ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 68 “แขกที่(ไม่)ได้รับเชิญ!?”
“น้องจะเข้าตัวอำเภอหรือเปล่า?...ถ้าไปก็ขึ้นมาเลย”
“ผ่านโยนกบูรพาหรือไม่?”
“ไม่นะ...รถวิ่งออกไปทางโยนกอุดร...ไปมั้ย?”
“...เช่นนั้นเราไป”
“ตรงนี้ว่างจ้ะน้อง...มาเลยๆ”
“.................................................”
“จะไปไหนหรือจ๊ะน้อง?”
“ขอบคุณสำหรับที่นั่ง”
“.................................................”
“...เราจะไปบ้าน”
“อยู่ในตัวอำเภอเหรอ?”
“.................................................”
“พูดแล้วจะหาว่าคุย...พี่น่ะรู้จักคนตั้งเกือบค่อนอำเภอเชียวนะ”
“ท่านเป็นผู้มีหน้ามีตามากอย่างนั้นหรือ?”
“มะแหม~~...ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก”
“มึงนี่เห็นสาวๆหน่อยเป็นไม่ได้เชียว”
“อย่ายุ่งกะกูน่า!!”
“ระวังเมียจะแพ่นกบาลมึงเถอะ!!!”
“อ้าวเฮ้ยพูดงี้ก็สวยสิ!?...แสดงว่ามึงจะไปฟ้องอีแก่นั่นเรอะ?”
“หยุดๆๆ...เดี๋ยวแม่งไล่ลงทั้งคู่เลยนี่!!!...เกรงอกเกรงใจคนอื่นเขามั่ง”
“สัตว์!!!...กูอยู่ของกูดีๆ...หือ?...น้องยิ้มอะไรจ๊ะ?”
“เรามิเคยพบเห็นบุรุษเช่นท่านมาก่อนจึงยิ้มด้วยความดีใจ”
“โอ้!!”
“ทว่าท่านมีภรรยาอยู่...ช่างน่าเสียดายนัก”
“เอ้ยๆๆ...น้องเคยได้ยินที่เขาพูดกันป่ะว่าผู้ชายออกจากบ้านมาสิบเมตรก็เป็นโสดแล้ว?...แน่--...ส่ายหน้าก็แสดงว่าไม่เคยได้ยิน?”
“น่าเกลียดว่ะไอ้โคแก่นี่!!!”
“ใช่ๆๆ...เมียก็มีอายุก็ไม่ใช่น้อยแต่ยังริอาจจะกินหญ้าอ่อน”
“เมื่อกี้ที่น้องสาวบอกน่าเสียดายก็หมายความว่าถ้าพี่ยังโสดอยู่...น้องสาวก็จะ...”
“เรื่องเช่นนี้จะให้ฝ่ายหญิงพูดออกมาได้อย่างไร?”
“อู้หู~~...ขาขาวฉิบเป๋ง!!...นักศึกษาสาวสมัยนี้มันช่างแข่งขันประชันกันนุ่งสั้นซะเหลือเกินวุ้ย!!!...จุ๊ๆๆๆ”
“ท่านชอบรึ?”
“ผู้ชายคนไหนมั่งจะไม่ชอบล่ะจ๊ะ?...โดยเฉพาะขาวๆอวบๆนุ่งสั้นโชว์ขาอ่อนแบบนี้...อูย~~...ถูกใจพี่นักแล”
“แล้ว...เราสู้ภรรยาของท่านได้หรือไม่?”
“โอ้ย!!!...อีแก่นั่นทั้งอ้วนทั้งดำไม่มีอะไรจะมาเทียบกับน้องคนสวยของพี่ได้เลยแม้แต่นิด”
“ท่านนี่ช่างปากหวานนัก...พูดจามิรู้จักละอายเสียบ้าง”
“ว้าว!!...น้องอายจนแก้มแดงหมดแล้ว...แหม~~...พี่อยากเห็นหน้าน้องจังเลย...ถอดแว่นให้เห็นหน่อยได้มั้ยจ๊ะ?”
“เราสวยจริงหรือ?”
“อุ๊ยจริงสิจ๊ะ!!...ถึงจะยังไม่เห็นตาแต่พี่ก็รู้ว่าน้องสวยแน่ๆ”
“...ย่อมได้...ในเมื่อท่านมั่นใจนักหนาว่าเราสวยเช่นนั้นก็จงมองให้ดี”
“เอาเลยๆ...ถอดแว่นออกเลย!!!”
“แลอย่าได้ลืมเลือนเสียล่ะ”
“!!!!!!!!!!!!!”
“ถึงตลาดแล้ว...อ้าวน้องลงที่นี่เหรอ?”
“...มีคนมารอรับที่นี่”
“งั้นก็ยี่สิบบาทจ้ะ”
“................................................”
“แล้วไอ้บ้านั่น?...เฮ้ยถึงตัวอำเภอแล้วโว้ย!!...รีบลงไปเลย”
“อึ๊...อึ๊ก”
“เป็นอะไรของมึงเนี่ย?”
“อึ๊ก...อึ๊ก”
“เป็นอะไรเล่า?...จะพูดก็ไม่พูด”
“เฮ้ย!!”
“เอ๊ะ?...อะ...อ๊ากกกกกกกกกก...ชะช่วย!!!...ช่วยด้วยยยยยยยยยย...ช่วยด้วยๆๆๆ”
“อะไรวะ?...ร้องเอะอะหนวกหูอยู่ได้”
“ผี...ผี...ผีหลอก~~...ช่วยด้วย!!!!...ผี...โอะโอ๊ย!!!”
“นี่ๆๆ...ผีอะไรกันมีที่ไหนน่ะ?”
“อะ...อี...อีนั่น...อีผู้หญิงนั่นไง!!...หน้ามัน...หน้าของมันเป็นกระโหลกผีตาแดงก่ำปากก็มีแต่เลือด!!!”
“เพ้อเจ้อนะมึงนี่!...มีใครเขาเห็นอย่างมึงมั่งวะ?”
“ก็เห็นกันอยู่ว่าคนชัดๆแต่เสือกไปหาว่าเขาเป็นผี...ฉันว่าไม่บ้าก็เมาละ”
“แต่...แต่ว่า...แล้ว...แล้วอีนั่นหายไปไหน?...ไอ้พวกห่-นี่ไม่เชื่อกูเรอะ?...มันหลอกกูแล้วก็ทำให้กูอ้าปากพูดไม่ได้...จริงๆนะโว้ย!!!!”
“..............................................”
“อีกแล้วหรือเจ้าคะ?”
“ชายผู้นั้นก่อความผิดถึงสามครั้ง...หนึ่ง...พูดโอ้อวดหยาบคายส่งเสียงดังรบกวนผู้อื่น...สอง...เอ่ยวาจาดูหมิ่นดูแคลนภรรยาของตน...สาม...ใช้สายตาอันน่าสะอิดสะเอียนจ้องมองเรือนร่างแลแทะโลมเราด้วยประโยคที่น่ารังเกียจ”
“แต่เหตุใดโทษที่ได้รับจึงน้อยนิด?”
“เพราะเขาปากหวานชมเราว่าสวยนี่จึงพอจะลบล้างได้บ้าง...ไปเถิดไหม...เราอยากกลับบ้านเหลือเกินแล้ว”
“คืนนี้คุณหนูจะเข้าร่วมงานเลี้ยงหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“เราจะยอมพลาดได้อย่างไรเล่า?”
“มัน...มันจะต้องยังอยู่แถวนี้แน่นังผีร้ายนั่น!!!”
“ดิฉันจะไปหุบปากมันเสียให้สนิทเองเจ้าค่ะ!!”
“มิต้อง”
“..................................................”
“ชะช้าๆ...รู้จักกูน้อยไปซะแล้ว!!...กล้าหลอกคนกลางวันแสกๆเลยรึมึง?...เก่งจริงโผล่หัวออกมาซิ!!!”
“น่ารำคาญ!!”
“คุณหนู!?”
“รู้เปล่าว่ากูน่ะศิษย์ใคร...โอ๊ย!!!”
“เมื่อกี้มึงเห็นมั้ย?”
“ใครเขวี้ยงสากไม้ลอยมาโดนหัวมันวะ?”
.......................................................................................................................................
“บนยอดเขา”
...ในที่สุดศรมุกดาก็มาจริงๆและนี่คือค่าความสามารถด้านต่างๆของทั้งสี่สาวที่ผมทำไว้นานแล้วเพื่อประกอบการเรียบเรียงช่วงที่เป็นบทบู๊แต่อาจจะไม่ค่อยตรงใจเพื่อนๆเท่าไหร่ก็ได้มั้งนะ? 5555 ...
http://pic.free.in.th/id/cd50a254d747e825d606826e4ed95e27
http://pic.free.in.th/id/df472155d9eb9598dafaae19ade3848a
http://pic.free.in.th/id/d0ab6ae9ca9442f0683d28cdd4958008
http://pic.free.in.th/id/b9a2d96dab3d81784608a61784ae4ea0
“คุณหนูจะไปพบพวกเขาไหม?”
“อย่าเลย”
“คุณหนูศรมุกดาครับ”
“เจ้า...เป็นใคร?”
“ผมชื่อหวัง...สมหวังที่อยู่โยนกบูรพาไงครับ”
“...เราจำมิได้”
“น้องสาวของเขาทำงานที่บ้านราศีกาญจนาไงล่ะเจ้าคะ...คุณหนูใหญ่ก็ถูกใจมิใช่น้อย”
“โอ--”
“มาทำอะไรที่โยนกอุดร?”
“ผมมาช่วยเขาตั้งโต๊ะจัดงานเลี้ยงคืนนี้น่ะครับ...กำลังยุ่งกันใหญ่เชียว”
“มีสิ่งใดให้เราช่วยหรือเปล่า?”
“โอ๋ย!?...ผมไม่กล้ารบกวนคุณหนูศรมุกดาหรอกครับ!!!”
“แต่ดูงานจะหนักมิใช่น้อยนะ?”
“สบายมากครับคุณไหม...บ้านผมไม่ได้ออกเงินงั้นขอออกแรงช่วยก็ยังดี”
“คืนนี้เจ้าจะร่วมงานด้วยใช่หรือไม่?”
“ครับ”
“เจ้าได้พบเอกคเชนทร์หรือยัง?”
“คุณชายหก?...ผมเคยเห็นแค่ไกลๆแต่ยังไม่มีโอกาสได้คุยเลยครับ”
“เช่นนั้นเรามีคำถาม...หากได้อยู่ตรงหน้าเอกคเชนทร์เจ้าต้องการจะพูดอะไรกับเขา?”
“เอ่อ--”
“ตอบคุณหนูไปสิ”
“ผม...ผมไม่รู้จะถามอะไรคุณชายหกดีและคงไม่มีโอกาสด้วยเพราะคืนนี้แขกเหรื่อก็มาเยอะมาก...ถ้าท่านไม่เดินทักทายตามโต๊ะก็ไม่น่าจะมีโอกาสแน่ๆครับ”
“ก็ได้...อย่างนั้นเราจะเป็นผู้ถามเอกคเชนทร์แทนเจ้าเอง...ไปทำงานต่อเถิด”
“...ขอตัวก่อนครับ”
“มัวทำอะไรอยู่น่ะ?”
“เฮ้ยๆๆ...เมื่อกี้กูได้คุยกับคุณหนูศรมุกดาด้วยเว้ย!!!”
“หา!?...เธอกลับมาแล้วเรอะเนี่ย?”
“เออดิ!!”
“ตายละวา!!!...คุณหนูศรบุษราคัมก็จะมาไม่ใช่หรือ?...ไม่เกิดเรื่องก็ปาฏิหารย์แล้วมั้งนี่?”
“ไหม”
“เจ้าค่ะ”
“เอกคเชนทร์...ในเมื่อเจ้ากลับมาที่โยนกจัตุรัสเราก็จะทำตามสัญญาที่ให้ไว้”
.........................................................................................................................................
“น้องกลับมาก็แสดงว่าธุระเสร็จแล้ว?”
“ยังเจ้าค่ะ...ยากกว่าที่คาดไว้...เจ้านั่นมันระวังตัวตลอดเวลาอีกทั้งมีลูกน้องตามคุ้มครองทุกฝีก้าว”
“ถ้าทำแล้วต้องมาระวังตัวเป็นวัวสันหลังหวะแบบนี้ก็สู้อย่าทำเลยดีกว่า...อ่ะ!...ไหนๆก็มาแล้วงั้นคืนนี้ม่อนอยู่ร่วมงานเลี้ยงด้วยล่ะกัน”
“...เจ้าค่ะ”
“แต่ก็อย่างที่พี่เคยบอกไปว่าเพราะเป็นจรรยาบรรณของวิชาชีพ...หากเขาบาดเจ็บและมาอยู่ตรงหน้าพี่ๆก็ต้องรักษาเพราะมันคือหน้าที่ของหมอ...ม่อนเข้าใจใช่มั้ย?”
