ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 111 “เปิดหน้า!?”
“บอลไปแล้วหรือ?”
“จ้า!!”
“พี่มัวติดสายคุยกับน้องม่อนอยู่เลยไม่ได้ออกไปส่ง”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ...บอลเข้าใจอยู่แล้ว”
“นั่นคุณแม่จะออกไปไหนคะ?”
“ไปเจอป้าเราน่ะ...ไม่รู้ว่ามีอะไรแต่ให้แม่ไปพบด่วน”
“มันดูแปลกๆนะเจ๊...มาคุยกันในบ้านนี้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
“...พี่ก็ว่าอย่างนั้น”
“แล้วแม่จะกลับมาทันมื้อเย็นมั้ยอ่ะ?”
“น่าจะทันแต่ถ้าไงหนูๆก็กินก่อนเลยไม่ต้องรอ”
“ค่า~~”
“...........................................................”
“บอลคงจะไปถึงโยนกประจิมก่อนค่ำ”
“ที่นั่นไม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น?”
“หนูก็กังวลอยู่ลึกๆเหมือนกัน...ต่อไปเหตุการณ์จะเดินไปในทิศทางไหนนะ?”
“...........................................................”
“เจ๊...พี่เซคมีเป้าหมายอะไรกันแน่คะ?”
“พี่ก็เดาไม่ถูกจริงๆแต่ทำแบบนี้เหมือนกับเชื้อเชิญให้บอลเข้าสู่ดงกับดัก”
“ฟังดูน่ากลัวจังเลย...แบบนี้เราจะช่วยเหลืออะไรได้บ้างน๊า?”
“คงต้องหารือกับอ๋อมและก็น้องป้อมอีกที”
“อื้อ!!...พวกเราสี่คนต้องสามัคคีกันไว้”
“ถ้าบอลไม่เจ้าชู้ขนาดนี้พี่จะรู้สึกสบายใจมาก”
“ทำไงได้...ตานี่ดันหน้าตาหล่อเหลาและก็ใจดีแถมยังเป็นพ่อของหนูน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มจนหนูหลงรักอย่างถอนตัวไม่ขึ้น”
“เหตุผลแห่งการคงอยู่ของเขาคือมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงทุกคนที่ตัวเองรู้สึกถูกใจเพียงแค่นั้นหรือ?”
“เอ๊ะ!?”
“และแม้กระทั่งคุณแม่ด้วยใช่หรือไม่?”
“จะ...พะ...พี่!!!...พี่ก็รู้ด้วย?”
......................................................................................................................................................
“เรื่องอะไรหรือคะถึงเรียกออกมาซะไกลเชียว?...จริงๆคุยกันที่บ้านหนูเซคหรือบ้านบอลก็ได้”
“ไม่สะดวกหรอก...ลูกๆเราอยู่”
“ข้างนอกอากาศร้อนมาก--...ภาขอสั่งเครื่องดื่มก่อนล่ะกัน”
“ตามสบาย”
“น้องๆ...ลาเต้เย็นแก้วนึง...พี่เอ็มเลือกร้านได้เข้าท่าดี...เงียบๆไม่ค่อยมีคน...เหมะต่อการมาตกลงเจรจาธุรกิจ”
“แต่นี่เราไม่ได้มาพูดคุยธุรกิจ...เข้าเรื่องเถอะ...สามีของเธอชักจะเอาใหญ่แล้วนะ”
“หืม!?...เขาทำอะไรคะ?”
“เธอก็รู้ดีแหละ”
“ถ้าพี่ไม่สนใจซะอย่างเขาจะทำอะไรได้”
“รวมทั้งเธอด้วยใช่มั้ย?”
“!?”
“ฉันรู้เรื่องจากอ๋อมแล้ว...แม้แต่เธอก็ไม่รอดเงื้อมมือตาหนู”
“แหม~~...ยังไม่ได้มีอะไรกันเลยจะพูดว่าไม่รอดได้ไงคะ?”
“ไม่ต้องพูดถึงว่ารอดหรือไม่เพราะเธอน่ะพร้อมสนองให้อยู่แล้ว”
“ใช่ๆ...ถ้าบอลเสนอมานะ”
“ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากฉัน”
“มั้งคะ”
“อีกเรื่อง...ดูเธอไม่เดือดร้อนอะไรเลยที่สามีตัวเองมายุ่งเกี่ยวกับฉัน?”
