ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 65 “สิบปีที่จาก...พี่สาวคนที่สี่!?”
...ยิ่งใกล้จะถึงเวลากลับบ้านเกิดผมก็ยิ่งตื่นเต้นพาลให้หลับๆตื่นๆเกือบตลอดคืน...ขณะที่นอนพลิกไปพลิกมาหูก็ได้ยินเสียงน้ำดังจากข้างล่าง...
“............................................”
“ป้าเอ็ม?”
“ตาหนูตื่นไวจัง”
“ผมได้ยินเสียงน้ำเลยลงมาดู...ป้าอาบน้ำทำไมล่ะครับอากาศออกจะหนาว?”
“นอนเบียดกันสามคนก็เลยรู้สึกร้อนจ้ะ”
...จริงด้วย...อาสนกับอานิภานอนที่ห้องป้าเอ็มและต้องใช้เตียงเดียวกัน...ผมพอจะนึกภาพออก...
(อาสนนอนริมและอานิภาอยู่ตรงกลางอีกฝั่งก็ป้าเอ็ม)
“แต่สองคนนั่นทำอะไรไม่เกรงใจป้าซะบ้าง”
“ทำไมครับ?”
“ก็ไม่รู้นึกคึกอะไรขึ้นมา...เอากันข้างๆป้าเลยน่ะสิ”
“ฮ้า!!!”
(ตาสว่างเลยเรา...อาสนกับอานิภาเนี่ยนะ?)
“ไม่รู้จักเห็นใจกันมั่ง...ป้ายิ่งเหงาๆอยู่”
“เอ--...ผมว่าที่ป้ามาอาบน้ำนี่ไม่ใช่เพราะเหนียวตัวหรอก...ร้อนรุ่มในใจมากกว่า”
“ทำเป็นรู้ดีเหรอ?...แต่มันก็...ใช่น่ะนะ”
“งั้น...ให้ผมช่วยสิครับ”
“อ๋าไม่ได้ๆ...เดี๋ยวคนอื่นก็รู้หรอก”
“เฮ้อ!!”
“อดใจรอให้ไปที่นั้นก่อนแล้วป้าจะพาพ่อบอลเข้าห้องลับ”
“จริงเหรอครับ?”
“ในห้องนั้นเราจะได้มีความสุขกันอย่างเต็มที่โดยไม่มีใครมารบกวน...เข้าใจไหมจ๊ะ?”
...ผมรีบพยักหน้ารับข้อเสนอของคุณป้าคนสวยทันที...ห้องลับที่ว่าเคยเห็นจากในวีดีโอแล้วทีนี้ก็จะได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยียน...ใครปฏิเสธก็โง่ละ!!!...
“ต้องสนุกสุดยอดแน่ๆ...หือ?”
“สนุกอะไรของเธอ?”
“เปล่า...ผมพูดลอยๆคนเดียว”
“หึ!...ใครไม่รู้จะหาว่าเธอบ้า”
“ช่างผมเถอะครับ...ว่าแต่พี่...”
“พี่ก็จะไปซ้อมดาบไง”
“...ผมรู้ว่าทุกเช้าพี่แคทจะ...อื้อหือ--...”
...ผมไม่มีปัญหาใดๆหรอกถ้าพี่แคทไม่ได้ตื่นนอนมาซ้อมดาบ(ไม้)ในสภาพนุ่งชุดนอนซีทรูบางเบาลายลูกไม้สีน้ำเงินอันวาบหวิว...อา--...ท่อนบนเห็นจุกสองเม็ดจิ๋วท่อนล่างเห็นขนในที่ลับดำขลับซึ่งก็ถูกปิดบังด้วยชิ้นผ้ารูปสามเหลี่ยมหัวกลับสีขาวผืนจ้อย...นี่ถ้าไม่เกรงใจอาวุธยาวในมือขวากับศักดิ์ศรีของญาติสาวผู้พี่...ผมคงจะ...ผมคงจะปรี่เข้าอุ้มพี่สาวพาเข้าห้องนอนตัวเองอย่างแน่นอน...
(ทว่าแต่งตัวอย่างนี้ซ้อมดาบทุกเช้า...คุณเธอช่างกล้านัก)
“กลืนน้ำลายลงไปกี่เอื๊ยกแล้วล่ะ?”
“...อยากตามไปดูพี่ซ้อมดาบจัง”
“คงจะไม่น่าสนุกเท่าเมื่อกี้หรอกน่ะ...เธอคุยอะไรกับคุณป้าหรือ?”
“ก็ไม่ได้คุยอะไรมากนี่ครับ”
“คุณป้ายังดูสวยมากเลยนะ...บอลเห็นด้วยมั้ย?”
(การจับผิดเริ่มอีกแล้วไง!?)
“หากพี่เป็นผู้ชายรูปหล่อกับป้อยอคำหวานเก่งและมีผู้หญิงสวยๆนุ่งกระโจมอกมาอยู่ต่อหน้า...คงยากที่จะไม่คิดอะไรหรือปล่อยให้เธอคนนั้นผ่านไปโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
(จงใจพูดกระทบเราด้วยมั้งนี่?)
“.............................................”
“...จะไปซ้อมดาบ”
“เดี๋ยวครับ”
“ครั้งก่อนอุ้มครั้งนี้ดึงแขน...ครั้งหน้าเธอจะทำอะไรอีก?”
...แล้วถ้าเกิดมีหญิงสาวนุ่งชุดชั้นในวาบหวามมายืนอยู่ตรงหน้า...จะให้ผมยอมปล่อยหล่อนไปเฉยๆล่ะก็...เมินซะเถอะ!!...ใช่...ผมตอบพี่แคทไปอย่างนี้...
“ก็บอกพี่มาให้หมดสิแล้วเธอจะได้สมหวัง”
“แต่ผมเชื่อว่าพี่ไม่กล้าครับ”
“บอลรู้ใจพี่เรอะ?...ไม่ต้องห่วงว่าพี่จะกลับคำพูดและไม่ตำหนิบอลด้วย”
“ตำหนิผม?”
“ว่าที่ยอมเปิดปากบอกก็เพราะอยากล่อหีพี่จนควยสั่น”
...ประโยคสุดท้ายญาติสาวผู้พี่ที่กระซิบข้างหู...เล่นเอาผมขนลุกซู่ทีเดียวเชียว...
“อย่างไรเสียก็ควรจะรู้และจำไว้ให้ดีเพราะต่อไปพี่จะไม่พูดซ้ำอีก...พี่กุนคือคนที่พี่นับถือ...ไม่ใช่เธอขอพี่ก็ไม่ทำ”
“ไม่ชอบไม่เต็มใจก็บอกปัดสิ”
“เธอนึกว่าฉันสามารถทำตามอำเภอใจตัวเองได้อย่างงั้นหรือ?...ถ้าพี่กุนไม่ขอร้องมันก็จะไม่มีวันเกิดขึ้น”
“พี่มีสิทธิ์เต็มที่อยู่แล้วที่จะปฏิเสธแต่เพราะอะไรถึงตอบตกลงครับ?”
“นั่นสิมันเป็นเพราะอะไรนะ?...เธอกับฉันจะลองมาช่วยค้นหาคำตอบนี้ด้วยกันไหม?”
“ค้นหาด้วยกัน?”