“โอกาสที่มันจะได้พบท่านพี่เป็นศูนย์...คนหยาบช้าโฉดชั่วใจทมิฬนั่นน้องจะทำให้อยู่ก็มิได้ตายก็มิได้”
“ท่าทางจะมีวิธีดีๆอยู่นี่นะ?”
“...น้องขอตัวไปพักผ่อนก่อนเจ้าค่ะ”
“ไปสวัสดีคุณตากับคุณยายหรือยัง?”
“เจ้าค่ะ...ก่อนหน้านี้ก็ได้เจอท่านแม่แล้ว...พบกันในงานเลี้ยงคืนนี้นะเจ้าคะ”
“ดิฉันก็ขอตัวไปเตรียมการ...อุ๊ย!?”
“ไหม...ขอถามอะไรหน่อย”
“เจ้าคะ?”
“คราวนี้มันจะเล่นหนักกว่าที่ผ่านมาแน่ๆเลย...ถูกมั้ย?”
“เจ้าค่ะ...น้อยคนนักที่คุณหนูรองจะคบหาเป็นสหายแต่กลับมาต้องสิ้นชีวิตด้วยน้ำมือสามีของตัวเอง...คุณหนูรองจะมิปล่อยเขาไว้อย่างแน่แท้”
“ที่ม่อนบอกว่ายาก...เจ้านั่นคงจะจ้างมือคุ้มกันเก่งๆมาสิท่า?”
“...นักฆ่าจากขอนแก่น...ฉายา
จิ๋ว แวงใหญ่เจ้าค่ะ”
“อื๋อ?...เคยได้ยินนะชื่อนี้แสดงว่าไอ้เสี่ยบ้านั่นก็คงจะกลัวเหมือนกัน...วันก่อนฉันเจอที่โรงพยาบาล...มันร้องห่มร้องให้พูดทั้งน้ำตาว่าเสียใจที่เมียตายจนเครียดต้องมาหาหมอแต่ตอนนั้นฉันก็รู้แล้วล่ะว่ามันนั่นแหละคือคนบงการดังนั้นจึงเตือนไปประโยคหนึ่ง”
“ว่าอย่างไรเจ้าคะ?”
“ทั้งคนฆ่าและคนอยู่เบื้องหลังน่ะระวังตัวไว้ให้ดีเถอะ...ยังไงก็หนีเวรกรรมไม่พ้นและเวลานั้นฉันนึกถึงม่อนล่ะ”
“.................................................”
“ก็ภาวนาให้ตำรวจหาหลักฐานลากคอเจ้าสารเลวนั่นเข้าคุกโดยเร็วที่สุดก่อนที่ยัยแมวหลงทางจะลงมือล่ะกัน”
“แม่เซค...น้องสาวเจ้าไปไหนซะแล้วจ๊ะ?”
“ไปนอนค่ะ...คุณยายมีอะไรหรือเปล่า?”
“ตาเขาบ่นหาน่ะ”
“สงสัยจะเป็นเรื่องนั้น...คุณยายขา~~”
“อะไรจ๊ะลูก?”
“ฝากบอกคุณตาด้วยว่าม่อนไปนอนพักแล้วแต่ยังไงก็ให้คุณตาตอบรับข้อเสนอของหนูเถอะค่ะ”
“ข้อเสนออะไร?”
“คุณยายยังไม่รู้หรอกเหรอคะ?...ไม่เป็นไรงั้นช่วยบอกคุณตาตามนี้ว่าคิดให้ดีๆนะคะ...ถ้าแค่ญาติพี่น้องของตัวเองยังทำให้ยอมรับไม่ได้ก็อย่าหวังที่คนภายนอกจะสนับสนุนด้วยความเต็มใจ...เมื่อเป็นดังนั้นแล้ววิษณุมนตรีก็จะถูกบั่นทอนความเชื่อมั่นไปเรื่อยๆและสุดท้ายพวกเราจะเป็นที่พึ่งให้ใครไม่ได้อีก”
“แม่เซคหมายถึง...”
“ไอ้หัวดอเอกคเชนทร์ค่ะ”
“ตายๆๆ!!!...ทำไมถึงไปด่าน้องแบบนั้น?...รักษากิริยามารยาทของผู้หญิงหน่อยซี่~~”
“นี่ยังน้อย...ยัยอ๋อมพูดแรงกว่านี้อีกนะคะ”
“ใช้ไม่ได้จริงๆ...แค่ยายไม่คอยอบรมสั่งสอนแป๊บเดียวก็ชักจะเอาใหญ่แล้ว!!”
“แล้วตีหนูทำไมอ่ะ?”
“เรานั่นแหละตัวดี!!...พี่คนโตแท้ๆแต่ไม่เป็นตัวอย่างให้น้องๆ”
“โธ่คุณยายจ๋า~~...เดี๋ยวนี้พวกมันฟังหนูที่ไหนกันล่ะคะแถมยังปากดีย้อนกลับมาอีกต่างหาก?...ว่าแต่...หนูขอให้คุณยายไปบอกคุณตาไม่ใช่หรือ?”
“แม่เซคไม่คิดจะญาติดีกับพ่อบอลจริงๆเรอะ?”
“ไม่มีวันค่ะ!!...ผู้ชายมักมากในกามอย่างนั้นหนูทำใจไม่ได้...มันเป็นความอับอายของตระกูลเรา!!!”
“แม่เซค...ที่ยายได้ยินมาว่าแม่ม่อนสนใจพ่อบอลมันคือความจริงเหรอ?”
“นั่นเป็นอดีตไปตั้งนานแล้วค่ะ...ก่อนที่เอกคเชนทร์จะได้กับศกุนตลาและกลับมาจากกรุงเทพฯไม่ถึงสองเดือน”
“อ๋อ!”
“หนูเอารูปกับประวัติของเจ้าหมอนั่นให้ดูและถามว่าสนใจผู้ชายคนนี้หรือเปล่า?...ม่อนคิดอยู่วันนึงก็บอกจะลองไปดูด้วยตัวเองก่อนจากนั้นหายไปอีกสองวันก็กลับมาแล้วตอบว่า...ถูกใจดวงตาของเขาที่มองโลกใบนี้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในโชคชะตา”
“หา!?”
“หนูจึงถามต่อว่างั้นจะติดต่อให้มาทำความรู้จักกันเอาไหม?...ม่อนก็เงียบอย่างเดียวจึงเป็นที่รู้กันว่าแม้จะยังไม่ได้รู้จักมักคุ้นแต่ก็ไม่มีทีท่าปฏิเสธผู้ชายคนนี้”
“อือ--...แม่ม่อนน่ะค่อนข้างจะขี้อายซะด้วย”
“ใช่ค่ะ...อย่าว่าแต่แฟนเลย...เพื่อนผู้ชายก็น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย”
“แต่ทำไมความรู้สึกจึงเปลี่ยนไป?”
“ก็เพราะเจ้าเอกคเชนทร์นั่นไงคะคุณยาย...หมอนี่มันไม่เคยมีความรักกับใครอย่างแท้จริงเลย”
“อะไรนะ?”
“ถ้ามันรักจริงก็สมควรที่จะมีแค่ศกุนตลาคนเดียวเท่านั้นไม่ไปมั่วกับผู้หญิงคนไหนอีก...ทำผิดพลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่รู้จักสำนึก...จากที่เคยชื่นชมจึงเปลี่ยนมาเป็นความเกลียดชัง...ถ้ามันมาเจอม่อนตอนนี้...ฮิๆๆ...อย่างน้อยกระดูกจะต้องแตกละเอียดที่ไหนสักแห่งแน่”
“แม่เซคพูดน่ากลัวจัง”
“โชคดีมหาศาลแล้วที่ม่อนไม่ได้สนใจมันอีกแต่แม่สองเสือนั่นสิทั้งปลื้มทั้งหลง...ได้ยินว่าจะยกโขยงขึ้นไปย่างเนื้อกินกันบนยอดเขาแน่ะค่ะ...แคทกับฝนก็ไปด้วย”
“หูตายังกว้างไกลเหมือนเดิมนะจ๊ะแต่ทำไมแม่เซคไม่ไปมั่งล่ะ?”
“ไม่หรอกค่ะรองานคืนนี้ดีกว่า...อีกอย่างหนูอยู่ในช่วงลดน้ำหนักด้วย”
.......................................................................................................................................
“แล้วทำไมไม่บอกซะตั้งแต่ตอนนั้น?”
“หนูก็อยากบอกพี่ชายใจจะขาดนะคะแต่มันยังไม่ถึงเวลาสมควร...เอ๋?...พี่ฝนกับพี่แคทก็มาด้วย”
“หงิ!?...ยัยตัวแสบ~~”
“น่าๆ”
“ไป!!...ขึ้นบนยอดเขากัน”
“ป้อมจะพาพี่ชายไปเองค่ะ”
“นี่!...จะเกาะแกะบอลอะไรนักหนาห๊ะ?”
“หนูควงแขนพี่ชายแล้วเกี่ยวอะไรกับพี่ฝนเล่า?”
“ไม่เก็บอาการซะบ้างเลย!!”
“หึๆ...ป้อมจะแสดงออกให้มากกว่านี้อีกด้วยละ”
“ปล่อยนะยัยตัวเล็ก!!”
“พี่ฝนนั่นแหละ!!”
“หนอย~~...จะ...เจ๊!?”
“พี่แคท”
“ทั้งคู่น่ะให้มันน้อยๆหน่อย...ใช่สิ่งที่ผู้หญิงควรจะทำหรือไง?”
...ฝนพยายามแกะมือน้องป้อมออกจากแขนผมแต่สุดท้ายโดนพี่แคทมาจับแยกซะเอง...ผมยิ้มเจื่อนๆเพราะรู้ตัวดีว่าเข้าข้างใครไม่ได้...ถามตอนนี้ว่ารู้สึกยังไงก็ขอบอกว่าดีใจมากๆที่มีน้องสาวอีกคนแต่ผมคงจะปวดหัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมอีกเพราะป้อมก็ไม่ธรรมดาอย่างที่เคยคาดไว้...เริ่มต้นมาก็ชิงไหวชิงพริบกับฝนให้เห็นซะแล้ว...
“พวกเธอนี่เดินช้าจัง?...เร็วๆเข้า...ฉันหิวแล้ว”
(อ๋อมถือถุงใส่เนื้อเดินลิ่วนำหน้าไปไกลเลยไม่ทันเห็นหรือเห็นแต่อาจจะไม่สนใจ)
“พี่น้องเหมือนกันทุกกะเบียดนิ้วเชียวนะยะ!”
“แล้วจะทำไม?...ป้อมจะหาโอกาสอีก”
“ฝันไปเหอะ!!”
(ในที่สุดพวกเธอก็ควงแขนเราทั้งซ้ายขวาและมองตาเขม่นแยกเขี้ยวยิงฟันใส่กันไปตลอดทาง...ชำเลืองดูพี่แคทที่เดินตามหลังคนสุดท้ายก็ชวนให้เสียวสันหลัง...นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาอย่างนี้แหละน่ากลัว!!)
“พี่”
“หือ?
“พี่แคทกะพี่ฝนมาด้วย...จะพอหรือจ๊ะ?”
“เหลือแหล่--...ให้ยัยซกมกแอบจิตมากินอีกคนก็ยังไม่หมดเลย”
...ได้ยินอ๋อมเรียกพี่เซคทีไรผมล่ะอดขำไม่ได้ทุกที...นอนเมื่อคืนยังแอบหัวเราะอยู่ตั้งนานเชียว...
“เขาลูกที่เรากำลังจะขึ้นไปนี่มีชื่อว่ามิหวนกลับโดยทั้ง
4 หมู่บ้านจะมีทางขึ้นเป็นของตัวเอง”
“พูดง่ายๆคือเขาลูกนี้เป็นจุดศูนย์กลางของตำบลโยนกจัตุรัสสินะครับ?”
“แต่ฝนว่านะ...ทางขึ้นของโยนกทักษิณนี่มันอ้อมไกลจัง...ของโยนกอุดรทำบันไดตรงขึ้นไปร้อยขั้นก็ถึงยอดแล้ว”
“ตรงแน่วขึ้นไปมันจะสนุกอะไรล่ะคะพี่ฝน?...หึ!...ไม่ใช่บันไดวัดสักหน่อย”
“ทางเดินของที่นี่มีไว้สำหรับเที่ยวชมธรรมชาติเดินไต่ความสูงไปเรื่อยๆ...ได้บรรยากาศออกจะตายไป”
...เขา
“มิหวนกลับ” เหมือนจะมีความสูงไม่มากถ้ามองจากข้างล่างแต่พอเดินขึ้นมาถึงยอดก็เล่นเอาเหงื่อตกทีเดียว...อ๋อมกับน้องป้อมไม่รอช้าช่วยกันจัดแจงข้าวของก่อไฟเตรียมย่างเนื้อที่ช่วยกันหอบหิ้วขึ้นมาอย่างทะมัดทะแมงส่วนผมนั่งหายใจหอบ!?...
