ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 69 “ดวลหมัดดวลน้ำเมา!!...สะกดจิตเล่นซ่อนแอบ!?”
“ผมเคยเห็นคุณชายหกวิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก...เผลอแผล็บเดียวผ่านไป
10 ปีแล้ว”
“ที่นี่คือบ้านเกิดของผม...ยังไงสักวันหนึ่งผมก็ต้องกลับมาครับ”
...............................................
“เรียกผมว่าบอลเถอะ...คุณชายหกนี่ฟังแล้วมันยังไงก็ไม่รู้ครับ”
“แต่พวกเราเรียกกันจนติดปากแล้วจะให้เปลี่ยนก็คงยาก”
“นี่คือการให้เกียรติของชาวบ้านในโยนกจัตุรัสที่มีต่อวิษณุมนตรีจ้ะ”
“ไม่นานคุณชายหกก็จะชินไปเองค่ะ”
...ส่วนหนึ่งของการสนทนาที่ผมตระเวนทักทายบรรดาชาวบ้านที่มาร่วมงานเลี้ยงปลายปี...พวกเขาต่างมีอัธยาศัยดีจนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองว่าถึงจากไปนานแต่ก็ยังได้รับความเคารพนับถือมากถึงขนาดนี้เชียวหรือ?...
“บอลคะ!!”
“บุศกับน้องโบว์มาด้วยหรือเนี่ย?”
“เพิ่งจะถึงเย็นนี้เองค่ะ...พี่บอลแต่งตัวหล่อจัง”
“กำลังรออยู่เลย”
“สวัสดีค่ะคุณป้อม”
“เดี๋ยวพวกเธอไปทักทายตาเฒ่าพร้อมกับฉัน”
“จะดีเหรอคะ?”
“ดีซี่!!...ฉันอยากเห็นหน้ายัยพวกนั้น...ดูท่าจะตลกดีพิลึก”
(งั้นที่ฝนเล่าว่าน้องป้อมอยู่ฝ่ายบุศก็เป็นความจริง!?)
“เอ่อ--...นี่คงจะเป็นคุณศรบุษราคัม...ผู้ปกครองหมู่บ้านโยนกทักษิณสินะคะ?”
“อ๋า!?”
“ฮะๆๆ...พี่อ๋อมกำลังกินอย่าเพิ่งไปชวนคุยเลย...ฉันมีอะไรจะบอกพวกเธอแน่ะ...ทางนี้”
“...แต่ว่า”
“กลัวจะไม่ได้อยู่ใกล้พี่ชายนักเรอะไงเฮอะ?”
“................................................”
“ส่วนพี่ชายก็ไปทักทายแขกต่อเถอะจ้ะ”
“อะ...อืม”
...น้องป้อมจะมีความคิดแผลงๆอะไรหรือเปล่าเพราะดูมีลับลมคมในยังไงชอบกล?...ถามอ๋อมๆก็บอกไม่รู้และขณะนั้น...
“แหมลูกพี่~~...กินคนเดียวไม่ยอมชวนกันมั่งเลย”
(เอ๋?...อ๋อมเนี่ยนะลูกพี่!?)
“ที่โต๊ะพวกแกก็มีนี่หว่า?”
“เขายังไม่มาเสริฟ์เลยครับ”
“ว่าแต่กินเป็ดย่างแล้วไหงไม่แกล้มเหล้าด้วยล่ะ?...ฝืดคอแย่”
“ฉันรอจะหวดกับยัยศรเพทายอยู่”
“อ้าว!!...นัดดวลกันเหรอครับ?”
“แบบนี้พลาดไม่ได้แล้ว!!!...ผมจะเทให้ลูกพี่หมดกระเป๋าเลยละ”
“ฮะๆๆ...รับรองไม่ผิดหวังแน่”
“พวกเราจะคอยดูนะครับ...ไปเหอะ!...วันนี้ลูกพี่กินเหล้าด้วยไม่ได้แล้ว”
“เสียดายจังว่ะ”
...กลุ่มคนที่เรียกอ๋อมว่า
“ลูกพี่” ดูๆไปก็ล้วนแต่เป็นผู้ชายรูปร่างกำยำบึกบึนกับมีอายุมากกว่าทั้งนั้นเลยแล้วไหงญาติสาวผู้พี่ของผมจึง?...
(ครั้นจะถามตอนนี้คงยังไม่ค่อยเหมาะเพราะแม่คุณกำลังยัดเป็ดย่างเข้าไปเต็มปากเชียว)
“กลับมาจริงๆด้วยสินะคะ?”
“สวัสดีครับคุณพัตรา...ขอบคุณสำหรับคำแนะนำเมื่อตอนนั้นทำให้ผมคิดได้ตั้งหลายอย่าง”
“โฮ~~...นี่คือคุณเอกคเชนทร์สินะเนี่ย?”
“นี่คุณสุวิทย์เพื่อนสมัยเรียนของดิฉันค่ะ...เจ้าของบริษัทสุวิทย์ขายวัสดุก่อสร้าง”
“สวัสดีครับ”
(เคยได้ยินโฆษณาทางวิทยุ...บริษัทนี้กิจการใหญ่โตไม่เบาเลยนี่นา?)
“หน้าตาไม่เลว..หล่อเหลาคมคายเหมือนคุณเอกภพมากๆ...ผมได้ยินว่าคุณเอกคเชนทร์ไม่ค่อยถูกกับคุณศรเพทายเพราะความเจ้าชู้แต่ผู้ชายก็อย่างนี้แหละนะ...ไม่เจ้าชู้ก็เหมือนงูไม่มีพิษ...ฮ่าๆๆ”
“เชอะ!!...ผู้ชายก็ต้องเข้าข้างกัน...คุณศรเพทายมาถึงแล้วแน่ะ”
“เป็นเกียรติมากเลยค่ะที่พวกคุณมาร่วมงานเลี้ยงของเรา”
“โอ้ยพูดอะไรอย่างนั้นครับ!?...ต่อให้คุณหมอไม่ออกบัตรเชิญผมก็ต้องมาอยู่แล้ว...ยิ่งได้มาเห็นคุณหมอแต่งชุดสวยแบบนี้ก็นับว่าคุ้มค่าสุดๆ”
“ต๊ายคุณสุวิทย์!!...ปากหวานซะขนาดนี้ระวังมดจะตอมเอานะคะ”
“ฮะๆๆ...ผมยอมๆ”
...พี่เซคมาถึงงานในชุดราตรีผ่าหลังสีแดงสดกับสวมใส่เครื่องประดับให้แพรวพราวไปหมดแต่ที่สำคัญคือหัวลูกศรสีแดงเพลิงที่ส่องประกายวาววับ...นั่นก็คือ
“เพทาย” อัญมณีประจำตัวของเธอสินะ?...
“เหมาะมาก?”
“?”
“งาช้างทองคำขาวที่คล้องอยู่น่ะแต่ว่า...เมื่อแกได้มันมาครอบครองแล้วก็ต้องเอาติดตัวไปไหนมาไหนด้วยเสมอซึ่งนั่นคือกฎของตระกูลเราและอีกอย่างสิ่งนั้นมีเพียงอันเดียวในโลกเพราะสั่งทำเป็นพิเศษและสลักชื่อของแกไว้ด้วย...ห้ามทำหายเด็ดขาด”
“สลัก...ชื่อผม?”
“หมายความว่าต่อไปผู้คนที่รู้จักตระกูลของเราถ้าได้พบเห็นแกที่ไหนก็จะทราบทันทีว่าเป็นใครฉะนั้นต่อไปจะทำอะไรก็ให้คิดถึงเกียรติของตัวเองและของอัญมณีประจำตัวนั่นด้วย”
...จากนั้นผมกับพี่เซคไปสมทบกับพี่แคทและฝนเพื่อยืนรอต้อนรับคุณปู่คุณย่ารวมทั้งบรรดาญาติผู้ใหญ่ทั้งหลายส่วนพ่อก็มาถึงในเวลาใกล้ๆกัน...
(อ๋อมกำลังง่วนกับการกินเป็ดย่างอยู่ที่โต๊ะจึงไม่ลุกมา)
“แดงทั้งตัวเลยนะเจ้าเซค”
“สีโปรดของหนูนี่คะ...ดูคุณแม่สิก็ยังเขียวทั้งตัว”
“นี่ก็สีโปรดของแม่จ้ะ”
“แม่กับลูกสาวแต่งชุดราตรีเหมือนกันเด๊ะ...นัดกันใช่ไหม?”
“เปล่าค่ะคุณยาย...เผอิญใจตรงกันต่างหาก”
“โฮ่?...เจ้าบอลก็แต่งตัวเข้าท่าว่ะ!!!...ฮ่าๆๆ”
“สวัสดีท่านเอกบดินทร์กับท่านอุทุมพรค่ะ”
“อะ...โอ้!?...หนูบุศยานี่เอง...พ่อกับแม่มาหรือเปล่า?”
“เปล่าค่ะ...พวกท่านติดงานอยู่ต่างประเทศแต่ฝากความคิดถึงมา”
“เออขอบใจๆ...ตามสบายนะหนูๆ”
...พี่แคทบอกให้ผมประคองแขนคุณปู่พาไปนั่งเก้าอี้โดยทีแรกนึกว่าพี่เซคจะแสดงอาการไม่พอใจหรืออะไรแต่ที่ไหนได้...เธอกลับวางตัวเฉยเหมือนไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นและมีสีหน้ายิ้มแย้มทักทายแขกเหรื่อที่คืนนี้มากันมากมายซึ่งล้วนแต่มีหน้ามีตาฐานะร่ำรวยตำแหน่งใหญ่โตทั้งนั้น...อื๋อ!?...น้องป้อมกำลังกระซิบกระซาบอะไรกับคุณปู่แล้วจากนั้นสองคนก็หัวเราะกันใหญ่เชียว?...
“เจ้าน่ะมันแสบนัก!!”
“ชู่ว~~...หยุดขำได้แล้ว...วันหลังจะเอามาให้ตาเฒ่าดูอีก”
“ให้มันเบาๆหน่อย...เดี๋ยวข้าก็หัวใจวายกันพอดีสิเว้ย!!!”
“ฮ่าๆๆ”
“มีอะไรตลกเหรอ?”
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”
(แต่เราคิดว่าจะต้องมี)
“เจ้าบอล”
“ครับ”
“เต้นลีลาศเป็นไหม?”
“พอเป็นครับ”
“ดีเลย...ข้าอยากจะให้เจ้าชวนสาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มที่อยู่ในงานนี้ออกไปเต้นเปิดฟลอร์หน่อย...คนไหนก็ได้”
(เราเคยเรียนลีลาศสมัยม.ปลายแต่ไม่ได้เก่งคล่องอะไรนักกับหลงลืมไปบ้างจนป้าเอ็มมาช่วยสอนให้...คุณปู่จะให้เราเป็นคนเต้นเปิดฟลอร์แต่ผู้หญิงนี่ใช่ว่าจะเต้นเป็นกันทุกคนนะ?)
“เพื่อนพ่อบอลก็มางั้นลองชวนดูสิจ๊ะว่ามีใครเต้นได้บ้าง?”
“ผมจะลองไปถามดูครับ”
“ถ้าไม่ได้ยังไงเดี๋ยวข้าจะช่วยหาคู่เต้นให้เอง”
“ย่าอยากเห็นจริงๆเลย”
...รู้มาว่าคุณปู่กับคุณย่าชอบดูการเต้นลีลาศและหากผมไม่สร้างความประทับใจในครั้งแรกก็ดูจะไม่ค่อยโสภาเท่าไหร่!?...สาพอจะเต้นได้แต่บุศก็อยู่ด้วยซึ่งถ้าผมชวนคนใดคนหนึ่ง...ไม่ๆๆ...ไม่ชวนเลยทั้งคู่จะดีกว่า!!...น้องอ้อยกับน้องโบว์(กรณีเดียวกับสาและบุศ)ยังเด็กกว่าผมแล้วแขกเหรื่อในงานอาจจะมองไปในทางที่ไม่ดี...ถ้าอย่างนั้นก็ไม่พ้นลูกพี่ลูกน้องของผมเองสินะว่าแต่ใครเต้นเป็นมั่ง?...
“ไม่เป็นว่ะ”
“หนูก็ด้วย...ถามทำไมจ๊ะพี่ชาย?”
(ไม่เกินความคาดหมาย)
“เซคเต้นเก่งนะ...พ่อบอลมีอะไรหรือ?”
“ลีลาศ?...แคทกับฝนเต้นเป็นจ้ะ”
...ถ้าชวนฝนไม่แคล้วน้องป้อมมีงอนเพราะคู่นี้เขากินใจกันอยู่และชวนพี่แคทผลลัพธ์ก็คงไม่แตกต่างกันเพราะอ๋อมจะเล่นผมเละแหงๆ...โอ้ย!!!...สรุปจะชวนใครไม่ได้เลยใช่ไหมเนี่ย?...
(ไม่--...ยังมีอีกคน...แต่...ไม่อยากเลยตู)
“...มีอะไร?”
“พี่เซคครับ...จะให้เกียรติเต้นรำกับผมสักเพลงได้ไหมครับ?”
“ฉันเหรอ?”
“เฮ้ย!!!...นายทำอะไรวะ?”
“ที่พี่ชายถามเมื่อกี้ก็เพื่อจะหาสาวเต้นลีลาศ...งั้นทำไมไม่ชวนหนูเล่า?”
“เต้นเป็นหรือไงยะ?”
“เอ่อก็...”
“เจ้าป้อมจะยังไงก็ช่างหัวมันแต่ไหงบอลถึงไปชวนพี่เซคล่ะ?”
“วะ...ว่าไงน๊ะ?...ช่างหัวเรอะ?”
“หุบปากน่า!!”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน...ประเดี๋ยวเถอะสองคนนี้นี่!?”
...ถ้าพี่เซคตกลงก็ถือว่าช่วยรักษาหน้าผมแต่หากไม่งานนี้ก็ได้หน้าแตกอับอายแขกเหรื่อชนิดที่ไม่มีหมอคนไหนรับเย็บละเพราะถึงกับลงทุนคุกเข่าให้ญาติสาวผู้พี่เชียว...
“ได้...ฉันจะเต้นด้วย”
“จริงเหรอครับ?...งั้น...งั้นผมจะไปบอกคุณปู่ก่อน”
(พอคุณปู่กับคุณย่ารู้ก็ดีใจมากรีบให้คนไปบอกวงดนตรีให้เตรียมพร้อม)
“นาย~~”
“ฟังฉันพูดหน่อย”
“รีบว่ามาเลยๆ...ถ้าเหตุผลฟังไม่ขึ้นเรื่องไม่จบง่ายๆแน่โว้ย!!!”
...มีเวลาอีกเล็กน้อยผมจึงอธิบายให้ทุกคนรู้แต่ที่เหลือนอกจากพี่แคทแล้วไม่มีใครยอมหยุดปากกันเลย...
“ไม่อยากให้พวกฉันน้อยใจก็เลยไปชวนยัยหมอจิตป่วนนั่นแต่นึกว่าฉันจะใจเย็นได้รึ?”
“อ๋อม...ก็เมื่อกี้บอกเต้นไม่เป็นแล้วฉันจะชวนไปให้ขายหน้าหรือยังไงเล่า?”
“แต่...”
“ไม่มีแต่...น้องป้อมก็เหมือนกันขอให้เข้าใจพี่ด้วย”
“...อือ”
“พี่เข้าใจเหตุผลของบอล”
“เจ๊!...แต่หนูเต้นได้”
“แล้วฝนจะอธิบายให้สาฟังยังไง?”
“...ก็ไม่เห็นจะต้องอธิบายนี่นา”
“นี่เพลงจะเริ่มแล้ว!!...จูงมือฉันออกไปสิมัวช้าอยู่ได้”
“คะ...ครับ”
“ฮึ่ย~~...ยัยซกมกแอบจิต!!”
“พี่เซคทำเป็นวางท่า...น่าหมั่นไส้!!”
“หงึ!!...คนที่สมควรเต้นเปิดฟลอร์กับบอลน่าจะเป็นฝนต่างหาก”
“.............................................”
“โอ้โฮนั่น!?...คุณหนูใหญ่เต้นลีลาศกับคุณชายหก”
...ชาวบ้านพากันพร้อมใจปรบมือเกรียวกราวซึ่งมันทำให้ผมตื่นเต้นจนเกือบจะลืมท่าเต้นทีเดียว...ครั้นเหลือบมองไปที่โต๊ะก็แทบชักหน้ากลับไม่ทัน!!...อ๋อมกับน้องป้อมนั่งหน้าบึ้งมองเขม็งส่วนฝนลุกไปที่โต๊ะของอานิภาเหลือพี่แคทที่คอยปรบมือตามจังหวะเพลงพลางหันไปพูดกับคุณปู่และคุณย่า...ฝ่ายสากับบุศก็ต่างทำหน้าประหลาดใจและแสดงอาการบอกบุญไม่รับโดยไม่ต้องนัดหมายกัน...
(เราก็พยายามหาหนทางที่ดีที่สุดแล้วนะ...ลำบากใจจริงๆเล้ย!!!)
“ใช้ได้เหมือนกันนี่”
“............................................”
“เฮ่!!”
“ครับ”
“พื้นฐานอย่างหนึ่งของการเต้นลีลาศคือมองสบตากับคู่ตัวเอง...แกลืมหรือไง?”
“ผมก็มองพี่อยู่นี่ไงครับ...วันนี้พี่เซคแต่งตัวสวยมากๆเลย”
“ฉันไม่ดีใจที่แกชมหรอกและที่ใส่ชุดนี้มาเพื่อเต้นลีลาศโดยเฉพาะเพราะคุณตากับคุณยายชอบดู...หึ!...กล้ามากนะที่ชวนฉันมาเต้นเป็นคู่เปิดฟลอร์เนี่ย?”
...เพลง
“สุขกันเถอะเรา” ในจังหวะชะชะช่านี่นับว่าง่ายมากๆท่าเต้นก็ไม่ยากหรือซับซ้อนอะไร...คุณปู่คงตั้งใจเลือกเพลงนี้ให้ผมโดยเฉพาะแต่พี่เซคเต้นเก่งจริงๆเคลื่อนไหวร่างกายคล่องแคล่วมาก...
“ใช่ครับ...ผมต้องรวบรวมความกล้าเกือบทั้งหมดแล้วมาคุกเข่าต่อหน้าพี่เซคเชียว”
“ผิดแล้ว...แกไม่ได้คุกเข่าต่อหน้าฉันแต่คุกหน้าต่อหน้าคนทั้งงานต่างหากฉะนั้นที่ฉันทำไปก็เพื่อรักษาหน้าตัวเองและของตระกูล”
“ส่วนผมก็อยากให้คุณปู่กับคุณย่าสำราญใจเท่านั้น”
“มาสำนึกเอาตอนนี้มันจะไม่สายไปหน่อยรึ?”
“ไม่มีคำว่าสายครับตราบเท่าที่พวกเรายังมีชีวิตกันอยู่”
“แต่ทำไมแกไม่ชวนสาวิตรีหรือบุศยาล่ะ?”
“ผมไม่ต้องการให้คนไหนน้อยใจ”
“ก็เลยไม่ชวนทั้งคู่มันซะเลย?”
“อีกอย่างพี่เซคก็ไม่ได้เป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย”
“ส่วนได้ส่วนเสีย?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ...เอ่อ--...ผมอยากจะถามเรื่องพี่ม่อน...เวลานี้เธออยู่ที่ไหนกันแน่ครับ?”
“ก็ไปหาเอาเองซี่!!...เท่าที่ฉันรู้เธออยู่ในงานนี่แหละและถ้าโชคดีได้เจอก็มาบอกด้วย”
...เมื่อเพลงจบเราสองคนก้มคำนับให้ผู้ชมซึ่งได้รับเสียงปรบมืออย่างกึกก้องเป็นเวลานานจากนั้นก็เริ่มมีชาวบ้านกับบรรดาแขกเหรื่อเริ่มชวนกันออกมาเต้นรำเพิ่มขึ้น...พี่เซคสลัดมือที่ผมจับก่อนจะเดินกลับมานั่งที่เดิมโดยคุณปู่กับคุณย่าต่างออกปากชมเชย...
“เยี่ยมมากๆๆ...เก่งทั้งคู่เลย”
“พี่เซคต่างหากครับที่เก่ง...เธอคอยกำหนดจังหวะและบอกผม”
“เอาน่าๆ...เท่าที่ดูเจ้าก็เต้นได้ดี”
“ใครสอนพ่อบอลหรือจ๊ะ?”
“ผมเคยเรียนสมัยม.ปลายและป้าเอ็มสอนให้ครับ”
“ไปสอนกันตั้งแต่เมื่อไหร่คะคุณแม่?”
“ก็ที่บ้านน่ะแหละ”
“บอลจ๊ะ...พาน้องออกไปเต้นมั่งสิ”
“...ฝนไม่เต้น”
“ทำไมล่ะ?”
“ก็หนูเพิ่งบอกแม่ไปเมื่อกี้แล้วไง”
“แต่ว่า...”
“บอกอะไรหรือ?”
“...ไม่สำคัญอะไรหรอกเจ๊”
“ไงล่ะทั้งคู่!!...แม่เคยบอกใช่มั้ยว่าให้สนใจกันมั่ง?”
“ฮึ!!...พี่เซคเลยได้ความชอบไปคนเดียวเลย”
“แม่เลิกบ่นซะทีเถอะ...แค่นี้ฉันก็หงุดหงิดจะแย่”
“บอลคะ...ทำไมไม่ชวนบุศออกไปเต้นล่ะคะ?”
“เอ่อ--”
“...............................................”
“พี่อ๋อมใจเย็นๆ”
“ไปคุยกันที่อื่น!!!”
...อ๋อมถลึงตากับตวาดใส่บุศด้วยความฉุนเฉียวจนน้องป้อมรีบบอกให้ออกไปก่อน...บรรยากาศแถวนี้เริ่มจะย่ำแย่ลงเรื่อยๆ...ผมพาบุศออกมาให้ห่างก่อนจะอธิบายให้เธอกับโบว์เข้าใจ...
“จะไปสนใจคนอื่นทำไม?...ดีซะอีกทุกคนในงานจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน”
“จนป่านนี้พี่บอลก็ยังตัดสินใจไม่ได้อีกหรือคะ?”
“อาลัยอาวรณ์กันซะจริงนะ?”
