ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 100 “เหนือเหตุผล!?”
“โอ๊ย!!...เจ๊เบาหน่อย~~”
“อย่าโวยนักเลย...ทำตัวเองทั้งนั้น”
“หงึ!!...หนูชนะนะเออ”
“แล้วยังไง?...เจ็บตัวทั้งคู่”
...เรื่องของเรื่องคือเมื่อเย็นวานฝนกับจีสาวทอมรุ่นน้องของผมนัดหมายซัดกันให้รู้แพ้ชนะหลังจากที่เป็นไม้เบื่อไม้เมาอย่างยาวนานและได้ยินว่ายัยผีเป็นฝ่ายท้าก่อนซะด้วย...
(“วันนี้จะได้รู้กัน”
“ย่อมได้”
“ทั้งคู่ฟังให้ดี...ทุกอย่างต้องเป็นไปอย่างยุติธรรม...มือเปล่าไม่มีอาวุธไม่ใช้กลโกง”
“หนูไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว”
“เล่นโกงไม่ใช่แนวทางของฉันหรอก”
“แน่ใจรึ?...แกจะต้องเสียใจแน่นังทอมวิตถาร”
“อย่ามายั่วยุกันให้ยาก...ยัยคนวิปริตติดพี่ชาย”
“หนอย!!!”
“เออ!!...แทงใจดำงั้นเรอะ?”
“หยุดนะ!!...นี่จะประลองกันด้วยฝีปากหรือไง?”
“............................................................”
“............................................................”
“ไม่จำกัดเวลาจนกว่ามีฝ่ายไหนเอ่ยปากยอมแพ้แต่ถ้าพี่เห็นว่าไม่อยู่ในสภาพที่จะสู้ได้แล้วก็ยุติทันที”
“ได้เลยเจ๊”
“ตกลงตามนั้น”
“ทั้งคู่จงแสดงฝีมือออกมาให้เต็มที่แล้วไม่ว่าใครจะแพ้หรือชนะทุกอย่างต้องจบลงในวันนี้...จะไม่มีครั้งต่อไป”)
“ที่ว่าชนะ”
“อ๋อ!!...เค้าชนะหมดไม่ว่าจะความเร็ว...ไหวพริบ...อุ!!...เบาสิพี่”
“แต่ความอึดน้องแพ้”
“นังทึกนั่นมันไปโด๊ปอะไรมาก็ไม่รู้...โดนหวดล้มไปตั้งหลายครั้งยังลุกขึ้นได้หน้าตาเฉย...ฮึ!!...ถ้าหนูใช้บาทามรณะเร็วกว่านั้นก็ตัดสินกันได้แล้ว”
“เสร็จแล้ว...นั่งพักไม่ต้องออกไปข้างนอกสัก 2-3 วัน”
“ไม่ถึงหรอก”
“อย่าเถียง”
(เท่าที่ดูฝนไม่ได้บาดเจ็บมากแต่จีนี่สิเป็นยังไงบ้างไม่รู้...ยังไงเธอก็เป็นรุ่นน้องฉะนั้นสมควรจะไปเยี่ยม)
“...นายมาทำไม?”
“ก็มาเยี่ยมเธอไง”
“กลับไปดูแลน้องสาวนายจะดีกว่า”
“อะไร?...เพิ่งมาถึงก็ไล่กันเลย”
“เดี๋ยวฝนรู้ก็มากระทืบฉัน”
“เธอไม่ทำแบบนั้นหรอก...เลิกแล้วต่อกันไปไม่ใช่รึ?”
“ยัยนั่นมันขี้หึงจะตายไป...นึกรึว่าจะไม่ทำ?”
“หา?”
“อย่าบอกว่านายไม่รู้”
“เอ่อมันก็...”
“ฉันรู้ว่านายกับยัยนั่นได้กันไปแล้ว”
“จี!!...เธอพูดอะไร?”
“ยัยนั่นเป็นคนพูดออกมาจนหมดเปลือก”
“ตอนไหน?”
“ตอนที่สู้กัน”
(“ยังจะลุกขึ้นมาอีก...แกนี่...อึดกว่าที่คิดนะ”
“แค่นี้...ล้ม...ฉันไม่ได้หรอก”
“ใช้ได้!!”