“จะให้ภาเดือดร้อนอะไรล่ะคะเพราะมันเป็นความหวังของเขามานานแสนนานแล้ว?...ตีอกชกตัวร้องให้ขี้มูกโป่ง...บุกตบตามด่าผู้หญิงคนนั้นซึ่งก็คือพี่...หน้ามืดหึงหวงจนเอาไม้กระบองฟาดหัวผัวตัวเอง...ภาไม่ทำเรื่องน่าขายหน้าแบบนั้นค่ะ...เสียเวลาทำมาหากิน”
“ฉันไม่ได้หมายความอย่างนั้นแต่ฉันเองก็เดือดร้อนนะ”
“กาแฟลาเต้เย็นค่ะ”
“ขอบใจจ้ะ...อือ--...ค่อยยังชั่ว~~...พี่เอ็มอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไร...ไม่ต้องไปตอบสนองเขาไม่สนใจเขาเหมือนที่พี่ทำมาตลอดเกือบสามสิบปีนี้ก็พอแล้ว”
“แต่มันน่ารำคาญใจ”
“งั้นกลับไปหาคุณนิโคไลสิคะ”
“มันเป็นไปไม่ได้...ปัจจุบันฉันกับเขาคือเพื่อนที่ดีต่อกันแต่เขาก็ยังทำหน้าที่พ่อของอ๋อมกับป้อมอยู่...เออใช่!!...ยัยนีย์เคยพูดอะไรกับเธอบ้างมั้ย?”
“ไม่เลยค่ะ...เหมือนนีย์พยายามจะไม่รื้อฟื้นอดีตขึ้นมาอีก”
“ไอ้บ้าสน!...มันได้ทั้งเธอและยัยนีย์จนมีลูกสาวถึง 3 คนแล้วยังไม่พอใจจะมาเอาฉันให้ได้อีก...มันน่านัก!!”
“เพราะเขาคิดมาตลอดว่าสักวันหนึ่งจะต้องได้ครอบครองพี่เอ็มน่ะสิ...เขาไม่เคยยอมแพ้ซึ่งส่วนหนึ่งภาก็เห็นใจนะคะ”
“เห็นใจยังไง?”
“ภานี่แหละที่ไปแย่งความสุขของพี่สน...ชีวิตของเขาสมควรได้อยู่กับพี่”
“ถามฉันก่อนว่าอยากอยู่ด้วยหรือเปล่า?...ความจริงตอนนั้นฉันเองก็เกือบใจอ่อนกับสนแล้วเหมือนกันแต่เห็นแก่โยทะกาที่พยายามลบคำสบประมาทว่าไม่คู่ควรกับฉันและพอเขาจากไปก่อนที่หนูม่อนจะลืมตาออกมาดูโลก...วินาทีนั้นฉันก็ตัดสินใจไม่คิดจะมองสนอีกต่อไปเพราะเขามีครอบครัวที่อบอุ่นอยู่แล้ว”
“...........................................................”
“จากนั้นฉันก็ลงเอยกับเพื่อนสมัยเรียนอย่างนิโคไลที่แอบชอบฉันมานานมากทั้งที่พ่อคัดค้านหัวชนฝาแต่ทำไงได้ก็อยากให้สนตัดใจจากฉันไปซะที”
“แต่ผลที่ได้กลับตรงกันข้ามนะคะ”
“ไอ้หมอนี่จิตใจมั่นคงจริงๆ”
“แต่ที่ผ่านมาพี่สนก็ทำหน้าที่ของผู้เป็นพ่อได้อย่างดี”
“แต่เพราะจนวันหนึ่งได้รู้ว่าตาหนูมามีอะไรกับฉันไงถึงทำให้เขาทนไม่ได้”
“เรื่องนี้ก็ถือว่าน่าแปลกที่ยังปกปิดหนูเซคกับหนูม่อนมาได้จนทุกวันนี้”
“เพราะทุกคนต่างรู้ดีว่ามันจะมีอะไรเกิดขึ้น...พ่อบอลต้องมีอันตรายถึงชีวิตแน่”
“พี่เอ็มควรคิดให้รอบคอบกว่านี้...นี่เพราะความไม่ยอมแพ้ไม่ยอมน้อยหน้าของพี่เองนั่นแหละ”
“เธอล่ะ?”