“เพื่ออยากลองดี...เพื่อแก้เหงา...เพื่อใช้ร่างกายในวัยสาวให้คุ้มค่าหรือว่าจะมีเหตุผลอื่นอีก”
“ผม...ผมไม่รู้”
“ตัวพี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
...ไม่รู้จริงแน่เหรอ?...เธออาจรู้แต่ไม่บอกก็ได้...เจ้าความลับอยู่แล้วนี่...
“อ๊ะ!...อรุณสวัสดิ์จ้ะ...วันนี้บอลตื่นเช้าแฮะ”
(คนนี้ก็ใช่ย่อยซะที่ไหนสวมเสื้อยืดแต่ท่อนล่างนุ่งกางเกงในตัวเดียว?)
“มันตื่นเต้นน่ะ”
“เหรอ?...เดี๋ยวฝนจะลงไปอุ่นอาหารก่อน”
“ป้าเอ็มทำอยู่...ฉันว่าเธอไปนอนต่ออีกหน่อยก็ได้”
“ก็ดีสิ”
“อุ๊ย!!...มาทำอะไรกันตรงนี้จ๊ะ?”
...ผมสะดุ้งเฮือกทันทีที่เห็นอานิภาเพราะรู้จากป้าเอ็มว่าเธอกับอาสนเพิ่งจะ...ฮึ๊ย!!!...มันก็เรื่องปกติของผัวเมียเขาไม่ใช่เรอะ?...แต่แหม~~...อานิภานุ่งผ้าขนหนูผืนเดียวก็น่าดูชมไม่น้อยไปกว่าป้าเอ็มเลยสักนิด...ผิวขาวผ่องเหมือนกันเสียด้วย...
(เอ๊ย!!...นรกจะกินกบาลแล้วมึง!?...ผัวหล่อนก็นอนอยู่ในห้อง...อยากโดนลูกโม่กรอกปากหรือไง?)
“แน่ะ!!...เอาอีกแล้วใช่มั้ยแม่?”
“พูดอะไรน่ะ?”
“อย่าๆๆ...ฝนรู้นะคะว่าแม่กับป้อทำอารายกัน...”
(ฝนก็รู้!?)
“แหม่ยังจะได้ยินอีก?...แม่อุตส่าห์กัดผ้าห่มแล้วอ่ะ!”
“เปล่าๆ...หนูไม่ได้ยินแต่รู้จากที่แม่จะออกมาอาบน้ำนี่แหละจ้า!!”
“อ้าว?”
“ตอนอยู่บ้านที่ลำปางก็เหมือนกัน...เวลาไหนแม่ออกมาอาบน้ำก็หมายความว่าเพิ่งจะไปสำรวจถ้ำกับป้อมา”
“สำรวจถ้ำ!?”
“อ๋าน่าอายจังเลย~~...อื๋อ?...นี่...นี่ไม่ใช่เรื่องที่เด็กควรรู้นะยะ!!...บอล...บอลอย่าไปฟังน้อง”
“จะแก้ตัวตอนนี้ก็ช้าไปซะแล้วจ้ะแม่”
“ป้าเอ็มก็รู้ครับ”
“จริงด้วยสิ...เห็นนอนอยู่ข้างๆแต่ครู่เดียวหายไปไหนไม่รู้ส่วนแม่ก็มัวแต่เพลิน...ว้าย!!!...ไม่เอาแล้วๆ...ลูกฝนเนี่ยทะลึ่งจังเลยคอยดูนะคอยดู~~...แม่จะตัดเงินลูกล่ะ!!”
“ก๊าด!!...หนูทำผิดอะไรอ่ะ?”
“ผิดที่รู้ทันแม่...ฮึ!!”
...อานิภาขมวดปมผ้าเช็ดตัวให้แน่นขึ้นแล้วรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินลงไปชั้นล่างด้วยใบหน้าที่แดงก่ำแต่ก็ยังมีรอยยิ้ม...เช้ามืดนี้เธอเผลอหลุดอะไรออกมาหลายอย่างเชียวไม่ว่าจะนิสัยใจคอกับลักษณะการพูดการจาที่เหมือนลูกสาวคนเล็กอย่างไม่ผิดเพี้ยน...ไม่ๆๆ...ฝนต่างหากล่ะที่ถอดแบบมาจากผู้เป็นแม่...
(สองแม่ลูกคู่นี้บางทีก็เหมือนเป็นเพื่อนเล่นกัน...ดูน่ารักไปอีกแบบ)
“ป่านนี้ผ้าปูที่นอนยับยู่ยี่แถมเลอะไปหมดแล้วมั้ง?”
“เธอก็พูดเข้า”
“แล้วเราสองคนค่อยมาทำเลอะแบบนี้บ้างนะจ๊ะ”
“ยะ...ยัยบ้า!!”
“ฮิๆๆ”
...ก่อนจะกลับเข้าห้องฝนก็ขยิบตาพลางส่งจูบให้ผมด้วย...เช้าตรู่อาทิตย์ใกล้ขึ้นผมได้พบปะทักทายกับสาวน้อยสาวใหญ่ถึงสี่คน...หวังว่ามันคงจะเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับการกลับสู่บ้านเกิดที่จากมานับสิบปี...
...........................................................................................................................
“ตรงนี้เป็นจุดพักรถสุดท้ายและเราจะวิ่งยาวรวดเดียวเลย...ไปจัดการทำธุระให้เรียบร้อยซะนะ”
“เฮ!...น้ำแอ๊ปเปิ้ลที่นี่อร่อยมาทีไรต้องแวะกินทุกที...ไปกันเหอะ”
“ฉันขอเข้าห้องน้ำก่อนเดี๋ยวตามไป”
“จ้า!!”
...การกลับสู่บ้านเกิดครั้งนี้ของผมนั้นช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายไม่ว่าจะทั้งกลัว,ตื่นเต้น,สับสนระคนกันไปแต่เมื่อต้องการรู้ความจริงที่เกี่ยวข้องกับแม่รัญภรณ์ฉะนั้นต่อให้น่าเศร้าสักเพียงใดผมก็พร้อมจะยอมรับ...
“ดี...ไปฟังความจริงจากคนที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดแล้วก็จงคิดเอาเอง”
“.............................................”
“...มองหน้าพี่ทำไม?”
“แขนหายหรือยังครับ?”
“พักคืนเดียวก็หาย...มาลองพิสูจน์กัน”
“เจ็บ!!!”
(โอย!!...นี่ใช่แรงของผู้หญิงแน่รึ?)
“...เอาคืนเมื่อวานไง”
“แต่พี่ก็ทั้งหยิกทั้งเหยียบเท้านี่นา”
“สาสมกับความบังอาจที่เธอถือวิสาสะอุ้มพี่แล้วเรอะ?...นี่ยังไม่นับที่ดึงแขนเมื่อเช้านะ”
...พี่แคทบีบแขนผมซะแรงจนรู้สึกชาเลย...ไม่รู้ไปเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนนักหนาทั้งที่ตอนรูดไอ้หนูของผมน่ะสุดจะเบามือเหลือเกิน...
(อดหวาดเสียวไม่ได้จริงๆถ้าเมื่อกี้หล่อนบีบตรงนั้นของเรา...แรงระดับนี้รับรองหน้าเขียวปี๋แน่ๆ)
“ตื่นเต้นมั้ย?”