“ชิ!!...ตวัดขาเหมือนตวัดแส้เชียวนะ”
“แกถอยหลังไปขนาดนั้นอย่ามามารยา”
“ใครจะโง่รับแรงเตะของคนบ้าพลังอย่างหล่อนวะ?”
“ดี--...อึดยิ่งกว่าควายแบบนี้ฉันชอบ...ฉัน...ฉันจะเตะให้กระดูกหักทั้งตัว”
“ทำได้ก็ลองดูเซ่!!!”
“เหนื่อยกันแล้วสิ...งั้นหยุดกันได้ล่ะมั้ง?”
“ไม่นะเจ๊!!”
“ใครจะให้หยุดเล่า?”
“ปล่อยขาฉันเว้ย!!”
“ฉันไม่ให้หล่อนหวดกลิ้งง่ายๆแน่”)
“จังหวะนั้นฝนก็พูดเรื่องน่าสนใจออกมา”
“?”
(“จะไม่ยืดเยื้ออีกแล้ว...รีบเผด็จศึกแกจะได้กลับไปเอากับผัวฉัน”
“ผัว...หมายความว่าเธอกับ...”
“โง่หรือแกล้งห๊ะผัวฉันก็มีอยู่คนเดียว...อย่างแกที่เล่นสนุกกับของปลอมจะเข้าใจอะไร?”
“หึๆ...ฉันว่าไว้ไม่ผิด...เธอมันจิตวิปริตมีอะไรกับพี่ชายตัวเอง...อ๊ากกกก”
“ปากดีนักแต่แขนแกยังไม่หักหรอก...เอ้าลุกขึ้นมา!!...ได้เวลาฉันจะใช้บาทามรณะฝังศพแกแล้ว”
“เป็นเกียรติอย่างยิ่งแต่ทำให้ได้ก่อนค่อยโม้เถอะ”
“คืนนี้แกใช้ของปลอมเล่นอะไรๆวิตถารไม่ได้ล่ะเพราะแกจะเจ็บปวดแบบเจียนตาย...เจ๊!!”
“พี่ขอเตือนสักหน่อยนะ...ไม้ตายถ้าใช้ไม่ได้ก็อย่าใช้”)
“ฉันพูดถูกมั้ย?”
“ไม่ผิดเลย”
“งั้นก็กลับไปได้แล้ว”
“ก็ได้...เอ่อ--...พี่เอายามาให้”
“ฉันมี”
“แต่พี่ได้มาจากที่บ้านโยนก...สรรพคุณดีมากๆ”
“...ยัยฝนก็ใช้รึ?”
“อะ...อืม”
“..........................................................”
“ลองใช้ดูสิ”
“...ขอบใจ”
...การแสดงออกของจีที่มีต่อผมนั้นรู้สึกเหมือนจะดีขึ้นคือกิริยาเธอนุ่มนวลไม่ดุด่าว่ากล่าวหรือประชดประชันอะไร...พอผมเดินออกมาไม่กี่ก้าวก็หันไปเห็นสาวรุ่นน้องทรุดนั่งเอามือกุมน่องจึงรีบเข้าไปดู...
“จีเป็นอะไร?”
“ฉันไม่เป็นอะไรน่า--...นายกลับไปได้แล้ว”
“จะกลับได้ยังไง?...เธอดูเจ็บมาก”
“เพราะน้องจอมวิปริตของนายนั่นแหละ...ตัวก็เล็กๆแต่เตะหนักฉิบหา-...ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน?”
“เข้าไปในบ้านก่อน”
“..........................................................”
“ขอดูขาหน่อย”
“..........................................................”
“ตรงนี้ใช่มั้ย?”
“..........................................................”
“เจ็บก็บอกอย่าฝืน”
“ฉันไม่ใช่เด็กนะ!”
(นี่แหละนิสัยเด็กๆละ)
“นั่งพักสักนิดคงจะดีขึ้น...เธอมีข้าวกลางวันกินหรือยัง?”
“ไม่มี...เดี๋ยวต้มบะหมี่กิน”
“งั้นพี่ทำให้เอง”
“.............................................................”
...ใช้เวลาไม่นานผมทำไข่ตุ๋นทรงเครื่องมาให้จีลองชิม...ดูเธอจะแปลกใจนิดๆแต่ก็ชมว่าอร่อยดี...