“ทำไมหรือคะ?”
“คิดยังไงถึงยอมเชื่อสัมพันธ์กับตาหนูทั้งที่เคยบอกว่าจะไม่ทอดไมตรีให้ซ้ำรอยฉัน?”
“ตอบยากจัง”
“?”
“ภาแค่รู้สึกว่าบอลมีอะไรน่าสนใจหลายอย่าง...ไม่รู้สิ...อยากลองของหลานชายตัวเองสักทีมั้งคะ?...ฮิๆ”
“แล้วจะหลงจนถอนตัวไม่ขึ้นนะยะ!...จนป่านนี้ก็ยังไม่มีใครทำได้ถึงใจฉันเท่าตาหนูเลย”
“โห!!!...แม้แต่สองพี่น้องคนสนิทของพี่เอ็มเหรอ?”
“นั่นก็แค่งานอดิเรกฆ่าเวลาเฉยๆ...เสียวสนุกตื่นเต้นก็จริงแต่มากครั้งไม่ดีหรอกร่างกายแย่กันพอดี”
“เล่าให้ฟังมั่งสิ!!”
“หึๆ...ภาอยากรู้งั้นพี่จะเล่าก็ได้แต่ที่นี่คงไม่เหมาะ”
“จะไปที่ไหนก็ได้”
“แต่ว่า...”
“หือ?”
“เธอไม่กลัวหนูแคทกับหนูฝนรู้ความจริงรึ?”
“ตรงนี้นี่เองค่ะที่ภาเหนือกว่าพี่เอ็ม”
“เหนือกว่ายังไง?”
“กรณีของพี่จะให้หนูเซคกับหนูม่อนรู้ไม่ได้เด็ดขาดถึงอดกลั้นไม่มาหาบอลทั้งที่ก็อยากพบแทบจะทนไม่ไหว”
“เออ!!...แล้วยังไงเล่า?”
“แต่เรื่องลับๆของบอลกับภาไม่ได้เป็นความลับในบ้านหลังนั้นอีกต่อไป”
“ห๊ะ!!...เธอหมายความว่า...”
“แคทกับฝนรู้เรื่องนี้กันทั้งคู่แล้วล่ะค่ะ...วันก่อนแคทเห็นภากับบอลจูบกันในห้องครัวและวันนี้ฝนก็เห็นภากับบอลกอดจูบกันในห้องรับแขก”
“หา?”
“แต่ทั้งคู่ไม่เห็นมาคุยอะไรกับภาเลยสักคำและการแสดงออกก็ปกติทุกอย่างทั้งที่จริงๆบอลน่าจะโดนสองคนนั่นซัดน่วมไปแล้ว...ไม่ๆๆ...โดนแคทบุกเข้าครัวมาคว้าคอตั้งแต่วันก่อนต่างหาก”
“มีอะไรที่ฉันอยากรู้เยอะแยะไปหมด...เธอต้องไปกับฉันเดี๋ยวนี้!!!”
“ไปไหนคะ?”
“เมื่อกี้เธอพูดหยกๆว่าจะไปที่ไหนก็ได้”
“อ๋อ!...แหม~~...ภาไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยน๊า!!”
“เรื่องแบบนี้แค่ใจพร้อมก็พอ!!!”
“ฮะๆๆ”
.................................................................................................................................................
“ฝนคิดว่าพี่ไม่รู้หรือ?”
“นึกว่ามีแต่หนูที่รู้คนเดียว...ในเมื่อรู้แล้วพี่โกรธบอลใช่มั้ยคะ?”
“..........................................................”
“ยังไงบอลก็คือคนที่เรารัก...พี่อย่าทำร้ายเขาเลยนะคะ”
“ป่านนี้ก็ยังจะเข้าข้างอีก!”
“เวลานี้หนูกับพี่รู้สึกเหมือนกัน”
“..........................................................”
“แต่ถึงจะโกรธหรือไม่พอใจมากขนาดไหนฝนก็หักใจทำบอลไม่ได้หรอก”
“แล้วน้องคิดว่าพี่จะทำได้ลงคอเหรอ?”
“อือ...แต่ก็โกรธใช่มั้ยล่ะ?”
“ถ้าพี่จะโกรธก็โกรธตัวเองมากกว่าที่ทำไมไม่รู้ให้เร็วกว่านี้”
“ทั้งหนูทั้งพี่ต่างคนต่างเงียบ...ตอนที่หนูพอได้รู้ก็คิดหนักเลยว่าจะทำยังไง?”
