...ผ่านไปเกือบชั่วโมงกับเหตุการณ์ในห้องนอนอานิภา...ผมที่นั่งอ่านหนังสือและเตรียมจะปิดไฟนอนทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นจึงพูดไปว่าประตูไม่ได้ล็อค...สิ้นเสียงอานิภาก็เข้ามาในสภาพสวมเสื้อกางเกงขาสั้น...
“หัดล็อคบ้างก็ดีนะ”
(เป็นความเคยชินเพราะกลางดึกฝนจะแอบเข้ามานอนด้วย)
“มีอะไรหรือครับ?”
“...ขอนอนด้วย”
“ฮ้า!!!”
“ตกใจอะไรเนี่ย?”
“ไม่ตกใจได้ไงล่ะครับ?”
(รึนี่จะเป็นโอกาส!?)
“อาได้ยินเสียงแปลกๆก็เลยกลัวจนนอนไม่หลับ”
“เสียงแปลกๆ?”
(เราไม่เห็นได้ยินอะไรเลย)
“เหมือนมีคนคุยกันใกล้ๆนี่”
“เป็นไปไม่ได้ครับ!!...บ้านเรามีกันอยู่แค่นี้?”
(ใครมันจะเข้ามา?)
“แต่อาได้ยินจริงๆ...บอลไม่เชื่อหรือ?”
(อานิภาเม้มปากราวกับจะโกรธ...คงจะกลัวว่าเป็นผีนั่นแหละถึงไม่กล้าออกไปดูและมาขอนอนที่ห้องเรา)
“เปล่าๆ”
“ตกลงจะให้นอนด้วยหรือไม่ให้นอน?”
“เอ่อ--...ถ้าอาไม่รังเกียจก็ตามสบายครับ”
“ห้องเธอก็สะอาดอยู่หรอก...ไม่มีปัญหา”
“................................................................”
“มีหมอนข้างมั้ย?”
“มีครับ”
“เอามาวางกั้นกลางไว้”
“................................................................”
(เรามันไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเชียว...บอกไปรอบที่ร้อยแล้วว่าจะไม่กระทำเรื่องไร้มนุษยธรรม...อึ๋ย!!)
“อะ...อาทำอะไรน่ะ?”
(สาวเจ้าวัย 40 ถอดกางเกงขาสั้นเหลือเพียงกางเกงในสีดำตัวเดียว)
“เอ่อ--...อาติดนิสัยชอบนุ่งกกน.นอน...ไม่งั้นนอนไม่หลับ”
“แบบนี้ก็มีด้วย”
“ฮื่อ~~...มันแปลกตรงไหนเล่า?”
“ผมก็ไม่ได้...”
“อย่าคิดลึกเชียว”
(อาก็ด้วยแหละครับ)
“ได้ๆๆ...จะปิดไฟแล้วนะครับ”
“อืม”
...รู้สึกว่าผมจะคิดผิดซะแล้วที่ให้อานิภามานอนร่วมเตียงเดียวกันเพราะเวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงแต่ผมไม่อาจข่มตาหลับลงได้...ให้ตายสิ...นี่ถ้าเป็นพี่แคทหรือฝนก็ได้เล่นสงครามใต้สะดือจนอ่อนเพลียกันไปข้างแน่นอน...
“บอล”
“คะ...ครับ”
“ยังไม่หลับหรือ?”
“...ยังครับ”
“อาก็นอนไม่หลับ...งั้นมาคุยกันหน่อยมั้ย?”
“ได้ครับ”
“อามีคำถามอยากให้บอลช่วยตอบ”
“ครับ”
“ระหว่างแคทกับฝน...อารู้ว่าบอลรักทั้งคู่แต่...บอลรักใครมากกว่า?”
“เอ๋?”
“ยากไปหรือเปล่า?”
