ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 101 “Fake Love!?”
“พี่...ขอโทษนะที่เข้ามาโดยไม่บอกคือกดกริ่งแล้วไม่มีใครออกมา...และเห็นประตูบ้านเปิดอยู่ก็เลย...”
“...ช่างเหอะ...แต่จะมาก็บอกกันก่อนสิ...เกิดนายเป็นโจรเข้ามาขโมยของหรือข่มขืนจะว่ายังไง?”
“ใครกล้าทำอย่างนั้น?...มีหวังถูกจีเตะไม่นับครั้ง”
“สภาพแบบนี้ฉันสู้ใครไหว?”
(อือ--...ขาวชะมัดเลยวุ้ย!!...เอ้ยไม่ใช่!!...ต้นขาและที่น่องมีรอยฟกช้ำ)
“เจ็บมากมั้ย?”
“เจ็บสิไม่น่าถาม”
“แล้วยาที่ให้?”
“ฉันว่ามันดีมากเลย...เมื่อวานปวดจนไม่อยากขยับแต่พอทายาไปอาการปวดเบาขึ้นเยอะ”
“ปวดเจ็บเฉพาะตอนเดินใช่มั้ย?”
“อืม”
“เอ่อ”
“?”
“คนที่บ้านไปไหนหมด?...พี่ไม่เห็นตั้งแต่เมื่อวาน”
“แม่เลี้ยงกับน้องสาวฉันไปต่างจังหวัด 2-3 วัน”
“หมายความว่าจีอยู่คนเดียว?”
“ใช่”
“ลำบากแย่”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก...ฉันก็ชินกับการอยู่คนเดียวด้วย”
“....................................................”
“มาที่นี่ฝนรู้หรือเปล่า?”
“ไม่รู้...พี่ไม่ได้บอก”
“เฮอะ!!...นายนี่มันอยากเล่นกับไฟจริงๆ”
“เธอมีเหตุผลพอ”
“ฮึ!...อารมณ์หึงหวงทำให้ความมีเหตุมีผลลดลง...ข่าวออกทีวีมีให้เห็นทุกวัน”
...จีเปิดตู้เย็นหยิบน้ำอัดลมกระป๋องส่งให้ผมก่อนจะไปนั่งเก้าอี้ไม้ไผ่ดื่มอย่างสบายใจโดยที่สาวน้อยยังไม่ได้สวมเสื้อผ้าหลังอาบน้ำเสร็จ...บรรยากาศในห้องเริ่มเครียดขึ้นมาทันใด...
(จีก็รูปร่างดีไม่น้อยแม้หน้าอกจะไม่ใหญ่มากแถมขาวใช้ได้ด้วย)
“.....................................................”
(เสียดายเป็นทอมชอบใส่กางเกง...ถ้าแต่งชุดผู้หญิงสวมกระโปรงคิดว่าจะต้องดูดีมากๆแน่)
“มองอะไร?”
“อ่า--...เอ้อ!!...เปล่า”
“ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด!...นายมองอยู่ชัดๆยังจะพูดว่าไม่”
“พี่ขอโทษ”
“ขอโทษอะไรนักหนา?...น่ารำคาญชะมัด!!”
“.......................................................”
“อ๋อ!!...คงจะคิดลามกอยู่ล่ะสิ”
“ใช่...พี่คิด”
“ทีงี้ยอมรับ”
“พี่ผิดเองที่มองจี”
“บอกมาว่าคิดอะไร?”
“เอ่อ--”
“ฉันไม่ชอบผู้ชายแบบนี้ให้ตาย!!”
“พี่คิดว่าถ้าจีแต่งชุดผู้หญิงจะต้องน่ารักมากแน่นอน”
“หึ!...ฮะๆๆๆ”
(น่าขำตรงไหนหว่า?)
“ฉันก็มีชุดผู้หญิงนะแต่ไม่อยากใส่”
“ชุด?”
“นักศึกษา...ซื้อมานานมากแล้ว”
“พี่อยากเห็นจัง”
“ไอ้ทะลึ่ง!!”
(สาวทอมหน้าบึ้งลุกเดินเข้าห้องไปเลยแต่ถึงเวลากลับสักที)
“พี่ขอเข้าห้องน้ำหน่อยนะเดี๋ยวจะกลับแล้ว”
“เออ--”
................................................................................................................................................