(ถ้าเดินขึ้นตรงๆก็พอว่าแต่นี่ทางมันชันและอ้อมคดเคี้ยวไปมา...เอ่อ--...มันไม่ใช่ข้อแก้ตัวหรอกแต่เป็นเพราะร่างกายเราไม่ค่อยฟิตมากกว่า)
“บอลเหนื่อยหรือ?”
“...พอทนได้ครับ”
“เธอควรจะออกกำลังกายให้มากกว่านี้...ดูน้องป้อมสิไม่เห็นจะเหนื่อยเลย”
(เห็นด้วยกับที่พี่แคทพูด...พวกเธอเป็นผู้หญิงแต่กำลังวังชาดีกว่าเราเป็นไหนๆ...น่าอายชะมัด!!!)
“นายนั่งพักให้หายเหนื่อยหรือไปเดินเล่นดูวิวแถวนี้ก่อน”
“ฝนช่วยนะ”
“ไม่ต้อง...ทั้งสามคนน่ะล้างท้องรอกินอย่างเดียวก็พอ”
...เมื่ออ๋อมยืนกรานอย่างนั้นพวกเราก็ไม่อยากจะขัดใจ...ข้างบนนี้อากาศเย็นสดชื่นกว่าข้างล่างซะอีกแถมยังมีกระท่อมที่ข้างในก็มีแคร่ไม้ไผ่กับที่นอนหมอนมุ้งให้ด้วย...ถ้าลองมาค้างคืนที่นี่จะดีหรือเปล่า?...ผมเดินดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยๆไม่ว่าจะเป็นลำธารต้นไม้รวมทั้งสัตว์นานาชนิดจำพวกนกหนูกระรอกกระแต...
(ลิงค่างบ่างชะนีก็มี)
“มีกระท่อมตั้งสามหลังเลย”
“ของบ้านเราน่ะหลังโน้น”
“ใครเป็นคนสร้าง?”
“คุณตา”
“เธอเคยขึ้นมานอนหรือเปล่า?”
“อืม--...หลายครั้งแล้ว”
“มีชาวบ้านขึ้นมานอนมั้ย?”
“ปกติเขาไม่ค้างกันบนนี้หรอกส่วนใหญ่มาหาของป่าได้แล้วก็กลับลงไปก่อนจะมืด...กระท่อมนี้คุณตาเป็นคนสร้างและพวกเราก็มาพักบ่อยๆ...ชาวบ้านเลยถือว่าเป็นของพวกเราจึงไม่กล้ามาพัก”
“อ๋อ~~”
“เฮ่!...มากินได้แล้ว--”
“อื้อหือ~~...หอมจังเลย”
“จานไม่มีนะ”
“แล้วเอาอะไรรอง?...ใบตองเหรอ?”
“นี่แหละเด็ด...ป้อมเทน้ำจิ้มใส่ถ้วย”
“ค่ะ”
“นี่สูตรของบ้านฉันเองแต่ใส่พริกน้อยหน่อย”
“อ๋อมกินเผ็ดจัดรึ?”
“...อืม”
“หนูได้ยินว่าพี่จะแข่งซดเหล้ากับพี่เซคในงานคืนนี้...งั้นงดไปก่อนนะจ๊ะ”
“อย่างว่าน่ะ...มีเนื้อแต่ไร้เหล้ามันยังไงๆไม่รู้”
“ไม่ต้องๆ...ป้อมหั่นให้พี่ชายเองค่ะ”
“...ยังมีเนื้อแดงๆอยู่นะอ๋อม”
“สุกมากเกินมันจะเหนียว...เป็นไง?”
“อร่อย!!...เนอะพี่แคท?”
“อือ”
“กินเยอะๆ...อย่าให้คนทำเสียน้ำใจ”
“วันนี้โชคดีได้กินเนื้อย่างฝีมือพี่อ๋อม...ยอมรับแล้วว่าอร่อยกว่าที่ฝนทำซะอีก”
“สำหรับฉันน่ะนะ...เนื้อที่อร่อยจะต้องก่อไฟย่างเท่านั้นไม่ใช่ย่างบนเตาแก๊ส”
“เตาถ่านได้มั้ย?”
“ได้สิคะ”
“อ๋อมกินเหล้าไม่ได้แต่ฉันได้...ส่งมาซิ”
“เฮ้ย!!...นายตั้งใจจะฆ่าฉันทั้งเป็นนี่หว่า”
“ฆ่าทั้งเป็นยังไง?...ทำหวงไปได้ขอแค่แก้วเดียวก็พอ”
“ฉันหวงซะเมื่อไหร่เล่า?...ฮึ่ย~~...เห็นเหล้าอยู่ตรงหน้าแต่แตะไม่ได้...นาย...นายคิดว่ามันทรมานขนาดไหนกันวะ?”
“ก็แล้วเธอจะเหน็บเอวมันขึ้นมาด้วยทำไม?”
“ขวดเหล้าคือเครื่องรางนำโชคประจำตัวพี่อ๋อมน่ะ”
“ฮะๆๆๆ...เธอนี่ก็พิลึกดีแฮะ...งั้นฉันดื่มโดยไม่ให้เธอเห็นล่ะกัน”
“ไม่เอาย่ะ!!!...แค่รู้ว่านายจะกินฉันก็เปรี้ยวปากแทนแล้ว”
...ไม่ว่าจะเปลาะยังไงอ๋อมก็ตาลุกวาวไม่ยอมส่งขวดเหล้าให้ท่าเดียวซึ่งผมก็แกล้งขอไปงั้นแหละ...
(เหล้าป่าที่ชาวบ้านทำเองก็รู้ๆกันอยู่ว่าดีกรีจัดขนาดไหนและเมื่อวานกินไปแค่อึกเดียวก็แทบจะล้มทั้งยืน)
“พี่ชาย...อ้าม~~”
“เอ๋?”
“อ้าปากสิคะ”
“งั่บ!!”
“ว้าก!!!...หนูไม่ได้ให้พี่ฝนกินสักหน่อย”
“อู้!!...ร้อนๆ...แต่ก็อร่อยดี”
“ขอร้องพี่แคทสักครั้งเหอะ...อย่าให้พี่ฝนมายุ่งกับหนูอีกนะคะ!!”
“...ทำตัวเป็นเด็กๆกันไปได้”
“บอลเขากินเองเป็น...เธอไม่ต้องยุ่งร้อก!”
“จะหาเรื่องกันให้ได้ใช่มั้ยพี่ฝน?”
“ฮะ...ก็เข้ามาเซ่ยัยมะขามป้อม!!”
“กรอด!!...บอกหลายครั้งแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนั้น...หนูโมโหแล้วนะ!!!”
“หยุดทีเว้ย!!...กำลังได้บรรยากาศเชียว”
“ก็พี่ฝนเริ่มก่อน...สมญานามของหนูคือเสือน้อยชื่ออื่นไม่เอา!!!”
“เธอสองคนนี่เป็นคู่ปรับกันหรือไง?”
“เห็นก็น่าจะรู้...ยัยตัวกะเปี๊ยกนี่มันหัวดื้อแถมเอาแต่ใจ”
“แล้วพี่ฝนดีนักเรอะ?...พี่ชายขา~~...พี่ฝนมักจะแกล้งหนูประจำเลย”
“ไม่จริง!!...ป้อมชอบดื้อกับพี่ก่อนต่างหาก”
“ใครว่าคะ?...ไม่เชื่อก็ถามพี่แคทดูสิ”
“อืม”
“นั่น!!...เห็นเปล่าล่ะ?”
“เจ๊!!!...เข้าข้างยัยตัวจิ๋วนี่ได้ไงอ่ะ?”
“ก็มันเป็นความจริงนี่นา”
“หา?”
“ฮี่ๆๆๆ”
“ก๊าด~~...มันหัวเราะเยาะฉัน!!!”
“ใจเย็นๆก่อน...ที่พี่บอกเป็นความจริงนี่หมายถึงเธอสองคนคือคู่รักคู่กัดที่สนิทกันมากต่างหาก”
“ว้าก!!...ไม่จริงๆๆๆๆ”
“ใครจะอยากไปสนิทกับพี่ฝน?...ผิดแล้วค่ะพี่แคท!!”
“หนวกหูจริงๆว่ะ!!...งั้นไปสู้กันเลยไหม?”
“โฮ่~~...พี่ฝนจะรับคำท้าเร้อ?”
“ชิๆๆๆ...มีอะไรน่ากลัวนักห๊ะยัยตัวเล็ก?”
“ต่อให้เป็นพี่เร็วกว่านี้ก็หลบ TSN ของหนูไม่พ้น!!!”
“TSN?”
“...มันย่อมาจาก
Tiger
Star Needle ไม้ตายของน้องป้อมที่ใช้เข็มเป็นอาวุธน่ะ”
(โอ้โห!?...ไม่ใช่ย่อยเลยแฮะน้องสาวเราคนนี้...ใช้เข็มเล่มเล็กนิดเดียวมาเป็นอาวุธได้)
“แต่ฉันเคยหลบพ้นมาหลายครั้งแล้วนะ?”
“นั่นมันเข็มธรรมดากับเข็มทองคำ...หึ!!...พี่ฝนยังไม่เคยเจอเข็มโกเมนนะคะ”
...น้องป้อมล้วงมือไปในแขนเสื้อแล้วชักวัตถุสีดำออกมาชู...เฮ้ย!?...ทีแรกผมนึกว่าเข็มนี่คงหมายถึงเข็มที่ไว้ร้อยด้ายแต่ผิดคาด...เข็มเล่มใหญ่สีดำที่ยาวเกือบฝ่ามือนั่นมันคืออะไรกัน?...
“ป้อม...ไหนเคยบอกจะไม่เอาเข็มโกเมนให้ใครดูสุ่มสี่สุ่มห้า?”
“อ๋าจริงด้วย!!!...เก็บๆๆ”
“ขึ้นชื่อว่าอาวุธลับจะให้คนอื่นรู้มากๆได้ยังไงล่ะ?”
“...หรือน้องป้อมถนัดการลอบจู่โจม?”
“ว้ายพี่ชายเก่งจัง!!!...แหะๆ...หนูไม่ใช่นักบู๊อย่างพี่ๆเค้าหรอก”
“พี่แคทกับฝนต่างก็มีไม้ตายประจำตัวแล้วอ๋อมมีไหม?”
“เฮ่ๆๆ...ฉันน่ะรึจะน้อยหน้าใครๆ”
“มีสิคะ...ดาบแห่งจิตผ่าอากาศไม้ตายของพี่อ๋อมสามารถต้านอัญเชิญยมทูตได้แต่ผลลัพธ์ถึงที่สุดนั้นก็ยังไม่แน่”
“ผลลัพธ์ถึงที่สุดยังไงเหรอ?”
“เพราะทั้งสองยังไม่เคยแสดงฝีมือเต็มที่ไงคะ...เมื่อก่อนที่ปะทะกันต่างก็ใช้พละกำลังกับความเร็วแค่ครึ่งเดียว”
“แล้วถ้าต่างคนต่างแสดงฝีมือเต็มที่?”
“...แหลกกันทั้งสองฝ่าย”
“ฝนพูดน่ากลัวเกินไปแล้ว”
“แต่ถ้าเป็นไปได้ฉันก็ไม่คิดจะสู้กับพวกเธอสองคนหรอกนะเพราะฉันมีคนที่อยากตบกบาลอยู่”
“ใคร?”
“พี่ม่อนน่ะ”
“ว่าแล้ว...แต่ฉันยังไม่เคยเจอเธอเลย...หมายถึงตัวจริง”
“ไม่เคยเจอตัวจริง?...ฮึๆ...ไม่น่าแปลกใจสักนิดเพราะยัยนี่ชอบทำตัวพิลึกกึกกือปลอมเป็นคนแก่มั่งล่ะปลอมเป็นผู้ชายมั่งล่ะ...ไม่รู้เป็นงานอดิเรกบ้าบออะไรของมัน?”
“แสดงว่าพี่ม่อนหน้าตาไม่ค่อยสวยแน่ๆถึงชอบปลอมตัวออกไปพบใครต่อใคร”
“ก็บอกว่าสวยไง!!”
“น้องม่อนสวยมากเลยนะจะบอกให้!!”
“!?”
...พี่แคทกับฝนต่างพูดยืนยันออกมาเกือบจะพร้อมกัน...เอ้า!!...ก็ถ้าหน้าตาดีจริงๆแล้วมีเหตุผลอะไรกันแน่เล่า?...
“พวกเธอว่าไง?”