“มันจะซ้ำรอยเหมือนกรณีของคุณป้าหรือเปล่า?”
“เอ๋!?...เจ๊หมายความว่า?”
“...........................................................”
“นี่!...อย่าเงียบสิคะ...หนูตกใจหมด”
“...พี่คิดว่า...คุณป้ากับบอลคงจะมีอะไรกันไปแล้วแน่นอน”
“ตาย!!!...อย่างนี้ต้องตายแน่ๆ!!!!”
“แต่ตอนไหนพี่ไม่รู้”
“บอลไม่รู้ตัวหรือไงเนี่ยว่ากำลังเล่นกับไฟ?...พี่มั่นใจแน่เหรอ?”
“ตั้งแต่ที่คุณป้ามาที่บ้านแล้วมายื้อยุดแย่งบอลนั่นแหละ...พี่ก็เริ่มสังเกตว่าเรื่องนี้ไม่ปกติ”
“ตอนนั้นเอง...หนูก็ตะหงิดใจอยู่เหมือนกันแต่ไม่กล้าคิดอะไรมาก”
“.........................................................”
“ร้ายจริงๆเลยบอลเนี่ย!!...อะไรจะเกิดขึ้นถ้าพี่เซคกับน้องม่อนรู้ความจริง?”
“วันที่พวกเธอได้รู้ความจริงวันนั้นอาจจะเป็นวันสุดท้ายของบอล”
“อึ๊ก!!...หนูไม่อยากจะคิดเลยค่ะ”
“ตอนนี้พี่รู้สึกกลัวมาก...กลัวว่าสิ่งที่ลูกของพี่พูดไว้กำลังใกล้จะเป็นความจริงเข้าไปทุกที”
“พูดว่า...”
“บอลต้องถูกฆ่าตาย...ด้วยน้ำมือของน้องม่อนและอีกคน”
“อีกคน...คะ...ใครคะ?”
“แต่พี่เชื่อว่าเธอคนนั้นก็รักบอลมากเช่นกันฉะนั้นย่อมไม่ทำแน่ๆ”
“พี่ม่อน...จะฆ่าบอล...แล้วพี่เซคก็ส่งจดหมายให้ไปทำงานที่นั่น...ทำไมพี่ถึงไม่บอกหนูเกี่ยวกับสิ่งที่อยู่ในความฝัน?...รู้อย่างนี้หนูไม่ให้บอลไปแน่ไม่ว่าจะโยนกประจิมหรือบ้านราศีกาญจนา!!!”
“เพราะพี่เชื่อลูกรีย์...เชื่อทุกอย่างว่าจะสามารถแก้ปัญหานี้ได้”
“โธ่พี่~~”
“เชื่อทุกอย่างที่เด็กคนนั้นพูด”
(“คุณแม่ไม่ต้องเชื่อทั้งหมดก็ได้”
“ไม่จ้ะ...แม่เชื่อลูก”
“หนูไม่ชอบที่คุณพ่อเป็นอย่างนั้นแต่ให้เลือกได้ก็อยากให้คุณพ่อปลอดภัย”
“น้องเอ้กับน้องม่อนจะเป็นคนที่ฆ่าพ่อของหนู...ฆ่าคนที่แม่รัก”
“..........................................................”
“...น้องม่อนไม่น่าแปลกใจแต่น้องเอ้...เนื้อแท้เธอใจดีมากเลยนะ...อีกอย่างตอนนี้...”
“คุณน้าก็รักคุณพ่อแล้ว”
“ใช่จ้ะลูก”
“แต่จะปกป้องคุณพ่อหรือเปล่าคะ?”
“แน่นอนสิจ๊ะ”
“หนูก็หวังให้เป็นอย่างนั้นค่ะ”)
“พี่คิดว่าลูกรีย์พยายามจะบอกอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่เอ่ยออกมา”
“คงเป็นเรื่องที่พูดไม่ได้...เกิดขึ้นเมื่อไหร่คะ?”