“ครับ”
“ทุกคนที่นั่นต่างรอการกลับมาของบอล...งานเลี้ยงส่งท้ายปีครั้งนี้ครึกครื้นกว่าที่ผ่านมาแน่”
“แล้วพี่ภพจะถึงตอนไหน?”
“น่าจะช่วงเย็นๆเพราะพ่อต้องแวะ...แวะบ้านนั้นด้วยครับ”
“มาคนเดียวก็ได้ไม่เห็นจะต้องพาแม่พวกนั้นมาเลย?”
“เอาน่าพี่เอ็ม--...ช่วยๆทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้สักครั้ง”
“เชอะ!!...ถ้าพ่อบอลไม่มาด้วยล่ะก็ฉันจะเฉ่งให้ยับเชียวคอยดู...นี่ยังนับว่าฉันอารมณ์ดีอยู่นะ”
...พ่อพาป้าศรีขึ้นมารับแม่กวาง,สาและอ้อยโดยขาดแค่กุนคนเดียวส่วนเมื่อครู่บุศก็โทรมาบอกว่าเธอกับโบว์จะมาร่วมงานเลี้ยงปลายปีด้วย...เรียกได้ว่าถนนแทบทุกสายมุ่งหน้าสู่โยนกจัตุรัส...
(อา--...ต่อไปนี้ป้าเอ็มกับแม่กวางคงได้ฟาดฟันกันอีกหลายยกจนกว่าจะถึงเวลาแยกย้ายทางใครทางมัน)
“เจ๊”
“หือ?”
“ปีนี้พี่น้องแปดคนจะมาพบหน้ากันหมดมั้ย?”
“...ไม่...พี่เซคบอกว่าม่อนติดธุระส่วนเอ้ก็พาคุณน้าไปต่างจังหวัด...กลับมาอีกทีน่าจะหลังปีใหม่ไปแล้ว”
(อ้าว!?...ก็ไหนว่าถ้าอยากจะพบให้ไปที่โยนกจัตุรัส?)
“...หมายความว่าอย่างมากจะมีแค่
6 คน?”
“อืม”
“แต่...พี่อ๋อมจะมาเหรอ?...รายนี้ได้ชื่อว่าเกลียดงานรื่นเริงทุกรูปแบบนิ”
“มาสิจ๊ะ...ครั้งนี้รับรองว่าไม่พลาดแน่เพราะมีตาหนูมาด้วยแต่ยังไงก็พูดคุยกันดีๆอย่าถึงขั้นลงไม้ลงมือเหมือนในงานเลี้ยงครั้งก่อนนะ...ไม่เอา”
“ลงไม้ลงมือ?”
“ฮะๆ...ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอกจ้ะ”
...ป้าเอ็มหัวเราะด้วยท่าทางสบายอกสบายใจแต่ผมกลับไม่คิดเช่นนั้น...เอาแค่กรณีของแม่กวางคนเดียวผมก็มองไม่เห็นหนทางเลยว่าเรื่องราวมันจะดำเนินไปอย่างราบรื่นได้ยังไง?...
“อ่ะไปกันได้แล้ว!!...เมฆมันชักจะตั้งเค้าหนาขึ้น”
“หน้าหนาวยังจะมีฝนอีก?”
“มีสิ...ก็เค้านี่ไง”
“ไม่ใช่เธอ~~”
“หงึ!”
“อยู่ในเขาก็อย่างนี้...ที่จัตุรัสก็ตกทุกเดือนทุกฤดู...คุณพ่อให้หนูขับเถอะค่ะ”
“ลูกนั่งเฉยๆดีกว่าแขนเพิ่งจะค่อยยังชั่วไม่ใช่เรอะ?...พ่อขับเอง”
“หึๆ...ตอนทำงานมีลูกน้องพาไปแต่พอมาขับเองฝีมือก็ยังไม่ตกนี่”
“พี่เอ็มช่างโชคดีนะครับรู้มั้ย?”
“ยังไง?”
“ก็มีนายตำรวจชั้นผู้ใหญ่เป็นสารถีขับรถให้ไงครับ”
“ฮะๆๆ...จริงๆ...แถมเป็นตำรวจมือปราบชื่อดังระดับประเทศซะด้วย”
“ก็พี่ขับไม่เป็นนี่นา”
“ฉันไม่คิดจะหัดเว้ย!!”
“คันนั้นมัวเถียงอะไรกันครับ?”
“พี่สาวกับน้องเขยคู่นั้นน่ะประจำแหละ...เจอหน้าเป็นต้องเถียงกัน”
“นี่บอลรู้ป่าว?”
“หือ?”
“ก่อนที่ป้อจะมาแต่งงานกับแม่ก็เคยจีบป้าเอ็มล่ะ”
“จริงเหรอ?”
(ไม่บอกไม่รู้นะเนี่ย!?...ป้าเอ็มก็ไม่เคยเล่า)
“โอ้!!...จริงซะยิ่งกว่าจริง...ป้าเอ็มสมัยสาวๆน่ะสวยมากมีหนุ่มตามจีบหัวกะไดไม่มีแห้งเชียวจะบอกให้!!!”
“...ช่วงนั้นสนเค้าเพิ่งจะจบนายร้อยตำรวจใหม่ๆแล้วได้มาบรรจุที่อุตรดิตถ์เป็นที่แรก”
“เจอกันได้ยังไงครับ?”
“สมัยก่อนตามป่าเขามักจะมีโจรผู้ร้ายชุกชุมใช่ไหมล่ะ?...ที่โยนกจัตุรัสก็มีอยู่ก๊กสองก๊ก...ตานี่เป็นตำรวจเลยถูกส่งมาปราบปราม”
“อ๋อ!!...สุดท้ายก็เลยได้พบรักกับอา”
“ใช่...เจอกับอาก่อนแท้ๆแต่ดันไปชอบพี่เอ็ม...เชอะ!!”
“โธ่แม่จ๋า~~...ก็ตอนนั้นแม่ยังเด็กอยู่นิส่วนป้าเอ็มน่ะโตเป็นสาวงามสะพรั่งเต็มตัว”
“แม่ก็ออกแววสวยเริ่ดมาแต่เล็กแล้วย่ะ!!”
“ฮะๆ...เรื่องเถียงนี่แม่ก็ไม่ยอมใครเหมือนกันน๊อ~~”
“ทำไมป้าเอ็มถึงปฏิเสธครับ?”
“ก็มีคนรักอยู่แล้วน่ะสิ...โยทะกาพ่อของหนูเซคกับหนูม่อนไง”
“ท่านเสียไปแล้ว”
“อื้อ!!...สี่ยิบปีได้แล้วมั้ง?”
“21
ปีจ้ะ...เท่าอายุหนูม่อน”
“แสดงว่าคุณลุงโยทะกาจะต้องหล่อแล้วก็ปากหวานมาก”
“ใครว่าจ๊ะ?...หน้าตาก็งั้นๆแถมขี้อายอีกต่างหาก”
“อ้าว?”
“ถ้าไม่ได้พี่ภพเป็นพ่อสื่อให้ก็ไม่มีวันได้แอ้มพี่เอ็มเค้าหรอก...จีบผู้หญิงไม่เอาอ่าวและพ่อ...ปู่ของบอลก็ไม่ค่อยชอบเพราะเคยแต่งงานและยังมีลูกติดมาด้วย”
“................................................”
