ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 72 “เด็กหญิงในความฝัน!?...อดีตมือสังหารในโลกมืด!!!!”
“ฉันหาได้สนใจว่าเหตุวิวาทที่โยนกอุดรมันเกิดจากเรื่องอะไรแลมิได้มีปัญหาแต่อย่างใดหากหลานเอกคเชนทร์จะมานอนค้างที่นี่...นิดก็ช่วยไปจัดการให้เรียบร้อยอย่าได้ขาดตกบกพร่องล่ะกัน”
“เจ้าค่ะ”
“เดี๋ยวขอรับท่านแม่...กระผมขอเสนอให้เอกคเชนทร์ไปนอนที่ห้องว่างด้านหลัง”
“เหตุใดจึงต้องเป็นห้องนั้น?”
“มีบางอย่างที่กระผมต้องการจะพิสูจน์ให้เห็นด้วยตาของตนเองขอรับ”
“แต่ห้องนั้นอยู่ชั้นล่างและมีไว้รับรองแขกผู้มาเยือนทั่วไป...หากท่านพี่ศรมรกตหรือกระทั่งหลานอ๋อมรู้เข้าก็อาจติเตียนได้ว่าเรามิตั้งใจให้เกียรติหลานชายคนโปรดนะจ๊ะ...นี่ถือเป็นหน้าเป็นตาของโยนกประจิมด้วย”
“สำหรับอ๋อมกับน้องป้อมนี่กระผมจะอธิบายให้เข้าใจเองขอรับ...อีกอย่างห้องนี้ก็เพิ่งปรับปรุงใหม่ให้โอ่โถงกว่าเดิมแลมิเคยอนุญาตให้แขกไปพักเลย...ท่านป้าศรมรกตคงจะมิคัดค้านดอก”
“งั้น...ตามใจลูกเอ้เถิด”
“ท่านแม่ขอรับ...เอ่อ--...การวิวาทในวันนี้ของ...”
“ลูกเอ้กำลังคิดว่าแม่จะลงโทษพวกเธอใช่หรือไม่?”
“อ๋อมอาจจะใจร้อนวู่วามไปบ้างแต่ก็มิใช่คนเลวร้ายส่วนน้องนางหยาดฝนก็ประพฤติตนเรียบร้อยมาตลอด...ได้โปรดยกเว้นโทษสักครั้งเถิดนะขอรับ”
“..............................................”
“ท่านแม่”
“พรุ่งนี้แม่หาได้คิดจะลงโทษแต่ขอตำหนิแลเตือนสติให้เท่านั้นจ้ะ”
“ขอบพระคุณท่านแม่มากขอรับ!!”
“จากเหตุการณ์นี้อย่างน้อยแม่ก็ได้แน่ใจแล้วว่าหลานอ๋อมมิได้เก่งแต่ปาก...ฝีมือของเธออยู่ในระดับเดียวกับหลานแคทแลหลานฝน”
“ท่านแม่รู้อยู่ก่อน?”
“ในการจับคู่ฝึกซ้อมแม่มิได้สั่งให้แสดงฝีมือเต็มที่ใช่ไหม?”
“...ขอรับ”
“ทั้งที่แม่ก็มิได้สอนวิชาดาบเขี้ยวพยัคฆ์ให้ตรงๆทว่าหลานอ๋อมกลับเรียนรู้ได้ด้วยตนเองแลฝึกปรือพัฒนาขึ้นตามลำดับ...ว่าไปเด็กคนนี้มีพรสวรรค์ในเชิงยุทธมากกว่าบุตรสาวทั้งสองของท่านพี่เสียอีก”
“อ๋อมมักจะพูดให้กระผมฟังบ่อยๆว่าอยากเข้มแข็งเพื่อต้องการปกป้องเอกคเชนทร์ขอรับ”
“แต่ความอ่อนโยนก็เป็นคุณสมบัติสำคัญของหญิงสาวที่จะขาดเสียมิได้แลเท่าที่แม่เห็น...หลานอ๋อมยังบกพร่องในจุดนี้มากทีเดียว”
“หมายความว่าเอกคเชนทร์จะมิชอบอ๋อมหรือขอรับ?”
“แม่ก็มิทราบได้ดอก...ว่าแต่จุดมุ่งหมายของลูกเอ้คือ...”
“กระผมจะพิสูจน์ให้ท่านแม่เห็นเองขอรับว่าเอกคเชนทร์เป็นคนอย่างไรแลเป็นดังที่ท่านพี่ศรเพทายกับน้องนางศรมุกดาได้กล่าวเอาไว้หรือไม่?”
“..............................................”
....................................................................................................................
“ตายจริงลูกสาวฉัน!?...ทำไมถึงได้เหลวใหลกันไปใหญ่แล้วนี่กระทั่งลูกแคทก็พลอยให้ท้ายน้องไปด้วยรึ?”
“แคทเปล่าให้ท้ายนะคะ!!...แค่ไม่อยากให้...”
“หยุด!...ห้ามเถียงแม่เลย!!”
“.............................................”
“แต่พี่ไม่เข้าใจว่ามันไปเกี่ยวอะไรกับพ่อบอลถึงต้องระเห็จไปนอนที่โยนกประจิม?”
“ก็ถามลูกสาวพี่สิคะ”
“ยัยภานี่!!...ถ้าอยู่ก็จะถามแต่นี่นกรู้ชวนหายเข้ากลีบเมฆกันทั้งคู่”
“คือ...อ๋อมกับป้อมอยากจะชวนบอลไปค้างที่โยนกทักษิณบ้างแต่...ฝนไม่ยอม”
“ทำไมถึงไม่ยอมล่ะ?”
“...เธอบอกว่าโยนกอุดรคือบ้านเกิดของบอลฉะนั้นจะไปอยู่ที่อื่นไม่ได้”
“เหตุผลนี้...ฟังไม่ขึ้นเลย...พ่อบอลมีสิทธิ์จะไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหนก็ได้ในโยนกจัตุรัส...ครั้งนี้หนูฝนออกจะไม่มีเหตุผลไปสักหน่อยแล้วนะ”
“แหมพี่เอ็ม~~...บางทีอาจเกิดความเข้าใจผิดกันน่ะจ้ะ”
“เข้าใจผิด?”
“สาวๆวัยรุ่นอารมณ์ร้อนก็ต้องมีเรื่องผิดใจรึพูดจาไม่เข้าหูกันมั่งแหละน่า--...ผู้ใหญ่อย่างเราก็คอยดูอยู่ห่างๆเถอะค่ะ”
“ใช่เรอะ?”
“งั้นสิคะ”
“แต่หนูฝนเนี่ย...ดูจะหวงพี่ชายจนออกนอกหน้าเลยนะว่ามั้ย?”
“เฮ่ย!?...ไม่ใช่หรอกพี่เอ็มก็!!”
“..............................................”
“ช่างเหอะๆ...ไว้พี่จะไปสอบถามลูกอ๋อมกับลูกป้อมเอาเองแต่สรุปคือ...สี่ทุ่มคืนนี้พ่อบอลต้องไปที่โยนกประจิม?”
“ค่ะคุณป้า”
“ยัยนีย์ต้องเตรียมห้องหับชั้นดีไว้ต้อนรับหลานชายที่ไม่ได้เจอกันซะนานแน่...ก็ดีเหมือนกัน”
“..............................................”
“อ้า!!...งั้นแม่ก็ไปทำกับข้าวให้ลูกฝนดีกว่า”
“เดี๋ยวค่ะ”
“อึ๋ย!!!”
“ทำได้ดีมากนะคะ...คุณแม่ต้มหนูซะเปื่อยเลย”
“เอ้ยแม่ไม่รู้เรื่อง!!...ลูกแคทกำลังพูดอะไรน่ะ?”
“จนป่านนี้ยังจะแก้ตัวอีกเหรอคะ?...ก็ที่ร่วมมือวางแผนให้น้อง...”
“นั่น!?...แมว!!!”
“เอ๊ะ?”
“คิ!...เผ่นล่ะจ้า~~”
“คุณแม่!?...โอ๊ยท้องฉัน!!”
“เป็นคนเจ็บก็อย่าวิ่งเล่นให้มันมากนักดีกว่าน๊า!!...ฮิๆๆ”
“โธ่~~...ไม่น่าหลงกลกับแผนตื้นๆนี่เล้ย!!...คุณแม่นะคุณแม่...ช่วยไม่ได้...เห็นทีจะต้องตามหาเจ้าตัวต้นเหตุอย่างจริงจังซะที...คิดจะหลบหน้าฉันงั้นรึไม่มีทาง?”
.........................................................................................................................................
“โยนกอุดรไปหามาจนทั่วแล้ว...โยนกทักษิณเข้าโดยพลการไม่ได้เดี๋ยวถูกเสือขบหัว...โยนกบูรพาเจ้าของไม่อนุญาตงั้นก็เหลือแค่โยนกประจิม”
“ยังมีข้างบนนั้นนะเจ้าคะ”
“จริงด้วย!...งั้นไปหาบนเขามิหวนกลับก่อนไปโยนกประจิมล่ะกัน”
“...คุณสาวิตรีมาเจ้าค่ะ”
“พี่แคท”
“มีอะไรหรือจ๊ะ?”
“สารู้มาว่าฝนทะเลาะกับพี่อ๋อม...มันเรื่องอะไรคะ?”
“ก็...แค่เรื่องไม่เป็นเรื่องน่ะ”
“แต่สาได้ยินว่าสู้กันหนักทีเดียวและเมื่อกี้ก็เพิ่งไปเยี่ยมฝนมา”
“เป็นไงมั่ง?”
“คุยไม่กี่คำฝนก็หลับไปค่ะเลยไม่ทันได้รู้อะไร”
“...คงจะเพลียมาก”
“ตกลงทะเลาะกันเรื่องอะไรหรือคะ?”
“เอ่อ--...อ๋อมกับน้องป้อมจะมาชวนบอลไปค้างคืนที่โยนกทักษิณแต่ฝนไม่ยอม”
“แค่นี้ก็ถึงกับลงไม้ลงมือกันเลย?”
“พี่ถึงบอกว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องไง...ประมาณว่าน้องสาวหวงพี่ชายราวๆนี้”
“แต่พี่อ๋อมก็คือพี่สาวของบอลนี่คะ?”
“อ่า--...แบบ...ก็แบบว่าฝนกับอ๋อมน่ะไม่ค่อยถูกกันอยู่แล้วไง...คืออ๋อมก็หวงน้องชายคนนี้ไม่น้อยเหมือนกัน”
“อ๋อ!!...ต่างคนต่างหวงบอลว่างั้น?”
“...ใช่จ้ะ”
“อย่างนี้เอง...เมื่อกี้สาเจอคุณศรมรกตด้วยค่ะพี่แคท”
“สีหน้าดูกังวล...มีอะไรเหรอเปล่า?”
“ท่านบอกว่าพี่อ๋อมอยากพบสา...นัดให้ไปเจอกันพรุ่งนี้ตอนเที่ยงที่ศาลาหน้าทางเข้าหมู่บ้านโยนกทักษิณ...สาควรจะไปดีมั้ยคะ?”
“ไปสิ...ยังไงก็ต้องไป...พาอ้อยไปด้วย”
“ไม่ได้ค่ะ...พี่อ๋อมอยากจะพบสาคนเดียวและห้ามพาใครไปด้วยเด็ดขาด...พี่แคทคิดว่ายังไง?”