“...เมื่อคืน”
“ดีจังเลย”
“ฝนไม่ต้องกังวล...สักวันก็จะได้พบลูกแน่ๆ”
“ค่ะ...เรื่องของหนูไม่สำคัญหรอก...เรามาหาวิธีแก้ไขปัญหาดีกว่า”
“ให้บอลเลิกยุ่งเกี่ยวกับคุณป้าคือวิธีที่ดีที่สุด...ต่อไปพี่เซคกับน้องม่อนแม้ในใจจะสงสัยแต่ก็ทำอะไรไม่ได้”
“อื้ม!!...ฝนเห็นด้วย...ส่วนเรื่องของแม่...”
“รีบชิงตัดไฟแต่ต้นลมซะ...ยังไงความสัมพันธ์นี้ก็ไม่งามและใครรู้จะเสื่อมเสียไปทั้งวงศ์ตระกูล”
“เข้าใจแล้วจ้ะ”
“ได้ทั้งฉัน,ฝนและยังมีอ๋อมกับเอ้ไปแล้วก็สมควรจะพอเสียทีนะ...เจ้าคนบ้า!!”
...............................................................................................................................
“เจ้าทำถูกแล้วที่ไม่เปิดเผยไปมากกว่านี้”
“ข้ารู้ดีว่าสมควรทำอะไร”
“คำพยากรณ์ของเจ้านกบ้านั่นจะทำให้อนาคตที่เราเห็นกันมาตั้งแต่แรกเปลี่ยนไปได้จริงหรือ?”
“เจ้าเห็นว่าอย่างไร?”
“ข้ายังไม่เชื่อทั้งหมดหรอกนะ...เดิมทีพ่อจะถูกป้าศรมุกดาฆ่าด้วยการยิงจันทรกานต์เข้าสู่หัวใจและป้าสุริยาวรรณก็จะแทงซ้ำเพื่อไม่ให้พ่อต้องเจ็บปวดทรมานแต่หลังจากนั้น...นี่คือความเป็นไปในอนาคตที่เรารู้กันใช่มั้ย?”
“ใช่...แม้ราชหงส์สุรัมภาจะไม่ได้ให้คำทำนายแต่คุณพ่อก็ต้องตายอยู่ดี”
“ถ้าอย่างนั้นจะมีอะไรเกิดขึ้นในเมื่อเจ้านกบ้าพูดเองว่าคำพยากรณ์ของมันไม่ได้ส่งผลให้มีอะไรเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ?”
“อชินีสุราลัย...ปลายเท้าของเจ้า”
“นี่คือ?...พิษแห่งนาคราช!!...เจ้างูพิษกล้ามากลั่นแกล้งข้าเรอะ?”
“ฉันมาเอาคืนในสิ่งที่เจ้าทำไว้ต่างหาก...เจ้าเสือเกเร”
“ใครที่หาเรื่องกับข้าจะไม่มีจุดจบที่ดีแน่!!”
“อย่าดีกว่า...เจ้าที่พระเวทย์ยังไม่ฟื้นคืนมาทั้งหมดยังไงก็ไม่มีโอกาสเอาชนะฉันได้”
“ข้าไม่กลัวเจ้าหรอก!!!”
“นารกสุวดี...ท่านไม่เคยปรากฎกายโดยไร้เหตุผล...มีสิ่งใดจะชี้แนะ?”
“ฉันชอบนิสัยตรงนี้ของท่าน...สุริยนนุจรินทร์...ความจริงแล้วฉันมาเพื่อตอบแทนสหายของท่านเท่านั้นไม่ได้มีเหตุผลอื่นใด”
“ฮึ!!”
“แต่บังเอิญว่าฉันมาได้ยินเรื่องน่าสนใจเข้าเสียแล้ว”
“!?”
“เจ้าอย่ามายุ่งเรื่องของเรานะ!!”
“ฉันเคยได้ยินจากพี่ราชหงส์มาก่อนหน้านี้ว่าพวกเจ้าทั้ง 5 จะไปเกิดเป็นมนุษย์เพื่อสั่งสมบารมี”
“ถูกแล้ว...เพื่อแสวงหาความจริงอันสูงสุดและในการนั้นผู้เป็นเทพบดีสมควรกระทำใช่หรือไม่?”
“ใช่แล้ว”
“งั้นเจ้าก็ไปซะ”
“ฉันจะไปก็ได้แต่...”
“เจ้า...กำลังทำอะไร?”
“..............................................................”
“...อย่างนี้เอง”
“นารกสุวดี...นี่ท่าน?”