“แต่สุดท้ายลุงโยะก็ชนะใจป้าเอ็มจนได้นะคะ”
“อีตาบ้านั่นจึงอกหักไปตามระเบียบ...หึๆๆสมน้ำหน้า!...มาจีบอาซะแต่ทีแรกก็สิ้นเรื่องสิ้นราวไปแล้ว”
...นอกจากนี้อานิภายังเล่าเรื่อง(ความแก่นเซี๊ยว)สมัยยังสาวๆให้ผมกับฝนฟังอีกหลายเรื่อง...บางครั้งเล่าเพลินหัวเราะร่าจนเกือบขับรถตามคันหน้าที่สามีเธอขับไม่ทันทีเดียว...
“สบายๆ...อีกไม่นานก็ถึงจะรีบร้อนไปไย?”
“ใช่จ้ะแม่...ขับช้าๆบ้างเราจะได้คุยกันถึงเรื่องเมื่อเช้า”
“เฮ่ย!...ลูกฝนยังจะรู้อะไรอีกเนี่ย?”
“ก็รู้ว่า...นั่นสิน๊า~~...รู้อะไรเอ่ย?”
“นั่นแน่ะๆ...ลูกฝนตีขลุมหลอกแม่อีกละ!!”
“เปล่าตีขลุมจ้า!!...ฝนรู้ว่าแม่น่ะ...”
“?”
“เปลี่ยนใจไม่ใส่กางเกงแต่นุ่งกระโปรงแทนไง”
“ว้าย!!!”
“!!!!!”
...ผมที่นั่งเบาะหน้าคู่อานิภาแทบจะสำลักคาขวดน้ำ...ก็ฝนน่ะสิไม่รู้คิดอะไรอยู่ๆยื่นมือมาเลิกกระโปรงอานิภาจนร้องว้ายลั่นรถ...
(เห็นกางเกงในด้วยแม่เจ้าโว้ย!!!!)
“ลูกฝนทำไมถึงชอบแกล้งเลิกกระโปรงแม่นักห๊ะ!!...บอลเห็นของแม่หมดแล้วเห็นไหม?”
“ฮี่ๆ”
“เปล่าครับ!!...ผมไม่เห็น”
“บอลเห็น!!”
“ไม่ครับ”
“อย่าโกหกอา--...บอลเห็นหมดแล้วใช่ม๊าว่าอาสวมกางเกงในสีเขียวลายหมี?”
“เอ่อ...”
“ลายหมีอะไรกันเชยซะไม่มี?...ลายลูกไม้ดอกทานตะวันไม่ใช่หรือจ๊ะ?”
“เซ็กส์ซี่มากเชียวล่ะ...ฮึ่ม!...พอย่ะพอ!!!...แม่อายจะแย่อยู่แล้ว!!!”
“ก็ที่แม่ไม่นุ่งกางเกงเพราะอยากให้คนอื่นเห็นไม่ใช่รึงาย?”
“ใครว่าเล่า?...ใส่กางเกงเดินทางเวลาเข้าห้องน้ำมันยุ่งยากสู้กระโปรงไม่ได้”
“หือ~~...จริงเหยอ?”
“จริงซี่~~”
“แน่น๊ะ!!”
“แน่สิยะยัยหนู!!”
“................................................”
“................................................”
“ฮิๆๆๆ”
“ฮะๆๆๆ”
(แม่ลูกคู่นี้ยังมีอารมณ์มาเล่นต่อคำกันอีกวุ้ย!?)
“พอเลย--...ลูกฝนอยากจะเปิดให้พี่เค้าดูก็ทำไปคนเดียว...ไม่ต้องมายุ่งกับแม่”
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!!!”
“หันมาสิจ๊ะ...มาดูของเค้า”
“บะ...บ้าเรอะ?”
...อานิภาก็อยู่ด้วยทั้งคนฝนทำบ้าอะไรเนี่ย?...ไม่...ไม่ถูกนะ!?...ถ้าผู้เป็นแม่ไม่เห็นด้วยต่อให้ใจกล้าขนาดไหนฝนก็ไม่น่าจะทำได้งั้นนี่ก็แสดงว่าอานิภา
“รู้เห็นเป็นใจ” กับลูกสาวคนเล็กแน่นอน...
(โอ้!!!...นั่งชันเข่าโชว์แพนดี้สีส้มที่ไม่มีลวดลายใดๆก็ช่างน่ารักไปอีกแบบ)
“ตั้งแต่แรกเริ่ม...อารู้หมดทุกอย่าง”
“?”
“รู้ดีว่าลูกฝนรักบอลมาก”
“..................................................”
“ลูกฝนต้องการใช้ชีวิตร่วมกับบอลในฐานะคนรักไม่ใช่พี่น้อง”
“..................................................”
“ทีนี้บอลจะว่าอย่างไรล่ะจ๊ะ?”
“...ผม”
“หึๆ...นับว่านิสัยเหมือนพ่อของเธอทุกกะเบียดนิ้วเลยนะ”
...จากที่พูดจาหยอกล้อเล่นหัวกับลูกสาวมาเกือบตลอดทาง(ถึงขั้นโดนเปิดกระโปรง)บัดนี้อานิภากลับกลายเป็นอีกคนที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน...นิ่งสงบเงียบขรึมทว่าแอบแฝงไว้ด้วยแรงกดดันบางเวลาถึงจะหัวเราะแต่ก็เหมือนไม่ใช่...อย่างไหนคือตัวตนที่แท้จริงของน้องสาวพ่อกันแน่?...
“ไปถึงโยนกอุดรเมื่อไหร่...บอลคงจะให้คำตอบได้สักทีค่ะแม่”
“ฝน!!”
“แม่ก็หวังอย่างนั้น...บอลจ๊ะ...ขอเพียงแค่พูดออกมาคำเดียวว่าบอลรักลูกฝน...อาก็จะยกให้ทันที”
“อะ...อานิภาอย่าล้อผมเล่นสิครับ!!!”
“สีหน้าของอาตอนนี้ดูเหมือนคนล้อเล่นหรือเปล่าล่ะหือ?”
“..................................................”
“โอกาสนี้ยากนักที่จะมีอีก...พี่อ๋อมกับเจ้าป้อมจะขัดขวางฝน...ได้--...มาลองดูกันสักตั้ง!!!!”
...ฝนก็เปลี่ยนไปในแนวทางเดียวกับผู้เป็นแม่...ความจริงจังที่แสดงออกมาจากดวงตาคู่นั้น...หมดข้อสงสัยแล้วว่าสาวน้อยหยาดฝน
เทวะกรนันท์นั้น...เหมือนใคร!?...
.......................................................................................................................................
...ตื่นเต้นไม่น้อยเลยช่วงที่รถวิ่งผ่านเข้าอุโมงค์และทางออกก็จะเป็นหมู่บ้าน
“โยนกอุดร” ถิ่นกำเนิดของผม...
“สภาพแวดล้อมก็เหมือนตามชนบททั่วไปน่ะแหละแต่อาขอยืนยันให้บอลรู้ไว้ก่อน”
“ครับ?”
“สาวๆที่นี่น่ารักมาก...ขนาดแม่หม้ายยังเช้งวับเด็ดขาดไปเลย...โอ๊ยเจ็บ!!”
“พูดอะไรให้หลานบอลฟังน่ะ?...เพ้อเจ้อใหญ่แล้วนะคุณ!!”
