ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 64 “จงมองลงไปในส่วนลึกของจิตใจ!?...กินน้ำใต้ศอก!!!”
“จับความสัมพันธ์ของสองอย่างนี่ไม่ได้เลย...กล่องใส่ซองถุงยางที่เรียงกันเป็นตับกับขนมเอแคลร์
1 ชิ้น...ถ้าไม่เต็มใจจะให้ก็ไม่มีใครว่า?”
“เลิกบ่นซะที”
“ก็ดูของที่พวกเธอให้มาสิครับโดยเฉพาะพี่ศรเพทายนี่แสบจริงๆ...หลอกด่าทางอ้อมว่าผมเป็นไอ้บ้ากาม!!”
“บอลไม่ได้ฟังที่ฝนบอกรึ?”
“ห่วงว่าจะไปติดโรค?...เฮอๆ...ผมอยากจะเชื่อเหมือนกันครับแต่เปลี่ยนใจดีกว่า”
“...เธอมักพูดว่าพี่ชอบมองคนอื่นในแง่ร้ายแต่ไหงกลับเป็นซะเอง?”
“เพราะมันตีความได้สองทางจะดีก็ได้จะร้ายก็ไม่ผิด...ถ้ารู้สึกดีกับอีกฝ่ายก็จะทำแบบนั้นแต่กับพี่ศรเพทายนี่ไม่ใช่”
“งั้นม่อนเล่า?”
“พี่ศรมุกดานี่ยังไม่เคยเจอกันตรงๆเลยพูดอะไรมากไม่ได้”
“...บอลน่ะน่ารำคาญ”
“อะไรของพี่?”
“พี่ขอสั่งเธอตั้งแต่ตอนนี้...ห้ามเรียกชื่อจริงของพี่เซคกับม่อนพร่ำเพรื่อ”
“ทำไมครับ?”
“ครั้งสองครั้งยังพอทำเนาแต่นี่พูดทุกครั้งขนาดพี่ได้ยินยังรู้สึกหงุดหงิดแล้วเจ้าตัวเขาจะพอใจหรือ?”
“การเรียกชื่อจริงก็ถือเป็นการให้เกียรติอีกฝ่าย?”
“แต่นิสัยของสองคนนั้น...บอลกำลังยั่วยุให้หมางใจกันมากยิ่งขึ้นฉะนั้นต่อไปให้เรียกชื่อเล่น...คนนอกก็ไม่ใช่วงศ์วานว่านเครือเดียวกันแท้ๆ”
“.....................................................”
“พูด!”
“...พี่เซค...พี่ม่อน...มันกระดากปากยังไงไม่รู้?”
“ก็พูดซะให้ชินปากสิ...ทีกับพี่หรือฝนยังเรียกได้เลย”
“ไม่เหมือนครับ...เราสามคนเป็นเพื่อนเล่นกันมาแต่เล็กส่วนพี่...พี่เซคกับพี่ม่อนตอนเด็กผมไม่เคยเจอ”
“อุ!”
“เป็นอะไรน่ะ?”
“...เปล่า”
“อย่านึกว่าผมไม่รู้...พี่แคทเจ็บแขนอยู่ใช่ไหม?”
“ไม่”
“กุมแขนอย่างนั้นมันไม่ธรรมดาแล้ว...ถ้าไงไปหาหมอเถอะครับ”
“อย่ามาออกคำสั่งกับพี่!”
“ไม่ได้สั่งแต่ขอร้อง”
“ไม่ไป”
“พี่อย่าดื้อได้มั้ย?”
“เธอต่างหาก”
“ใครว่าครับ?”
“พี่นี่แหละว่า”
“ผมว่าคนที่ดื้อก็คือพี่นั่นแหละ...ต่อยคนจนแขนบวมช้ำก็ยังทนเจ็บไม่ยอมไปหาหมออีก”
“ร่างกายของตัวเองพี่ย่อมรู้ดี...อย่านะไม่ต้องมาจับ...โอ๊ย!!”
“เห็นมั้ยครับ?...พี่ร้องโอ๊ยดังลั่นแบบนั้นก็ต้องเป็นคนเจ็บ...จะยอมไปหาหมอดีๆหรือจะให้ผมพาไป?”
“ถ้าฉันไม่ไปแล้วเธอจะทำอะไร?”
“ก็แบบนี้ไง”
“!!”
...เมื่อพูดดีๆไม่ฟังก็ต้องออกแรง...ผมช้อนร่างพี่แคทอุ้มพาลงบันไดซึ่งแน่นอนว่าเธอขัดขืน...
(หนักแฮะ!?)
“จะมากไปแล้ว!!”
“อยู่นิ่งๆครับเดี๋ยวก็ร่วงกันทั้งคู่หรอก...เจ็บครับเจ็บ!!...หยิกมาได้”
“จะอุ้มพี่ทำไมเล่า?”
“ก็พาไปขึ้นรถไง”
“บังอาจที่สุด!!...ไม่มีใครกล้าอุ้มพี่ท่านี้มาก่อน”
“แม้แต่คุณสันต์ก็ไม่เคยหรือครับ?...ท่าอุ้มเจ้าสาวนี่”
“...เขายังไม่มีโอกาส”
“หมายความว่าผมเป็นผู้ชายคนแรกหรือเนี่ย?...ว้าว!!!...อย่างนี้ต่อให้ต้องตายก็ไม่มีห่วงอะไรแล้วล่ะ”
“ระวังจะเป็นดังปากเถอะ...ฮึ!!”
“โอ้ว!?”
...พอลงถึงชั้นล่างพี่แคทก็รีบดีดตัวออกจากอ้อมแขนแต่ไอ้จังหวะที่เท้าแตะพื้นนี่สิเล่นเอาผมโดดโหยงเลยเพราะญาติสาวผู้พี่จงใจเอาบริเวณส้นเหยียบหัวแม่เท้าเต็มๆ...
“คราวหน้าถ้ากล้าทำอีกพี่จะชกดั้งจมูกเธอให้แตกยับโดยไม่พูด”
“อูย~~...แต่...แต่ก่อนจะถึงตอนนั้นผมว่าพี่ยอมไปหาหมอซะดีๆเถอะครับ”
“แล้วเป็นอะไรเหรอถึงต้องไปหาหมอน่ะ?”
“คุณแม่!?”
“มาให้แม่ดูซิ”
...อานิภามาถึงแล้วงั้นดีเลยเพราะพี่แคทต้องฟังแน่เพราะอย่างไรก็แม่ลูกกัน...วันนี้เธอกับสามีลางานเพื่อลงมาเยี่ยมลูกสาวโดยเฉพาะพี่แคทและก็แวะโยนกบูรพารับป้าเอ็มมาด้วย...
“หนูฝนซื้อของมาตั้งเยอะแยะ...พ่อบอลไปช่วยขนสิจ๊ะ”
“ครับ...อุ๊!!”
(แล้วป้าเอ็มจะหยิกเราทำไมเนี่ย?)
“...ป้า”
“พ่อบอลอุ้มหนูแคท...จะทำอะไรห๊ะ?”
“ไม่...ไม่ใช่อย่างที่คิดนะครับ”
...ไม่นึกว่าป้าเอ็มจะทันเห็นด้วยและที่ออกอาการฉุนเฉียวนี่ก็ไม่ทราบว่า
“หึง” ผมแทนลูกสาวหรือกับตัวเองกันแน่?...
(รึจะทั้งสองอย่าง?)
“ปวดตรงนี้เหรอ?”
“...................................................”
“ถ้ารู้สึกปวดก็บอกแม่มาสิ...ว่าไงล่ะ?”
“...ค่ะ”
“ว่าแต่มันยังไงกันจ๊ะ?”
“ก็พี่แคทน่ะสิครับดื้อไม่ยอมไปหาหมอทั้งที่เจ็บแขน...ผมบอกเท่าไหร่ก็ไม่ฟังเลยต้องใช้วิธีบังคับ”
“เจ๊ชอบทำตัวเป็นคนเหล็กแบบนี้แหละ”
“พี่บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็น...อุ๊ก!!”
“แขนบวมอย่างนี้ยังจะว่าไม่เป็นอีก?...เดี๋ยวแม่จะทายาและก็พันผ้าให้จากนั้นอยู่เฉยๆสักสองวัน...ห้ามขับรถหรือเที่ยวไปไล่ต่อยตีชาวบ้านเด็ดขาด...นี่คือคำสั่งของหัวหน้าพยาบาลสุดสวย”
“คุณแม่~~”
“ฮะๆๆ...ลูกสาวฉันแต่ล่ะคน”
...เจอผู้เป็นแม่เบรคเข้าพี่แคทถึงเงียบปากได้...ไม่รู้จะอวดเก่งไปทำไมยอดมนุษย์ก็ไม่ใช่?...