“ไปเถอะจ้ะไม่มีอะไรให้ต้องกลัวและถ้าสาไม่ไปก็จะยิ่งโดนดูถูก”
“แต่...”
“สามาบอกพี่ก็ถือว่าพี่รับรู้แล้ว...อย่ากังวลเลย”
“ค่ะ...งั้น...สาไปก่อนนะคะ”
“.............................................”
“เหตุที่คุณหยาดฝนกับคุณศรบุษราคัมทะเลาะกันก็เพราะหวงคุณเอกคเชนทร์หรือเจ้าคะ?”
“เอ!...ไม่ใช่เรื่องที่เด็กควรรู้”
“แหม~~...ก็หนูอยากรู้นี่เจ้าคะ”
“เพิ่งจะ
10 ขวบก็อย่าแก่แดดเกินวัยให้มากนัก...ฉันไม่ตามใจใครเหมือนคุณแม่หรอกนะ”
“...เจ้าค่า~~”
“พี่เอมาอยู่นี่เอง!!...บีตามหาตั้งนาน”
“ดีมิได้บอกรึว่าพี่ตามคุณสุรีย์พรรณไปตามหาคุณเอกคเชนทร์?”
“เอ๊ะ!?...เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนบีเห็นคุณเอกคเชนทร์ขึ้นเขาไปนี่เจ้าคะ”
“แล้วก่อนหน้านั้นบอลอยู่ที่ไหน?”
“อยู่ในห้องคุณหยาดฝนเจ้าค่ะ...คอยปรนนิบัติให้อย่างดีเลย”
“ตอนนี้ขึ้นเขาไปแล้วใช่มั้ย?...ฮึ!!...เจอตัวสักที”
“มะ...มันอะไรกันน่ะพี่เอ?...คุณสุรีย์พรรณดูจะมีอารมณ์โกรธ”
“นั่นสิ...พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน”
........................................................................................................................................
(“พ่อ”
“?”
“ตื่นสิพ่อ~~”
“อือ--...หือ?”
“แอบมานอนตรงนี้เฉยเลยอ่ะ!!”
“หนู...หนูเป็นใคร?...แล้วเรียกใครว่าพ่อ?”
“ก็เรียกพ่อนั่นแหละ”
“!?”
...เด็กผู้หญิงคนนี้เป็นใครไม่ยักเคยเห็นหน้ามาก่อนแถมยังเรียกผมว่าพ่ออีกด้วย!?...ผมเพิ่งจะอายุ
19 และก็อยู่ในวัยเรียนฉะนั้นไม่มีลูกโตขนาดนี้หรอก...ผมลุกมองหน้าเด็กหญิงผมสั้นผิวขาวแววตากลมโตท่าทางฉลาดซุกซนไม่น้อยอย่างพินิจพิเคราะห์แต่ยิ่งดูก็ยิ่งไม่เข้าใจเพราะจำไม่ได้เลยว่าไปมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่และกับใคร?...
“เดี๋ยวๆๆๆ...ฉันงงไปหมดแล้ว...ทำไมฉันถึงเป็นพ่อหนูได้เล่า?”
“เอ๊~~...พ่อนี่พูดแปลก...จำลูกสาวตัวเองไม่ได้หรือไงเนี่ย?”
“เปล่า--...เอ้ยไม่ใช่!!...หนูคงจำคนผิดแล้ว...อย่ามาล้อกันเล่นน่า!!!”
“ไม่ผิด...พ่อบอลเป็นพ่อของหนู”
“เฮ้ย!!!...มั่วล่ะ”
“เปล่ามั่ว...มา!...หนูจะพาไปหาแม่และให้แม่เขกหัวพ่อสักที”
“หา?”
“ลุกเร็ว!!!”
“เดี๋ยวสิ~~”
...เด็กหญิงแปลกหน้าทั้งฉุดทั้งดึงให้ผมเดินตามเธอไป...ที่นี่คือสนามหน้าบ้านในโยนกอุดรไม่ผิดแน่เพราะมีต้นกฤษณาขึ้นอยู่...เฮ่ยๆๆ...แต่ต้นมันยังเล็กอยู่ไม่ใช่เรอะทำไมที่เห็นอยู่นี่ถึงได้สูงจนท่วมหัวผมแล้ว?...
“เด็กน้อยร่าเริงแรงดี...ตกลงจะพาฉันไปไหน?”
“ก็ไปหาแม่ไง”
“แม่หนูเป็นใคร?”
“โห~~...พ่อนี่ชักเอาใหญ่แล้ว!!...ลืมหนูคนเดียวไม่พอยังลืมแม่ด้วย...หนูจะฟ้องแม่คอยดูนะคอยดู!!!”
“เธอ...พูดเหมือนกับ...”
“เคอะ!!...แปลกจัง...หายไปไหนกันหมด?”
“นั่นสิ...ไม่มีใครเลย”
“แม่ออกไปเยี่ยมคุณทวดที่โยนกบูรพารึป่าว?”
“ทวด!?...หยุดก่อนๆ”
“พ่อบอลมี’ไรเหรอจ๊ะ?”
“ก่อนอื่น...ฉัน...อ่า--...พะ...พ่อขอถามหน่อยว่าหนูชื่ออะไร?”
“ก๊าด!!!!”
“จะแหกปากทำไมเนี่ย?”
“ใจร้าย--...ใจร้ายมาก!!!...ลืมชื่อหนูได้ยังง๊าย~~”
“อย่าเสียงดังสิ”
“ฮึ่มๆ...หนูรู้ว่าพ่อน่ะเจ้าชู้แต่นั่นก็ยังไม่แย่เท่าลืมชื่อลูกตัวเองนะจะบอกให้!!!”
“พ่อ...พ่อขอโทษ”
(จู่ก็จับพลัดจับผลูกลายเป็นพ่อคนและเรียกแทนตัวเองว่าพ่อนี่มันเขินจังวุ้ย!!!)
“เฮ้อ~~...นี่ถ้าแม่รู้เข้าล่ะเอาไม้เรียวตีพ่อแน่!!”
“ก็อย่าบอกสิจ๊ะ...น่าเด็กดี~~...ช่วยบอกชื่อหนูหน่อยนะ”
“...แย่มาก”
“นะๆๆ...เดี๋ยวพ่อพาไปซื้อหนม”
“จริงเรอะ?”
“จริงซี่!!...อยากได้อะไรพ่อจะซื้อให้”
“เฮๆ...ห๊ะ!?...พ่อ!!...พ่อคิดจะเอาขนมมาล่อหนูรึ?”
“เอ่อ--...ไม่...ไม่ใช่”
...ทำไงดี?...เด็กมันกำลังสงสัยแต่วัยนี้น่าจะยังเอาของกินมาล่อได้อยู่นะรึผมจะคาดเดาผิด?...ปัทโธ่!!!...ก็ผมเคยมีลูกสาวหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่ากอดขนาดนี้ซะที่ไหนกันเล่าแต่ครั้งนี้ต้องเอาใจกันไปก่อนไม่งั้นอาจถูกเขกหัว...อ้าวแล้วใครจะเขกหัวผมล่ะ?...
“พ่อนี่แย่จังเลย!...ลืมกระทั่งชื่อลูกตัวเองทั้งที่เป็นคนตั้งให้หนูแท้ๆ”
“แบบ...แบบว่ายังไงดี?...พะ...พ่องานยุ่งน่ะหนู...นะๆ...ช่วยบอกชื่อเล่นชื่อจริงของหนูให้...ให้พ่อฟังอีกทีนะ”
“แหม~~...งั้นหนูจะบอกแค่ครั้งเดียวอย่าลืมอีกล่ะ...หนูชื่อริน...ชื่อจริงหยาดวารินทร์...วิษณุมนตรี”
“หยาด...หยาดวารินทร์!!!!...นะ...นี่หนู...”
“แม่ยังชมเลยว่าพ่อตั้งชื่อลูกได้เพราะมากนะจ๊ะรู้มั้ย?”
“มะ...แม่ของหนูชื่อ...หยาดฝน”
“ใช่...ก็แม่ฝนไง...ไปจ้ะพ่อบอล...พารินไปซื้อขนมได้แล้ว...อุ๊ย!!...ต้นกล้วย”
“ทำไมหรือ?”
“ฮี่ๆๆ...เห็นแล้วชักคันตีน”
“?”
“พ่อคอยรินแป๊บนึง”
...เด็กหญิงรินเดินลงข้างทางไปยืนจดๆจ้องๆกับลูบคลำต้นกล้วยพลางถลกขากางเกงสองข้างขึ้น...ผมน่าจะเดาได้ตั้งแต่แรกเห็นว่าเธอละม้ายคล้ายฝนมากไม่ว่าจะรูปร่างหน้าตานิสัยใจคอรวมทั้งลักษณะการพูดจา...หมายความว่าผมกับเธอมีลูกสาวด้วยกัน?...ไม่อยากจะเชื่อ!!!!...
“บาทา...มรณะ!!!”
“!!!!!!!!!”
“ว้า~~...ไม่ล้มอ่ะพ่อบอล!!!”
“ระ...ริน...นี่หนูใช้บาทามรณะเรอะ?”
“ค่ะ...แม่ฝนสอนรินเอง”
“ยะ...ยัยบ้านี่สอนอะไรให้เด็กวะ?...ขา!!...ขาลูกเป็นยังไงมั่งเจ็บตรงไหนมั้ย?”
“ไม่เลยจ้ะ...รินไม่เจ็บสักนิดเลยแต่น่าเสียดายจัง...เตะออกไปตั้งสี่ครั้งนึกว่าจะล้มซะอีก”
“สี่ครั้ง!!!...แค่ชั่วพริบตาเนี่ยหรือ?...พ่อมองไม่ทันเลย”
“ฮื่อ~~...รู้งี้เตะให้ครบแปดทีดีกว่า”
“พะ...พอเถอะลูก...ช่างมันเถอะ...พ่อจะพารินไปซื้อขนมอร่อยๆ”
“เย้ขนม!!”
...พอได้ยินรินก็รีบวิ่งตื้อมาจับมือผมด้วยความดีอกดีใจจนลืมต้นกล้วยนั่นเสียสนิท...เด็กผู้หญิงตัวแค่นี้แต่เรียนรู้ท่าเตะบาทามรณะอันร้ายกาจได้...ผมสมควรจะชมใครระหว่างแม่หรือลูกสาวรบกวนใครช่วยตัดสินที?...
“พ่อบอกว่างานยุ่งแต่ก็ยังจะมาซื้อขนมให้...รินรักพ่อที่สุดในโลกเล้ย!!”
“จ้ะพ่อก็รักลูกมาก...เอ่อ--...พ่ออยากถามอะไรหน่อย”
“อะไรเหรอ?”
“รู้จัก...สุริยะโลหิตมั้ย?”
“สุ...โลหิ”
“อื้อ!”
“...แบบนี้”
“หือ?”
“ใช่หรือเปล่าจ๊ะ?”
“เฮ้ย!?”
“อ๋า!!!...พ่ออย่าไปบอกแม่ฝนเชียวนะเพราะรินถูกห้ามไม่ให้ทำต่อหน้าคนอื่น”
“แต่...แต่นี่พ่อ”
“พ่อก็ไม่เว้นอ่ะ!”