“มนุษย์ผู้มีนามว่าเอกคเชนทร์คือบิดาของพวกเจ้าแต่เขาใกล้จะหมดอายุขัย”
“ไม่ใช่เรื่องของเจ้า!!”
“ไม่ใช่ได้อย่างไรกัน?...ฉันคือเทพบดีแห่งการสิ้นสูญและทุกชีวิตที่ถึงคราวแตกดับจะต้องเดินทางมาหาฉันทั้งนั้น”
“ฮึ่ม!!”
“อายุ 19 ปีโลกมนุษย์...ช่างแสนสั้นเสียเหลือเกินนะ”
“..............................................................”
“อืม--...พี่ราชหงส์เคยให้คำพยากรณ์แก่เขาด้วยหรือ?”
“เจ้างูพิษต้องการอะไรกันแน่?”
“เหลืออีก 80 วันโลกมนุษย์...ไม่สมเหตุสมผล...พวกเจ้าที่เลือกบุรุษผู้นี้เป็นบิดา...”
“..............................................................”
“อ๋อ!!...ฉันเข้าใจแล้วว่าพวกเจ้าจะทำอะไร?”
“อะไรนะ?”
“ท่านรู้!!”
“พวกเจ้าคงจะทำสำเร็จหากฉันยังหลับอยู่แต่เวลานี้ฉันตื่นแล้วก็หมายความว่าวิญญาณของเอกคเชนทร์จะต้องได้เจอกับฉันอย่างแน่นอน”
“เจ้ายังไปไหนไม่ได้!!”
“ทีแรกเอาแต่ไล่ให้ฉันไปคราวนี้กลับต้องการให้ฉันอยู่...เจ้าเสือเกเรอารมณ์ช่างแปรปรวนเสียจริง”
“ท่านก็จะขัดขวางพวกเรางั้นหรือ?”
“ฉันเพียงแค่ทำหน้าที่ของตนเอง...พึงรู้ไว้เถอะว่าสิ่งนี้ถือเป็นการดูแคลนผู้ปกครองนรกภูมิอย่างฉัน”
“หยุดนะ!!”
“...กลับนรกภูมิไปแล้ว”
“สุริยนนุจรินทร์...เจ้างูพิษมันจะทำลายความหวังของเราใช่หรือไม่?”
“...ยังยากที่จะตอบได้แต่นางล่วงรู้แผนของเราแล้ว”
“ฮึ!!...พี่น้องร้ายกาจพอกัน...ผู้พี่ไร้เหตุผลผู้น้องก็เจ้าเล่ห์...ข้าเห็นแววตาของมันแล้วก็รู้เลยว่าไม่มีเจตนาดีแน่”
“ความตั้งใจของพวกเจ้าขัดต่อกฎแห่งธรรมชาติซึ่งฉันจะไม่ยอมให้เกิดขึ้น”
“หนอย!!...ประกาศเสียงดังกึกก้องไปทั่วผืนพิภพและแผ่นฟ้า...จะหมายความว่าความลับอะไรก็ไม่มีทางปิดบังได้สินะ?”
“เช่นนั้นเจ้าก็ต้องเผชิญหน้ากับความโกรธเกรี้ยวของเทพบดีทั้ง 5 องค์”
“อชินีสุราลัย...สุริยนนุจรินทร์...ฉันชักสนใจมนุษย์นามว่าเอกคเชนทร์ขึ้นมาเสียแล้ว...เขามีดีอะไรนักหนากันจึงทำให้ 5 เทพบดีผู้ยิ่งใหญ่ยอมฝ่าฝืนกฎแห่งธรรมชาติเพื่อจะปกป้องให้รอดพ้นจากเงื้อมมือผู้ควบคุมมรณะอย่างฉัน?”
“ฝ่าฝืนแล้วจะทำไม?...อย่างมากข้าก็ต้องฑัณท์กักขังไปจนสิ้นยุคหรือจะถูกลดชั้นไปเป็นนางไม้แต่ข้าไม่สนหรอก...ข้าจะช่วยพ่อข้าให้ได้!!!”
“เจ้าเสือเกเรจะหาญกล้าท้าทายต่อความตายอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่!!”
“ฉันแนะนำว่าให้พวกเจ้าอยู่เฉยจะดีกว่า...ไม่อย่างนั้นฉันจะไปกระชากวิญญาณบิดาของพวกเจ้าในบัดดลซะ”
“เจ้ากล้าเรอะ?”