“แม่รู้ว่านอกจากป้องกันตัวแล้วลูกแคทก็ยังมีอีกเหตุผลที่ชอบรัวกำปั้นใส่ศัตรูนั่นคือความเกลียดผู้ชาย?”
“..................................................”
“แต่ต่อไปให้ระวังหน่อย...การชกนับสิบๆครั้งอย่างรวดเร็วจะทำให้กล้ามเนื้อที่แขนกับแผ่นหลังรับภาระหนักมากและก็จะเกิดผลเสียตามมา...นี่คือสัญญาณเตือนรู้ไหม?”
“ฮะ...หนูแคทกับหนูฝนนี่แข็งแกร่งกันจังเลย”
“แต่หนูอ๋อมกับหนูป้อมก็ไม่ใช่ธรรมดานะคะ...คนดวงซวยนี่โดนหนักๆงอมพระรามกันทั้งนั้น”
“ไม่ใช่สักหน่อย!...เด็กสองคนนั่นใจดีออกจะตายไปรับรองเข้ากับพ่อบอลได้ดีแน่ๆ”
“โฮ่!?”
“เธอไม่เชื่อที่ฉันพูดเรอะยะ?”
“ก็ไม่เชื่อสิคะ”
“ยัยภา!”
“ใช่ๆ...แล้วอาสนไปไหนครับ?”
...ไปๆมาๆป้าเอ็มกับอานิภาจะทะเลาะกันเองซะงั้น!?...ผมเห็นท่าไม่ดีเลยชิงตัดบทถามถึงอาสนหรือก็คืออาวงศ์ศักดิ์นั่นเอง...สนคือชื่อเล่นแต่ไม่ค่อยมีใครเรียกกันเท่าไหร่อย่างผมก็มักจะเรียก
“อาศักดิ์” จนติดปาก...
“เขาแวะไปกองบังคับการติดตามเรื่องคดีจ้ะ...รายนี้พอรู้เรื่องก็โมโหมากจนอาไม่ให้ขับรถเลยละ!!!...กลัวจะพาอากับพี่เอ็มไปแหกโค้งซะก่อนมาถึง”
(ก็แน่สิครับ...ลูกสาวถูกปองร้ายจะมีใครใจเย็นอยู่ได้?)
“แต่เมื่อครู่สนพูดเหมือนรู้ว่าคนบงการเป็นใคร?”
“ภาคิดว่ารู้แน่ๆแต่เขายังไม่บอกค่ะ”
“ก็คงไม่พ้นพวกค้ายาหรือค้าของผิดกฎหมาย...ตามกวาดล้างเหลือเกินนี่”
“แต่แค้นพ่อแล้วจะมาลงที่ลูกแบบนี้มันไม่ถูก”
“บอลมาช่วยฝนถือนี่หน่อย”
“เออ--”
“พวกพี่เชนจะมากี่โมง?”
“ห้าโมงเย็นมั้ง?”
“โอเค!...มีเวลาเยอะแต่ก่อนนั้น...”
“อู้!!”
“ตัวเองกล้ามากนะ!!...อุ้มพี่แคทต่อหน้าต่อตาเค้าเชียวเหรอ?”
“โธ่!...ฉันก็อธิบายไปแล้วไง”
“ไม่รุ!!”
...พอคล้อยหลังเข้าครัวฝนก็หยิกเข้าให้อีกหมับซ้ำรอยพี่แคท...แค่ไม่ถึงสิบนาทีแต่เราโดนผู้หญิงหยิกไปแล้วตั้งสามที!?...
.................................................................................................................................
“อื้อหือ!?...น้องฝนทำอาหารเก่งจริงๆ...อร่อยทุกอย่างเลย”
“พี่ถูกใจต้มยำรวมเห็ดเหลือเกิน...อย่างนี้นะใครได้ไปเป็นเมียรับรองสบายตลอดชาติ”
“แหม~~...พี่เชนพูดอะไรก็ไม่รู้?”
“เอ้ย!!”
“อุ๊ย!?...ผมขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรจ้าเธอพูดถูกแล้วล่ะ...ตามสบายนะจ๊ะ”
“...............................................”
“บอล...อาของมึงอายุเท่าไหร่วะ?”
“จะรู้ไปทำไม?”
“ก็กูสงสัยนี่หว่า!...ป้ามึงก็คนนึงแล้วแม่งยังดูสาวอยู่เลย”
“ปีนี้...น่าจะขึ้นเลขสี่”
“ไม่น่าเชื่อ!!”
“จริงอ่ะ?”
“กูจะโกหกมึงไปหาสวรรค์วิมานอะไรวะไอ้เคย์?”
“โฮ่ย!!...เลขสี่แล้วไงถ้าแต่งชุดนักศึกษาก็ไม่มีใครเอะใจแน่นอน”
“จะพูดอะไรระวังปากหน่อย...อาเขยกูอยู่ด้วยพี่แคทก็อีกคน...เดี๋ยวได้กินกำปั้นแทนเหล้าหรอก”
“อาเขยมึงนี่หล่อเท่ดีว่ะ...มิน่า”
“มิน่าอะไร?”
“ก็ไม่แปลกใจที่พี่แคทกับน้องฝนจะทั้งสวยทั้งขาวไง...พ่อหล่อแม่สวย”
“ไอ้บอล...กูถามจริงๆเถอะว่ามึงเคยคิดอะไรกับป้าและอามึงบ้างหรือป่าว?”
“วะไอ้ห่-นี่!!!...หาเรื่องให้กูซวยแล้วมั้ยล่ะ?”
“กูไม่เชื่อเด็ดขาดว่ามึงไม่คิดอะไร...ยอมรับมาตรงๆ”
“ตอบเองเสร็จสรรพเชียวแต่ถึงกูพูดไปพวกมึงก็ไม่เชื่อหรอก”
“งั้นเอาเป็นว่ารู้กัน...นิสัยพวกเราเป็นยังไงก็รู้ๆกันอยู่...แหม่~~...อิจฉามึงจริงๆมีป้ากับอายังสวยเช้งวับจับใจ”
“ถ้ามีแบบนี้ที่บ้านกูบ้างนะ...ฮึ่ม!!...กูจะถ้ำมองตอนอาบน้ำแม่งทุกวันเลย”
(ไอ้เชนจอมลามกเอ๊ย!!!)
“เมื่อกี้ว่าอะไรกันนะ?”
“ปละ...เปล่าหรอกครับ”
“เอ้านี่!!...ลูกสาวอาทำสุดฝีมือเลย...กินแล้วจะร้องโอ้โห”
“ขอบคุณครับ”
“..............................................”
“บอล”
“หืม?”
“จะว่าไปก็รู้สึกคุ้นหน้าอาเขยมึงจัง...เคยเห็นที่ไหนน๊า?”
“เหมือนกัน...ในทีวีป่ะ?”
“ใช่ๆๆ”
“พวกพี่ต้องคุ้นแน่เพราะป้อหนูเป็นตำหนวด”
“ตำหนวด?”
“ก็ตำรวจไงเล่าทำเป็นงง...หะห๊า!?”
“เวรแล้ว!!!!”
...พอได้ยินว่าอาเขยผมเป็นตำรวจเท่านั้นวงเหล้าก็แทบแตก...พวกไอ้เชนต่างทำหน้าเหลอหลามองกันไปมาและก็ไม่พูดอะไรสักคำโดยเฉพาะไอ้ติตกใจจนส้อมหลุดจากมือขณะกำลังจะจิ้มทอดมันกุ้งที่อานิภาทำ...ท่าทางพวกมันคงจะลืมกันไปแล้วแน่เพราะผมเคยเล่าว่าพ่อของพี่แคทกับฝนเป็นตำรวจแต่นั่นมันก็นานมากแล้ว...
(ว่าแต่ไอ้พวกนี้มันไปก่อคดีอะไรมาหรือเปล่าวะถึงกลัวกันจัง!?)
“ไม่เป็นไรๆ...อาไม่จับพวกเธอหรอกเพราะจะมาขอกินด้วย”
“จะดีหรือคะคุณพ่อ?”
“น่า--...พ่อเองก็ชักเบื่อกินเหล้ากับพวกผู้ใหญ่...ต้องวางท่าดื่มไอ้นี่นิดกินไอ้นี่หน่อย...จะทำอะไรตามใจตัวเองบ้างก็ต้องคอยระวัง”
“ก็คุณพ่อเป็นนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่ที่จะต้องวางตัวเป็นแบบอย่างที่ดีนี่คะ”
“นายตำรวจชั้นผู้ใหญ่หรือ?”
“นี่มึงยังไม่รู้อีกใช่มั้ยเนี่ยว่าอาเขาเป็นใคร?”
“พลตำรวจโทวงศ์ศักดิ์
เทวะกรนันท์...ผู้บัญชาการตำรวจภาคไงเล่าไอ้ซื่อบื้อ!!!”