“สำหรับผมยากที่สุดครับ”
“บอกเหตุผลมาซิ”
“เพราะไม่ว่าคนไหนก็ดีกับผมมากและต่างทุ่มเทความรักความเอาใจใส่ให้”
“ลองว่ามาทีละคน...เริ่มจากฝนก่อน”
“ฝนน่ะ...ภายนอกจะยังดูเหมือนเด็กแต่เธอมีความคิดอ่านที่โตเกินอายุจนผมคาดไม่ถึง”
“เหรอ?...บางทีเธอก็เอาแต่ใจตัวเองมากนี่”
“อาที่เป็นแม่ของเธอยังพูดแบบนี้”
“เพราะอารู้จักลูกดียังไงล่ะและไม่คิดจะปิดบังหรือบ่ายเบี่ยงด้วย”
“.................................................................”
“ฝนเติบโตมาด้วยความรักของอาที่ตั้งใจจะเลี้ยงดูให้ดี...เธอเหมือนอาเลยใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ”
“เด็กนั่นมีรักที่มั่นคงกับบอลมาก...จดจำทุกอย่าง...ตราตรึงทุกสิ่ง...ตัวตนของบอลนั้นเธอต้องการที่จะรับรู้ทั้งหมด”
“.................................................................”
“นี่ไม่ได้เข้าข้างลูกตัวเองหรอกนะ...อามองว่าต่อไปฝนจะเป็นแม่ศรีเรือนที่ดีของบอลแน่...มีลูกกันเมื่อไหร่อาจะรับเลี้ยงเอง...โอเคมั้ย?”
“ผมจะตอบยังไงดีเนี่ย?”
“ก็ตอบตกลงสิไม่เห็นยาก”
(โห!!)
“อา”
“หืม?”
“พี่แคทนี่...เหมือนอาสนสินะครับ?”
“รู้ดีนี่...ถูกต้อง...แคทจะเหมือนพ่อของเธอ...เป็นคนตรงๆไม่มีเล่ห์กลมีอะไรก็มาชนกันซึ่งๆหน้าไปเลย...ทีแรกอาแปลกใจที่แคทมารักบอลได้ยังไงทั้งที่เกลียดคนเจ้าชู้จะตาย”
“................................................................”
“แต่อารู้แล้วล่ะ...บอลเป็นคนใจดีไง”
(เพราะจะมีลูกด้วยกันเป็นอีกเหตุผลหนึ่ง)
“ถึงจะปากแข็งแต่ในใจแคทรักบอลมากนะฉะนั้นอย่าไปขัดใจเธอมากนัก”
“นี่แหละ...ผมจึงบอกอาว่ายากที่สุดแต่ผมนั้นรักพวกเธอจนไม่อยากสูญเสียไป”
“ลูกสาวสองคนนี้เปรียบเสมือนแก้วตากับดวงใจของอา...บอลต้องดูแลพวกเธอดีๆ”
“เข้าใจแล้วครับ...ผมจะมีอนาคตร่วมกับพวกเธอทั้งสองคนตลอดไป”
“ดีมาก...อย่าให้สองคนนั้นเหมือนอา”
“อะไรนะครับ?”
...ในความมืดนั้นอานิภาตะแคงหันมาหาผมๆจึงตัดสินใจดึงหมอนข้างออกและจากที่มีแสงจากดวงจันทร์สาดส่องเข้ามาในห้องก็ได้เห็นว่าอานิภามีน้ำตาไหลออกมาขณะที่สบตามองผม...
“อาร้องให้ทำไมครับ?”
“แค่...คิดอะไรนิดหน่อย...แต่...ก็คิดมาตั้งแต่เมื่อวาน”
(ตั้งแต่ที่คุยกับเราในห้องหรือเปล่า?)
“อามีอะไรไม่สบายใจก็บอกผมได้นะครับ...ผมอาจช่วยอะไรไม่ได้แต่ก็ขอช่วยแบ่งเบาความกลัดกลุ้มในใจของอาได้สักนิดก็ยังดี”
“..........................................................”
“ขอให้อาวางใจ...ผมจะไม่มีวันทำอะไรอาถ้าอาไม่เต็มใจอย่างเด็ดขาด...ลูกผู้ชายพูดคำไหนก็ต้องเป็นตามนั้น”
“..........................................................”
“..........................................................”
“...การเดินคนเดียวมันก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกัน”
“หือ?”