“ไว้หน้าผมมั่งซี่!!...อยู่ต่อหน้าลูกด้วย”
“เฮอะเฮอ~~...อย่าเอาตำแหน่งนายพลมาขู่ฉันเลย...จำไว้ว่าในบ้านคนที่ใหญ่กว่าคุณก็คือฉันย่ะ!!”
“เออแม่คุณหญิง!...พูดเล่นนิดหน่อยก็ไม่ได้”
...พอผ่านเข้าอุโมงค์อานิภากับฝนก็กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมจากที่นิ่งเงียบกันไปพักใหญ่...ค่อยยังชั่ว...บรรยากาศในช่วงนั้นมันชวนให้น่าอึดอัดใจเป็นบ้า...
“อุโมงค์ที่เพิ่งผ่านเข้ามาเมื่อกี้ชื่อว่าประตูปฐพี”
“ครับพี่...ผมพอจะนึกออกบ้างแล้ว”
“แต่ล่ะหมู่บ้านจะมีประตูที่เป็นทางออกสู่โลกภายนอก...บ้างก็เป็นอุโมงค์บ้างก็เป็นประตูจ้ะ”
“ถ้าอยากจะเป็นนายใหญ่เรื่องแค่นี้ต้องรู้...อุดรปฐพีทักษิณเมฆาบูรพานภาประจิมอัคคี...ท่องไว้ล่ะกัน”
(จำได้ง่ายแน่เพราะชื่อมันคล้องจองกันดี...บ้างก็เป็นอุโมงค์บ้างก็เป็นประตูงั้นรึ?...อยากเห็นจังเลย)
“นั่นไง!!!...บ้านของเราๆ”
“ไม่ใช่หลังเก่าสินะครับ?”
“หลังเก่าแต่ทาสีใหม่น่ะ”
“ป้อหยุดรถทำไมจ๊ะ?”
“นั่นสิสน...อีกนิดเดียวก็ถึงแล้ว”
“มีอะไรหรือคะ?”
“...ไม่สังเกตกันหรือว่าตั้งแต่เราออกจากอุโมงค์มาน่ะก็ยังไม่เห็นใครสักคนเลย?”
“เอ๋?”
“จริงด้วยค่ะคุณ...หายไปไหนกันหมด?”
“หรือมีเหตุร้ายเกิดขึ้น?...เดี๋ยวฉันจะไปถามเอง”
...ป้าเอ็มลงจากรถเดินไปที่บ้านใกล้ๆแล้วร้องเรียกคนในนั้น...สักครู่เจ้าของบ้านก็ออกมาทักทายพวกเรา...
“นี่เกิดอะไรขึ้น?”
“ใช่ค่ะลุง...ทุกคนหายไปไหนกัน?”
“ก่อนที่ลุงจะพูดก็ขอถามคุณศรมรกตสักหน่อยครับ”
“ก็ถามมาสิไม่ต้องเกรงใจ...เราคนอื่นคนไกลที่ไหนกัน”
“พ่อหนุ่มคนนี้คือคุณชายหกใช่ไหมครับ”
“ใช่จ้ะ...เขาเป็นหลานชายของคุณพ่อชื่อเอกคเชนทร์”
“โอ้ๆๆ...เป็นหลานของท่านจริงๆ”
“สวัสดีครับ”
“หน้าตาผิวพรรณละม้ายคล้ายท่านสมัยหนุ่มจริงๆ”
“ทีนี้ก็บอกมาสิ”
“อ่า--...คุณหนูใหญ่สั่งครับ”
“หลานเซคเรอะ?”
“นี่มันยังไงคะพี่เอ็ม?”
“ฉันไม่รู้เรื่องด้วยนะยัยภา...อย่าเพิ่งโบ้ยกันซี่!!”
“พี่เซคน่ะหรือ?”
“คิดอะไรของเขาเนี่ย?”
“เมื่อสักสามโมงเช้าคุณหนูศรเพทายติดต่อมาหาผู้ใหญ่และสั่งให้ลูกบ้านทุกคนอยู่แต่ในบ้านห้ามออกมาจนกว่าจะเลยเที่ยงวันครับ”
“ลูกคนนี้สั่งอะไรบ้าๆ!!”
“เพื่ออะไรคะ?”
“ก็คงจะ...เพื่อแสดงให้พ่อบอลรวมทั้งพี่...รู้ว่าใครคือผู้มีอำนาจตัดสินใจที่แท้จริง”
“เอ่อ--...แล้วก็ให้บอลรู้สึกว่าตัวเองโดดเดี่ยวหรือเปล่า?”
“พี่...เห็นด้วย”
“มันจะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือยังไง?...ฉันต้องดุสักหน่อยแล้ว!!”
“ใจเย็นไว้ก่อนค่ะคุณป้า...พี่เซคน่ะยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ”
“จริงด้วยค่ะ...เดี๋ยวมันจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่”
“แต่ปล่อยไว้ก็จะยิ่งได้ใจน่ะสิ”
“หนูเซคนี่...สมแล้วล่ะที่คุณพ่อไว้วางใจ”
“และที่คุณว่าทุกคนรอการกลับมาของบอลน่ะเห็นทีจะไม่ใช่ซะแล้วค่ะ”
“ผมเองก็คาดไม่ถึงว่าเธอจะมาไม้นี้...แม้อาจดูว่าเป็นเรื่องเล็กและไม่สำคัญแต่ก็จะมองข้ามไปไม่ได้เพราะนี่คือสงครามจิตวิทยาหรือว่ากันอีกนัยหนึ่ง...มันเป็นสาสน์ท้ารบที่หนูเซคส่งตรงถึงหลานบอล”
“.................................................”
(เอ้า!!...ทีนี้แกจะรับมือยังไง?...ฮะๆๆๆ)
...ในหัวสมองของผมคล้ายได้ยินประโยคนี้ดังอยู่ใกล้ๆ...จะทำยังไงน่ะหรือ?...ขืนโมโหฉุนเฉียวก็มีแต่จะไปเข้าทางพี่เซคซะล่ะมากกว่า...
........................................................................................................................................
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ...บางทีคุณหนูรองอาจจะตามมาในภายหลัง”
“ก็ไม่แน่...เธอคงอยากจัดการทุกอย่างให้เสร็จสิ้นสมบูรณ์ก่อนเข้าปีใหม่แต่หากอีกฝ่ายคิดสู้ก็จะต้องใช้เวลามากขึ้น”
“ถึงแล้วหรือคะพี่เศก?...แล้วนาย...นายหญิงล่ะคะ?”
“.................................................”
“ออกมากันแล้วค่ะ...ไม่ค่ะคนล่ะทาง...พี่ก็รู้ว่าเราต้องไปเข้าทางประตูนภา”
“.................................................
“ค่ะ...แล้วเจอกันนะคะ”
“ไหม...ทางข้างหน้าจะไม่ค่อยดีนะ...ขับช้าๆ”
“เจ้าค่ะ”
“นี่ศุกร์”
“ครับ?”
“เมื่อคืนนายต่อกับคุณแม่อีกกี่ยก?...บอกฉันมา”
“ไม่...ไม่ได้ต่อครับ...นายหญิงไล่ให้ผมไปนอน”
“ไหงงั้นล่ะ?”
“คือนายหญิง...อารมณ์ไม่ดีครับ”
“ว๊า~~...สงสัยหงุดหงิดที่ฉันไปขัดจังหวะเข้าน่ะสิ”
“อันนี้ผมก็...”
