ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 103.5
“ตั้งแต่ลูกกลับมาก็ยิ้มมิหุบเลย...ท่าทางจะเกิดเรื่องดีๆใช่หรือเปล่า?”
“แหะ!...หนูก็มิคิดว่าจะปิดท่านแม่ได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ”
“หลานบอลสงสัยในตัวลูกมากน้อยแค่ไหนเพราะเป็นไปมิได้เลยที่เขาจะนิ่งเฉย?”
“เขาน่าจะฉงนสนเท่ห์นะเจ้าคะแต่ก็รับปากว่าครั้งหน้าจะไปเดทกับหนูอีก”
“แม่อดกังวลมิได้ว่าหลานบอลจะคิดไปว่าลูกคือพวกลักเพศชอบแต่งกายเป็นหญิง”
“ให้น้องบอลคิดเช่นนั้นไปก่อนเจ้าค่ะน่าสนุกดี...หนูมีอะไรจะแกล้งเขาอีกเยอะ...ท่านแม่เจ้าคะ”
“จ๊ะ?”
“หากมีโอกาส...”
“...แม่รู้ว่าลูกหมายถึงอะไร...ก็ได้อยู่หรอกแต่มิสมควรให้เกิดปัญหาดังครั้งก่อนที่ต้องเสียเวลาแก้ไข”
“เจ้าค่า--”
“................................................................”
“หนูอยากรู้จังว่าน้องบอลจะทำให้คู่ปรับแห่งโยนกจัตุรัสกลับมาคืนดีกันได้หรือไม่?”
“ลูกได้เล่าไปหมดแล้วใช่ไหม?”
“จริงๆก็มิทั้งหมด...หนูเล่าให้น้องบอลรู้เท่ากับที่คนอื่นๆรู้เจ้าค่ะ”
“หมายความว่าเบื้องลึกของความขัดแย้งหลานบอลยังมิทราบ?”
“หนูคิดว่าเขาควรได้รู้ด้วยตนเองจะดีที่สุดเจ้าค่ะ...อ๋อมน่ะมิน่าหนักใจดอกแต่น้องนางศรมุกดานี่สิ”
......................................................................................................................................................
“ฝน...เธอมานี่หน่อย”
“อะไรเหยอ?...ว้าย!!”
“ไหนดูซิ...อืม--...เหมือนกัน...ขาเธอดูเป็นขาผู้หญิงจริงๆ”
“เอ้า!!...ก็เค้าเป็นผู้หญิงทั้งตัวทั้งจิตใจนี่...แล้วเรื่องอะไรมาจ้องขาอ่อนคนอื่นอ่ะ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้น...คือ...พี่แคทมาพอดีผมมีอะไรจะให้ช่วยทีครับ”
“ช่วย?”
“พี่มานั่งตรงนี้และก็ถ่างขาหน่อยสิ”
“หา!?...อะไรของเธอเจ้าคนบ้า!!!”
“ไม่ใช่ๆ...พี่ฟังผมก่อน...โอ้ย!!!”
“ลามกที่สุด”
“ผมแค่อยากดูขาอ่อนของพี่เท่านั้นเอง...อย่า...อย่าเขกหัว!...กลัวแล้ว--”
“มัวแต่คิดทะลึ่ง...รีบไปอาบน้ำอาบท่าจะได้กินข้าว”
“แล้วต่อจากนั้นเจ๊จะให้ดูเอง...ในห้องนอนที่บรรยากาศช่างเป็นใจ...แอ๊ก!!!”
“นี่ก็อีกคน”
“หนูเจ็บน๊ะ!!...โธ่--...ทำเป็นดุแต่ในใจก็คิดสิท่า~~”
“ยังอีก!!”
“หน้าแดงแล้วน่ะรู้ตัวมั้ย?...ตัวเองรอเค้าด้วย~~...ตรงนี้น่ากลัว”
...........................................................................................................................................................