“ยัยฝนสอนเหรอ?”
“เปล่า--...พี่ทำเป็นมานานแล้ว”
“เก่งนะ...แบบนี้แหละผู้หญิงชอบ”
“พี่กลับล่ะ...ดูแลตัวเองด้วย”
“เออ--...ป่านนี้ยัยนั่นคงชะเง้อคอยหาแย่”
“ไม่หรอก”
“แล้วที่มานี่มันรู้หรือเปล่า?”
“ไม่รู้”
“หึ!!...เดี๋ยวยัยขี้หึงนั่นก็ได้มาแหกอกฉัน”
“พี่ไม่บอกหรอกน่ะ”
“...........................................................”
.......................................................................................................................................
(แต่ไปๆมาๆพี่แคทดันรู้ซะเสียฉิบ...แค่เรากลับมาถึงบ้านเธอก็ยืนรอที่หน้าประตู)
“ใจดีจังนะ”
“ก็ฝนทำให้เธอเจ็บหนักผมเลยไปเยี่ยม”
“ไม่ได้ว่าอะไรแต่เด็กนั่นก็ควรจะรู้”
“ผมจะบอกครับ”
“อืม”
...แต่เอาเข้าจริงผมก็ไม่กล้าบอกเพราะวันนี้เห็นฝนอารมณ์ดีเป็นพิเศษและหลังจากมีเพศสัมพันธ์กันก็ยิ่งรื่นรมย์มากขึ้น...
“ตัวเอง~~”
“หือ?”
“มีลูกกันมั้ย?”
“เฮ่ย!!...ยังเร็วไป”
“ก็เค้าอยากมีอ่ะ!!”
“ต้องคิดดีๆเว้ย!!!”
“ฮ่าๆๆ...โอเคๆ”
(หนูรินจะว่าไงกัน?)
.....................................................................................................................................................
“กินข้าวบ้านพี่เซค”
“ไปด้วยกันมะ?”
“เธอไม่ได้ชวนฉันนี่แล้วจะไปทำไม?”
“รู้...แต่น่าจะใช้โอกาสนี้ปรับความเข้าใจกัน”
“พี่แคทลองคุยกับพี่เซคก่อนดีกว่าครับว่าโอกาสนั่นจะเกิดขึ้นมั้ย...ไปกันเถอะ...ผมไปด้วยเดี๋ยวอาหารจะไม่อร่อยซะเปล่าๆ”
“งื่อ~~”
“ตามใจ...งั้นก็อยู่บ้านดีๆ”
...จากครั้งก่อนๆที่พี่แคทกับฝนไปทานอาหารเย็นที่บ้านพี่เซคกว่าจะกลับก็ 3-4 ทุ่มและไอ้ครั้นจะออกไปหาเพื่อนก็กลัวโดนสองสาวดุ...หือ...ผมเป็นคนกลัวเรื่องพรรค์นี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...
“ไม่มีทางร้อก~~...จะไปซะอย่างใครห้ามได้?”
“อาไง!!”
“อื๋อ?”
“ค่ำมืดโพล้เพล้ยังจะออกไปไหนน่ะ?”
“ผมจะไปหาเพื่อน”
“บอลนี่ใจร้ายจริง...จะให้อาอยู่บ้านคนเดียวไม่ห่วงความปลอดภัยบ้างหรือ?”
“แหม--...ใครจะกล้าครับ?”
“ผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียวเธอรับประกันได้เรอะว่าจะไม่มีอันตรายเกิดขึ้น?”
(เถียงไม่ออกเลยตู)
“ผมอยู่ก็ได้ครับ”
“มันสมควรต้องเป็นอย่างนั้น”
“...................................................................”
...อานิภาเริ่มงานที่โรงพยาบาลแห่งใหม่ได้ 4 วันแล้วซึ่งฝนเล่าว่าแม่ของเธอดูจะมีความสุขมากขึ้นกว่าแต่ก่อนอย่างชัดเจนทีเดียว...ผมก็ไม่รู้หรอกว่าที่ทำงานเก่ามีปัญหาอะไรแต่ให้คิดแง่ดีคือเธออยากจะมาอยู่ใกล้ลูกๆ...