“แล้วมันทำไมหรือ?”
“สา!?”
“พี่บอลยังรักพี่สาอยู่นะคะจึงไม่แปลกที่จะอาลัยอาวรณ์”
“อ้อย”
“โบว์”
“ทุกคนอย่าทะเลาะกันเลยนะก็เพราะผมกลัวจะเป็นแบบนี้ไง...หากใครจะโกรธก็เชิญตามสบายแต่ผมไม่อยากให้คนไหนน้อยใจเสียใจทั้งนั้น”
“เจ้าบอล”
“ครับ!!”
“มานี่ซิ”
...ลำพังตัวผมไม่เท่าไหร่แต่คุณปู่คุณย่ารวมถึงพ่อและญาติผู้ใหญ่ทุกคนจะพลอยไม่สบายใจไปด้วย...ทั้งสาและบุศต่างก็เข้าใจเหตุผลของผมจึงยอมแยกย้ายกันแต่โดยดี...
“ศรเพทาย...เรามาเริ่มดวลกันเลยมั้ย?”
“เธอจะซัดแต่หัววันเชียวรึ?”
“เปรี้ยวปากมานานแล้ว...วันนี้อดใจอุตส่าห์ไม่แตะต้อง”
(มิน่าตอนอยู่บนเขามิหวนกลับเราเห็นเธอนั่งกลืนน้ำลายมองขวดเหล้าตาแป๋วเลย)
“รอให้คุณตากับคุณยายกลับก่อน...ฉันเกรงใจพวกท่าน”
“อะไรนักหนาว๊า!!”
“เดี๋ยวเราได้หวดกันเต็มที่แน่...ไม่ต้องกลัว”
“ส่วนพี่แคทดื่มได้แต่น้ำผลไม้อย่างเดียวเพราะเหล้าเป็นสิ่งต้องห้าม”
“แต่ฉันก็อยากเห็นนะว่าเวลาพี่แคทเมาน่ะจะเป็นยังไง?”
“อย่าเลยดีกว่าค่ะพี่ชาย...เมาแล้วบ้าทำลายข้าวของ”
“เฮ่!!...ปากน่ะยัยตัวเล็ก”
“หนูพูดโกหกซะเมื่อ...อื๋อ?”
“เจ๊?”
“!?”
“น้องป้อมนี่น่ารักจัง...หึๆๆๆ...ช่างพูดช่างจา”
“เฮ้ย!?...อย่าบอกนะว่าสุรีย์พรรณ?”
“ใคร...ใครเอาเหล้าให้ลูกสาวฉันดื่มหา!?...คุณเหรอ?”
“ไม่ใช่ผม!!!...มีพ่อที่ไหนส่งเหล้าให้ลูกสาวกินบ้างเล่า?”
“งั้นก็พี่เอ็ม”
“จะบ้ารึยัยภา?...พี่ไม่ได้ทำ!!”
“อย่ามากอดหนูน๊ะ!!...เหม็นเหล้า~~”
“แย่แล้ว!!!...น้องแคทเมาทีไรเป็นได้เกิดเรื่อง...เมื่อกี้ก็ยังดีๆอยู่เลยแล้วทำไม?”
(ชักสังหรณ์ใจว่าจะเกิดเหตุกับเรา...นั่นปะไร!!!...จากที่กอดน้องป้อมอยู่ดีๆพี่แคทก็หันขวับมามองเราตาขวาง)
“บอล...ทำไมเธอถึงไม่เคยเชื่อฟังในสิ่งที่ฉันสั่งสอนซะมั่ง...นึกว่าตัวเองเก่งแล้วหรือยังไง?”
“อะ...อะไรของพี่ครับเนี่ยอยู่ดีๆก็มาตะคอกใส่ผม?...โอ๊ย!!”
“เฮ่ยปล่อยบอลเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นสวยแน่!!”
“ใครไม่เกี่ยวถอยออกไปฉันจะอบรมเจ้าน้องชายไม่รักดีนี่!!...อ้อ~~...รึถ้าอยากจะโดนด้วยก็เข้ามา!!!”
...เวลาสองทุ่มก็เกิดเหตุวุ่นวายขึ้นเมื่อพี่แคทร้องเอะอะโวยวายจนคนทั้งงานพากันแตกตื่น...ญาติสาวผู้พี่คว้าคอเสื้อผมพลางจ้องด้วยสายตาที่โกรธเคือง...ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเวลาหล่อนเมาแล้วจะเปลี่ยนไปได้ถึงเพียงนี้...
(ขอถอนคำพูด...เราไม่อยากเห็นเจ้าหล่อนเมาอีกแล้ว)
“เจ้าแคทใจเย็นๆก่อน...ค่อยพูดค่อยจากันดีๆ”
“ยายขอเถอะลูก~~...ปล่อยพ่อบอลเถอะ”
“อย่ายุ่งค่ะ...คุณพ่อถอยไปนะ!!”
“โอเคๆ”
“ฮึ่ม...ผู้ชายมันก็เป็นเหมือนกันทุกคน”
“จู่ๆมาโกรธอะไรผมครับ...ชาวบ้านมองอยู่นะพี่”
“อายเรอะ?...ทีอย่างนี้หน้าบางได้แล้วรึ?”
“ไม่มีอะไรนะคะ...ทุกคนไม่ต้องกลัว...เอ๋?”
“คู่ต่อสู้หล่อนอยู่นี่!!”
“ฮึ!”
“ว้าก!!!...ไรห์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“โอล่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“พี่ชายรีบถอยออกมาเร็ว!!!”
“บอลบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า?”
“ไม่...ไม่เป็นไร”
...พี่แคทและอ๋อมไม่มีอาวุธในมือธรรมดาจึงไม่น่าจะยากเย็นหากมีคนเข้าไปแยกแต่ความจริงมันไม่ใช่เพราะพวกเธอรัวกำปั้นกับฝ่ามือปะทะกันอย่างรวดเร็วจนไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย...
“ไรห์ๆๆๆๆๆๆๆ...หนอย!!!”
“โอล่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ฮึ่ม!!”
“โอล่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“ยะ...ยังจะเร็วได้อีก...โอ๊ะ!?”
“พี่!!!”
“เฮอะ!!...ไม่เท่าไหร่ๆ”
“ชักลำบากซะแล้วสิ”
“ยังไงเหรอ?”
“พี่ชาย...มีคนอยู่สองประเภทที่รับมือยากที่สุดค่ะ”
“?”
“ก็คือคนบ้ากับคนเมา”
...อย่างที่อ๋อมกำลังเผชิญอยู่ในขณะนี้งั้นรึ?...พี่แคทระดมกำปั้นชกใส่เธออย่างถี่ยิบชนิดไม่ปล่อยให้พริ้วหนีได้ง่ายๆแต่อ๋อมก็ปักหลักสู้ไม่ถอยจนฝนถึงกับออกปากชม...
“เก่งอย่างไม่ต้องสงสัยเลย”
“พี่ฝนเพิ่งจะรู้หรือไงคะ?”
“ที่ว่าเก่งนี่คือ...”
“แต่ล่ะหมัดที่พี่แคทต่อยออกไปมุ่งสู่จุดสำคัญทั้งนั้นแต่พี่อ๋อมก็กางมือรับได้ทุกครั้งเหมือนกัน...นี่แหละที่ฝนบอกว่าเก่งอย่างไม่ต้องสงสัย”
“ฮึ!!...พี่ฝนทำไม่ได้ใช่ไหมล่า?”
“พี่แคทใช้ทั้งหมัดตรงรัวชกบนล่างซ้ายขวาแถมยังฮุคกับอัปเปอร์คัทเรียกว่ามาทุกทิศทุกทาง...เฮ้อ!!...จะมีสักกี่คนกันที่สามารถตามความเร็วในการชกของเธอทัน?...ที่พี่เคยเจอแรกๆอาจรับได้แต่ไม่นานการ์ดก็แตกโดนต่อยสลบกลางอากาศ”
“แต่อ๋อมยังต้านได้อยู่นะ”
“ถ้าไม่ใช่พี่ก็ร่วงไปนานแล้วล่ะค่ะพี่ชาย”
“นั่น!!”
“จะมากเกินไปหน่อยมั้งสุรีย์พรรณ?...ฉันชักโมโหแล้วนะโว้ย!!!”
...พี่แคทพุ่งหมัดขวาอันรวดเร็วประดุจลูกธนูที่ถูกยิงออกจากแหล่งเข้าใส่อ๋อมที่กางแขนกากบาทรับจนถอยกรูดเพราะความแรงจังหวะนั้นสาวเจ้าผมยาวก็หวังจะเผด็จศึกด้วยการเงื้อหมัดซ้ายรอท่าแต่สาวเจ้าหัวเสือชิงจับตัวแล้วเหวี่ยงไปทางเวที...พี่แคทแม้เมาขาดสติแต่สัญชาตญาณนักสู้ยังเหลืออยู่จึงดีดตัวขึ้นไปบนเวทีก่อนร่างจะกระแทกกับขอบฝ่ายอ๋อมก็กระโดดตามแล้วเงื้อฝ่ามือเพื่อเอาคืนทว่าหญิงสาววัย
22 กำหมัดชกสวนกลับมา...ดังนั้นผลที่ออกมาก็คือต่างคนต่างโดนฝ่ามือกับกำปั้นเข้าที่หน้ากันทั้งคู่แต่ยังไม่จบเท่านี้...อ๋อมที่ร่วงตกจากเวทีลงมานอนหงายผลึงที่พื้นยังไม่ทันได้ลุกนั่งพี่แคทที่เซผงะไปชั่วครู่ก็กลับมาตั้งหลักได้แล้วกระโดดตามลงมาพลางยกเท้าจะกระทืบแต่อ๋อมกลิ้งตัวหลบพ้นอย่างหวุดหวิด...
“...มึนเลยฉัน”
“อุ๊!!”
“เฮอะ!!...มึนเหมือนกันใช่มั้ยเล่ายัยยมทูตขี้เมา?”
“กรอด!!!”
“งั้นมาทำให้มันจบเร็วๆอย่าให้ยืดเยื้อจนถึงกับจะต้องใช้ตะวันเลือดเพราะถ้าคนๆนั้นรู้เข้าเรามีหวังซวยกันหมด”
(ใครคือคนๆนั้น?)
......................................................................................................................................................
“ฝน...อ๋อมหมายถึงใคร?”
“...อาจารย์ของพวกเราน่ะ”
“คุณโตโดเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะพี่ชาย...คนที่พี่อ๋อมพูดถึงคือ...”
“เจ้าป้อมหลบ!!!”
“แว้ก!?”
...อ๋อมกระโดดลอยตัวใช้เท้าถีบพี่แคทกระเด็นมาตรงที่เราสามคนยืนอยู่...ฝนผลักน้องป้อมแล้วดึงแขนผมให้หลบไปอีกทาง...การต่อสู้เข้มข้นกว่าเมื่อกี้ซะอีกนั่นเพราะสาวเจ้าหัวเสือต้องการจะปิดฉากให้เร็วที่สุดซึ่งนั่นไม่ใช่เรื่องง่ายเลยฝ่ายน้องป้อมก็ร้องโวยลั่น...
“ผลักหนูได้ยังไง?...คนนะคะไม่ใช่สิ่งของ!!!”
“สถานการณ์บังคับน่า--”
“พี่ฝนจงใจซะมากกว่า!!...หือ?”
“.............................................”
“ละ...ลุกขึ้นมาอีกแล้ว!!!”
“คงยังไม่หมดแรงแค่นี้หรอกใช่มั้ย?”
(พูดจบก็กวักมือเรียกนี่มันคือการยั่วยุชัดๆ!?...หูยนั่นไง~~...มองตาเขียวปั๊ดเลย!!!)
“บังอาจ!!!”
“ดี--...แน่จริงก็เข้ามา!!”
“สู้ๆครับลูกพี่!!”
“คุณหนูแคทอย่ายอมแพ้!!!”
“อะไร?...นี่ไม่ใช่เชียร์มวยนะ!!”
“ก็แล้วที่หลานเรากำลังทำอยู่นี่มันต่างกันตรงไหนล่ะ?”
“แบบนี้ใครจะกล้ามาขอไปเป็นเมียเนี่ย?”
...แล้วคุณปู่กับคุณย่าก็ถอนหายใจพร้อมกัน...เสียงเชียร์ของชาวบ้านเริ่มจะมีมากขึ้นแต่พวกเราพูดอะไรไม่ออกเลยเพราะรู้สึกอายแขกเหรื่อที่ได้รับเชิญมาและต่อจากนี้พวกเขาคงเอาไปเล่าขานกันอย่างสนุกสนาน...
“แม่เอ็มกับแม่ภาเตรียมตัวไว้ให้ดีล่ะกัน”
“...อย่างมากก็ถูกดุแหละค่ะ”
“ใช่ๆๆ...โดนมาหลายครั้งแล้ว”
(ยังมีคนที่สามารถดุป้ากับอาของเราได้อีกเรอะ!?)
“อึ๊ก!!...อูย~~”
“เป็นไงมั่ง?”
“ขอบใจว่ะ...มันอึดจริงๆยิ่งสู้ยิ่งแกร่ง...แบบนี้ไม่ชนะแน่”
“นั่น...น้องแคททำอะไร?”
“หืม?...มัน...มันเยาะเย้ยฉันนี่หว่า!?...แก!!!”
...เมื่อกี้ที่ถูกอัดกระเด็นมาพี่แคทคงจำได้ว่าอ๋อมพูดจาท้าทายไว้ครั้งนี้เลยเอาคืนมั่ง!?...ญาติสาวผู้พี่เอียงคอกับเสยเส้นผมมือท้าวเอวพลางชายหางตามองทำให้อ๋อมฉุนขาดกระทืบเท้าก่อนจะวิ่งไปรัวฝ่ามือสู้กับหมัดยมทูตให้รู้แล้วรู้รอดอีกครั้ง...
“ยังจะเข้าไปแลกหมัดด้วยทำไม?...อย่างนี้พี่แคทก็ยิ้มน่ะสิ”
“นั่นสิ...เสียเปรียบไม่ใช่เหรอ?”
“ทำไงได้...พี่อ๋อมไม่ยอมใช้ตะวันเลือด”
“โอ๊ย!!”
(กลัวความซวยมาเยือนขนาดนั้นเชียว?)
“หึ!”
“บ้า...บ้าเอ๊ย!!”
“ฮึ่ม!!!”
“ป้องกันเร็วพี่!!!!”
“!!!!!!!!!!!!”
“เอาะ...อ๊อก!!!”
“สะ...สำเร็จแล้ว!!!!”
“เมื่อกี้มันอะไร?”
“ท่าสวนกลับของพี่อ๋อมค่ะ...ว้าว~~...เด็ดขาดมาก!!!”
“ที...ทีนี้...ก็จบได้ซะที...เล่นซะเหงื่อตก”
“พี่แคท!?”
“เป็นยังไงมั่งลูก?”
“แค่สลบไปเท่านั้นเอง...น้ารีบพากลับไปเลยป่ะ”
...ผลจากการดวลความอึดพี่แคทเป็นฝ่ายชนะพุ่งหมัดยมทูตขวาเร็วใส่อ๋อมที่ซัดฝ่ามือโต้ตอบไม่ทันจากนั้นพี่แคทก็จะตามเข้าซ้ำแต่อ๋อมชิงจังหวะเบี่ยงตัวหลบแล้วเอาเข่าตีท้องพี่แคทอย่างจัง...ยมทูตสาวที่พุ่งเข้ามาอย่างไม่ทันระวังเลยเจอการสวนกลับของนางพญาเสืออย่างเต็มที่จนถึงขั้นสลบไปทีเดียว...
(แต่อ๋อมเอาแขนรับตัวพี่แคทไม่ให้ล้มไปที่พื้น)
“คุณช่วยอุ้มลูกแคทไปที่รถที...หนูขอตัวก่อนนะคะ”
“แม่ภาไปเถอะ”
“เอ้า!!...ทุกคนฟังทางนี้”
“.........................................”
“ตอนนี้เหตุการณ์ทุกอย่างปกติแล้ว...เจ้าแคทหลานสาวข้าเวลากินเหล้าทีไรก็จะเป็นอย่างนี้แหละ...ข้าอยากให้ทุกคนเข้าใจกับไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น”
“ไม่เป็นไรหรอกกำนัน...พวกเราไม่ปากมากอยู่แล้ว”
“เรารู้จักคุณหนูแคทดี...แค่นี้เล็กน้อยครับ”
“ถือว่าเป็นการแสดงของคุณหนูทั้งสองล่ะกัน”
“แต่คุณอรศินีย์จะว่ายังไงก็ไม่รู้?”
“นั่นน่ะซี่~~...เคยสั่งหลานๆไว้ว่าห้ามทะเลาะกันด้วย”
“ช่างเหอะ!...เราเป็นคนนอก”
“ขอบใจทุกคนมาก...อ่ะ!!...สนุกกันต่อๆไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
...อ๋อมยังนั่งหายใจหอบซึ่งก็ไม่น่าแปลกใจ...ผมกะเอาว่าล่าสุดเมื่อกี้เธอรัวฝ่ามือสู้กับพี่แคทเกือบ
30 วินาทีได้ล่ะมั้ง?...แม้การต่อสู้(ทะเลาะ)จะจบไปแล้วแต่ชาวบ้านยังวิพากษ์วิจารณ์ถามกันไปมาเช่นว่าพี่แคทกับอ๋อมใครเก่งกว่ากัน?...บ้างว่าพี่แคทเก่งกว่าซึ่งถ้าไม่เมาก็ไม่มีทางจะแพ้หรอกแต่บ้างก็ว่าอ๋อมต่างหากเพราะเมื่อกี้ก็ยังไม่เอาจริงด้วย...
“ยังคุยกันไม่หยุดแฮะ?”
“ก็ว่ากันไปนะ”
“...เรื่องรัวหมัดนี่ยังต้องยกให้มันจริงๆ”
“เจ็บตรงไหนไหมจ๊ะ?”
“ไม่หรอกแม่...สบายมาก”
“ทีนี้พี่ชายก็เห็นความร้ายกาจของพี่แคทแล้วใช่ไหมคะ?
“จะมากเกินไปละยัยตัวเล็ก!!”
“มากตรงไหนคะ?...คนเขาก็เห็นกันอยู่ทั้งงาน”
“พอทีป้อม!...ไม่ได้ยินที่คุณตาพูดหรือ?”
“เชอะ!!”
“คนนอกจะว่ายังไงก็ตามแต่พวกเราสมควรหุบปากให้เงียบ...อย่าพูดมากกันอีก”
“หึ!...ฉันไม่ถือว่าวันนี้ตัวเองชนะหรอกนะหยาดฝน...จริงอยู่ที่ยัยนั่นใช้พละกำลังเต็มที่แต่เพราะเหล้าที่กินเข้าไปทำให้ขาดสติเลยจู่โจมอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง”
“พี่แคทในเวลาปกติจะไม่มีทางหลงกลง่ายๆ”
“ใช่...ถ้าให้เลือกได้ฉันอยากสู้กับยัยนั่นในสภาพปกติและแสดงทุกสิ่งทุกอย่างออกมาเต็มที่ดีกว่า”
...อาสนกับอานิภาช่วยกันพาพี่แคทขึ้นรถกลับบ้านทั้งที่งานเพิ่งเริ่มไปยังไม่ทันจะถึงสองชั่วโมง...บัดนี้มีข้อสงสัยอยู่คือถ้าพี่แคทไม่ดื่มเองก็หมายความว่ามีคนแอบเอาเหล้าให้เธอดื่มแล้วมันคนนั้นเป็นใครล่ะ?...อีกอย่างญาติสาวผู้พี่ก็ดื่มแต่น้ำผลไม้แล้วมันจะแยกไม่ออกเชียวหรือระหว่างน้ำผลไม้กับเหล้าน่ะ!?...
“ปีก่อนๆก็แบบนี้...เมาแล้วนั่งมองคนนั้นคนนี้ตาหวานเยิ้มคิดว่าไม่มีอะไรแต่จู่ๆก็ลุกมาไล่ต่อยเตะชาวบ้านหนีแตกกระเจิง”
“พังโต๊ะเก้าอี้ด้วยค่ะ”
“ทำให้งานกร่อยหมด...ฉันก็เบื่อจะตามทุบมันให้สลบ”
“อ๋อมน่ะเหรอ?”
“นอกจากฉันแล้วมีใครกล้าหยุดเล่า?”
“ร้ายจังเลยเจ้าอ๋อม”
“ตาเฒ่าพูดอะไร?...เฮอ--...คงจะลืมแล้วสิว่าเคยโดนสุรีย์พรรณบังคับให้ขี่หลังแล้วมันก็พาวิ่งปุเลงๆไปหย่อนทิ้งลงในบึงนั่น?”
“อะ...เอ็งจะพูดทำไมวะ?”
“กั๊กๆๆๆ...ตาแก่รีบเถียงเลยแฮะ”
“เดี๋ยวเหอะเจ้าป้อม!!...ไม่ได้โดนอย่างข้าถึงทำเป็นปากดี”
“ก็ไม่เคยโดนน่ะสิและไม่อยากจะโดนแบบตาแก่ด้วยเลยสักนิด”
“เจ้าหลานเวร~~”
“อะไรของตาห๊ะ?...ทะเลาะหน้าดำหน้าแดงกะหลานอยู่ได้”
“ก็ยายฟังเจ้าป้อมมันว่าข้าสิ!!”
“เดี๋ยวนี้แม่ป้อมชักจะเอาใหญ่...สงสัยต้องเรียกไปอบรมมารยาทซะใหม่”
“หา--...ไม่เอานะ!!!”
“แม่อ๋อมก็ด้วย”
“อ้าวยาย!!...ฉันไปเกี่ยวอะไรเล่า?”
“พูดกับผู้ใหญ่ต้องมีหางเสียง!!!”
“อึ๊!!”
“สองคนนี่ถูกตามใจซะจนเคยตัว...แย่จริงๆ...แม่ภากลับมาแล้วหรือ?”
“เจ้าแคทเป็นยังไงบ้าง?”
“หลับไปแล้วค่ะ...กว่าจะตื่นคงเช้า”
“ไม่รู้ใครอุตริส่งเหล้าให้น้องแคทดื่ม?...ให้ตายเถอะ”
“สุรีย์พรรณกินเองล่ะม้าง!!”