“เออะ!!!...มือ...มือปราบยาบ้าชื่อดังนี่หว่า!?”
“หวา!!!!...อย่า...อย่าจับผมเข้าคุกเลยนะครับ...ผมยังเรียนหนังสืออยู่ไม่อยากหมดอนาคต”
(ไอ้ติมันกลัวจริงๆว่ะ!?...ขำก็ขำสงสารก็สงสาร)
“ฮ่าๆๆ...ก็บอกว่าไม่จับไง...กลัวไปได้”
“แนะ...แน่นะครับ?”
“อื้อ!!...มากินเหล้าให้สนุกดีกว่า...อาถอดเครื่องแบบกับปลดดาวที่บ่าทิ้งไปแล้ว...เห็นอย่างนี้ใครจะรู้ว่าอาเป็นตำรวจล่ะจริงไหม?”
“ป้อเนี่ยล่ะก็~~...ดีใจจนออกนอกหน้าเชียว”
“หนูไปยกกับแกล้มมาให้หมดเลย...ขอแรงแม่กับพี่เอ็มหน่อย”
“ใช้ได้ใช้ดีนะคุณ”
“แม้กระทั่งพี่เมียก็ยังไม่เว้นเรอะ?”
“น่า!!...วันนี้ก็ตามใจผมสักครั้งหน่อยไม่ได้เหรอครับพี่เมียคนสวย?”
“ก็ได้ย่ะ!”
...ป้าเอ็มยิ้มรับคำชมก่อนลุกตามอานิภาไปหยิบจานอาหารในครัว...หากจะว่ากันตามจริงอาสนอายุมากกว่าป้าเอ็มคือ
52 กับ 49 แต่ก็ต้องเรียกพี่เพราะแต่งงานกับน้องสาว...
“อาครับ...เรื่องคดีไปถึงไหน?”
“ฮื้ย~~...ปล่อยให้ทางนี้เขาจัดการไปตามพยานแวดล้อมกับหลักฐานที่มี...อุตส่าห์ลาพักมาทั้งทีอาจะไม่พูดเรื่องงาน”
“................................................”
“จะเอาเบียร์หรือเหล้าดีครับ?”
“เหล้า...โซดาน้ำ”
“ครับ”
“ฝาเดียวพอนะเดี๋ยวหัวทิ่มไว”
“ไอ้เคย์...หยิบถังน้ำแข็งมาสิวะมัวนั่งเซ่ออยู่ได้!!”
“เออๆ”
“เมื่อกี้พวกมึงยังปากเก่งกันอยู่เลย?”
“นักศึกษากินเหล้ากับตำรวจๆ”
“นี่ก็มัวพึมพำอะไรอีกล่ะไอ้เชน?”
...แต่ก็อย่างที่รู้ๆกันว่าพอแอลกอฮอล์ซึมเข้าสู่เส้นเลือดความคึกคะนองก็บังเกิด...ผมจำไม่ได้ว่าอาสนเรียกแทนตัวเองว่า
“พี่” ตั้งแต่เมื่อไหร่และพวกขี้เมาทั้งสามส่งเสียงเฮฮาหัวเราะเอิ๊กอ้ากกันตอนไหนแต่ที่แน่ๆคือนักศึกษาคุยถูกคอกับนายตำรวจดีมาก!?...
“นี่พี่สน...พูดจริงเหรอครับ?”
“จริงซี่!!...เจอใครพี่ก็พูดแบบนี้แหละว่าถ้าหนุ่มคนไหนจีบได้ก็เอาไปเล้ยแถมจะจัดงานแต่งให้อย่างใหญ่โตเชียว”
“คุณพ่อคะ!”
“สงสัยป้อจะเมาละ”
“นานแล้วนะเนี่ยที่แม่ไม่เคยเห็นพ่อเขาเมาขนาดนี้?”
“ปล่อยไปสักวันเหอะ”
...พี่แคทได้ยินก็หันขวับมาปรามพ่อของเธอทันทีแต่ดูท่าจะไม่ได้ผลเพราะอาสนยังคุยขรมไม่หยุด...ลูกสาวสองคน,เมียกับพี่เมียก็ไม่ได้ไปไหนไกลเลยแต่นั่งดูละครอยู่ใกล้ๆนั่นแหละ...
“ฮ่าๆๆๆ...แต่ลูกสาวพี่นี่ใจแข็งกันเหลือเกิน...ยอมรับว่าพี่กลัว”
“กลัวอะไรครับ?”
“ก็กลัวลูกสาวจะขายไม่ออกเพราะสวยเกินไปน่ะซี่!!”
“โอ้โฮ!?”
“พี่ไม่ได้โม้น๊า!!!”
“พวกผมเชื่อโดยสนิทใจไร้ซึ่งข้อโต้แย้งใดๆครับ”
“ใช่มะ?...ฮะๆๆๆ”
“ฟังป้อพูดเข้า?”
“บอล”
“..............................................”
“บอล~~”
“ครับ!”
“มานี่”
...พี่แคทเรียกผมไปสั่งว่าอย่าปล่อยให้คุณพ่อของเธอกินเหล้ามากไปกว่านี้...
“ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ”
“แต่นี่ชักจะเลอะเทอะไปใหญ่แล้ว”
“มันพูดยากน่ะพี่”
“เพราะเธอก็เป็นเหมือนกัน?”
“พี่ไปนอนเถอะผมจะดูแลเอง...ไม่ต้องห่วงครับ”
“ฉันคงไว้ใจเธอได้นะ”
...พี่แคทขึ้นบันไดไปแล้วสักพักอานิภากับป้าเอ็มก็ตามขึ้นไปส่วนฝนยังนั่งดูทีวีอยู่ใกล้ๆกับวงเหล้าที่ตอนนี้ต่างตาปรือหน้าแดงพูดเสียงอ้อแอ้ไปตามๆกัน...ตัวผมไม่เมาเท่าไหร่นักหรอกเพราะรับหน้าที่เป็นคนชงเหล้าแต่ก็ดื่มพอเป็นพิธีกับเขาด้วยเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจ...งานเลี้ยงฉลองขึ้นบ้านใหม่(?)ดำเนินไปจนเกือบห้าทุ่มจึงเลิกรา...
“พวกน้อง...จากลับยังไงล่ะ?...ถ้าไม่ไหว...นอนนี่ก็ได้”
“นั่นสิครับพี่...สงสัยจะต้องขอค้าง”
“แต่หมดนี่นอนที่ห้องบอลไม่ได้แน่...เออ!!...มีมุ้งครอบนี่นา?”
...ฝนไปหยิบมุ้งครอบมาสองหลังพร้อมกับปูที่นอนให้พวกเพื่อนผมนอนกันในห้องรับแขกนั่นเอง...ไอ้ติมันตัวออกจะอ้วนเลยได้นอนคนเดียวส่วนไอ้เชนกับไอ้เคย์นอนมุ้งหลังเดียวกัน...
(ขืนอัดอยู่ในห้องเดียวกันมีหวังเราได้เมากลิ่นแอลกอฮอล์ตายแหงๆ)
“ต่อไปก็จานชาม”
“ฝนจัดการเองบอลพาป้อไปนอนเถอะ”
“ขอบใจนะ”
“แต่เหม็นกลิ่นเหล้าแบบนั้นให้นอนห้องเดียวกับแม่ไม่ได้หรอก”
“จริงด้วย...ป้าเอ็มจะบ่นเอา”
(ป้าเอ็มให้อานิภากับอาสนนอนที่ห้องของเธอ)
“ให้ป้อไปนอนที่ห้องตัวเองได้มั้ย?”
“ได้สิไม่เป็นไร...ฉันจะนอนที่พื้นเอง”
“ขอโทษนะ”
...ผมหิ้วปีกอาสนขึ้นบันไดโดยมีพี่แคทออกจากห้องมาช่วยอีกแรง...ขานี้พยุงไปก็บ่นไป...
“อุตส่าห์เตือนแล้ว...คุณพ่อนี่เหลือเกิน”
“นานๆทีครับพี่”
“เลยซัดซะเมาแอ๋อย่างนี้เรอะ?”
“บ่นมากระวังจะแก่เร็วนะ”
“ปากเสีย!!”
...พอส่งอาสนถึงเตียงแล้วพี่แคทก็ไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้พ่อของเธอที่นอนแผ่หมดสภาพไม่รู้สึกตัวเพราะกินเหล้าเข้าไปเยอะ...
“ฝากคุณพ่อด้วย”
“ครับผม”
“เจ๊...ป้อเป็นไงบ้าง?”
“หลับไม่รู้เรื่อง”
“อาสนลางานมากี่วันครับ?”