“ฮ่าๆๆโทษทีๆ...คราวหน้าจะไม่เข้าไปขัดอีกแล้ว...อื๋อ?”
“...................................................”
“ศิ!...ทำไมต้องหลบหน้าฉัน?”
“เปล่านะคะ”
“เมื่อกี้แอบมองฉันแล้วก็รีบหันไปทางอื่น...ปิดบังอะไรอยู่หรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ”
“หือ--...น่าสงสัย”
“...................................................”
“เธอกับไอ้บ้ากามนั่นเรียบร้อยกันตั้งแต่เมื่อไหร่นะช่วยบอกอีกทีซิ?...คือฉัน...จำไม่ค่อยได้”
“...................................................”
“ตอบคุณหนูใหญ่ไปสิ”
“พี่ศุกร์”
“นายเองก็ไม่หวงน้องสาวบ้างเลย...เธอคิดว่าไงล่ะไหม?”
“ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดีมากเจ้าค่ะ”
“...................................................”
“หนูมีอะไรกับนาย...คุณเอกคเชนทร์ครั้งแรกเมื่อกลางเดือนนี้ค่ะ”
“กลางเดือน?...ก็ตอนที่เจ้านั่นเพิ่งจะย้ายไปอยู่บ้านหลังใหม่...รอดหูรอดตาแคทกับฝนไปได้ไงฟะ?...เก่งกาจซะจริงนะเธอ”
“...................................................”
“แต่ก็พอจะเข้าใจได้ว่ามีคุณแม่ช่วยอำนวยความสะดวกให้...แผนดึงให้หลานชายสุดที่รักตีตัวออกห่างจากลูกของผู้หญิงที่ตนเกลียดแต่ฉันว่าคุณแม่มีแต่จะส่งเธอไปเป็นของว่างเอนจอยกระดอไอ้บ้ากามนั่นซะล่ะมากกว่า”
“คุณเอกคเชนทร์ไม่เคยบังคับศิเลยนะคะ...บอกว่าถ้าศิไม่เต็มใจก็ไม่เป็นไร”
“แล้วฉันเล่า?”
“คะ?”
“หากฉันขอให้เธอทำบ้างจะเต็มใจมั้ย?...ไม่บังคับเหมือนกัน”
“เอ่อ...”
“ก็กรณีเดียวกันไม่ใช่เหรอ?...ลงนั่งข้างล่างนี่แล้วมาเลียหีให้ฉันหน่อย”
“คุณหนูใหญ่คะ...พี่ศุกร์ก็อยู่และพี่ไหมก็ขับรถด้วย”
“มิต้องสนใจพี่ดอก”
“ใช่ๆๆ...ผมอยู่ด้วยนะครับ”
“ฮึ!...นายก็อยากจะดูล่ะสิ?”
“ทำตามคำสั่งของคุณหนูใหญ่...อย่าได้บิดพลิ้ว”
“...............................................”
“นายศุกร์คอยบอกทางให้พี่...มิต้องชำเลืองดู”
“ช่างเหอะๆ...อยากดูนักก็ตามใจแต่ห้ามชักว่าวเด็ดขาดเดี๋ยวจะเลอะในรถฉัน”
“ทำไมพี่ไหมดูจะไม่ตื่นเต้นเลยหรือว่าทำอย่างนี้บ่อยครับ?”
“...คิดเองล่ะกัน”
“...............................................”
“ถอดกางเกงในฉันออกเลย”
“อู้หู~~”
“อะไร?”
“ผมเพิ่งจะเห็น...หีคุณหนูใหญ่ชัดๆก็วันนี้”
“ทุกทีได้แต่แอบดูล่ะสิท่า?”
“ผมไม่กล้าครับ”
“เฮอะ!!...อุ!...ดึงมันออกไป...จะได้ไม่เลอะ”
“ค่ะ”
“ฉัน...จะแยกขาให้กว้างอีกก็ได้...เป็นไง?...น่าเย็ดเหมือนของคุณแม่หรือเปล่า?”
“ครับ!!!...สู้ได้สบายมากเลยครับ”
“ไอ้...ไอ้นี่ตอบไม่ตรงคำถามแฮะ...อึ๊ยยยยยยยยย...ตรง...ตรงนั้นล่ะๆ...อาาาาาาาาา”
“เฮอ--...ผะ...ผมจะเป็นไข้แล้วมั้งเนี่ย?”
“หืมมมมมมมม...อูยยยยยยยยยยย...บะ...บ่นอะไรของนายหึ?”
“หน้า...หน้าผมร้อนผ่าวไปหมดแล้ว”
“นะ...นายอยากให้ฉันทำอะไร...สั่งมา”
“ผมสั่งได้หรือครับ?”
“เร็ว!!”
“แหก...คุณหนูใหญ่แหกหีให้ผมดูชัดๆทีสิครับ”
“พอ...พอก่อนศิ”
“..............................................”
“ชัดหรือยัง?”
“ครับ...น้ำไหลออกมาเยอะเลย”
“อือออออออออออ...ฉะ...ฉันตกเบ็ดให้นายดู...อูยยยยยยยยยยย...ถือเป็นของแถมจ้ะ...อ๊าววววววววว”
“ว้าว!!!!...ยิ่งเยิ้มออกมาจนแฉะกว่าเมื่อกี้...สุดยอดเหลือร้ายครับ”
“หี...หีฉันสวยกว่าของคุณแม่นะ...รู้ไว้ซะด้วย”
“คะ...ครับ”
“หลังจากนี้คอเธอต้องเคล็ดแน่”
“ผมยอม...ผมยอมครับ”
“โอออออออออออออออออ...นั่นแหละๆ...ดี...ดีมากจ้ะศิ...อึ๊!!...ไม่...ซีดสสสสสสสสสส”
“คุณหนูใหญ่เสร็จแล้ว!!!...หูย~~...น้ำพุ่งออกมาเลย”
“ฮ่า...ฮ่า...ฉะ...ฉันออกแล้วแฮะ”
“เร็วมากเลยเจ้าค่ะ”
“เพราะ...เพราะมีนายศุกร์นั่งดูอยู่ล่ะมั้ง?...หึๆ...แบบนี้ก็นับว่าไม่เลว...เลียให้สะอาดเอี่ยมนะศิ”
“ได้ค่ะ”
“อืมมมมม...ทะ...ที่จริงฉันก็เคยตั้งใจจะเรียกนายมาเย็ดกัน”
“คุณหนูใหญ่พูดจริงหรือครับ?”
“แต่คิดอีกทีไม่เอาดีกว่า...ฉันไม่อยากใช้ของร่วมกับคุณแม่น่ะ”
“น่าเสียดายนัก~~”
“ไอ้...ไอ้บ้านี่!?...ใจคอคิดจะเล่นทั้งแม่ทั้งลูกเดี๋ยวก็ถูกม่อนฆ่าหรอก!!!...โอออออออออ...นั่นเธอทำอะไร?”
“คือน้ำหล่อลื่นของคุณหนูไหลไปถึงรูก้นค่ะศิก็เลย...”
“ฮิ...ขอบใจๆ”
“นายก็ออกเช่นกันรึ?”
“เปล่าครับพี่ไหม!!”