...พอกลับมาถึงบ้านก็พบว่ามีคนไม่สบายอยู่อีกก็คืออาอรนิภา...ถามฝนๆก็บอกว่าแม่ของเธออาการไม่ค่อยดีตั้งแต่ออกเวรมาเมื่อเช้าและเวลานี้ยังนอนอยู่ในห้อง...
“แม่!!...ข้าวต้มเตรียมไว้ให้แล้ว...พวกหนูไปก่อนนะ”
“...อืม”
“ยังปวดหัวอยู่ไหมคะ?”
“นิดหน่อยแต่ดีขึ้นกว่าเมื่อวาน”
“ถ้าไม่เพราะเป็นเรื่องสำคัญเราจะไม่ไปแน่”
“แม่ไม่เป็นไร...แค่นี้เอง”
“บอลอย่าออกไปข้างนอกถ้าไม่จำเป็นนะ”
(เซ็งเล็กน้อยเพราะตอนเย็นตั้งใจจะออกไปหาเพื่อนหาฝูงสักหน่อยซึ่งเมื่อวานก็พลาดไปทีล่ะ...เอ๊ะว่าแต่?)
“ฝนกับพี่แคทท่าทางรีบร้อนกันจัง...จะไปไหนหรือ?”
“อ่า...”
“เราจะไปโยนกจัตุรัส...พรุ่งนี้กลับจ้ะ”
“มีเรื่องด่วนหรือครับถึงต้องไปทั้งคู่เลย?...อีกอย่างอานิภาก็ไม่สบายอยู่ด้วย”
“ช่วยไม่ได้นี่นาเพราะมันเป็นเรื่องสำคัญจริงๆ”
(เราไม่เคยรู้มาก่อนยังพอว่าแต่นี่สำคัญกว่าอาการป่วยของคนเป็นแม่เชียวรึ?)
“เรื่องอะไรพอจะบอกกันได้มั้ย?”
“เอ่อ...”
(ฝนมีท่าทางลำบากใจ)
“เอาไว้กลับมาจะเล่าให้ฟัง...ระหว่างนี้ฝากบอลดูแลคุณแม่ด้วย”
“จู่ๆอานิภาไม่สบายได้ยังไง?”
“ช่วงนี้อากาศค่อนข้างเปลี่ยนบ่อย...เป็นธรรมดาที่จะไม่สบายได้”
“เราไปก่อนล่ะ”
“อืม”
“บอลมีอะไรก็ไปทำเถอะ...อาจะพักผ่อน”
“เรียกผมได้ตลอดนะครับ”
“โอ่--...ถึงบอลจะออกไปกินเหล้าข้างนอกกับเพื่อนอาก็ไม่บอกใครหรอก”
(นี่ขนาดไม่สบายยังจะพูดกวนประสาทเราได้อีกแต่ก็ไม่ได้โต้ตอบและเดินออกมาข้างนอก)
.........................................................................................................................................................
...ตอนเที่ยงผมไปที่ห้องอานิภาและพบว่าเธอกินข้าวแล้วแต่ไม่กินยา...พอถามสาเหตุก็บอกว่าไม่อยากกิน...
“ไม่กินแล้วจะหายได้ยังไงล่ะครับ?”
“ช่างมันเถอะ...ร่างกายอาๆรู้ดีที่สุด”
“พี่แคทกับฝนฝากอาไว้กับผม...อย่าให้ต้องลำบากใจกันสิครับ”
“โฮ่--...หมายความว่าที่บอลทำไปทั้งหมดก็เพราะกลัวจะโดนดุ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“อาไม่บอกสองคนนั้นหรอกน่า--...บอลออกไปได้แล้ว!”
“ผมไม่ออกไปจนกว่าอาจะยอมกินยา”
“นี่!!...จะมาสั่งอาได้ยังไง?”
“เอ้า--...ยาแค่สองสามเม็ดเอง...อย่าเรื่องเยอะนักเลย”
“บอลว่าใครเรื่องเยอะห๊ะ?...เดี๋ยวนี้ใช้คำพูดกับอาแบบนี้เรอะ?”
(ไปๆมาๆอารมณ์เราก็เริ่มหงุดหงิดเหมือนกัน...คนอะไรดื้อชะมัดยาด!!)
“จะยอมกินดีๆมั้ยครับ?”
“ไม่!!”
“ดี”
“?”
“!!!”
(จับกดซะเลย)
“โอ้ย!!!...อะไรเนี่ย?”
“อาป่วยอยู่ไม่มีทางสู้แรงผมได้หรอก”
...ในเมื่อไม่ฟังก็ต้องใช้กำลัง...อานิภาจ้องตาเขม็งและพยายามฮึดสู้แต่แรงของเธอไม่ได้มีมากไปกว่าผม...