“ไม่น่าใช่นะคะ...พี่แคทน่ะรู้ฤทธิ์ของสุราดีกว่าใคร”
“เอาละ!!...งั้นข้าก็จะกลับแล้ว”
“เฮ่ยตา!?...เพิ่งจะสองทุ่มครึ่งเอง”
“ข้าชักจะง่วงว่ะ...นี่มันก็ถึงเวลานอนแล้วด้วย”
...แกล้งพูดไปงั้นแหละแต่อ๋อมดีใจเป็นไหนๆเพราะหวังจะให้คุณปู่คุณย่ากลับบ้านไปซะทีส่วนพี่เซคก็ขยิบตาให้อย่างมีความหมาย...
“พี่แคทมีใครอยู่ดูแลหรือเปล่าครับ?”
“อาสั่งให้หนูซีกับหนูดีกลับไปบ้านแล้ว”
“ผมขอไปดูเธอสักหน่อยได้มั้ย?”
“เอาสิ!!...จะเป็นไรไป?”
“เอ๋?...บอลมาอยู่นี่เอง”
“ฉันจะกลับไปที่บ้าน”
“ทำไม?”
“อึดๆอย่างพี่แคทโดนตีเข่าสลบทันทีก็แสดงว่ามันต้องรุนแรงมาก...ฉันอยากไปดูน่ะ”
“ไม่กลัวเจ๊ลุกมาตื๊บหรือไง?”
“ลูกฝน!...พูดอะไรก็ไม่รู้”
“ฮะๆๆ...ล้อเล่น...เจ๊สิ้นฤทธิ์ไปแล้วทำอะไรใครไม่ได้หรอก...รีบกลับมาดูพี่เซคกะพี่อ๋อมซัดเหล้าแข่งกันนะ”
“ฉันไม่ค่อยอยากดู”
...แต่พูดอะไรมากไม่ดีเพราะอ๋อมก็ไม่ใช่ใครอื่นเป็นลูกพี่ลูกน้องตัวเอง...เอาน่า--...ระหว่างแข่งกับพี่เซคคงจะไม่มัวมามองหาผมหรอกและต้องแอบออกมาเงียบๆไม่ให้สาหรือบุศเห็นเพราะเดี๋ยวจะมากเรื่องมากความกันเปล่าๆ...
(ฝนไม่มาด้วยเพราะอยากเห็นกับตาว่าใครจะชนะ)
“โอ่ย~~...อากาศเย็นจังวุ้ย!!!”
“คุณเอกคเชนทร์”
“กลับแล้วหรือเจ้าคะ?”
“ยัง...เดี๋ยวฉันจะกลับไปอีก...นี่แค่มาดูพี่แคท”
“คุณสุรีย์พรรณนอนอยู่ในห้องเจ้าค่ะ”
“ดี!!...ตอนนี้คุณสุรีย์พรรณ...”
“ห่มผ้าอยู่หรอกน่ะ”
“มีอะไรกันเหรอ?”
“ไม่มีเจ้าค่ะไม่มี”
...พี่แคทหลับสนิทจริงๆด้วย...เมื่อกี้ที่ดวลหมัดกับอ๋อมอย่างดุเดือดช่างเหมือนเป็นเรื่องโกหก...เออใช่!!...ลืมถามฝนว่าใครคืออาจารย์ที่สอนวิชาการต่อสู้ให้?...
“ก็คุณน้า...เอ๊ยไม่ใช่สิ!!...คุณอาของคุณเอกคเชนทร์ไงล่ะเจ้าคะ”
“อานิภาน่ะเรอะ?”
“ไม่ใช่เจ้าค่ะ”
“...............................................”
“เฮ่ย!?”
“หวาย~~”
“ทำไมจู่ๆก็ลุกพรวดแบบนั้น?”
“แต่นั่นไม่สำคัญเท่า...โอ๊ะ!!”
“คุณเอกคเชนทร์อย่าดูนะเจ้าคะ!!!”
“โอ้ยตา!!!...เล็บๆๆๆ”
“พี่ซีไปช่วยพยุงคุณสุรีย์พรรณสิ...เธอจะไปที่ไหนน่ะ?”
“ห้องน้ำล่ะมั้งแต่เอ--...ท่าทางแปลกๆนะว่ามั้ย?”
“ยังไง?”
...หนูดีเขย่งเท้ากับเอื้อมมือพยายามจะปิดตาผมเพราะพี่แคทนุ่งกางเกงชั้นในสีดำแค่ตัวเดียวนั่นจึงหมายความว่าท่อนบนของเจ้าหล่อนเปลือยเปล่า...อูย~~...บัวสวรรค์คู่งามนั่นช่างมีเสน่ห์เย้ายวนใจนัก...
(แต่เราก็เคยเห็นหน้าอกของเธอมาแล้ว)
“...ยังกะคนนอนละเมอเลย?”
“นั่นสิ”
“...ใครๆก็เป็นแบบนี้ทั้งนั้น”
“คุณเอกคเชนทร์ก็ด้วยหรือเจ้าคะ?”
“อืม--...ยิ่งเวลาเมาน่ะแทบจะไม่รู้ตัวหรอกว่าทำอะไรไปบ้าง”
(ยกตัวอย่างเมื่อนานมาแล้วตอนที่เราเมาเหล้าแล้วไปเล่นกับเก๋โดยเข้าใจว่าเป็นสาวนั่นแหละ)
...ญาติสาวผู้พี่เข้าห้องน้ำสักพักก็ออกมายืนนิ่งที่ข้างเตียงนอนโดยไม่พูดจาหรือขยับตัวอยู่พักหนึ่ง!?...พูดได้ไม่เต็มปากว่าจะมีอะไรแปลกไปหรือเปล่าแต่ให้บอกว่าปกตินี่มันก็...เอ๊ะ?...พี่แคทที่ยืนตัวตรงอยู่นานก็หันหน้ามามองพวกเราโดยไม่ทีท่าว่าจะเข้ามาทำร้าย...
(แต่ที่จริงเธอจ้องมาที่เรา...อ๋า!?...ยิ้มให้อีกด้วย!!)
“เอ่อ--...ผมขอโทษครับที่ถือวิสาสะเข้ามา...จะ...จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละครับ”
“...............................................”
“เธอสองคนดูแลพี่แคทด้วยนะ...ฉันไปล่ะ”
“...หยุดก่อน--”
“อึ๋ย!!...ผะ...ผมไม่รู้จริงๆครับว่าพี่แคทไม่ได้ใส่เสื้อผ้า!!!”
“...............................................”
“มะ...ไม่ใช่ความผิดหนูนะเจ้าคะ!!”
“ยังไม่มีใครพูดเลยยัยดีก็...”
“ฮือ--...หึๆๆ...นาย...เป็นน้องชายของฉันสินะ?”
...พูดจบพี่แคทเดินเข้ามาหาพลางเอามือมาจับปลายคางผมส่วนสองฝาแฝดก็ยืนนิ่งคล้ายกับต้องมนต์สะกด...
“เดินมาหาคุณเอกคเชนทร์ทั้งที่ไม่ใส่เสื้อ...คุณสุรีย์พรรณกล้ามาก!!!”
“นมใหญ่จังเลยอ่ะ!!...เมื่อไหร่เราจะมีบ้างนะ?”
“เข้ามาหา...ฉันเองเลยเหรอ?”
“ผมมาเยี่ยมพี่...ยังปวดตรงไหนอยู่...อู้!!”
“!!!!!!!!!!!!”
“ว้ายตายแล้ว!?”
(ยัง...ยังไม่ตายสักหน่อยยัยหนู!!!!...แต่...แต่นี่มันเรื่องอะไรที่จู่ๆพี่แคทก็เข้ามาสวมกอดและประทับจูบบดบี้ริมฝีปากกับเราแบบนี้เล่า?)
“ระหว่างคุณหนูใหญ่กับคุณหนูห้าใครจะชนะ...แทงเสียๆโว้ย!!!”
“กูว่าคุณหนูใหญ่”
“ข้าว่าคุณหนูห้าชนะ”
“พี่เอ็มไม่คิดจะห้ามบ้างหรือคะ?”
“มีคนพูดว่าถ้าต่อต้านไม่ได้ก็ให้เข้าร่วมไปซะเลย...พี่จะทำอย่างนี้ล่ะ”
“งั้นมาแข่งกับภาไหม?”
“มันจะไม่ค่อยเข้าท่ามั้ง?...แล้วก็ดูหน้าตาสนซะก่อน”
“เหอ--”
“...ถ้าภากินเหล้าผมจะให้ไปนอนนอกห้องนะ”
“ก๊าด!!...กล้าไล่เมียให้ไปนอนที่อื่นเชียวเรอะ?...คุณนั่นแหละที่ต้องไป!!!”
“โอ๊ยเจ็บ!!”
“ฮ่าๆๆๆ...ผัวเมียคู่นี้รักกันดี”
“เกิดพี่เอ็มเมาแล้วใครจะพาหนูเซคกับหนูอ๋อมกลับล่ะครับ?”
“ก็นั่นแหละฉันถึงบอกว่ามันไม่ค่อยเข้าท่า”
“เร็วๆจะปิดแทงแล้ว...ใครยังไม่ได้เทรีบเข้ามา”
“สูสีว่ะ”
“อืม--...ถ้าเสมอกันขึ้นมา?”
“เสมอ?”
“ก็น็อคทั้งคู่ไง...แบบเมื่อสองปีก่อน”
“ถามได้...เจ้ามือก็กินเรียบน่ะสิ”
“กติกาเดิม...ผลัดกันดื่มเหล้าให้หมดจอกโดยห้ามลุกขึ้นยืนเด็ดขาด...ถ้าใครลุกหรือไม่จับจอกยกดื่มภายในนับหนึ่งถึงสิบจะถือว่าเป็นฝ่ายแพ้ทันที...อ้อ!!...บอกว่าขอยอมก็เช่นกัน”
“เข้าใจง่ายดี”
“แต่ฉันว่าเที่ยวนี้มาวางเดิมพันหนักๆกันเถอะ”
“เงินเหรอ?”
“ไม่ใช่”
“ถ้าผู้ชนะเป็นเธอๆต้องการอะไรจากฉัน?”
“พี่อ๋อมจะขออะไรพี่เซคน่ะ?”
“ไม่รู้ค่ะ...ก็ดูอยู่ด้วยกันเนี่ย”
“ศรเพทาย...ฉันอยากให้เธอสนับสนุนบอลขึ้นเป็นเจ้าบ้านคนใหม่”
“ฮ้า!?”
“ลูกอ๋อม!!!”
“แม่ใจเย็นๆ”
“ไหน--...พูดอีกครั้งซิ”
“ฉันอยากให้เธอสนับสนุนบอลขึ้นเป็นเจ้าบ้านคนต่อไป...หากมีเสียงของเธอเพิ่มมาอีกหนึ่งก็จะเกินครึ่งอย่างแน่นอน”
“.................................................”
“ว้าว~~...พี่อ๋อมสุดยอด!!!”
“อีแบบนี้พี่ว่าได้ดวลกันมันส์หยดยิ่งกว่าก่อนๆชัวร์!!”
“ฮืม--...ดูจะมั่นอกมั่นใจซะจริงว่าวันนี้เธอต้องชนะแน่?”
“มากทีเดียวล่ะ!!!”
“ถ้าฉันแพ้ก็จะให้ฉันออกเสียงสนับสนุนเอกคเชนทร์...เธอน่ะจะค้ากำไรเกินควรไปหน่อยแล้วมั้ง?”
“ไม่เกินควรหรอก...หากฉันเป็นฝ่ายแพ้ฉันก็จะไม่สนับสนุนบอลเช่นกัน...แบบนี้ถือว่ายุติธรรมดีไหมล่ะ?”
“หึ!...เขาว่ากันว่าในการเล่นพนันขันต่อถ้าเดิมพันยิ่งสูงก็จะยิ่งสนุก...ได้!!!...ฉันตกลง”
“สัญญาแล้วนะ”
“เริ่มเลยไหม”
“................................................”
“มีอะไรหรือเปล่า?”
“...คือว่าเมื่อสักครู่...”
“จริงเหรอ?”
“จะให้ทำอย่างไรเจ้าค่ะ?”
“เดี๋ยวให้คนมารายงานฉันล่ะกัน...รินเหล้า”
“นี่”
“?”
“ศรมุกดาไม่อยู่ที่นี่แล้ว...ไปไหน?”
“...เธอรู้ด้วยเรอะ?”
“พูดแบบนี้ถือว่าดูถูกกันนะเฟ้ย!!...ฉันเห็นมันตั้งแต่งานเริ่มแล้ว”
“โอ้โห!?...สมกับเป็นคู่ปรับกันจริงๆ...น้องฝนกับน้องป้อมรู้ไหม?”
“ฝนก็เพิ่งจะรู้เมื่อช่วงสองทุ่มนี้เองค่ะแต่เห็นแค่ไกลๆนะ...เดินไปตรงโน้นตรงนี้แต่ไม่ทักทายใครสักคนก็เลยมั่นใจว่าต้องใช่แน่”
“หนู...ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกจะได้กลิ่นเอื้องสายหลวงเหมือนกัน”
“น้องยังต้องฝึกอีกมาก”
“แหม--...วันนี้คนมารวมกันเยอะ...กลิ่นแป้งกลิ่นน้ำหอมตลบอบอวลไปหมดเลยแยกออกยากนี่นา...งั้นใช่คนนั้นแน่หรือเปล่าคะ?”
“ก็เจ้าคนที่พี่ชี้ให้ดูนั่นแหละ”
“เฮ้ย!?...นับวันพี่ม่อนนี่ชักจะเพี้ยนไปกันใหญ่แล้ว!!!...คิดอะไรของเขาน่ะ?”
.....................................................................................................................................
“คุ...คุ...คุ...คุณ...คุณสุรีย์พรรณ...จุ...จุ...จูบคุณเอกคเชนทร์”
“อุ!!”
“อือ~~”
“อึ๊ย!!...พี่แคท...พี่เป็นอะไร?”
“ฉันก็เป็นพี่สาวของนายไง”
“ไม่ใช่...ที่ผมจะถาม...อุ๊บ!!!”
(อีกแล้ว...คราวนี้จูบนานกว่าเดิมอีก)
“ว้าวๆๆ...ดีเพิ่งจะเห็นคนจูบกันจะๆก็คราวนี้แหละ”
“น่าตื่นเต้นมาก!!!...อยากให้พี่เอกะพี่บีมาเห็นจังเลย”
“ใช่ๆๆ”
(จะดูกันอะไรนักหนา?...เด็กสองคนนี่จะแก่แดดเกินวัยไปหน่อยมั้ย?)
“อุ...อู้!!!”
...พี่แคททำไมจึงดูเย้ายวนและมีเสน่ห์มากมายนัก?...อา~~...ดวงตาที่มองผมอย่างเว้าวอนกับแฝงไว้ซึ่งความโหยหานั่นมันช่าง...นี่...นี่ไม่ใช่ญาติสาวผู้พี่วัย
22 ที่ผมรู้จักและคุ้นเคยรวมไปถึงจูบอันร้อนแรงนี้ด้วย...
(โอว~~...มือของหล่อนก็พยายามจะถอดเสื้อนอกเราออกด้วย...ไม่ได้การ!!)
“พ...พอก่อนครับ!!!”
“ใช่...พอซะที...ผู้ใหญ่เขาจะสนทนากันเด็กๆรีบออกไปซะ”
“เอ๋?”
“...ไปสิ”
“เจ้าค่ะๆ”
“อย่าเพิ่งไป...โอ๊ะ!!”
(คราวนี้พี่แคทกอดรั้งเราทางด้านหลัง...โอ๊ยโหย!!!...ท่านี้เต้านมแนบแผ่นหลังเต็มๆ)
“นายนั่นแหละอย่าไป!!”
“คือว่า...”
“ฉันมันน่ารังเกียจนักหรือ?”
“ไม่ใช่หรอกครับ”
“งั้นนายก็เห็นฉันเป็นผู้หญิงไม่ดีใช่มั้ยล่ะ?”
“ไม่...ผมไม่เคย”
“พูดจริงนะ?”
“ครับ”
“อ๊า~~...ดีใจที่สุดเลย”
...สิ่งที่ไม่เคยเห็นก็ได้เห็น...พี่แคทโผเข้ากอดผมทั้งน้ำตาแล้วหญิงสาวก็ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน...อา--...ถ้าไม่เมารับรองไม่มีทางได้ยินอย่างแน่นอน...
“คืนนี้...ฉันสวยมั้ยคะ?”
“เอ่อ--”
“ตอบมา~~”
“คือว่า...”
“ถ้าไม่ตอบหรือโกหกล่ะก็...คิกๆ...ฉันจะถอดเสื้อผ้านายออกทีละชิ้นๆ”
(หัวใจจะละลายแล้วเรา...พี่แคททำตาเชื่อมให้พลางพูดจาออเซาะฉอเลาะและเบียดกระแซะชนิดที่ไม่ยอมห่างไปไหน)
“รึไม่...ก็จะจูบให้ขาดใจตายไปเลย”
“................................................”
“พูดเล่นน๊า~~...แบบนั้นฉันคงตรอมใจตายตามไปแน่ๆ...เอ้า!!...ตอบมาสิคะ”
“พี่...พี่แคทสวยมากครับ”
“แล้ว...นายอยากให้ฉัน...เป็นพี่สาวต่อไปหรือเปล่า?”
“พี่หมายความว่ายังไง?”
“มานั่งตรงนี้แล้วฉันจะบอก”
“ตอนนี้อากาศเย็น...ให้คุณสุรีย์พรรณใส่นี่เจ้าค่ะ”
(ชุดซีทรูสีดำ...ลวดลายของมันช่างวาบหวาม...พี่แคทชอบใส่ไอ้นี่เวลานอนเหรอเนี่ย?)
“นี่ของพี่ครับ”
“ใส่ให้หน่อยสิ”
“เอ่อ--...ไม่เหมาะหรอกครับ”
“โธ่เอ๊ย!!...แค่นี้ก็ไม่กล้า”
...พี่แคทสวมชุดเสร็จก็ควงแขนพาไปนั่งที่เตียงและเอาแต่ชะม้ายชายตามองจนผมรู้สึกเขินเป็นอย่างมาก...ญาติสาวผู้พี่ที่มักจะเย็นชากับว่ากล่าวผมแต่เที่ยวนี้กลับมาออดอ้อนพูดเสียงเล็กเสียงน้อยมีจริตมารยา...
“ในเมื่อบอกว่าฉันสวยแล้วจะยังอดใจให้เป็นพี่สาวอีกได้หรือ?”
“พี่...พี่เมามากแล้วควรจะนอนพักผ่อน”
“ฉันเมาตรงไหน?”
“กลิ่นเหล้าหึ่งเลยยังจะถามว่าเมาตรงไหน?”
“จะหาเรื่องบ่ายเบี่ยงแล้วหนีไปรึ?...ไหนพูดว่าฉันสวยไง!!!”
“!?”
...พี่แคทเวลานี้กลายเป็นอะไรไปแล้ว?...พอผมจะขยับลุกก็ผลักให้นอนลงแล้วตัวเองขึ้นคร่อม...นี่แหละหนาคนเมาที่จะไม่มีทางยอมรับง่ายๆหรอก...
“แท้จริงแล้วนายรักใครกันแน่น่ะ?”
“.............................................”
“ไม่ใช่ศกุนตลาหรือสาวิตรีใช่มั้ย?...ในก้นบึ้งที่ลึกถึงที่สุดของจิตใจ...นายยังมีใครอยู่อีกเหรอ?”
(พี่แคทเรียกชื่อกุนกับสาแปลกไปจากทุกครั้ง...มีความผิดปกติเกิดขึ้นจริงๆ)
“บอกมาเร็วๆซี่!...เอ๋~~...รึจะเป็นฉัน?”
“...ผมพูดไม่ได้”
“ทำไม?”
“เพราะผมเองก็ยังสับสน”
“ผู้หญิงที่เคยลิ้มลองมาทั้งหมดไม่มีใครทำให้นายตราตรึงใจได้งั้นหรือ?”
“ไม่...ไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ...ไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้นเลย”
“งั้นถ้านายทำกับฉันแล้วบางทีอาจจะเปลี่ยนความคิด”
“อะไร?...เข้า...เข้าใจผิดไปใหญ่แล้วครับ!!...เอ้ย!?...อย่า...พี่อย่าถอดเสื้อผมนะ!!!”
...แล้วดูดู๊~~...แม่หนูสองคนก็แทนที่จะมาช่วยผมกลับนั่งพับเพียบแง้มบานประตูดูกันเฉยเลยวุ้ย!!...ฮึ่ย~~...นี่ไม่ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงของพี่แคทฉะนั้นผมจึงตอบสนองด้วยไม่ได้ทั้งที่ในใจก็ต้องการ...ผมเอาสันมือตีที่หลังคอญาติสาวหวังจะให้สลบแต่พี่แคทกลับไม่สะทกสะท้านแถมหัวเราะร่วนอีกต่างหาก...
“เมื่อกี้มันเจ็บนะคะ”
“อึ๋ย~~”
“ทีนี้ตาฉันมั่ง...อึ๊!!”
“!?”
“..................................................”
“พี่แคทๆ...พี่เป็นอะไรไป?”
“คุณสุรีย์พรรณสลบไปแล้ว!?”
“แหม่~~...กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มเลยเชียว!!!”
“พวกเธอ--...ทำไมไม่เข้ามาช่วยฉันเล่า?”
“โธ่!...คุณสุรีย์พรรณน่ะน่ากลัวจะตาย...พวกเราไม่กล้าเจ้าค่ะ”
“หนูกับพี่ซีจึงตกลงว่าจะดูอยู่ข้างนอกเฉยๆดีกว่า”
(ฟังมันพูด)
“อืม--”
“อะไรเรอะ?”
“จู่ๆก็หมดสติไปแบบนี้...ซีว่า...”
“นี่คือการสะกดจิต”
“สะกดจิตอะไร?”
...หนูดีพูดเรื่องแปลกๆที่ผมนึกไม่ถึงออกมา...การสะกดจิตมันมีแต่ในหนังละครไม่ใช่เหรอไง?...
“มีจริงๆเจ้าค่ะ...แล้วก็ไม่ใช่การแสดงด้วย”
“โดยเฉพาะคนที่มีพลังจิต...แค่นี้นับว่าง่ายมาก”
“ฉันงงไปหมดแล้ว...สะกดจิตพลังจิตอะไรกัน?”