“มันทำง่ายขนาดนี้เชียวเรอะ?...งง...อุ๊บ!?...อู้~~”
“ริน!...มาเล่นซนอยู่นี่เอง”
“แม่ฝนจ๋า!!”
(ทะ...ทำไมเสียงไม่ออก?...เหมือนกับมีใครเอามือมาอุดปากและไหงหนูรินถึงไม่รู้สึกตัวแต่กลับเดินห่างออกไปเรื่อยๆ!!!...ราวกับ...ราวกับว่าเราได้อันตรธานหายไปเฉยๆอย่างไร้ตัวตน)
“แน่ะ!...ตาแดงๆ...ลูกรินใช้สุริยะโลหิตใช่มั้ยเอ่ย?”
“เออะ!!...หนู...หนูเปล่าสักหน่อย”
(ฝน...ผู้หญิงที่หันหลังให้เราคือฝน!?...งั้นเธอก็เป็นแม่ของหนูริน...แต่...แต่ทำไมพวกเขาถึงไม่ได้ยินและมองไม่เห็นเราล่ะทั้งที่เมื่อกี้ยังกุมมือกันอยู่เลย?)
“เห็นๆกันอยู่ยังจะบอกว่าเปล่า?...รู้จักเชื่อฟังแม่ซะมั่งสิ...ปีนี้รินอายุ
7 ขวบจะขึ้นชั้นป.1 แล้วนะ”
(7
ขวบ!!!!...นี่ตกลงมันวันเดือนปีอะไรกัน?)
“เนะแม่ฝนจ๊ะ...เมื่อกี้พ่อบอลบอกจะซื้อขนมให้รินด้วยล่ะเอ้อ!!”
“เห--...พ่อเขาลงไปติดต่องานที่กรุงเทพฯแล้วจะมาที่นี่ได้ยังไงเล่า?”
“จริงๆนา--”
“ฮะๆๆ...เรานี่ชักไปกันใหญ่ละกว่าพ่อจะกลับมาก็มะรืนโน่น!!...ไป...กลับบ้านเถอะจ้ะเดี๋ยวกับข้าวที่แม่ทำจะเย็นหมด”
“ค่า!!”
(อย่าเพิ่งไป!!!...ริน--...ฝน--...ฉัน...พ่อ...พ่ออยู่ตรงนี้!!!!)
“พอได้แล้ว!!”
“!?”)
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน!!!!”
“............................................”
“นะ...นี่เราฝันไปเหรอ?”
“แล้วฝันดีหรือร้ายล่ะ?”
“พี่แคท!!!”
“หยุด!!...ยังคิดจะหนีไปที่ไหนอีก?”
...ใครหยุดก็โง่แล้ว!!!...ผมขึ้นมาเดินเล่นบนเขาก่อนแวะนั่งพักขาในกระท่อมและเผลอหลับไปจนกระทั่งฝันแปลกๆถึงเด็กหญิงในความฝันชื่อ
“หยาดวารินทร์ วิษณุมนตรี” ซึ่งจะว่าดีหรือร้ายนั้นยังไม่รู้แต่คุณ “ป้า”
สุรีย์พรรณในโลกความจริงนี่คือหายนะชัดๆ!!!!...ไม่รู้เจ้าหล่อนมานั่งไขว่ห้างตรงปลายแคร่ไม้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?...
“รู้ตัวสิว่าผิดถึงไม่กล้าสู้หน้าฉัน”
“พี่รู้ความจริงแล้ว?”
“เป็นไข้อีท่าไหนกันเดินขาขัดขาถ่างและแค่เห็นแววตาที่เด็กคนนั้นมองเธอฉันก็รู้อะไรเป็นอะไร...เธอคิดว่าฉันโง่มากนักเรอะ?”
“...............................................”
“มันถึงเวลาที่พี่จะเอาเลือดหัวเธอออกซะที...อย่าหนีนะ!!”
(อยู่ก็ตายสิโว้ย!!!)
“ฉันบอกให้หยุด!”
“ไม่!!”
“ก็บอกให้หยุดไงเล่า!!!”
“ฮึ๊ย~~”
“จะหนีไปไหนพ้น?”
...ใครจะอยู่ให้โดนกระทืบ?...ดูสิดู!?...ขนาดผมโดดออกทางหน้าต่างด้วยความตกใจแม่คุณก็ยังอุตส่าห์กระโดดตามออกมาแล้วกำหมัดขวาแขนแนบลำตัวพลางวิ่งไล่กวดผมอย่างไม่ลดละ!!!...
“จับได้เละแน่!!!”
“ช่วย...ช่วยฟังผมก่อนได้มั้ย?”
“ไม่ฟัง!!”
“โธ่~~”
“บังอาจเจาะไข่แดงน้องสาวฉันแล้วยังจะมาแก้ตัวอะไร?”
“นะ...นั่นเป็นความ...ยินยอมพร้อมใจนะครับ!!”
“ไปน้ำขุ่นๆ!!!”
“ฮะเฮ้ย!?...ว้าก!!”
“หลบเหรอ?”
“ฮึ๊ย~~...ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!”
(เกือบถูกพี่แคทคว้าคอเสื้อได้เพราะวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือจะไปเข้าทางตันเลยจำต้องหันกลับออกมาและหวุดหวิดโดนกำปั้นตั๊นหน้า...โอ๊ะนั่นทางลงไปโยนกทักษิณ!!!...พอจะมีหนทางรอดแล้วเรา~~)
“จะไปทางนั้นแน่ใจหรือ?”
“หา?”
“คงไม่รู้สิว่ามีอะไรรออยู่ข้างล่าง?...นั่นน่ะถึงตายนะจะบอกให้”
“อย่ามาขู่ผมเลย!!!...ทางพี่ก็จะฆ่าผมตายเหมือนกันแหละ”
“.............................................”
“.............................................”
“.............................................”
“?”
...ผมกัดฟันวิ่งลงมาตามทางลูกรังที่ลัดเลาะเขามิหวนกลับจนไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าตามมาจึงค่อยๆหยุด...ให้ตายสิเหนื่อยเป็นบ้าเลย!!!...วิ่งธรรมดายังพอทำเนาแต่นี่คือวิ่ง
“หนีตาย” เพื่อให้รอดพ้นจากเงื้อมมือยมทูตสาวจึงใช้พลังงานมากกว่าปกติ...
“เลิก...เลิกตามแล้วเหรอ?”
“โอ๊ย!!!”
“พี่แคท!?”
“...........................................”
“พี่...พี่เป็นอะไรครับ?”
“ปวด...ปวดท้อง~~”
“ที่โดนอ๋อมกระโดดถีบสิเนี่ย...ทะ...ทำไงดี?”
“ระ...รีบพาฉันไปที่บ้าน”
“ที่บ้าน?”
“ต้อง...ไปเอายาทา”
“ผมพาพี่ไปที่กระท่อมดีกว่าแล้วจะลงไปเอายาที่บ้านขึ้นมาทาให้”
“...ก็ดี”
(ท่าทางพี่แคทจะปวดไม่ใช่น้อยงั้นก็คงทำอะไรเราไม่ได้และอีกอย่างจะปล่อยเจ้าหล่อนให้อยู่ตรงนี้เราก็ใจดำทำไม่ลงหรอก)
“ขี่หลังผมดีกว่า...เกาะหลังเลยครับ”
“............................................”
“อึ๊บ!!!”
“อูย!!”
“ห๊ะ!!...พี่เป็นอะไร?”
“หลัง...หลังเธอโดนท้องฉัน~~”
“แล้วจะทำยังไง?...อ่างั้น--...ผมขออนุญาตอุ้มพี่ไปล่ะกัน”
“.............................................”
“โอ๊วววว~~...หนักฉิบ!”
“เสียมารยาท!!!”
“โอ๊ยๆๆ...นี่ไม่ใช่เวลามาทุบผมนะ!!”
“พี่หนักตรงไหนยะ?...แค่
50 กิโลเอง”
“โห~~...แค่
50 อะไร?...ผมว่าตั้ง 50 มากกว่า”
“ขืนพูดมากเดี๋ยวจะตบปากให้...รีบไป!!”
...ผมช้อนอุ้มพี่แคทในท่าอุ้มเจ้าหญิงเดินกลับขึ้นไปบนยอดเขา...แม้ทางจะไม่มีความลาดชันมากแต่วิ่งลงมาไกลเอาการแล้วยังต้องอุ้มคนด้วย...งานนี้เรียกว่ามีแรงเหลือเท่าไหร่ต้องใส่ให้หมดละแต่ความจริงที่พี่แคทหนัก
50 กิโลกรัมน่ะจะไม่มีปัญหาหรอกถ้าไม่ได้มาอยู่ในสถานการณ์อย่างนี้...
“............................................”
“เหนื่อยหรือไง?”
“อย่า...อย่าชวนคุย...เกิดผมหน้ามืดหงายหลังตกลงไปทั้งคู่ไม่รู้ด้วยนะ”
“หึ!”
“อูย!!...ปวดแขนปวดไหล่...เมื่อไหร่จะถึงเนี่ย?”
“ก็ใครใช้ให้หนีเล่า?”
“ไม่หนีพี่ก็ซัดผมตายน่ะเซ่~~”
“นั่นเพราะเธอทำผิด”
“พี่แคทน่าจะรู้นิสัยฝนดีกว่าใคร”
“เธอก็เหมือนกัน”
...แทบตายเลยผม!!...พอเดินถึงหน้ากระท่อมผมก็ประคองให้พี่แคทยืนเองก่อนจะพาไปเข้านั่งที่แคร่...นี่งานยังไม่เสร็จนะ...ผมต้องลงไปเอายาทาแก้ปวดช้ำที่บ้านแล้วกลับขึ้นมาอีก...บันไดร้อยขั้นขึ้นลงก็สองร้อย...น้องๆวิ่งมาราธอนเชียวละคุณเอ้ย!!!...
“ความจริงน่าจะลงไปไหวนะ”
“ไม่!!...พี่จะอยู่ที่นี่...อย่ามัวพูดมากรีบไปเอายามา”
“พอหายพี่ก็ยังจะต่อยผมอยู่ดีแหละ”
“ก็ไม่แน่หรอก...พี่ชักเบื่อไม่อยากจะออกแรงแล้ว”
(ควรเชื่อได้มั้ยนี่ทั้งที่เมื่อครู่ยังไล่ล่าเราจะเป็นจะตายอยู่เลย?)
“นี่อาจเป็นโอกาสที่เธอจะทำความดีลดโทษหนักกลายเป็นเบา...ไปซะก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”
“...........................................”
“เร็วๆล่ะ...ฉันยังไม่หายปวดท้องเลย”
...พี่แคทยิ้มมุมปากก่อนจะเอนตัวนอนตะแคงหันหลังให้...เธอน่าจะปวดจริงๆเพราะเอามือกุมท้องตลอดเวลา...น้อยครั้งที่จะเห็นญาติสาวผู้พี่คนเก่งโดนเล่นหนักขนาดนี้...แน่มากยัยอ๋อม...
“เจอคุณสุรีย์พรรณหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“อืม--...ฉันมาเอายาทาแก้ปวด...พี่แคทปวดท้องน่ะ”
“ดีจะไปหยิบมาให้เจ้าค่ะ”
“ซี...ฝนล่ะ?”