“พี่ม่อนสวยจริงๆค่ะแต่อีกไม่กี่ปีป้อมจะสวยน่ารักกว่าแน่”
“ขี้โม้เหลือเกิน--...ให้หน้าอกมันโตอีกสักหน่อยเหอะค่อยมาคุยอวด”
“ว่าไงน๊ะ?”
“แบร่~~”
“ชอบขัดคอหนูอยู่เรื่อย...วันนี้แหละวันนี้!!”
“จะทำไมฉันยะยัยเด็กอกแบน?”
“กรี๊ด!!!”
“ถ้ายังไม่หยุดพี่จะตีทั้งคู่แล้วนะ!!!”
“ฮึ่ม!!”
“ฮึ!!”
“เฮ้อ!!...สุรีย์พรรณกับหยาดฝนไม่ได้พูดโกหกแต่สวยแล้วไง?...คนประหลาดหลุดโลกแบบนั้น...หึๆๆ”
“?”
“โทษทีว่ะสหาย...ถึงมันจะแต่งตัวโป๊แล้วไปเดินคนเดียวในซอยเปลี่ยวๆก็ไม่มีทางโดนข่มขืนหรอก”
“แสดงว่าพี่ม่อนเก่งมากๆ”
“โรคจิตน่ะสิ!!!!...เบาะๆก็เป็นไข้หัวโกร๋นแต่ถ้ามันยัวะขึ้นมาก็จะจับบิดแขนหักขากลายเป็นคนพิการไปเลย”
...เบาะๆเป็นไข้หัวโกร๋นกับจับบิดแขนหักขาอะไรกัน?...จะขยับปากถามก็พอดีเห็นป้าเอ็มขึ้นมาบนเขาพร้อมศิกับศุกร์ทางทิศตะวันออกก็หมายความว่านั่นคือทางขึ้นของโยนกบูรพา...เอ--...เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าถึงดูท่าทางเครียดๆ?...
“พอดีเลยแม่จ๋า!!...มากินเนื้อย่างกัน”
“เรียบร้อย...แม่กินมาแล้วจ้ะ”
“ขึ้นมาถึงนี่มีอะไรเหรอ?”
“แม่มีอะไรจะปรึกษากับพ่อบอลสักหน่อยเกี่ยวกับงานในคืนนี้”
“อะไรหรือคะป้าเอ็ม?”
“ไม่ใช่เรื่องของเรา...ไป”
“แอะ!!...ไปไหนเล่า?”
“สมน้ำหน้า~~...ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่นดีนัก”
“กิ๊!”
“เราก็ไปเหอะ”
“เอ๋?”
“นี่...ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีบางอย่างจะพูดกับพวกเธอเหมือนกัน...ตามลงไปข้างล่าง”
...เมื่อสองลูกสาวกับสองหลานสาวไปแล้วป้าเอ็มก็สั่งให้ศุกร์เปิดกระเป๋าหยิบของบางอย่างออกมา...
“ระวังหน่อย...อย่าให้ตรงไหนแตกหักเชียว”
“หนูช่วยถือค่ะพี่”
“เอ่อ--...รูปปั้นช้างนี่ทำไมเหรอครับ?”
“ตาหนูคงจำไม่ได้หรอกมั้งจ๊ะแต่นี่เป็นของที่แม่รัญภรณ์เก็บรักษาไว้มาตลอด”
“..................................................”
“มันแกะสลักจากไม้สักทองชั้นดีแต่ส่วนงาทำมาจากทองคำขาวบริสุทธิ์...ของขวัญครบรอบวันเกิดหนึ่งเดือนของพ่อบอล”
“ของ...ผม?”
“คืนนี้เอาใส่ไปในงานด้วย”
“โห~~...หนักแย่เลยครับ!!!”
“ถอดเฉพาะส่วนงาแล้วใส่สร้อยคล้องคอสิจ๊ะ”
“อ๋อ!!...ครับ”
(เอาออกมาได้ข้างเดียวเท่านั้น)
“มันเป็นเครื่องประดับประจำตัวของพ่อบอลและลูกพี่ลูกน้องทุกคนก็มีเช่นกัน”
“มีกันทุกคน?”
“เคยสังเกตสร้อยคอที่เซคใส่หรือเปล่า?”
“...ครับ...เม็ดใหญ่ๆสีแดง”
“นั่นคือหัวลูกศรและที่ป้ามีอยู่ก็เป็นส่วนหางลูกศร”
...ป้าเอ็มแกะที่ติดผมส่งให้ดูและบอกว่าทำมาจากมรกต...เอ๋?...ของพี่เซคเป็นหัวของป้าเอ็มเป็นหางแล้วส่วนก้านลูกศร...
“อยู่ที่ลูกป้อมน่ะจ้ะ”
“...หรือว่า...เข็มสีดำนั่น”
“พ่อบอลเคยเห็นแล้วเหรอ?”
“ครับ”
“นั่นล่ะส่วนที่เป็นก้านธนูและเมื่อรวมของเซคกับของป้าก็จะสามารถประกอบกันเป็นลูกศรที่สมบูรณ์”
...ไม่นึกว่าจะมีความหมายอย่างนี้ด้วย...ใช่ๆๆ...ถ้ามีลูกศรงั้นก็ต้องมีคันศรถึงจะสมบูรณ์แบบ...คำตอบคงอยู่ที่พี่ม่อนกับอ๋อมสินะ?...อยากเห็นจังเลย...
“ม่อนมาแล้วนะจ๊ะ”
“จริงเหรอครับ?”
“แต่จะมาร่วมงานหรือเปล่าป้าเองก็ตอบไม่ได้...เดาใจลูกคนนี้ยากซะด้วย...บางทีมีอะไรก็บอกพี่สาวแต่ไม่บอกป้า”
“................................................
“เอาเถอะ...ยังไงสักวันก็ต้องมีโอกาสได้พูดคุยกันแหละ”
(เธอจะจำสัญญาที่ให้ไว้กับเราได้หรือเปล่า?...อื๋อ!?)
“สาวไหนโทรมาอีกห๊ะ?”
“ไม่ใช่หรอกป้า...ฝนน่ะ”
“หืม--...เพิ่งจะแยกกันไม่ถึงสิบห้านาทีก็โทรหาซะแล้ว?”
...พูดจบสาวใหญ่ก็มองด้วยหางตาแสดงว่ากำลังหึงชัวร์...ผมจึงต้องสวมกอดเพื่อเป็นการปลอบโยน...
“หึงหลานสาวตัวเองเหรอจ๊ะ?”
“ลูกอ๋อมกับลูกป้อมก็น่ารักไม่แพ้หนูฝนเลยสักนิดและก็อย่าลืมเชียวนะว่าเบื้องหลังเราเป็นอะไรกัน”
“แล้วเมื่อไหร่จะชวนผมไปที่ห้องลับล่ะครับ?”
“ป้าอยากพาพ่อบอลไปซะเดี๋ยวนี้เลยนะจะบอกให้แต่มันทำไม่ได้เพราะสมควรจะรอให้เซคกลับไปก่อน...คงจะวันที่
1 น่ะ”
“ไม่หยุดงานเหรอครับ?”
“อาชีพหมอไม่มีวันหยุดที่แน่นอนหรอกจ้ะ”
“ผมรอได้...อ่า--...ว่าไง?”
“ทำไมรับช้าจัง?”
“ปิดเสียงไว้น่ะ...มีอะไรเหรอ?”
“ถ้าบอลจะกลับก็ลงบันไดทางโยนกอุดรนะแล้วค่อยเจอกันที่บ้าน”
“เข้าใจล่ะ...ว่าแต่คุยอะไรกับอ๋อม?”
“ก็ไม่มีอะไรมากแต่มันคงจะใช้เวลาสักหน่อย”
“จ้ะๆ”
“ป้าก็จะกลับแล้ว...อย่าลืมเอาไปใส่สร้อยและคล้องติดตัวไว้ตลอดนะจ๊ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
...พอแยกกับป้าเอ็มผมก็เดินไปตรงที่ฝนบอก...ทางขึ้นลงคือบันไดที่ทำด้วยไม้แต่ไหนๆแล้วก็อยากเดินสำรวจให้ทั่วอีกสักหน่อยจึงย้อนกลับขึ้นมา...เอ๊ะ?...ได้ยินเสียงจากในกระท่อมนั่นใช่ของโยนกบูรพาหรือเปล่า?...ต้องเข้าไปฟังใกล้ๆถึงจะรู้ว่าเป็นใคร...
“ที่จริงฉันอยากให้ตาหนูอยู่ด้วยเหลือเกินแต่ต้องยั้งใจไว้”
(ป้าเอ็มกับสองพี่น้อง...อ้าว!?...ก็ไหนบอกว่าจะกลับไง?)
“มันเสี่ยงเกินไปครับเพราะคุณสุรีย์พรรณกับคุณหยาดฝน”
“ที่ห้องลับใต้ดินเท่านั้นค่ะนายหญิง”
“รอให้เซคกลับไปทำงานซะก่อน...ฉันบอกตาหนูไปแล้ว”
“ถ้านายท่านรู้ว่าพวกเรากำลังทำอะไรกันไม่รู้จะว่ายังไง”
...เฮ้ย!?...ป้าเอ็มถอดเสื้อกับกระโปรงแล้ว...หรือว่า?...ศิกับศุกร์ก็เปลือยกายล่อนจ้อนยืนสวมกอดล้วงควักจับนมลูบหีควย...ไม่...ไม่ผิดแน่!!!!...
(ชวนกันเข้ากระท่อมไปเสพสุขหญิงสองชายหนึ่งโดยไม่ยอมบอกเราเลย...ฮึ่ม!!!)
“เพราะความเอาแต่ใจของนายน่ะแหละ...เงี่ยนไม่เลือกที่เลือกเวลาเลยต้องมาเดือดร้อนฉัน”
“โธ่~~...นายหญิงที่แสนดีของผม”
“ถูกต้องแล้วย่ะ!!...มีเจ้านายคนไหนจะใจดีอย่างฉันมั่ง?...ลูกน้องเงี่ยนก็แก้ผ้าแบหีให้เย็ดฟรีไม่คิดเงินอีกต่างหาก”
“ผมจะตอบแทนความเมตตาของนายหญิงด้วยชีวิตครับ”
“แน่นอน!!...ฉันจะใช้งานนายไปจนวันตายเลย...รู้ไว้ซะด้วย”
“น้ำตาไหลแล้วพี่”
“ก็ข้าปลื้มใจนี่หว่า!!!”
“เวลาไม่ค่อยมี...รีบถอกควยให้แข็งเร็วๆ”
...ทีแรกผมนึกว่าป้าเอ็มจะแค่คุยปรึกษาหารือธุระกับสองพี่น้องเฉยๆแต่มันไม่ใช่เมื่อพวกเขาต่างทยอยเปลื้องผ้าออกจากร่างทีละชิ้นๆ...ป้าเอ็มก้มตัวถอดกางเกงในสีชมพูแล้วขึ้นไปบนแคร่ไม้ไผ่โดยมีนายศุกร์นอนเอามือจับควยตั้งโด่รอท่าส่วนศินั่งข้างๆกำลังถ่างขาให้พี่ชายแหย่นิ้วเข้าไปในร่องหลืบ...ผมแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยจริงๆว่าสามคนนายบ่าวจะกล้ามามีอะไรกันบนยอดเขาแห่งนี้...นายหญิงสาวสวยหย่อนเรือนร่างอันอวบอัดนั่งยองๆหันหลังให้หนุ่มคู่ขาพลางเอานิ้วลูบหีเขี่ยเม็ดแตดหลับตาพริ้มครางเบาๆก่อนจะเอื้อมจับกระดอมากุมไว้เต็มกำมือ...
“อื้อออออออออ...พะ...พี่ศุกร์”
“หีเอ็งคงคิดถึงควยนายท่านแย่แล้วสิ”
“แหม~~...ใครบ้างจะไม่คิดถึง?...เย็ดเก่งซะขนาดนั้นนะคะนายหญิง”
“ใช่...ฉันก็อยากเย็ดพ่อบอลเต็มแก่เหมือนกันแต่โอกาสมัน...อูยยยยยยยย...มันไม่มีซะเลย...อืมมมมมมมม...งั้นก็ต้องพึ่งควยนายแก้ขัดก่อนล่ะ...ซีดสสสสสสสสสสสส”
“อาวววววววววววว...ผะ...ผมยินดีเต็มใจรับใช้...นายหญิงเสมอครับ...โออออออออออ...เข้ามาแล้ววววว”
“จ้ะ...โอยยยยยยยยยย...หิ...หีฉัน...กลืนควยนายมิดล่ะ...โอ๊ววววววววววววววว”
...ป้าเอ็มจับท่อนควยศุกร์รูดอยู่สามสี่ครั้งก็กดมันจมหายเข้าไปในรูหีก่อนจะควบขย่มจนหน้าอกเด้งสั่นกระเพื่อมเป็นการใหญ่คล้ายตายอดตายอยากเรื่องบนเตียงมานาน...คาดว่าเธอคงตั้งตาอดทนรอจะเล่นเสียวกับผมแน่แต่ตัณหามันไม่เคยเข้าใครออกใคร...