“บอล...บอลจะทำอะไร?”
“ผมบอกแล้วนะว่าอย่าดื้อ...จะยอมกินยาดีๆหรือให้ผมบังคับ”
“กล้าบังคับอารึ?”
“ทั้งหมดเพื่อตัวอาเองทั้งนั้น”
“แล้วจับมือสองข้างไว้แบบนี้อาจะกินยาได้ยังไง?”
“ผมรู้ว่าอาไม่กินหรอก”
“เรื่องของอา!!”
(เหมือนกันทั้งบ้านจริงๆเรื่องความดื้อดึงเพราะฉะนั้น)
“แบบนี้ไม่น่ารักเลยนะครับ”
“ช่างฉัน!!...ก็ไม่ได้อยากให้ใครมารักอยู่แล้ว”
“.........................................................”
“ปล่อยมือสักที~~...อาเจ็บแขนไปหมด...ยิ่งบังคับกันก็ไม่มีทาง”
“.........................................................”
“มองทำไม?...ถ้ากลัดมันตอนนี้ก็ไปจัดการในห้องน้ำซะ...ว้าย!!!”
“ปากเก่งจังนะครับ”
“จะ...จะข่มขืนอาเรอะ?”
“ผมไม่ทำหรอกครับ...ยิ่งสภาพไม่น่าดูแบบนี้ด้วย”
“เฮอะ!!...ใครจะสวยขาดบาดใจลีลาบนเตียงที่หนึ่งไม่เป็นสองอย่างป้าของเธอล่ะ?”
(มาเป็นชุดเลยวุ้ย!!...ทั้งประชดทั้งจี้ใจดำ)
“รึไม่จริง?”
“ใช่...ป้าเอ็มน่ารักช่างเอาอกเอาใจผู้ชายที่ไหนก็ชอบทั้งนั้น...ไม่เหมือนอาที่เอาแต่ดื้อรั้น”
“ออกไป...ออกไป!!!...อื๊อ!!”
...ผมนอนทับร่างอานิภาและคิดไปต่างๆนานา...ผมน่ะก้าวข้ามไปนานแล้วตั้งแต่มีความสัมพันธ์ที่ล้ำลึกกับผู้เป็นป้าแท้ๆดังนั้นอาสาวที่อยู่ตรงหน้านี่จึงถือว่าหล่อนเป็น “ผู้หญิง” คนหนึ่งเท่านั้น...ใจหนึ่งก็อยากจะเผด็จศึกไปซะเลยแต่อีกใจก็หยุดยั้งไว้เพราะอดีตที่เคยทำความผิดมาแล้วมันเป็นเครื่องช่วยเตือนสติ...
(แถมน่าลิ้มลองซะด้วยสิ)
“ฮึก”
“อื๋อ?”
“.............................................................”
(ระ...ร้องให้ซะแล้ว~~...เวรกรรม...ยิ่งแพ้น้ำตาผู้หญิงอยู่ด้วย)
“อา...ผมขอโทษ!!”
“มีแต่คนรักพี่เอ็มทั้งนั้น...ก็ดี!!...มันสมเหตุสมผลอยู่”
(ใบหน้าอานิภาดูเศร้ามาก...เธอน้อยใจหรือไง?...ไอ้ประโยคที่ว่ามีแต่คนรักป้าเอ็มมันหมายถึงอะไรกันแน่?)
“เพราะพี่เอ็มเป็นคนน่ารัก...ปากหวานมีเสน่ห์...อัธยาศัยก็ดี...”
“อาครับ”
(ผลที่ออกมากลับตรงกันข้าม...เราหวังที่จะยกป้าเอ็มมาอ้างเพื่อให้อานิภาเกิดทิฐิว่าตัวเองนั้นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่า...คาดว่าระหว่างสองคนนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้นอย่างแน่นอนแต่มันคืออะไรเล่า?)
“เอาเลย!!...จะเอาความสวยความงามของใครมาทับถมอาอีกก็เชิญ...อ๊ะ!?”
“แค่กอด...ผมไม่ทำมิดีมิร้ายหรอกครับ”
“............................................................”
“เมื่อกี้ผมขอโทษที่ทำให้อาเสียใจ...ใครจะไม่รักอาก็ไม่ต้องไปสนใจแต่อายังมีพี่แคทกับฝนซึ่งเป็นลูกสาวที่น่ารักและมีหลานชายอย่างผมอยู่”
“............................................................”
“ผมไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรแต่อาไม่ควรคิดว่าตัวเองด้อยค่ากว่าคนอื่นนะครับ...คนเรามันไม่เหมือนกัน”
“พูดจาเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาเชียวนะ...อายุยังไม่ทันจะ 20 เลย”
“ไม่เกี่ยว...ผู้ใหญ่บางคนอายุมากแต่ยังคิดไม่ได้ก็มีถมเถไป”
“ว่าใคร?”
“ผมไม่ได้ว่าอาสักหน่อย”
“.............................................................”
“หยุดร้องได้ซะที...อานี่ก็ขี้แยไม่เบาเนอะ?”
“ใครขี้แยกัน?...จะชวนทะเลาะกันอีกแล้วใช่มั้ย?”
“ฮะๆๆ”
“...เอายามาให้อา”
“ครับ”
(เฮ้อ~~...ในที่สุดยอมกินสักที)
.................................................................................................................................................................
...ตกเย็นผมออกจากห้องตั้งใจจะไปดูอานิภาว่าดีขึ้นหรือยังแต่ต้องประหลาดใจเพราะเธอไปไหนไม่รู้...ทันใดก็ได้ยินเสียงมาจากในครัว...
“อาทำอะไรน่ะครับ?”
“ทำกับข้าวเย็นไง”
“รู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าเป็นคนป่วย?...มา...ผมทำเองครับ”
“ไม่!!”
(ดื้อจริงวุ้ย!!)
“เบื่อข้าวต้มกับโจ๊กเต็มทนแล้ว...มื้อนี้อาจะกินต้มยำไก่บ้านแซ่บๆไล่ไข้หวัด”
(เมนูนั่นฝนตั้งใจจะเป็นคนทำหลังจากกลับมา...เอาไงดี?...เราควรบอกพี่แคทให้รู้ไว้ดีกว่า)
“ว่าไงจ๊ะ?”
“แม่พี่นี่ดื้อจริงๆ”
“ทำไมหรือ?”
(เราจึงเล่าวีรกรรมให้ญาติสาวผู้พี่ฟังจนหมด)
“คุณแม่คงจะงอนคุณพ่อที่ไม่มาหาน่ะ”
“หา!?”
“พี่รู้สึกอย่างนั้น...คุณแม่ไม่ได้บอกหรอกแต่ก่อนพี่กับฝนจะไปได้ยินเสียงคุยโทรศัพท์”
(“งั้นฉันตายไปคุณก็ไม่ต้องมางานศพหรอก”
“..............................................................”
“ก็ดี--...เห็นงานสำคัญกว่าครอบครัวกับลูกเมียก็เชิญ!!!”)
“ตายไปก็ไม่ต้องมางานศพ!?...นับว่าอานิภาใช้คำพูดรุนแรงมากเลยนะครับ!”
“แต่พี่ก็เข้าใจคุณพ่อ...ภาระความรับผิดชอบส่วนรวมต้องมาก่อนเรื่องส่วนตัว...คงเป็นงานสำคัญที่ปลีกตัวมาไม่ได้จริงๆ”
“..............................................................”
“ปล่อยให้คุณแม่ทำตามใจของท่านเถอะ...บอลคอยดูห่างๆก็พอ”
“ลุกมาเข้าครัวเองได้แบบนี้ผมว่าไม่เป็นอะไร”
“ฮะๆ...เดี๋ยวก็คืนดีกันเองแหละ...ถึงตอนนั้นคุณแม่ก็อารมณ์ดีแล้ว”
(แต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าอานิภาจะยกพี่สาวของเธอมาเปรียบบ่อยๆทำไม?...ไอ้ครั้นจะถามเจ้าตัวคงไม่ได้เรื่องแน่ส่วนพี่แคทจะรู้หรือเปล่าก็ยังไม่แน่ใจอีก?...ไม่ว่ายังไงต้องหาคำตอบออกมาให้ได้)
“พรุ่งนี้กลับใช่มั้ยครับ?
“อืม--...ทำไมเหรอ?”
“คิดถึงมากจ้า~~”
“คิดถึงใคร?...ว่ามา--”
“สุดที่รักของผมน่ะสิ”
“ตอบไม่ตรงคำถาม...อยากโดนชกตาเขียวรึ?”