(ได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างว่าอานิภามีเด็กหนุ่มมาจีบซึ่งเราก็ไม่แน่ใจว่าจริงหรือเปล่า?)
“มากินข้าวกัน...อาซื้อกับข้าวมาหลายอย่าง”
“มีแต่ของชอบผมทั้งนั้นครับ”
“อารู้ว่าบอลชอบอะไรบ้าง?”
“คิดถูกแล้วที่ไม่ออกไป”
“เห็นมั้ย?...ใจคอจะให้อากินข้าวเหงาคนเดียว”
“จริงๆอาก็ไปกับพี่แคทได้นี่ครับ”
“ไม่เอาหรอก...ปล่อยให้เด็กๆเขาสนุกสนานกันไป”
“นั่นสิ”
“แล้วบอลล่ะทำไมไม่ไปด้วย?”
“ผมเข้ากับคนบ้านนั้นไม่ได้อาก็รู้”
“เพราะความเจ้าชู้มั้งนะ”
“มีส่วนครับ”
“ยอมรับแล้วเหรอ?”
“ก็ไม่รู้จะปฎิเสธเพื่ออะไร?”
“คุยถึงเรื่องนี้ทีไรอาก็อดคิดไม่ได้ถึงเรื่องของบอลกับพี่เอ็ม...เฮ้อ~~...มันยุ่งอิรุงตุงนังไปหมด”
“ยังไงครับ?”
“หัดคิดเอาเองบ้างสิยะ...ฮึ!!”
“........................................................”
................................................................................................................................................
...กินข้าวเสร็จผมนั่งพักผ่อนในห้องรับแขกดูทีวีไปตามเรื่องส่วนอานิภากำลังคุยโทรศัพท์อยู่ด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด...เธอยังไม่เปลี่ยนชุดพยาบาลแต่น่าเสียดายที่ใส่กางเกงเพราะผมชอบดูตอนสวมกระโปรงมากกว่า...
(แต่ก็เห็นขอบกางเกงในเหมือนกัน)
“เดี๋ยวนี้เขาฮิตกันจังเลยนะ...เธอว่ามั้ย?”
“?”
“เรื่องนี้จะโทษผู้หญิงฝ่ายเดียวมันไม่ได้หรอก”
(เรื่องของแม่บ้าน)
“เฮอะ!...อายุปูนนั้นแล้วจะมีอีหนูก็เชิญเหอะ!!”
(พูดถึงใคร?)
“แต่มันจะไม่ใช่อย่างนั้นน่ะซี่~~...กลัวไปหลงแม่สาวพราวเสน่ห์ใกล้ตัวนี่แหละ!!!”
(ตาดูทีวีแต่หูเงี่ยฟังที่อานิภาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนอย่างตั้งใจ)
“ไม่สนหรอกย่ะเพราะฉันไม่มีรสนิยมชอบกินเด็กหนุ่ม!!”
(เฮ่ย!?)
“ฮะๆๆๆ...ก็ฉันตัดรำคาญถึงได้มาอยู่กับลูกสาวนี่ไง”
(อย่าบอกนะว่าอานิภามีหนุ่มตามจีบอย่างที่เขาร่ำลือกันจริงๆ!?)
“เออ!!...วันหลังลงมากินเหล้ากัน”
(หลับตานึกก็ถือว่าเข้าเค้าเหมือนกันเพราะน้องสาวพ่อคนนี้ยังเช้งสวยอยู่ไง)
“เฮ่ย!!...รู้นะเว้ยว่าแอบฟังน่ะ?”
“อาจะรู้ได้ไง?”
“หึ!!...ไม่รู้ก็เซ่อเต็มทีแล้ว...ยังไง...ผู้ชายนี่มันเหมือนกันหมดเลยใช่มั้ย?”
“ผมไม่รู้ว่าอากำลังพูดถึงใคร?”
“จะใครก็ช่าง...บางคนก็ชอบมีอีหนูแต่ยังมีคนที่ชอบสาวแก่ด้วย”
“หลอกด่าผมหรือเปล่าเนี่ย?”