“ยังหลับอยู่เจ้าค่ะ”
“อ๋อมนี่ยอดจริงๆ...ฉันมีลูกพี่ลูกน้องที่ต่อสู้เก่งทั้งนั้นเลย”
“แต่คุณเอกคเชนทร์ยังมิได้พบกับคุณสุริยาวรรณสินะเจ้าคะ?”
“ยัง...ใครเหรอ?”
“บุตรของคุณอรศินีย์เจ้าค่ะมีอาวุโสเป็นอันดับที่สามรองจากคุณศรเพทายแลคุณสุรีย์พรรณ...เขาเชี่ยวชาญการใช้ดาบอย่างหาตัวจับได้ยากยิ่ง...ฮิๆ...ที่สำคัญสูงเพรียวเท่สมารท์อีกด้วยเจ้าค่ะ”
(สูงเพรียวเท่สมารท์...งั้นก็เป็นผู้ชายน่ะสิ?)
“อือ--...ใช้ดาบซามูไร...ก็เหมือนพี่แคท?”
“หากเป็นเรื่องการใช้ดาบคุณสุริยาวรรณเก่งกว่าคุณสุรีย์พรรณมากเจ้าค่ะ...พูดง่ายๆคือมืออาชีพกับมือสมัครเล่น”
“โอ้โห!?”
“ยาเจ้าค่ะ”
“ขอบใจนะ”
...ในที่สุดผมก็มี
“พี่ชาย” คนหนึ่งไม่ใช่มีแต่พี่สาวน้องสาวเท่านั้น...รู้สึกดีใจระคนโล่งอกเพราะอย่างน้อยผมก็จะไม่
“หัวเดียวกระเทียมลีบ” อีกแล้วน่ะนะ...พี่สุริยาวรรณนี่จะเป็นคนแบบไหนนะอยากเจอเร็วๆจังจะได้ทำความรู้จักกัน...
“มาช้าจริง”
“โอ้โฮ้!!!...อุ้มพี่ขึ้นเขา...เดินขึ้นลงบันไดสองร้อยกว่าขั้น...ผมไม่ใช่คนเหล็กนะ!!”
“...ส่งมา”
“อ่ะ...เหนื่อยชะมัดยาด...รีบๆทาสิครับ”
“ไม่ต้องมาสั่งฉัน!!”
“ที่บอกให้รีบนี่คือผมก็ปวดแข้งปวดขาจนทนไม่ไหวแล้ว...ทาเสร็จก็ขอผมมั่ง...เออพี่แคท”
“?”
“พี่สุริยาวรรณเป็นคนยังไงครับ?”
“อยากรู้จริงรึ?”
“ก็แน่สิครับ...วันนี้ผมจะไปค้างบ้านเขาก็ควรต้องรู้จักไว้มั่ง”
“น้องเอ้นั้น...เขาเป็น...”
“.................................................”
“สุภาพชนที่ตรงกันข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง!!!”
“เฮ้ย!?”
“มานี่!!”
...หญิงสาวผมยาวที่นอนตะแคงกุมท้องจู่ๆก็ลุกพรวดตรงเข้ามาจับตัวผมแล้วกดให้นอนลงบนแคร่โดยไม่มีอาการปวดท้องอะไรสักนิด!?...นี่อย่าบอกนะว่าพี่แคทแสร้งทำเป็นเจ็บเพื่อเข้าใกล้ผมน่ะ?...
“กะ...แกล้งหลอกผมใช่มั้ย?”
“ปวดแค่นี้ไม่ทำให้พี่นอนตัวงอทั้งวันหรอกน่า--...พี่หายเจ็บตั้งแต่บอลให้ขี่หลังแล้ว”
“หนอยแน่ะ!!!...ปล่อย~~”
“อย่าขัดขืน!!...นอนลงไปเฉยๆไม่งั้นเจ็บแน่”
“ฮึ่ม!!...ต้มกันซะเปื่อยเลยนะ--”
“ที่ทำไปนั่นก็เพื่อตัดกำลังเธอไงและทีนี้...เธอที่หมดแรงก็หนีฉันไม่ได้อีกแล้ว”
“นะ...ไหนบอกว่าจะไม่ทำร้ายผม?...โกหกทั้งเพ!!...ได้~~...จะเอายังไงกับผมก็ว่ามา!!!”
“เรามาคุยกันดีๆก่อนและหากพูดกันไม่รู้เรื่อง...เธอจะโดนตอนนั้นนั่นแหละ”
...ญาติสาวผู้พี่คนนี้ร้ายนัก!!!...แกล้งปวดท้องให้ผมย้อนกลับมาและยอมให้อุ้มพาเธอไปนอนพักที่กระท่อมอีกทั้งยังสั่งให้ลงไปเอายาที่บ้านซึ่งทั้งหมดก็เพื่อให้แน่ใจว่าผมจะหมดแรงวิ่งหนีไม่ได้อีก...นับว่าพี่แคทรู้จุดอ่อนของผมที่เป็นคนขี้สงสารต่อเพศตรงข้าม...ช่างน่าโมโหตัวเองเหลือเกินที่ดันหลงกลตื้นๆแบบนี้!!!!...
“อันดับแรก...บอกสิ่งที่เธอรู้มาทั้งหมด...พี่มั่นใจว่าฝนจะต้องบอกเธอแน่”
“แล้วผมจะรู้อะไรล่ะครับ?”
“ก็แผนที่หลอกต้มพี่กับทุกคนจนเปื่อยเข้าไปถึงกระดูกไง!!!”
(พูดยังกะตัวเองเป็นต้มกระดูกหมู!?)
“...คายออกมาซะดีๆ”
.................................................................................................................................
“เย็นนี้พี่อ๋อมจะทำอะไรให้พี่ชายกินมั่ง?”
“ก็เมนูเห็ดป่าที่พี่ภูมิใจ...เห็ดเสียบไม้ปิ้ง,ต้มยำเห็ดและเห็ดลวกจิ้ม...บอลจะต้องชอบแน่ๆ”
“อยากให้ถึงเวลาเร็วๆจัง...ฮุ!?...แม่มา!!”
“...เฉยๆไว้”
“เอ--...รู้สึกฟืนจะหมด...ป้อมไปช่วยพี่ขนซิ”
“ค่ะพี่”
“อ๊า~~...จะหนีไปไหนๆ”
“ฉัน...จะหนีแม่ทำไมล่ะ?”
“เพราะกลัวจะโดนดุน่ะซี่!”
“แม่พูดอะไรหนูไม่รู้เรื่อง”
“ลูกป้อม...แน่ใจนะ?”
“...คือ”
“จะบอกมาดีๆหรือรอให้แม่รู้เอาเอง?...ถ้าอย่างหลังแม่จะลงโทษและไม่ช่วยเหลืออะไรให้ด้วย”
“พี่อ๋อม...ที่เราพลาดน่ะหนูว่าบอกแม่เถอะ”
“บ้า!!...จะให้บอกว่าโดนตัดหน้าไปก่อนงั้นเรอะ?”
“ชะ...ชิงตัดหน้า!?...นี่ตกลงมันเป็นจริงรึเนี่ย?”
“ก็...”
“นะ...น่าเจ็บใจนัก!!!...ฮึ๊ย~~...ลูกอ๋อม!!”
“อย่ามองตาเขียวแบบนั้นสิโธ้~~...จะไปยากอะไรแค่ตีเสมอซะก็สิ้นเรื่อง”
“ตีเสมอ?...พี่หมายความว่า...”
“พวกเราจะตีตื้นหยาดฝนก็ต่อเมื่อได้มีอะไรกับบอลแล้ว...ตั้งแต่หกโมงเย็นจนถึงสี่ทุ่มนั่นคือโอกาสทอง”
“แต่มันไม่ง่ายนะ...ลูกจะทำยังไง?”
“งานนี้แม่ต้องช่วยพวกเราไม่งั้นไม่สำเร็จแน่”
“มีแผนอะไร?”
“คืองี้...”
“...........................................”
“...........................................”
“ได้!...แม่จะทำตามที่ลูกอ๋อมบอก...ครั้งนี้ต้องเอาคืนซะมั่ง...หนอย!!...น้าเรานี่ทำแสบจริงๆ”
“ถึงตอนนั้นพี่ฝนรู้เข้าคงเต้นเป็นลิงชัวร์”
“หึ!!...ก็ใครใช้ให้มันเล่นขี้โกงก่อนเล่า?”
“ตื่นเต้นจังเลย~~...คืนนี้แล้วสินะที่หนูกับพี่ชายจะได้...ว้ายเขินอ่ะ!!!”
“เก็บอาการหน่อย--”
“พี่อ๋อมก็หน้าแดงเหมือนกันนิ?”
“ปละ...เปล่านะ!!!”
“ฮิๆๆๆ...เห็นอยู่ทนโท่...เนอะแม่?”
“ทั้งคู่อย่าเพิ่งดีใจกันไปเลย...นี่มันแค่เริ่มต้นเท่านั้นยังไม่เป็นรูปเป็นร่างอะไรสักอย่าง”
“............................................”
.....................................................................................................................................
“ท่านพี่ศรมรกตกับหลานป้อมมิได้มาด้วยกันหรือ?”
“อ๋อ!!...มีธุระด่วนน่ะ”
“น้ารู้มาว่าหลานอ๋อมจะทำอาหารให้หลานเอกคเชนทร์ทานบนยอดเขา”
“ใช่...พอใกล้สี่ทุ่มฉันก็จะพาบอลมาส่ง...ว่าแต่น้านีย์...ฉันเห็นเจ้าเอ้สั่งคนรับใช้ออกไปซื้อของกลับมาเยอะแยะเลย”
“ก็เพื่อต้อนรับหลานเอกคเชนทร์อย่างไรเล่า”
“หวังว่าเจ้าบ้านั่นคงจะไม่คิดทำอะไรแผลงๆนะ?”
“แผลงๆที่ว่านี่คืออะไร?”
“จะไปรู้เรอะแต่ถ้าบอลเจอเรื่องยุ่งยากใจรับรองพวกฉันไม่อยู่เฉยแน่!!”
“อย่าได้กังวลเกินเหตุไปเลย...น้ากับลูกเอ้ให้สัญญาว่าหลานเอกคเชนทร์จะได้รับความสะดวกสบายที่สุด”
“...............................................”
“แววตานั่นราวกับจะมิเชื่อใจน้า...แย่จัง”
“เฮ้ยพอๆ!!...เลิกใช้วิธีแกล้งบ่อน้ำตาตื้นซะทีฉันไม่หลงกลซ้ำซากหรอกนะจะบอก...อึ๊!!!”
“หาได้เป็นอย่างนั้นดอกจ้ะหลานรักผู้อ่อนหัด”
“ยัยน้าบ้าคลายจุดให้ฉันเดี๋ยวนี้!!...เล่นทีเผลออีกแล้วนะปัทโธ่โว้ย~~”
“...ตอบมาซิ”
“อะไรเล่า?”
“ว่าจะยอมรับโทษที่ฝ่าฝืนคำสั่งของน้าหรือไม่?”
“ป่านนี้ไม่ต้องมัวพูดมากอีกแล้ว!!”