“โอ๊ยยยยยยยย...เงี่ยน...เงี่ยนจริงๆ...อืมมมมมมมมมมม...ฉันขอเย็ดให้สะใจหน่อยเถอะ...อื๊อออออออออออออ”
“อูยยยยยยยยยยยย...ขย่มแรงๆครับนายหญิง...ปลดปล่อยความเงี่ยนมาที่ผมให้เต็มที่...ซีดสสสสสสสสส...ศิ...ขอบี้แตดเอ็งทีสิวะ”
“ก็อยู่ตรงหน้าแล้วไงจ๊ะ...แลบลิ้นมา...ฉันจะให้พี่เลียอย่างจุใจเลยเอ้า!!”
“มันต้องอย่างนั้น!!”
“อูววววววววววววว...พี่...พี่ศุกร์...ฉัน...โออออออออออออ...เสียวหีจังเลย...อือออออออออออ...ตรงนั่นแหละพี่ๆ...อึ๊ยยยยยยยยยยย”
“กรอด!!!...ศะ...ศุกร์...ควยนายเนี่ย”
“ทำ...ทำไมครับ?”
“มันทำให้...ซีดสสสสสสสส...ฉันคิดถึง...อื้มมมมมมมมมมมม...ควย...ควยตาหนูน่ะสิ”
...ถ้าผมแสดงตัวออกไปตอนนี้เชื่อว่าสาวใหญ่ต้องไม่ปฏิเสธแน่แต่เดี๋ยวก่อน...เกิดพี่แคทกับฝนย้อนกลับขึ้นมาแล้วได้เห็นสองป้าหลานร่วมประเวณีกันล่ะก็เรื่องไม่มีทางจบอย่างแฮบปี้แน่นอน...
(อดทนไว้ๆ...ทั้งที่มันทรมานใจแทบจะขาด)
“ดี...บีบนมฉัน...ให้...ให้แหลกไปเลยยยยย...อ๊อยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อาาาาาาาา...นาย...นายหญิงจะเสร็จหรือยังคะ?”
“อีก...อีกนิด...อึ๊บบบบบ...ไง...ไงศุกร์...ชอบที่ฉันขย่มควยนายหรือเปล่า?”
“ชอบครับ...ชอบกว่าอะไรทั้งหมด”
“เอ๋?...หน้านายเปรอะน้ำหีศิไปหมดแล้ว”
“มัน...มันเสร็จแล้วครับ”
“ต๊ายเร็วจริง”
“อึ๊ยยยยยยยยย...พี่...พี่ศุกร์...เลียเก่งขึ้นเยอะนี่คะ?”
“กะ...ก็พ่อบอลสอนให้น่ะสิ...อู๊ยยยยยยยยยยยย...เสียวจริงๆ...ศิ...ฉันใกล้จะออกแล้วววว”
“ค่ะ”
...ผมรู้ว่าป้าเอ็มต้องการให้ศิทำอะไร...นายสาวเขย่งปลายเท้าแล้วยกบั้นท้ายขย่มควยนายศุกร์อย่างถี่ยิบเสียงแก้มก้นกระแทกหน้าขาดังป้าบๆๆฝ่ายศิเอานิ้วแตะน้ำลายตัวเองแล้วค่อยแยงเข้าไปในรูตูดป้าเอ็มช้าๆพลางชักเข้าชักออก...โดนแบบนี้เข้าพี่สาวพ่อคนสวยก็ถึงกับหลับตาปี๋เม้มฟันยิ่งโขยกหนักกว่าเก่าพร้อมร้องครางด้วยความเสียวซ่านแล้วในที่สุดร่างของเธอก็เกร็งกระตุกอยู่หลายครั้งก่อนจะขยับตัวออกไปนั่งสูดปากหายใจหอบจากนั้นศิก็เข้าแทนที่ควบท่อนเอ็นพี่ชายร่วมสายเลือดต่อ...
“เฮ้อ~~...ค่อยแก้ขัดได้หน่อย...คอยดูเถอะ...โอกาสมาถึงเมื่อไหร่ฉันจะไม่ให้พ่อบอลมีแรงลุกจากเตียง...ต้องให้นอนกกฉันทั้งวันทั้งคืนเลย!!”
(ว้าว!!!...สายตาของป้าคนสวยจริงจังมาก...อยากโดนเหลือเกินโว้ย!!!!)
“โออออออออออออออ...พะ...พี่ศุกร์อึดจัง”
“ใคร...ใครว่า...พี่จะน้ำแตกอยู่แล้ววววววววว”
“อาาาาาาา...งั้นมาออกพร้อมกับหนู...ซีดสสสสสสสสสสส...อูววววววววว...สุดยอดดดดด”
“ฉันแต่งตัวก่อนล่ะ”
...ป้าเอ็มลุกไปเอาทิชชู่ในกระเป๋าถือมาเช็ดหีก่อนจะเอื้อมหยิบกางเกงชั้นในมาสวม...ทั้งที่อยากส่องดูต่อแต่ผมจำต้องรีบถอยออกมาเพราะอีกเดี๋ยวเธอแต่งตัวเสร็จก็คงจะออกมาข้างนอก...ให้ตายสิ!!!...กลับไปถึงบ้านต้องรีบจัดการตัวเองให้สบายสักครั้งก่อนไม่งั้นจิตใจไม่สงบแน่ๆ...
........................................................................................................................................
“สรุปว่าที่พี่อ๋อมเรียกเรามาคุยก็คือ...”
“ความหมายตรงตัวไม่ต้องแปล”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...พี่ฝนก็ชอบพี่ชายเหมือนกันงั้นรึ?”
“..................................................”
“ฮื่อ~~...เป็นคู่ปรับกันไม่พอนี่ยังจะมาเป็นคู่แข่งด้านความรักกับหนูอีก...สมแล้วๆ”
“...เธอล่ะสุรีย์พรรณ?”
“พี่ไม่ได้ชอบบอลแบบหญิงชาย”
“แน่ใจนะ?”
“แน่สิ”
“เอ้อ!!...ฉันรู้มาว่าบอลมีใบหน้าละม้ายคล้ายผู้หมวดสันต์แฟนเก่าของเธอ...จริงหรือเปล่า?”
“ก็ตามที่เขาพูดกัน...อ๋อมได้ยินมาถูกต้องแล้ว”
“งั้นเธอคงเห็นใบหน้าแฟนเก่าซ้อนอยู่ในใบหน้าของบอลสินะถึงมองข้ามความเจ้าชู้ของเขา?”
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะพี่ไม่เคยเห็นแบบนั้นเลยและที่บอกมองข้ามความเจ้าชู้น่ะผิดแล้ว...ยังไงพี่ก็ไม่ชอบ”
“จริงๆรึ?”
“อ๋อมจะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจแต่สันต์ไม่เจ้าชู้ซึ่งแตกต่างกับบอลโดยสิ้นเชิง...อ้อ!!...ที่สำคัญคือพี่จะไปรักไปชอบคนที่มีเจ้าของอยู่แล้วได้อย่างไร?”
“เจ้าของ...นังพวกแมวขโมยนั่นน่ะเรอะ?...ฮึๆๆ...ก็บอกแล้วไงว่ามันเป็นแค่ความผิดพลาดกับอารมณ์คึกคะนองชั่ววูบของบอลเท่านั้น”
“ใช่แล้วค่ะ...ถ้าพี่ชายได้พบกับพวกเราตั้งแต่แรกนังแมวขโมยพวกนั้น...ไม่มีวันได้เกิด!!!”
“แต่พี่คิดว่าสิ่งที่เธอสองคนกำลังกระทำคือความผิดพลาด”
“อะไรนะ?”
“อ๋อม...เธอรู้จักบอลดีแค่ไหนกัน?”
“ดีมากเลยล่ะ...ฉันกับป้อมรู้ข้อมูลทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเขาตั้งแต่เกิดจนถึงปัจจุบัน”
“เธอรู้จักบอลแต่บอลรู้จักเธอไหม?...เวลาแค่วันเดียวบอลจะรักเธอเลยงั้นหรือ?”
“วันเวลาไม่สำคัญเท่ากับความเข้าอกเข้าใจที่ลงตัวหรอกค่ะ...พวกพี่ไม่สังเกตหรือคะว่าตอนที่พี่ชายอยู่กับพี่อ๋อมน่ะสีหน้าของเขามีรอยยิ้มและผ่อนคลายมากขนาดไหน?”
“..................................................”
“นั่นก็เพราะบุคลิกของพี่อ๋อมสามารถทำให้พี่ชายรู้สึกสบายใจแต่ในทางกลับกัน...พี่แคท!!...ตัวพี่เองนั่นแหละค่ะที่ไม่พยายามทำให้พี่ชายอบอุ่นใจเมื่ออยู่ใกล้ได้เลยแถมยังเย็นชาใส่อีกด้วย”
“ไม่จริง!!...พี่แคทคอยดูแลกับเป็นที่ปรึกษาให้บอลได้ดีต่างหาก”
“พี่ฝน...ถึงหนูกับพี่จะไม่ได้ไปอยู่ด้วยแต่อย่าลืมสิคะว่าหูตาของพวกเราน่ะมีมากมายแค่ไหน...พี่ชายมักมีสีหน้าเคร่งเครียดกดดันและแทบจะไม่มีรอยยิ้มให้เห็นเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่แคท!!!”
“นั่นคือสิ่งที่ฉันกับป้อมรับรู้มานานแล้ว...สุรีย์พรรณเอ๋ย~~...มันไม่เกี่ยวกับวันเวลาว่าจะนานสักแค่ไหนแต่ในเมื่อบอลอยู่กับพวกฉันแล้วสุขกายสบายใจก็ไม่จำเป็นต้องพูดให้มากความ...เธอจะถือหางนังพวกนั้นก็เชิญตามสะดวกแต่อย่ามาขัดขวางฉันกับป้อม”
“พวกเราจะเดินไปตามเส้นทางที่เชื่อมั่นจนถึงที่สุดค่ะ”
“ถ้าเธอสองคนยืนกรานอย่างนั้นพี่ก็ไม่มีอะไรจะพูด...เฮ่อ--...นึกแล้วว่ากับคนหัวรั้นจะทัดทานยังไงก็ไร้ผล...ไปเถอะฝน”
“เดี๋ยว!!...ฉันยังมีธุระกับน้องสาวเธอ”
“...ธุระอะไร?”
“ไม่ต้องทำเสียงเขียวก็ได้...ฉันแค่อยากจะถามว่าความรู้สึกที่เธอมีต่อบอลน่ะมันเหมือนกับของพวกฉันไหม?”
“จะถามไปทำไมกันคะ?...เสียเวลาพี่อ๋อมเปล่าๆ”
“โฮ่!?...พี่ฝนเนี่ยยังวางท่ากวนประสาทได้เสมอต้นเสมอปลายจริงๆน๊า~~”
“ยอดเยี่ยม!!!!...ฉันขอยอมรับความตั้งใจของเธอและต่อจากนี้ก็หมายความว่าพวกเราทั้งสามต่างหมายปองผู้ชายคนเดียวกัน...หยาดฝน...เธอคือคู่แข่งแต่ไม่ใช่ศัตรู...ฉันชอบคนกล้าพูดกล้าแสดงออกอย่างนี้แหละ”
“หึๆๆ...ป้อมจะไม่ยอมแพ้พี่ฝนแน่”
“ส่วนใครคนอื่นถ้าเกิดสะเออะคิดจะเปลี่ยนคำพูดในภายหลังฉันย่อมถือว่ามันไม่ใช่คู่แข่งที่คู่ควรต่อการยกย่องแต่เป็นศัตรูที่มีพฤติกรรมหน้าด้านไร้ยางอาย...สุรีย์พรรณ...ฉันหวังเหลือเกินว่าคนนั้นๆจะไม่ใช่เธอนะ”
“....................................................”
..............................................................................................................................................
“ค่อยยังชั่ว...สบายตัวซะที”
...ลงจากเขามาถึงบ้านผมรีบเข้าห้องน้ำจัดการตัวเองจนเสร็จสมอารมณ์หมาย...ในภาษาหนุ่มนักรักไม่มีอะไรจะทรมานไปกว่าเงี่ยนแล้วไม่ได้ปลดปล่อย!!!...
(รุ่นพี่ที่เพิ่งจบออกไปเป็นคนพูดไว้...เห็นด้วยเต็มที่เลยครับ!!)