“บอลจะรับก็เชิญนะ”
...เผอิญผมมีประสบการณ์กับทั้งสาวน้อยสาวใหญ่มาพอสมควรเลยไม่แน่ใจว่าอานิภาตำหนิผมหรือเปล่า...ไม่อยู่ให้ถูกด่าดีกว่าคิดดังนั้นจึงปิดทีวีเตรียมจะขึ้นห้องตัวเองแต่ก็ถูกเบรกไว้...
“ทนฟังไม่ได้เรอะ?”
“ผมว่าเราอย่าคุยเรื่องนี้กันเลยดีกว่าครับ”
“ทำไมจะคุยไม่ได้?”
“อารู้ว่าผมนิสัยเสียเรื่องผู้หญิงคุยไปก็ทะเลาะกันเปล่าๆ...ผมยอมรับว่าเป็นผู้ชายอย่างนี้และจะให้แก้ไขก็คงยาก”
“.............................................................”
“แต่ผมก็พยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ”
“อามีอะไรจะถาม”
“อะไรครับ?”
“ที่นี่ไม่สะดวก...อีกครึ่งชั่วโมงอาจะไปคุยด้วย”
...ไม่รู้ว่าอานิภามีอะไรพูดกับผมแต่ท่าทางจริงจังไม่เบา...ผมจึงใช้จังหวะนี้ไปทำธุระให้เรียบร้อยแล้วรอที่ห้องตัวเอง...
“เข้าไปนะ”
“ครับ”
(อานิภายังไม่เปลี่ยนชุดแต่ถือผ้าเช็ดตัวมาด้วย...คงคุยเสร็จแล้วจะไปอาบน้ำเลย)
“มีอะไรจะถามผม?”
“......................................................”
(ไม่ตอบแต่มองเรา)
“เอ่อ--”
“บอลจะว่ายังไงถ้าวันหนึ่งรู้ว่าฝนหรือแคทแอบไปมีคนอื่น?
“หา?”
“แค่สมมติ...จะตกใจทำไม?”
“ตกใจสิครับจู่ๆอาก็พูดแบบนี้”
“แล้วว่าไงล่ะ?”
“ผม...”
“เอางี้มาเล่นเกมส์กันดีกว่า”
“เกมส์อะไรครับ?”
“โกหกนั้นตายตกนรก”
(เออะ!!)
“กำหนดรางวัลด้วยจะได้น่าเล่น...เรื่องเครียดๆก็ทำให้มันสนุกสนานซะ”
“รางวัลอะไรดีครับ?”
“จ่ายเงินดีมะ?”
“ผมไม่อยากได้เงินหรอก”
“หนอย~~...พี่เอ็มให้เยอะแล้วใช่มั้ยยะ?”
(เถียงไม่ออก)
“เรื่องเงินน่ะพี่เอ็มให้บอลแน่อยู่แล้วแต่บางครั้งก็แลกกับไปนอนกันสินะ”
“อา!!...ไหนว่าจะไม่พูด?”
“ก็นี่แหละคำถามแรก”
“เอ๋?”
“ถ้าไม่อยากให้พูดก็ตอบมาสิ”
“ผมยังไม่รู้เลยว่าถ้าตอบถูกใจอาแล้วจะได้รางวัลอะไร?”
“ก็บอลไม่อยากได้เงินนี่นางั้นจะเอาอะไรจากอา?”
(อดคิดชั่วไม่ได้ซะงั้น)
“โน!!!...บอกก่อนว่าห้ามเป็นเรื่องนั้น”
“ผม...ผมยังไม่ได้พูดอะไรนะครับ”
“นึกว่าอาไม่รู้รึ?”
“งั้น...อาเสนอมาเลยก็ได้”
“เธอตอบมาก่อน”
“คำถามคือ?”
“ก็เมื่อกี้ไง...บอลยังไปนอนกับพี่เอ็มอยู่หรือเปล่า?”
“...ไม่บ่อยครับ”
“ส่วนใหญ่ไปที่ไหน?”
“นี่คำถามที่ 2 ใช่หรือเปล่า?”
“ยังอยู่ในคำถามแรก”
“ตามโรงแรมม่านรูดครับ”
“ทำไม?”
“มันเงียบดี”
“ในเมืองเหรอ?”
“ส่วนใหญ่นอกเมืองครับ”
“แล้ว...บอลใส่ถุงยางมั้ย?”