“เช่นนั้นก็...”
“อุ!!”
“น้าจะรอให้หลานทั้งสี่มาพร้อมหน้ากันวันพรุ่งนี้”
“เล่นทีเผลอสกัดจุดคนอื่นแล้วก็คลายให้เฉยๆ...ไม่สมกับเป็นอดีตมือสังหารในโลกมืดที่ทำงานสำเร็จทุกครั้งแต่ไม่เคยรับค่าตอบแทนสักแดงเดียวโดยถือว่าเป็นการกวาดล้างความชั่ว”
“...นั่นมันผ่านมานานมากแล้ว...มิควรค่าแก่การกล่าวถึง”
“เฮ่ๆๆ...ฉันชื่นชมทัศนคติของน้ามากนะ...ไม่รับจ้างฆ่าคนดีมีคุณธรรมและเผลอๆคนที่มาจ้างจะโดนซะเองด้วยเพราะใครที่อยากให้คนดีๆตายย่อมต้องเป็นคนเลว”
“หลานอ๋อมอย่าได้มาชื่นชมทัศนคติหรืออะไรเพราะน้าเป็นเพียงฆาตกรมิใช่ผู้ผดุงความยุติธรรม”
“แต่คนที่น้าฆ่าไปทั้งหมดน่ะคือคนชั่วคนเลว...พวกนี้ตายๆไปซะแผ่นดินมีแต่จะสูงขึ้นชาวบ้านก็สรรเสริญ”
“สรรเสริญ...เด็กน้อยอย่างเธอจะเข้าใจอะไรอย่างนั้นหรือ?...การฆ่าคืออาชญากรรมแลเป็นตราบาปที่จะติดตัวไปตลอดชีวิต...ครั้งหน้าจงอย่าได้กล่าววาจาเช่นนี้ออกมามิว่าจะอยู่ต่อหน้าน้าหรือใครคนอื่น”
“โธ่!...ฉันน่ะคิดมานานแล้วว่าการกระทำของน้ามันก็ขัดแย้งในตัวเองอยู่”
“?”
“น้าไม่ชอบให้ใครมาล่วงรู้อดีตแต่ทำไมถึงสอนวิชาให้พวกเราล่ะ?...อัญเชิญยมทูตกับบาทามรณะที่แรกเริ่มเป็นแค่ท่าต่อยเตะธรรมดาแต่น้าคือคนที่คิดค้นดัดแปลงจนมันกลายเป็นกระบวนท่าอันน่ากลัวและไหนจะดาบเขี้ยวพยัคฆ์ที่ปล่อยให้ฉันเรียนรู้ฝึกฝนจนสำเร็จซึ่งน้าก็รู้ดีที่สุดว่ามันสามารถทำร้ายคนถึงแก่ชีวิตได้...นี่ยังไม่รวมวิชาซัดเข็มของป้อมนะ”
“...น้าก็แค่...เสียดายพรสวรรค์ของพวกเธอเท่านั้น”
“โฮ่!?”
“ทว่าน้ามิต้องการให้หลานๆทุกคนเข้าสู่เส้นทางมือเปื้อนเลือดแลหากเป็นไปได้ก็มิสมควรจะเจริญรอยตาม”
“...น้าจะไม่บอกบอลสินะ?”
“ต่อไปนี้จะหาได้มีคำว่ามือสังหารหลุดออกมาอีกไม่...ใครที่ฝ่าฝืนคำสั่งก็จงรอรับผลที่จะตามมาให้ดีเถิด...น้าต้องการจะเป็นแม่ที่อบอุ่นของลูกแลเป็นน้าหรืออาที่ดีของหลานๆมิใช่มือสังหารเลือดเย็น”
“หึ!...ถึงจะวางมือมานานแต่ฉันว่าสัญชาตญาณนักฆ่าของน้ายังเต็มเปี่ยมอยู่เพราะมันปรากฏอยู่บนใบหน้าชัดเจนมากเลย”
“...ล้ำเส้นอีกแล้ว...นางพญาเสือตัวจ้อย”
“ฉะ...ฉันเพิ่งนึกได้ว่ามีธุระด่วน...ไปก่อนล่ะ...อ้อ!!...ต่อให้น้าเป็นมือสังหารหรือโฉดชั่วเลวทรามมากแค่ไหนก็ช่างฉันไม่สนเพราะน้าคือฮีโร่ของฉัน”
“...............................................”
“ท่านแม่...กระผมสั่งให้ทุกคนเตรียมทุกอย่างพร้อมเกือบหมดแล้วขอรับ?
“แล้วแม่ต้องทำเช่นไรบ้าง?”
“ความจริงท่านแม่อยู่เฉยๆก็ได้นะขอรับ”
“มิเป็นไรดอก...ดูท่าทางน่าสนุกดีแลแม่ก็อยากเห็นด้วยตาตนเองเช่นกันว่าหลานชายคนนี้จะเป็นดังที่เขาร่ำลือกันจริงหรือไม่?...นิดช่วยไปตามหลานเอกคเชนทร์ให้มาที่โยนกประจิมที”
“เจ้าค่ะ”
...................................................................................................................................................
“นี่แหละครับแผนของฝนที่ผมรู้”
“.........................................”
“พี่แคท”
“...ก็ไม่ห่างไกลจากที่ฉันคิดไว้เท่าไหร่...นี่!!!...ฉันสั่งให้เธอไปได้แล้วงั้นเรอะ?”
“อย่าทำอะไรผมเลยนะครับ...ผมรู้ว่ามันผิดแต่ฝน...ไม่!!...ถ้าผิดก็ขอให้เป็นผมคนเดียวเถอะ”
“ไม่ต้องพูดให้ดูดีเลยผิดทั้งคู่นั่นแหละ!!...ไม่มีสมองทำอะไรตามใจตัวเอง...หวังแค่ผลตรงหน้าไม่คำนึงถึงระยะยาว...แย่ที่สุด!!!”
...พี่แคทตำหนิผมอย่างรุนแรงเป็นชุดๆขณะที่ก็กำหมัดแน่นจนแขนสั่น...เชื่อว่าเธอคงพยายามอดกลั้นอารมณ์เต็มที่ซึ่งก็ไม่รู้ว่ากำลังโกรธใครบ้าง?...ผม,ฝน,อานิภาหรืออาจจะพลอยโกรธตัวเองด้วยที่พลาดเสียรู้...
“ไหนๆเรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้ว...ดุด่าไปก็ไร้ประโยชน์...บอลจะทำยังไงต่อไป?”
“ในฐานะผู้ชาย...ผมขอแสดงความรับผิดชอบ”
“รับผิดชอบ...ทั้งที่มีคนรักอยู่แล้วเนี่ยนะ?”
“แล้วจะให้ทำยังไงได้ครับ?...ถ้าผมไม่ยืดอกรับผิดพี่ก็คงจะฆ่าผม”
“...ฉันยังไม่เลือดเย็นเท่าน้องม่อน”
“หา!!!”
(อย่าบอกว่าพี่ม่อนเคย...)
“แค่เปรียบเทียบเฉยๆ”
(ตกลงเอาไงแน่?)
“แต่หากสมมติว่าเธอไปล่วงเกินพี่เซคหรือคุณป้าอันนี้ก็แน่นอนที่สุดเลยว่าน้องม่อนจะฆ่าเธอทันทีโดยไม่รับฟังหรือพูดคุยใดๆทั้งสิ้น”
“พี่...คงจะขู่ผมเล่นๆใช่มั้ย?”
“ไม่ได้ขู่!!...อดีตมันเคยเกิดขึ้นแล้ว...ศัตรูถูกตัดลิ้นและเส้นเอ็นข้อมือแขนขาเท้า...ทรมานยิ่งกว่าตายซะอีก”
“เขา...เขาทำอะไร?”
“...วางแผนจับคุณป้าไปเรียกค่าไถ่แต่ลงมือไม่สำเร็จ”
“ขนาดไม่สำเร็จยังโดน...”
(พูดไม่ออก...แล้วแบบนี้เราจะเหลือสภาพเรอะ?)
“เอ้าว่าไง?...มีคนรักแล้วแต่ยังมายุ่งกับฝน...จะรับผิดชอบด้วยการเพิ่มเมียมาอยู่ด้วยอีกคนงั้นรึ?”
“ผม...”
“?”
“ผม...ผมปฏิเสธไมตรีที่ฝนยื่นมาให้ไม่ได้”
“แล้วจะเอาน้องสาวของฉันไปไว้ที่ไหนแล้วพี่กุนกับสา?...เธอจะทำยังไง?”
“ก็บอกแล้วว่าผมบอกปัดไม่ได้!!...ต่อให้ย้อนเวลากลับไปผมก็จะทำแบบเดิม”
“ฟังไว้ให้ดีนะบอล...พี่ไม่มีทางยอมให้ฝนต้องไปกินน้ำใต้ศอกใครหรือเป็นได้แค่ของว่างชั่วครั้งชั่วคราวเด็ดขาด!!!!”
“นี่พี่หมายความว่า...จะให้ผมเลิกกับกุนและสา?”
“บอลจะต้องไปสารภาพความจริงทั้งหมด”
“แบบนั้นกุนกับสาก็อาจทนไม่ได้...ไม่สิ...ต้องรับไม่ได้แน่ๆครับ!!!...เลิก...เลิกกันล้านเปอร์เซ็นต์”
“..............................................”
“..............................................”
...พี่แคทสีหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนักและก็พูดออกมาซึ่งผมได้ยินถึงกับอ้าปากตาค้างเพราะคาดไม่ถึงว่าเธอจะพูดเช่นนี้ได้แต่ผมเชื่อว่าเจ้าหล่อนก็คงตัดสินใจด้วยความยากลำบากมากเช่นกัน...
“พี่จะไม่ยุ่งให้ลำบากใจตัวเองเลยถ้ามันไม่เกี่ยวกับน้องสาวแท้ๆแต่...ใน...ในเมื่อมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้...จงเลือกเถอะ”
“เลือก?”
“ถ้าบอลเลือกพี่กุนกับสาก็จะต้องตัดความสัมพันธ์กับฝนอย่างเด็ดขาด...เลิกยุ่งเกี่ยวกันซะและห้ามข้องแวะใดๆอีก”
(แต่เราว่าฝนไม่ยอมแน่นอน!!!!)
“แต่หากบอลเลือกจะอยู่เคียงข้างฝนก็ต้องบอกเลิกกับพี่กุนและสาเพียงสถานเดียว”
“พี่แคท!!!...พี่เคารพกุนมากไม่ใช่หรอกเหรอ?”
“...แม้จะเคารพรักมากแต่ยังไงฉันก็ต้องใส่ใจและให้ความสำคัญกับน้องสาวร่วมสายเลือดยิ่งกว่า...อีกอย่างฉันบอกชัดเจนแล้วใช่มั้ยว่าฝนจะไปเป็นเมียน้อยหรือเป็นแค่ของเล่นของใครไม่ได้เพราะนั่นคือความสุขที่น้องสาวคนสำคัญของฉันสมควรได้รับ?”
“..............................................”
