุณท่าน adslman ที่มีให้อ่านเป็นของขวัญก่อนคริสมาสต์นะครับ
เป็นของขวัญก่อนปีใหม่ที่ดีมากเบยยย 🥳
ตอบลบโอวววว ตอนนี้สนุกมากๆๆๆๆ เลยครับ ฉากห่ำหั่นระหว่างพญาเทพ
ตอบลบจะรอดูว่านายบอลจะมีส่วนอย่างไรกับศึกนี้ และชะตาชีวิตจะเป็นเช่นไรต่อ น่าติดตามอย่างยิ่งครับ
ขอบคุณมากครับคิดเลยว่าจะได้อ่านเร็วขนาดนี้ขอบพระคุณอย่างสูงเลย
ตอบลบมีสำนักพิมพ์ไหนที่จะพิมพ์เรื่องนี้บ้างน๊า อยากซื้อเก็บไว้ อ่านจั ง
ตอบลบตอนนี้สนุกมากๆ พญาเสือกับพญาหงส์สู้กันดุเดือด บอลก็จิตใจดีไม่มีเปลี่ยนตรงนนี้คงเป็นสิ่งที่เอาชนะใจนวลนางและลูกๆได้ในที่สุด
ตอบลบรออีก 40%ครับ
ตอบลบในที่สุดพญาเสือทองก็ยอมรับเจ้าบอลเป็นพ่อ ทีนี้ก็เหลือ พญาคชสาร กับพญาหงษ์ เหลือลูกน้องป้อมตอนนี้ยังไม่มีบทเลย คงเพราะอีกหลายปีกว่าที่ป้อมจะโตเป็นสาวเต็มที่ ไรท์ครับอยากรู้เรื่องสามสาว กุน สา อ้อย ว่าจะไปในทิศทางใดบ้างครับ
ตอบลบได้ลูกสาว เพิ่มอีกคนแล้วนะบอล ไม่รู้ว่าความใจดีของบอล จะช่วยให้บอลปลอดภัยมั้ยนะ
ตอบลบรอติดตามต่อครับ สนุกมากๆครับ
ตอบลบเจ๋งมาก ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาดี ขอบคุณ ถือว่าเป็นของขวัญปีใหม่สำหรับผม
ตอบลบว้าว... ขอบคุณครับ และขอสวัสดีปีใหม่ไปด้วยในโอกาสนี้เลย ขอให้ สุขภาพแข็งแรง และ สุข สมหวังในสิ่งที่ตั้งใจทำ สวัสดีปีใหม่ครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ ขอบคุณที่ลงผลงานให้อ่าน
ตอบลบขอบคุณมากๆคับ
สวัสดีปีใหม่ครับ มารัวๆเลยช่วงนี้ ขอบคุณนะครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ท่าน adslman สุขภาพแข็งแรง ประสบความสำเร็จในสิ่งที่ตั้งใจครับ
ตอบลบสสัสดีปีใหม่ ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีเยี่ยมของท่าadslman ประสบความสำเร็จในสิางที่ตั้งใจ และประพันธ์ผลงานตราบเท่าที่ยังมีชีวิตออกมาให้ผู้อ่านได้เสพต่อไป
ตอบลบติดต่อกันมาหลายตอนจนคิดว่าน่าจะเดินเรื่องได้ลื่นไหล เหมือนเมื่อ 10กว่าปีที่ผ่านมานะครับ
ตอบลบแล้วก้อนึงว่าจะมีบต่อหลังจากอาบน้ำกันเสร็จแล้วของบอลกับอ๋อม น่ะ แคทกับฝนก้อไม่อยู่นี่นา