“ไม่ค่อยใส่”
“โห~~”
(ถามเพราะอยากรู้หรืออะไรกันแน่?)
“เอาล่ะ...คำถามนี้อาพอใจแต่...”
“?”
“อย่าไปให้มันบ่อยนัก...เกรงใจลูกแคทกับลูกฝนของอามั่ง”
“แต่ช่วงนี้ก็ไม่ได้...”1
“นั่นแหละ!!...ไม่ไปได้เลยยิ่งดี...ไม่งั้นอาจะบอกนะเออ!!!”
“อย่านะครับ!!”
“ฮึ!!”
“อะ...อาครับ...แล้วรางวัลคืออะ...เอ้ย!!”
...ผมยังไม่ทันจะพูดจบก็ตกใจอ้าปากค้างเพราะอานิภาค่อยๆแกะกระดุมเสื้อพยาบาลทีละเม็ดและถอดมันออกเผยให้เห็นยกทรงสีเขียวอ่อน...ผมต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากและไม่คาดคิดว่าอานิภาจะทำอย่างนี้ต่อหน้าต่อตา...
“ถูกใจหรือเปล่า?”
“สุดยอดครับอา”
“คำถามต่อไปจะเล่นมั้ย?”
“เล่นครับเล่น”
“แต่เป็นคำถามสุดท้ายแล้วนะ”
“อ้าว!?”
(แค่นี้เองรึ)
หมายความว่าอาจะถอดกางเกง
ใช่
รีบถามเลยครับ
ฮะๆๆ...เจ้าเด็กลามกเอ้ย...ตั้งใจฟังคำถามให้ดีล่ะ
“ครับ”
“เพื่อนอาเล่าให้ฟังว่าสามีแอบไปมีเมียน้อย”
“หืม?”
“บอลบอกทีว่าอาควรจะแนะนำเขายังไง?”
“อืออออออ--...ผมแนะนำว่าให้เปิดอกคุยกันให้รู้เรื่องไปเลย”
“เปิดอกคุย...อย่างนี้น่ะเหรอ?”
“แหม่~~...มันก็”
“ฮะๆๆๆ...ไปๆมาๆก็มีอาคนเดียวที่เปิดอก”
(เขินเลย)
“คุยกันให้ชัดเจนรึ?”
“ผมว่านี่คือวิธีที่ดีที่สุดแล้ว”
“ก็...เข้าที...อะไรที่มันไม่ชัดเจนก็ทำให้มันเคลียร์ไป”
“ใช่ครับ”
“เอาไป 30 คะแนน”
“จากเท่าไหร่?”
“100”
“อ้าว!!...แบบนี้ผมก็...”
“ตอบไม่ถูกใจอา”
“ไหงงั้นล่ะครับ?”
“เพราะอามีวิธีที่ดีกว่านั้นอีก”
“มันคือ?”
“ไม่บอก!!”
...น่าเสียดายชะมัดที่อดเห็นอานิภาถอดกางเกงพยาบาล...เธอหยิบเสื้อแล้วเดินออกไปจากห้องแต่ทว่า...
“อาลืมผ้าเช็ดตัว”
“โอ้ใช่!!”
“อื๋อ?”
“อะไรจ๊ะ?”
“อา”
(เจ้าหล่อนถอดกางเกงเมื่อไหร่ไม่รู้แต่เดินเข้ามาในห้องเพื่อมารับผ้าเช็ดตัวจากมือเรา)
“เห็นแล้วนะ...ถือว่าปลอบใจ”
“สวยจัง”
“อะไรสวย?”
“กางเกงในของอา”
“คนใส่ก็สวยย่ะ!!!”
(สาวเจ้ามองค้อนให้และเดินเข้าห้องไปปล่อยให้เราแทบคลั่งตายกับกางเกงชั้นในสีเขียวอ่อนของหล่อนที่มันบางมากจนเห็นกลุ่มเส้นหมอยสีดำอย่างชัดเจนมิหนำซ้ำบั้นท้ายขาวๆนั่น...โอ้ย!!!...หัวใจจะวาย)
“อาครับ”
“หือ?”
“จริงๆแล้วอามีเหตุผลอะไรกันแน่?”