“เวลานี้คงเป็นเรื่องยากที่คุณเอกคเชนทร์จะทำความเข้าใจแต่ผู้ที่ทำอย่างนี้ได้มีเพียง
2 คนเท่านั้นเจ้าค่ะ...หนึ่งคือคุณไหม”
“...ผู้หญิงที่อยู่ใกล้ๆพี่เซค?”
“และสองก็คือคุณศรมุกดา”
“พี่ม่อน!?”
“ซีเชื่อว่าที่คุณสุรีย์พรรณถูกคลายสะกดกลางคันก็แสดงว่าผู้ลงมือน่าจะอยู่มิห่างจากที่นี่”
“น่าคิดจริงๆว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป...มันจะเกิดอะไรขึ้นนะพี่ซี?”
“คุณเอกคเชนทร์กับคุณสุรีย์พรรณก็จะ...อึ๊บๆกันน่ะซี่!!!”
“ว้าย~~”
...เด็กหนอเด็ก--...สองคนนี้ยังอายุน้อยจึงไม่ฉุกคิดถึงผลได้ผลเสียฉะนั้นไม่ควรไปถือสาแต่ปัญหาคือตัวต้นเหตุนี่อยู่ที่ไหนและเป็นใครกัน?...
“หึๆๆๆๆๆ”
“!?”
“นั่น!?...เสียงคุณศรมุกดา”
“อื้ม!!...มิผิดแน่”
“หมายความว่าเป็นพี่ม่อนจริงๆ...อยู่ที่ไหนน่ะครับ?”
“หึๆๆๆๆ”
“ทำไมเสียงหัวเราะของเธอถึงฟังแล้วขนลุกจังนะพี่ซี?”
“ใช่...อากาศก็หนาวด้วย...เหมือนผีหัวเราะเลย”
...เสียงที่ได้ยินมันดังราวกับว่าพี่ม่อนอยู่ข้างๆแต่เดินหาในบ้านเท่าไหร่ก็ไม่พบตัว...คงไม่ใช่ปลอมเป็นเด็กแฝดคนใดคนหนึ่งในสองคนนี้!?...
“มิใช่เจ้าค่ะ...พวกหนูตัวเล็กแบบนี้คุณศรมุกดาจะปลอมได้ยังไง?”
(อ๋อ!!...มีข้อจำกัดคือจะแปลงโฉมเป็นคนที่สูงใหญ่กับรูปร่างเล็กกว่าตัวเองไม่ได้ว่างั้นเถอะ?)
“เหตุใดจึงมิกระทำอย่างที่หัวใจร่ำร้องในเมื่อเจ้าเองก็ปรารถนาท่านพี่สุรีย์พรรณอยู่?”
“จะ...จะทำได้ยังไงครับเพราะนั่นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของพี่แคทสักหน่อย?”
“แต่นางมีอารมณ์เสน่หาแลต้องการให้เจ้าเป็นผู้ปลดปล่อยนะ”
“เลิกเล่นตลกที่ขำไม่ออกซะที...พี่...สะกดจิตพี่แคทใช่หรือเปล่า?”
“...เป็นฝีมือของเราเอง”
“เห็นไหมล่ะเจ้าค่ะ?...นี่มิใช่เพราะความเมาแต่เป็นฝีมือของคุณศรมุกดา”
“ผู้ที่จะประสบความสำเร็จคือผู้ที่รู้จักโอกาส...หากมุ่งหวังจะรอให้โอกาสเดิมหวนกลับสู่ตนบางทีต่อให้คอยจนชั่วชีวิตโอกาสนั้นก็หาได้ย้อนคืนไม่”
...ความหมายคือผมละทิ้งโอกาสที่จะได้มีสัมพันธ์สวาทกับพี่แคทไปแล้ว...โอกาสที่เป็นการเอาเปรียบเพศตรงข้ามนั่นน่ะหรือ?...ไม่มีวัน!!!...ผมจะก่อความผิดซ้ำเหมือนที่เคยทำกับแอมไม่ได้...
(ปัจจุบันดาวคณะผู้โดดเด่นและอดีตแฟนของเชนกลับกลายเป็นคนเสียสติที่ไม่อาจจะสื่อสารกับใครๆได้เลย...ช่างน่าสลดใจเหลือเกิน)
“พี่ม่อนมาที่นี่...อย่าบอกนะครับว่าตามผมมา?”
“ช่างสำคัญตนใหญ่โตเสียจริง...เรามาถึงก่อนเจ้าเกือบครึ่งชั่วโมงเพื่อดูแลท่านพี่สุรีย์พรรณแต่เจ้า...มาทำอะไร?”
“ผมก็มาดูพี่แคท”
“สมัครใจหรือใครไหว้วาน?”
“ความตั้งใจของผมล้วนๆ”
“...............................................”
...ประหลาดจริงๆ...ไม่ว่าผมจะไปอยู่ตรงไหนของบ้านก็เป็นต้องได้ยินเสียงพี่ม่อนอย่างชัดเจนแต่หายังไงก็ไม่เจอให้ตายสิ!!!...
“ออกมาคุยกันดีๆเถอะครับ...บอกตามตรงว่าผมกลัว”
“กลัว?”
“พี่คงไม่ได้คิดจะทำร้ายผมใช่ไหม?”
“แล้วไปทำความผิดอะไรมาหรือเราจึงจะทำร้ายเจ้า?”
“...ผมเปล่า”
“เช่นนั้นก็หาได้ต้องหวาดระแวงเรา”
(ฝนโทรมา)
“ว่าไงเรอะ?”
“พี่แคทเป็นไงบ้าง?”
“ก็...นอนหลับแล้ว”
“งั้นก็รีบกลับมาซี่!!...พี่เซคกับพี่อ๋อมกำลังดวลเหล้ากันสนุกเลย...สิบจอกผ่านไปอย่างสบายๆ”
“...ฝน...พี่ม่อนอยู่ที่นี่”
“เอ๋?”
“นี่เธอไม่รู้รึ?”
“ไม่...พี่ม่อนไปทำอะไรล่ะ?”
“เธอบอกว่ามาดูแลพี่แคท”
“ถึงว่า...ไงเล่าพี่ม่อนสวยใช่มั้ย?”
“สวยกะผีสิ...ได้ยินแต่เสียงไม่เห็นตัว”
“อ้าว?”
“เดี๋ยวจะไปเล่าให้ฟังนะ”
...ก่อนออกจากบ้านผมกำชับให้สองฝาแฝดช่วยดูแลพี่แคทด้วย...ยิ่งดึกอากาศยิ่งหนาวแต่ดีนะที่คว้าเสื้อไหมพรมติดมือ...อ้าวนั่น!?...ในที่สุดผมก็หาพี่ม่อนเจอ...พอออกมาถึงรั้วแล้วหันกลับไปมองด้วยความบังเอิญก็พบว่าบนหลังคามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่และไม่ต้องเดาให้เสียเวลาเลย...
“ดวงจันทราคืนนี้ส่องแสงงดงามแต่ก็ยังหาได้เพียงพอไม่”
(พึมพำอะไรของเขาอีกเนี่ย?)
“เรามาพบกับเจ้าตามที่สัญญาไว้”
“จำได้ครับ”
“ความจริงที่น่าเจ็บปวดเป็นอย่างไรเล่า?...เจ้าคงจะรู้ซึ้งถึงเวลาที่ผ่านไปอย่างเปล่าประโยชน์”
“ผมยอมรับว่าเสียใจแต่ก็ดีใจที่ได้รู้ความจริงซะตั้งแต่ตอนนี้”
“เจ้าจะบอกว่ามันย่อมดีกว่าปล่อยเวลาล่วงเลยไปยี่สิบหรือสามสิบปีจนมีใครล้มหายตายจากไป...เราเข้าใจถูกใช่หรือไม่?”
“ครับ”
“เช่นนั้นก็ตามแต่ใจเจ้า”
“ผมอยากจะถามว่าพี่ทำแบบนี้ทำไม?...ถ้าพี่แคทรู้คงโกรธพี่แน่ๆที่เอาร่างกายของเธอมาเล่นสนุก”
(น่าแปลก!?...ญาติสาวผู้พี่ไม่ยักจะขยับตัวเปลี่ยนอิริยาบถบ้างเลย?...นั่งแบบปกติเป็นใครก็ยังรู้สึกเมื่อยแต่คุณเธอกลับนิ่งไม่กระดุกกระดิกสักแอะ)
“ระวังคำพูดนั้นจะย้อนกลับมาทิ่มแทงตัวเจ้าเอง...หึ!...ก็นับว่ายังมีมโนธรรมเหลืออยู่ในใจ...เราขอชื่นชม”
“เมื่อกี้หากผมตอบรับความต้องการของพี่แคท...พี่จะทำอย่างไร?”
“...วางเฉย”
“เห?”
“แต่เราก็เชื่อว่าเจ้าคงหาได้กระทำการฉวยโอกาสต่อเพศตรงข้าม”
“สรุปคือทดสอบผม?”
...ฟังถึงตรงนี้ผมก็เป่าปากโล่งอกทีเดียวที่ไม่ปล่อยให้ตัณหามาบดบัง...มั่นใจว่าพี่ม่อนที่ปากพูดวางเฉยนั่นแต่เธอจะต้องเอาไปประกาศให้ใครต่อใครรู้อย่างแน่นอน...
“เอกคเชนทร์...แม้จะเป็นคนในตระกูลเดียวกันแต่ทว่าสมัยเด็กเราทั้งสองก็มิเคยพานพบหน้า...เช่นนั้นมาเล่นสนุกด้วยกันไหม?”
“เล่นอะไรครับ?”
“ขึ้นชื่อว่าการละเล่นที่สนุกแลเข้าใจง่ายก็เห็นจะมีแต่เล่นซ่อนแอบ”
(โตจนป่านนี้แล้วเนี่ยนะยังจะชวนเราเล่นซ่อนหาอีก?)
“เวลานี้สี่ทุ่มตรง...หากในงานเลี้ยงเจ้าสามารถหาเราเจอก่อนเที่ยงคืน...เจ้าอยากรู้อะไรเราก็จะบอกทุกอย่างโดยมิปิดบัง”
“ทุกอย่าง...แม้กระทั่งเรื่องของพี่?”
“ถูกต้อง”
“แต่ก็จะแปลงโฉม?...ผมไม่เคยเห็นหน้าพี่มาก่อนนะและยิ่งปลอมตัวอีก...แบบนี้จะไปหาเจอได้ยังไงครับ?”
“อืมนั่นสิ...ถ้าเรามิบอกใบ้อะไรเสียบ้างก็จะถือว่าเป็นการเอาเปรียบเกินไป...เช่นนั้นเราให้สัญญาว่าก่อนถึงเที่ยงคืนจะอยู่ในงานนั้นโดยมิออกจากอาณาบริเวณแม้แต่ก้าวเดียว”
“แล้วที่ปลอมตัว?...คืนนี้มีทั้งชาวบ้านและแขกเหรื่อตั้งเยอะแยะ...ผมลำบากแย่”
“...เราจะแปลงตนเป็นชาวบ้านของโยนกบูรพา...มิใช่แขกเหรื่อหรือคนจากหมู่บ้านอื่น...เท่านี้คงจะเพียงพอแล้วกระมัง?”
...อ้า!!...เงื่อนไขนี้ค่อยพอไหวหน่อย--...ผมแค่เจาะจงไปที่คนจากโยนกบูรพากับไม่ใช่เด็กและคนรูปร่างสูงใหญ่ก็น่าจะหาเจอได้อย่างไม่ยากเย็น...
“เช่นนั้นก็เริ่มเลย...เราจะไปรอเจ้าในงานเลี้ยง”
“.............................................”
“ยังจะมัวช้าอะไรอีก?”
“แล้วพี่ล่ะ?”
(ก็ไหนบอกว่าจะไปแต่นี่คุณเธอยังนั่งจับเจ่าตากลมอยู่บนหลังคาบ้านเรานะ?...อูยหนาว~~...ลมพัดแรงจริงๆ)
“พี่ม่อนไม่หนาวบ้างหรือไงครับ?”
“............................................”
“หรือว่าที่อยู่บนนั้นเพราะขึ้นไปแล้วลงไม่ได้?...ให้ตายสิลำบากเราจน...เฮ้ย!!!!!”
...ผมแทบจะช็อคคาที่เมื่อทันใดนั้นร่างของพี่ม่อนก็ตกจากหลังคาลงมากระแทกพื้นขณะตั้งใจไปหาบันไดมาพาดให้เธอลง...แย่แล้ว!!!!...สูงตั้งขนาดนั้นกระดูกไม่หักทั่วตัวแล้วหรอกหรือ?...
“พี่!!!...พี่เป็นยังไงบ้างครับ?...พี่!?...เฮ้ยใครก็ได้มานี่เร็ว!!!!”
“อะ...อะไรหรือเจ้าคะ?”
“พี่ม่อนตกหลังคา!!”
“ว้ายตาย!!!”
“เธอรีบติดต่อคุณป้า...พี่เซคก็ได้...เร็วเข้า!!!”
“เดี๋ยวก่อนเจ้าค่ะ!!...นี่คือหุ่น”
“หา?”
“มิใช่คนเจ้าค่ะ...มันเป็นหุ่น”
“ไหน?...ไหนดูซิ!!”
...บ้าบอคอแตกที่สุด!!!!...ไอ้ที่ผมเห็นเต็มสองตาว่าร่างของพี่ม่อนพลัดตกจากหลังคาลงมานั้นกลับกลายเป็นหุ่นโชว์แบบเสื้อกางเกงอย่างที่มีอยู่ในห้างสรรพสินค้าทั่วไป...หนอยแน่!!!...มีการใส่เสื้อผ้าให้เสร็จสรรพซะด้วยนะแต่วิกผมหลุดไป...
“สรุปคือ...ฉันคุยกับเจ้าหุ่นบ้านี่ตั้งนานสองนานเลยเหรอ?”
“แต่เสียงเป็นของคุณศรมุกดาจริงๆนะเจ้าคะ”
“ใช่...พวกหนูก็ได้ยิน”
“สนุกนักหรือไงถึงได้เล่นอะไรบ้าๆ!!!...รู้ไหมว่าผมตกใจแค่ไหนน่ะ?”
“ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“!?”
“สยองชะมัดเลยพี่ซี~~...หนูกลัว”
“ยังจะมีหน้ามาหัวเราะเยาะอีกเรอะ?”
“หึๆๆ...อุบายตื้นๆทว่ากลับหาได้ดูออกไม่แล้วมันมิสมควรจะให้เราขบขันดอกหรือ?”
(ช่างทำได้เจ็บแสบนักเสียแรงที่อุตส่าห์เป็นห่วงเมื่อกี้เราตกใจจนแทบจะสิ้นชีวิตเลยทีเดียวนะ!!!!...เกิดหัวใจวายตายไปใครจะรับผิดชอบ?)
“...เราขอขอบใจที่ห่วงใยแลก็ขออภัยที่เอาความรู้สึกของเจ้ามาล้อเล่นแต่ทว่า...”
“?”
“เอกคเชนทร์เอ๋ย~~...การละเล่นเริ่มต้นขึ้นแล้ว
ณ บัดนี้!!”
“...ผมต้องหาพี่ให้เจอแล้วจะขอเขกหัวสักทีเถอะ!!!!”
“เอ๋!?...ตรงสามแยกนั่นเหมือนจะมีเงาคนนะเจ้าคะ?”
“ก็จะเป็นใครซะอีกล่ะยัยดี?”
...แสดงว่าตัวจริงของหล่อนอยู่ข้างหลังผมโดยตลอดแต่แกล้งเอาหุ่นมาหลอกให้หลงกล...เจอแบบนี้โดยไม่ทันตั้งตัวก็ให้รู้สึกปวดกะโหลกจริงๆ!!!...ศรมุกดา
ราศีกาญจนา...ลูกพี่ลูกน้องรายนี้ของผมเป็นคนยังไงกันแน่?...
..........................................................................................................................................“แม่คุณเล่นพิเรนทร์แอบไปเอาหุ่นมาจากร้านขายเสื้อผ้าใกล้ๆบ้าน...ระวังจะโดนแจ้งจับข้อหาลักทรัพย์นะนั่น?”
“น่าๆๆ”
“จะทดสอบฉันก็พอรับฟังได้แต่ไอ้หุ่นบ้านี่...ไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไปเพื่ออะไร?”
“หยอกเล่น~~”
“แต่ฉันไม่ขำ!!!”
“ส่วนเรื่องเล่นซ่อนหา...จะไม่ออกจากงานกับปลอมเป็นคนของโยนกบูรพารึ?...อือ--...จะว่าง่ายก็ง่ายจะว่ายากก็ยากแต่ฝนรู้แล้ว”
“!?”
“พวกเรารู้ว่าพี่ม่อนแปลงโฉมเป็นใคร...จะบอกให้มั้ยล่า?”
“ไม่เอา...ฉันอยากแข่งแบบแฟร์ๆ”
“แต่ว่า...”
“ขืนเธอบอกมันก็หมดสนุกและฉันจะยิ่งโดนดูถูกเยาะเย้ยหนักขึ้นไปอีกด้วย...ปล่อยให้ฉันใช้ความสามารถของตัวเองจนถึงที่สุดเถอะ”
“ฮิ!...บอลช่างสมกับเป็นผู้ชายที่ฝนรักจริงๆ”
“.................................................”
“มีวิธีหรือยัง?”
“ตามจากกลิ่นหอมที่เส้นผมไง...เอ--...ดอกอะไรนะ?”
“เอื้องสายหลวง”
“นั่นแหละ!!...ป้าเอ็มก็เคยบอกแต่ฉันลืม”
“พี่น้องสี่ศรจะเป็นกล้วยไม้เอื้องทั้งหมดเลย...พี่เซคเอื้องคำ...พี่ม่อนเอื้องสายหลวง...พี่อ๋อมเอื้องสายน้ำผึ้งและก็เอื้องพญาไร้ใบของเจ้าป้อม”
“...อืม”
“ดูที่ผมของพี่ไหมสิ”
“ทำไม?”
“ดอกไม้ที่แซมเส้นผมของเธอก็คือเอื้องสายหลวง...เข้าไปใกล้ๆแล้วลองสูดดู”
“ให้ฉันจำกลิ่นไว้สินะ?”
“อื้ม!...ในเมื่อบอลจะออกแรงเองงั้นฝนก็ช่วยได้แค่นี้”
“ขอบใจมาก”
...แต่ปัญหาคือถ้าจะเข้าไปเพื่อดมผมของสาวเจ้าเฉยๆมีหวังโดนเข้าใจผิดแถมอาจถูกตบอีกต่างหาก!?...ควรออกอุบายว่ามีเรื่องอยากคุยด้วยแล้วคอยหาโอกาสน่าจะดีกว่า...
“ยัง...ไม่ยอมอีก?”
“ไม่โว้ย!!!”
“กี่จอกแล้วล่ะหือ?”
“ยี่สิบ”
“ไม่ใช่ๆๆ...ไม่ช่าย~~...ยี่สิบเอ็ดต่างหาก”
“หล่อนน่ะมั่ว!...เมาก็บอกมาเหอะ...อุ!!”
“ฮะๆๆๆ...ตาลายแล้วไง”
“หนวกหู!!...อย่าทำเป็นเฉไฉหาเรื่องถ่วงเวลา...เหล้าอยู่ในจอกแล้วรีบซดลงคอไป!!”
“เฮอะ!!!...ไม่กลัวอยู่แล้วเฟ้ย~~”
...พี่เซคกับอ๋อมต่างหน้าแดงกรึ่มแล้วก็ชักพูดเสียงอ้อแอ้นั่งเอนไปเอนมาผมว่าอีกไม่นานทั้งคู่คงไปไม่รอด...เหล้าที่สองคนดวลกันอยู่นี้เอามาจากโยนกประจิมโดยแม้จะมีดีกรีไม่แรงเมื่อเทียบกับของที่อื่นแต่ถ้าดื่มมากๆก็ได้เรื่องเหมือนกัน...ผมได้ยินกลุ่มคนที่เรียกอ๋อมว่า
“ลูกพี่” คุยกันซึ่งก็ไม่รู้ว่าจริงแค่ไหน?...พวกเขาบอกว่าคนทั่วไปกินแค่ 8-9
จอกก็มึนหัวตื๊บเดินไม่ตรงทางแล้ว...
(แต่พี่เซคกับอ๋อมเป็นข้อยกเว้นเพราะทั้งคู่คือปิศาจสุรา...อันนี้ชาวบ้านพูดนะไม่ใช่เรา)
“มิได้เจ้าค่ะ...ดิฉันมีหน้าที่รินเหล้าให้คุณหนูใหญ่”
“ไม่นานหรอกนะครับ”
“อย่างไรก็มิได้”
“น่าพี่ไหม--...ฝนทำแทนเอง”
“ถึงคุณหยาดฝนจะอาสา...แต่ว่า...”
“ห๊ะ!?...น้องฝนจะมารินเหล้าให้พี่รึ?”
“ได้เปล่าคะ?”
“เอาสิๆๆๆ...ไหมก็ไปหาอะไรกินบ้างเหอะ...ไป”
“...เจ้าค่ะ”
“ฮี่ๆๆ...เห็นหนูทำก็เลยเอาอย่างหรือไง?”
“พูดจาใหญ่โตจริงยัยตัวเล็ก”
“ป้อม...รินอีก!!...ไม่ต้องไปสนใจคนอื่น”
“พี่ไหวแน่นะ?”
“ฮึ๊ย~~...ยี่ห้อศรรัตน์ไม่มีพ่ายให้ใครง่ายๆ”
(เออ!!...อยากรู้จังว่าจะคุยโม้ได้อีกนานแค่ไหน?...ตาปรือจะปิดแหล่มิแหล่ยังไม่รู้ตัว)
“เชิญทางนี้เจ้าค่ะ”
...ไหมเดินนำผมไปด้านหลังเวทีซึ่งตรงนั้นเป็นที่จัดเตรียมสำรับอาหารไว้เลี้ยงแขก...อา--...เริ่มจะได้กลิ่นหอมอ่อนๆโชยมาแล้ว...นี่น่ะหรือกลิ่นดอกเอื้องสายหลวง?...คลับคล้ายคลับคลาว่าน่าจะเป็นกลิ่นเดียวกับเมื่อครั้งกระโน้นตอนอยู่ในหอสมุดของมหาวิทยาลัยที่สาเรียนอยู่แต่นั่นมันก็นานมากแล้ว...บางทีผมอาจเข้าใจผิดก็ได้มั้ง?...