“คุณเอกคเชนทร์เจ้าคะ...คุณวงศ์ศักดิ์เรียกหา”
“รออยู่หน้าบ้านแล้วเจ้าค่ะ”
“จะไปเดี๋ยวนี้จ้ะ...เธอ...บีใช่มั้ย?”
“ไม่!...หนูเอเจ้าค่ะและนี่ก็ซี”
“อ้าว!?”
“พี่บีกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัวกับน้องดีเจ้าค่ะ”
“โทษทีๆ”
...ให้ตายเถอะ!!!...เด็กหญิงแฝดสี่บ่าวรับใช้ประจำบ้านหลังนี้ทำให้ผมเสียความมั่นใจไปเลยทั้งๆที่คิดว่าทักถูกแล้วนะแต่ก็อย่างว่า...รูปร่างหน้าตาเหมือนกันแต่งตัวก็เหมือนๆกันใครบ้างจะไม่สับสนและโดยเฉพาะผมเพิ่งจะเจอพวกเธอแค่วันเดียวเท่านั้น!?...
“ฮิๆๆ...ทักผิดคนจนได้”
“ไม่แปลกร้อก!!...ขนาดคุณวงศ์ศักดิ์ก็ยังเรียกผิดบ่อยๆเลย”
“ชู่ว!!”
(ท่าทางพวกเธอจะดีใจที่เราพลาด!?...ป้องปากขำกันให้สนุกเชียว)
“เหนื่อยมากมั้ย?”
“เจ้าคะ?”
“พวกเธอเพิ่งจะ
10 ขวบแต่ต้องมารับผิดชอบงานในบ้านตั้งมากมาย”
“ไม่หรอกเจ้าค่ะ...เราสี่คนช่วยกันทำมันก็เสร็จเร็วขึ้น”
“มันเป็นหน้าที่ของพวกเราเจ้าค่ะและก็ใช่ว่าจะไม่มีเวลาพักผ่อนหรือเที่ยวเล่นเลย...อีกอย่างคนรับใช้บ้านอื่นๆก็ไม่ได้แตกต่างจากพวกเรา”
...ผมอยากจะถามอะไรต่ออีกตั้งหลายอย่างแต่คุณอารออยู่จึงต้องล้มเลิกไว้ก่อน...แม้เด็กหญิงแฝดสี่อายุจะแค่
10 ขวบแต่ขยันขันแข็งมีความรับผิดชอบเกินวัย...ได้ยินว่าเสร็จงานในบ้านก็จะออกไปช่วยจัดงานเลี้ยงที่ลานว่างประจำหมู่บ้านต่อ...
“มา...มานั่งนี่”
“ขออนุญาตเจ้าค่ะ”
“เอ่อ--...นี่บีสินะ?”
“ไม่ใช่...หนูดีเจ้าค่ะ”
(เวร~~...ทักผิดคนอีกแล้ววุ้ย!!!)
“เมื่อกี้ก็ทีนึง...คุณเอกคเชนทร์ชอบน้องบีหรือเจ้าคะ?”
“ใจร้าย~~...แอบไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่เจ้าคะ?...ดีไม่อยากจะเชื่อเลย!!”
“มะ...ไม่ใช่นะครับ!!”
“พวกเธอพูดอะไรกันเนี่ย?...บ้าจัง!!!”
“ก็แล้วทำไมพี่บีถึงหน้าแดงเล่า?...สารภาพความจริงมาให้ซีรู้เดี๋ยวนี้นะ!!”
“เข้า...เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว...ผมไม่ได้...”
“เลิกแหย่หลานชายฉันสักทีเหอะ...ไปยกกับแกล้มมาเร็วๆ”
“คิกๆ”
“ฮิๆๆ”
“ยังจะมัวหัวเราะอีก--...ไปๆ”
“นี่ตกลง...ผมถูกอำเหรอ?”
“เด็กพวกนี้ติดนิสัยมาจากอาภาน่ะแหละ”
“อะไรๆ...คุณนินทาฉันอยู่เรอะ?”
“เปล๊า!!”
“ทำเสียงสูง...ต้องใช่แน่ๆเลย~~”
“เฮ่ๆๆ...ต่อหน้าบอลนะ!”
“ไม่สน!!”
“โอ๊ยเจ็บๆ!!...ใช่ๆๆ...ภามีอะไรจะคุยกับบอลนี่นา?”
“อะไรหรือครับ?”
“จริงด้วยสิ...อาสมควรจะพูดกับบอลให้ชัดเจนก่อนงานเลี้ยงคืนนี้”
...สงสัยจะเป็นเรื่องสำคัญที่ให้คนนอกรู้ไม่ได้เพราะเมื่อสี่เด็กหญิงยกสำรับอาหารจานชามแก้วช้อนมาแล้วอานิภาก็สั่งให้พวกเธอออกจากบ้านไปช่วยจัดเตรียมงานเลี้ยง...
(พวกคุณพ่อก็ยังไม่กลับมาจากโยนกบูรพาที่นี่จึงเหลือกันอยู่แค่สามคน)
“ดื่ม!!”
“ขอบคุณครับ”
“อย่ากินมากนะคุณ...ถ้าเมาก่อนคืนนี้ล่ะโดนพ่อเล่นแน่”
“ก็ดีเหมือนกันจะได้มีข้ออ้างกลับไปนอนไวๆ”
“เฮอๆ...นึกรึว่าจะได้ผล?”
“บอล...อาอยากจะถามอะไรสักอย่างและขอให้บอลตอบมาตามตรงอย่างลูกผู้ชาย...จะได้ไหม?”
“จะถามเรื่องของฝนสินะครับ?”
“เหวอ!!...รู้ได้ไงจ๊ะเนี่ย?”
“เพราะเมื่อคืนพี่แคทก็เพิ่งจะถามผม”
“แล้วบอลตอบว่า...”
“ผม...ชอบฝนแต่มันก้ำกึ่งระหว่างน้องสาวกับหญิงสาวครับ”
“หึๆๆ...จะพิสูจน์น่ะง่ายนิดเดียวจ้ะ...บอลอยากมีอะไรกับน้องเขาหรือเปล่าล่ะ?”
“หา!?”
“ถ้าคิดกับลูกฝนแบบน้องสาวบอลจะไม่อาจมีความสัมพันธ์ฉันท์ชู้สาวได้ซึ่งร่างกายจะตอบสนองไปโดยอัตโนมัติ”
“..................................................”
“แต่จากที่อารู้...บอลมีการตอบสนองเมื่อถูกลูกฝนกอดหรือจูบ”
“เอ่อ...นั่น...นั่นมัน...”
“ลูกคนนี้ช่างใจกล้าจริงจริ๊ง!!!...ภา...ผมไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมฝนจึงไม่ยอมชายตามองหนุ่มคนไหนเลย?”
“คุณน่ะยังช้ากว่าฉันหลายโยชน์ค่ะ”
“..................................................”
“เอ้าส่งแก้วมา!!...บอลไม่ต้องกลัว...อาไม่ทำอะไรหรอก”
...อาสนตบบ่าปลอบใจที่เห็นมือผมสั่น...พ่อแม่ออกโรงมาเองเป็นใครมั่งจะไม่สั่นแต่อย่างน้อยก็พอโล่งใจได้บ้างว่าผมคงไม่ถูกอาสนกระทืบโทษฐานลักลอบแต๊ะอั๋งลูกสาว...
“สรุปว่าบอลคิดกับลูกฝนแบบหนุ่มสาวอย่างแน่นอน...ถ้างั้น...บอลก็เป็นพี่ชายไม่ได้อีกต่อไปแล้ว”
“อานิภา!!!”
“เธอ...จะรับผิดชอบความรู้สึกของลูกฝนยังไงจ๊ะ?”
..............................................................................................................................................
“บอล...ทำไมดูเหม่อๆ?”
“เป็นอะไร?”
“ไม่มีอะไรหรอก...คนเยอะจังนะ”
“นอกจากคนแก่ที่เดินเหินไม่สะดวกส่วนใหญ่ก็มาน่ะจ้ะ...งานเลี้ยงใหญ่ประจำปีไม่ค่อยมีใครยอมพลาดง่ายๆ”
“คืนนี้จะร้องเพลงอีกหรือเปล่า?”
“...ดูก่อนค่ะ”
“หมายถึงกินให้พุงกางก่อนใช่ไหม?”
“เจ๊ก็...รู้ทันฝนไปซะหมด”
“ไม่งั้นจะเป็นพี่เธอได้รึ?”
“บอลเดินเร็วๆสิ”
“อืม”
...คำตอบที่ผมให้อาสนกับอานิภาไปก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวเดินออกจากบ้านมาที่ลานว่างประจำหมู่บ้านซึ่งก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะพึงพอใจสักแค่ไหนแต่นั่นมันก็เป็นความรู้สึกจากใจจริงของผมแล้ว!?...
“งาช้างขาวอัญมณีประจำตัวของบอลสุดยอดมากจริงๆด้วยอ่ะ...คนมองกันใหญ่เลย!!”
“เธอก็พูดเกินไป”
“ไม่หรอก...ชาวบ้านที่นี่ยังไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนซึ่งผิดกับของพี่และฝน”
...อัญมณีประจำตัวฝนคือต่างหูแก้วคริสตัลที่เจียระไนเป็นรูปหยดน้ำส่วนของพี่แคทเป็นเหรียญทองคำที่สลักเป็นรูปดวงอาทิตย์มีรัศมี 8
แฉกซึ่งจะใช้เป็นเข็มกลัดหรือใส่สร้อยคล้องคอก็ได้...
“นี่ฝน”
“จ๊ะ?”
“ฉันแต่งตัวเวอร์ไปป่าวเนี่ย?...คนอื่นเขาแต่งปกติบ้านๆและเธอกับพี่แคทก็สวมเสื้อใส่กระโปรงธรรมดา”
(แต่เราเล่นสูทผูกไท้กางเกงสแล็คสวมรองเท้าหนังขัดมันเฉยเลย!!!)
“ดีแล้ว...เท่ออกจะตาย”
“เหมาะกับบอลที่สุดนะ”
“คนเขาจะหมั่นไส้เอาน่ะสิครับ”
“ใครกล้ารึ?...เดี๋ยวฉันจะไปตบซะให้หัวทิ่ม”
“อ๋อม”
“หึๆ...เข้าทีดีนี่หว่า!!”
“ว้าย!!!...พี่ชายหล่อจังเลย~~”
“ฮึ!!”
“พี่ฝน!...หนูได้ยินนะ...ฮึอะไรมิทราบ?”
“อะไรของเธอยะ?”
“พอเลย!!...ต่อหน้าแขกเหรื่อตั้งเยอะหัดรู้จักอายซะมั่ง”
...สงสัยจะแก้ไม่หายแล้วล่ะคู่นี้...พูดดีแค่ไม่กี่คำก็ทะเลาะกันทุกทีและคนที่ลำบากใจที่สุดก็ไม่พ้นผมเพราะเข้าข้างใครไม่ได้ทั้งนั้น...พี่แคทกับฝนนุ่งกระโปรงทั้งคู่ส่วนอ๋อมกับน้องป้อมก็ใส่กางเกงทั้งคู่เหมือนกัน...
(สรุปเรามันหรูเกินหน้าเกินตาคนอื่นจริงๆ)
“เข้างานเถอะ...มัวรออะไร?”
“ผู้ใหญ่ยังมาไม่ถึง...เราจะเข้าไปก่อนได้ยังไง?”
“ตาแก่ชักช้ายืดยาดอีกละ!!”
“ชาวบ้านเขายังเข้าไปนั่งกันเกือบเต็มแล้ว...ฉันไม่สนล่ะ”
“พี่อ๋อม”
“ฉันไม่ต้องการยืนรอที่นี่เพื่อต้อนรับใครโดยเฉพาะนังพวกแมวขโมย”
“งั้นหนูไปด้วย!!...เออใช่ๆ...พี่ม่อนจะมาป่ะ?”
“ยัยคนประหลาดนั่นน่าจะมาแต่พี่คิดว่าคงยังไม่โผล่หัวตอนนี้...สำคัญคือจะปลอมตัวหรือเปล่า?”
“หนูมั่นใจว่าพี่ม่อนเอาแน่และคนเยอะแบบนี้ก็ดูยากนะจ๊ะ”
“จะว่ายากก็ยากจะว่าง่ายก็ง่ายแต่หากยัยนั่นเกิดเฉียดกายมาใกล้ฉันๆจับได้แน่เพราะงานอดิเรกบ้าบอของมันไม่เคยตบตาฉันได้”
“งั้นเธอช่วยบอกฉันด้วย...เอ--...แล้วถ้าปลอมเป็นชาวบ้าน?”