“นี่ก็คือเหตุผลที่พี่เปลี่ยนใจไม่ลงมือทั้งที่อยากกระทืบเธอจมดินเพื่อให้สาสมกับความแค้น...ฮึ!!...พี่มีเรื่องพูดเพียงเท่านี้”
...พี่แคทพูดจบก็ปาหลอดยาทาแก้ปวดใส่ผมแล้วเดินออกจากกระท่อมด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว...ญาติสาวผู้พี่ต้องการให้ผมเลือกระหว่างกุนกับสาและฝน...หนทางนี้ไม่มีวิธีแก้ไขแล้วจริงน่ะหรือ?...ไม่น่า--...มันต้องมีช่องเหลือให้หายใจบ้างเซ่!!!...ผมตามออกมาข้างนอกก็เห็นหนูนิดยืนคุยกับพี่แคทอยู่และจากนั้นเธอเดินมาหาพลางก้มหัวให้อย่างนอบน้อม...
“นายหญิงอรศินีย์ขอเชิญคุณเอกคเชนทร์ไปที่หมู่บ้านโยนกประจิมเจ้าค่ะ”
“ผมน่ะเหรอ?”
“...ฉันจะไปด้วยล่ะกัน...อยากเจอเอ้พอดี...มีแต่เขาเท่านั้นที่อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสบายใจไม่โมโหจนอยากชกหน้าใครบางคน”
..................................................................................................................................................
“น้องสาวฉันเป็นคนฉลาดแท้ๆแต่ก็ยังหลงเชื่อลมปากกับคารมของเธอ...ความรักนี่มันเปลี่ยนคนได้จริงๆ”
“.............................................”
“พี่อยากจะฆ่าเธอให้ตายวันละพันๆครั้ง...น่าจะปล่อยให้ลูกเหล็กมันฝังเข้าไปกระโหลกซะให้รู้แล้วรู้รอด...ไม่ควรช่วยเลย!!!”
“นี่ใจจริงพี่แคทจะปล่อยให้ผมตายงั้นเรอะ?”
“แล้วฉันปล่อยรึ?”
“ก็...ไม่”
“ฮึ!!”
...นอกจากจะค่อนขอดแล้วระหว่างทางที่เดินไปโยนกประจิมพี่แคทก็คอยชำเลืองมองผมพลางกำหมัดทั้งสองข้างแน่น...หญิงสาวอดกลั้นอารมณ์เต็มกลั่นจนคิ้วกระตุกกับขบฟัน...ผมชักอยากจะมีกระบวนท่าไว้ต้านรับหมัดยมทูตอย่างอ๋อมเมื่อสักครู่ใหญ่นี้เหลือเกินละ!!!...
(ก็ว่าไปนั่น...เรามันไร้พรสวรรค์สิ้นดี)
“...ฉันจะกล้ามองหน้าพี่กุนกับน้องสาได้ยังไง?”
“งั้นก็อย่าเพิ่งบอกได้มั้ยครับ?”
“ได้!!...พี่จะน็อคเธอกลางอากาศซะตรงนี้และเดี๋ยวนี้เลย!!!”
“.............................................”
“คนที่ลำบากใจไม่ใช่เฉพาะบอลแต่เป็นเราทั้งหมด”
“...ผมรู้”
“ฝนกับสาเป็นเพื่อนสนิทกันแล้วจู่ๆก็มารู้ความจริงว่ามีแฟนคนเดียวกัน...ความรู้สึกมันจะเลวร้ายมากขนาดไหนแล้วยังมีญาติผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายอีก?...เสียผู้เสียคนมองหน้าไม่ติดกันหมดก็คราวนี้แหละให้ตายสิ!!!”
“พี่เบาๆหน่อยเดี๋ยวน้องนิดได้ยิน”
“ทีงี้ทำเป็นอายกลัวใครจะรู้...หมั่นไส้นัก!!”
“ไม่ใช่--...แค่ไม่อยากกะโตกกะตากไป”
...และแล้วอีกชั่วอึดใจเราสามคนก็เดินมาถึงริมบึงน้ำขนาดใหญ่...น้องนิดบอกให้ผมกับพี่แคทรออยู่ที่ศาลาริมน้ำนี่ก่อนโดยบอกว่าจะไปเรียนให้นายหญิงอรศินีย์หรือก็คือคุณอาคนสุดท้องของผมรับทราบ...
(เราไม่อยากจะอยู่ตามลำพังกับพี่แคทเวลานี้จริงๆ...กลัวโดนจับกดน้ำชะมัด!!)
“บึงนี่กว้างนะ”
“คะ...ครับ”
“และก็ลึกด้วย”
(อูย~~...เอาแล้วไง!!)
“กำลังคิดว่าฉันจะจับเธอกดน้ำให้ตายสินะ?”
(เฮือก!?)
“วิธีนี้เข้าท่าแต่ศพจะน่าเกลียดมาก”
“ผม...ผมขอไปเดินเล่น”
“เดี๋ยว!!”
“ฮือ~~”
“นั่ง...ลงดีๆ”
...พี่แคทเขยิบมานั่งติดผมแล้วก็มองโดยไม่พูดอะไรเลย...บรรยากาศน่าขนลุกที่สุดเพราะผมเกรงว่าเธอจะนึกบ้าระห่ำก่อเหตุอันคาดไม่ถึง!?...คุณอาอรศินีย์ช่วยมาให้ไวๆทีเถอะได้โปรด~~...
“............................................”
“พี่...กำลังคิดอะไรอยู่?”
“...อยากรู้?”
“............................................”
“กำลังคิดว่า...ควรจะทำยังไงดีเพื่อให้เธอหายไปจากโลกนี้ซะ”
(หวา~~...พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วย!!!)
“คนหนึ่งคือผู้มีพระคุณอีกคนก็เป็นน้องสาวแท้ๆ...รู้มั้ยว่าพี่ตัดสินใจยากลำบากเหลือเกิน?...บอลเข้าใจความรู้สึกนี้บ้างหรือเปล่า?”
“.............................................”
“เข้าใจหรือเปล่า?”
“ครับ!!...เข้าใจครับ!!!”
“หึ!...เข้าใจ...รู้...แต่ก็ยังจะทำได้ลงคอ...ไอ้ผู้ชายไร้หัวใจ!!!!”
“ผะ...ผมเหรอไร้หัวใจ?”
“ใช่!!...เธอน่ะไม่เคยรักใครเลยเพราะถ้าเธอมีความรักจริงก็สมควรจะหยุดอยู่แค่พี่กุนคนเดียวถูกต้องมั้ย?”
“ไม่จริง!!!...ก็ผมรักกุนไง”
“ยังจะเถียงอีก!!!...รักพี่กุนแล้วทำไมไม่เอาใจใส่และซื่อสัตย์ต่อเธอเพียงคนเดียว?...น้องสาคืออะไร?...น้องอ้อยคืออะไร?...บุศคืออะไร?...นันกับแก้วคืออะไร?...รวมทั้งบรรดาผู้หญิงที่ไม่ได้พูดถึงคืออะไรและล่าสุดก็ฝน...นั่นมันหมายความว่าอะไรบอกมาซิ?...คำมั่นสัญญากับแหวนที่สวมนิ้วนางข้างซ้ายของพี่กุนนั่นมันเป็นเพียงคำพูดพล่อยๆกับวัตถุอันไร้ค่าอย่างงั้นหรือ?”
“................................................”
“ตอบไม่ได้สิ?...งั้นก็จงยอมรับซะว่าเธอคือผู้ชายไร้หัวใจที่ไม่เคยมีความรักให้ใครอย่างแท้จริง...เธอต้องการแค่เล่นสนุกกับเรือนร่างของผู้หญิงที่ตนพึงใจปรารถนาพอเบื่อก็ผละไปหาคนใหม่...หาไปเรื่อยๆไม่รู้จักจบจักสิ้น!!!...ฉันสงสารผู้หญิงทุกคนที่มอบใจให้กับเธอเพราะมันช่างไร้ค่าสิ้นดี!!!!”
“...พี่แคท...พี่ผิดแล้ว”
“อะไรนะ?”
“ผมไม่ใช่คนไร้หัวใจแต่แค่ไม่แน่ใจตัวเองต่างหาก”
“น่าหัวเราะซะจริงหรืออยากจะขายผ้าเอาหน้ารอดแก้ตัวว่า...เธอมีผู้หญิงที่รักอยู่?”
“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะครับ?”
“งั้นเธอคนนั้นเป็นใครกัน?”
“ผม...ผมพูดไม่ได้”
“ทำไมพูดไม่ได้?”
“เพราะผมก็ยัง...ไม่ค่อยแน่ใจ...ไม่แน่ใจว่าเธอคนนั้นจะใช่จริงหรือเปล่า?”
“ฮึ!!...พูดไม่ได้ก็คือไม่มีอยู่จริงนั่นแหละ...ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่ตัวตนปลอมๆที่เธอสร้างขึ้นเพื่อหลีกหนีไม่ยอมรับความจริงว่าเธอคือผู้ชายไร้หัวใจ”
“ไม่ใช่...ไม่ใช่ครับ!!!”
“พอซะทีเถอะ...พี่เบื่อจะฟังคำแก้ตัวของผู้ชายปลิ้นปล่อนหลอกลวงอย่างเธอเต็มทนแล้ว!!!”
“โธ่พี่แคท~~”
“เลิกเซ้าซี้ฉัน...”
“!!!”
“คุณน้า”
...นี่น่ะเหรออาอรศินีย์น้องสาวฝาแฝดของอาอรนิภา?...เส้นผมกับคิ้วสีขาวอันแปลกประหลาดกว่าคนทั่วไปนั่นแม้เห็นแค่ครั้งเดียวก็ไม่น่าจะลืมได้ด้วยประการทั้งปวงนะแต่ตัวผมกลับจำเรื่องราวของเธอในอดีตตอนยังเล็กไม่ค่อยได้นัก...
“คะ...คุณคือ...อานีย์เหรอครับ?”
“มิได้พบกันเสียนานนะจ๊ะ...หลานช่างรูปงามเหมือนท่านพี่เอกภพเมื่อครั้งยังหนุ่มมิผิดเพี้ยน”
“คุณน้าอย่าไปชมผู้ชายคนนี้ให้มากเลยค่ะ...แค่นี้ก็เหลิงได้ใจจะแย่แล้ว”
“นี่หลานแคทไปเคืองโกรธใครมาหรือจ๊ะ?”
“...คนแถวๆนี้แหละค่ะ”
“หากหมายถึงหลานเอกคเชนทร์ก็ขอให้เห็นแก่น้าสักครั้งยับยั้งอารมณ์ไว้เสียก่อนเถิด...ที่ต่อตีกับนางพญาเสือนั้นมิได้ช่วยบรรเทาบ้างเลยหรือ?”
“หนูไม่กล้าหรอกค่ะ...เอ้อยู่ไหนคะ?”
“ในบ้าน...กำลังจัดเตรียมห้องให้หลานเอกคเชนทร์”
“ความจริงหมอนี่สมควรจะนอนตากยุงข้างนอกบ้านที่สุดค่ะ...ฮึ!!!”
...พูดจบพี่แคทก็สะบัดเส้นผมเชิดหน้าเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่มองผมแม้จะด้วยหางตาทว่าไม่ลืมก้มหัวนิดหนึ่งให้อานีย์...ผมก็ไม่รู้ว่าญาติสาวผู้พี่จะหายเคืองและอารมณ์เย็นลงตอนไหนแต่คงไม่ใช่เร็วๆนี้แน่เพราะข้อหาล่าสุดของผมนั้นช่างอุฉกรรจ์นัก...