“ลูกไม้พยากรณ์สีดำ...ก็คือฉันจะได้ลูกชาย...ไหม...ไม่รู้จริงๆรึว่ายัยม่อนได้รับการพยากรณ์ยังไง?”
“มิทราบเลยเจ้าค่ะ”
“ขัดใจจริงเชียว!!...ถามใครก็ไม่มีใครยอมตอบสักคน...ฮึ่ย!!...ฉันอยากรู้นี่หว่า--”
“คุณหนูศรบุษราคัมมาเจ้าค่ะ”
“ไงศรเพทาย!...ตั้งแต่ผ่านพ้นพิธีทำนายเธอนี่ก็ทำตัวน่าสงสัยนะ”
“ส่วนเธอก็ร่าเริงมากเหลือเกิน”
“ร่าเริง?...ใช่ๆๆ...ฉันมีความสุขจริงๆที่จะได้มีลูกกับบอล”
“มั่นใจไปหน่อยหรือเปล่าว่าลูกของเธอจะมีนายนั่นเป็นพ่อ?”
“มันต้องเป็นอย่างนั้นไม่มีอะไรจะมาขัดขวางได้...คำพยากรณ์ของแม่เฒ่าไม่มีอะไรที่ฉันจะข้องใจอีกแล้ว”
“ชอบทำอะไรแหกกฎจริงๆเธอเนี่ย...ปกติเจ้าตัวเขาไม่ปริปากบอกใครหรอกเพราะมันอาจทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้”
“ก็แล้วที่แม่มีเราสี่คนมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่าเล่า?”
“...ไม่มี”
“ลูกไม้พยากรณ์สีขาว...เธอดูสิ...มันช่างงดงามจริงๆ...ลูกสาวของฉันเกิดมาจะต้องน่ารักมากแน่ๆ”
“ไม่เตรียมตั้งชื่อรอไว้ซะเลยล่ะ?”
“เฮอะ!...หล่อนรู้จักฉันน้อยไป...กำลังคิดอยู่เลยเว้ย!!”
“ไวไปแล้ว--”
............................................................................................................................................
“พี่ม่อนรู้มั้ยว่าทำไมหนูจะต้องรออีกตั้ง 6 ปี?”
“...พี่จะรู้เจตนาของแม่เฒ่าได้อย่างไร”
“แล้วพี่ม่อนล่ะ?”
“พี่พูดมิได้”
“ฮึ!!...กวนประสาท”
“พี่อาจจะหาได้มีบุตรก็ได้”
“อย่ามาหลอกกันเลยค่ะ!...ถ้าใครไม่มีลูกน่ะแม่เฒ่าจะไม่เรียกตัวไปเข้าพิธีเพราะฉะนั้น...พี่ม่อนก็ต้องมีลูกอย่างแน่นอน...นี่--...จะไม่บอกกันสักหน่อยเหรอ?”
“.................................................................”
“ใบ้หน่อยดิๆ...ผู้ชายหรือผู้หญิง?”
“.................................................................”
“ถ้างั้น...จะมีกี่คน?”
“.................................................................”
“ขัดใจชะมัดเดี๋ยวแม่ก็เอาเข็มจิ้มนมซะเลย!!...แค่นี้ก็บอกกันไม่ได้...อารมณ์เสีย!!!”
..............................................................................................................................................
“อชินีสุราลัย...เจ้าไปพบพ่อเถอะ”
“จะให้ข้าเลียนแบบพวกเจ้าพี่น้อง...รวมทั้งเจ้าแฝดขาวดำนั่นงั้นรึ?”
“ตัวเจ้าไม่ได้ต่างจากพวกเราเลยเพราะเจ้าเองก็ไม่อยากให้พ่อต้องตาย...ข้าพูดถูกต้องไหม?”