“พี่ได้กลิ่นน้ำกามอสุจิจากตัวนายยังจะปฏิเสธว่าเปล่า?...คุณหนูใหญ่เจ้าคะ”
“น่า--...ไม่ได้แตกข้างนอกนี่...แค่เลอะคากางเกงก็ทนนั่งไปจนกว่าจะถึงบ้านเถอะ...การแสดงจบแล้วทีนี้ก็ได้เวลาเขียนบทใหม่...ตอนนี้คุณแม่กับทุกคนคงจะแปลกใจกันน่าดู”
“....................................................”
“พี่รู้ว่านี่ฝีมือใคร?”
“ฝนด้วยค่ะ...ในหมู่บ้านสี่โยนกถ้าไม่ใช่ป้าเอ็มก็มีอยู่แค่คนเดียวเท่านั้นที่ทำได้ถึงขนาดนี้”
“อุ๊ยตาย!!...นี่น้องสาวที่น่ารักทั้งสองคนกำลังพูดถึงพี่อยู่หรือเปล่าจ๊ะ?”
“เป็น...พี่จริงๆด้วย”
“ใช่พี่เอง...ฮิๆ...แต่ยังหรอก...มันเพิ่งจะเริ่มต้น”
“ไม่ค่อยดีมั้งคะ...ฝนว่าเลิกเหอะ”
“อะไรกันจ๊ะน้องฝน?...พี่อุตส่าห์คิดวางแผนมาตั้งนานจะให้เลิกล้มได้ยังไง?...สองคนน่ะอยู่เฉยๆและรอดูดีกว่า...พี่ไม่ทำให้ไอ้บ้ากามนั่นเจ็บตัวแม้รอยเท่าแมวข่วนหรอก...ก็แค่...กระตุ้นให้ต่อมยางอายของมันรู้จักทำงานบ้างก็เท่านั้น”
.........................................................................................................................
“พี่เซค...พี่เซค!”
“วางสายไปแล้ว”
“ไม่ยอมคุยกับฉันด้วย...ลูกคนนี้นี่จริงๆเล้ย!!...ถอดแบบมาจากฉันไม่มีผิดเพี้ยน”
“แต่นิภาว่าหนูเซคเก่งกว่าพี่เอ็มนะคะ...เอ--...จำได้ว่าพี่ก็เคยใช้วิธีนี้มาก่อน”
“ในบรรดาลูกสาวทั้งสี่คนเซคนิสัยใจคอเหมือนพี่ที่สุด...งานนี้เถียงไม่ออกเลย”
“ผมจะอยู่เฉยๆไม่ตอบโต้พี่เซคครับ...ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นซะก็สิ้นเรื่อง”
“บอลจะดูถูกพี่เซคมากไปหน่อยล่ะ...ยังไงเธอก็ไม่ยอมเลิกจนกว่าจะรู้สึกว่าอีกฝ่ายสิ้นท่าหมดสภาพ”
“อื้มๆๆ...จากที่คุยกันเมื่อกี้ก็แจ่มแจ้งแดงแจ๋แล้ว”
“แต่ก็เป็นวิธีที่ใช้ได้เหมือนกัน...ตอนนี้อยู่เฉยๆก่อน...พ่อบอลไปที่บ้านอาบน้ำอาบท่าพักผ่อนให้สบายแล้วค่อยมาหารือ...หืม?”
“............................................”
“อ๋อใช่!!...ตอนนี้อยู่ที่สี่แยกใหญ่...อะไรนะ?”
“............................................”
“เข้าใจแล้วจ้ะ”
“บ้านเราอยู่ใกล้แค่นี้เอง...เดินไปก็ได้”
“เดี๋ยวจ้ะหนูฝน...ป้าว่าเราล่วงหน้าไปก่อนดีกว่า”
“...มีคนจะรอพบบอลใช่ไหมคะ?”
“อื้อ!”
“ฮื่อ~~...ไม่เปลี่ยนเลยคนนี้”
...ฝนหน้ามุ่ยขณะไปขึ้นรถและพี่แคทเดินมาตบบ่าผมพลางพูดเบาๆว่า...
“สิบปีที่จากกันในที่สุดก็จะได้พบ...ยินดีด้วย...คนๆนี้อยากเจอเธอเป็นการส่วนตัวฉะนั้นพี่หรือใครก็อยู่ด้วยไม่ได้เพราะมันจะเกิดเรื่อง”
“ไม่ถูกกันสินะครับ?”
“...คงงั้น...เธอเองก็ควรจะระวังคำพูดคำจาเหมือนกัน...คนๆนี้ฟิวส์ขาดง่ายมากถ้าใครพูดอะไรไม่เข้าหู”
“เป็นคนเจ้าอารมณ์นี่เอง”
“บอลไปรอในศาลาริมทางนั่น”
“.............................................”
...สี่แยกนี้มีชื่อว่า
“สี่แยกจัตุรัส” ซึ่งสามารถเชื่อมไปยังหมู่บ้านทั้งสี่อันได้แก่โยนกอุดร,โยนกทักษิณ,โยนกบูรพาและโยนกประจิม...โยนกอุดรก็ตรงตามชื่อคือหากจะไปก็ให้เดินทางขึ้นทางทิศเหนือแล้วภูเขาที่ตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้าก็มีชื่อว่า
“ภูเขามิหวนกลับ” ที่ทำหน้าที่เป็นจุดศูนย์กลางในตำบลแห่งนี้...
“มีขนมกับน้ำดื่มให้ด้วย...แล้วนี่ชารึ?...อุ๊บ!!”
(อะไร!?...หวานๆขมๆจิบไปอึกเดียวแทบจะวูบเลย...นี่มันเหล้าไม่ใช่เรอะ?)
“เขาเรียกว่าเบญจวารี”
“!?”
“ก็เป็นเหล้าป่าน่ะแหละไม่ใช่ของแปลกอะไร”
“ใครน่ะ?”
...แน่ใจว่าเป็นผู้หญิงแต่น้ำเสียงกลับไม่แหลมเล็กและออกจะคล้ายๆเสียงผู้ชายด้วยซ้ำไป...ผมออกจากศาลาแล้วมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใครและพอเงยหน้าขึ้นไปข้างบนก็ได้พบคนๆหนึ่งนั่งอยู่บนจั่วศาลาโดยที่สวมชุดคลุมสีดำอย่างมิดชิดไม่เว้นกระทั่งใบหน้าที่มีฮู้ดบังอยู่...
“สิบปีแล้วสิที่เราไม่ได้เจอกัน...ยังจำคำถามสามข้อของฉันได้หรือเปล่า?”
“เธอ...เป็นใคร?”
“ใครน่ะเรอะ?...ฉันก็เป็นว่าที่ภรรยาของนายไงเล่า!!!”
“ภรรยา?”
“ใช่...นายมีชะตาที่จะต้องเป็นผัวของฉัน”
(ผะ...ผัว!!!!...พบกันครั้งแรกก็พูดออกมาได้หน้าตาเฉยเลยแฮะแม่สาวคนนี้!?...นี่ถ้าฝนได้ยินคงจะอารมณ์เดือดปุดๆประดุจน้ำร้อนในกา)
“เอ่อ--...เรา...เราเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนะครับ”
“สิบปีมานี่ฉันไม่เคยเห็นนายเป็นน้องชายเลยว่ะ”
...เพิ่งเจอกันแท้ๆแต่ทุกคำทุกประโยคมีแต่ชวนให้อึ้งทั้งนั้น...ช่วงกระพริบตาแค่เดี๋ยวเดียว
“พี่สาวคนที่สี่” ก็กระโดดจากยอดศาลาลงมาข้างล่าง...เท่าที่ดูๆเธอสูงไล่เลี่ยกับฝนแต่รูปร่างจะเป็นไงไม่รู้เพราะยังไม่ถอดผ้าคลุมออก...