“อืม--...ศรมุกดาไม่ค่อยชอบปลอมเป็นชาวบ้านที่นี่แต่คนนอกอย่างเช่นคณะวงดนตรีหรือคณะรับจัดโต๊ะจีนจะมีความเป็นไปได้มากกว่า”
...หมายความว่าคืนนี้พี่ม่อนอาจจะปลอมเป็นคนภายนอก...เก้าอี้ตัวเองมีก็ไม่คิดจะนั่งแต่อยากเป็นแขกที่(ไม่)ได้รับเชิญ...ไม่เคยพบเคยเห็นคนเพี้ยนสุดเดชแบบนี้จริงๆแฮะ...
“พวกเธอไปนั่งที่โต๊ะก่อนเดี๋ยวฉันตามไป”
“จะไปไหนล่ะ?”
“ห้องน้ำ”
“โอเค”
“หนูหิวแย่แล้ว...เฮ่!!...อะไรก็ได้รีบยกมาเร็วๆ”
“ขอโทษครับ...ห้องน้ำไปทางไหน?”
“เดินตรงไปด้านหลัง...อุ๊ย!!!...นี่คุณ...คุณชายหกใช่ไหมคะ?”
“อ่า...ครับ”
“ว้าย!!!...ไม่นึกไม่ฝันว่าจะได้พบกันใกล้ชิดขนาดนี้”
(พบกันใกล้ชิดอะไรหว่า?...เราไม่ใช่ดาราสักหน่อย!?)
“ป้าดีใจเหลือเกินที่คุณชายหกกลับมาสักที”
“ผมก็ดีใจครับ”
“นี่...เมื่อวานป้ากับคนอื่นๆอยากจะมาต้อนรับคุณชายหกมากๆเลยแต่คุณหนูใหญ่สั่งห้าม”
“ห้ามทำไมครับ?”
“ถ้าให้เล่ามันก็ยาวน่ะนะ...เอาเป็นว่าคุณชายหกไปทักทายชาวบ้านตามโต๊ะเลยดีกว่า...พวกเขาอยากจะเจออยากจะคุยด้วยทั้งนั้น”
“ครับ...ผมขอไปทำธุระก่อน”
“แล้วป้าจะรอที่โต๊ะจ้ะ”
...นี่ไงพยานคนแรกที่ช่วยยืนยันว่าพี่เซคออกคำสั่งชาวบ้านให้ปิดประตูปิดหน้าต่างและห้ามมาพูดคุยกับผม...มันน่าโมโหจริง!!!...
“โอ๊ะ!!”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เอ๊ะ?...คุณ...ชายหก”
“ผมช่วยถือมั้ยครับ?...ท่าทางจะหนัก”
“ไม่เป็นไรครับไม่เป็นไร...ผมไม่กล้ารบกวนคุณเอกคเชนทร์หรอก...แหม~~...เมื่อกลางวันผมได้พบคุณหนูศรมุกดาและตกเย็นก็ได้คุยกับคุณเอกคเชนทร์อีก...ผมช่างโชคดีจริงๆ...นึกว่าจะไม่มีโอกาสซะแล้ว”
“คุณได้เจอพี่ม่อนเหรอ!?”
“ครับ...ได้คุยด้วยตั้งหลายคำ...ผมล่ะปลื้มใจเหลือเกิน”
“เธอปลอมตัวเป็นใครครับ?”
“ปลอมตัว?...ไม่นี่...คุณหนูศรมุกดาตัวจริงเลยนะครับ”
“พบที่ไหน?”
“ที่นี่แหละครับ...เธอมากับคุณไหมที่เป็นคนสนิท...พูดเหมือนคุณเอกคเชนทร์เป๊ะเลยว่าจะช่วยผม”
“ที่บอกว่าโชคดีน่ะยังไงหรือ?”
“เพราะคุณหนูศรมุกดาไม่ค่อยปรากฏตัวต่อหน้าคนอื่น”
“ก็...ชอบปลอมตัวเป็นใครต่อใครไม่รู้นี่นา”
“คนนอกไม่รู้เรื่องก็ถือว่าปกติแต่ทว่า...”
“?”
“แม้แต่ชาวบ้านในโยนกจัตุรัสก็ยังมีอีกมากครับที่ไม่เคยเห็นรูปโฉมที่แท้จริงของคุณหนูศรมุกดา”
“ฝนเคยบอกว่าเธอชอบแปลงโฉมเป็นคนอื่นไม่ว่าจะทั้งผู้ชายหรือผู้หญิงเพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง”
“นี่แหละครับที่น่ากลัวมาก!!!...ไม่แน่ว่าเวลานี้เธออาจจะปลอมเป็นใครสักคนกับแฝงตัวเข้ามาในงานแล้วก็ได้”
“หึ!...ผมล่ะไม่เข้าใจความคิดของเธอจริงๆ”
“...ผมชื่อสมหวังอยู่ที่โยนกบูรพา...ขอตัวไปช่วยเขาจัดสำรับก่อนนะครับ”
“ตามสบายครับ”
...อ้าว!?...ดันลืมถามนายสมหวังซะอีกว่าหน้าตาของพี่ม่อนเป็นยังไงเผื่อจะได้เค้าโครงมาสังเกต...เอ๊ะเดี๋ยว!!...ถ้าเธอปลอมตัวเข้ามาในงานจริงๆมันก็เปล่าประโยชน์นี่นาเพราะตอนปลอมเป็นแม่บ้านในโรงพยาบาลก็แปลงโฉมได้โคตรจะเหมือนตัวจริงเลย...
...................................................................................................................................
“เป็นฝ่ายเข้าไปพบปะชาวบ้าน...นั่นคือความตั้งใจของตัวเจ้าหรือคำแนะนำจากผู้ใด?”
“อุ๊บ!...ดื่มมากไปหน่อย...จะอยู่ถึงจนงานเลิกไหวมั้ยเนี่ย?”
“.................................................”
“ไง!!...มาทำอะไรอยู่ตรงนี้เล่า?...เข้าไปหาเหล้ากินกันเถอะ”
“.................................................”
“เฮ้อ~~...คุณชายหกนี่มีสัมมาคารวะอ่อนน้อมถ่อมตัวดีนะ...ยกมือไหว้สวัสดีใกล้ชิดทุกๆคนโดยไม่ถือตัวเลยสักนิด...ท่านเอกบดินทร์กับท่านอุทุมพรคงจะมีความสุขมากๆที่หลานชายกลับมาซะที...เอ๊ะ?”
“เจ้ากำลังง่วงนอนอย่างหนัก...เจ้าจะเริ่มมิรับรู้ถึงสิ่งรอบตัว...สติของเจ้าจะค่อยๆเลือนรางแลจมดิ่งลงสู่ความมืดมิด”
“อือ...อื๋อ~~”
“จงหลับไปซะบัดเดี๋ยวนี้!”
“เคาะ...คร่อก--”
“น่าขำ...เอกคเชนทร์ทำเพียงเท่านี้เจ้าก็ชื่นชมว่าเป็นคนที่ควรค่าแก่การนับถือแล้วอย่างนั้นรึ?”
..........................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนต่อไป...
“ถ้าฉันแพ้ก็จะให้ฉันออกเสียงสนับสนุนเอกคเชนทร์...เธอน่ะจะค้ากำไรเกินควรไปหน่อยแล้วมั้ง?”
“ไม่เกินควรหรอก...หากฉันเป็นฝ่ายแพ้ฉันก็จะไม่สนับสนุนบอลเช่นกัน...แบบนี้ถือว่ายุติธรรมดีไหมล่ะ?”
“หึ!...เขาว่ากันว่าในการเล่นพนันขันต่อถ้าเดิมพันยิ่งสูงก็จะยิ่งสนุก...ได้!!!...ฉันตกลง”
.....................................................
“พี่ฝนจะกังวลไปทำไม?...ในสายตาของหนูน่ะบุศยาก็ไม่ต่างอะไรกับเบี้ยตัวหนึ่ง”
“นี่เสือน้อย!...พี่บุศไม่ใช่คนโง่ที่เธอจะหลอกใช้งานฟรีๆแล้วก็ถีบหัวส่งได้นะ”
“ฮิๆ...คอยดูไปเถอะค่ะพี่ฝน...บุศยานั่นแหละที่จะเป็นคนทำลายตัวเองโดยที่ป้อมแทบไม่ต้องออกแรงอะไรเลย”
.....................................................
“ดิฉันมิอาจจะบอกอะไรได้ทว่าคุณเอกคเชนทร์ก็ได้พบกับคุณหนูรองแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ?”
“หา!?...ตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะครับผมไม่รู้เรื่อง?”
“อีกทั้งยังได้สนทนากันตั้งหลายประโยค...อ้อ!!...เวลานี้เธอก็กำลังจับตามองคุณอยู่ด้วยนะเจ้าคะ”
............................................................................................................................... ...ในที่สุดศรมุกดาก็มาจริงๆและนี่คือค่าความสามารถด้านต่างๆของทั้งสี่สาวที่ผมทำไว้นานแล้วเพื่อประกอบการเรียบเรียงช่วงที่เป็นบทบู๊แต่อาจจะไม่ค่อยตรงใจเพื่อนๆเท่าไหร่ก็ได้มั้งนะ? 5555 ...