“ฮึ!!...ข้าคงจะคบหาเป็นสหายกับพวกเจ้ามานานเกินไปแล้วแต่คำพยากรณ์ของเจ้านกปิศาจไร้จิตสำนึกจะต้องกลายเป็นความจริงและนี่ก็เหลืออีกเพียง 84 วันโลกมนุษย์...เวลามันช่างน้อยนิดเหลือเกิน”
“...พี่รีย์ไปพบราชหงส์สุรัมภา”
“ความตายคือจุดสิ้นสุดของทุกสรรพสิ่งแล้วจะทำอะไรได้จริงๆหรือ?”
“เราจะช่วยกัน”
“ทุกอย่างยุ่งเหยิงวุ่นวายตั้งแต่เจ้านกบ้านั่นตื่นขึ้นและก็ถือดีมาให้คำทำนายตามใจตัวเอง...เดิมทีพ่อของพวกเจ้าควรจะมีชีวิตอย่างมีความสุขตามนิมิตที่เขาได้เห็นแท้ๆ”
“เราเข้าใจกันว่าพญาหงส์จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของพ่อใช่ไหม?”
“ใช่...แต่สุดท้ายก็ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยน”
“หรือนางมีจุดมุ่งหมายอย่างอื่น?”
“ข้าไม่รู้เหมือนกันแต่ตอนนี้สิ่งที่เรารู้กันได้เปลี่ยนไปแล้ว...ไม่แน่...บางทีพวกเจ้าอาจจะไม่ได้ไปเกิดเป็นมนุษย์”
“ไม่!!!...แม้ใครจะว่ายังไงข้าก็รักพ่อที่สุด...ดังนั้นไม่ว่าใครก็ตามที่ขัดขวางข้าจะไม่ปล่อยมันผู้นั้น!!!”
“งั้นข้าต้องพิสูจน์ซะแล้วว่าเขาคู่ควรจริงหรือไม่?”
....................................................................................................................................
“ท่านมีธุระอันใดหรือ?...เทพบดีแห่งอัคคี”
“คำถามนี้ท่านย่อมทราบอยู่แล้ว...เทพบดีแห่งการหยั่งรู้”
“แลท่านก็รู้คำตอบดีว่ามิอาจจะเปลี่ยนแปลงได้”
“ถูกต้อง...ฉันจึงหวังว่าท่านจะไม่เข้ามาข้องเกี่ยวกับหนทางของเรา”
“หน้าที่ของเราจบสิ้นลงตั้งแต่มอบคำทำนายให้แก่บิดาของท่าน”
“อย่างนั้น...ฉันก็วางใจ”
“การได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างพูดไปก็มิใช่สิ่งที่น่ารื่นรมย์นัก”
“ความหมายของท่านคือจะทำไม่รู้ไม่เห็นอะไรเสียบ้าง?...ฉันอยากถามท่าน”
“เชิญถามมาเถิด”
“เดิมทีท่านตั้งใจจะสูญสลายใช่หรือไม่จึงปล่อยให้พระเวทไหลออกไปในขณะหลับ?”
“หาใช่เป็นเช่นนั้น...พระเวทแห่งเทพบดีแม้จะหลั่งไหลออกไปก็สามารถย้อนกลับคืนได้...เรามิได้สูญสลายไปดอกนอกเสียจากเหตุ 5 ประการ”
“ถ้าอย่างนั้น”
“เป็นเรื่องบังเอิญที่เราลืมตาตื่นขึ้นมาในยุคนี้แลเห็นพวกท่านเอาใจใส่ในตัวมนุษย์จึงเกิดความสนใจว่าเป็นเพราะเหตุใดกันแน่?...เราจะรอดูหนทางของพวกท่านนับต่อจากนี้ไป”
.....................................................................................................................................
“ผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคจะคิดอ่านอย่างไรนั้นหาได้มีผู้ใดล่วงรู้ดอก”
“เช่นนั้นมาคาดเดากัน...หัสดินเทวนาท”
“มาคาดเดากันเถิด...พญาคชสารผู้ทรงพลังยิ่งกว่าผู้ใด”
“เริ่มจาก...พ่อจะมีบุตรเป็นใครบ้าง...น้องสีตล”
“พี่อุษณ...มีเราทั้งสองผู้ควบคุมกาลเวลาแลห้วงมิติ...พี่น้องอันงดงามนามว่านุจรินทร์สุริยนแลวสันต...พญาเสือผู้อหังการอชินีสุราลัยเจ้าค่ะ”
“ข้าพเจ้าเห็นว่ามิได้เกี่ยวข้องกับความคิดของราชหงส์สุรัมภาเลย”
“อืม”
“อือ”
“พวกท่านมองมาทางข้าพเจ้าด้วยเหตุใด?”
“ฮะๆ”
“ฮิๆ”
“อย่างไรก็ตาม...ข้าพเจ้าเห็นว่าการกระทำของพญาหงส์น่าสงสัยยิ่งนัก”
“น่าสงสัยอย่างไรหรือท่าน?”
“น่าสงสัยอย่างไรหรือเจ้าคะ?”
“เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้น”
....................................................................................................................................
เทพจะตีกันเองแล้ว
ตอบลบเทพจะขัดแย้งกันเอง จนจะสงผลมายังพ่อบอลในโลกมนุษย์ โดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวกับเค้าเลย
ตอบลบ*อันนี้ผมเดา*นางหงคงรู้อนาคตอยู่แล้วแต่แต่ลองให้มีทางเลือกนอกจากทางเดิม แต่ยังไงมันก็มีผลลัพธ์เดียวกัน
ตอบลบสั้นไปๆ....ๆมันสั้นไปอ่า
ตอบลบขอบคุณคร้าบบบบ
กำลังสนุกเลยครับ ติดตามตลอดนะครับ ขอบคุณน้ำใจผู้แต่งที่แบ่งปัน ขอให้ถูกลอตเตอรี่รางวัลใหญ่ๆ แต่อย่าเลิกเขียนนะครับ 555 ขอให้จบก่อนนะ
ตอบลบขอบคุณมากครับผมติดตามอ่านตลอดครับ
ตอบลบมารัวๆเลย แบบนี้ชอบมาก บอลคือความหวังของเหล่าพี่น้องที่อยากเห็นม่อนกับอ๋อมคืนดีกัน อ้อเริ่มมีบทมากขึ้นเรื่อยๆ ลูกๆ ก็เอาใจช่วยพ่อเต็มที่
ตอบลบมาเรื่อยๆ น่ะ รอมานานแล้ว ลุ้นตลอด
ตอบลบดีใจในที่สุดก็มีบทของลูกๆของบอลซะทีห่างหายไปหลายตอนเลย
ตอบลบขอให้ผูเขียนมีสุขภาพ แข็งแรง ไปอีกนาน ไ ครับ
ตอบลบรอ และติดตามเสมอครับ
ตอบลบขอให้ท่านผู้เขียนมีสุขภาพแข็งแรงครับ
รอติดตามตลอดนะครับ สู้ๆครับ
ตอบลบผมอ่านตั้งแต่ภาค1ตอนแรกอ่านไปมันจะมีบทเสียวเยอะมากเกือบทุกตอนหลังๆมามีบทเสียวน้อยลงแล้วปรับเนื้อเรื่องได้ดีน่าสนใจมากทีแรกว่าจะอ่านผ่านๆแค่นั้น ขอเป็นกำลังใจให้ adslman ทำต่อเรื่อยๆนะครับและขอให้รวยวันรวยพรุ่งอย่าเลิกทำนะครับชอบมาก
ตอบลบขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนได้เขียนให้พวกเราอ่านต่อกันเรื่อยๆนะครับ
ตอบลบรออ่านอยู่ แม้บทเสียวจะห่างหายไปบ้างแต่ความสนุก น่าติดตามก็ยังอยู่ คิดว่าอีกไม่นานน่าจะมีบทเสียวๆให้ได้อ่านเรื่อยๆแน่นอนครัย