“สามวัน...พอเสร็จจากงานเลี้ยงปลายปีที่โยนกจัตุรัสก็จะกลับลำปางก่อนเลย”
“หมายความว่าจะไปพร้อมพวกเรา?”
“ใช่...เตรียมตัวไว้พร้อมหรือยังล่ะ?...มะรืนนี้แล้วนะ”
“ผมพร้อมนานแล้วครับ”
“หึ!”
...พี่แคทกับฝนแยกไปนอนส่วนผมรู้สึกเหนียวตัวจึงผลัดผ้าลงไปอาบน้ำและเลยไปดูพวกขี้เมาทั้งหลายที่ต่างนอนกรนเสียงดังลั่นกลิ่นเหล้าก็คละคลุ้งแล้วให้นึกโล่งใจ...
(ดีแล้วที่ไม่ไปนอนที่ห้องเราไม่งั้นล่ะซวยตายห่-)
.................................................................................................................................
...พอช่วงสายวันรุ่งขึ้นพวกขี้เมาทั้งหลายก็แข่งกันร้องโหยหวนอย่างที่ผมคาดไว้...
“ไอ้ฉิบหา-!!!...มึงช่วยพูดอีกทีซิว่าเมื่อคืนใครมากินเหล้ากับพวกกู?”
“พอสร่างเมาแม่งก็เอะอะโวยวายเชียว...ก็อาเขยกู...เอ่อ--...พ่อของพี่แคทกับฝนไงเล่า!!”
“นี่...นี่พวกกูกินเหล้ากับตำรวจแถมเป็นถึงนายพลด้วย?...ตายห่-!!!!...นักศึกษาตั้งวงก๊งเหล้ากับตำรวจรึ?”
“หนวกหูจริง!!!”
“..............................................”
“พี่แคทอารมณ์บูดแล้วพวกมึงรีบกลับเหอะ...วันหลังค่อยว่ากันใหม่”
...เพื่อนผมกลับไปได้สักพักอาสนก็ตื่นนอนคว้าผ้าเช็ดตัวพาดบ่าลงมาชั้นล่างพี่แคทเห็นเข้าจึงไปดักหน้าทันที...
“เป็นไงล่ะคะ?”
“...ดื่มหนักไปหน่อย”
“ถ้าลูกน้องคุณพ่อรู้เข้าคงจะสนุกไม่น้อย”
“อา--...พ่อไม่เคยเมาหยำเปสักครั้งแคทก็รู้”
“เจ๊...ไปที่จัตุรัสป้อจะดื่มหนักกว่านี้อีกเยอะ...ก็ตานั่นแหละจะจับป้อกรอกเหล้า...ดูอย่างปีที่แล้วนั่นไงคะ?”
“...ให้ตายสิ”
“เอ้าๆ...มากินข้าวเถอะเแล้วใครมีธุระอะไรก็จะได้ไปทำให้เรียบร้อย...พรุ่งนี้พวกเราจะได้กลับโยนกจัตุรัสกัน...ถ้านิภาไม่ได้ไปไหนจะไปเดินห้างกับพี่มั้ย?”
“ภาจะไปธุระกับสนค่ะ”
“แหมๆ...ยังหวานกันเหมือนเดิมเลยน๊า~~”
“พี่เอ็มล่ะก็!...ภาจะไปเยี่ยมเจ้านายที่เกษียณไปแล้วของสนเค้าต่างหาก”
“งั้นหนูแคทช่วยไปเป็นเพื่อนป้าหน่อยนะ”
“ได้ค่ะ”
“ส่วนฝนจะไปดูหนังกับบอล”
“ไปสองคนรึ?”
“สากับหนูอ้อยจะไปด้วย”
“หึ!!...นี่เป็นแผนของใคร?”
“ไม่ใช่นะครับ”
“เอาเหอะ!!...จะใช่แผนหรือไม่ก็ช่างแต่สิ่งที่ใครสักคนมุ่งหวังไว้มันไม่มีทางเกิดขึ้น”
(ป้าเอ็มคงหมายถึงแม่กวางเป็นแน่)
“ไปเร็วๆ”
“เดี๋ยวซี่~~...ฉันยังกินข้าวไม่เสร็จ”
“หงึช้าจริง!!...ให้เวลาครึ่งชั่วโมง...บวกเพิ่มได้
5 นาทีห้ามเกิน”
“อุวะยัยคนนี้!?”
“ก็สัญญากันแล้วอ่ะ!!”
“จริงสิเกือบลืม...บอลโทรไปหาพี่กุนด้วย”
“ครับ”
...จังหวะเหมาะเจาะเลยเพราะผมก็มีเรื่องอยากจะคุยกับกุนอยู่พอดี...
“จะไปที่โยนกจัตุรัสมั้ยครับ?”
“กุนมีงานต้องเคลียร์ให้เสร็จก่อนปีใหม่...คงจะไปไม่ได้จ้ะ”
“งานอะไรกันนักหนา?...บริษัทนี้ไม่ปล่อยให้พนักงานหยุดแม้กระทั่งสิ้นปีเลยหรือไง!?”
“มันไม่ได้สบายเหมือนสมัยเรียนหรอกนะบอล...ในเมื่อเขาจ้างเราๆก็ต้องทำให้เต็มที่งานเอกชนก็แบบนี้แหละแต่ถึงกุนจะไม่ได้กลับไปแต่สากับน้องอ้อยก็ยังอยู่”
“เจอหน้ากันแทบจะนับครั้งได้...น่าอึดอัดจริงๆ”
“เพราะเป็นเงื่อนไขของคุณย่าของบอลเอง”
“นั่นไม่เท่าไหร่...ผมเกรงใจป้าเอ็มมากกว่าและพี่แคทก็โน้มน้าวให้ยอมรับด้วย”
“พูดถึงแคท...เป็นอย่างไรบ้างจ๊ะ?”
“อย่างไรนี่คืออะไรครับ?”
“เธอทำให้บอลมีความสุขดีใช่ไหม?”
“นี่...นี่กุนกำลังพูดอะไร?...ผมไม่เข้าใจ”
(หรือว่า!?)
“กุนหมายถึงเรื่องบนเตียง”
“อะไรนะ?”
...แสดงว่าพี่แคทบอกกุนแน่ๆเลย!?...โธ่เอ๊ย!!!!...ต่อให้เคารพนับถือกันมากแค่ไหนแต่มันสมควรจะบอกด้วยเรอะ?...
“บอลจะต้องถามแน่ว่ากุนรู้ได้ยังไง?”
“................................................”
“กุนขอร้องให้แคททำแบบนั้นเอง”
“ขอร้องให้ทำ!?”
“จ้ะ”
“มีเหตุผลอะไรจึงให้พี่แคททำอย่างนั้น?...ครั้งนี้บอลไม่เข้าใจความคิดของกุนจริงๆ”
“บอลไม่เข้าใจแต่กุนเข้าใจ”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ก่อนจะถามกุนๆว่าบอลลองกลับไปคิดดูให้ดีๆเถอะนะจ๊ะ...น่าจะได้คำตอบแน่”
“คำตอบ?”
“ใช่แล้ว...จงมองลงไปในส่วนลึกของจิตใจของบอลเอง!?...เมื่อได้คำตอบที่แน่ชัดแล้วค่อยมาบอกกุน”
........................................................................................................................................
“ถึงแล้วแน่ะ...ไม่ลงไปเหรอ?”
“...............................................”
“บอล”
“เอ้อ!”
...ผมขี่รถพาฝนมาที่บ้านของพ่อซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าระหว่างทางทำไมถึงไม่เกิดอุบัติเหตุเพราะใจลอยมัวแต่คิดถึงช่วงที่คุยโทรศัพท์กับกุน!?...
“มีเหตุผลอะไรนะ?”
“หือ?”
“เปล่าๆ...เข้าไปเถอะ”
“ยู้ฮู~~...สาอยู่หนาย?”
“................................................”
“ตอบหน่อยพลีส!!”
“ฝนเหรอ?”
...เข้าไปข้างในก็เจอสากำลังนุ่งกระโจมอกลงบันไดมาสงสัยเตรียมจะอาบน้ำ...ฉิบหา-แล้วไง!!!...ผมเห็นขาอ่อนขาวๆก็ดันจะมาอารมณ์ขึ้นเอาตอนนี้ซะได้...
(ก็ไม่ได้มีอะไรกันมานานเลยนี่นา)
“มีอะไรหรือ?”
“ฝนมาชวนสากับหนูอ้อยไปดูหนัง”
“แต่ฉันบอกเธอแล้วนี่ว่าวันนี้ต้องพาอ้อยไปธุระ”
“อ้าวฝน!?...นี่มันยังไงกันแน่?”
“เอ่อ--...ก็บางทีสาอาจจะเปลี่ยนใจไงถ้ามาชวนถึงบ้าน”
“ขอโทษที...สากับอ้อยไปไม่ได้จริงๆ”
“ว้า~~...เสียดายจัง!!”