“บางทีคนเราก็จะทำอะไรที่มันเหนือเหตุผลไม่ใช่หรือ?”
“มันก็จริง”
“สักวันหนึ่งก็จะได้รู้เอง...บอลดีกับลูกๆของอาให้มากเถอะ”
................................................................................................................................................
“อาหารอร่อยจังแต่เสียดายพี่ม่อนไม่อยู่”
“วันนี้มีสอบ”
“สักพักพวกหนูจะกลับนะคะ”
“จะรีบไปไหนล่ะเพิ่งสองทุ่มกว่าเอง?”
“บอลอยู่คนเดียวส่วนคุณแม่กลับหรือยังไม่รู้”
“จะไปห่วงเจ้านั่นทำไมกัน?...มีใครทำอะไรมันได้นอกจากพี่กับม่อน”
“พี่เซค!”
“ถูกต้องหรือเปล่าเล่า?...ถ้าพี่หรือม่อนไม่ทำอะไรเจ้านั่นก็ไม่มีอะไรหรอก”
“พี่พูดเหมือนกับ...”
“ใช่...ว่ากันตรงๆคือชีวิตมันอยู่ในกำมือพี่ไง”
“ถ้าพี่อ๋อมได้ยินต้องไม่เห็นด้วย”
“แล้วแต่...เออใช่”
“คะ?”
“ครั้งหน้าชวนเขามากินข้าวที่นี่สิ”
“เอ๋?”
“พี่เซคพูดจริงเหรอ?”
“จริง!!...พามาด้วยล่ะ”
.............................................................................................................................................
“หืม!?...นายมาทำอะไรอีก?”
...วันนี้ผมก็มาเยี่ยมจีอีกครั้งแต่พอกดกริ่งที่รั้วแล้วไม่มีใครออกมาจึงเดินเข้าไปเองและพบว่าประตูบ้านไม่ได้ล็อคซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่จีออกจากห้องน้ำในสภาพนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว...สาวรุ่นน้องมองหน้าผมด้วยความประหลาดใจ...ซวยแล้วไงถือวิสาสะเข้ามาในบ้านเฉยๆแถมเธอยิ่งไม่ชอบหน้าผมอยู่ด้วย!!!!...
............................................................................................................................................
ดีใจที่ท่านมาเขียนให้ได้ติดตามกันต่อนะครับและขอให้ท่านสุขภาพแช็งแรงนะครับ
ตอบลบอานิภานี่ไม่รู้ว่าจะมาแนวไหน
ดีใจมากๆครับ ที่ท่านกลับมา ขอให้ปัญหาของท่าน ADSLman ผ่านไปได้ด้วยดีนะครับ เกือบลืมเนื้อเรื่องหมดแล้ว ต้องมาอ่านใหม่ 55
ตอบลบดีใจมากๆครับ ที่มีตอนที่ 100 เป็นกำลังใจให้นะครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ ที่กลับมาแล้ว ขอให้สุขภาพแข็งแรงครับ
ตอบลบมาแล้วววววว
ตอบลบขอหลายๆตอนเลยน่ะครับท่าน
ตอบลบโอ้ อึ้งเลยครับ ตำนานกลับมาแล้ว ยินดีต้อนรับกลับครับ คุณ adslman
ตอบลบกลับมาแล้ว ขอบคุณครับ
ตอบลบหายไวไว รักษาสุขภาพนะครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ ขอให้สุขภาพแข็งแรงน่ะครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ
ตอบลบคอยแวะเวียนเข้ามาดูอยู่เรื่อยๆ
วันนี้ประสบความสำเร็จ สมความตั้งใจแล้ว
คิดถึงครับ
ดีใจครับที่กลับมาเขียนอีกครั้ง
ตอบลบหายหน้าหายตาไปนานมากๆเลย