“จะไปบ้านนั้นใช่มั้ย?...ฉันเดินเป็นเพื่อน”
“เร็วหน่อยก็ดีมั้งครับ?”
“รีบร้อนไปไหนเล่า?...บ้านมันไม่มีตีนเดินหนีได้เองหรอกน่ะ...ค่อยเดินค่อยคุยกันเหอะฉันมีอะไรอยากถามนายเยอะแยะไปหมด”
“อะไรครับ?”
“แต่เอาเท่าที่นึกออกกับสำคัญก่อน...คำถามข้อแรกฉันได้รับคำตอบแล้วจึงไม่มีอะไรต้องพูดถึงอีก”
(เมื่อไหร่จะกลับบ้าน?)
“ข้อสอง...นายใช้ผู้หญิงเปลืองมากไปแล้ว--”
“มันคือนิสัยเสียของผมเองครับ”
“รู้ตัวเหมือนกันรึ?”
“...............................................”
“แต่ฉันไม่มีปัญหา”
“!?”
“นายน่ะยกฉันกับป้อมให้เป็นที่หนึ่งก็พอส่วนผู้หญิงอื่นจะไปสนุกด้วยเป็นครั้งคราวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรแต่ถ้าจะให้ดีที่สุดสำหรับนังแมวขโมยพวกนั้น...ไล่ให้ลงไปจับหนูในท่อน้ำซะเถอะ”
“...............................................”
................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนต่อไป...
“วันนี้ถือเป็นวันดีฉันจึงไม่อยากต่อปากต่อคำหรือต้องการจะมีเรื่องมีราวกับใคร...แล้วไปเถอะ”
“แต่ถ้าอ๋อมยังดึงดันจะพาบอลไปจากบ้านหลังนี้...พี่ว่า...มันคงจะแล้วกันไปไม่ได้หรอกนะ”
“พูดอย่างนี้แสดงว่ายมทูตหนีขุมนรกคิดจะมีเรื่องกับนางพญาเสือให้ได้หรืออย่างไร?...สุรีย์พรรณ”
...............................................
“ข้าเข้าใจ...ทุกคนไม่ต้องพูดอะไร”
“ผมจะไม่ทำแบบในละครน้ำเน่าที่คลานเข่าไปกราบเท้าขอสำนึกผิดเพราะผมก็มีวิธีของผมอยู่”
“พูดได้ดีมาก!!...สมกับเป็นว่าที่สามีของฉัน...ที่นี่หมดเรื่องกันแล้วสินะงั้นก็ไปโยนกทักษิณกับฉันซะที!!!”
...............................................
“เธอน่ะรึสาวิตรี?...ผู้หญิงที่น้องชายของฉันคว้ามาทำเมียด้วยเพราะความหน้ามืดตามัวเพียงชั่วขณะหนึ่ง”
“นะ...หน้ามืดตามัว?”
“ใช่...แต่ปัจจุบันไม่ใช่เพราะเรื่องของเธอกับบอลกลายเป็นอดีตไปแล้ว...ต่อไปอย่ามายุ่งกับเขาอีก!!!”
.....................................................................................................................
...ปริศนาที่มืดดำมานับสิบปีใกล้จะได้รับความกระจ่างและการกระทบกระทั่งกันระหว่างยมทูตสาวกับนางพญาเสือจะมีแววลุกลามใหญ่โตหรือศึกนี้มิอาจหลีกเลี่ยง?...
โอ้ว มาแล้ว ขอบคุณมากครับ สนุกมากเลย ติดต่ามรอตอนต่อไป
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบอ้ากกกกกในที่สุดก้อมาแว้ววววว ฮี่ๆๆ ขอบคุณ นะคร้าบบบบ
ตอบลบเย้ มาแว้ววววววว ขอบคุณครับ ตั้งหน้าตั้งตารออยู่เบยยย
ตอบลบค้างง่า โอ้อ ยากเร็งนาฬิกาให้เดือนหน้าใวๆอ้ากกกกกก ขอสองตอนต่อเดือนด้ายยยยม้ายยยย
ตอบลบจะลงแดงตายแล้ว T-T
ขอบคุณมากนะครับ
ตอบลบสำหรับผลงานดีๆที่สร้างสรรค์มาให้อ่าน
ขอทราบนิดครับว่า
เรื่องบ้านในฝัน ตอนธรรมดากับตอนพิเศษ
นี่ใช่ผลงานท่าน adslman หรือเปล่าครับ
(ในเนื้อเรื่อง บ้านในฝันตอนพิเศษ
มีช่วงที่ บอล กุน สา แคท ฝน ไปกินข้าวที่ภัตตาคารในห้างสรรพสินค้า
แล้วบังเอิญเจอ นายโจ เรย์ ดาว แล้วทักทายกัน)
ผมแต่งเองครับและตัวละครก็มีความเกี่ยวข้องกัน
ตอบลบขอบคุนครับ สนุกๆๆ แต่รอ ท่าน adslman แจก 2ตอนต่อเดือนนะครับ แฮะๆ กำลังสนุกเลยยยยย เรื่องราวต่อไปจะเป็นยังไงน๊ ยังไงก็รอเชีย แคทกะบอลต่อ คิคิ รักษาสุขภาพด้วยนะครับท่านช่วงนี้ฝนตก ถ้าใครชอบผลงานท่านก็เม้นขอบคุนกันเยอะๆนะครับ ระวังจะอ่านเพลินน๊ เป็นกำลังใขไห้ท่านผลิตฝลงานดีๆกันเยอะๆนะครับ
ตอบลบมาแล้วๆ ขอบคุณมากๆครับที่นำมาแบ่งปัน
ตอบลบอดใจรอตอนหน้าไม่ไหวแล้วครับ
ขอบคุณครับ คาดว่านายบอลของเราก็คงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นเคย 555+ โดนกดดันซะ งานนี้มีจุก (โฮ่ๆ จุกแน่ ๆ เบย)
ตอบลบ-0- ผลงานยังระดับ มาสเตอ เหมือนเดิมครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ.....จะติดตามผลงานไปเรื่อยๆครับ
ตอบลบหยาดฝน เทวะกรนันท์ เมื่อไหร่จะโดนน๊าาา ลุ้นมันทุกตอนเลย ^^ ขอบคุณมากครับ
ตอบลบขอบคุณมากครับ ที่แต่งผลงานดีๆแบบนี้ให้พวกเราอ่าน
ตอบลบจะติดตามงานของท่านต่อไปนะครับ ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ
เข้าหน้าหนาวแล้ว เดียวจะไม่สบายเอา
เดือนใหม่แล้วเข้ามารอท่านadslmanเมื่อำหร่จะมาน๊ เริ่มจะหนาวแล้วดูแลสุขภาพด้วยนะครับ ห่วงๆ
ตอบลบพรุ่งนี้เจอกันครับ
ตอบลบแอดต้องเริ่มอ่านยังไงคับ
ลบเรียงตอนยังไงคับ