“ไปทำธุระอะไรกัน?”
“...ไปที่คณะของสาน่ะ...คือมีหนังสือที่อ้อยอยากอ่านเพื่อเอาไว้มาทำการบ้านส่งอาจารย์...นี่ถ้ามาช้าอีกนิดคงไม่เจอกันแล้ว”
“หนูอ้อยอยู่ข้างบนใช่มะ?”
...ยัยผีวิ่งตื้อขึ้นชั้นบนโดยไม่ฟังเสียงใครส่วนผมรออยู่ข้างล่าง...
“สาจะไปที่โยนกจัตุรัสหรือเปล่า?”
“ไปสิ...แม่สั่งเสียงเข้มว่ายังไงก็ห้ามพลาด”
“ถ้าแม่กวางไม่สั่งจะไปไหม?”
“...ถึงไม่สั่งก็ต้องไป”
“ขอโทษจริงๆ...เพราะคำสั่งของย่าทำให้อะไรๆมันยุ่งยากไปหมด”
“มันก็ช่วยไม่ได้แต่เราแค่ทำตามซะให้เรียบร้อยก็จะได้ไม่มีใครมาว่าทีหลัง”
“แล้วแม่กวางไปไหน?”
“ไปทำงานที่บริษัท...สาเองก็เป็นห่วงเพราะช่วงนี้มีแต่งานๆๆประดังเข้ามา”
“.............................................”
“โธ่พี่ฝน~~...อ้อยกำลังแต่งตัวนะคะ”
“โอเคพี่ไม่กวนแย้ว!!”
“ขึ้นไปทำอะไรของเธอน่ะ?”
“ไม่มีอะไร้!!”
“พี่บอลมาด้วยหรือคะ?”
“จะชวนไปดูหนัง”
“วันนี้อ้อยไปไม่ได้ค่ะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะเอาไว้โอกาสหน้า...อ้อยจะต้องไปโยนกจัตุรัสนะ”
“ค่ะ...หนูจะรอแม่ขึ้นมาที่นี่แล้วไปด้วยกัน”
...นึกว่าจะได้ไปดูหนังกันสี่คนซะอีกสุดท้ายผมก็ต้องไปกับฝนแค่สองคน...
“................................................”
“เธอน่ะ...แน่ใจอยู่แล้วใช่มั้ยว่ายังไงๆสากับอ้อยก็ไปไม่ได้?”
“...ก็มั่นใจเกินครึ่งแหละนะแต่เค้ายังให้โอกาสนี่นา”
“?”
“เค้าไม่มีปัญหาเลยถ้าสากับหนูอ้อยจะมาด้วยกัน...การไปชวนด้วยตัวเองถึงที่บ้านก็เป็นข้อพิสูจน์ที่เพียงพอ”
“................................................”
“แต่มีโอกาสแล้วไม่คว้าเอาไว้ก็ช่วยไม่ได้...ในเมื่อสองคนนั้นไม่มาฝนก็มีความสุขเพราะจะไม่มีกขคมาขวาง”
...สาวน้อยตอบเนิบๆขณะนั่งดูเคี้ยวข้าวโพดคั่วผมเองก็ไม่รู้จะเอาอะไรมาแย้งได้แต่นิ่งเงียบ...บอกตรงๆว่าดูหนังไม่รู้เรื่องเลยเพราะหัวสมองมันคิดถึงแต่เรื่องของกุนกับพี่แคทและไหนยังจะฝนอีก...
(“บอลจะมีอะไรกับพี่ก็ได้เท่าที่ต้องการแต่ต้องมีสิ่งตอบแทนที่คุ้มค่า”
“อะไรครับ?”
“ความจริง”
“?”
“เวลานี้พี่มีหนึ่งคำถามให้เธอตอบและเมื่อพิสูจน์ได้ว่าเป็นความจริงร้อยเปอร์เซ็นต์...เธอจะชวนพี่ไปร่วมรักกันที่ไหนและตอนไหนก็ไม่มีปัญหา”
“ผมไม่ตอบได้หรือเปล่า?”
“ได้...แต่บอลก็จะอดตีหม้อของพี่”
“ฮืม--...ประมาณว่าความจริงไปความสุขมาว่างั้น...พี่อยากจะรู้อะไรครับ?”
“บอลผ่านผู้หญิงมาทั้งหมดกี่คน?”
(หา!?)
“ที่เคยมีเพศสัมพันธ์ถึงขั้นสอดใส่...ต้องตอบให้ครบตกหล่นไม่ได้แม้แต่คนเดียว...อายุเพิ่ง
19 คงไม่หลงลืมใบหน้าผู้หญิงคนไหนไปหรอกใช่ไหม?”
“ในสมุดของพี่ศรเพทายก็มี”
“แต่พี่ต้องการรู้จากปากของเธอมากกว่า”
“.....................................................”
“ไม่มีกำหนดเวลาหรือเส้นตายแต่หากซี้ซั๊วตอบจะเป็นผลร้ายต่อเธออย่างคาดไม่ถึงดังนั้นไตร่ตรองให้ดีๆและพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยมาบอกพี่”)
“โหว!?...นางเอกดูท่าจะสนใจเพื่อนพระเอกนะเนี่ย?”
“.....................................................”
“ดูสิๆ”
“เออ--”
“ภาคนี้จะมีฉากอีโรติคเหมือนภาคก่อนมั้ยน๊า?”
“...ก็น่าจะมีแต่คงตัดออกบ้าง”
“ตัดทำไมอ่ะ?”
“มันจะไม่ผ่านเซ็นเซอร์น่ะสิ”
“อ๋อ!!”
...ก็อย่างที่บอกไปว่าผมไม่มีสมาธิจะดูหนังแต่ญาติสาวผู้น้องกลับตั้งอกตั้งใจดูมาก...จะไร้เดียงสาไปหน่อยมั้ยนั่น?...พอนักแสดงจูบกันก็รีบยกมือปิดหน้าแต่ยังหรี่ตามอง...เอากับเธอสิ...
(“บอลจะต้องถามแน่ว่ากุนรู้ได้ยังไง?”
“................................................”
“กุนขอร้องให้แคททำแบบนั้นเอง”
“ขอร้องให้ทำ!?”
“จ้ะ”
“มีเหตุผลอะไรจึงให้พี่แคททำอย่างนั้น?...ครั้งนี้บอลไม่เข้าใจความคิดของกุนจริงๆ”
“บอลไม่เข้าใจแต่กุนเข้าใจ”
“หมายความว่ายังไงครับ?”
“ก่อนจะถามกุนๆว่าบอลลองกลับไปคิดดูให้ดีๆเถอะนะจ๊ะ...น่าจะได้คำตอบแน่”
“คำตอบ?”
“ใช่แล้ว...จงมองลงไปในส่วนลึกของจิตใจของบอลเอง!?...เมื่อได้คำตอบที่แน่ชัดแล้วค่อยมาบอกกุน”)
...พี่แคททำตามที่กุนขอร้องเพราะมีเหตุผลอะไร?...ของแบบนี้มันปฏิเสธได้อยู่แล้วก็เจ้าหล่อนไม่ได้ชอบผมนี่!?...
“โอ๊ะ?”
“อะไรของเธออีกฟะ?...เงียบๆหน่อยซี่!!”
“ก็ดูนั่นสิผ่านเซ็นมาได้ยังไง?...เห็นหัวนมกับขนที่จิ๋มจิ๊ชัดแจ๋วเลย!!”
(จิ๋มจิ๊!?)
“กล้องเขาถ่ายมัวๆหรอก...ตาดีจริงนะเธอนี่?”
“แล้วเงาตรงหว่างขาพระเอกนั่นดูยังไงก็ไอ้จุ๊กจู๋ชัดๆอ่ะ!!!”
“ก็ใช้เทคนิคให้เห็นแต่เงาแหละน่า...มันคงไม่ใช่ไอ้นั่นจริงๆหรอก”
“อือ--...แต่เหมือนจังเลย~~”
“เออน่ะดูไปเงียบๆ...ดีที่คนไม่ค่อยเยอะ”
“หนังเข้าวันแรกนึกว่าคนจะมาดูเยอะเต็มโรงซะอีก...ผิดคาดเนอะ?”
...นั่นสิ...หนังเรื่องนี้จะว่าไปก็ทำออกมาแล้วสองภาคและคนก็ชอบคู่พระคู่นางกันมากแต่ทำไมพอภาคสามออกมาคนถึงมาดูน้อยกว่าที่คิด!?...