“พอแล้วอชินีสุราลัย!!”
“ช่างน่าสนุกเหลือเกินทั้งพวกเจ้าทั้งมนุษย์นามว่าเอกคเชนทร์...ไม่เสียทีที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นแล้ว”
“ฮึ่ม!!...มันเข้ามายุ่งเกี่ยวจนได้...ไม่น่าจริงๆ...ข้าไม่น่าทำอะไรวู่วามจนลามไปต่อสู้กับเจ้านกบ้าและทำให้เจ้างูพิษรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาเลย!!!”
“...ข้าอดคิดไม่ได้ว่าที่นารกสุวดีตื่นขึ้นมาอาจจะเป็นสิ่งที่ราชหงส์สุรัมภาตั้งใจไว้อยู่แล้ว”
“!?”
“ฉะนั้นไม่ว่าเจ้าจะต่อสู้กับนางหรือไม่นางก็จะหาวิธีทำให้น้องสาวตื่นขึ้นมาอยู่ดี”
“ข้าแค้นเจ้านกบ้านั่นนัก!!...มันบังอาจปั่นหัวพวกเรา”
..............................................................................................................................................................
“บนยอดเขานี่อากาศค่อนข้างจะเย็นลูกเอ้ระวังสุขภาพด้วย”
“ท่านแม่เจ้าคะ...ที่หนูยอมเปิดหน้าเพื่อเผยความจริงที่ซ่อนเร้นมานานแสนนานคือการตัดสินใจที่ถูกแล้วใช่หรือไม่?”
“ถูกหรือผิดให้อนาคตเป็นผู้ตัดสิน...ลูกจงใช้ชีวิตอย่างมีความสุขที่สุดในทุกวันก็พอ”
“เจ้าค่ะ...หนูจะทำตามที่ท่านแม่สั่งสอน”
“จริงสิ...บอลเขาจะพักที่ไหน?”
“มิแน่ใจแต่น่าจะพักที่โยนกอุดรน่ะเจ้าค่ะ”
“เขาจะมาหาลูกก่อนใช่ไหม?”
“เจ้าค่ะ...แต่จริงๆมิจำเป็นต้องเดินทางมาไกลเลย...อย่างไรหนูก็จะไปหาอยู่แล้ว”
“อะไรกัน?...ผู้หญิงไปหาผู้ชายมันจะมิค่อยงามนะ”
“แหม~~...สมัยนี้หญิงชายเท่าเทียมแล้วเจ้าค่ะ”
“เอาเถิดๆ...ตามใจ...เรื่องของหนุ่มสาวแม่ก็มิอยากไปขัดดอก...อย่างไรเสียก็ขัดมิได้ตั้งแต่ในคืนนั้นแล้ว”
“แหะๆ...นั่นจะเรียกว่าอุบัติเหตุได้หรือเปล่านะเจ้าคะ?”
“แม่ก็ใจหายนึกว่าลูกจะจัดการบอลไปเสียแล้ว”
“น้องบอลยังโชคดีมากเจ้าค่ะเพราะเวลานั้นหนูคิดจะเชือดคอเขาจริงๆ”
“น่าแปลกที่ลูกเล่าว่าได้ยินเสียงเด็กสองคนแลลูกก็ขยับตัวมิได้จนต้อง...”
“เด็กทั้งสองนั่นจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับผลทำนายบุตรแน่ๆเจ้าค่ะ”
“อืม”
“เอ--...คันนั้นใช่รถของท่านป้าหรือไม่”
“ใช่ๆ”
“น้องบอลมาถึงแล้ว!!”
“อะไรน่ะลูก?...ดีใจออกนอกหน้าเกินไปหรือเปล่า?”
“คือหนู”
“ลงไปที่บ้าน...แม่มีอะไรจะบอก”
“?”
.....................................................................................................................................................
“นายท่านจะไปที่โยนกประจิมเลยมั้ยครับ?”
“ฉันตั้งใจจะไปหาคุณปู่กับคุณย่าก่อน”
“ได้ครับ...เอ่อ--...แล้วเรื่องที่ผมคุยเมื่อสักครู่นายท่านจะว่ายังไงครับ?”
“เอาไงดีล่ะ?...ฉันมีธุระสำคัญที่โยนกประจิมก็ยังไม่รู้ว่าจะปลีกตัวออกมาได้มั้ย?”