“แหม~~...ผมก็คิดถึงพี่แคทคนสวยแถมหึงเก่งไง”
“คนสวยน่ะไม่เถียงแต่ใครหึงเก่งยะ?...ฮึ!!...กลับไปเธอโดน”
“อยากรู้จังเลยว่าจะโดนอะไร?”
“ไม่รู้!!...รู้แต่ว่าฟ้าเหลืองแน่”
(พี่แคทตอบยิ้มๆแต่แค่นั้นก็เกินพอ)
“เฮ่ย!?...ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่...นายคุยกับใครยะ?”
“พี่แคทครับ”
“แน่ใจเหรอว่าเป็นแคท?...เอามาซิ”
“วางสายไปแล้วครับ”
“โฮ่--”
“อาดูประวัติการโทรก็ได้”
“ไม่ต้อง”
(เฮ้อ!!...แผลงฤทธิ์ได้ขนาดนี้ไข้หวัดมันเผ่นหมดชัวร์)
“คอยดูด้วย...อาจะไปอาบน้ำก่อน?”
“ดีขึ้นแล้วสิครับถึงไม่เช็ดตัว”
“แน่นอน”
...........................................................................................................................................................
“.............................................................”
“.............................................................”
“?”
(อานิภามองเราแต่ไม่พูดและข้าวในจานก็แทบไม่ได้แตะ!?)
“...เบื่อคนปากแข็ง”
“ผมเหรอ?”
“เออ!!”
“ยังไง?”
“เจริญอาหารนี่นะ...อร่อยสิท่า?”
“ใช่ครับ”
“แล้วก็จะห้ามไม่ให้อาทำ”
“ผมเป็นห่วงสุขภาพของอา”
“ไม่ได้ป่วยหนักใกล้ตายย่ะ!!”
“คร้าบๆ”
“หัดยอมกันซะมั่ง”
“คร้าบๆ”
(ใครกันแน่?)
“ใช้กำลังบังคับเป็นด้วยแฮะ...ตอนนั้นจะข่มขืนอาจริงๆเหรอ?”
“คร้าบๆ...เอ้ย!!!...ไม่ใช่ๆ”
“ฮ่าๆๆๆ...มีพิรุธนี่หว่า--”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงครับ!!”
“ยังจะปากแข็งไม่เลิกรา...คอยดูนะคอยดู...จะฟ้องยัยหนูของอา”
“งั้นอาก็เตรียมโลงมาเก็บศพผมได้”
“หือ?”
“พี่แคทกับฝนหึงแรงมาก...คิดว่าพวกเธอจะปล่อยผมไปเหรอ?”
“นั่นสินะ...นายต้องตายแน่”
(ไม่ได้ให้กำลังใจกันเล้ย!!!)
“.....................................................”
“.....................................................”
“อาไม่กินข้าวล่ะครับ...เอามองแต่ผม”
“แค่นี้ก็อิ่มเอิบใจพอแล้ว”
“?”
“ทำอาหารแล้วอีกฝ่ายกินอย่างอร่อยแค่นี้คนทำก็ดีใจแล้ว”
“อ่อ”
“.......................................................”
(อะไรอีก?...ชักเขินล่ะเนี่ย)
“ขอบคุณที่บอลเป็นสุภาพบุรุษ”
“โฮ่ย~~...เห็นอย่างนี้ผมก็จะไม่ยอมผิดคำพูด”
“หมายความว่า...ถ้าสมมติอายอม...บอลก็จะ...”
“จะกลัวผมตอนนี้ก็ยังทันนะครับ”
“ไม่มีทาง!!...อารึจะกลัวบอล?”
“.....................................................”
...หัวค่ำหลังทานข้าวเย็นเรียบร้อยสักพักฝนโทรมาคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้...ผมก็คุยไปบ่นเธอไปตามประสาแต่ไม่ได้รู้สึกรำคาญหนำซ้ำยังชอบฟังเสียงสาวเจ้าอีกด้วย...
(การพูดจาคล้ายอานิภามากๆ)
“กินยาหรือยังครับ?”
“ทำอย่างกับอาเป็นเด็กอีกแล้ว--”
“ก็กินหรือยังล่ะครับ?”
“ยัง”
“นั่นไง!!”
(ยัยฝนแยกร่างมาหรือเปล่าวะ?)
“ก็เป็นซะอย่างนี้...จะให้ผมทำอย่างตอนเที่ยงอีกใช่มั้ย?”
“กล้าทำเรอะ?
“ทำไมจะไม่กล้าก็ทำมาแล้ว?”