(เดินคนเดียวอะไรกัน!?)
“กอดอาหน่อย”
(ไม่มีทางบอกปัดแน่!!!)
“บอลโตขึ้นมากเลย...อบอุ่นจัง”
“..........................................................”
“อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย...บอลต้องรักและทนุถนอมลูกสาวของอามากๆ...พวกเธอมีความรักที่มั่นคงกับบอลเสมอไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...สิ่งใดที่เด็กสองคนนั่นต้องการไม่ว่าจะยังไงก็ต้องเอามาให้ได้”
...จากนั้นอานิภาก็ไม่พูดอะไรต่ออีก...กลิ่นกายของเธอหอมมากจนผมแทบจะอดใจไม่อยู่แต่ในเมื่อออกปากไปแล้วก็ต้องทำได้...ท่องไว้ๆสิคำว่าสุภาพบุรุษ...
(นี่มันทรมานยิ่งกว่าตกนรกอีกแต่ก็ไม่ยอมให้ถูกตราหน้าว่าเป็นไอ้หื่นกามเด็ดขาด!!!)
......................................................................................................................................................
“..........................................................”
(อุ!!...เมื่อยแขนขวา)
“..........................................................”
(อานิภานอนหลับซบอกและเรากางแขนนี่เอง...มิน่าล่ะ)
“..........................................................”
(ปวดฉี่)
“..........................................................”
“ใบหน้าตอนหลับน่ารักดีแฮะ”
...ผมอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือลูบเส้นผมอาสาวอย่างแผ่วเบาเพราะเกรงว่าเธอจะตื่น...คำพูดก่อนหน้านี้มีอะไรที่ติดใจผมหลายอย่างและต้องการที่จะรับรู้มัน...
(ท่านอนตะแคงนี่ทำให้เราคิดลึก...ดูสิๆ...เรียวขาขาวๆที่สะท้อนแสงจันทร์นั่น)
“..........................................................”
(กล้านอนกับผู้ชายที่ไม่ใช่สามีตัวเองในสภาพท่อนล่างสวมใส่กางเกงชั้นในเท่านั้น)
“..........................................................”
(อยากลูบบั้นท้ายอันงามงอนได้รูปนั่นจัง!!)
“มา...นอนได้แล้ว--”
“อื๋อ?”
“มืดอย่างนี้มองอะไรก็ไม่เห็นหรอกน่า--”
“แฮะๆๆ...ตื่นแต่เมื่อไหร่ครับเนี่ย?”
“ตอนเธอลุกไปเข้าห้องน้ำนั่นแหละ”
“อ๋อ”
“นอนซะเด็กทะลึ่ง...ตอนเช้าค่อยดู”
“!?”
...............................................................................................................................................
...ตื่นเช้ามาผมไม่เห็นอานิภาอยู่ข้างกายแต่ตรงปลายเท้ามีเสื้อกับกางเกงในของเธอถอดวางอยู่จากนั้นได้ยินเสียงในห้องน้ำซึ่งหล่อนกำลังอาบน้ำนี่เอง...ผมจึงลุกไปล้างหน้าแปรงฟันข้างล่างก่อนจะกลับเข้ามาในห้องและสาวเจ้ายังอาบไม่เสร็จ...
(เธอใช้ผ้าเช็ดตัวของเราด้วยแน่ๆเพราะมันไม่อยู่ที่เดิม)
“ตื่นแล้วหรือ?”
“..........................................................”
“มองอะไรน่ะ?”
“อาสวยจัง”
“เหรอ?...ได้เห็นเต็มตาแล้วสิเนาะ”
“ขาวผ่องอวบอัดไปทั้งตัวแบบนี้ผมอดใจไหวอยู่ได้ไงน๊า~~”
“ใช่ๆ...อดใจอยู่ได้ยังไงกัน?”
“หืม?”
“ก็เมื่อคืนทำไมไม่เอาอาล่ะ?”
“อา!!!...อาพูดจริงหรือ?”
“โกหกย่ะ!!”
“เออะ!”