http://pic.free.in.th/id/cd50a254d747e825d606826e4ed95e27
http://pic.free.in.th/id/df472155d9eb9598dafaae19ade3848a
http://pic.free.in.th/id/d0ab6ae9ca9442f0683d28cdd4958008
http://pic.free.in.th/id/b9a2d96dab3d81784608a61784ae4ea0
5555 นิดหน่อยก็เอา ว่าแต่จะคลำทางไปไงต่อ แผนการที่แม่กะฝนวางไว้ จะล่มรึจะรุ่ง ไงผมจะติดตามตอนใหม่นะเออ คงมันส์หยดเมื่อม่อนมาร่วมวง
ตอบลบขอบคุนคร๊าปท่าน ใจดีสุดๆเลย เข้ามาดูตอนตี3ครึ่งก็เจอเลย ขออ่านก่อนน๊ครับ
ตอบลบแอะ!ไหงตอนแรกเหมือนม่อนจะไม่ไปงานเลี้ยง?หรือม่อนมีแผนอะไรรึปล่าว????รอติดตามท่านadslmanต่อขอบคุนมากครับ
ตอบลบขอบคุณครับ 15% ก็ยังดี 5555 (ใจดีฟุดๆ)ม่อนจะปลอมตัวเข้างานรึเปล่า !?เห็นตอนที่แล้วฝนกับแม่คุยๆ กันไว้ ตามความคิดผมนะ มีความเป็นไปได้มั๊ยที่ม่อนจะแอบไปทดสอบหรือแกล้งอะไรบอลอีก เท่าที่วิเคราะนะถึงม่อนจะเคยบอกว่าเกลียดผู้ชายเจ้าชู้ แต่ลึกๆ แล้วอาจยังมีความรู้สึกดีๆ ให้บอลอยู่ เพราะนิสัยอย่างอื่นนอกจากบ้ากามแล้วหลายๆ อย่างใช้ได้หมด จะว่าไปเรื่องความงามม่อนก็สูสีกับแคทผิดแต่ว่าไม่ค่อยมีบทเด่นเท่าไหร่ เหมือนๆ กับว่าทั้งผู้เขียนทั้งผู้อ่านจะอวยแคทกันหมดยังไงก็ไม่รู้ อันที่จริงก็อยากให้ม่อนมาอยู่ในคอลเล็คชั่นสุดสวาทของบอลเหมือนกันนะ จะได้มีภูติพิทักษ์สุดสวยคอยช่วยอารักขาอีกคนนอกจากฝน (ว่าแต่จะทำงัยล่ะ)เพราะบอลนอกจากบ้ากามแล้ว เทียบกับพี่ๆ น้องๆ แล้วเหมือนคนเป็นง่อยเลย ด้อยสุดๆ (อ่ะน้อยใจๆ T^Tวาสนาไอ้บอล)
ตอบลบจะรอติดตามต่อไปนะครับ รอ...ร้อ....รอ
บทของพี่แคทในเรื่องนี้ลึกลับ น่าค้นหา น่าติดตามเป็นที่สุด
ตอบลบผู้อ่านเลยชื่นชอบเป็นพิเศษ รวมมทั้งผมด้วย ^_^
ส่วนม่อน คุณ ADSLMAN ยังปล่อยของออกมา่ไม่สุดเลย รอของใหญ่เลยครับ
คนที่ติดรถมานี่ม่อนใช่ไหมครับ ได้อ่านแค่นี้ก็ฟินแล้ว 15% ก็ยังดี ฮ่า ๆ
ตอบลบขอบคุณคร้าบโผ้มม
ตอบลบขอบคุณครับ เปิดมาก็เจอพอดี
ตอบลบตอนแรกคิดว่าพี่ม่อนจะไม่มางานเลี้ยงเสียแล้ว..ปลื้มมากรองจากพี่แคท
เลย ผมติดใจพี่ม่อนตั้งแต่ฉากที่ห้องสมุดแล้ว
(แค่แอบดูไม่จำเป็นต้องคลุมเสื้อให้ก็ได้) ในเรื่องนี้พี่ม่อนก็
สวยพอๆกับพี่แคท ถ้าบอลเจอทั้งคู่พร้อมกันจะเป็นยังไงน้า
ถึงพี่ม่อนจะชอบปลอมตัวแต่ในงานเลี้ยงถ้าบอลจำพี่ม่อนได้
จากกลิ่นผม (ผมจะฟินมาก)..อิอิ
ถ้าที่ท่าน Oxiza พูดเป็นจริง ผมจะบทบอลกับพี่ม่อน
ด้วยใจละทึก
ขอนอกเรื่องนิด นิยายเรื่องนี้ผมชอบมากเลย
ตอบลบจำได้ว่าเคยอ่านถึงตอนรักไม่นับตัวเลขยังไม่จบ
แล้วก้ลืมไปเลยนานมากๆ....แต่เดือนที่แล้วอยู่ๆ
ก็นึกถึงขึ้นมา แล้วก็มาเจอที่นี่ ยอมรับว่าดีใจมากๆ
ตามอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นเลย อ่านซ้ำหลายรอบมาก
ขอบคุณท่าน adslman ที่แต่งเรื่องดีๆให้อ่านครับ
ตัวผมนั้นเพิ่งจะได้ติดตามท่านadslmanเมื่อประมานต้นๆปีนี้เองครับติดตามมาราวๆ6-7เดือน ครั้งแรกที่ได้เข้ามาอ่านรู้สึกประทับใจในการดำเนินเรื่องมากครับท่านทำออกมาได้กินใจจริงๆ จากการอ่านตั้งแต่ต้นเรื่องทำไห้ได้รู้และติดตามในพัฒนาการของตัวละครและผู้แต่งจึงชื่นชอบและติดตามมาตรอดครับ สำหรับตัวผมคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ดีที่สุดตั้งแต่ที่เคยอ่านมาเลยครับ ขอบคุนครับ
ลบหางตากระตุกเลยเข้ามาเจอ 15 เปอเฉยเลย ^^
ตอบลบผมว่าโดเลม่อนชักยังไงๆแล้วนะครับ ทั้งที่ตอนแรกบอกทุกคนว่าไม่มา(แต่ไหนตอนนี้บอกพลาดไม่ได้???) แล้วที่ไม่เข้าโยนกบูรพาก่อนนี่คือ(พี่สาว"ศรเพทาย"เธออยู่นั่นไม่ไช้หรือ???) หรือจงใจจะไม่ให้รู้??? √มาที่แผนของฝนครับ ถ้าคิดในทางกลับกันม่อนอยู่"อาจจะ"เป็นผลดีก๊ได้น๊ ขนาดม่อนยังช่วยแคทที่โรงบาลเลย แสดงว่าเธอมีแผนรับลมคมในแน่นอนครับ เดาๆๆ คิคิ^_^
ตอบลบผมว่างานเลี้ยงปีใหม่มันแน่นอน
ตอบลบเหมือนสาวๆแต่ละคนจะมีแผนของตัวเองกันแน่ๆ พี่ม่อนก็มาแล้ว
แต่พี่ไหมมารับ ไม่รู้ว่าพี่แซครู้หรือป่าว (ถ้าไม่รู้นี่รอลุ้นเลย)
นึกถึงตอนที่พี่แซคกับพี่ม่อนคุยกันที่ดาดฟ้าโรงพยาบาล
ถ้าคืนนั้นพี่แคทไม่มาพี่ม่อนจะทำยังไงน้า
ส่วนแผนของฝนนี่ถ้าลัมเหลว ขอฟันธงว่าเพราะพี่แคทชัวร์
คู่นี้รักกันดีแต่เรื่องบอลพี่แคทมักนำหน้าหนึ่งก้าวตลอด
การดวลกันของพี่แซคกับอ๋อม เดิมพันอาจเกี่ยวกับบอล
ตอนนี้ทุกคนดำเนินแผนการส่วนพระเอกของเรา
ได้แต่รอรับชะตากรรม........เฮ้อ
ผมก็คิดเหมือน (ท่าน สายลม) เลยครับ
ตอบลบผมก็คิดเหมือน (ท่าน สายลม) เลยครับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบถ้าเป็นบอลคงเหนื่อยหน้าดูเลยนะครับ ดูท่าทางลูกพี่ลูกน้องแต่ละคนนี่วางแผนกันเซียนมาก แต่ละคนมีแผนอะไรคิดอะไรอยู่มองไม่ออกเลย ถ้าบอลเดินพาดนิดเดียวมีหวังอนาคตดับแน่555+(แซวครับแซว) แต่ก็คงจะมีแค่บอลหระนะครับที่รับมือพวกเธอได้^_^
ตอบลบปล.มีประเด็นครับ>ถ้าเพื่อนๆมีลูกพี่ลูกน้องแบบนี้จะทำยังไงกันครับ
วันนี้เงียบจังเลย เดี๋ยวนี้ไม่ได้แอบเข้ามาดูแล้ว มันน่าเบื่อ ก็เลยเปิดหน้าเว็บทิ้งไว้ทั้งวันทั้งคืนโดยที่ไม่ได้ปิดคอมเลย รอลุ้นว่าแคทกับฝนใครจะได้ครองบอล เชียร์แคท อิอิอิ
ตอบลบ15% ก็ยังดีเนาะ
ตอบลบผมว่านะ หักมุมกระจายแน่ อย่ามองข้ามแม่เสือน้อยนะเออ
ตอบลบย๊ากกกกกกก ติดงอมแงม ยิ่งกว่าติดยา
ตอบลบเดินเข้ามาดูทุกวันเบย สนุกมากๆครับ
So as long as I live I love you
ตอบลบWill heaven hold you
You look so beautiful in white
And from now to my very last breath
This day I'll cherish
You look so beautiful in white tonight
ท่านadslmanมาแล้วววว ขอชื่นชมผลงานท่านก่อนน๊คร๊าฟฟฟ
ตอบลบดูท่าทางแล้วม่อนก็หน้าสนเหมือนกันนะครับแฮะๆๆ แอบชอบบอลอยู่แหงๆ(เมื่อก่อนนะ555)แต่อนาคตจะเป็นยังไง ก็จะรอติดตามท่านadslmanต่อครับ ขอบคุนครับที่มาต่อให้ เชียแคทกะบอลต่อคิคิ
ตอบลบได้เปอเซนต์เพิ่มมาอีกนิด ดีที่เปิดมาดูทุกวัน ^^
ตอบลบขอบคุณครับ25เปอเซนที่เพิ่มมา
ตอบลบขอบคุณคร้าบ
ตอบลบขอบคุณครับ สำหรับ25เปอเซน รอลุ้นตอนต่อไป
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบความสามารถด้านอื่นก็พอรับได้แต่ ภาวะจิต นี่ทำไมแคท กับฝน น้อยจัง
ลบเพราะไม่มีพลังจิตครับ
ลบขอบคุณคับ เพิ่มมาเล็กน้อย แต่ผมนี่อ่านไปยิ้มไปเลยนะคับ
ตอบลบพี่ม่อนถึงปากจะบอกว่าเกลียด ไม่สนใจ แต่การกระทำหลายๆ
อย่างนี่ดูแล้ว.ไม่ค่อยเหมือนที่พูดเท่าไหร่..
กว่าบอลจะได้เจอพี่ม่อนอย่างน้อยก็ตอนที่ 69
อยากเร่งวันเร่งคืนจังเลยน้าๆๆๆๆ
ขอบคุณครับ (อย่างนี้ต้องขุดโปรไฟล์ของแต่ละคนมาศึกษาอีกหลาย ๆ รอบซะแล้ว จะได้จำชื่อจริงของแต่ละสาวได้ซะที เอิ๊ก ๆ)
ตอบลบกลับไปย้อนอ่านตั้งแต่ใหม่อีกรอบแล้วครับ หลาย ๆ ฉากที่เคยอ่านในอดีตที่เคยไม่เข้าใจพอได้อ่านย้อนไปก็พอจะเก็จแล้วครับ ว่าแต่เอ้นี่ก็ปรากฎตัวในเรื่องมานานตั้งแต่ต้น ๆ ภาคเลย สมัยนั้นอ่านก็นึกไม่รู้ว่าหมอนี่เป็นใคร 55
ตอบลบแวะมารอท่านadslmanแฮะๆๆ คิดแล้วหน้ากลับไปอ่านตั้งแต่แรกซักหน่อย รู้สึกคิดถึงกุนเหมือนกันนะครับช่วงหลังๆเริ่มไม่ค่อยเจอกุนเลย อาจเป็นเพราะตัวละครมากขึ้นหรืออยากให้แคทกะฝนเด่นขึ้นบทเลยวางเยอะไม่ได้เพราะที่อาจเต็ม คิคิ เดาเล่นๆรอท่านครับ
ตอบลบทำให้พ่อบอลมีอารมณ์ขนาดนี้
ตอบลบสงสัยพอถึงบ้าน ได้มีปลดปล่อย ก่อนจะเริ่มงานเลี้ยงแน่ๆ
ขอบคุณครับ มาอีก50%แล้ว ขอตามไปอ่านก่อนนะครับ
ตอบลบเพิ่มมาอีก 50 เปอเซนต์ ขอบคุณครับ สร้อยช้างที่บอลได้มานี่ เครื่องรางของขลัง? ใส่แล้วยิง ฟันแทงไม่เข้าoOเริ่มคิดเป็นตุเป็นตะไปแล้วแฮะ
ตอบลบอยากจะรู้ว่าม่อนจะมีอะไรบอกบอลจริงๆ
ตอบลบมาทุกวัน ^^
ตอบลบมารวดเร็วทันใจดีครับ
ตอบลบผมเดาว่า
บอล น่าจะเจอม่อน (แปลงโฉม) ตอนไปเข้าห้องน้ำ
แล้วได้พูดคุย หรืออะไรบางอย่าง
ส่วนการแข่งเดิมพันระหว่าง เซค กับ อ๋อม
ผมเดาว่าน่าจะเสมอกัน หรือแข่งไม่เสร็จ
เนื้อหากำลังสนุกมาก
อดใจรอแทบไม่ไหวละ
อาจจะเป็นนายสมหวังก็ได้นะครับ *0*
ลบ(ผมเดาเอาน่ะ เอิ๊ก ๆ )
ขอบคุนครับ เข้ามาติดตามทุกวันเลยนะครับ
ตอบลบขอครั้งละ 50 % ดีกว่าครับ ไม่ค่อยต่อเนื่องเลย
ตอบลบขอบคุณมากๆครับ
ขอบคุณคับ
ตอบลบตั้งแต่อ่านเรื่องนี้ ตอนนี้เป็นครั้งแรกที่รู้สึกไม่ชอบบอล
ทำไมโลเลไม่เด็ดขาด หน้าจะกล้ารักกล้าแค้น
กับฝนบอกก้ำกึ่ง กับพี่แคทสถานะยังเป็นพี่น้อง
แต่ล้ำเส้นไปแล้ว
บอลปากบอกรักพี่กุณ แต่ก็พร้อมกับหญิงอื่นเสมอ
เข้าใจเลยทำไมพี่แซคถึงเกลียด
.....ความเห็นส่วนตัว ตอนนี้อยากอ่านบทบอล
บำเพ็ญตน นั่งทบทวนความคิดตัวเองว่าจริงๆ
แล้วรักใครกันแน่.....
ปล ทำไมพี่ม่อนปลอมตัวมาพบบอลเนี่ย T T
หวังว่าจะได้พบตัวเป็นๆ
Happy. Newyear2014 ครับท่านadslman ปีใหม่นี้ขอให้ท่านมีความสุขตลอดปีจนตลอดไปนะครับ ผมจะขอติดตามผลงานท่านไปตลอดนะครับ ขอบคุนคร๊าป สุขสันวันปีใหม่ครับผม
ตอบลบสวัสดีปีใหม่เพื่อนๆทุกคนครับ ขอให้มีความสุขกันมากๆนะครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ ท่าน adslman ขอให้มีความสุขมากๆเช่นกันคร้าฟ
ตอบลบของขวัญปีใหม่ท่านadslmanจัดซัก5ตอนเลยนะครับ แฮะๆแซวครับแซว ขอให้ท่านadslmanและทุกคนสุขภาพดีตลอดปีแล้วกันนะครับ แอ๊ะเจอท่านadslmanแสดงว่าตอนที่69จะมาแล้วสินะครับ รอครับรอ:)
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ คุณ ADSLMAN ^_^
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ
ตอบลบมารอทุกวันเลย
ใจจริง อยากจะให้ออกตอนใหม่ทุกสัปดาห์
เหมือนหนังสือการ์ตูนเลยด้วยซ้ำ