(อานิภาได้ยินก็วิ่งหนีและพยายามจะเข้าห้องแต่เราตามเข้าไปหล่อนจึงคว้าหมอนขึ้นมาขู่)
“เข้ามาตีจริงๆด้วย!!”
“แค่นี้ไม่คณามือผมหรอก”
“ย้ากกกกก...นี่ๆๆ”
“หนอย!!”
“บอลสู้อาเรอะ?
“จับตีก้นซะเลยดีมั้ย?...ทำไมดื้ออย่างนี้?”
“อ๋า~~”
...ผมตรงเข้าไปจับตัวอานิภาอุ้มช้อนบ่าซึ่งก็เธอพยายามดิ้นผมเลยนึกหมั่นเขี้ยวตีก้นของหล่อน...อื้อฮื่อ~~...นุ่มมือชะมัด...อานิภาทุบหลังบึกๆร้องให้ปล่อยไม่หยุด...
“หลานบ้าอะไรเนี่ยตีตูดอาตัวเอง?...ลามกที่สุด!!!”
“ถ้ายังดื้อกับผมจะยิ่งกว่านี้แน่”
“ทำไม?...บอลจะทำอะไรห๊ะ?...อาก็อยากรู้เหมือนกันย่ะ!!”
“อยากรู้ใช่มั้ย?”
“!?”
(เรายกตัวอานิภาเปลี่ยนท่ามาเป็นช้อนอุ้ม...ตาประสานตา...มันจะบ้าตาย...ยิ่งมองไหงน้องสาวพ่อถึงได้น่ารักขนาดนี้!!!!)
“.........................................................”
“.........................................................”
“...ยอมก็ได้”
“ว่าไงนะครับ?”
“ยอม...ก็ได้”
“ยอมอะไร?”
“กินยาอ่ะ”
(แหม~~...นึกว่ายอมให้ทำเรื่องอย่างว่าซะอีก)
“นี่อามาเป็นพยาบาลได้ยังไง?”
“ห๊า~~...หมายความว่าอะไรน่ะ?”
“พยาบาลบอกให้คนไข้กินยาตามหมอสั่งแต่ถึงทีตัวเองกลับดื้อไม่กินทั้งที่ป่วย...คนไข้รู้เข้ามีหวังหัวเราะเยาะตาย”
“ยุ่งน่า!!”
(กระทั่งลูกสาวตัวเองยังเคี่ยวเข็ญด้วยแต่พอทีถึงตัวเองบ้าง...นึกไปนึกมาก็ขำ)
“ทำไปเพื่อประชดใครกันแน่น้อ?”
“ฮึ่ม~~...ประชดอะไรมิทราบ?”
“ไม่ใช่ก็แล้วไป...คืนนี้อาอย่านอนดึกนะครับ...พักผ่อนเยอะๆ”
“ฮึ!!”
(สงสัยอานิภาจะโกรธเราเข้าแล้วจริงๆแฮะที่ไปตีก้นเธออย่างนั้นแต่ว่าจนบัดนี้ความนุ่มเนียนเราก็ยังรู้สึกได้ที่ฝ่ามืออยู่เลย)
............................................................................................................................................
ป๊าด มีให้ลุ้นหลายฉาก นายบอลจะขยายฮาเร็มอีกไหมเนี่ย
ตอบลบมีความสุขมาก นายบอลเริ่มคุมเกมได้แล้ว อานิภาก็ชวนฝันจริงๆ
ตอบลบfake love ทันสมัยจริงๆ ครับท่าน
ตอบลบขอบคุณครับ
เพิ่งเห็น 101(1) ผมอ่านข้ามมา 101(2) เฉย ไม่นึกว่าจะลงไว ขอบคุณมากครับ
ตอบลบเชียร์อานิภา อีกคนแล้วสิ เลือกเชียร์ไม่ถูกเลย
บอลคุยกับแคทน่ารักมากๆ คนหนึ่งหื่นและลามกใส่ อีกคนขู่ปากแข็ง จบด้วยแคทตามใจบอลทุกครั้ง อีกทั้งแถมแบบให้ประทับใจสุดๆ
ตอบลบอยากได้ฉากกับแคทแบบเต็มอีกซักทีแท้ ส่วนบอลยกเว้นแม่ยายซักคนเถอะ แต่กลัวคำขอจากลูกแฝดจริง อยากได้อะไรจะสมหวังทุกอย่าง
ตอบลบลงต่อก่อนปีใหม่อีกสะตอนนะคับ
ตอบลบ