“บางทีคนอาจยังไม่รู้กันก็ได้”
“คิดว่างั้น”
(ถ้ารวมเรากับฝนแล้วแถวที่นั่งอยู่ก็มีแค่ห้าคนเท่านั้นส่วนทั้งโรงคะเนดูน่าจะประมาณ
40-50 คน)
“หูย!!...ถอดชุดชั้นในให้เห็นด้วย”
“ปกติ”
“แล้วนางเอกแก้ผ้านี่ปกติป่าว?”
“อือ--”
“เห็นนมเห็นก้นหมดเลยเนี่ยนะ?”
“แค่นี้ยังน้อย...เอ้ย!!”
“แล้วแบบนี้เรียกว่าน้อยป่ะ?”
“จะ...จะบ้าเหรอ?...เดี๋ยวใครเห็น”
“งั้นก็อย่าดังสิ...ฝนอยากรู้ว่าบอลจะเกิดอารมณ์ไหมและก็ได้รู้แล้ว”
...ผู้ชายกับผู้หญิงที่นั่งแถวเดียวกับพวกเราอยู่ไกลออกไปประมาณเก้าอี้เจ็ดแปดตัวและในโรงหนังก็มืดอย่างที่รู้ๆกันแต่ฝนจะใจกล้าเกินไปซะแล้ว!!!...ไม่รู้คิดอะไรสาวเจ้าเลื่อนมือมาจับไอ้หนูผมหน้าตาเฉยเลย!?...
“ทีพี่แคทยังจับได้นิ?”
“หา!?”
“คิดว่าฝนไม่รู้เรอะ?...ที่จริงก็ไม่อยากพูดแต่ตอนนี้มันไม่จำเป็นจะต้องปิดเงียบ...บอลกับพี่แคทเรียบร้อยกันไปแล้วไม่ใช่หรือ?”
“เอา...เอาอะไรมาพูด?...ไม่จริง!!!”
(มันรู้ได้ไงวะ!?)
“เห~~...ไหงหางเสียงถึงอ่อนลงจ๊ะ?”
“ใครว่าเล่า?”
“เลิกตีหน้าตายบอกไม่รู้ไม่เห็นสักทีเหอะ...ช่วงเวลาของเมื่อวานหรือวันไหนๆที่ฝนไม่ได้อยู่ด้วยมันมีเหตุอะไรมั่งน๊า?”
“พูดอะไรฉันไม่เข้าใจ?”
...นี่อย่าบอกนะว่านอกจากกุนแล้วพี่แคทก็ยังบอกฝนด้วย?...ไม่!...เป็นไปไม่ได้!?...ฝนจะต้องรู้ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่งแน่แต่ผมไม่ยอมสารภาพง่ายๆหรอกเพราะมีเยี่ยงอย่างที่ไหนเขาทำกันบ้าง?...ลงจากหลังม้ากลางสมรภูมิรบ...
“บอลต้องมีอารมณ์ตั้งแต่ที่บ้านสาแล้ว...อย่าหลุกหลิกซี่เดี๋ยวก็ถูกเห็นจนได้”
“.....................................................”
“แข็งมากเลย...”
“พอ...พอแล้ว!!”
“แค่ข้างนอกเองทำหวงไปได้...ฮึๆๆ”
“พี่แคทบอกเธองั้นหรือ?”
“ไม่ได้บอก”
“แล้วรู้ได้ไง?”
“อิๆๆ...ความลับ”
...ไม่ว่าจะถามกี่ครั้งฝนก็ส่ายหน้าลูกเดียว...ถึงแม้ไม่พูดแต่ก็พอจะเดาได้ว่าคงมีคนของยัยนี่เห็นการเคลื่อนไหวของผมกับพี่แคท...
“แล้วเธอจะทำอย่างไรเมื่อรู้ว่าฉันกับพี่แคท?”
“โฮ่~~...ในที่สุดก็ยอมรับรึ?”
“...ฉันแค่สมมติ”
“จุ๊ๆๆ...ปากแข็งไม่เบานะเนี่ยมิน่าพี่เซคถึงหมั่นไส้นักแต่สำหรับฝน...บอลน่ารักเสมอแหละ”
“...................................................”
“ทำอย่างไรน่ะเรอะ?...ฝนจะไม่ยอมน้อยหน้าพี่แคทนั่นคือคำตอบ”
“แต่...”
“บอลอย่าเพิ่งขัด...ฝนอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกนะรู้มั้ย?”
“...................................................”
“ทั้งที่ฝนรักบอลมาตั้งนานแต่พี่แคทกลับเห็นแก่ตัวยกเอาข้ออ้างที่ฟังไม่ขึ้นมาชิงตัดหน้ากันเสียได้...ฮึ!!...ถ้าตั้งสติให้มั่นคงถึงที่สุดยังไงก็ไม่มีวันทำลงไปได้”
“นั่นเพราะกุนสั่ง”
“ฮ่า--...นึกแล้วเชียว!!...เห็นหมู่นี้คุยกันบ่อยมากๆ”
“...................................................”
“หากเป็นคนอื่นฝนยังพอจะโกรธได้แต่นี่กลับเป็นพี่สาวและที่ทนไม่ได้คือห้ามคนอื่นแต่ตัวกลับเป็นซะเอง”
“นี่หรือสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออกที่เธอว่า?”
“ในเมื่อพี่แคททำได้แล้วทำไมฝนจะทำบ้างไม่ได้?...คึๆๆ...อีกไม่นานต่อจากนี้แน่...ขอจองจุ๊กจู๋นี่ไว้ล่ะกัน”
“ฮึ่ย~~”
...เห็นทีจะเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว(มั้ง)กับสาวน้อยวัย
18 หยาดฝน เทวะกรนันท์...แววตาที่แสดงออกมานั้นชัดเจนจริงๆว่าเธอไม่เห็นผมเป็นพี่ชายอีกต่อไปแล้ว...
....................................................................................................................................
...ขณะเดียวกัน...
“ลูกแคทมานี่หน่อยสิจ๊ะ”
“คะ?”
“แม่อยากจะคุยเรื่องที่น้องเราไปเดทกับบอล...”
“ไม่ใช่เดทนะคะ!!!”
“ไม่จ้ะ...นั่นน่ะเดทของแท้”
“คุณแม่จะเห็นดีเห็นงามกับฝนไปด้วยหรือไงคะ?”
“อื้ม!!”
“คุณแม่!!”
“เอาล่ะๆ...ก่อนอื่นในฐานะที่แคทเป็นพี่สาว...แม่ก็อยากจะฟังความเห็นของลูกน่ะ...ฝนกับบอลโตด้วยกันมาอย่างพี่น้องแต่แม่ไม่คิดว่าจะเสียหายอะไรหากเปลี่ยนมารักชอบอย่างชายหนุ่มหญิงสาว...แคทจะว่าไงจ๊ะ?”
“คนนอกมองว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องแต่คนในโยนกจัตุรัสให้การยอมรับเพียงแต่ทั้งสองฝ่ายต้องมีใจรักใคร่กันและผู้ใหญ่ไม่ขัดข้อง”
“ถูกต้องจ้ะ”
“แต่ฝนรักบอลข้างเดียวนะคะดังนั้นจึงไม่...”
“เอ๊ะเอ๋~~...ลูกแคทแน่ใจเรอะ?”
“ทำไมคะ?...คุณแม่ไปรู้เห็นอะไรมา?”
“เปล่า--...คือแม่เริ่มมั่นใจว่าตอนนี้บอลก็ดูจะชอบๆน้องเราแล้วเหมือนกันนะ”
“ไม่เป็นความจริงค่ะ!!”
“หงึ!!...ถ้าบอลไม่ได้รู้สึกชอบฝนก็จะต้องปฏิเสธไปนานแล้วสิแต่นี่ไม่มีแสดงท่าทางรังเกียจเลยสักนิดนิ?”
“นั่นเพราะ...”
“แม่เชื่อว่าลูกแคทก็มองออก”
“แต่บอลมีคนรักอยู่แล้วส่วนฝนจะเป็นอะไรได้มากกว่านี้คะ?...ให้ทนเห็นน้องสาวไปกินน้ำใต้ศอกคนอื่นแคทไม่มีวันยอมหรอก!!!!”
“แม่ก็ไม่ยอมเหมือนกันฉะนั้น...น้องสาวของเราจะต้องเข้ามาแทนที่หนูกุน”
“นี่...นี่คุณแม่พูดอะไรออกมารู้ตัวหรือเปล่าคะ?”
“สติของแม่ยังดีและก็ไม่บ้าพอจะเห็นลูกสาวสุดที่รักตกไปเป็นเมียน้อยเมียเก็บของใครด้วย”
“อย่างนั้นก็จะต้องผิดใจกับคุณป้ากวาง”
“มันช่วยไม่ได้...อย่างไรแม่ก็เห็นคนอื่นดีไปกว่าลูกตัวเองไม่ได้และแคทจะทนดูน้องที่คลานตามกันมาต้องเศร้าโศกเสียใจเพราะผิดหวังในความรักได้งั้นหรือ?”