ตอบลบคิดว่าเลิกเขียนแล้วแต่แอบมาดูอยู่บ่อยๆ
อ่านวนไม่รู้กี่รอบล่ะ5555+
Living legend
ตอบลบในที่สุดก็กลับมาได้อ่านต่อแล้วครับ ขอบคุณที่กลับมาครับ ตอนต่อไปขออย่าให้ถึงปีเลยครับคนรอใจจะขาด🙂🙂🙂
ตอบลบกรี๊ดดดดด มาแล้วววว ท่านสบายยดีมั้ยครับ ห่างหานไปนาน ยิ่งโควิดด้วยรักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ตอบลบยิ่งกว่าคิดถึง เทพมาก สุขภาพแข็งแรงนะครับ
ตอบลบหุยยย.. ชอบอานิภามากๆ ครับ อ้อล้อดีจริงๆ
ตอบลบขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ เป็นอีก 1 กำลังใจให้หายป่วยครับ
ตอบลบเป็นกำลังใจให้ครับผม ยังติดตามผลงานอยู่นะครับ ขอให้สุขภาพแข็งแรง ผ่านช่วงโควิดไปได้ครับ
ตอบลบดีใจทีมีตอนใหม่ แต่เสียดายทีตอนใหม่ไม่มีบทของลูกๆบอล โผล่ออกเลย
ตอบลบดีใจมาก ที่ได้อ่าน ตอนที่ 100
ตอบลบยินดีต้อนรับการกลับมาคับ
ดีใจมากๆๆๆๆ เลยครับ ที่ท่าน adslman กลับมาแล้ว ขอให้กลับมาเขียนต่อเรื่อยๆ นะครับ สนุกมากเลยครับ
ตอบลบดีใจที่ท่านกลับมาครับ รอมาปีกว่าแล้ว
ตอบลบมาต่ออีกนะครับสู้ๆๆ
ตอบลบยอดเยี่ยมมากเลยครับ ในที่สุดตอนที่ 100 ก็มาจนได้ คิดถึงเรื่องนี้มากๆเลยครับ เนื้อเรื่องสนุกดี และมีความแปลกใหม่อยู่ตลอดเวลา ผมขอเป็นกำลังใจให้ผู้แต่งอีกคนนึงนะครับ ขอให้สู้ๆกับทุกปัญหาและอุปสรรค และมีพลัง ทั้งกายและใจ ที่จะสร้างสรรค์สิ่งดีต่างๆรวมถึงผลงานชิ้นต่อไปในอนาคตด้วยนะครับ
ตอบลบขอบคุณครับ ปีละตอน ก็ยังติดตาม
ตอบลบรอมานาน..ในที่สุดท่านผู้ประพันธ์ก็นำอนใหม่มาให้เสพกัน..
ตอบลบอานิภานี่บอกเลย..ช่างร้ายกาจเสียจริงๆ
อย่างรู้ว่าเนื้อหามันถึงเลย 60 เปอร์แล้วยัง ขอบคุณที่กลับมาครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับที่ท่านยังเขียนอยู่ เป็นกำลังใจให้เขียนลงให้อ่านบ่อยๆนะครับ
ตอบลบขอเขียร์ให้แรงบันดาลใจกลับมาไว ๆ ครับ
ตอบลบปมเนื้อเรื่องแต่ละตัวละคร ยังค้างอยู่อีกบานเลย
ขอบคุณท่านadslman ที่กลับมาทำให้มีความสุขในการอ่านต่อ ฝีมือท่านไม่ตกเลย เนื้อเรื่องชวนให้ติดตามตลอด ความฝันอยากเห็นบอลกับอานิภาจั้มบ้ะกัน เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ตอบลบเนื้อเรื่องชวนให้ติดตามตลอด มีให้ลุ้นรอติดตามตอนต่อไปได้ทุกคร้ง ขอบคุณมากๆครับ
ตอบลบรอติดตามต่อคับลงตอน101102103ด้วยคับใจจะขาด
ตอบลบในที่สุดก็กลับมาสานต่อ ขอบคุณมากครับ
ตอบลบว้าววว มาแล้วครับ ขอให้รักษาสุขภาพแข็งแรงนะครับ ทุกคนรอท่านอยู่ 😁😁😁
ตอบลบกลับมาแล้วขออวยพรให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ
ตอบลบกลับมาแล้ว ขอให้มีความสุขความเจริญนะครับ
ตอบลบตำนานกลับมาแล้ว ผมเข้ามาดูแทบจะทุกวัน
ตอบลบขอให้ร่างกายสุขภาพแข็งแรงนะครับ
และอัพตอนบ่อยๆนะครับ