(ตอนนั้นเราก็ยังสะลืมสะลือเพราะเพิ่งตื่นนอนด้วย)
“ดิฉันรู้มาว่าคุณหนูรองชวนคุณเอกคเชนทร์เล่นซ่อนหา”
“ใช่ครับ”
“นางอยากมีเพื่อนเล่นแก้เหงา...หาได้มีเจตนาร้ายดอกเจ้าค่ะ”
“แต่พี่ม่อนก็ไม่ปกติจริงๆ”
“หากคุณรู้จักคุณหนูรองเป็นอย่างดีจะมิพูดเช่นนี้...อืม--”
“?”
“ดิฉันมิอาจจะพูดอะไรได้มากเท่าใดนักทว่าเมื่อช่วงหัวค่ำก่อนหน้าที่บ้านหลังนั้นคุณเอกคเชนทร์ก็ได้พบกับคุณหนูรองแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ?”
“หา!?...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะครับผมไม่รู้เรื่อง?”
“อีกทั้งยังได้สนทนากันตั้งหลายประโยค...อ้อ!!...เวลานี้เธอก็กำลังจับตามองคุณอยู่ด้วยนะเจ้าคะ”
(แสบมาก!!!...ที่แท้ก็มาคุยกับเราไปแล้ว...ตั้งแต่เมื่อไหร่และเป็นคนไหนกันฟะ!?)
“หือ?...กำลังมอง”
“เจ้าค่ะ”
“..............................................”
“?”
“หรือว่าคุณ...”
“ดิฉันมิใช่คุณหนูรองนะเจ้าคะ!”
“.............................................”
“คุณ...มาจ้องดิฉันเช่นนี้”
“.............................................”
“ออก...ออกไปให้ห่างเลยเจ้าค่ะ!!”
“ขะ...ขอโทษครับ”
...ที่ผมไปมองหน้าคุณไหมใกล้ๆน่ะเป็นแผนลวงซึ่งความจริงตั้งใจจะดมกลิ่นดอกเอื้องสายหลวงให้ถนัดต่างหากแต่ไม่รู้เข้าใกล้เกินไปหรือเปล่าสาวเจ้าถึงได้พูดอึกอักแบบนั้น?...
(เขินอายงั้นเรอะ?)
“ดิฉัน...จะเป็นคุณหนูรองไปได้อย่างไรกัน?”
“ผมขอโทษครับแต่ก็ไม่ได้คิดร้ายอะไรกับคุณเลย”
“หึ!!...ดิฉันมิอาจจะไว้ใจบุรุษเพศได้โดยเฉพาะคุณ”
“เอาเถอะครับ...ความคิดคนน่ะมันห้ามกันไม่ได้...ต่อให้ผมประพฤติตัวดีแค่ไหนก็คงจะไร้ประโยชน์สำหรับพวกคุณอยู่ดี”
“.............................................”
“คุณไหม”
“เจ้าคะ”
“หยาดฝน...คุณเห็นเธอเป็นคนอย่างไร?”
“ร่าเริงแจ่มใสมีหลักการแน่วแน่เป็นตัวของตัวเอง...ดิฉันชื่นชมนางมากเจ้าค่ะ”
“เด็กคนนั้นน่ะเชื่อใจและมั่นคงในความรักที่มีต่อผมมาก...คิดว่าคุณไหมก็คงจะรู้”
“.............................................”
“ฉะนั้นแม้ผู้หญิงในโลกนี้ทุกคนจะไม่เชื่อใจผมก็ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับเพราะอย่างน้อยก็มีฝนคนหนึ่ง”
...สี่ทุ่มกว่า...ให้ตายสิเสียเวลาไปมากแล้วผมจะหาพี่ม่อนเจอมั้ยนี่?...เมื่อตัดเด็กเล็กกับคนตัวใหญ่บวกกับชาวบ้านที่กลับไปก่อนหน้าก็ยังเหลืออยู่พอสมควร...
“เหตุใดจึงมิขอให้คุณหยาดฝนหรือคุณศรโกเมนช่วยล่ะเจ้าคะ?”
“นั่นเพราะผมต้องการใช้ความสามารถของตัวเองครับ...หากเรื่องแค่นี้ยังต้องพึ่งพาคนอื่นกับให้ผู้หญิงออกหน้าผมก็ไม่มีคุณสมบัติจะเป็นผู้นำใครได้”
“...ดิฉันจะจดจำประโยคนี้ไว้”
“พี่ม่อนบอกว่าจะอยู่ในงานตลอด...ตอนนี้ยังอยู่มั้ยครับ?”
“...เจ้าค่ะ”
(เอาละ!!...เราจำกลิ่นดอกเอื้องสายหลวงได้แล้ว)
“หึๆ”
“?”
“ต่อให้คุณจดจำกลิ่นเอื้องสายหลวงไปก็ไร้ประโยชน์”
“นี่คุณ...”
(จะ...จับไต๋เราได้รึ?)
“ดิฉันจะบอกให้คุณรู้ไว้...เอื้องสายหลวงเป็นกล้วยไม้ที่ชาวโยนกบูรพาชื่นชอบยิ่งนักซึ่งแทบทุกบ้านจะปลูกกล้วยไม้ชนิดนี้แลเมื่อถึงเวลาออกดอก...กลิ่นของมันจะหอมอบอวลไปทั่วหมู่บ้านทีเดียว”
“..............................................”
“แล้วอีกประการหนึ่ง...แป้งร่ำกับบรรดาน้ำอบน้ำปรุงฤาเครื่องหอมต่างๆที่หญิงสาวชาวโยนกบูรพานิยมใช้ก็จะมีส่วนผสมของเอื้องสายหลวงด้วยเจ้าค่ะ...ฉะนั้นคุณมาดมเส้นผมของดิฉันก็หาได้เกิดประโยชน์ใดๆไม่”
...พูดจบหญิงสาวก็เดินจากไปพร้อมๆกับเปิดโปงอุบายของผมได้สำเร็จ...บ้าที่สุด!!!...นี่น่ะเรอะพี่ม่อนถึงให้ผมมาหาตัวในงานซึ่งมีคนอยู่เยอะเพราะหากอยู่ตามลำพังก็มีความเสี่ยงสูงที่อาจจะถูกจับได้!?...
“ฝนก็ไม่ได้บอกเราซะก่อน...โธ่เว้ย!!”
.........................................................................................................................
“พี่ชายลำบากซะแล้วสิ...ไม่เคยเจอหน้าก็ยากอยู่แล้วแต่นี่...”
“อืม--...จะแกะรอยจากกลิ่นก็ไม่ได้อีก...พี่ลืมเสียสนิทเลยว่าชาวบ้านจากโยนกบูรพาชอบเอาดอกเอื้องสายหลวงมาเป็นส่วนผสมในเครื่องหอม”
“หนูคันปากอยากจะบอกเหลือเกินว่าพี่ม่อนก็อยู่ข้างหลังพี่ชายนั่นแหละ...หนอย~~...เดินไปตรงนั้นตรงนี้แต่ไม่ได้อยู่ห่างเลย”
“พอบอลจะมีท่าทีเข้าใกล้พี่ม่อนก็ชิงเดินหลบ”
“ทนไม่ไหวแล้ว!!!”
“เอ้ยเจ้าป้อม!!...จะทำอะไร?”
“ไปบอกให้พี่ชายรู้”
“อยากให้ความตั้งใจของบอลเสียเปล่าหรือไงห๊ะ?”
“แต่ว่า...”
“ฟังที่พี่พูดมั่ง...ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากให้ผู้ชายที่ตัวเองรักเป็นคนเก่งเสมอ”
“อือ--...อันนี้หนูก็เห็นด้วยแต่พี่ชายเสียเปรียบเกินไป...ต่อให้หาทั้งคืนก็ไม่พบค่ะ”
“ปล่อยให้เขาพยายามจนถึงที่สุดก่อนเถอะและจากนั้นค่อยว่ากัน”
“...พี่ม่อนนี่ช่างน่าหมั่นไส้นัก!!...หนูว่าไม่ใช่อยากเล่นซ่อนแอบอะไรหรอกแต่เพราะต้องการเห็นพี่ชายเที่ยวพล่านไปตรงนั้นตรงนี้แล้วจะได้หัวเราะขบขัน...เห็นความจริงจังของคนอื่นเป็นเรื่องสนุกอย่างเช่นหุ่นนั่นปะไรล่ะ?...ฟังที่พี่ฝนเล่าแล้วหนูโกรธแทนพี่ชายเลยนะคะ!!!”
“จะไปไหนน่ะ?”
“พี่ฝนก็มาด้วยสิ”
“.................................................”
“นี่!!”
“?”
“ไม่!!...หนูไม่ได้อยากกินน้ำส้ม...เผยตัวออกมาซะดีกว่า”
“เจ้าป้อมเบาๆ--”
“.................................................”
“เฮอดี--...หนูจะไปบอกพี่ชายเดี๋ยวนี้แหละว่าพี่ม่อนอยู่ที่นี่”
“...อย่าทำลายความสนุกของพี่เลย...น้องนางศรโกเมน”
“อึ๊!!...อะ...อะไรน่ะ?...นั่นคิดจะขู่หนูรึ?”
“................................................”
“บะ...บอกไว้ก่อนว่าหนูไม่ได้กลัวพี่ม่อนและก็เลิกเล่นอะไรไร้สาระซะที!!!”
“ปากบอกไม่กลัวแต่รีบเดินหนีเชียวยัยตัวเล็ก...อ๊ะ!!...เดี๋ยวค่ะ”
“...มีอะไรหรือ?”
“หากเลยเที่ยงคืนไปแล้วบอลยังหาพี่ไม่เจอ...”
“การละเล่นก็จบลงทันที...หาได้มีอะไรมากไปกว่านั้น”
“................................................”
“น้องนางหยาดฝน”
“คะ?”
“พี่พอจะเข้าใจขึ้นบ้างแล้วว่าเหตุใดน้องจึงมอบความรักให้เอกคเชนทร์แต่ก็ขอเตือนไว้สักอย่าง”
“อะไรหรือพี่?”
“บางสิ่งที่สูญเสียไปแล้วก็มิอาจจะได้กลับคืนมา...เข้าใจไหม?”
“..............................................”
“พี่ฝน”
“..............................................”
“พี่ฝน!!”
“เอ้ยอะไร?”
“ผลการดวลออกมาแล้วล่ะ”
“ใครชนะ?”
“ก็ดูนั่นสิคะ”
“อื๋อ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ...ชานะเว้ย~~...อึ๊ก!!”
“เดี๋ยวเถอะ!!...นี่แม่นะ”
“อุ๊ย!?...คูณแม่ไมแต่งตัวสวยจาง?”
“พล่ามมาด้ายว่าชานะ?...ฉานต่างหากโว้ย!!...นี่แม่...แม่อย่าปายเชื่อยัยแอบจิตนั่น”
“แล้วลูกอ๋อมพูดกับใคร?...แม่อยู่ทางนี้ย่ะ!”
“เออะ...แอวะ~~”
“ก๊าก!...ฮ่าๆๆๆ”
“น่ารำคาญ!!”
“ให้ตายสิ--...ใครมาช่วยพาลูกฉันขึ้นรถที”
“ไปส่งคุณหนูศรรัตน์ที่โยนกทักษิณก่อนนะเจ้าคะ”
“ไม่ๆ...พาไปนอนที่โยนกบูรพาเลย...เธอสั่งให้ทางนั้นจัดเตรียมห้องไว้...ลูกป้อมก็ต้องไปด้วย”
“แม่...หนูน่ะไม่มีปัญหาแต่พี่อ๋อมสร่างเมาเมื่อไหร่รับรองบ้านแตกแน่ๆ”
“ก็ให้มันรู้ไป!!...จะเรื่องมากอะไรกันนักหนา?”
“แม่จ๋า~~...ใครชนะเนี่ย?”
“ไม่มีแพ้ชนะหรอกเพราะหนูเซคกับหนูอ๋อมฟุบพร้อมๆกันเลย”
“มีคนนับไว้หรือเปล่าว่ากี่จอก?”
“เอ่อก็...
30 จอกพอดีครับ”
“เฮ่!!...นายมันเจ้ามือนี่หว่า?”
“ฮ่าๆๆๆ...งานนี้ผมกินเรียบครับ”
“โธ่ลูกพี่~~...อีกแค่นิดเดียวก็ชนะแล้ว”
“ใช่...ไม่น่าเลย”
“บ่นอะไรวะ?...ก็เสียแม่งทั้งสองฝ่าย”
“ลูกฝนก็กลับบ้านเถอะ”
“ยังค่ะ...หนูจะกลับพร้อมบอล”
“งั้นก็ตามใจและดูพ่อเราสิเมาไม่รู้เรื่องเหมือนกัน...เดือดร้อนแม่อีกจนได้...อุตส่าห์รอดจากคุณตาแท้ๆ”
“ฮะๆๆ”
“พี่ฝน”
“เมื่อกี้ไปไหนมา?”
“ไปคุยกับบุศยา...ชิ!...ยัยนี่น่ารำคาญชะมัดเลย”
“เธอเป็นคนพามาก็อย่าบ่นดิ!!”
“นี่เพราะยังมีประโยชน์ให้หนูใช้งานอยู่หรอกนะ”
“แล้วไม่คิดบ้างรึว่าเธอก็อาจจะถูกพี่บุศหลอกใช้เหมือนกัน?”
“หนูเต็มใจให้บุศยาหลอกต่างหาก”
“ฮึๆๆ...พี่ก็นึกแล้วแต่อย่าประมาทเป็นเด็ดขาดล่ะยัยตัวเล็ก”
“ดูท่าทางพี่จะประเมินผู้หญิงคนนั้นไว้สูงจังเลยนะคะ?”
“แน่นอน”
“พี่ฝนจะกังวลไปทำไม?...ในสายตาของหนูน่ะบุศยาก็ไม่ต่างอะไรกับเบี้ยตัวหนึ่ง”
“นี่เสือน้อย!...พี่บุศไม่ใช่คนโง่ที่เธอจะหลอกใช้งานฟรีๆแล้วก็ถีบหัวส่งได้นะ”
“ฮิๆ...คอยดูไปเถอะค่ะพี่ฝน...บุศยานั่นแหละที่จะเป็นคนทำลายตัวเองโดยที่ป้อมแทบไม่ต้องออกแรงอะไรเลย”
“ลูกป้อม”
“ไป...ไปแล้วค่า~~”
“เฮ้ย!?...นี่อย่าบอกว่าเธอกับพี่อ๋อมจะไปนอนที่โยนกบูรพาจริงๆ?”
“...ไม่มีทางเลือกนี่นา”
“พรุ่งนี้เช้าเกิดอะไรขึ้นพี่ไม่รู้ด้วยนะ”
“อย่าขู่กันซี่!!”
“เออใช่--”
“อะไรอีกคะ?”
“แบบนี้เดิมพันเกี่ยวกับบอลก็ถือเป็นโมฆะน่ะสิ”
“จริงด้วย!?...ว้า!!...น่าเสียดายจัง~~”
.............................................................................................................................................................................
“สุดท้ายก็หาไม่เจอ...น่าเสียดายนะ”
“เกินเที่ยงคืนแล้ว...เธอช่วยบอกให้ฉันหายข้องใจหน่อยซิ”
“ได้...พี่ม่อนน่ะ...”
“...........................................”
“อยู่ใกล้มากเลย”
“บะ...บ้าจริง!?...ที่แท้ก็ปลอมเป็น...เป็น...”
“อื้อ!!...ไม่ผิดตัวแน่”
“แล้วเดินผ่านหน้าฉันไปมาเนี่ยเรอะ?...ตอนไปห้องน้ำช่วงหัวค่ำก็ได้คุยกันซะด้วย”
“บอลคงคิดว่าพี่ม่อนจะแฝงตัวอยู่ในกลุ่มชาวบ้านเลยไม่ได้สนใจคนเสริฟ์อาหารกับเครื่องดื่มที่ผ่านไปมา”
“แต่ฉันไม่ได้กลิ่น...”
“โธ่ที่รักจ๋า!!...มีวิธีอีกเยอะแยะนะที่ช่วยกลบกลิ่นให้จางลงได้และยิ่งอยู่ในหมู่คนมากๆด้วย...นี่แหละคือความตั้งใจจะทำให้หลงทาง...ยุทธวิธีล่อหลอกแบบนี้งานถนัดของพี่ม่อนเค้าเลยนะจะบอกให้”
“...........................................”
“ยังไงก็อย่าคิดมากเลย...ให้ลองไปถามชาวบ้านแทบทั้งหมดก็ไม่รู้กันหรอกว่าพี่ม่อนเข้ามาในงาน”
“แต่พวกเธอ...”
“เพราะเรารู้จักกันมานานไง...ยิ่งพี่อ๋อมนะไม่มีทางหลอกได้”
(“หากคุณรู้จักคุณหนูรองเป็นอย่างดีจะมิพูดเช่นนี้”)
“รู้งี้ก่อนเข้างานฉันน่าจะถามอ๋อมซะตั้งแต่แรกแต่คุณไหมก็พูดถูกที่สุด...ฉันน่ะแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับพี่ม่อนเลย...ช่างเถอะ!!...มันผ่านไปแล้วแต่อีกใจก็เสียดายที่ไม่ได้รู้เรื่องที่อยากถาม”
...ผมกับฝนร่ำลาบรรดาชาวบ้านแล้วก็พากันเดินกลับบ้าน...ตกดึกยิ่งหนาววุ้ย!!...ฝนกระชับวงแขนใกล้ยิ่งขึ้นซึ่งในฐานะสุภาพบุรุษผมเห็นดังนั้นจึงถอดแขนเสื้อกันหนาวข้างนึงแล้วเอาไปโอบไหล่สาวน้อย...นะ...นี่มันอยู่ในฉากของหนังรักโรแมนติคไม่ใช่เรอะ?...
“ขอบใจจ้ะ”
“อะ...อืม”
“บอลเมามากหรือเปล่า?”
“ไม่มากหรอก...เวลาเท่าไหร่นี่?”
“...เที่ยงคืนกว่า...ป่านนี้ป้อกับแม่คงจะนอนไปแล้ว”
(พ่อกับพวกแม่กวางด้วยเพราะเห็นออกจากงานไล่ๆกัน)
“พี่บุศกับน้องสาวไปค้างที่ไหนนะ?”
“เมื่อกี้พวกเธอบอกว่าป้อมให้ตามไปที่โยนกบูรพา...คงจะนอนนั่นแหละ...ที่บ้านมีห้องว่างก็จริงแต่แบบนี้ดีแล้วล่ะ”
“หึๆ...รถไฟมันจะชนกันโครมใหญ่”
...ชายหนุ่มหญิงสาวเดินควงแขนกันสองต่อสองในค่ำคืนอันหนาวเย็น...อา--...ทุ่งนาต้นข้าว,ลำธารน้ำไหล,ต้นไม้ใบหญ้ายามเมื่อต้องลม...บรรยากาศรอบข้างมันรู้สึกจะเป็นใจให้ยังไงไม่รู้!?...ผมเองก็พยายามคุมสติไม่ให้คิดอะไรฟุ้งซ่าน...
(เวรเอ๊ย!!!...เวลาอย่างนี้ดันทะลึ่งไปนึกถึงตอนที่ป้าเอ็มเอากับนายศุกร์ในกระท่อมบนเขาเสียฉิบ)
“หนาวจัง”
“...อืม”
(เด็กสาววัย
18 ยิ่งกอดซบเราแน่นเชียว...ทะ...ทำไงดีล่ะ?...มัน...มันหยุดคิดไม่ได้สักทีเว้ย!!!)
“เอ่อ--”
“ขา~~...มีอะไรจะพูดเหรอจ๊ะ?”
“คะ...คือว่า...”
“หือ?”
“คือ...ฉัน...ฉันว่าพรุ่งนี้อ๋อม...อุ๊!!”
...ฝนรีบยกมือปิดปากผมพลางส่ายหน้าเหมือนเป็นเชิงห้ามว่าไม่ให้พูดถึงผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ...
“ใช้ไม่ได้นะ!!...อยู่กับฝนแท้ๆแต่บอลกลับพูดถึงหญิงอื่น...พอแล้ว!!!...คืนนี้บอลจะต้องมีฝนคนเดียวเท่านั้น...เข้าใจมั้ย?”
“อ่า--”
“เข้าใจมั้ย?”
“อื้อๆ...ฉันจะไม่พูดถึงคนอื่นก็ได้แต่ที่บอก...บอกว่าให้มีแต่เธอคนเดียวน่ะ?”
“หมายความว่าฝนจะอยู่กับบอลทั้งคืนเลย”
“เฮ้ย!!!!!”
“ป้อกับแม่และพี่แคทจะไม่ตื่นจนถึงเช้า...ฉะนั้นฝนจะไปนอนที่ห้องบอล”
...เห็นทีจะแย่(?)ซะแล้วเพราะผมก็เมาๆอยู่แถมเกิดอารมณ์เปลี่ยวอยู่ซะด้วยสิเนี่ย!?...
“ฝนรอโอกาสเหมาะนี้มานานแล้วล่ะ...บอลได้โปรดช่วยให้ฝนสมหวังซะทีนะจ๊ะ”
“จะ...จะ...จะดีเหรอ?”
“ดีไม่ดีฝนไม่สนใจแต่ถ้าบอลยังจะบ่ายเบี่ยงอีกก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!!!!”
“..................................................”
........................................................................................................................................
“เสร็จธุระแล้วเหรอครับคุณไหม?”
“...ค่ะ”
“ส่วนผมยังไม่เสร็จหรอกแต่หนีออกมาก่อน...ฮะๆๆ”
“คุณไหมยังไม่กลับบ้านหรือคะ?”
“ยังค่ะ”
“แต่คุณหนูม่อนไม่ได้มานี่คะ?”
“มาแล้วค่ะ”
“เอ๋!?...อยู่ที่ไหนล่ะ?”
“ก็...แถวๆนี้แหละค่ะ”
“งั้นฝากสวัสดีคุณหนูด้วยนะคะ...กลับแล้ว...วันนี้นายสมหวังทำงานขยันขันแข็งดีจังนะ”
“ขอบคุณครับ”
“ไปคุยกันตรงนั้นดีไหม?”