“......................................................”
“แม่น่ะตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะช่วยฝนจนถึงที่สุด...สำหรับแคทหากไม่คิดจะช่วยก็ให้อยู่เฉยๆอย่าไปขัดขวางความรักของน้องเลย”
“...นอกจากคุณป้ากวางแล้วคุณแม่ก็จะมองหน้าคุณป้าไม่ติดด้วยนะคะ”
“อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด...บอกแล้วว่าเพื่อลูกสาวสุดที่รักจะให้แม่ไปยิงหัวใครก็ยอม”
“......................................................”
“อ้าว!!...สองแม่ลูกกำลังคุยอะไรอยู่?...สีหน้าเครียดเชียว”
“ไม่มีอะไรค่ะคุณพ่อ...หนูมาถามคุณแม่เรื่องงานเลี้ยงที่โยนก”
“หืม--...ปกติลูกก็ไม่ชอบอยู่แล้วนี่นา?”
“แต่แคทคิดว่าครั้งนี้จะต้องไปร่วมงานด้วยค่ะ”
“อือๆๆ...ก็อย่าไปเผลอกินเหล้าล่ะกันเดี๋ยวงานล่ม”
“...หนูขอตัวไปจัดของต่อนะคะ”
“ไปเถอะ”
“....................................................”
“ลูกฝนกับบอลยังไม่กลับมาอีกรึ?”
“คุณคะ”
“?
“ที่ภากับลูกแคทคุยกันเมื่อกี้คุณได้ยินหมดแล้วสินะ?”
“....................................................”
“นึกแล้ว...”
“นี่เรื่องใหญ่มากนะใจคอภาไม่คิดจะมาหารือกันมั่งเลยรึ?...อย่างไรผมก็เป็นพ่อนะ!!”
“แต่คุณก็รู้ตั้งนานแล้วไม่ใช่หรือคะว่าลูกฝนชอบบอล?”
“ฮึม--...ถ้าผมไม่รู้ดูไม่ออกก็เป็นพ่อกับตำรวจที่ใช้ไม่ได้เหลือเกินล่ะแต่ที่บอกว่าเรื่องใหญ่น่ะคือพี่เอ็ม...ภาเข้าใจใช่มั้ยว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมาบ้าง?...คนอย่างพี่เอ็มน่ะต้องการอะไรแล้วจะต้องได้...ที่ผ่านมาไม่มีใครกล้าขัดใจเธอเลย”
“แต่คราวนี้ภาจะทำเพื่อลูกฝน...คนเป็นพ่อแม่ไม่มีอะไรจะสุขใจไปกว่าการเห็นลูกสาวได้ครองคู่กับผู้ชายที่ตนรัก”
“...ผมก็เข้าใจ”
“ขอแค่พวกเราเดินหน้าลุยกันสุดตัวก็ไม่จำเป็นต้องกลัวใครทั้งนั้นค่ะ!!!...ลูกฝนมีอะไรด้อยกว่าหนูอ๋อมตรงไหน?”
“ผมรู้แต่เรื่องนี้ต้องคิดกันให้รอบคอบอีกอย่างเกิดบอลไม่ได้ชอบฝนแบบ...แบบหนุ่มสาวก็จะกลายเป็นเอาลูกสาวตัวเองไปเสนอให้ผู้ชายถึงที่...มันดูไม่ดีแล้วจะเข้าหน้าภพไม่ติดด้วย”
“หึ!!...คุณไม่ต้องห่วงเลยค่ะ...บอลชอบลูกฝนแน่นอนภารับรองและที่บ้านเกิดของพวกเขาสองคนก็น่าจะเป็นโอกาสที่ดี”
“โอกาสที่ดี?”
“ที่นั่นมีหนูอ๋อมกับหนูป้อมรออยู่ก็จริงแต่มันต้องลองดูกันสักตั้งหนึ่ง”
..............................................................................................................................
...คืนนี้ป้าเอ็มไม่ได้กลับมานอนบ้านซึ่งผมได้ยินพี่แคทบอกว่าไปค้างที่บ้านพี่เซคโดยก่อนไปป้าเอ็มแอบกระซิบกับผมว่านายศุกร์โทรมาขอร่วมหลับนอนก็เลยจะไปช่วยสนองความอยากให้...ป่านนี้สองนายบ่าวคงผลัดกันรุกรับซัลโวประตูกันอย่างเพลิดเพลินอยู่แน่ๆ...เอ๊ะ!?...ผมดูบอลมากจนฟุ้งซ่านไปแล้วหรือ?...
(แต่น่าอิจฉาศุกร์ชะมัดเลยวุ้ย!!!)
“ตัวเองยังไม่นอนเหรอ?...บอลก็แข่งจบไปแล้วนิ”
“ว่าจะอาบน้ำก่อนน่ะ”
“เค้าอาบเป็นเพื่อนมะ?”
“จะ...จะบ้าเรอะ?”
“ฮิๆ...ว่าไปนั่น...เอาไว้เราค่อยไปอาบด้วยกันสองต่อสองที่บ้านเกิดนะจ๊ะ...ราตรีสวัสดิ์จ้า!!”
“..............................................”
...ก็แบบนี้ไงเล่าจะให้ผมเข้านอนเลยได้อย่างไร?...ตอนดูทีวีในห้องรับแขกกับอยู่ต่อหน้าพ่อแม่และพี่สาวฝนก็ยังคอยเข้ามาเบียดกระแซะออเซาะผมซึ่งไม่ว่าพี่แคทจะจับแยกเท่าไหร่แต่เธอก็หาโอกาสอีกจนได้...ต่อหน้ายังกล้าขนาดนี้แล้วลับตาคนกับอยู่ในที่รโหฐานสาวเจ้าไม่ปลุกปล้ำผมไปแล้วรึ?...
(ถือวิสาสะจับจองไอ้น้องชายของเราไปแล้วด้วยแต่มันไม่ใช่สินค้ารุ่นลิมิทนะเฟ้ยที่จะต้องจองกันก่อนล่วงหน้า!!!!)
.................................................................................................................................
...ส่วนอีกด้านหนึ่ง...
“โอ้...โอ้...โอ้ยยยยยยยยยย...วัน...วันนี้...นะ...นายเย็ดถึงใจฉันจริงๆ...โออออออออออ”
“ระ...เหรอครับ?...นายหญิงชอบ...อูยยยยยยยยยย...ผม...ผมก็ดีใจ...โอวววววววววววว”
“ซีดสสสสสสสส...ยังดีที่มีควยไว้เย็ดแก้ขัด...อืมมมมมมมมมมม...คงอีกนาน...อาววววววววววววว...กว่าจะได้เอากับตาหนู”
“วะ..ไว้กลับไปที่นั่น...ต้องมีโอกาสจนได้แหละครับ...อือออออออออออออ...เย็ดกี่ทีๆหีนายหญิงก็ยังฟิตเปรี๊ยะ...อูยยยยยยยยย”
“นายก็เหมือนกัน...นับวันก็ยิ่งอึดขึ้น...อู๊ยยยยยยยยยยยยยยย...ต่อ...ต่อไปฉันให้นายหลั่งน้ำเงี่ยนในหีได้ตามใจชอบ...เอาไหมจ๊ะ?”
“ว้าว!?...สุดยอดเหลือเกินครับ!!!!...โอออออออออออ...บุญของไอ้ศุกร์แล้ว...อึ๊บบบบบบ”
“แหม~~...คึกคักขึ้นมาเชียวนะ...ว้ายจะแรงไปแล้ว!!!...อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย...กรอดดดดดดด...หีฉันร้อนไปหมดเลย”
“ก็นี่คือข่าวดีที่ผมรอมานาน...พี่เศกได้ยินต้องโดดตัวลอยแน่เลย”
“อ๊อยยยยยยยยยยยยยย...ก็...ก็ถ้าให้พวกนาย...น้ำแตกแค่ในรูตูดก็...ไม่...ไม่ถึงใจใช่ไหมล่ะ?...อึ๊!!...กระแทกลงมาอีก...อูยยยยยยยยยยยยย...ฉันเองก็ทำหมันแล้ว...มะ...ไม่เป็นไรหรอก”
“ดีเหลือเกินครับ...เวลาเล่นสองรุมหนึ่งจะได้ไม่ต้องเอาออกมาแตกข้างนอก”
“ฮิๆๆ...เริ่มจากยกนี้เลยนะ”
“เต็มใจอย่างยิ่งครับ...ปะ...เปลี่ยนท่ากันเถอะนายหญิง...ผมอยากกระฉูดน้ำควยใส่หีนายหญิงด้วยท่าหมา”
“อึ๊ย~~...แค่คิดก็เสียวไปทั้งรู...ตามใจสิคะ”
“............................................”