(แต่สีหน้าดูไม่เหมือนการโกหก...สาวเจ้ามีแต่รอยยิ้มและแววตาที่บ่งบอกถึงความเขินอายซ่อนเร้นอยู่)
“ห้องน้ำห้องบอลนี่เวลาเดินต้องระวัง”
“ทำไมครับ?”
“กลัวลื่น”
“ลื่น?”
“ไม่รู้ล้างพื้นดีหรือเปล่าตอนชักว่าวเสร็จน่ะ?”
“อ๋อ--...ฮะๆๆๆ”
“ขำอะไร?”
“ผมไม่ชักว่าวในห้องน้ำหรอก”
“ใช่ซี่~~...มีคนอมให้ชักให้ใช่มั้ยล่า?”
“แหม--...อาฟังผมก่อน”
“ฟัง?”
“มานั่งตรงนี้สิครับ”
(มานั่งข้างๆแต่โดยดีทว่าสาวเจ้ายกมือห้าม)
“จะมาทำตอนนี้ไม่ได้แล้วนะ...อุตส่าห์นอนข้างๆทั้งคืนแต่บอลพลาดโอกาสไปเรียบร้อย”
“ไม่เป็นไร...โอกาสยังมีอีกมาก”
(แต่ในใจมันจะร้องให้...รู้งี้จัดการไปเลยซะก็ดี...ปัทโธ่!!!)
“มั่นใจขนาดนั้นเชียว?”
“ผมเชื่อ”
“ลองบอกมาซิ”
“เพราะอาเต็มใจแล้วไงครับ”
“จริงรื้อ?”
...ผมไม่ตอบแต่หอมแก้มอานิภาซึ่งเธอก็เอาแต่ยิ้มและไม่มีอาการขัดขืน...กลิ่นกายช่างหอมหวลเหลือเกิน...จะไม่ให้มั่นใจได้อย่างไรในเมื่อเจ้าหล่อนเป็นฝ่ายเข้ามานอนกับผมแถมยังใช้ผ้าเช็ดตัวของผมอีก!?...
“อีกไม่ถึงชั่วโมงก็จะกลับกันมาแล้ว...มีอะไรก็รีบพูด”
“ผมอยากหยุดเวลาได้เหลือเกิน”
“เพราะ?”
“จะได้อยู่ใกล้แนบชิดกับอาสาวคนสวยแบบนี้ไปนานๆ”
“รู้ตัวบ้างมั้ยว่ากำลังจีบอา?”
“รู้สิครับ”
“แต่ก็ยังจะจีบนะ...หึ!!...คนเจ้าชู้”
(อานิภาหยิกจมูกเบาๆพลางเอนศรีษะซบไหล่)
“บอล”
“ครับ?”
“อยู่กันตามลำพังอาอนุญาตให้บอลเรียกชื่อ”
“เรียกยังไงจ๊ะ?”
“นิ”
“นิคนสวย”
“เดี๋ยวเถอะย่ะ!!...ใช้คำว่าสวยพร่ำเพรื่อไปแล้ว...ไม่คิดเรอะว่านิจะหึงน่ะ?”
“ผมชอบจัง”
“ชอบให้หึงหรือไง?”
“แน่อยู่แล้ว”
“คนอะไรก็ไม่รู้...นี่!!...จะกอดไปถึงไหนเดี๋ยวผ้าขนหนูหลุดอ่ะ?”
“ปล่อยให้หลุดไปเลย”
“ทะลึ่ง~~...บอลก็เห็นนมเห็นหีของนิหมด”
“อยากเห็นอยู่แล้ว”
“คนบ้า~~”
...อานิภาบ่นพึมพำพอเป็นพิธีแต่ก็อมยิ้มและยอมให้ผมซุกไซ้ซอกคอขณะที่มือลูบไล้ไปตามเรียวขา...สาบานเถอะว่านี่คือผู้หญิงอายุ 40 ปีที่ผ่านการมีลูกมาแล้วถึง 2 คน...อาสนปล่อยของดีแบบนี้หลุดมือมาถึงผมได้ยังไงไม่เข้าใจจริงๆ...