“ได้สิครับ”
“............................................”
“คืนนี้มีแต่เรื่องสนุก...ไล่จากการดวลหมัดของคุณสุรีย์พรรณกับคุณศรรัตน์จนมาถึงการดวลน้ำเมาที่ก็ไม่มีผลแพ้ชนะ”
“ก็มีแต่คุณหนูสามนี่แหละที่สามารถกินเหล้าสู้กับคุณหนูใหญ่ได้...เธอกินเก่งขึ้นเยอะเลย”
“เฮ้ยหวัง!!...มากินเหล้ากัน”
“เอาเลยพี่ๆ...ผมจะกลับบ้านแล้วครับ”
“...นอกจากนี้ก็ยังมีสะกดจิตกับเล่นซ่อนแอบระหว่างคุณหนูรองกับคุณเอกคเชนทร์”
“เอ๊ะ!?...สะกดจิต...เล่นซ่อนแอบ...นี่คุณหนูม่อนมาจริงๆด้วยหรือครับ?”
“มาสิคะ...เธอไม่ได้อยู่ไกลเลย”
“.............................................”
“เพราะขณะนี้คุณหนูรองก็กำลังสนทนาอยู่กับดิฉันไงล่ะเจ้าคะ”
...พอไหมพูดจบชายหนุ่มร่างสันทัดผู้ที่ถูกเรียกว่า
“คุณหนูรอง” ก็เดินหายไปด้านหลังต้นไม้แล้วปรากฏตัวออกมาอีกครั้งในรูปลักษณ์ของหญิงสาว(!?)ซึ่งในมือของเขา...เอ้ย!!!...ของเธอถือหน้ากากยางไว้ด้วย!?...
“ถูกต้อง...รูปโฉมแท้จริงภายใต้หน้ากากของนายสมหวังชาวบ้านโยนกบูรพาในค่ำคืนอันหนาวเย็นนี้ก็คือเรา...ศรมุกดา
ราศีกาญจนาบุตรีคนที่สองที่ถือกำเนิดจากท่านพ่อโยทะกากับท่านแม่ศรมรกต”
“เชิญเปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้าค่ะ”
“.............................................”
“ดิฉันก็คาดคิดไว้ก่อนแล้วว่าคุณเอกคเชนทร์มิอาจจะหาคุณหนูรองพบ”
“นั่นต้องขอบใจน้องนางหยาดฝนแลน้องนางศรโกเมนที่มิได้เปิดเผยตัวตนของเรา”
“เอ๊ะนั่น!?...คุณหยาดฝนกับคุณเอกคเชนทร์!!!”
“.............................................”
“ควงแขนราวกับเป็นคู่รักกันเลยนะเจ้าคะ?”
“...เช่นนี้นี่เอง...เราพอจะรู้อะไรบ้างแล้ว”
“?”
“หมายความว่าที่ท่านพี่สุรีย์พรรณเมาสุราก็มิใช่เหตุบังเอิญแม้แต่นิดเพราะนางรู้ซึ้งถึงผลเสียของสุราดียิ่งกว่าใครจึงมิแตะต้องมันแน่อีกทั้งเป็นตัวเราเองที่ส่งแก้วใส่น้ำองุ่นให้”
“มีคนแอบสับเปลี่ยนแก้ว!!!...ใครหรือเจ้าคะ?”
“ไหมลองทบทวนดูซิว่าผู้ใดที่จะมีโอกาสสับเปลี่ยนแก้วได้มากที่สุด?”
“...ย่อมหนีมิพ้น...อะไรกัน!?...ผู้ที่นั่งใกล้คุณสุรีย์พรรณที่สุดก็คือคุณอรนิภานี่เจ้าคะ?...ใช่แล้ว!!...แก้วคุณอรนิภาเป็นเหล้าของโยนกอุดรที่มีกลิ่นสีและรสคล้ายคลึงน้ำองุ่น...ดิฉันจำได้!!!”
“เป็นเช่นนั้นจริงๆ...ทุกสิ่งถูกเตรียมการมาก่อนล่วงหน้ากับมีการคิดวางแผนอย่างรอบคอบโดยมีท่านน้าอรนิภาเป็นผู้ให้ความช่วยเหลือ”
“แล้วคุณหนูรองจะมิทำอะไรเลยหรือเจ้าคะ?”
“ทำอะไรนี่คือขัดขวาง?...น้องนางหยาดฝนมีอุปนิสัยเช่นไรเจ้าย่อมทราบดี...นางมีเหตุผลแลความเชื่อเป็นของตนเองเช่นเดียวกับท่านพี่สุรีย์พรรณในครั้งนั้นอีกทั้งเรายังเตือนสตินางไปแล้ว”
“..................................................”
“แม้ว่าหนทางข้างหน้าจะเต็มไปด้วยอุปสรรคมากมายเพียงใดแต่ก็ยังคิดเดินหน้าต่อไปตามที่หัวใจของตนเรียกร้องสินะ?...ความรักนั้นทำให้ผู้คนหน้ามืดตามัว...ช่างน่าเบื่อหน่ายนัก”
.......................................................................................................................................
...พอกลับมาถึงบ้านฝนให้ผมไปรอในห้องตัวเองก่อนซึ่งเมื่อถามว่าจะไปทำอะไรเธอก็ไม่ยอมตอบและบอกแต่ว่าไม่นานหรอกแถมสั่งให้ถอดเสื้อผ้ารอไว้ด้วยทว่าใจมันยังไม่กล้าพอจึงถอดแค่เสื้อนอกออกเท่านั้น...
(คุณอาทั้งสองหลับในห้องข้างๆส่วนพี่แคทนอนห้องตรงกันข้ามแล้วห้องที่สานอนก็อยู่ไม่ไกลแค่มีระเบียงเชื่อมไปมาระหว่างเรือนหน้ากับเรือนหลังเท่านั้น...เอาไงดีเนี่ย?)
“ถอดหมดหรือยังจ๊ะ?”
“ยะ...ยัง”
“แน่ะ!!...เค้าสั่งไว้ว่ายังไง?”
“แล้วเธอไปไหนมา?”
“ไป...ปิดประตูที่ระเบียงน่ะ...ทั้งชั้นบนชั้นล่างเลย”
(ก็หมายความว่าคนจากเรือนด้านหน้าจะเข้ามาที่นี่ไม่ได้อย่างสิ้นเชิง!?)
“อุ๊ย!!...ลืมที่ๆสำคัญห้ามมองข้ามได้ไง?...ต้องแวะไปดูพี่แคทสักหน่อย”
...แต่ก่อนหน้านั้นเด็กสาววัย
18 ถอดเสื้อกระโปรงตามด้วยยกทรงและกางเกงในเป็นชิ้นสุดท้าย...โอ้แม่คุณเอ้ย!!!...มาแก้ผ้าแก้ผ่อนให้ดูต่อหน้าต่อตาแบบนี้มันช่าง...ผมเองก็ไม่ได้เย็ดใครเป็นเรื่องเป็นราวมาพักใหญ่ซะด้วย!!!!...
“ฮิๆๆ...มองตาไม่กระพริบเลยเหรอ?”
“เธอนี่ยิ่งโตก็ยิ่งขาว...ทั้งที่เมื่อสมัยก่อนทั้งอ้วนทั้งดำ”
“เด็กผู้หญิงตัวอ้วนผิวดำผมกระเซิง...บอลพูดถึงใครกัน?”
“..........................................”
“เอ้า!!...เชิญดูให้เต็มตาซะก่อนเป็นไง?”
(แม้หน้าอกของเจ้าหล่อนจะเล็กกว่าพี่สาวแต่ก็ขาวน่าจับน่าดูดไม่แพ้กันและพอกวาดสายตาลงต่ำ...จุ๊ๆๆ...เนินเนื้อที่มีขนสีดำขึ้นปกคลุมนั้น...บะ...บรรยายไม่ถูกเลยว่าเราควรจะทำอย่างไรกับมันเป็นอันดับแรก)
“เสียงสั่นนะ?”
“ก็...ก็เธอเล่นเปลื้องผ้าให้ฉันดูจะๆนี่นา!!!”
“แล้วแบบนี้ล่ะจ๊ะ?”
“!!!!!!!!!!!!!”
(สาวน้อยวัย
18 หันหลังและโก่งบั้นท้ายมิหนำซ้ำยังเอานิ้วแบะแคมหีให้เรามองเนื้อในอันแดงก่ำเสียตาแทบจะถลนออกจากเบ้าอีกด้วย...เป็นผู้หญิงและลูกพี่ลูกน้องของเรามาทำแบบนี้นี่ใจกล้าชะมัดเลย!!!!)
“มะ...ไม่อายหรือไงเนี่ย?
“ใครว่า?...ฝนอายสุดๆเลยอ่ะ~~...นี่ขนาดในห้องไม่สว่างเต็มที่นะ”
“...ฉันชักจะคอแห้ง...ให้ตายสิวุ้ย!!”
“แน่ะ!!...หีเค้ามีแค่นี้เอง...ไม่รู้ว่าเย็ดได้หรือยัง?”
“ดะ...ดะ...ดะ...”
“หืม?”
“ได้--...ได้สิ!!!...เย็ดได้อยู่แล้ว”
“จริงเหรอ?”
“ตะ...แต่มันเห็นไม่ค่อยชัด”
“งั้นขอให้อดใจรออีกนิด...เดี๋ยวเค้ามาจ้ะ”
...ฝนขยิบตาพลางส่งจูบให้ก่อนคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มเดินออกไปจากห้องอีกครั้งโดยบอกว่าเข้ามาคราวนี้ผมต้องนุ่งลมห่มฟ้าไม่งั้นเธอจะเป็นฝ่ายจับลอกคราบซะเอง...เอาสิวะ!!!...ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วมีแต่ต้องเดินหน้าลุยให้สุดตัวอีกอย่างประโยคนั้นของญาติสาวผู้น้องก็ยังดังก้องอยู่ในหัวอยู่เลย...
(“ดีไม่ดีฝนไม่สนใจแต่ถ้าบอลยังจะบ่ายเบี่ยงอีกก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว!!!!”)
“ถึงขนาดเปลือยกายโชว์ของลับกับแสดงกิริยายั่วยวนเพื่อจะปลุกอารมณ์ของเรา...จะเป็นลูกพี่ลูกน้องหรืออะไรก็ไม่ต้องไปสนใจอีก...ในเมื่ออยากรู้จักผู้ชายนักงั้นพี่อย่างเราก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยล่ะ”
................................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...
“ที่แท้เธอก็เป็นคนวางแผนมาตั้งแต่ต้น!?”
“ใช่...แล้วโชคชะตาก็ยังเป็นใจให้อีกด้วย...ฝนตั้งใจมาตลอดว่าจะมอบความสาวให้กับบอลเพียงคนเดียว”
“นี่เธอทำเอาฉันขนลุกไปหมดเลยนะ!!...แม้แต่พี่แคทที่เฉลียวฉลาดก็ยังเสียทีให้กับเธอโดยที่ไม่รู้สึกตัว”
........................................................
“จะถามอีกครั้งหนึ่ง...เมื่อคืนเธอเอาใครมานอนด้วย?”
“...พี่พูดเหลวใหลน่า!!...ผมนอนคนเดียวแท้ๆจะมีใครอีกเล่า?”
“ผู้ร้ายปากแข็ง...คนอย่างเธอนี่ถ้าจับไม่ได้ไล่ไม่ทันก็ไม่มีทางยอมรับจริงๆ...กล้ากะล่อนกับพี่อย่างงั้นเหรอ?”
........................................................
“ยังไงบอลก็ต้องอยู่ที่โยนกอุดรเพราะที่นี่คือบ้านของเขา...หากพี่อ๋อมดึงดันจะพาไปให้ได้งั้นมาเจอกันสักตั้ง!!”
“กลางคืนฉันสู้กับยมทูตขี้เมาหนีนรกแต่นี่พอกลางวันก็จะต้องมาต่อกรกับนางฟ้าตกสวรรค์หมาหวงก้างอีกรึ?”
“คราวนี้ฝนเอาจริงแน่...จะขอทุ่มสุดตัวเพื่อเอาชนะนางพญาเสือจอมโอ้อวดหยิ่งผยองให้ได้อย่างเด็ดขาด!!!!”
.......................................................................................................................เฉลยว่าสาวม่อนปลอมเป็นใครและรางวัลปลอบใจที่บอลจะได้ก็คือมีสาวฝนอยู่อิงแอบแนบไออุ่นในค่ำคืนที่หนาวเหน็บ...สุดแสนจะแฮบปี้ซะเหลือเกิน!!!!...
ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเด็กครับ
ตอบลบขอบคุนครับ แต่อย่างนี้เหตกานจะเป็นอย่างไรต่อหละเนี้ย ดูเหมือนพระเอกเราจะไม่ค่อยกล้าเข้าไปห้ามเลยนะครับ แล้วสาวแคทกะบอลที่ผมเชียอยู่จะก้าวไปอีกขั้นได้ไหมหละเนี้ย ยังไงก็ติดตามท่านadslmanต่อนะครับ เข้ามาดูทุกวันเลยครับผม^^ รอตอนที่แคทกล้าที่จะมีรักใหม่แล้วชายคนนั้นจะไม่มีทางหนีเธอไปได้เลย ถ้าถึงตอนนั้นที่แคทคิดจะรักบอลมาถึง(หวังว่า) คงสนุกหน้าดูเชียวครับ ^^
ตอบลบขอบคุณครับสำหรับตอนใหม่ ตอนนี้แฮปปี้หน่อย ชอบประโยคที่บอลพูดมาก
ตอบลบ“ส่วนผมก็อยากให้คุณปู่กับคุณย่าสำราญใจเท่านั้น”
“มาสำนึกเอาตอนนี้มันจะไม่สายไปหน่อยรึ?”
“ไม่มีคำว่าสายครับตราบเท่าที่พวกเรายังมีชีวิตกันอยู่”
เข้ากับชื่อภาคนี้เลย
คิิดขำๆ แคทแอบซดเหล้าม่อมตัวเองป่าวหว่า แต่สนุกดีครับ ไงจะติดตามต่อนะเออ
ตอบลบคนที่ให้เหล้ากินอาจจะเป็นแผนของแซคก้ได้ส่วนคนๆนั้นเป็นมครหน้าติดตามจริงๆ
ตอบลบเป็นแผนของใครนั้นก็หน้าคิดนะครับ บางที2แม่ลูกเทววะกรนันท์ อาจจะเริ่มดำเนินแผนแล้วก็ได้(จริงหรอ??) แต่ก็จะเร็วไปรึปล่าว??? หรือแคทอยากกินเองเพื้อย้อมใจ(ว่าไปโน้น) ยิ่งทำไห้อยากติดตามมากๆหรือเป็นแผนของใครอีก??? ส่วนคนที่ไม่อยากไห้รู้ คือ ม่อนหรือเอ้(หรือใครอีก??) อยากอ่านต่อเร็วๆจังครับ รุ้นๆๆ
ตอบลบรอครับรอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ตอบลบเข้ามาทุกวันเพื่อมารอพี่แคท อิอิอิ
ตอบลบเข้ามาดูทุกเช้าทุกเย็นเพื่อจะรอพี่แคท แต่เธอก็ยังไม่มา อิอิอิ
ตอบลบเดาทางไม่ถูกเลย รอไปลุ้นไป
ตอบลบฟินได้เรื่อย ๆ >_<
ตอบลบขอบคุณครับ มาอีกนิดแล้ว ผมเข้ามาดูทุกวัน ติดตามตลอดกาล
ตอบลบขอบคุณมากครับ แล้วมาต่อไวๆนะครับ
ตอบลบความสนุกใกล้เข้ามาแล้ว แคทย้อมใจตัวเองแน่ๆเลย
ตอบลบมอมตัวเอง บอลจะได้เข้ามาเยี่ยม เพราะใจอ่อน สงสารคนง่าย และแล้วก็เข้าแผนยมทูตหนีขุมนรก !!!!
ผมว่านายบอลต้องถูกทุบแน่นอนเลยครับ
ตอบลบที่กลัวๆกันสงสัยเป็นน้าอรแม่เอ้แน่ๆเลย
ตอบลบพึ่งเลิกเรียนมาถึงห้องก็ต้องรีบมาเปิดคอม เพื่อจะดูว่ามีเปอร์เช็นเพิ่มอีกมั้ย แต่สุดท้ายก็กินแห้ว อิอิอิอิ
ตอบลบลุ้นจริงๆ บอลจะผ่านสถานการณ์นี้ไปได้ยังไงเนี่ย ??
ตอบลบส่วนพี่แคทคิดว่าน่าจะกินเองนะ (แอบหึงบอลกับพี่แซคชัวร์)
คนอื่นออกอาการกันหมดพี่แคทเงียบอยู่คนเดียว
แล้วเป็นแบบนี้แผนของฝนเสียหมด...อยากอ่านต่อเร็วๆจัง
ผมก็อยากอ่านเร็วๆเหมือนกันครับ ลุ้นอยู่เหมือนกันว่านายบอลจะโดนลากขึ้นเขียงหริอขึ้นเตียง ขอให้ได้ขึ้นเตียงเถอะ อิอิอิ
ลบขอบคุณครับ อยากรู้เหมือนกันว่าแคทไปกินเหล้ามาจากไหน ปกติไม่กินไม่ใช่เหรอใครแอบมอม
ตอบลบแล้วเพื่อไรล่ะ อีกอย่างอารมณ์แคทนี่เปลี่ยนง่ายจัง ตอนอยู่ที่งานยังจะทำร้ายบอลอยู่เลย แต่พอบอลมาหาหน่อยจะปล้ำซะงั้น ชักยังไงๆ แล้วสิเนี่ย ฮ่าๆ เดายากจริงๆ แฮะ แต่ก็สนุกเร้าใจดีครับ
ได้ลุ้นตลอดเลย
เอ้อแต่ที่ดูจากชื่อตอน อาจเป็นฝีมือของม่อนก็ได้ "สะกดจิตเล่นซ่อนแอบ" ว่าแต่จะทำไรล่ะ ทดสอบบอลเหรอ น่าลุ้นๆ
ตอบลบสุดยอดดดดดมากครับ เรื่องระหว่างแคทกับบอล ที่จะเกิดตรอจากนี้(ถ้าไม่เป็นแผนของใครนะ) ผมเชื่อนะครับต้องมีคนอยากติดตามเรื่องของบอลกับแคทต่อจากนี้แบบใจจดใจจ่ออยู่แน่ อย่างน้อผมก็คนนึงหละ รออ่านตลอดนะครับ ขอบคุนครับ
ตอบลบผมตื่นมาตั้งแต่ตีสามเพื่อมารอดูแต่สุดท้ายก็ไม่เพิ่ม อิอิอิ
ตอบลบวันนี้รองมาอ่านแบบละเอียดอีกรอบ ผมว่า แคทพูดและทำตัวแปลกๆนะ(แปลกมากตั้งหาก???) รึว่าจะไม่ใช่เธอ(รึเป็นส่วนลึกในใจ)??? #เอ๋หรือว่าเป็น "ม่อน"??? แต่ก็ยังสรุปอะไรมากไม่ได้หละนะจนกว่าจะได้อ่านต่อ???? :)
ตอบลบอืม...อ่านที่ท่านNaKung^_^ และท่านสายลมโพสแล้วน่าคิด
ตอบลบตอนนี้ยังดิดว่าเป็นพี่แคทตัวจริง (แต่ก็รู้แปลกๆถ้าเทียบกับเรื่องพี่แคทกับเอ้)
ส่วนพี่ม่อนคงแอบตามดูบอลอยู่ใกล้ๆแน่ (ทำไห้คิดถึงเรื่องที่โรงพยาบาล)
แต่ที่ท่าน adslman โปรยไว้ตอนท้าย ใครบางคนกำลังเล่นสนุก?
ทำไมคิดถึงพี่ม่อนก็ไม่รู้ ถ้าเกิดพี่ม่อนจะปลอมเป็นพี่แคท?
เขียนเองชักงง ขอให้มาต่อเร็วๆนะคับ
ตามนั้นครับ แต่คิดแล้วเศร้า แคทเคยเสร็จเอ้ (แต่ก็อดีดละน๊ผ่านไปๆ) หวังว่าต่อไปจะมีเรื่องดีๆเข้ามามากกว่านี้น๊ หลังจากออกโรงบาลมา") กลัวว่าบอลจะได้เยือนโรงบาลอีกรอบอะครับ555
ลบยากแก่การคาดเดาเหมือนเดิม ขอบคุณมากครับท่าน
ตอบลบเข้ามากี่ทีกี่ทีก็ 45% จวนจะ............อิอิอิ
ตอบลบทิ้งท้ายไว้ให้เดาสนุกๆกันด้วยว่า "ใครกำลังเล่นสนุก"
ตอบลบถ้าดูเผินๆ น่าจะเป็น แคท กินเหล้ามอมตัวเอง
เพราะเห็นบอลชวนพี่เซคเต้นรำ
แต่ก็น่าคิดว่าจะเป็น ม่อน แอบซุ่มอยู่หรือเปล่า
เพราะยังไม่เปิดเผยตัว
ส่วนตัวคิดว่าเป็นม่อนนะ สะกดจิตแคท เพราะก่อนหน้านี้ม่อนก็ดื่มเหล้าเหมือนกัน อาจจะแกล้งบอลแน่ๆ ยิ่งอ่านยิ่งมัน เหมือนยาเสพติดเลยแฮะ อยากอ่านทุกวัน รบกวนท่าน adslman ช่วยให้พวกผมได้อ่านเร็วๆนะ ขอบคุณมากครับ
ตอบลบผมก็จะลงแดงแล้วครับพี่น้อง
ตอบลบเข้ามาแวะอ่านความเห็ขของเพื่อนๆ ถึงแม้ว่าจะนานนิดแต่แต่ละตอนที่ออกมาก็ยอดเยี่ยมทุกตอน. ยิ่งทำไห้เห็นว่าเพื่อนๆสนใจเรื่องนี้แค่ไหน จะขอติดตามเรื่องนี้ไป "ตราบเท่าที่ผมยังมีชีวิต"เลยครับ ปล.ม่อนกินเหล้าด้วยหรอครับ???หรือผมอ่านข้ามหาไม่เจอจิงๆขอโทดครับ แต่ลองคิดเรื่องแคทเล่นๆก็อาจจะเป็นความต้องการของแคทเองก็ได้แบบเรื่องที่โรงแรมอะนะ555+ ทั้งๆที่ปฎิเสธได้แต่กลับไม่และยอมทำตามกุน??? แถมยังมีเรื่องที่ต้องหาคำตอบร่วมกันอีกนะ หน้าคิดๆ????