“เอ้ามัวรออะไรเล่าฉันแหกหีให้แล้ว?...เร็วๆเข้า”
“เอาล่ะนะครับ”
“โอ๊วววววววววววววว...เอาเลย!!...กระเด้าฉันอย่าหยุด...อื้มมมมมมมมมมมมมมมมม...แบบนั้น...แบบนั้นแหละศุกร์...อื๊อออออออออออออออ”
“ฮึ่ยยยยยยยย...เสียวควยอะไรอย่างนี้...อีกไม่นาน...อีกไม่นานผมจะแตกแล้วครับนายหญิง...ซีดสสสสสสสสสส”
“เวลานี้อยากให้พี่นายหายเป็นปกติจริงๆ”
“ครับ?”
“พี่นายหายดีเมื่อไหร่ต้องรีบมาสนุกกับฉัน...เข้า...เข้าใจมั้ย?”
“นายหญิงอยากให้พวกผมรุมเย็ดเต็มที่แล้วสินะครับ?”
“หึ!!...ใช่สิจ๊ะ...ช่วยกันรุมเย็ดหีเย็ดตูดฉันให้สะใจไปเลยไง”
“กรอดดดดดด...มะ...ไม่ไหวแล้วววววววววววว”
“ปล่อยออกมา...เอาสิ...ปล่อยน้ำเงี่ยนใส่ฉันให้หมดลูกกระโปกเลย...อ๊าาาาาาาา”
“อ๊ากกกกกกกกกก...โอ๊ออออออออออออ”
“อึ๊ก!!...ซีดสสสสสสสสสส...ฉะ...ฉันได้กลับเป็นสาวอีกแล้วล่ะ...หึๆๆๆ”
“.....................................................”
“เฮ้อ~~...ควยหลุดออกมาแล้ว...กระฉูดเต็มรูฉันเลย...ดีมาก--”
“วิ...วิเศษจริงๆ...เอากับใครก็ไม่เสียวซ่านเท่าเอากับนายหญิง”
“ปากหวานจังเลยหนุ่มน้อยคนนี้...หืม?”
“?”
“มีคนแอบดู”
“อะไรนะครับ?”
“ลูกเซค!?”
“อึ๋ย!!”
“แม่รู้นะว่าลูกอยู่ตรงนั้น...หยุดเลยห้ามหนี!!!”
“แหะๆ”
“เรานี่ชักจะเอาใหญ่แล้ว...เรื่องอะไรมาแอบดูแม่ล่ะ?”
“รู้ได้ไงอ่ะ?”
“ยังจะมาถาม...ก็กล้องวงจรปิดไง”
“อ๋า!?...ลืมไปเลยว่ากล้องตัวนี้ต่อเข้ากับทีวีในห้องคุณแม่”
“แอบดูนานแค่ไหนแล้วห๊ะ?”
“คุณแม่อย่าเพิ่งโกรธสิคะ...หนูเพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อกี้นี้เอง”
“แล้วไง?...”
“หนูทันมาดูตอนนายศุกร์ควบแม่ส่งท้ายเท่านั้นแหละ”
“ลูกเซคนี่น่าตีจริงๆ...ทีหลังอย่าทำอีกนะ!!”
“งั้นคราวหน้าแม่ก็ล็อคประตูให้ดีๆสิคะ...อย่างนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับตั้งใจเอากันให้คนอื่นเห็น”
“ตั้งใจอะไรกันให้ตายเถอะ?...อ๊ะ!!...จะทำอะไรน่ะ?”
“คุณหนูใหญ่!!!”
“ไง!...มีความสุขเหลือเกินนี่?...สุขทะลักจนหำเหี่ยวเลย”
“คะ...คือผม...”
“เฮอะ!...ฉันไม่ขัดข้องหรอกถ้าคนที่มีอะไรกับคุณแม่จะเป็นนายหรือเศกแต่หากมีคนอื่นอีกล่ะก็...อ้อ!...ประโยคนี้ม่อนฝากมา...จงฟังให้ดีๆนะ”
“.............................................”
“เราจะสังหารมันผู้นั้นให้ตายในสภาพที่น่าเอน็จอนาจที่สุด!!!!”
“หวา!!!!”
“ฮะๆๆ...เหมือนม่อนใช่ป่ะ?...เอ้า!!...หนูไม่ขัดความสุขของทั้งสองคนแล้วค่ะ...ต้องกลับไปทำงานต่อ”
“..............................................”
“นายหญิงครับ!!...หากคุณหนูใหญ่...”
“หุบปากให้สนิทเลยนะ!!!...ถ้าลูกฉันรู้ความจริงขึ้นมาคิดว่าพวกนายจะรอดอย่างงั้นเหรอ?...กลับไปห้องตัวเองซะ...ฉันหมดอารมณ์แล้ว!!”
“.............................................”
“แต่นับว่าโชคยังดีที่เซคไม่ได้ยินที่เราพูดกันก่อนหน้านั้น”
........................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...
“เธอนึกว่าฉันสามารถทำตามอำเภอใจตัวเองได้อย่างงั้นหรือ?...ถ้าพี่กุนไม่ขอร้องมันก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น”
“พี่มีสิทธิ์เต็มที่อยู่แล้วที่จะปฏิเสธแต่เพราะอะไรถึงตอบตกลงครับ?”
“นั่นสิมันเป็นเพราะอะไรนะ?...เธอกับฉันจะลองมาช่วยค้นหาคำตอบนี้ด้วยกันไหม?”
..................................................
“พี่รู้ว่านี่ฝีมือใคร?”
“ฝนด้วยค่ะ...ในหมู่บ้านสี่โยนกถ้าไม่ใช่ป้าเอ็มก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ถึงขนาดนี้”
“อุ๊ยตาย!!...นี่น้องสาวที่น่ารักทั้งสองคนกำลังพูดถึงพี่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”
..................................................
“สิบปีแล้วสิที่เราไม่ได้เจอกัน...ยังจำคำถามสามข้อของฉันได้หรือเปล่า?”
“เธอ...เป็นใคร?”
“ใครน่ะเรอะ?...ฉันก็เป็นว่าที่ภรรยาของนายไงเล่า!!!”
............................................................................................................................ตอนหน้าจะเข้าสู่ภาคโยนกจัตุรัสแล้วครับ...
ขอบคุณครับ ยังยอดเยี่ยมเหมือนเดิมเเลยครับ
ตอบลบเชียแคทกะบอลต่อขอรับ
ทั้งกุน ทั้งแคทและบอล เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดคืออะไรกันแน่ เรื่องอะไรกันที่กุนรู้อยู่คนเดียว
ตอบลบเท่าที่สังเกตมานะครับ ตั้แต่เป็น ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต.รู้สึกว่า คู่แคทกับบอลจะเด่น สุดเลยนะครับ ประมานว่าหน้าติดตามสุดแฮะๆ เอ๋หรือว่าพี่กุลบอกให้บอลคิดดูให้ดี เป็นเรื่องระหว่าง.แคทกับบอล ยังไงก็หน้าลุ้นต่อมากครับ รอตอนต่อไปนะขอรับสาธุมาเร็วๆน๊ เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น ขอบคุนจากใจเลยคร๊าปท่านabslman :)
ตอบลบอ้ากท่าน adslman จะใจดี ให้เดือนละ 2 ตอนได้ใหมจะลงแดงแล้ว ^ ^
ตอบลบเป็นกำลังใจให้เสมอนะึีัคับ><
มาสายแบบนี้....ปรับ 2 ตอนต่อเดือนเลยครับ.....ขอบคุณมากๆเลยครับ
ตอบลบขอบคุณครับเรื่องมันชักอีลุงตุงนังหมดแล้วแต่สนุมากครับ
ตอบลบขอบคุนมากคับ ตอนหน้ามาไวๆๆนะคับกำลังได้ที่เลยอ่า
ตอบลบโอ้ววว ขอบคุณ คร้าบบบบ ยังต้องลุ้นต่อปายยยฮี่ๆ
ตอบลบมาแล้วววว ใจแทบขาดกว่าจะมาฮ่าๆ
ตอบลบยังน่าติดตามเหมือนเดิมเลยนะครับ
คุณภาพยังคับแก้วเหมือนเดิมครับ ถ้าท่าน adslman จะประพันธ์ออกมาเดือนละสองตอน จักขอบพระคุณมากครับ
ตอบลบโอมตอนที่ 65 จงมา
ตอบลบยังไม่มาเลยครับ สงสัยงานยุ่ง
ตอบลบขอเวลาอีกนิดนะครับ กำลังเรียบเรียงให้เข้าที่เข้าทาง บทรักไม่มีมากเท่าไหร่คงจะไม่ถูกใจเพื่อนๆนักแต่ก็ขอให้ติดตามกันต่อไปนะครับ
ตอบลบ