“แต่ถ้านายท่านไม่ไปนายหญิงจะต้องไม่พอใจแน่ๆเลยครับ”
“นั่นน่ะสิ...พรุ่งนี้ใช่มั้ยที่ป้าเอ็มบอกให้ฉันไปหา?”
“ใช่ครับ”
“งั้นก็น่าจะยังพอมีเวลานะ”
“อ้าวเจ้าบอล!?”
“สวัสดีคุณปู่ครับ”
“ไปไงมาไงล่ะเนี่ย?...เจ้ามาก็ไม่บอกกันก่อนล่วงหน้าเล่าจะได้เตรียมข้าวปลาไว้รอ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...มันค่อนข้างจะกระทันหันไปหน่อย”
“มาทำอะไรเรอะ?”
“ผมจะไปที่โยนกประจิมน่ะครับ”
“หือ?...ไปหาใครล่ะนั่น?”
“เอ่อ”
“คราวนี้เจ้าไปติดใจสาวคนไหนอีก?”
“ฮะๆ”
“อ๋อ!!...อ๋อๆๆ...ข้าพอจะรู้ละแต่ยังไงก็ระวังไว้หน่อย...คนนั้นเขาก็ดุไม่เบานะโว้ย!!!”
“อย่าขู่ผมสิครับ”
“ข้าไม่ได้ขู่สักหน่อย--”
“ขู่หลานอยู่ชัดๆเลยตาเฒ่านี่!”
“สวัสดีครับคุณย่า”
“จ้ะๆๆ...มาก็ดีแล้ว...มาๆ...มากินข้าวกับปู่กับย่าสักมื้อก่อน”
“ได้ครับ”
“โธ่~~...ข้าไม่ได้ขู่นะยาย”
“เออๆ...ไม่ขู่ก็ไม่ขู่แต่ระวังเถอะ...เดี๋ยวจะไม่มีเหลนให้อุ้มไม่รู้ด้วยล่ะ”
“งั้นข้าจะหุบปากเดี๋ยวนี้แหละ...กลัวไม่ได้อุ้มเหลน”
............................................................................................................................................
“จะไปที่ไหนก็ได้เนี่ยภาไม่เกี่ยงแต่พี่เอ็มให้พามาถึงบ้านเชียวเหรอ?”
“เอาน่า--...ค่อยกลับตอนพรุ่งนี้เช้า...ภาเข้าเวรตอนเย็นไม่ใช่หรือไง?”
“มันก็ใช่”
“งั้นอย่ามัวคุยกันที่นี่เลย...ไปทางนี้ๆ”
“หา!?...จะไม่แวะไปหาพ่อกับแม่สักหน่อยเรอะ?”
“ไปทำไมยะ?...เดี๋ยวก็ถูกสงสัยหรอก”
“อือ--...พวกเราน่ะคิดมากกันไปเองหรือเปล่าคะ?”
“เอาน่าๆ...ยังไงเราจะอยู่ให้ใครเห็นนานๆไม่ได้”
“แต่จะไปที่ไหนล่ะพี่?...ที่บ้านภาไม่เหมาะนะเดี๋ยวพวกเด็กๆเห็นมันจะไม่ดี”
“บ้านพี่ก็คนเยอะแยะไม่สะดวกเหมือนกันแหละแต่มีที่ดีๆอยู่”
“พี่เอ็มหมายถึง...”
“ใช่แล้ว”
“แหม~~...ภาไม่เคยไปที่นั่นเลย...รู้สึกตื่นเต้นจัง”
“จะใช่เรอะ?...ตอนเด็กเธอกะยัยนีย์เคยแอบเข้าไปดูฉันนอนกับโยทะกาไม่ใช่หรือไง?”
“เอ่อนั่นมัน--...อุ๊ย!!...พี่รู้ตัวด้วยแฮะ”
“ไม่รู้ก็เซ่อเต็มทีละ!!...นิสัยไม่ดีแต่เด็กงั้นวันนี้พี่จะลงโทษเธอล่ะกัน”
“อ้าว!?...ไหงงั้น?”
“ไปๆๆ...คืนนี้ฉันมีเรื่องจะถามเธอเยอะแยะไปหมด”
“ฮื่อ~~...พี่เอ็มล่ะก็!!”
..........................................................................................................................................