ตอบลบเห็นเพื่อนๆกระตือรืิอล้นแบบนี้ผมดีใจมากครับแต่ก็ขอเวลาเรียบเรียงอีกสักนิด ไม่อยากเผางานน่ะครับ
ตอบลบรับทราบตามนั้นครับ ท่านadslman แค่ท่านแวะมาเราก็ดีใจแล้วครับ ขอบคุนนะครับที่ ตั้งใจเรียบเรียงผลงานดีๆออกมาไห้พวกเรา ^^
ตอบลบแวะเข้ามาดูเรื่อยๆเลย
ตอบลบเห็นยัง 45% อยู่ ก็ยังลุ้นๆว่าจะมาเมื่อไร
เจอท่าน adslman สปอยไว้ซะขนาดนี้
ใครจะอดใจไหวล่ะ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ขอร้องละครับ ได้โปรดมาไวๆนะครับ ผมไม่อยากนั่งจินตนาการอยู่คนเดียวอีกแล้วครับ เพราะว่านั่งจินตนาการแต่ละตอนที่ผ่านมาล้วนแต่ผิดหมด มันไม่เหมือนหนังช่องเจ็ดช่องสาม อิอิอิ โปรดเมตตาด้วยนะครับท่าน ADSLMAN
ตอบลบแคทเคยเสร็จเอ้ >>>>>> อยู่ในตอนที่เท่าไหร่ครับ หาไม่เจอเลย ( หรือผมอ่านข้ามไป )
ตอบลบฮ่าๆๆ แต่ละคน ลุ้นน่าดูเลย เดายากแบบนี้ละครับน่าติดตาม 😫 ดีกว่าละครบางช่องเยอะ ผมว่านะน่าเอาไปทำเป็นหนังแนวอีโรติกยังจะขายดีกว่าละครทีวีหลายๆ เรื่องซะอีก แบบว่าเฉพาะขาหื่นอ่ะนะ ฮ่าๆๆ ถ้ามีผมคนนึงล่ะจะซื้อ ก็มันสนุกดีได้หลายอารมณ์ครบทุกรสว่างั้น ถ้าเป็นอาหารคงเป็นกระเพรารวมมิตรไม่ก็ต้มยำกุ้ง เวลาได้อ่านแล้วผมชอบจมเข้าไปอยู่ในนั้น เหมือนตัวเองเป็นตัวละครในฉากนั้นๆ คอยดูเรื่องราวไปด้วย ฟินครับฟิน หึหึ สุดท้ายก็ลุ้นตัวโก่งเหมือนกัน
ตอบลบอย่าว่าผมเลยนะครับ ผมอยากอ่านกไวๆ อยากเป็นส่วนหนึ่งในบท และมโนภาพไปด้วยเวลาอ่าน ผมรอลุ่นจวนบ้าเหมือนกัน มันอ่านสนุกกว่าดูละครเป็นไหนๆ จะว่าผมบ้าก็คงไม่ผิด ผมติดตามผลงานท่านทุกฉากทุกตอนนะครับ ขอบคุณครับ (เศร้าครับ)
ตอบลบถึงคุนOxiza อยู่ตอนพิเศษที่ชื่อว่าANOTHER SPIRITH(7)"หวนคืนสู่ถิ่นกำเนิด...ความภาคภูมิใจของเราทุกคน" เขียนเมื่อวันพุธที่5ตุลาคม2554ครับ ตอนนี้ผมไม่ค่อยอยากอ่าน555(มันช้ำใจแทนบอล)แต่ก็สนุกดีครับได้รู้ถึงอดีดของแคท(หน้าสงสารมาก) ป.ล. อยากให้บอลเป็นรักแรกของแคทมากกว่านะT-T โอ้เกือบลืมตอนนั้นแคทก็กินไวน์นิ ตอนนี้ก็กินเหล้าสงใสบอลมีเฮ!!แน่เลย(สาธุ)**
ตอบลบผมตื่นมาตีสี่เห็นท่านสายลมคอมเม็นท์ก็อยากคอมเม็นท์ตอบ แต่ก็ไม่ได้คอมเม็นท์เพราะคงไม่มีใครมาตอบผมในเวลาตีสี่ อิอิอิ จะว่าไปตอนที่แคทอยู่กับเอ้ผมก็ไม่อยากอ่านเหมือนกัน แทนบอลจะได้แต่ก็ไม่ได้ เชียร์บอลกับแคทเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน อิอิอิ
ลบพี่แคทยังครองใจหลายๆคนในนี้เลยนะครับ รวมทั้งผมด้วย คุณ ADSLMAN เขียนให้
ลบตัวละครตัวนี้ น่าหลงใหล น่าค้นหา แบบว่า ตราตรึงในหัวใจเป็นที่สุด
( มีอยู่จริงมั๊ยครับ ต้นแบบของตัวละครนี้ )
อายูคาวะ มาโดกะ ในถนนสายนี้เปรี้ยวคือต้นแบบด้านนิสัยหลายๆอย่างของสาวแคทครับแต่ถ้าเป็นคนจริงๆผมเอามาจากอาจารย์ที่เคยสอนสมัยมหาลัยเธอไว้ผมยาวแต่ไม่ถึงขนาดแคทและก็ใส่แว่น
ลบhttp://image.ohozaa.com/view2/xlXhZzxdxywr7D62
และนี่ก็คือรูปที่สามารถบอกคาแรคเตอร์ของสาวแคทได้หลายอย่างประมาณ 70 เปอร์เซ็นต์เลย ผมชอบเปิดรูปนี้ดูเวลาเรียบเรียงช่วงที่แคทมีบทบาทครับ
ท่าน ADSLMAN ว่ามาสะผมน้อยใจเลยครับ "เรียบเรียงช่วงเวลาที่แคทมีบทบาท" ว่าเหมือนแคทไม่ค่อยบทบาทเลยครับ น้อยใจจัง อิอิอิ (เล่นๆนะครับ)
ลบรูปที่ท่านadslmanลงไห้ที่เป็นต้นแบบของแคท ผมใช้เวลาวิเคราะแล้วเหมือนมากครับ เริ่มจากใบหน้าที่ดู เย็นชา เหม่อลอย สุขุม เยือกเย็น แต่ไปสดุดตรง แววตาเเละช่วงคิ่วว่่าภายในใบหน้าที่ดูเย็นชาแต่กลับมีแววตาที่ดูเศร้าสร้อย หน้าสงสาร(มาก) เเววตาที่ดูผิดหวัง เป็นที่สุด ผมได้เห็นรูปนี้แล้วก็เกิดสงสารแคทขึ้นมาอีกเท่าตัวเลย แววตาคู้นั้นเศร้ามากจริงๆครับ
ลบถึงแม้ว่า แคทจะเสร็จเอ้ไปแล้ว (เห็นแคทบอกว่าจนเกือบเช้า เอ้ถึงจะหยุด)
ลบแต่ก็ยังเสียดาย ตอนแคทเสร็จพี่เซคในโรงแรมมากกว่าครับ
(ใช้ของปลอมสารพัด แถมยังเปิดซิงข้างหลังอีก)
ผมว่าบอล เคยได้เคยแล้วนะครับ(จำเรื่องที่โรงบาลได้ไหม555+แซวครับๆ) ที่ผมรอจริงๆไม่ได้รอที่จะอ่านบทเซ็กระหว่างแคทกับบอล มากเท่าไหร่หนะครับแค่อยากอ่านเรื่องราวความรักระหว่างพวกเค้าในเรื่องซะมากกว่า(แต่บทเสียวก็เป็นกานแสดงความรักนิเนอะ???ถ้าไม่มีก็ขาดสีสันแย่แฮะๆๆ) ตัวระครที่ผมชอบที่สุดก็เเคทครับ ที่2ก็กุน สาเหตที่ชอบก็คล้ายๆท่านOxizaประมานนั้นครับ
ตอบลบโอ้วๆๆๆๆๆๆ ไม่น่าเชื่อจริงๆ เวลาที่อ่านเกี่ยวกับพี่แคท ผมก็นึกถึง
ตอบลบอายูคาวะ มาโดกะ เหมือนกัน (ซาบซึ้งจริงๆ T^T )
สำหรับผมเธอคือตัวเอกฝ่ายหญิง อันดับหนี่งตลอดกาล
สำหรับบทนี้ผมอ่านหลายรอบ และอ่านความเห็นเพี่อนๆ
ผมสงสัยเกี่ยวกัลพี่แคทนิดนึง (แต่อาจคิดมากไปเอง)
ตอนพี่แคทกับเอ้ พี่แคทเมา แต่ก็จำเอ้ได้
ในงานเลี้ยงหลังจากเมา ก็ยังจำป้อมกับบอลได้
แต่่ตอนที่อยู่ในบ้าน พูดกันบอลว่า
ฮือ--...หึๆๆ...นาย...เป็นน้องชายของฉันสินะ?
แวบนึงผมนึกถีงพี่ม่อน ซึ่งอาจจะไม่ใช่ก็ได้
บทนี้ผมแอบเสียดายเรื่องของบอลกับพี่แซค
นานๆถึงจะได้มีบทร่วมกันสักทีแ่ต่มานิดเีดียว
เป็นกำลังใจให้ท่าน adslman
ถ้าพูดถึงม่อน จะใช้คำว่า "สินะ"หรอครับ???แต่ก็อาจจะเป็นได้ ติดก็ตรงที่ ม่อนรู้จักบอลมานานแล้ว(แต่บอลไม่รู้ตัว???) ผมก็เดายากเหมือนกันครับ รอท่านadslmanมาเฉลยอยู่เหมือนกัน555 แต่ตอนนี้ผมแอบหวังและเทใจว่าเป็นแคทตัวจริงอยู่นะครับ
ลบเข้ามารอเช้า-เย็นเลย
ลบผมก็หวังว่าจะเป็นแคทตัวจริงเหมือนกันครับ
แต่ก็สงสัยประโยคที่ว่า
"ฮือ--...หึๆๆ...นาย...เป็นน้องชายของฉันสินะ?"
อยู่เหมือนกัน
พรุ่งนี้จะลงให้ถึง 60% ครับ มาเอาใจช่วยพระเอกที่ไม่เอาไหนกัน งานนี้ถูกปั่นหัวหนักเลยทีเดียวแต่ก็อย่างว่าแหละนิสัยมันน่าแกล้ง ถ้าอยู่ในชีวิตจริงผมนี่แหละคนแรกที่จะเขกหัวมัน 55555
ตอบลบจะรอครับ ผมจะตื่นมานั่งรอตั้งแต่ตีสามตีสี่เลยครับ ขอบคุณครับ
ลบเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
ลบได้นิดหน่อยก็ัยังดี
อย่างน้อยก็คงพอจะเฉลยว่า "ใครกำัลังเล่นสนุก"
555 ดูท่าช่วงนี้ ชีวิตพระเอกเราจะรันทดหน้าดูชม เชียวนะครับ โดนแกล้งสาระพัดเลย รอเหมือนกันครับว่าใครเล่นสนุก มีคำตอบไว้ในใจเเล้วเหมือนกัน เดี๋ยวค่อยว่ากันไหม่เมื่อส่วนที่เหลือมาครับ
ตอบลบสงสัยอยู่แล้วเชียวว่า
ตอบลบดูเหมือน พี่แคท ไม่เป็นตัวของตัวเอง
ว่าแต่ไปโดนสะกดจิตตอนไหนไม่รู้
ถึงแม้ว่า บอล จะไม่ได้แอ้มพี่แคท
แต่ก็คิดว่า บอล สร้างคะแนนกับพี่ม่อน ไว้พอสมควรเลย
อยากรู้จังว่า "รางวัลที่ล้ำค่า" ที่ว่านั่นคืออะไร
คิดว่า คงไม่พ้นเกี่ยวกับม่อน แน่นอน
สมควรแล้ว สมควรแล้ว
ตอบลบรางวัลน่าติดตามเสียจริงครับ ว่าบอลจะขออะไร
ตอบลบ60% กำลังมันส์เบย
ตอบลบตามนั้นครับ รอต่อๆ ขอให้มาไวๆน๊ สาธุ
ตอบลบฮาๆ ว่าแล้วว่าเป็นบททดสอบของม่อน ฮี่ๆ คราวนี้เดาถูก และรางวัลที่ว่าล้ำค่าจะเป็นความรู้สึกดีๆ ที่เริ่มมีขึ้นในใจของม่อนรึเปล่า เช่นว่าม่อมเริ่มกลับมารักบอลอีกครั้ง ว้าวๆๆ มาเวยๆ เน้อ ตามอยู่
ตอบลบขอบคุณคับ งานนี้บอลกินสามต่อ
ตอบลบ+ทั้งพี่แซค พี่แคท พี่ม่อน ส่วนตวามยับยั้งชั่งใจ นำมาซึ่งรางวัลล้ำค่า
ขอเดาว่าน่าจะเป็นบอลกับพี่ม่อน แต่จะหาพี่ม่อนเจอ?
ทั้งไม่เตยเห็นหน้า แถมปลอมตัวอีก ขอเดาอีกครั้ง
ถ้าจะจับได้ก็น่าจะมาจาก กลิ่นเอื้องสายหลวง
ถ้าบอลนึกออกนะ
ครั้งต่อไปขอ 100% นะคับ จะขาดใจตายอยู่แล้ว
แวะเข้ามาดูทุกวันเลยครับ
ตอบลบถ้าของรางวัลที่บอลจะได้ คือการสนับสนุกจากม่อน
และ อ๋อมแข่งชนะเซค ขึ้นมา
ก็เท่ากับเหลือ เอ้ คนเดียว ที่ยังไม่เคยมีบทเจอหน้าและคุยกับบอลเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะ เอ้ เคยได้แอ้มพี่แคทมาก่อน
คงมีคนลืม นายเอ้ ไปแล้วแน่ๆ
เอ้เคยเจอและเคยช่วยเหลือบอลในการเลือกของขวัญให้เซทกะม่อนด้วยนะครับ(ปรอมตัวมา)ยังจำหมอดูที่บอลเจอในตราดได้ไหมครับ ผ่านมาไม่กี่ตอนเอง^^ จะว่าไปตั้งแตเป็นภาคตราบเท่าที่ยังมีชีวิตเอ้ก็ปรากฏตัวหรายตอนอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ผมคิดถึงกุน555+(บทกุนเริ่มหาย) หลังจากนี้จะพากันเข้าสู่กรุงเทพไปหากุนใช่ไหมครับแล้วบอลต้องขาหักเพราะจีบแคทอีกใช่ไหม???(อ้างอิงจากบ้านในฝันน๊)เมื่อไหร่บอลจะยอมรับว่ารักแคทหละเนี้ยผมเชียเต็มที่ครับ555+
ตอบลบขอบคุณครับ.. ทำนิยายคงหนุนหัวคอเคล็ดแน่ๆ..
ตอบลบตามนั้นครับ ผมยกให้เป็นนิยายที่อ่านจนไม่อยากวางเลย^^
ตอบลบเปิดรางวัลปลอบใจ - ลาบานูนเลยครับ
ตอบลบ80 % จนได้ ^_^
ขอบคุนครับ อ่านก่อนน๊ เข้ามาดูทุกวันเลย
ตอบลบต่อไปเป็นเรื่องของฝนกะบอลรึปล่าวนะ(ตามแผนที่ฝนวางไว้)แฮะๆๆๆ แต่ผมสงใสประโยคนี้อะ"บางสิ่งที่สูญเสียไปแล้วก็มิอาจจะได้กลับคืนมา" ม่อนหมายถึงอะไรกันนะ??? ยังไงก็รอติดตามต่อทุกวันนะครับ
ตอบลบเข้ามาดูทุกวัน
ตอบลบวันนี้ก็สมใจ ถึงจะได้มานิดนึงก็ยังดี
กะแล้วว่า พี่เซคกับพี่อ๋อม ต้องไม่มีคนแพ้ชนะ (น๊อคทั้งคู่)
แต่ว่า งานตามหาพี่ม่อน ของบอล นี่หนักหนากว่าที่คิดซะอีก
แล้วประโยคที่พี่ม่อนว่า
“บางสิ่งที่สูญเสียไปแล้วก็มิอาจจะได้กลับคืนมา...เข้าใจไหม?”
หมายความว่าไงกันแน่นะ
เย้ในที่สุดก็ได้อ่านต่อ
ตอบลบแล้วรางวัลปลอปใจที่ว่า คือ......? อยากรู้อ่ะ น้องนางหยาดฝนรึเปล่า รึจะหักมุมเป็นไหม ลุ้นแต่ต้นยันจบเลยพับผ่า แอบจิ้นอีกละ ฮ่าๆ รอเสมอมา 🍛 เหมือนอาหารขาดไม่ได้ หิว อยากอ่าน 😭
ตอบลบอะไรคือสิ่งที่เสียไปหว่าหรือจะเป็นความสาว
ตอบลบลุ้นยิ่งกว่าเล่นหวยอีก ขอบคุนมากๆเลยครับ แต่อยากให้มาเร็วๆ มาดูทุกวันเลยครับ
ตอบลบเย้.มาอีกแล้ว จบตอนใน1เดือนพอดีเลยนะครับ ตอนนี้ตี2 มาตั้งแต่ตอนไหนละเนี้ย คิคิ อ่านแปปๆ^^
ตอบลบอีก 20 % ที่มา ไม่ค่อยมีอะไรได้น้ำได้เนื้อเลย...
ตอบลบตอนหน้าจัดเต็ม จัดหนักมาเลยนะครับ ^_^
ผมว่า 20% นี่พีคสุดละนะครับ เพราะเฉลยปมของทั้งตอนเลย ทั้งเรื่องดวลเหล้า เล่นซ่อนแอบ และม่อนปลอมเป็นใคร ทำไมแคทเมา และยังทิ้งทวนเรื่องบอลกับฝนไว้ให้คนอ่านค้างมาก
ลบรอท่าน adslman จัดหนักตอนหน้าครับ ขอให้มาไว ๆ นะครับ 55
น้องฝนเส็ดป่าวไม่รู้ รู้แต่ว่ามาไวๆนะเออ จะขอรอติดตาม
ตอบลบอยากอ่านตอนหน้าไว ๆ จังครับ รอคอยมานานในที่สุดบอลกับฝนก็....
ตอบลบขอบคุณครับ ครบตอนซะที สุดท้ายแล้วก็ยังไม่ได้เจิพี่ม่อน T-T
ตอบลบตอนต่อไป ถ้าจะสนุกแน่ๆ อยากรู้จริงๆว่าพี่แคทรู้ได้ยังไง
และถ้ารู้ว่าคือฝนแล้วจะทำยังไง
ตอนหน้าขอให้บอลจัดนู๋ฝนหนักๆนะท่าน adslman รอมานานแล้ว เอาให้สมใจอยากรีดเดอร์หื่นๆหลายๆคน(ผมด้วย) เพราะมีคนรอคู่นี้เยอะนะเท่าที่เห็น(ไม่เห็นอีกเป็นพัน มั้งนะ) ไม่เด็ดดวง ระวังโดน แก้งหื่นอุ้มนะท่าน เอิ้กๆ
ตอบลบมาครบจนได้
ตอบลบจาก 80% จนครบไม่ปล่อยให้รอนานเลย
เรื่องของบอลกับฝน
จะได้จี๊จ๊ะสมใจหรือไม่ น่าติดตามจริงๆ
ในความเห็นส่วนตัว ผมคิดว่า
อาจจะมีใครหรือเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้นที่ทำให้บอลกับฝนยังไม่เรียบร้อยกัน
หรือไม่ก็แค่ภายนอกอย่างเดียว
Surachart Lertpittayapa อย่าพูดงันซิ เดะท่าน adslman ทำจริงลงแดงกันตายเลยนะนั้น
ตอบลบ555+ ผมก็อยากอ่านเรื่องของฝนกับบอล เหมือนกันนะ. แต่เสียดายพี่แคทอ่ะ กว่าจะเอาชนะใจเทอนั้นยากแสนยาก ตอนหน้าจัดเต็มเลยนะครับท่านadslmanรู้สึกว่าพระเอกเราจะห่างจากเรื่องอย่างว่าจะได้ปรดปล่อยซะที แต่ไม่ว่าเหตุการจะเป็นยังไงก็จะขอติดตามต่อไปนะครับ(ตอนหน้ามาไวๆน๊ สาธุๆ)
ตอบลบยังไงผมก็ยังเชีย คู่บอลกับแคท อยู่นะครับ
ตอบลบอยากอ่านต่อเร็วๆจัง ขอบคุณล่วงหน้าเลยครับ
โว้ววววว มาครบแว้ววววว อดใจรอจนครบเลยนะเนี่ย แล้วค่อยมาอ่าน ขอบคุณมากคร้าบผม
ตอบลบรอ ๆๆ เมื่อใหร่ ตอนใหม่จะมาน้าาาาา ใจจาขาดเเล้วครับ แฮะๆ ขอแบบยาวๆเลยนะครับ ท่านadslman
ตอบลบรอ ๆๆ เมื่อใหร่ ตอนใหม่จะมาน้าาาาา ใจจาขาดเเล้วครับ แฮะๆ ขอแบบยาวๆเลยนะครับ ท่านadslman
ตอบลบผมก็อยากอ่านนะ อดใจรอครับ ไม่รู้จะทันสิ้นเดือนนี้รึเปล่า ฮ่า ๆ
ตอบลบแวะมาเปิดก่อนนอนทุกคืนเลยฮ่าๆ ติดงอมแงม ท่านadslman อย่าใจร้ายน้าใจจะขาดแล้ว
ตอบลบแวะเข้ามาดูตลอดเลย
ตอบลบค่อยๆทยอยมาก็ได้ครับ
จะได้หายคิดถึงกัน (ถึงแม้จะไม่จุใจก็ตาม)
ตอนนี้ อยากรู้เรื่องบอลกับฝนก่อน
ว่าจะจบแบบที่ทุกคนคาดหวังไว้หรือเปล่า
แวะเข้ามาดูตลอดเลย
ตอบลบค่อยๆทยอยมาก็ได้ครับ
จะได้หายคิดถึงกัน (ถึงแม้จะไม่จุใจก็ตาม)
ตอนนี้ อยากรู้เรื่องบอลกับฝนก่อน
ว่าจะจบแบบที่ทุกคนคาดหวังไว้หรือเปล่า
ตอนใหม่ยังไม่ปะติดปะต่อเท่าไหร่ ต้องอดใจรออีกหน่อยครับ
ตอบลบรับทราบครับ ท่านadslman แต่ตอนนี้ ขอเเบบจัดเต็มตอนเลยนะครับ คิคิ
ลบรับทราบครับ ท่านadslman ขอเหมือนตาคุณสายลมนั้นแหละครับ เอิ้กๆ
ลบตามด้านบนเลยครับ ท่าน adslman ถ้าไม่รบกวนเกินไป 55
ลบช้าๆได้พร้าเล่มงาม
ตอบลบ^ ^
ได้ไปปักหัวหรอ ฮ่าๆ
ลบแวะมารอลุ้น จะมา คืนนี้หรือปล่าวนะครับ ถ้ายังไงขอให้มาภายในเดือนนี้น๊ สาธุ
ตอบลบแหม ให้เวลาท่าน adslman แค่ถึงพรุ่งนี้เองนะครับ
ลบเอาใจช่วยครับ อยากอ่านเร็วๆเหมือนกัน
เหมือนเรา 3 คนกดดัน ท่าน adslman ไงมะรู้เน้อ แต่เพื่อตอนต่อไปถึงจะรู้สึกผิดก็จะกดดันต่อไปฮ่าๆ
ลบจากเท่าที่อ่าน ตัวอย่างในตอนหน้า อีกรอบหนึ่ง
ตอบลบ“ใช่...แล้วโชคชะตาก็ยังเป็นใจให้อีกด้วย...ฝนตั้งใจมาตลอดว่าจะมอบความสาวให้กับบอลเพียงคนเดียว”
“จะถามอีกครั้งหนึ่ง...เมื่อคืนเธอเอาใครมานอนด้วย?”