“นายหญิงอรศินีย์เจ้าคะ...คุณเอ้สั่งไว้ว่าคืนนี้คุณเอกคเชนทร์จะต้องนอนในห้องริมสระน้ำเจ้าค่ะ”
“แล้วห้องเดิมเล่า?”
“คือ...ห้องที่จัดเตรียมไว้ตอนแรกเกิดมีปัญหา...คุณเอ้จึงสั่งให้เปลี่ยนเจ้าค่ะ”
“...งั้นหรือ?...อย่างไรก็ไปจัดการเสียให้เรียบร้อยล่ะกัน”
“แลสองคนทางนี้คือ...”
“มิเป็นไรฉันจะแนะนำให้เอง...นิดมีอะไรก็ไปทำเถิด”
“เจ้าค่ะ”
(สาวรับใช้ในบ้านนี้แปลกกว่าที่บ้านเราคือจะไม่ใส่เสื้อแต่ใช่วิธีเอาผ้าพันอกแบบของพวกนางกำนัลที่เห็นในหนัง...นับว่ายังรักษาประเพณีดั้งเดิมไว้แต่ถ้าออกไปเดินในตัวเมืองต้องโดนมองแปลกๆแน่)
“มะ...มีอะไรหรือครับ?”
“หลานเอกคเชนทร์ยิ้มเหมือนรัญภรณ์มาก”
“จริงหรือครับ?”
“จ้ะ”
...ในเมื่อเป็นฝาแฝดกับอานิภาก็ไร้ซึ่งข้อสงสัยในความสวย...อาอรศินีย์นั้นก็มีใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยเหมือนพี่สาวและรูปร่างทรวดทรงจนไปถึงความสูงก็ได้สัดส่วนไม่แตกต่างกันแต่ใครที่พูดว่าฝาแฝดจะต้องมีอะไรเหมือนๆกันน่ะผมว่าไม่ใช่โดยสิ้นเชิงในกรณีของอาทั้งสองคนนี้เพราะหนึ่งเส้นผม...อานิภาผมดำและไว้สั้นแต่อาศินีย์ผมกลับมีสีขาวปลอดและไว้ยาวมากๆคือหากไม่รวบมัดหางม้าก็น่าที่ปลายผมจะยาวเกือบถึงข้อเท้าทีเดียว...
“ผมของอานี่ขาวตั้งแต่เกิดเลยเหรอครับ?”
“จำมิได้หรือ?”
“...ครับ”
“เป็นตั้งแต่เกิดจ้ะ”
“อย่างนี้ไม่น่าจะมีใครเหมือนแล้วนะครับเนี่ย...โอ๊ะ!?”
“สิบปีที่มิพานพบ...อาคิดถึงหลานมากเหลือเกิน...ท่านพี่มักจะกล่าวถึงหลานเอกคเชนทร์ให้อาฟังเสมอเลย”
“ท่านพี่?”
(จู่ๆก็เข้าสวมกอดโดยเราไม่ทันตั้งตัวสักนิด!!...สมแล้วที่เป็นอาจารย์สอนศิลปะการต่อสู้ของพี่ๆน้องๆเรา)
“ก็อาอรนิภาของหลานอย่างไรเล่า”
“อ๋อ~~”
“คงจะจำอามิค่อยได้ล่ะสิ?...แต่จะว่าไปสมัยเด็กเราก็มิได้พบหน้ากันบ่อยเท่าใดนักทั้งที่หาได้อยู่ห่างกันแท้ๆสาเหตุอาจเป็นเพราะอาต้องออกไปทำงานข้างนอกบ่อยๆ”
...และข้อสองนี่แหละที่สำคัญคือนิสัย...อานิภาก็อย่างที่รู้กันดีอยู่แล้วว่าเป็นยังไงส่วนอาศินีย์จะพูดจาเรียบร้อยชัดถ้อยชัดคำและดูเป็นคนใจเย็นสุขุมนุ่มลึกซึ่งบางทีพี่แคทอาจติดนิสัยนี้มาจากเธอบ้างก็ได้...
“หลานเอกคเชนทร์จ๊ะ”
“เรียกบอลก็ได้ครับ”
“มันชินปากไปแล้ว...สองคนนี้จะมาเป็นบ่าวรับใช้ให้หลานเอกคเชนทร์ตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่...หากต้องการสิ่งใดก็จงบอกพวกนางได้มิต้องเกรงใจ”
“หะ...หา?”
(ผู้หญิงหน้าตาหมดจดอิ่มเอิบเนี่ยเหรอ?...เฮ้ย!!!...ไม่ดีแน่ๆ)
“มิเฉพาะเด็กทั้งสองนี้แต่รวมไปถึงทุกคนในบ้านที่จะให้เกียรติแลเคารพหลานเอกคเชนทร์อย่างสูงเพราะนับเนื่องเป็นวิษณุมนตรีผู้หนึ่ง”
“เอ่อ--...อาครับ”
“?”
“ขอเป็นผู้ชายได้ไหมครับ?”
“ทำไม?”
“คือไม่อยากให้พี่แคทเขม่นผมมากไปกว่านี้ครับ”
“เหตุใดหลานแคทจึงโมโหหรือ?”
“อ่า--...ยังไงดีล่ะ...อานีย์คงจะรู้เรื่องของผมมาบ้างแล้วใช่มั้ยครับ?”
“จ้ะ...หลานเอกคเชนทร์ถอดแบบมาจากท่านพี่เอกภพในวัยหนุ่มแลอาจนับรวมท่านพ่อ...ท่านปู่ของหลานด้วย”
“ผมยอมรับกับอานีย์ตรงๆเลยว่าผมมีนิสัยเสียเรื่องผู้หญิงที่แก้ไม่หายง่ายๆแล้วถ้าอายังจะให้สาวสองคนนี่มาอยู่ใกล้อีก...ผมเกรงว่า...มันจะไม่เหมาะกับไม่พ้นถูกคนนินทาแล้วลำพังตัวผมไม่เท่า...”
“เห็นทีจะมิได้ดอกหลานรัก”
“เอ๋?”
“เนื่องเพราะที่บ้านนี้หาได้มีบ่าวรับใช้บุรุษเพศแม้สักคนไม่...เสียใจด้วยนะจ๊ะที่อามิอาจปฏิบัติตามได้”
(เออะ!?)
.......................................................................................................................................................
“เธอคิดจะทำอะไรกันแน่?”
“แม้กระผมมิพูดแต่ท่านพี่สุรีย์พรรณก็น่าจะเดาออกนะขอรับ”
“งั้นให้พี่จัดการแทนได้มั้ย?...รับรองได้เลยว่า...นี่เอ้!!...มันใช่เวลานี้เหรอ?”
“เวลาเช่นนี้แหละขอรับที่เหมาะสมนัก...กระผมจะช่วยให้ท่านพี่สุรีย์พรรณผู้งดงามสงบลงเอง”
“บ้าสิ~~...กลางวันแสกๆ...นับวันเธอนี่ก็ชักจะร้ายไม่ต่างจากบอลนะหึ!”
“ผิดแล้ว--...กระผมหาได้เจ้าชู้หรือมีอิสตรีอื่นมากมายดังน้องเอกคเชนทร์ไม่...ในใจของกระผมมีเพียงท่านพี่สุรีย์พรรณ...อุ๊บ!!”
“แล้วเอาน้องนิดไปไว้ที่ไหนมิทราบยะ?”
“ฮะๆๆ...เห็นไหมขอรับ?...แค่ได้สนทนากับกระผมเท่านั้นท่านพี่สุรีย์พรรณก็มีรอยยิ้มแล้ว”
“...อยู่กับเอ้แล้วพี่รู้สึกสบายใจและก็ผ่อนคลายจริงๆนั่นแหละนะ”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณมิต้องออกแรงให้ลำบากดอก...ให้เป็นหน้าที่ของกระผมเถิด”
“...ก็ได้จ้ะ...งั้นพี่จะรอดู”
“เช่นนั้นขอมัดจำสักจูบนึงก่อนขอรับ”
“เกี่ยวกันหรือไงยะเธอนี่?...เผลอเป็นไม่ได้ต้องวกมาเรื่องนี้สิน่า!!”
“โอ๊ยๆๆ...แก้มกระผม~~”
“รีบๆทำงานให้เสร็จไป!”
“ขอรับ~~”
.........................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...
“อย่าไม่ต้องๆๆ!!!...เสื้อผ้าตัวเองฉันถอดได้...พวกเธอช่วยออกไปก่อน”
“มิได้ดอกเจ้าค่ะ...หน้าที่ของเราสองคนคือปรนนิบัติคุณชายหกหาไม่เช่นนั้นนายหญิงจะต้องตำหนิเป็นแน่”
“เอาเหอะน่ะ!!...พวกเธอออกจากห้องไปยืนรอที่หน้าประตู...อาบน้ำเสร็จแล้วฉันจะเรียก”
..........................................
“แหมพี่ชาย~~...มีสาวๆตามประกบไม่ห่างตัวเชียวนะคะ!?”
“นี่น้องป้อมแซวเล่นหรือประชด?...พี่กำลังอึดอัดนะจะบอกให้แต่ยังดีที่ออกจากบ้านแล้วพวกเธอไม่ตามมา”
“อึดอัด?...ไม่ใช่ว่าอดทนอดกลั้นเต็มที่หรอกหรือไง?...งั้นก็ดี...เดี๋ยวฉันกับป้อมจะพาไปเลี้ยงของอร่อยๆเอง”
...........................................
“ทำไมทุกคนถึงถูกห้ามไม่ให้ถามหรือพูดถึงคุณพ่อของพี่เอ้?”
“กลัวตายน่ะสิถามได้...เอ้ยไม่ใช่!!...เจ้านั่นมันไม่ค่อยชอบพ่อตัวเองก็เท่านั้นแหละไม่มีอะไรหรอกน่า--”
“รู้สึกเธอก็จะไม่อยากพูดนี่นะ?...เอาเถอะ...ฉันก็ไม่ได้ชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเท่าไหร่โดยเฉพาะเรื่องของผู้ชาย”
...............................................................................................................................