“บอล”
“ครับ”
“แม้แต่เขาก็ยังไม่เคยเรียกว่านิ”
“ปกติเรียกอะไรครับ?”
“...อร”
“อืม--...ผมช่างเป็นคนโชคดี”
“นิยอมเป็นของบอลนะ”
“โอ้!!!...ดีใจเหลือเกินครับ...ผมรอมานานแสนนานแล้ว”
“อ๋อๆๆ...อยากเอานิมานานแล้วว่างั้นเหอะ?”
“ใช่”
“ยอมรับหน้าตาเฉยเลย...หลานชายประสาอะไรเนี่ยอยากจะทำเสียวกับอาสาวของตัวเอง...เอาล่ะๆ”
“?”
“แต่นิขอให้บอลสัญญา”
“บอกมาได้เลยจ้ะ”
“แหม ~~...พูดก็พอจะต้องจับหน้าอกทำไมนะ?”
“ฮะๆๆ”
“นุ่มมั้ยคะ?”
“มากครับ”
“ชอบหรือเปล่า?”
“ไม่มีคำบรรยาย”
“สัญญาสิว่าบอลจะต้องรักแคทกับฝนตลอดไปและต้องมีหลานให้นิอุ้ม...เข้าใจนะ?”
“สัญญาครับ”
“ไม่ต้องรักนิและไม่ต้องทุ่มเทอะไรให้...แค่บอลคิดถึงนิบ้างก็พอแล้ว...ทำได้ไหม?”
“ทำได้ครับ”
“เพราะนิไม่อยากเป็นเหมือนพี่เอ็มที่หึงหวงหลานชายจนเอาตัวเข้าแลก...นั่นเขาเรียกลุ่มหลง”
“..................................................................”
“แต่ก็ไม่อยากไปว่าพี่เอ็มหรอกว่านี่เป็นวิธีที่ไม่ดี...ต่างคนต่างความคิดแต่สุดท้ายบอลน่ะแหละได้ประโยชน์ที่สุด”
“ผม?”
“รึไม่จริง?”
(พูดไม่ออก)
“ฮื่อ--...ร้ายกาจนักนะเจ้าหนุ่มคนนี้”
“................................................................”
จะปล่อยนิกลับห้องได้ยัง?...อะไรของบอลไม่รู้กอดไม่ยอมปล่อยเลย”
“ขอกอดนินานๆอีกนิดครับ”
“...............................................................”
(ถ้าจะมีอะไรกันตอนนี้เธอย่อมไม่ปฎิเสธแน่)
“Fake Love”
“ห๊ะ!?...เฟ?”
“เข้าใจความหมายมั้ย?”
“ไม่ครับ”
“นั่นสิ...นิก็อยากรู้คำตอบเหมือนกัน”
(จู่ๆสีหน้าของอานิภาก็เคร่งขรึมขึ้นราวกับหญิงสาวเจ้าแง่แสนงอนคนเมื่อกี้ได้หายไปแล้ว...อื๋อ?...ได้ยินเสียงแตรรถ!?)
“ท่าทางจะกลับมากันแล้ว”
...อานิภาลุกขึ้นปล่อยให้ผ้าเช็ดตัวหลุดกองที่พื้นหยิบเสื้อยืดกางเกงขาสั้นและกางเกงชั้นในเดินด้วยเรือนร่างอันเปลือยเปล่าไปที่ประตูด้วยท่าทางที่ใจเย็น..หญิงสาวหันมาขยิบตาข้างหนึ่งพลางส่งจูบให้...หรือหล่อนจะรู้ล่วงหน้าว่าพี่แคทกับฝนจะกลับมาเวลานี้?...
“บอล”
“ครับ”
“ขอบใจอีกครั้งนะที่ช่วยดูแลความรู้สึกของอา”
(เรียกตัวเองว่า “อา” แสดงว่าหล่อนกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว)
“และจะบอกให้เธอสบายใจไว้อย่างหนึ่ง...อาไม่รู้สึกผิดกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นระหว่างเราทั้งสองคนจนถึงเมื่อกี้นี้”
“....................................................................”
“เพราะนั่นคือ... Fake Love”
......................................................................................................................................................