เท่าที่วิเคราะห์
คิดว่า บอลกับฝน น่าจะจบแบบ Happy Ending
555 สมาชิกหื่นรายงานตัว รอตอนต่อไปอยู่ครับ ผมว่ากดดันทั้งคนอ่านทั้งคนแต่งครับงานนี้ คนอ่านก็เร่งอยากให้เสร็จไวๆ คนแต่งก็ เออกูเร่งอยู่ ฮ่าๆๆๆ ผมว่าอย่าพึ่งเร่งไรท์เตอร์มากเลยครับเดี๋ยวมึนคิดไม่ออกจะยาว พอดีได้ลงแดงกันถ้วนหน้าแน่ เอาเป็นว่ารอแล้วกันครับ แค่ไม่หายหน้าไปเฉยๆ ก็พอ เห็นหลายเรื่องละกำลังมันทิ้งไปเฉยเลย สาธุ แต่งต่อนานๆ เน้อ จะเป็นแฟนคลับตลอดไป
ตอบลบไม่ได้กดดันครับ
ตอบลบแต่ว่า...ผลักดัน
เป็นกำลังใจให้ท่าน adslman ซะมากกว่า
ไม่ได้กดดัน เหมือนพวกนักเขียนญี่ปุ่น โดนเร่งจากสำนักพิมพ์ต้นฉบับ
มันแทบไม่ต่างกันเลยนะ ฮ่าๆ อันที่จริงผมเองก็อยากอ่านไวๆ เหมือนกันนั่นแหละ แต่กลัวไรท์เตอร์เร่งมากจนรวน ขนาดคอมยังเจ๊งได้ ประสาอะไรกะสมองคน เร่งมากน็อคไป พวกเราอดยาวเลยนะท่าน ทีนี้รอนานกว่าเดิมฮ่าๆ
ลบ555 ปลื้มแทนท่านadslman แฟนคลับเยอะครับ หน้ายินดีหน้ายิน ดี ความเห็นครับความเห็น ต่อจากฝนอยากให้เป็นแคทต่อน๊ จัดหนักครับ ฮ่ะๆๆ แวะมารอท่านadslmanเลยลงซักโพส ความจริงก็เข้าทุกวันนะแต่ไม่รู้จะโพสอะไรแฮะๆๆ^^
ตอบลบ555 ปลื้มแทนท่านadslman แฟนคลับเยอะครับ หน้ายินดีหน้ายิน ดี ความเห็นครับความเห็น ต่อจากฝนอยากให้เป็นแคทต่อน๊ จัดหนักครับ ฮ่ะๆๆ แวะมารอท่านadslmanเลยลงซักโพส ความจริงก็เข้าทุกวันนะแต่ไม่รู้จะโพสอะไรแฮะๆๆ^^
ตอบลบรู้สึกดีใจที่เพื่อนๆหลายท่านตั้งตารอตอนใหม่ครับแต่ก็อย่างที่ผมบอกไปก่อนหน้าว่ามันยังไม่ปะติดปะต่อ ข้ามไปตรงนั้นตรงนี้และพยายามตัดเนื้อหาที่ดูเยิ่นเย้อออกบ้าง อืม เพื่อให้เพื่อนๆคลายความกังวลก็จะขอสปอยส์ตอนที่ 70 สักหน่อยล่ะกัน ^_^
ตอบลบ1. บอลกับฝนได้กันอย่างแน่นอน
2. แคทเริ่มจะจับอาการแปลกๆของทั้งสองคนได้และพยายามทำให้บอลพูดความจริงออกมาด้วยตัวเองแต่วิธีที่เธอใช้...
3. แน่นอนว่าคนที่รู้ความจริงทุกอย่างก็คือม่อนแต่เธอจะพูดหรือไม่(ออกมาลับ ลวง พรางอีกแล้ว)
4. ฝนเลือดขึ้นหน้าท้าอ๋อมดวลเพราะหึงบอล(ทำนองว่าผัวฉันใครอย่าแตะ)
1. บอลกับฝนได้กันอย่างแน่นอน โอเครู้แค่นี้ข้าน้อยก็ตายหลับแล้ว
ตอบลบเฮ้ย บ้าเรอะ รู้แค่นี้ก็สบายใจแล้วครับจะรออย่างสงบ ไม่กดดันแล้วคร้าฟ ฮ่าๆ
ผมติดใจ ข้อ2 ครับ วิธีที่แคทใช้ ถ้าไม่จะฆ่าบอลก็ต้อง...(คนที่อ่านคงรู้เเน่ถ้าบอลพูดความจริงกับแคทบอลจะได้สิ่งตอบแทนที่ล้ำค่าเช่นกัน แต่บอลจะบอกไหมนี่คือปัญหา) แต่ถ้าบอลทำแบบนั้นกับทั้งฝนและแคท ความสัมพันธ์ของทั้ง3จะเป็นยังไงละ???รู้สึกว่าตั้งแต่ที่แคทเปิดประตูที่้รียกว่าลูกพี่ลูกน้องแล้ว ทั้ง3ก็ยิ่งถลำลึกเข้ามาเรื่อยๆ??? แต่ผมดันชอบซะนิ555+
ตอบลบถ้าไม่ชอบคงไม่สามารถติดตามกันมาได้ถึงขนาดนี้หรอก ใช่ใหมละฮ่าๆ ถ้าไม่ชอบจริงๆ
ลบคงหยุดอ่านไปตั้งแต่บอลฟันเหมาทั้งกุนทั้งสาแล้วแถมเหมาเมียพ่อด้วยอีก แต่ลุ้นไม่กี่ตอนก็แฮปปี้แล้ว
แต่คู่แคทกับฝน แรงๆทั้งคู่แถมปากว่ามือ(เท้า)ถึงด้วยโดนใจจนเลิกไม่ได้ก้ากๆ แถมติดงอมแงมเข้ามาดูเกือบตลอด เข้าขั้นเสพติดเลย
ขอบคุณสำหรับสปอยส์ครับ ในที่สุดบอลกับฝนก็สมหวัง..หลังจากลุ้นมานาน
ตอบลบฝนนี่จะว่าไปนิสัยก็คล้ายสาเลยแฮะ ผมว่าฝนคงแสดงออกแบบไม่กั๊กแน่ๆ
นึกถึงตอนแรกๆ ตอนนั้นกุนกับสาก็ทะเลาะกันบ้านเกือบแตก
พี่แคทก็ไม่ได้ใจกว้างแบบพี่กุน บอลนี่ก็ช่างหาเรื่องใส่ตัวเอง
ความสัมพันธ์ระหว่างบอลกับสาวๆ
1.พี่กุน สา อ้อย
2.พี่แคท ฝน
3.บุษยา กับน้องสาว
4.น้องจอย
5.พี่อ๋อม ป้อม
..อยากรู้จริงๆ ว่าบอลจะแก้ปัญหายังไง
ฮ่าๆ เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ เพราะถ้าความเป็นจริงแค่คนเดียวก็ปวดกะบาลจะแย่เพราะคุณเธอคือศิลปะ ไม่ต้องการเหตุผล แค่ทำตามใจฉันก็พอ แต่นี่เล่นคั่วซะเป็นขโยง แถมแต่ละคนก็เอาเรื่องทั้งนั้น งานนี้เสร็จแน่ ตาย!!!
ลบไม่รู้อยู่ในตอนไหน
ลบแต่ผมติดใจประโยคที่ว่า
มีภรรยาหลายคน เป็นเรื่องปกติของผู้นำตระกูล
(แต่เห็น ปู่ มีย่าแค่คนเดียว
สงสัยปู่ไม่เจ้าชู้ หรือย่าดุ กันแน่)
แค่รู้ว่า บอลกับฝน ได้กัน
ตอบลบก็มันส์ละครับ
ส่วนวิธีที่แคทหาความจริงจากบอล
น่าจะมีฉากวาบหวิว และใช้วิธีไม้อ่อนซะมากกว่า
ไม้อ่อน หรือ ไม้เตียงหัก เอิ้กๆ
ลบพี่แคท คงจะไม่ลงมือรุนแรง แบบสุริยะโลหิตครั้งก่อน
ลบจำสัญญาของพี่แคทกับบอลได้ว่า
ถ้าบอลยอมบอกทุกอย่าง (เรื่องคู่ขาที่ผ่านมาทั้งหมด)
พี่แคทก็จะยอม.....
แต่ผมว่า พี่แคทแค่อยากรู้ว่าใคร และในสถานการณ์นั้น
ลบบอลคงไม่พูดอะไรเกี่ยวกับคำถามนั่น งานนี้ผมว่าบอลมีเจ็บ
ผมว่าสุดท้ายพี่แคทก็หาวิธีรู้จนได้อ่ะ
ลบและคิดว่า ความสัมพันธ์ของบอลกับพี่แคท น่าจะก้าวหน้าขี้นอีก (ถึงแค่ไหนไม่รู้)
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ลบผลสุดท้ายพี่แคทจะทำยังไงไม่อาจขาดเดาได้ แต่ตอนนี้วิธีนึ่งที่นึกออกคือ
ลบช่วยกันจับ ท่านadslman มานั่งเก้าอี้แล้วมัดขาใว้ ให้แต่งต่อให้จบตอนใวๆไม่งันไม่ปล่อยดีกว่า
โหดไปไหมครับ ท่าน นา อาเวลลังค์
ลบผมคิดว่า การที่พวกเรา ช่วยกันออกความเห็นมากๆ
นอกจากจะทำให้ท่าน adslman มีกำลังใจแล้ว (ผลักดันทางอ้อม)
ยังทำให้เกิดไอเดียใหม่ๆ ในการแต่งแต้มต่อนใหม่ๆได้เร็วขึ้น และบรรเจิดขึ้น
ถูกต้องตามนั้นครับ ปกติผมตั้งใจว่าวันหนึ่งจะต้องเรียบเรียงให้"สมบูรณ์" อย่างน้อยหนึ่งหน้าของ word แล้วค่อยร่างหน้าต่อไปนำหน้าไปก่อนจะกลับมาแก้ไขดัดแปลงทีหลัง เมื่อก่อนผมก็ใช้วิธีลุยดะไปเรื่อยจึงไม่มีความละเอียด ก็ไม่รู้หรอกนะว่ามีนักประพันธ์คนไหนใช้วิธีเดียวกับผมหรือเปล่าแต่ผมเห็นว่าวิธีนี้ถึงจะช้าไปบ้างแต่ก็ชัวร์ที่สุดแล้วครับ
ลบส่วนใหญ่ ถ้าไม่ได้แต่งแบบรวดเดียวจบ
ตอบลบก็มันจะมีปัญหาเรื่อง อยู่ๆไปได้ไอเดียใหม่ๆมา แล้วอยากจะเปลี่ยนแก้ทีหลัง
ซึ่งถ้าหากรีบลงไปก่อนแล้ว ก็จะแก้ไขหรือปรับเปลี่ยนได้ยาก
อันนี้เข้าใจครับ
อยากให้ได้ผลงานระดับมาสเตอร์พีซ
ตามนั้นครับ แต่รู้สึกว่า หลังๆ เนื้อเรื่องจะละเอียดกว่า ตอนภาค เมื่อผมมีความสุข นะครับ(ผมคิดไปเองหรือปล่าว) แต่สำหลับผม ชอบเรื่องนี้ที่สุด เท่าที่เคยอ่านหลายๆเรื่องมาเลย ต่อจากนี้ในอนาคตผมอยากให้บอลกับแคทแต่งงานกันนะรรวม กุน สา
ตอบลบฝนด้วย
จำประโยคที่บอกว่า
ลบสำหรับนายเหนือของโยนกจัตุรัส น่าจะมีภรรยาได้หลายคนอยู่แล้ว
ผมคิดว่า บอล น่าจะเหมาเรียบ พี่น้องผู้หญิงในตระกูลทั้งหมด
(รวมถึงเซคกับม่อนด้วยในภายหลัง น่าจะชนะใจได้)
และก็ กุน สา อ้อย
ส่วนบุศกับโบว์ นี่น่าจะแห้วแน่นอน
ผมว่าถ้าให้บอลเหมาหมด มันออกจะสมบูรณ์เกินไป
ลบถึงแม้จะรักหลายคนได้ แต่ไม่สามารถรักได้เท่ากันทุกคน
เวลาที่เรารักใครซักคนคงต้องการทั้งหมดไม่แบ่งให้ใคร
การแสดงออกของฝนคงชัดเจนที่สุด สำหรับผม
อยากให้จบที่ พี่แคทกับฝน
ถ้าบอลจะพลาดรักจากใคร
ลบในหมู่คนที่เอ่ยถึงเบื้องต้น
ผมคิดว่าน่าจะมาจาก 2 สาเหตุ
1. คนๆนั้นตายไป (ไม่อยากให้มี)
2. คนๆนั้นมีคนอื่น
ซึ่งในข้อ 2
กรณีของพี่กุน ถ้าสรุปลงเอยกับคนอื่นจริง คงจะดราม่ามากๆ
ส่วนพี่เซค อาจจะกลับมารักผู้ชายไม่ได้แล้วจริงๆก็ได้
ความคิดของผมไม่ค่อย เห็นด้วยนะครับ ถ้าเป็นแบบนั้น มันเป็นเรื่องที่ชวนให้ผู้อ่านเสียความรู้สึกมากๆเลย ในความคิดของผม นะ
ลบมันเป็นแค่ความคิดเห็นครับ
ลบถ้าถามมา ก็คงต้องบอกว่าอยากให้จบแบบ Happy ที่สุดอยู่แล้ว
ยังไงก็ต้องขึ้นอยู่กับท่าน webmaster
เอ้ย ท่านผู้แต่ง (adslman) แล้วล่ะครับ
ว่าจะไปทางไหนต่อ
ไม่ได้คิดไปเองหรอกครับ ผมไม่ทราบว่าไรเตอร์มาเริ่มวางโครงเรื่องอย่างละเอียดตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องที่วางพล๊อตได้ละเอียดที่สุดเท่าที่เคยอ่านมา และมีความสมจริงเกือบจะที่สุดในทุกเรื่องที่อ่านมาเลยล่ะครับ
ลบแต่ละภาคผ่านไปยิ่งได้เห็นพัฒนาการของไรเตอร์ในการแต่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ภาค 1 เมื่อผมมีความสุขนี่ ถึงเนื้อเรื่องยังไม่อะไรมาก แต่ก็ได้อ่านฉากสยิวจุใจดีครับ
จริง ๆ ไรเตอร์ก็วางปมและทยอยใส่มานานแล้วนะครับ ทั้งการปรากฏตัวครั้งแรกของเอ้ที่ออกมาพร้อมกับสาวใช้คนสนิท ทั้งเรื่องของแม่น้องขวัญที่เคยบรรยายแบบแฝงอะไรไว้นิดหน่อยในตอนพิเศษ และฉากที่น้องขวัญคุยกับเชนเรื่องแม่ แล้วก็เรื่องอื่น ๆ อีกเยอะเลยครับ
ภาคหลัง ๆ ไรเตอร์เองก็เริ่มตัดฉากเสียวที่ฟุ่มเฟือยออกล่ะครับ เทียบกับภาค เมื่อผมมีความสุข นี่จะเห็นชัดมากครับ อย่าง ฉาก บอล จับคู่สวิงกิ้ง กับ น้องจอย น้องโบว์นี่ ท่าน adslman ก็แค่เกริ่น ๆ ให้รู้ในตอนที่ ขวัญ กับ อ้อยคุยกัน ถ้าเป็นภาค 1 รับรองว่าคนอ่านได้อ่านแน่นอนครับ
ลบบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าเป็นข้อดีหรือข้อเสีย เพราะก็อดอ่านไปอีกหนึ่งฉาก 55
นานจังเลยครับ ทรมารเหลือเกิน น่าจะมีเรื่องสำรองมาให้อ่านแก้ขัดก็คงดีไม่น้อยเลยนะครับ
ตอบลบลงตอนใหม่นี่สิ้นเดือนเลยก็ได้ครับ ให้เวลาท่านพี่เต็มที่ แต่ขอเป็นว่าเหมือนเดิม ทั้งตอน ไม่ตัด ไม่ต่อ ไม่ต้องรอเกล้อว่าจะมาตอนไหน ผมว่าแบบเดิมดีกว่านะ คนเขียนเขาเขาได้มีเวลาทำงานเต็มที่ด้วย ขอให้สร้างสรรค์ผลงานต่อไปนะเออ พวกเราทุกๆคนยังเฝ้าคอย และติดตามผลงานของท่านอยู่
ตอบลบผมว่าที่เขามาทวงกันเพราะลืมว่าตอนที่ 70 ที่กำลังจะออกเนี่ย มันเป็นตอนใหม่ของเดือนมีนาคม เพราะเดือนพฤศจิกายนนี่ ท่าน adslman ฟิตจัด ทยอยแต่งกดอัพในเดือนเดียว 3 ตอน
ลบผมเองยังเพิ่งมานึกออกเลยว่าตอนที่ 70 นี่มันของเดือนมีนาคมก็ตอนอ่านคอมเม้นต์ท่านแล้วย้อนกลับไปดูตอนเก่านี่แหละ
ยังแวะมาดูทุกวันนะครับ
ตอบลบเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
ตามนั้นครับ^^
ลบเป็นกำลังใจให้ท่าน adslman ครับ
ตอบลบรอให้ออกมาเป็นงานมาสเตอร์พีท
เพื่อนๆทุกคน คงอยากเห็นฉากโรมรันที่เฝ้ารอมานาน
ระหว่าง บอลกับฝนและแคท (โดยเฉพาะครั้งแรกที่เต็มใจทั้งสองฝ่าย)
โดยเฉพาะพี่แคทนี่ ต้องมีรายละเอียดอย่างน้อยครึ่งตอนเลย
ให้สมกับที่แฟนๆรอคอย
แจ้งความคืบหน้า ตอนที่ 70 เสร็จสิ้นไปประมาณ 60% ถ้าครบ 100 ก็จะลงทันทีครับ
ตอบลบไม่เสียแรงที่ให้กำลังใจ
ลบ(แอบกดดันเล็กๆ)
ไม่อยากจินตนาการเองละ
ขอรอติดตามเลยดีกว่า
รับทราบตามนั้นครับ จะรออ่านนะครับ ยังไงก็เเวะเข้ามาดูบอร์ดนี้ทุกวันอยู่แล้วครับ ขอบคุนท่านadslmanมากๆครับ ที่นำพาข่าวสารมาฝากนะครับ
ลบแวะมาดูเรื่อยๆ
ตอบลบเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
ตอนต่อไปคงจะเป็นตอน climax แน่ๆเลย ตอนเดียวใช้เวลา2เดือน เข้ามาดูทุกวันเลยครับ วันล่ะหลายๆรอบ เป็นกำลังใจให้ท่าน แอดมินน่ะครับ
ตอบลบแจ้งความคืบหน้า เสร็จไปประมาณร้อยละ 80 โดยเหลือรายละเอียดอีกเล็กๆน้อยๆก็สมบูรณ์แต่ผมไม่สบายเป็นหวัดลงคอมาสามสี่วันแล้วครับ ช่วงนี้ไอมากและจะไม่นั่งจ้องหน้าจอคอมนานๆ ต้องขออภัยเพื่อนๆทุกคนด้วยนะครับ
ตอบลบรักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ตอบลบถึงแฟนคลับจะรอตอนใหม่อยู่
แต่ที่สำคัญกว่าคือ ผู้แต่งครับ
ถ้าผู้แต่งไม่สามารถลุยงานต่อได้
ก็คงจะลำบากมากแน่ๆ (แฟนๆหงอยเหงา)
ขอบคุณครับท่านที่มาแจ้งข่าว ขอให้ท่านadslmanหายป่วยไวๆนะครับ รกษาสุขภาพนะครับอย่าหักโหมเกินไปนะครัช
ตอบลบขอให้หายป่วยเร็วๆ นะครับ
ตอบลบดูแลตัวเองด้วยนะครับ ขอให้หายป่วยไวๆ
ตอบลบว่าแล้ว เมื่อไรเตอร์ไม่สบาย เหล่าบรรดาพวกเราก็พากันรับประทานแห้วไปก่อนแล้วกัน เร่งมากหวัดลงคอเลย หายไวๆ นะครับสาวกรออยู่
ตอบลบเป็นอย่างไรบ้างครับ
ตอบลบหายดีหรือยัง
เป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆ
ว่าจะไม่เข้ามาโพสแล้ว
แต่กลัวผู้แต่ง จะหาว่าห้องเงียบเหงา
(ไม่อยากกดดันแล้ว)