เอ๋????? มาแต่เช้าเลยแฮะ ขอบคุณครับ
ตอบลบพิจารณาจากชื่อตอนแล้ว. เหมือนจะเป็นคนที่บอลเคยฝันเห็นติดๆกันใช่ไหมครับ?? (เกือบลืมเหมือนกันไม่แน่ใจว่าอยู่ตอนไหนแฮะๆๆ) แสดงว่าจะได้พบกันตอนนี้แล้วใช่ไหมครับ
ตอบลบส่วนเอ๋นี่ชักเริ่มจะไม่แน่ใจว่าจะเป็นมิตรกับบอลจริงๆหรือปล่าวแล้ว"" รอส่วนที่เหลือต่อนะครับ
มาเร็วดีแท้ตอนใหม่ .. ตาบอลจะรอดบททดสอบของตาเอ้ไหมน้อ ..oOแอบเชียร์ให้รอด เผื่อจะได้พวกอีก 1 เสียง
ตอบลบขออัพไวๆนะครับติดใจเรื่องริน
ตอบลบขอบคุณครับ รินทร์ก็ยัง อยู่ในฝันอยู่แต่จะเป็นฝันที่ดีจริงๆหรือนี่555 แล้วแคทผมไปไหนละเนี้ยยย รอติดตามต่อนะครับ
ตอบลบได้ตัวผู้ชนะแล้ว! .. ไม่สิ เรื่องนี้ควรจบแบบ ฮาเรมเท่านั้น .. ^^
ตอบลบThank you
ตอบลบตายล่ะหว่า เดายากไปใหญ่ เรื่องราวจะเป็นยังไงเนี่ย รึว่าม่อนแอบมาสะกดจิต นายบอลคิดหนักจนเก็บไปฝัน รึว่าที่หมู่บ้านมีของศักดิ์สิทธิ์ประจำหมู่บ้านดลบันดาลให้บอลเห็นอนาคตล่วงหน้าไปอีก10ปีข้างหน้า แต่ที่แน่ๆกลับไปอ่านรอบที่3มาตั้งแต่ภาคแรก ยันตอนปัจจุบัน
ตอบลบท่าทางกุนจะต้องมีอันเลิกรากับบอลแน่ คงอาจจะวางพล็อตให้กุนไปสมหวังกับลูกชายเจ้าของโรมแรม (เดาๆเอาน่ะ) แต่ก็นะจะติดตามต่อไป เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
ผมก็คิดถึงกุนนะครับในแง้ตัวระคลที่ดูจะรักบอลที่สุด ส่วนเรื่องที่จะไปรักกับลูกชายไม่สิ(สาวหล่อ)ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นเลยเพราะบอลกับกุนผ่านอะไรที่เป็นฉากจบของภาคที่ผ่านมาและเห็นว่ารักกันมากถ้าหักมุมไปแบบนั้นมีช็อคอะครับTT
ลบก็คงจะอย่างงั้น มาถึงจุดนี้เรื่องราวจะจบแบบไหนไม่มีใครเดาได้แล้ว คนเขียนก็ต้องหาทางลงอีกมากมาย เพราะว่าวางปมไว้เยอะ แต่ส่วนตัวนะผมคิดว่าเรามาลุ้นกันดีกว่าว่าใครคืออดีตมือสังหารในโลกมืด แต่ผมคิดว่าน่าจะเป็นแม่ของเอ้แน่นอน เพราะหลากหลายศาสตร์การต่อสู้มาก ทั้งคารราเต้ กังฟู ซัดเจ็ม ดีดลูกเหล็ก ยังมีที่เก็บงำที่คนเขียนยังไม่เฉลยอีก แต่คงไม่ใช่ว่าป้าหลานได้กันแล้ว อากับหลานจะ.......กันไม่ได้ ไม่แน่นี่อาจจะเป็นบททดสอบของเอ้ก็ได้(เดาๆเอานะ)
ตอบลบตามนั้นครับ แต่ไม่ว่าเนื้อเรื่องจะเป็นไปในทางแนวไหน ก็จะขอติดตามเรื่องนี้"ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต"ครัช ยังมีปมที่ชวนสงใสแล้วก็สิ่งที่อยากเห็นในเรื่องอีกเยอะเลย
ตอบลบตอนนี้ เป็นตอนแนะนำเปิดตัวของน้าอรศินีย์
ตอบลบซึ่งถ้าหากจะเป็น มือสังหารในอดีต ก็น่าจะเป็นไปได้
50% แล้ว
ตอบลบเอาล่ะสิ
ผมว่า งานนี้ มีติดเรตแน่ๆ
เดาใจ พี่แคท ยากจริงๆ
ขอบคุณครับ ระหว่างรอ ท่านadslmanผมเลยกลับไปอ่าน ตั้งแต่ตอนแรกใหม่ ใช้เวลาพอสมควรเลยครับ รวมๆแล้ว ตั้งแต่ตอนแรกจนปัจจุบันนี่มีทั้งเนื้อเรื่องหลักกับเนื่อเรื่องพิเศษเสริมนี่เกิน100+ตอนไปแล้วนะครับหน้ายินดีๆ
ตอบลบ50% แล้วๆ ปลาตายนำ้ตื้นจริงๆ วิ่งหนีตั้งนาโดนจับได้เพราะสงสาร 5555 รอลุ้นอีกแล้วว่าแคทจะสำเร็จโทษบอลยังไง
ตอบลบ“เปลา...ไมเคย...แตก็พอจะเดาไดวา 2 สาวนั่นฝึกฝนคาราเตมาจากใครถาความ คิดของฉันถูกตอง...ประมาทไดที่ไหนกัน ละ?”
ตอบลบกลับย้อนอ่านอีกรอบ เป็นรอบที่4(ฆ่าเวลาที่ต้องคออีก50%)
จากตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่19
สันนิฐานเป็นไปได้ว่า มือสังหารจากโลกมืดอาจจะเป็นอาอรแน่นอน เพราะจุนอดีตแชมป์เทควันโด้(แม่ของจี)บอกว่าเคยรู้จักเป็นอย่างดี อีกอย่างจุนเคยไปเป็นทหารรับจ้างด้วยนี่หน่า น่าจะอยู่ภาคเมื่อผมมีความสุข ตอนที่สิบกว่าๆ อ.ของแคทกะฝนมีสองคนนี่นะ แต่โตโด้ซังไม่ได้สอนขั้นเด็ดขาดของวิชาให้ เป็นอาอรสอนเสียมากกว่า อ่านจากตอนที่แล้ว
แค่เดาๆ สันนิฐานไปตามเนื้อเรื่อง รอติดตามเหมือนเดิมแบบไม่รีบร้อน เป็นกำลังใจให้เสมอครับ
เพราะนายบอลเป็นคนใจอ่อนและมีน้ำใจกับสาวๆซินะ
ตอบลบพี่แคทถึงเกลียดบอลไม่ลง ยั้งมือให้ตลอด
ขอบคุณครับ
มาคอยลุ้นว่า
ตอบลบบททดสอบที่นายเอ้ เตรียมไว้รับมือนายบอล จะเป็นยังไง
ในความเห็นผม
ผมว่า นายเอ้ ต้องให้หญิงสาวสักคน มาทำการทดสอบนายบอล
เพื่อจะพิสูจน์ว่านายบอล หื่นแค่ไหน
และคิดว่า หญิงสาวนี้ อาจจะเป็นคนที่อยู่ในหมู่บ้านโยนกประจิม
80%แล้วววววว ขอบคุณคร๊าป
ตอบลบสงสัยว่าใครเป็นพ่อของเอ้ขึ้นมาเลย
ตอบลบอ่านบทสนธนาของแคทกับบอลแล้วค่อนค่างเครียดตามเลยครับ จะไม่มีทางออกอื่นแล้วจริงๆหรือ??? ถ้าเกิดปล่อยไห้เลือกซักฝ่ายจะดีแล้วจริงๆหรือ แต่ถ้าเกิดบอลเลือกใครสักคนจริงๆนี่เหมือนจะหมายถึงจุดจบของเรื่องเลยนะครับ จะไม่มีทางออกอื่นเเล้วหรือ ใครคิดแบบผมมั้ง
ตอบลบเลือกลำบากจริงๆครับ
ตอบลบไม่ว่าทางไหน ก็มีแต่เจ็บช้ำ กับสูญเสีย
หวังว่าคงจะมีทางที่ดีพร้อมเหลืออยู่เ่ช่นกัน
อยากจะรู้จังว่า บททดสอบที่นายเอ้เตรียมไว้ จะเป็นยังไง
แต่คิดว่า คงเป็นแนวยั่วยวนทดสอบบอลแน่นอน
เพื่อจะได้ให้ทุกคนรู้ว่า บอลเป็นคนหื่นแค่ไหน
งานนี้ บอล จะรอดได้ไหมนะ
แล้วก็ทุกครั้งที่นึกถึงชื่อ เอ้
ตอบลบจะต้องนึกถึงตอนที่ เอ้กับแคท เคยมีไรกันทุกทีเลย
ในตอน another spirit
ดูว่าเจอหน้ากัน จะมีลมพัดหวนอีกหรือเปล่า
สนุกน่าติดตามเช่นเคยครับท่าน รออีก 20% ครับผม
ตอบลบ100% จนได้
ตอบลบกะแล้วว่าพี่เอ้ยังคิด..และหาโอกาสกับพี่แคทอยู่เสมอ
อยู่ที่ว่าพี่แคทจะเล่นด้วยไหม
ติดว่าบอลคงหักห้ามใจจาก 2สาวใช้ได้แน่
ครบ 100% แล้ว ขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณครับ ... รอตอนต่อๆไปนะครับ ^^
ตอบลบขอบคุณครับไร้เตอร์ จากที่หลายๆ ท่านกำลังเดาสุ่มเรื่องไปข้างหน้า ผมกลับคิดไปถึงเรื่องของฝน(จากตอนที่แล้าอ่ะนะ)หวังว่าผู้อ่านทุกท่านคงยังจำกันได้เรื่องผลข้างเคียงของสุริยะโลหิตที่จะทำให้ผู้ใช้เกิดอาการ....อย่างรุนแรง แล้วนี่ฝนก็ใช้ไปแล้วด้วย ยังงี้จะไปลงกะใครบอลก็ไม่อยู่เสียด้วยถึงอยู่ก็ถูกพี่แคทขัดขวางอยู่ดี งานนี้มีหวังนั่งตกปลาทั้งวันแน่ฮ่าๆ ส่วนไอ้เรื่องข้างหน้ารอท่าน adslman เฉลยดีกว่า เดาไม่ค่อยจะถูกเลย เก็บไว้จิ้นคนเดียวดีกว่า ฮี่ๆ จิ้นได้แต่แต่งไม่ได้รออ่ายอย่างเดียว
ตอบลบตระกูลนี้มันจะมีคนปกติสักคนไหมนิ
ตอบลบรอลุ้นว่าบอลอาจจะได้เรียนวิชาอะไรบ้าง แต่คงไปได้ยากเพราะว่าอีกหนึ่งปีนับจากนี้ในเรื่อง นายบอลยังโดนแคทผลักตกบันไดเลย แต่ว่าตอนหน้า น่าจะติดเรท18+หน่อยๆแน่ อ๋อม กะป้อมวางแผนให้ป้าเอ็มช่วยแต่คงไม่สำเร็จตามเคย(มั๊งนะ ผมเดาเอา)
ตอบลบว่าจะไม่เดาอะไรแล้วนะแต่ก็อดไม่ได้ ลองคิดเล่นๆนะ หากบอลมานั่งเหม่อคิดถึงเรื่องลูกสาวในความฝันและแคทมาถามอีก แล้วบอลโกหกไปว่าฝันเห็นลูกสาวระหว่างตัวเองกับแคทแทนที่จะเป็นฝน อยากรู้จริงๆ ว่าแคทจะมีปฏิกิริยายังไง เพราะรู้สึกว่าหลังๆ มานี้แคทจะเริ่มมีใจใหบอลแล้วแต่แค่ไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น หรืออาจรู้แต่ไม่ยอมรับความรูสึกนั้นด้วยว่าอคติที่มีต่อบอลที่เป็นคนเจ้าชู้ อืมๆๆ...
ตอบลบเอ้ นี่เกลียดบอลแบบพี่ๆหรอครับ อยากทราบ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบ