ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 92 “แขกผู้มาเยือนที่คาดไม่ถึง!?”
“บอล...ขามึงหายดีแน่เรอะ?”
“อืม--...เดินวิ่งได้ปกติ”
“งั้นเย็นนี้ไปเตะมึงกันมะ?”
“หา!?”
“เตะบอลๆ”
“เวร!!...มึงนี่ทำมาเป็นเล่นคำ...ไปสิวะ”
...หมู่นี้ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเส้นเอ็นชักจะตึงหมด...ตั้งแต่กลับมาจากโยนกจัตุรัสก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์และไม่เคยได้ฝันถึง
“ลูกสาว” คนไหนเลย...
(นับนิ้วได้ก็สี่คนเชียวแล้วก็น่ารักน่าชังกันทั้งนั้นแต่ยังคิดไม่ตกตรงที่หนูหนึ่งกับหนูสองเป็นลูกของใครกันแน่และไหนจะสี่คำปริศนา...จะ...แม่...ท่าน...เสียอะไรนั่นอีก?)
“แต่งตัวแบบนั้น...ลืมไปแล้วหรือว่าวันนี้เธอต้องไปทำอะไร?”
“เอ๋?”
“โห~~...ลืมจริงๆด้วยอ่ะ!”
(ตายละ!!...เย็นนี้หมอนัดตรวจขาของเราที่โรงพยาบาลนี่หว่า!?)
“นึกออกแล้วใช่มั้ยตัวเอง?”
“อะ...อือ”
“งั้นก็ไปกันได้”
“........................................................”
“หลังจากนั้นเราไปหาอะไรกินดีคะ?”
“ฝนก็ลองเสนอมานะ”
“อืม--...แวะร้านข้ามต้มใกล้ๆโรงพยาบาลก็ได้”
“ไม่ใช่ว่าฉันได้ไปเจอพี่เซคนะ?”
“จะบังเอิญขนาดนั้นหรือ?”
“ไม่รู้ละ!!...ฉันยิ่งไม่อยากเจออยู่”
“แต่บอลอย่าลืมนะว่าพี่เซคเป็นคนที่รักษาขาให้?”
“เพราะเผอิญเป็นหมอเวรต่างหากครับ”
“จะพูดแบบนั้นก็ไม่ถูก”
...ยังไงก็ตาม...ผมกับพี่เซคก็เปรียบเหมือนน้ำกับน้ำมันที่จะไม่มีวันเข้ากันได้อย่างแน่นอน...วางแผนการถึงขนาดนั้นแต่ไม่มีจะเอ่ยปากขอโทษกันเลยแม้แต่คำเดียวซึ่งมันผิดวิสัยของเราๆท่านๆใช่มั้ย?...
“เจ๊!...นั่นพี่เซคนี่?”
“จริงด้วย”
(ญาติสาวผู้พี่วัย 26 มาร้องโวยวายอะไรอยู่ตรงร้านอาหารใกล้ทางเข้าโรงพยาบาล!?)
“โธ่เอ๊ย~~...มีเยี่ยงอย่างที่ไหนมาไล่ลูกค้าฟะ?”
“แต่คุณหมอดื่มมากแล้วนะครับ”
“ทำไม?...กลัวฉันจะไม่มีเงินจ่ายงั้นเรอะ?”
“ผมไม่ได้กลัวว่าคุณหมอจะไม่มีเงินแต่คุณหมอกินมากแล้วก็เสียงดังขึ้นๆ...รบกวนลูกค้า...”
“พอที!!...ฉานเสียงดังใช่มั้ย?...จาชดเชยค่าเสียหายห้ายก็ได้!!...และฉานจะม่ายมาร้านนี้อีก...คอย...ดู!!!”
“พี่เซค...นี่เกิดอะไรขึ้นคะ?”
“ว้าวน้องแคทจ๋า~~...คิดถึงพี่เลยมาหาเหรอ?...อุ๊ย!!...น้องฝนก็มาด้วย?”
“อุ!!...กลิ่นเหล้าหึ่งเลยค่ะ”
“แคท...บอกคุณน้า...ห้ายสั่งปิดร้านนี้ซ้า~~...มานกล้าล่ายลูกค้าเก่าแก่...อย่างพี่!!”
“ทำได้ซะที่ไหนล่ะคะพี่เซคก็!!”
“ฮื่อ~~...ขาดจาย...จริงเชียว...อื๋อ?”
(เห็นหน้าเราซะแล้ว)
“อุ!!...จาอ้วก~~”
(ยัยผู้หญิงคนนี้มันเป็นบ้าอะไร?...เมาหัวราน้ำทั้งที่ตะวันยังไม่ทันจะตกดินแล้วคงไม่ใช่โดดเวลางานมาหรอกนะ!?)
“แก!...ผู้นำวิษณุมนตรีนิ?”
“?”
“ไหนปิดไอ้ร้านเฮงซวยนี่ให้ฉันดูหน่อยเซ่!!”
“พูดบ้าอะไรครับ?”
“ไมอ่ะ?...ทำไม่ได้เรอะ?”
“ใครจะไปทำได้ครับ?...เรื่องบ้าๆบอๆ”
“เฮอ--...เพราะแกมันไม่ใช่ไง!!...ฮึๆๆ”
“ต่อให้ผมเป็นก็ไม่มีวันทำหรอก!!!”
“อุ๊ก!!...อื๊ออออออ~~”
“พี่เซคคะ!”
“กินเข้าไปเยอะขนาดไหนเนี่ย?”
“ผมว่าพวกคุณรีบพาคุณหมอไปดีกว่าครับ”
“ขอโทษแทนพี่เซคด้วยนะคะส่วนเรื่องเงินเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
“..................................................”
“...ท่าทางจะไม่พอ...ต้องไปกดเพิ่ม”
“ของฝนก็มีอยู่ไม่มากค่ะ”
“เอาเงินของผมออกไปก่อนก็ได้”
“แล้วกระเป๋าตังค์ของพี่เซคล่ะเจ๊?”
“ไม่มี...สักบาท”
“ฮ้า!!...แล้วมานั่งกินได้หน้าตาเฉยเนี่ยนะ?”
(แล้วปากเก่งบอกจะชดใช้ค่าเสียหายอีกด้วย!?)
“ปกติคุณหมอจะลงบัญชีร้านไว้แล้วสิ้นเดือนจะให้ลูกน้องมาจ่ายน่ะครับ”
(เออ!!...จะว่าไปบรรดาคนสนิทของเจ้าหล่อนหายไปไหนกันหมด?)
“วันก่อนๆค้างอยู่เท่าไหร่คะ?”
“ไม่มีครับ...เดือนนี้คุณหมอเพิ่งมากินที่นี่วันแรก”
...ให้มันได้แบบนี้ซี่!!...ผมตั้งใจจะเอาเงินไปซื้อของแต่ดันต้องมาจ่ายให้ผู้หญิงขี้เมาแถมไม่ชอบหน้าอย่างพี่เซคอีกแล้วจะไม่จ่ายก็ไม่ได้ด้วยนะเพราะพี่แคทออกปากไปแล้ว...ตอนนี้เธอกับฝนไปซื้อน้ำดื่มที่มินิมาร์ทฝั่งตรงข้ามถนนปล่อยให้ผมอยู่กับญาติสาวผู้พี่ตามลำพังซึ่งคิดว่าคงไม่มีอะไรแต่ที่ไหนได้...
“ฮึๆ...แกนี่มาช่วยฉันได้ทันเวลาพอดี”
“หา?”
(จู่ๆพี่เซคที่หลับคอพับก็ลืมตาตื่นพร้อม “สุริยะโลหิต”
ที่แผดแสงเหมือนกับสีของดวงอาทิตย์ทางด้านหลังของเธอไม่มีผิด)
“งงหรือ?...ฉันเริ่มสร่างเมาตั้งแต่นั่งคู่มากับแกแล้ว”
“ทำได้ยังไง?”
“เพราะตะวันเลือดของฉันแต่แกไม่ต้องรู้หรอก”
“ผมก็ไม่ได้อยากจะรู้”
“แกมาทำอะไรที่นี่?”
“หมอนัดตรวจขา”
(ที่จริงเราน่าจะย้อนกลับมั่งว่าไม่จำเป็นต้องรู้แต่อย่าดีกว่า)
“ฮะ...ฮะๆๆๆ”
“ขำอะไรครับ?”
“มาเสียเที่ยวเปล่าๆน่ะสิ”
“?”
“ก็ในเมื่อขาแกหายสนิทดีแล้วยังจะต้องมาหาหมออีกทำไม?”
“รู้ดีจังนะครับ”
“ฉันก็เป็นหมอ...สังเกตการเดินก็รู้แล้ว...อย่ามาดูถูกกัน”
(ยังไม่มีใครคิดจะดูถูกเลย...แม่นี่พาลจริงๆ)
“ไม่ๆๆ...ฉันทนนั่งข้างแกไม่ไหวแล้ว”
...พูดจบพี่เซคก็เปิดประตูรถออกไปด้วยอาการเซเล็กน้อย...รึว่าที่ผมคิดไว้จะเป็นความจริงที่สุริยะโลหิตของหล่อนสามารถ
“หักล้าง” ผลของสุราได้!?...
“ตอนนี้เงินฉันหมดแต่ไม่ต้องกังวลเพราะอีกสิบนาทีจะมีเงินเข้าบัญชีของแก”
“นี่พี่รู้เลขที่บัญชีของผมได้ยังไง?”
“ดูถูกกันอีกแล้ว...แกคิดว่าฉันเป็นใครหึ?”
“ก็แค่ผู้หญิงขี้เมาคนนึง”
“ปากดีนัก”
“เดี๋ยว”
“?”
“พี่เซคเคยพูดว่าผมมันก็เปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมือ...จะบีบก็ตายจะคลายก็รอดใช่มั้ย?”
“ใช่...แล้วยังไง?”
“แต่สำหรับผม...พี่ก็เป็นได้แค่กบที่กำลังเผชิญหน้ากับงูพิษเช่นผม...ไม่มีทางรอดนอกจากถูกฉกกัดจนตาย”
“โฮ่!!”
“.......................................................”
“แต่แกพูดผิดถนัดเพราะคนอย่างฉันไม่มีทางเป็นกบหรือตัวอะไรทั้งนั้น!!...งูพิษเหรอ?...ถูกฉกกัดจนตายเหรอ?...น่าขำไอ้เด็กอมมือ!!!...มีแต่ฉันจะจับแกถอนเขี้ยวออกแล้วตัดหัวตัดหางโยนทิ้งลงเหวลึกซะล่ะมากกว่า!!!!”
“.......................................................”
“เอ๊ะ?...พี่เซคไปไหนล่ะ?”
“...ไปแล้ว”
“หืม?”
“ก็เดินล้วงกระเป๋าหัวเราะร่าอยู่ทางโน้นไงครับ”
“ใช่ๆ...พี่ก็ลืมไป”
“เหล้าเบียร์หรือของมึนเมาไม่มีผลกับพี่เซคจริงๆสินะคะ”
(แต่ไม่น่าเข้าไปยุ่งด้วยเล้ย!!)
.....................................................................................................................................................
“มาพบใครหรือคะ?”
“ศกุนตลา วิชานาถ”
“ไม่ทราบว่าได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?”
“มิได้”
“งั้นขอชื่อคุณนะคะเพราะดิฉันจะได้แจ้งให้...”
“มิจำเป็นเพราะเราจะเข้าไปพบเดี๋ยวนี้!”
“!?”
“นำทางเราซิ”
“ค่ะ...เชิญ...ทางนี้”
“.....................................................”
“หัว...หน้าคะ...มีแขกมาขอพบ”
“ใครหรือคะ?”
“.......................................................”
“ทำไมเงียบ?”
“.......................................................”
“ตายจริง!!!...เป็นอะไรไปนี่?”
“มิต้องกังวลดอกเธอเพียงแต่หลับไปเท่านั้น...อย่างน้อยก็จนกว่าการสนทนาจะเสร็จสิ้น”
“!!!”
“เราอยู่ตรงนี้”
“คุณ!?”
“คงจะยังจำกันได้นะ?”
“นี่!!...คุณเข้ามาในห้องดิฉันได้อย่างไรกันคะ?”
“จะด้วยวิธีใดนั้นหาใช่ประเด็นสำคัญ...ที่เรามาในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องเร่งด่วนจะสนทนากับเจ้า...ศกุนตลา”
“แต่ดิฉันไม่มีอะไรจะพูดด้วย...เชิญกลับไปซะเถอะค่ะ...คุณศรมุกดา”
“...เสียดาย”
“?”
“หน้าตาก็สะสวยแต่มารยาทแย่...แขกผู้เดินทางไกลมาเยือนกลับออกปากไล่...เอกคเชนทร์ก็ช่างกระไรมาหลงผู้หญิงเช่นเจ้าจนหน้ามืดตามัวเสียได้”
“ถึงกับใช้คำว่าหลงจนหน้ามืดตามัว...จะไม่ว่ากันแรงเกินไปหน่อยหรือคะคุณหนู?”
“มิรุนแรงดอกเพราะเราคิดว่าคำนี้เหมาะสมกับเจ้า...อยากจะรู้คำตอบไหม?”
“น่าสนใจดี...ดิฉันคงต้องขอรับฟังแล้วล่ะค่ะว่าคุณหนูสี่ผู้สูงศักดิ์แห่งตระกูลวิษณุมนตรีรู้อะไรในสิ่งที่คนอื่นไม่รู้และมองเห็นอะไรในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็น”
“โฮ่?...เจ้านี่ช่างพูดจามิเบาเทียว...เช่นนี้กระมังท่านพี่สุรีย์พรรณจึงไว้ใจนักหนา?...ถูกต้อง!!...เรารู้แลมองเห็นอยู่”
“รู้เห็นอะไรคะ?”
“ก็เรื่องวุ่นวายของบุคคลทั้งสามที่มีเจ้า,ท่านพี่สุรีย์พรรณแลเอกคเชนทร์อย่างไรเล่า”
“!?”“ทุกวันนี้ท่านพี่สุรีย์พรรณมีความทุกข์ใจก็เพราะเจ้าแย่งชิงชายอันเป็นที่รักของนาง”
“แย่งชิง...คำนี้ออกจะแรงไปหน่อยและทุกวันนี้น้องแคทก็อยู่ใกล้ชิดกับชายอันเป็นที่รักของเธอนะคะ”
“อยู่ใกล้แต่เจ้าก็หาปล่อยให้ทั้งสองได้ครองคู่กันอย่างแท้จริงไม่...เจ้ามิพูดแลมิกระทำอะไรเลยว่าจะยุติความสัมพันธ์หรือสานต่อทั้งที่เจ้ากับเอกคเชนทร์อยู่ห่างไกลกันเช่นนี้”
“ตรงไหนหรือคะคุณหนูสี่คิดว่าดิฉันไม่ปล่อย?”
“การที่เจ้าเอาแต่นิ่งเฉยมิพูดอะไรเลยนั่นคือการฉุดรั้ง”
“ดิฉันไม่จำเป็นจะต้องพูดหรือประกาศอะไรหรอกค่ะและก็ให้โอกาสพวกเขาไปแล้ว”
“...ตั้งแต่ต้นเจ้ารู้ดีว่าท่านพี่สุรีย์พรรณแลน้องนางหยาดฝนคิดอย่างไรกับเอกคเชนทร์?”
“ทีแรกดิฉันก็ไม่รู้น่ะค่ะ...ไม่เคยรู้เรื่องสัญญาในวัยเด็กของพวกเขาเลย”
“เมื่อรู้จึงให้โอกาส?”
“ค่ะ...ความรู้สึกของน้องแคทกับน้องฝนที่มีต่อบอลมีหรือที่ดิฉันจะมองไม่ออกแล้วดิฉันก็ไม่ใช่คนใจแคบหรือไร้เหตุผลจนไม่ลืมตามองสิ่งรอบตัวแต่น้องสาวดิฉันคงไม่คิดแบบนี้”
“สาวิตรี...หึ!...หาได้เกิดประโยชน์อะไรที่จะไปคุยกับนางนี่จึงเป็นเหตุผลที่เรามาพบเจ้าแล้วก็โอกาสที่เอ่ยเมื่อครู่...โอกาสที่เจ้าเฝ้าดูเงียบๆโดยมิแสดงออกให้ชัดเจนสักทีน่ะหรือ?...เจ้าคงจะสนุกมากสิ”
“ดิฉันไม่สนุกแต่มีความสุขค่ะคุณหนูสี่”
“ความสุขอะไรของเจ้า?”
“ที่ความคิดของดิฉันถูกต้องไงคะ...ทั้งสามคนรักใคร่กันดี”
“ฟังแล้วรู้สึกเจ้าช่างเป็นคนดีจริงนะ?”
“คุณหนูสี่ก็เหมือนกัน...ได้ยินว่าเป็นคนไม่ค่อยพูดจาแต่พอดิฉันได้สัมผัสแล้วคุณเองก็ช่างพูดนะคะ”
“ฮึๆ...เราเริ่มจะชอบเจ้าขึ้นมาแล้ว...ทำไมน่ะรึ?...เพราะน้อยคนนักที่จะกล้ายืนต่อปากต่อคำกับเราอย่างไรล่ะ!”
“ยอมรับตรงๆเลยนะคะว่าดิฉันกลัวคุณหนูสี่แต่จะให้ถกกันเรื่องของความรักก็เป็นอีกเรื่อง”
“ว่าอย่างไรนะ?”
“เพราะคุณหนูสี่ยังอ่อนประสบการณ์ด้านความรักยังไงล่ะคะ”
“.....................................................”
“ฉะนั้นจะมาคุยเรื่องนี้กับดิฉันไม่ได้เพราะคุณหนูสี่ยังไม่เข้าใจ”
“.....................................................”
“ดิฉันพูดตรงไหนผิดไปหรือเปล่าคะ?”
“หึๆๆ...ศกุนตลาเอย...ผู้หญิงเช่นเจ้าจะทำให้เรารู้สึกสนุก...น่าสนุกต่อการค้นหา!!”
“!!!!”
“เช่นนี้เอง”
“คุณ...เอาคืนมานะ!!!!”
“เราแปลกใจยิ่งนักที่รูปของคนผู้นี้ยังอยู่ในห้องของเจ้า...ทำได้อย่างไรกัน?
“กรอบ...กรอบรูปที่วางไว้ลอยมาเข้ามือเองได้!?...คำร่ำลือนั่นเป็นความจริง!!!...คุณหนูศรมุกดา...คุณมี...”
“เจ้าพูดถูกต้อง...เรายังมิประสีประสาเรื่องความรักแต่เราก็หาได้ต้องการจะรับรู้มันไม่”
“ถือว่ามาไม่เสียเที่ยวนะคะ...ครั้งนี้คุณหนูสี่เป็นผู้ชนะแล้วอยากจะให้ผู้แพ้อย่างดิฉันทำอะไร?”
“จงพูดออกมาต่อหน้าเราว่าเจ้าจะจบปัญหานี้อย่างไร?...เรามิต้องการเห็นท่านพี่สุรีย์พรรณหรือใครๆต้องมาทนทุกข์ทรมานเพราะความมิกล้าตัดสินใจแลความเห็นแก่ตนของเจ้า!!!”
“....................................................”
...............................................................................................................................................................
“เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ?”
“ล้มเหลว”
“เอ๋?”
“มีคนมาขวางเสียก่อนเราจึงรีบหนีออกมา”
“น่าเสียดาย”
“แต่เราจะกลับมาพบนางอีกอย่างแน่นอน”
“.....................................................”
“เราจะไปเดินเล่นแถวนี้สักพัก”
“ให้ไหมไปด้วยนะเจ้าคะ”
“อย่าเห็นเราเป็นเด็กนักจะได้ไหม!!”
“จะ...เจ้าค่ะ”
“.....................................................”
“ผมว่าคุณหนูสี่อารมณ์ไม่ดีแน่”
“มิต้องสงสัยเลย”
“คุณไหมครับ...คุณหนูไม่ให้เราไปด้วย”
“แต่มิได้ห้ามมิให้ตาม...คุณหนูหาได้รู้จักถนนหนทางในกรุงเทพฯไม่...เราตามไปห่างๆ”
“ครับ”
“.................................................”
“เฮ่ยมึงดูนั่น!?”
“สุดยอดเลย!!!...กูจะเข้าไปทักดีมั้ยวะ?”
“มึงว่าถ้าถอดแว่นออกหล่อนจะสวยมะ?”
“ไม่น่าถามเลยให้โง่เลยนะมึง!!”
“กูจะไปละ”
“เดี๋ยวน้องชาย!”
“!?”
“นั่นคือเจ้านายอั๊วะ...อย่าเข้าไปรบกวนจะดีกว่านะ”
“....................................................”
“นะ?”
“คะ...ครับ”
“ดีมากน้องชาย”
“.....................................................”
“เชี่ย!!!...ลูกสาวเจ้าพ่อเหรอไงวะ?
“ชัวร์เลย...เกือบไปแล้วสิ!!”
“แม่หนู...สนใจดูภาพหน่อยมั้ย?”
“?”
“หนูที่ใส่แว่นดำนั่นแหละ”
“เราหรือ?”
“ใช่แล้ว”
“ขายภาพรึ?”
“อื้อ!!...ภาพเก่าๆหายากทั้งนั้น...บางภาพเก่าแก่มากเชียวนะ”
“ที่พูดว่าเก่าแก่นั่น...นานสักเพียงใด?”
“ไม่มีใครรู้หรอกแม่หนูว่าตั้งแต่เมื่อไหร่และใครวาดไว้แต่น้าเพิ่งได้มาเมื่อตอนต้นปี...ดูแล้วน่าจะได้ราคาดีเลยลงทุนใส่กรอบเอามาขาย”
“เป็นภาพวาดอะไร?”
“ภาพวาดเทพบดีสามองค์แต่มีสองภาพนะแม่หนู...อันนี้คือภาพของอุษณรัศมีเทพบดีแห่งกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนและสีตลรัศมีเทพบดีแห่งห้วงมิติที่ผกผัน”
“อืม...ส่วนอีกภาพ”
“นี่เป็นเทพบดีแห่งการหยั่งรู้...ราชหงส์สุรัมภา...เอ--...แต่ช้างตัวนี้น้าก็ไม่รู้นะ....สงสัยคนวาดจะวาดๆให้ดูสวยมั้ง?...ฮะๆๆ”
“..............................................”
“แม่หนูสนใจมั้ยล่ะ?...น้าคิดไม่แพงหรอก”
“ช่างน่าเสียดายนัก...ดวงตาของเราเวลานี้พร่าเลือนเหลือเกิน...มิอาจจะพินิจมองภาพของน้าได้”
“!?”
“ไม่มีใครรู้หรอกแม่หนูว่าตั้งแต่เมื่อไหร่และใครวาดไว้แต่น้าเพิ่งได้มาเมื่อตอนต้นปี...ดูแล้วน่าจะได้ราคาดีเลยลงทุนใส่กรอบเอามาขาย”
“เป็นภาพวาดอะไร?”
“ภาพวาดเทพบดีสามองค์แต่มีสองภาพนะแม่หนู...อันนี้คือภาพของอุษณรัศมีเทพบดีแห่งกาลเวลาที่แปรเปลี่ยนและสีตลรัศมีเทพบดีแห่งห้วงมิติที่ผกผัน”
“อืม...ส่วนอีกภาพ”
“นี่เป็นเทพบดีแห่งการหยั่งรู้...ราชหงส์สุรัมภา...เอ--...แต่ช้างตัวนี้น้าก็ไม่รู้นะ....สงสัยคนวาดจะวาดๆให้ดูสวยมั้ง?...ฮะๆๆ”
“..............................................”
“แม่หนูสนใจมั้ยล่ะ?...น้าคิดไม่แพงหรอก”
“ช่างน่าเสียดายนัก...ดวงตาของเราเวลานี้พร่าเลือนเหลือเกิน...มิอาจจะพินิจมองภาพของน้าได้”
“!?”
...................................................................................................................................
“ไงเพื่อน!!...ขายอะไรได้มั่ง?
“..............................................”
“เป็นอะไรไปวะ?”
“กู...ได้มา...สามหมื่น”
“ฮ้า!?...ขายอะไรวะได้ตั้งสามหมื่น?”
“ภาพวาดที่กูเพิ่งได้มาตอนต้นปีไง”
“อ๋อ!!...รูปเทพสามองค์น่ะเรอะ?...เฮ่ย!?...เอ็งตั้งไว้ภาพละห้าร้อยแต่ทำไมขายได้ราคางามขนาดนี้วะ?...แล้ว...แล้วคนซื้อเป็นใครล่ะ?”
“สาว...มหา’ลัย”
“เฮ่!!...เดี๋ยวนี้พวกนักศึกษาพกเงินเยอะขนาดนี้เชียว...รวยจังว่ะ!!!”
“เธอหยิบปึกเงินส่งให้เลยนะทีแรกกูคิดว่าปลอมแต่เพิ่งไปใส่เครื่องตรวจเมื่อกี้...ของจริงทั้งปึก”
“ภาพสองบานนั้นดูเก่าแก่จริงแต่ราคาไม่น่าจะถึงสามหมื่น...ไม่รู้ว่ะ...กูก็ไม่มีความรู้เรื่องนี้”
“แต่มันอาจจะราคาสูงกว่านี้อีกก็ได้แม่หนูคนนั้นถึงควักเงินโดยไม่มีต่อราคาสักคำ...เอาเหอะ...แค่นี้กูก็พอใจละ”
........................................................................................................................................
“อยากให้เรื่องนี้จบมั้ยครับ?”
“...แกหมายความว่าอะไร?”
“ผมคิดว่าเราน่าจะเจรจากันด้วยสันติวิธี”
“ไม่ต้องมาพูดเยิ่นเย้อมาก...แกจะพูดอะไรก็พูดออกมา”
“เราจะไปหาที่เงียบๆคุยกันเพียงสองคน...ไม่มีใครอื่นอีก”
“ว่าไงนะ?”
“มาตกลงกันให้ชัดเจนไปเลยครับว่าสุดท้ายแล้วจุดยืนของเราสองคนจะไปอยู่ตรงไหนกันแน่?”
“................................................”
“พี่เซคกล้าหรือเปล่าล่ะ?”
“หึ!...หึๆๆ...คนอย่างแกน่ะเรอะจะหาญกล้ามาปากดีกับฉันถ้าไม่มีใครหนุนหลังให้?”
“ผมไม่ได้วางแผนกับใครทั้งนั้นแหละครับ...ลำพังคนเดียวล้วนๆ”
“................................................”
“จะว่าไงล่ะ?”
“ฉันขอคิดดูก่อน”
“ตามสะดวกเลยครับ”
“อีกสิบนาทีจะให้คำตอบ”
“หา?”
(เร็วขนาดนั้นเชียว!!!...ไอ้เราก็นึกว่าจะเป็นวันๆ)
“พี่กับฝนจะออกไปเรียนล่ะ”
“เฝ้าบ้านดีๆนะตัวเอง”
“อืม”
(“แต่แกพูดผิดถนัดเพราะคนอย่างฉันไม่มีทางเป็นกบหรือตัวอะไรทั้งนั้น!!...งูพิษเหรอ?...ถูกฉกกัดจนตายเหรอ?...น่าขำไอ้เด็กอมมือ!!!...มีแต่ฉันจะจับแกถอนเขี้ยวออกแล้วตัดหัวตัดหางโยนทิ้งลงเหวลึกซะล่ะมากกว่า!!!!”)
...วันต่อมาผมคิดว่าตัดสินใจรอบคอบดีแล้วจึงติดต่อไปหาพี่เซคเพื่อนัดให้ออกมาเคลียร์ปัญหาทั้งหมดซะเพราะแบบนี้ไม่เป็นผลดีต่อทุกฝ่ายเลย...
“TRRRRRRR”
“ครับ”
“อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะไปที่บ้าน”
“พี่กล้ามาเหรอครับ?”
“หมายความว่ายังไง?”
“เพราะตอนนี้ผมอยู่บ้านคนเดียวนะ”
“ฮึไอ้นี่!!...อย่างแกจะมีปัญญาทำอะไรฉัน?...เมื่อใดที่แกคิดเล่นไม่ซื่อฉันรับรองว่าแกจะไม่มีไอ้ไก่น้อยไว้ขันอีกต่อไป!!!...ฉันจะช่วยศัลยกรรมตกแต่งให้อย่างดีแถมไม่คิดเงินด้วย”
(อึ๊ก!!)
“แล้วเจอกัน”
(นังโหดเอ๊ย!!)
“พ่อบอล”
“อ้าวป้า!?”
“คิดถึงเลยมาหา”
“ผมก็เหมือนกันครับ”
“แหม!!...ไม่ต้องมาปากหวาน...เมื่อกี้ป้าได้ยินเสียงพ่อบอลคุยกับใคร?”
“ไม่ใช่ๆ...พี่เซคน่ะครับ”
“มีอะไรกันอีก?”
“เอ่อ...”
(อย่าเพิ่งบอกป้าเอ็มดีกว่ามั้ง)
“ป้าจะอยู่นานมั้ย?”
“ทำไม?...ตาหนูจะนัดสาวคนไหนมาอีกเหรอ?”
“ไม่ใช่สักหน่อยครับ...พี่เซคต่างหาก”
“เซค...จะมารึ?”
“ก็มีเรื่องคุยกันน่ะครับ”
“คุย?”
“เรื่องทั่วๆไปไม่มีอะไรสำคัญหรอก”
“อืม...”
“ถ้าเธอมาเห็นป้าอยู่กับผมตามลำพังก็อาจจะเข้าใจผิดกันไงครับ”
“เข้าใจล่ะ...งั้นป้าจะออกไปข้างนอกสักพัก”
“น่ารักมากครับ”
“จ้า~~”
...จังหวะป้าเอ็มเดินผ่านไปผมอดใจไม่ไหวเอื้อมมือจับก้นทีนึงจนเธอหันมามองค้อนพลางเคาะนิ้วใส่แต่จากนั้นสาวใหญ่ก็เลิกกระโปรงขึ้นโชว์กางเกงในให้ผมตาลุกแล้วเดินยิ้มจากไป...
(หูย~~...เนื้อหนังมังสาขาวๆตัดกับกางเกงชั้นในสีดำสนิทมันช่างทำให้อารมณ์ปั่นป่วนจริงๆเล้ย!!...ถ้าไม่ติดว่าพี่เซคใกล้จะมาล่ะก็...ได้เสียแน่!!!)
...............................................................................................................................................
“อยู่บ้านคนเดียวรึ?”
“ใช่”
“..................................................”
“เชิญนั่งครับ”
“ไม่ดีกว่า”
“?”
“เกือบเที่ยงแล้ว...ฉันว่าเราออกไปหาอะไรกินกันและก็พูดคุยไปด้วย”
(จะมาไม้ไหนอีก?)
“ไปกับพี่น่ะเรอะ?”
“ทำไม?”
“พี่เซคคงไม่ได้คิดแผนชั่วร้ายอะไรอีกใช่มั้ย?”
“ฉันหิวจะแย่แล้วยังจะมีแก่ใจมาคิดแผนชั่วร้ายอย่างที่แกกำลังกลัวอยู่อีกหรือ?”
...แสบไปถึงในทรวง!!!...ทั้งประชดทั้งดูถูก...ก็เอาสิจะต้องกลัวอะไร?...มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่ใช้แผนเดิมสองครั้งติดๆกันและพี่เซคก็ไม่ใช่คนประเภทนั้น...
(หล่อนอาจคิดว่าอยู่ในบ้านหลังนี้กับเราแค่สองคนคงไม่น่าไว้ใจล่ะมั้งถึงได้ชวนออกไปข้างนอก)
“ค่ะคุณแม่”
(ป้าเอ็มออกไปไม่ถึงห้านาทีพี่เซคก็มาถึง...เกือบไปแล้วสิ!?)
“คงไม่ล่ะค่ะ...หนูว่าจะไปกินร้านที่เคยไปคราวก่อน...ค่ะๆๆ”
“.................................................”
“อ้าว?”
“................................................”
“สตารท์ไม่ติด...เป็นอะไรอีกล่ะพ่อจ๋า?”
“รถเก่าขนาดนี้พี่ยังจะเอามาใช้อีกทำไม...แค่ซื้อใหม่สักคันไม่กระเทือนขนหน้าแข้งพี่หรอก”
“ไม่รู้อะไรอย่าพูด!!”
“ก็ไม่รู้น่ะสิครับ”
“งั้นจงฟังเอาไว้...รถคันนี้เป็นของพ่อฉันและที่ฉันเรียนจนมาเป็นหมอได้ก็เพราะมัน”
(แต่เท่าที่รู้มาพี่ม่อนนั่งเบนซ์อีคลาสเชียวนะ...สรุปพี่น้องคู่นี้มันยังไงหว่า?)
“ติดซี่พ่อหนุ่ม!...โอเค~~”
“.................................................”
“ไปเลย!!”
(ดัทสันรุ่นคุณปู่โดยแท้...สมัยนี้ยังมีคนขับอยู่ก็นับว่าหายากเอาการ)
“โอ๊ววววววว...พี่...พี่ขับเร็วไปแล้ว!!!!”
“ปกติสำหรับฉันเฟ้ย~~”
“เมื่อกี้ยังติดๆดับๆอยู่ไม่ใช่เรอะ?”
“ฮ่าๆๆๆ...กลัวก็หลับตาไป...เจ้าขี้ขลาด!!”
(ผู้หญิงคนนี้สุดขั้วจริงๆ...เปลี่ยนเกียร์เหยียบคันเร่งปั๊บๆเร่งความเร็วไปเกินร้อยวิ่งบนถนนที่มีรถอยู่ไม่ใช่น้อย...พี่เซคขับปาดออกขวาหุบเข้าซ้ายแซงรถคันแล้วคันเล่าอย่างแทบจะไม่ผ่อนคันเร่งเลย)
“ฮิๆๆๆๆ...แกไม่เคยขับแบบนี้ล่ะสิ?”
“ใครจะขับรถบ้าๆเถื่อนๆแบบพี่เซค”
“จะบ้าๆเถื่อนๆยิ่งกว่านี้ก็ได้”
“อย่านะพี่!!”
“ไม่มีใครมาสั่งฉัน!!!”
...ผมนั่งตัวแข็งเกร็งมือจับเข็มขัดนิรภัยแน่น...ไม่น่ามาด้วยเล้ย~~...อื๋อ?...รู้สึกเหมือนผมจะเห็นทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัวช้าลงไปนะ!?...พี่เซคที่นั่งแสยะยิ้มก็ขยับปากพูดช้าลงรวมไปถึงการขยับเท้าเปลี่ยนเกียร์กับเหยียบคันเร่งจนไปถึงรถคันอื่นที่อะไรก็ช้าไปหมด...
“?”
“เป็นอะไรไปล่ะ?...อย่าบอกนะว่ากลัวจนฉี่ราดไปแล้ว?”
“........................................................”
(แต่มันแค่ชั่วขณะเท่านั้น...พอพี่เซคทักเราทุกอย่างก็กลับมาเป็นเช่นเดิม)
“เฮ่ย!?”
“ครับ”
“วิญญาณหลุดจากร่างเรอะ?”
“เปล่านี่ครับ...ผมก็ปกติดี”
“โฮ่?”
“พูดจริงนะครับ...ผมว่าพี่เซคขับช้าไปนิดนึงด้วยซ้ำ”
“ไอ้...ไอ้นี่!!”
“ไม่ใช่เรื่องยากเพียงแค่แปรเปลี่ยนให้การไหลในห้วงเวลาของฝ่ายตรงข้ามช้าลงเราก็จะสามารถมองได้ทัน”
(สะ...เสียงใคร?)
“แล้วก็เอาเวลาของที่ช้าลงนั้นมาผกผันเพื่อเพิ่มความเร็วให้กับเวลาของเราเท่านี้โอกาสชนะก็จะมาเยือน”
(เราหูฝาดไปเองหรือเปล่าเนี่ย?...ไม่น่านะ!?)
“..........................................................”
“แก...ไม่กลัวหรือไง?”
“ผมก็...บอกแล้วนี่ว่าพี่ต้องเร็วกว่านี้”
“ฮึ!!...แน่มาก”
“รู้แล้ว...คิดจะข่มขวัญให้ผมกลัวก่อนใช่มั้ยแล้วจากนั้นพี่ก็สามารถคุมทุกอย่างไว้ได้?”
“เก่งไม่เบาที่มองออก...ฮะๆๆ”
“แสบได้ทุกเวลาจริงๆ”
.....................................................................................................................................................
“ไม่นึกว่ารูปที่สมมติว่าเป็นของเราจะมีค่าเพียงเท่านั้น”
“มีค่าเพียงเท่านั้น”
“แล้วก็ไม่เหมือนเราเลยสักนิด”
“ไม่เหมือนเลยสักนิด”
“ท่านทั้งสองมีความยินดีนักหรือขอรับ?”
“?”
“?”
“การที่มานั่งเฝ้ามองราชหงส์สุรัมภาหลับใหลอยู่เช่นนี้ทุกเพลา”
“เพราะจะรอพญาหงส์ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเราทั้งสอง”
“เห็นเราทั้งสองก่อนผู้ใด”
“แล้วพญาคชสารเช่นท่านเล่า...รูปนั้นพอใจหรือไม่?”
“พอใจหรือไม่?”
“ทุกสิ่งเป็นแค่นามสมมติ...ราชหงส์สุรัมภาก็เช่นเดียวกัน...นางหาได้มีรูปลักษณ์เช่นนั้นไม่”
“มนุษย์นั้นช่างเต็มเปี่ยมด้วยจินตนาการและความฝัน”
“เต็มเปี่ยมด้วยจินตนาการและความฝัน”
“ฉะนั้นเราจึงชอบมนุษย์”
“ชอบมนุษย์”
“ท่านล่ะชอบมนุษย์ไหม?”
“ชอบมนุษย์ไหม?”
“อย่าได้ถามอีกเลยขอรับเพราะข้าพเจ้าเคยตอบคำถามนี้ไปแล้ว”
“อย่างนั้นก็ไม่เหมือนราชหงส์สุรัมภา”
“ไม่เหมือนราชหงส์สุรัมภา”
“พญาหงส์นั้นเกลียดมนุษย์”
“ผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคนั้นเกลียดมนุษย์”
.......................................................................................................................................................
“นี่...นี่ฝันไปใช่มั้ย?”
“..................................................”
“ก็...เมื่อครู่...เรายังอยู่ในร้านอาหารกันอยู่เลย”
...เข้าร้านอาหารสั่งเมนูมากินสามสี่อย่าง...พูดคุยแต่ไปๆมาๆเริ่มตกลงกันไม่รู้เรื่อง...รู้สึกตาพร่าเลือนแต่ยังทันเห็นพี่เซคหมดสติ...แล้ว...แล้วพอมารู้สึกตัวอีกทีก็พบว่านอนอยู่ในห้องๆหนึ่ง?...
“อือออออออ”
“พี่เซค!!!”
(เธออยู่ที่นี่ด้วยเรอะ?...แล้ว...ไม่ใช่ในสภาพปกติด้วย...หล่อนนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวหลับตานอนหงายอยู่ข้างๆเรา!?)
“................................................”
“นี่มันอะไรกัน?”
“..............................................”
“หมออะไรนุ่งกางเกงขาสั้นจู๋กับเสื้อแขนกุดมาทำงาน?”
“..............................................”
“...ยกทรงสีขาว...กับ”
“..............................................”
“กางเกงในจีสตริงสีดำ”
“..............................................”
“นี่คือสไตล์ของหล่อนเหรอ?”
“..............................................
“งั้นหมายความว่า...เวลานี้...พี่เซคก็...”
(ไม่สวมใส่อะไรเลย!!!)
“..............................................”
“แล้วที่นี่ก็ดูท่าจะเป็นม่านรูดที่ไหนสักแห่ง?...โทรศัพท์”
(ศิรึ?)
“นายท่านคะ...ตอนนี้ศิอยู่หน้าโรงแรม”
“หา!?”
“นายท่านอยู่กับคุณหนูใหญ่”
“ธะ...เธอรู้ได้ไง?”
“ก็หนูเป็นคนพามาเองนี่คะ”
“อะไรนะ?”
“ร้านอาหารนั่นเป็นร้านที่คุณหนูใหญ่ชอบไปบ่อยๆหนูจึงส่งคนไปรอแล้วก็แอบเคลือบยานอนหลับที่ก้นแก้ว...พอใส่เครื่องดื่มลงไปยาก็ละลาย”
“วางยากระทั่งผมด้วยรึ?”
“แต่ของนายท่านไม่มากค่ะ”
“แบบนี้นี่เอง...แล้วเพื่ออะไร?”
“เพื่อให้นายท่านกับคุณหนูใหญ่ได้ลงเอยกันน่ะสิคะ”
“วะ...ว่าไงนะ?...เธอทำอะไรตามใจตัวเองได้ยังไงเนี่ย?”
“ศิไม่ได้ทำตามใจตัวเองนะคะ”
“อีกอย่างพี่เซคก็เป็นเจ้านายของเธอด้วย”
“ศิรู้ดีแต่ก็จะทำแบบนี้กับคุณหนูใหญ่ไม่ได้หาก...”
“ทำไม่ได้หาก...ระ...หรือว่า?”
“ถูกต้องค่ะ...นายหญิงเป็นผู้จัดการเองทั้งหมด”
...นึกสงสัยอยู่แล้วเชียว!!!...ป้าเอ็มรู้แต่แรกกว่าพี่เซคจะมาหาผมและเธอก็วางแผนการให้ลูกสาวของตัวเองตกมาอยู่ในเงื้อมมือ
“ไอ้จระเข้น้ำเค็ม” อย่างผม...
“เหลือเกินจริงๆป้าเอ็ม”
“โอกาสแบบนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะคะ...ขออภัยที่ศิพูดอย่างนี้แต่หากถอยก็ไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้วล่ะคะ”
“..................................................”
“..................................................”
“จะให้เรา...รวบหัวรวบหางพี่เซค...ผู้หญิงร้ายกาจคนนี้เรอะ?”
(อึ๊ก!!)
“ไหนๆก็...ขอดูของลับแม่นี่หน่อยล่ะกัน”
(มือสั่น!?)
“อื๊อ!”
“อึ๋ย!!”
“...................................................”
“บ้าเอ๊ย~~...หลับแน่ป่าววะ?”
“...................................................”
“นี่!”
“...................................................”
“ยัยผมแดงบ้าอำนาจ!!”
(ดีดจมูกกับดึงแก้มก็ไม่มีการตอบสนอง...ท่าทางจะหลับลึกจริงๆ)
“...................................................”
“ถ้าไม่ตื่นมาผมจะเอาพี่แล้วนะ”
“...................................................”
“เตือนแล้วนะเว้ย!!”
“...................................................”
“โอ้!!!...อู้หู~~...ทำไมขนน้อยจัง?...พะ...เพิ่งโกนหรือเปล่า?”
...อดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือมาถ่ายรูปพี่เซคผู้เย่อหยิ่งในสภาพเปลือยเปล่า...อย่างน้อยก็เก็บไว้ดูเพื่อความสะใจเล่นๆ(สำเร็จความใคร่ด้วย)...
“สุดยอด!!!...แค่เห็นก็ควยลุกแล้ว...ต้องเย็ดหีให้สาสมไปเลยแม่ผู้หญิงคนนี้...การกระทำที่ผ่านมาทั้งหมดของพี่...วันนี้ผมจะเอาคืนทบต้นทบดอกแล้ว!!!!”
“..................................................”
“ไม่ต้องเล้าโลมไม่ต้องอะไรทั้งนั้น...ใส่แล้วกระเด้าให้แตกคารูก็พอ”
“..................................................”
“เอา...เอาล่ะนะ”
(แต่ในใจคิด...ยังจะทำอีกหรือ?...นี่คือการข่มขืนโดยเจ้าตัวไม่เต็มใจนะ!!...เราจะซ้ำรอยเดิมอย่างที่เคยทำกับแอมแฟนเก่าของเจ้าเชนงั้นเรอะ?)
“แต่พี่เซคทำแสบกับเรามาหลายครั้ง...ดูถูกเสียดสีก็นับไม่ถ้วน...ผู้หญิงคนนี้สมควรจะได้รับโทษแล้ว”
“อือออออ~~”
“..................................................”
“!!!!!!!”
“..................................................
“ไอ้ทุเรศ!!!”
“โอ๊ก!!!!”
“ทำอะไรของแก?”
“อูย~~”
“เอ๊ะ?...สะ...เสื้อผ้าฉัน...หายไปไหน?...แก!!!...แกจะข่มขืนฉันเรอะ?”
...พี่เซครู้สึกตอนไหนไม่รู้แต่ตอนนี้ผมรู้สึกจุกจนหน้ามืดเพราะถูกเข่าของเจ้าหล่อนตีไปที่กล่องดวงใจ!!!!...ญาติสาวผู้พี่ลุกพรวดยืนขึ้นแต่อาจด้วยฤทธิ์ยาทำให้ทรุดลงไปนั่งกุมหัวที่เตียงอีกครั้ง...
“จุก~~...โอ๊ย!!”
“ฉันถูกวางยา...ในอาหารหรือนี่?”
“..................................................”
“โอ้ยปวดหัว~~...ไม่นึกว่า...จะมีวันที่ฉัน...โดนยานอนหลับซะเอง?...ไอ้เลว!!...แกบังอาจเกินไปแล้ว!!!”
“ไม่...ไม่ใช่ผมนะ!!!”
“แล้วจะเป็นหมาขี้เรื้อนตัวไหนวะ?...แก!!....แกไม่ได้รับอนุญาตให้มีชีวิตอยู่อีก...แกจะหายสาบสูญไปโดยไม่มีใครรู้ใครเห็น...อึ๊ก!...ไม่มีหลักฐาน...ระบุตัวตนไม่ได้...ไอ้สัตว์นรกเอาหนังมนุษย์มาห่ม...แก!!!!”
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า...อีเวรนี่!!!!”
“กล้าขึ้นเสียงใส่ฉันเรอะ?”
“เออ!!...รู้งี้กูไม่มัวเลียหีมึงให้เสียเวลาหรอก...ยัดควยเย็ดแม่งเลยดีกว่า”
(ที่จริงไม่ได้เลียหรอกแต่ด้วยความโมโหจึงโพล่งออกไป...ได้ผลแฮะ!?...พี่เซคสะดุ้งเฮือกเลย)
“อะไรนะ?...มะ...เมื่อกี้แกบอก”
“ใช่...กูเลียหีมึงจนน้ำเยิ้มหมดแล้วโว้ย!!”
“ไอ้...ไอ้...ไอ้ชาติชั่ว!!!!...มึงกล้าดียังไง?”
“ฮึๆๆ...แล้วยังถ่ายรูปไว้ด้วย...นี่...ดูซะ!!!”
“!!!!!!!!!!”
“ฮะๆๆๆๆ...ไงเห็นชัดหรือยัง?...นี่มันหีของใคร?”
(และก็โชคดีที่คว้ากล้องถ่ายไว้...แหม~~...ถือว่าเรายังรอบคอบน่ะนะ...เด็ดสุดๆโดยเฉพาะรูปที่เราเอานิ้วแหกแคมหีแล้วถ่ายเนื้อใน)
“เอา...เอามานี่นะ!!”
“ฝันไปเหอะ!”
“โอ๊ย!!”
...โชคดีที่ถูกเข่าตีไม่แรงมากทำให้ผมหายจุกเร็วและจังหวะที่พี่เซคถลันมาจะแย่งมือถือก็ผลักเธอล้มกลับไปที่เตียง...การที่ญาติผู้พี่รู้สึกตัวได้เร็วคงเพราะ
“สุริยะโลหิต” ในร่างกายแต่มันยังไม่ช่วยให้ฤทธิ์ยานอนหลับหมดสิ้นไปโดยสมบูรณ์...จริงๆซะด้วย...พี่เซคยังเรี่ยวแรงไม่กลับคืนมาทั้งหมดฉะนั้นจึงไม่มีทางขัดขืนได้...ผมจัดแจงบังคับให้หญิงสาววัย
26 อยู่ในท่าโก้งโค้ง...
(หูยๆๆ...ท่านี้น่าเสียบฉิบหา-)
“ฮึ่ม!!!...ฉันไม่ให้อภัยแกแน่”
“ยังจะปากเก่งอีกเรอะ?”
“ปล่อย~~...อย่าแตะเนื้อต้องตัวฉัน!!!!”
“โธ่ๆๆๆ...นึกว่าอยากแตะตายละ...แม่คนเนื้อทอง”
“แล้วเมื่อกี้แก...จะเย็ดฉันทำไม?”
“อ๋อ!...เผอิญที่นี่ไม่มีบริการหาผู้หญิงให้และก็มีพี่แค่คนเดียวที่พอจะแก้ขัดได้”
“ไอ้สัตว์นรก!!...ไอ้เลว!!...อั๊ก!!!”
“อย่าปากดีให้มันมากนัก...ตอนนี้พี่เป็นกบที่อยู่ตรงหน้างูพิษอย่างผมแล้วนะรู้ตัวมั้ย?”
“..................................................”
“ฮืม--...ดูๆไปพี่เซคก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย?”
“ผู้ชายหน้าตัวเมียที่ดีแต่รังแกเอาเปรียบผู้หญิงอย่างแก...จะเอายังไงก็ว่ามา!!!”
“อย่ามาสามหาวกับผม!!”
“โอ๊ย!”
“ท่าสวย...น่าถ่ายไว้อีกสักรูป”
“ไม่มีแรงเลย...มันต้องเป็นยา...นั้นแน่...คนที่มีไว้ก็...ลบ...ลบรูปนั่นซะ”
“ว่าไงนะ?”
“ลบรูปฉันออกไป!!”
“แล้วพี่จะเอาอะไรมาแลกเปลี่ยน?...ผมว่าค่าตอบแทนกับความหยิ่งผยองของพี่น่ะแพงมากเชียวนะครับ”
“กรอด!!!...ไอ้สารเลว”
“เอ้า!!...ว่าไง?”
“ฉัน...ฉันให้แกเย็ดก็ได้”
“!!!!”
“แต่...แต่แกต้องลบรูปนั่นออกก่อน”
“หึ!!...คิดว่าผมโง่งั้นเหรอ?”
...ลบออกง่ายๆก็หมาน่ะสิคุณ!!!...ผมเดินถือโทรศัพท์ไปให้ญาติสาวผู้พี่ดูใกล้ๆแล้วกดเลื่อนรูปภาพเปลือยอล่างฉ่างของหล่อนดู...พี่เซคผวาจะเอื้อมมือมาแย่งแต่ไม่ได้ผล...สะใจจริงๆที่ได้เห็นสภาพหมดหนทางและความพยายามที่สูญเปล่าของเธอ...
“โฮ่~~...อับจนหนทางถึงขนาดจะเสนอให้เย็ดหีเพื่อแลกกับที่ผมลบรูปออกเชียวหรือครับ?”
“...............................................”
“ผู้หญิงร้ายกาจอย่างพี่นึกรึว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆ?...นอกจากไม่ลบแล้วผมยังจะถ่ายคลิปตอนเอากับพี่ไว้ดูเล่นด้วย”
“อย่า...อย่านะ!!!!”
“อยากรู้ว่าจะเด็ดสักแค่ไหน?...ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่มมมมมมมม”
“!!!!!!!!!!!”
...เมื่อกี้มันอะไร?...ทำไมร่างของผมตกมาอยู่ที่พื้นได้!?...ราวกับมีแรงผลักบางอย่าง...พี่เซคลุกยืนขึ้นอีกครั้งแล้วก้าวลงจากเตียงมายืนตรงหน้าพลางมองเขม็งด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความโกรธแค้น...
“คงจะไม่คิดว่าฉันเป็นคนธรรมดาหรอกนะ?”
“อะ...อะ”
“แม้จะไม่ได้ฝึกฝนเหมือนม่อนแต่ฉันก็มีพลังจิตอยู่ในตัวและต้องขอบใจแกที่ช่วยปลุกให้มันตื่นขึ้นมา”
(น่ากลัว!!!!)
“วันนี้แกตายอย่างทุเรศแน่!!!...อื๋อ?”
“!?”
“ทำไม...พลังจิตของฉัน?”
(ไม่รู้ว่าเพราะอะไรแต่มือพี่เซคสั่นจนสังเกตได้)
“โธ่เว้ย!!!...ไม่ได้ดังใจ”
(อะไรก็ไม่รู้แต่อาศัยที่ญาติสาวผู้พี่กำลังทำอะไรไม่ถูกนี่แหละรีบหนีดีกว่า)
“ฉัน...ไม่มีทางลืม...ความอับอายที่ได้รับในครั้งนี้...แกจะต้องชดใช้!!!!...กรอดดดดดด”
..........................................................................................................................................................
“ทำไมถึงล้มเหลวล่ะตาหนู?”
“คือผม...พี่เซคตื่นเร็วเกิน”
“นั่นไม่ใช่ข้ออ้างเลยนะ!!...โธ่~~...ป้าหรืออุตส่าห์เปิดทางให้...ตอนนี้ยัยเซคคงระวังตัวแจไม่มีโอกาสอีกแล้ว!!”
“................................................”
...ป้าเอ็มไม่เข้าใจหรือไม่ทันฉุกคิดหรอกว่าอดีตผมเคยกระทำการที่
“ไม่สมควรอย่างยิ่ง” กับลูกผู้หญิงไปและมันก็เป็น “ตราบาป” ที่คอยย้ำเตือนตลอด...ดีแล้วล่ะที่ผมไม่ได้ทำอะไรกับพี่เซคเมื่อกี้ต่อให้เธอร้ายมากแค่ไหนก็ตาม...
“นายท่านจะไปไหนต่อคะ...กลับบ้านหรือเปล่า?”
“................................................”
“นายท่าน”
“อืม--...ยังไม่กลับหรอก...ตอนนี้พี่เซคจะส่งใครไปดักรอทำร้ายฉันหรือเปล่าก็ไม่...”
“ไม่ค่ะ...คุณหนูใหญ่ออกจากโรงแรมก็ไปบ้านเลยและไม่ส่งใครไปแน่นอน”
“เหรอ?”
“ศิเองก็ไม่รู้ว่าทำไมนายท่านจึงไม่ทำคุณหนูใหญ่แต่ก็น่ายกย่องนะคะ?”
“อ่า--”
“ถ้ายังไง...ไปกับศิก่อนมั้ยคะ?”
“หือ?”
“ไหนๆนายท่านก็ยังไม่กลับบ้านและศิก็ว่างถึงตอนเย็น...ไม่สู้เราไปหาที่สักที่...”
“ก็...ก็ได้”
“เดี๋ยวศิจะทำให้นายท่านสบายใจเองค่ะ”
“สบายใจอย่างเดียวรึ?...สบายตัวด้วยสิ”
“แหม~~”
“ฮะๆๆ”
(ก็ดีเหมือนกัน)
“ใกล้ๆนี่รู้สึกจะมีโรงแรมอยู่...นั่นไงคะ”
...เมื่อผมกับศิความคิดตรงกันก็ไม่จำเป็นต้องพูดมากและกว่าเราสองคนจะออกจากโรงแรมก็ปาไปเกือบสี่โมงเย็น...
......................................................................................................................................................
...รุ่งเช้าของวันต่อมา...
“ท่านพี่”
“................................................”
“กลับมาแล้วเจ้าค่ะ”
“อืม”
“?”
“เที่ยวสนุกมั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“ดีแล้วๆ”
“เสียง...ของท่านพี่เปลี่ยน?...สุริยะโลหิต!?...ท่านพี่กำลังโกรธเคืองใครเจ้าคะ?...น้องหรือเปล่า?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
“!?”
“คิดมากไปได้น้องรัก...พี่โกรธใครซะที่ไหนเล่า?...ฮึๆๆๆ”
“..................................................”
“ไปนอนก่อนนะ...ทั้งคืนพี่ไม่ได้หลับเลยสักนิด”
“มะ...มิได้หลับหรือเจ้าคะ?”
“อย่าห่วงเลย”
“..................................................”
“ฉันไม่ลืมแน่ความอัปยศในครั้งนี้...จะเอาคืนให้นับสิบเท่าร้อยเท่า...ให้มันต้องเจ็บปวดทรมานที่สุดชนิดที่มันรู้สึกว่าไม่สมควรจะเกิดมาให้อายผู้คน!!!!”
“เอ๊ะ!?...ท่านพี่!!!”
“..................................................”
“!?”
“ฮิๆ...ฮิๆๆๆ”
“..................................................”
“คุณหนูใหญ่มิได้อยู่ในภาวะเช่นนี้มานานมาก...เธอ...มานี่ซิ”
“คุณไหมมีสิ่งใดให้หนูรับใช้เจ้าคะ?”
“เปล่า...ฉันเพียงอยากรู้ว่าคุณหนูใหญ่เป็นเช่นนั้นได้อย่างไร?”
“คือ”
“มิต้องกลัวดอก...เกิดอะไรขึ้นให้พูดออกมาต่อหน้าคุณหนูรอง...อย่าได้ปิดบัง”
“.................................................”
“หนูเองก็มิทราบว่าเกิดอะไรขึ้นแต่คุณหนูใหญ่นั่งอยู่ที่เก้าอี้ตัวนั้นมาตั้งแต่เย็นวานแล้วเจ้าค่ะ”
“เย็นวานรึ?”
“เจ้าค่ะ...อาหารเย็นก็มิได้ทาน”
“ดื่มสุรา?”
“มิได้เจ้าค่ะ...คุณหนูใหญ่หาได้แตะสุราแม้สักหยดไม่”
“แปลกมาก”
“แล้วสุริยะโลหิตเล่า?”
“รู้สึกจะเป็นเช่นนั้นตั้งแต่กลับเข้าบ้านเจ้าค่ะ”
“เมื่อวานหรือ?...เอาล่ะ...เธอไปทำงานต่อเถิด”
“เจ้าค่ะ”
“สุริยะโลหิตของท่านพี่มิได้ลุกโชติช่วงข้ามวันข้ามคืนมานานโขนัก...ผู้ที่หาญกล้าจุดเพลิงพิโรธนั้นมันเป็นใคร?”
“เรื่องนี้จะต้องกระจ่างเจ้าค่ะ...ให้เป็นหน้าที่ของไหมเอง”
“....................................................”
...................................................................................................................................
“นายเป็นบ้าอะไรจู่ก็จะให้ฉันสอนเขี้ยวพยัคฆ์?”
“เอาเหอะน่า--...สอนให้หน่อย”
“ขอกันง่ายๆแบบนี้เลยเรอะ?”
“แล้วฉันต้องทำไง?”
“แต่งงานกับฉันสิ...หึๆๆๆ...พรุ่งนี้เลยมะ?”
“เธอก็พูดไปเรื่อย~~...ของอย่างนี้มันทำได้ง่ายๆซะที่ไหน?”
“พูดออกมาเองนะ”
“?”
“ก็เหมือนกันไง...คิดว่าสอนแล้วนายจะเป็นได้เลยในวันสองวันรึ?”
“.......................................................”
“ฉันขอบอกตรงๆนะว่านายไม่จำเป็นต้องฝึกอะไรแบบนี้...นายทำหน้าที่เป็นสามีของฉันกับเลี้ยงลูกก็พอ”
“อ๋อมพูดอย่างนี้ทำร้ายจิตใจฉันมากเลยนะ”
“แต่นายต้องฟังและยอมรับ...เขี้ยวพยัคฆ์มีผลข้างเคียงที่อันตรายซึ่งถ้าไม่จำเป็นจริงๆฉันก็จะไม่ใช้”
“ผลข้างเคียง?”
“พละกำลังไง...มันต้องใช้กำลังจากทุกส่วนในร่างกาย...ไม่อยากจะพูดหรอกว่าถ้าฉันใช้เต็มที่จริงๆอานุภาพของเขี้ยวพยัคฆ์จะเหนือกว่าอัญเชิญยมทูตหรือบาทามรณะแต่เวลาสู้จริงไม่ได้มีเวลารวบรวมกำลังขนาดนั้น”
“.......................................................”
“นายลืมเถอะน่ะ”
“อ๋อม!!”
“แล้วถ้านายจะให้สุรีย์พรรณหรือหยาดฝนสอนก็ขอบอกเลยว่าคำตอบจะเป็นอย่างเดียวกับฉัน”
(โธ่!!...อย่างน้อยก็อยากมีอะไรติดตัวไว้ให้อุ่นใจมั่งนี่นา)
“...มิได้เรื่อง”
“หือ?”
(เสียงใคร?)
..........................................................................................................................................
ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 93 “Angels
Eye!?”
“เห็นมีดในกล่องแล้วใช่มั้ย?”
“หมายความอะไรไม่ทราบครับ?”
“มี 2 วิธีให้แกเลือก...เอามีดเฉือนไอ้หนอนสกปรกทิ้งแล้วก็ไปแปลงเพศซะกับเชือดคอตายไปเลยไง!!!!”
...............................................
“เฮ่ย!?...ใครขโมยโซ่รถกูวะ?”
“ลมยางก็โดนปล่อยรั่วหมด...แล้วมึงจะกลับบ้านยังไง?”
“แต่ก่อนอื่นเลยกูอยากรู้ว่าไอ้บ้าตัวไหนมันทำ?”
...............................................
“แหม~~...อยากดูฉันแก้ผ้าก็ไม่บอกซะตั้งแต่แรก...ที่ส่งไปให้แกดูเป็นภาพโป๊สุดอล่างฉ่างของฉันเลยนะ”
(ผะ...ผู้หญิงคนนี้บ้าหรือเมากันแน่ที่ส่งอัลบั้มรูปเปลือยของตัวเองมาให้เราชนิดว่าเผยจุดอ่อนอย่างเต็มที่!?)
“รูปในมือถือนั่นมันกระจอกเกินไป...ไม่มีประโยชน์หรอกถ้าแกจะเอามาเล่นงานฉัน...ไอ้หน้าโง่!!!”
.....................................................................................................................................
ขอบคุณที่มาอัพเดตให้หายคืดถึงครับ ^^
ตอบลบมาแล้วววววว
ตอบลบมาแล้วๆ กับกุนผมเลิกคิดไปนานและ เพราะแคทน่าซึนกว่าเยอะ ^ ^ ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบมาแล้วๆ กับกุนผมเลิกคิดไปนานและ เพราะแคทน่าซึนกว่าเยอะ ^ ^ ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบสนุกมากๆ ขอบคุณครับ
ตอบลบมาช่วยคลายปมแล้ว
ตอบลบขอบคุณที่สละเวลามาครับ เท่าที่ตามอ่านมาคิดว่าปีนี้ท่านผู้แต่งคงยุ่งมากๆแน่เลยครับ
มาแล้ว ยิ่งอ่านยิ่งสนุก ขอบคุณครับ
ตอบลบปูเสื่อดองจนครบ100% :v
ตอบลบม่อนจะมาไม้ไหนเนี่ย...ถึงกับต้องไปหากุน
ตอบลบม่อนจะมาไม้ไหนเนี่ย...ถึงกับต้องไปหากุน
ตอบลบอ่านแล้วมัน......ไม่พอซักที
ตอบลบสนุกมาก..ขอบคุณครับ
ตอบลบสนุกมาก..ขอบคุณครับ
ตอบลบสนุกมาก..ขอบคุณครับ
ตอบลบสนุกมาก..ขอบคุณครับ
ตอบลบคิดถึง สนุก มาก ขอบคุณครับ
ตอบลบสนุกมากครับ
ตอบลบสังเกตุได้ว่าบอลเริ่มมีความนิ่งและมั่นใจขึ้น ต่อไปพี่เซ็คจะต้องใจอ่อนกับบอล ส่วนม่อนจะมากล่อมอะไรกุลหนอ??
ตอบลบเมื่อไหร่พี่เช็ตจะยอมพระเอกของเราสักที ไม่แน่ลูกสาวอีกสองคนก็คงไม่พ้นเป็นไม่พี่เช็ค ก็ม่อน รอติดตามต่อไป ขอบคุณท่านผู้แต่งมากๆ นะครับ
ตอบลบค้างครับค้าง
ตอบลบตอนนี้ยังไม่จบใช่มั้ยครับ รอฉากที่แช็คกับบอลคุยกันตัวต่อตัว ^^
ตอบลบพี่เซคจะรอกเนื้อมือบอลหรือป่าวนะบอลจะจัดการไดเไหมโอ้ยคิดแล้วฟินอยากเห็นพี่เซคทำตัวดีๆกับบอลมั้งอ่ะเอาให้หลงเลยนะบอล
ตอบลบผมละอยากให้พี่เซ็คได้กับบอลจริงๆอยากให้มีลูกชายด้วยพ่อเทพช้างน้อย
ตอบลบดูแล้วกุนก็มีความคิดอ่านไม่ธรรมดา ส่วนม่อนพอได้คุยกับกุนแล้วก็ดูเหมือนจะไปสะกิดต่อมอะไรสักอย่าง ส่วนพี่เซ็ค บอลเอ๋ยจัดให้ขาถ่างเลย
ตอบลบค้างคา T T
ตอบลบกรอบรูปในมือม่อนนั้น ไม่น่าจะใช่บอล
ตอบลบมีดราม่าแน่นอนงานนี้
ผมคิดเหมือนท่านเลยครับ
ลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ลบขอบคุณครับ ยังสนุกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน รอติดตามว่าจะเกิดอะไรขึ้นอีกนะครับ
ตอบลบบอลเอ๊ย เสกลูกช้างเข้าท้องพี่เซ็คไปซะ
ตอบลบให้มีลูกชาย เป็นผู้นำตระกูลคนต่อไป
บอลเป็นพ่อ พี่เซ็คเป็นแม่
แค่นี้ปัญหาก็จบ วิน-วินด้วยกันทั้งคู่ ^^
จาก 45%
ตอบลบเดาไม่ออกเลยครับ
ว่าจะเจรจากันยังไง และผลออกมาแบบไหน
แต่รูปที่ม่อนซื้อไป
สงสัยว่าต้องเป็นรูป ลูกๆในอนาคตของบอล แน่ๆ
แต่ยังไม่แน่ใจว่า กับคนไหนเท่านั้น
(ยกเว้น ลูกริน กับ ลูกรีย์)
ว้า...ไม่อยากเดานะแต่อยากคิดว่าพญาหงสือาจจะลงใต้และพญาคชสารก็จะเป็นเทพผู้พิทักษ์บอลต่อเมื่อถึงช่วงเวลาวิกฤติของชีวิต
ลบยังรอลุ้นการคุยกันของพี่เช็คกับบอลอยู่ สองต่อสองซะด้วย ^^
ตอบลบดีใจมากที่อัพเพิ่ม แต่ แต่ แต่ อยากอ่านเต็มมีลุ้นกับเซค มีลูกโผ่มาทีไร มัน้องได้ฟันสาว1คน อิอิ (มโนไปไกลละเรา)
ตอบลบศกุนตลา เธอถูกทอดทิ้งไปนานเลยนะครับ คิดถึงเธอจริงๆ
ตอบลบเธอผู้เปิดซิงหนุ่มบอล ...
ขอบคุณครับ...เมื่อไหร่จะถึงคิวม่อนนะ
ตอบลบขอ อนุญาติคาดเดาว่า พี่เซคน่าจะโดนบอลก็คราวนี้แหล่ะ อิอิ น่าลุ้นอีแล้ว
ตอบลบติดตามอยู่นะครับ
ตอบลบชอบมาก
ลบเชียร์ ศกุลตรา
ลบในบรรดาพี่น้อง พี่เซคคงรอดมือนายบอลได้
ตอบลบขอบคุณครับท่าน ลุ้นให้นายบอลปราบพยศคุณหมอครับผม
ตอบลบขอบคุณครับท่าน ลุ้นให้นายบอลปราบพยศคุณหมอครับผม
ตอบลบลูกแฝดจะเป็นของม่อนซะละมั๊งครับ
ตอบลบลูกของม่อนเองหรอนั้น
ตอบลบลูกของม่อนเองหรอนั้น
ตอบลบรอตอนต่อไป
ตอบลบรอตอนต่อไป
ตอบลบป้าเอ็มแอบออกไปหาสองคนใช้รึเปล่านะ
ตอบลบตอนต่อไปจะมาตอนไหนน่อ
ตอบลบระหว่างรอผมกลับไปอ่านตอนเก่าๆ อ่านกี่ครั้งก็ไม่เบื่อ มีหลากหลายอารมณ์ หลายเหตุการณ์ ยิ่งอ่านตอนที่ญาติๆเริ่มยอมรับบอลหรือเสร็จนายบอลมันยิ่งเหนือความคาดหมายมาก
ตอบลบเป็นกำลังใจให้ท่าน adslman นะครับ
ลบเมื่อไหร่บอลจะจัดคุณหมอกะพี่ม่อนซะที่อิอิเค้ารออยู่
ตอบลบรูปใครที่อยู่ในห้องกุน
ตอบลบใช้บอลรึเปล่า??
ลุ้นมากเลยครับกลัวกุนมีคนอื่น
ตอนค่อไปมาเมื่อไรครับ
ตอบลบตอนค่อไปมาเมื่อไรครับ
ตอบลบมาเพิ่มอีก 15% ต่อชีวิตไปได้อีก ขอบคุณครับ
ตอบลบม่านรูดดดดดดดดดด แน่นอน
ตอบลบโดนลักพาตัวอีกหรือเปล่า บอล
ตอบลบโดนลักพาตัวอีกหรือเปล่า บอล
ตอบลบ“เราแปลกใจยิ่งนักที่รูปของคนผู้นี้ยังอยู่ในห้องของเจ้า...ทำได้อย่างไรกัน?"
ตอบลบขอขีดเส้นใต้เน้นคำว่า "ยังอยู่" แปลว่าไม่ควรจะอยู่แล้ว
ดังนั้นไม่ควรจะใช่บอล แต่น่าจะหมายถึง แฟนเก่า ไม่ก็เก่ากว่าแฟนเก่า
แต่เป็นรักแรกๆๆๆ
อีก 40% จะจัดคุณหมอหรือเปล่า เอาให้หายอยาก เอ้ยหายแค้น
หรือจะเป็นเจ้านายทอมนั่นที่จ้องจะแย่งกุนมาจากบอล
ลบหรือจะเป็นเจ้านายทอมนั่นที่จ้องจะแย่งกุนมาจากบอล
ลบผมอ่านมาหลายรอบล่ะแต่ยังไม่รู้อยู่ดีว่าเป็นใคร วอนผู้รู้บอกผมมาทีครับ
ลบมาแล้วแค่นิดหน่อยก็ทำให้หายอยากนิดๆแล้วก็มีลุ้นเพิ่มขึ้นมาอีกหน่อย รออยู่แล้วขอเพิ่มอีกนะคับ
ตอบลบบอลกำลังจะตื่นแล้ว
ตอบลบตอนใหม่เมื่อไรจะลงครับ
ตอบลบตอนใหม่เมื่อไรจะลงครับ
ตอบลบพี่แช็คจะเป็นรายต่อไปหรือเปล่า
ตอบลบรออ่านตลอดเลยครับติดตามตั้งแต่ตอนแรก
ตอบลบกำลังสนุกเลยแต่มาน้อยจังกว่าท่านจะลงให้อ่านแต่ละตอน
แต่ก็เข้าใจผู้เขียนครับว่าไม่ได้ว่างเขียนตลอดต้องทำงานด้วยจะรอตามต่อไปตลอดครับ
ขอบคุณมากครับ
ตอนนี้ลูกของบอลที่เปิดชื่อมาแล้ว มีกี่คน ชื่อไรบ้างใครพอจำได้มั่งครับ
ตอบลบหนูริน หนูรี หนูหนึ่ง หนูสอง ลูกกับอ๋อมเทพอชิณีสุราลัย(ยังไม่เปิดชื่อในโลกมนุษย์)
ลบรอตอนต่อไปครับอ่านล่ะสนุกมากอ่านไป2รอบล่ะกำลังจะย้อนไปอ่านรอบที่3
ตอบลบผมเดาว่าเด็กเเฝดสองคนเอาผลไม้สองสีไห้บอลกินตอนฝันเลยส่งผลไห้บอลเริ่มมีวิชาเห็นภาพรอบตัวช้าลง ดีไจเเฮะตาบอลจะหลบหมัดพี่เเคทได้ก็คราวนี้ล่ะ อยากไห้ผู้เขียนเเต่งไปนานฯ..เพราะผมรักตัวละครของท่านเเละเป็นสุขที่ได้อ่านครับ
ตอบลบลูกหนึ่งกับสองน่าจะเป็นลูกคุณพี่อ้อบุดตสาวน้านีย์นะและเทพสกุณานั้นแลจะจุติเป็นบุตรคุณพี่หมอ
ตอบลบรอบนี้ต้อง 100% ละน่ะครับท่าน ADSLMAN ผมนี่เข้ามาลุ้น 100% ทุกวันเลยน่ะคับ
ตอบลบใกล้จบปีสอง ปีสามขึ้นเหนือฝึกงาน แล้วทางใต้เอาไงดีละกับตระกูลศิวะ ลุ้นไม่อยากให้จบเลย
ตอบลบถ้าทำเป็นเล่มเมื่อไหร่บอกนะครับอุดหนุนแน่นอน
ตอบลบอยากอ่านต่อแล้วครับ
ตอบลบเรื่องนี้น่าจะมีรูปตัวละครบ้างนะครับ
ตอบลบรอครบ 100% นานจัง
ตอบลบมาครบแล้ว มาต่อไวๆนะครับ
ตอบลบจริงๆแล้วน่าจะเผด็จศึกไปซะให้รู้แล้วรู้รอดเลย..
ตอบลบแหม..มันน่านักเชียว..
มาครบ100% แล้ว ดีใจมากขอบคุณไรท์ที่มาเติมความสุขให้กัน พักผ่อนเยอะๆนะครับ
ตอบลบอีตาบอลไปเติมเชื้อไฟเข้าให้แล้ว แต่นีแหละที่จะทำเรื่องราวมันสนุกและเข้มข้น
ตอบลบมาเต็มแล้ว ยิ่งอ่านก็ลุ้น บอลจะเก่งยังไง เชคจะพลาดท่าแบบไหนแล้ว ทางใต้จะไปเมื่อไหร่ มีเรื่องให้ติดตามเยอะเลย(อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ)ขอบคุณครับพักเยอะๆลงเพิ่มเร็วๆ 5555 โลภ จริงเรา
ตอบลบบอลดันไปจุดไฟโกรธของพี่เซคซะแล้ว ท่าทางบอลจะงานงอกละทีนี้ตัวช่วยบอลงานหนักแน่นอน
ตอบลบอยากให้บอลได้พี่แชค รอๆ
ตอบลบผมอ่านข้ามครับ เลยคอมเม้นเฉพาะตอนนี้ มันส์ดีจัง ต้องย้อนอ่านตอนอื่นๆแล้วหละครับ
ตอบลบผมอ่านข้ามครับ เลยคอมเม้นเฉพาะตอนนี้ มันส์ดีจัง ต้องย้อนอ่านตอนอื่นๆแล้วหละครับ
ตอบลบ