ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 93 “Angels
Eye!?”
...ตามตำนานที่เล่าขานตั้งแต่อดีตเมื่อนานแสนนานมาแล้วปรากฏนามของเทพบดี
2 องค์ที่เป็นปรปักษ์ต่อกันเพียงเพราะต่างถือตนว่าเป็นเลิศกว่าอีกฝ่าย...
(“หญ้าแพรกอย่างพวกเราจะแหลกลาญกันหมด”
“องค์อชินีสุราลัยและองค์ราชหงส์สุรัมภาสู้กันมาเกือบห้าปีสวรรค์(เก้าหมื่นปีมนุษย์)แล้วยังไม่หยุด...เสียง...เสียงร้องดังเหลือเกิน”
“เสียงคำรามขององค์อชินีสุราลัยช่างน่าเกรงขามยิ่งนัก...สัตว์ป่าน้อยใหญ่แตกตื่นพากันหนีเอาตัวรอดหมดแล้ว”
“ทาง...ทางนี้ก็เสียงร้องขององค์ราชหงส์สุรัมภา...น่าพรั่นพรึงไม่แพ้กัน...ปานแผ่นฟ้าจะถล่มลงมาเลย”
“ตรงนั้น!!”
“!?”
“พยัคฆ์ที่มีร่างสีทอง”
“แล้วก็...”
“หงส์ที่มีกายสีเงิน”
“หยุดสู้กันแล้ว”
“หมดแรงบินแล้วหรือยังไงถึงลงมา?”...พญาหงส์”
“...ข้าเบื่อหน่าย”
“หา?”
“เบื่อหน่ายที่จะสู้กับเจ้าแล้ว...นางพยัคฆ์...ตลอดเวลาห้าปีทั้งเจ้าแลข้าหาได้ถูกพระเวทย์ของอีกฝ่ายโจมตีไม่...เปล่าประโยชน์”
“แต่ข้าไม่เบื่อและไม่รู้สึกว่าเปล่าประโยชน์”
“เจ้าหมดแรงแล้ว...อชินีสุราลัย”
“ฮึ!!...เจ้าก็เหมือนกัน...ราชหงส์สุรัมภา”
“ข้าจะมิสู้กับเจ้าอีกต่อไป”
“อะไรนะ?”
“ข้าต้องการเข้าสู่การนิทรา”
“อย่างนั้นเจ้าจงยอมรับว่าข้าเหนือกว่าแล้วข้าจะยอมหยุดเพียงเท่านี้”
“ย่อมได้...ข้ายอมรับ...พอใจหรือยัง?”
“ไม่!!!”
“หยุดเถิด...ข้ายอมรับแล้วว่าเจ้าเหนือกว่าแลยังจะต้องการอะไรอีก?”
“เพราะเจ้าไม่มีความจริงใจ”
“สุดแท้แต่จะคิดเถิด”
“เจ้า...กลายร่างเป็นเทพบดีทำไม?...อั๊ก!!...นี่...นี่มัน?”
“...................................................”
“ราชหงส์สุรัมภา...ที่แท้เจ้ายังเหลือพระเวทย์มากขนาดนี้เชียวหรือ?...ปล่อย...ปล่อยข้านะ!!!”
“ทว่าพระเวทย์ของเจ้าหมดไปแล้ว...ขัดขืนมิได้ดอก...อชินีสุราลัยเอ๋ย~~”
“กรอด!!...หลอกลวง!!!...เสแสร้งยอมรับว่าข้าเหนือกว่ารึ?...โกหกทั้งเพ!!!!”
“หุบปาก...ข้าจะนอน”
“นั่นเจ้า!!...เจ้าคายพระเวทย์ทำไมกัน?...หรือว่า...เจ้าคิดจะสูญสลายไป!?”
“ถูกต้อง”
“ขลาดเขลา!!!...คิดว่านอนหลับแล้วจะหลีกหนีได้เหรอ?...ข้าจะปลุกให้เจ้าตื่นขึ้นมาสู้กันอีกจนกว่าจะรู้ผลแพ้ชนะ”
“เช่นนั้นเจ้าจงไปท้าประลองกับหัสดินเทวนาถเถิด”
“ว่าไงนะ?”
“หากเจ้ามีชัยเหนือพญาคชสารผู้นั้นได้ก็หมายความว่าเจ้าสามารถสยบพญาหงส์ผู้นี้ได้เช่นกัน”
“ข้าไม่สนใครอื่น...เจ้าเท่านั้นที่ข้าถือเป็นคู่ต่อกร”
“ช่วยเป็นธุระให้ด้วยเถิด...ทวิเทพ”
“เข้าใจแล้ว”
“เข้าใจแล้ว”
“อุษณรัศมี...สีตลรัศมี...นี่ไม่ใช่เรื่องของพวกเจ้า...อย่ามายุ่งเกี่ยว!!!”
“ข้าจะเข้าสู่การหลับใหล ณ ที่แห่งนี้แลมิลืมตาตื่นขึ้นมาอีก”
“ราชหงส์สุรัมภา...มันจะไม่จบเพียงเท่านี้หรอก”
“แต่ท่านน่ะจบแล้ว”
“ท่านจบแล้วนะ”
“จะ...เจ้าแฝดคู่นี้!!”
“ตราบใดที่อุษณรัศมีผู้นี้ยังอยู่...ไม่มีใครจะมารบกวนการนอนหลับของท่านได้”
“ตราบใดที่สีตลรัศมีผู้นี้ยังอยู่...จงเข้าสู่การหลับใหลอย่างสบายเถอะ...พญาหงส์”)
“โธ่เว้ย!!!”
“หนวกหูจริง”
“วสันตะนุจรินทร์”
“หลับแล้วฝันอะไรเหลวไหลแน่ๆ”
“หุบปาก!!”
“หยุดซะทีเถอะ”
“พี่รีย์...สหายพี่พาลกับหนู”
“เจ้าฝันถึงเรื่องนั้นอีกแล้วหรือ?...อชินีสุราลัย”
“...อืม”
“ฮื่อ~~...จะอะไรกันนัก?...เวลานี้ราชหงส์สุรัมภาสู้ใครไม่ได้อีกและพระเวทย์ของนางก็จวนจะหมดสิ้นเต็มที”
“ข้าไม่เชื่อว่านางจะสูญสลายไป...มันต้องมีบางอย่างแอบแฝง!!...เจ้าไม่สังเกตเจ้าสองเทพแฝดนั่นหรือยังไง?...สหายจะสูญสิ้นแต่กลับไม่รู้สึกยินดียินร้ายสักนิดซ้ำยัง...”
“อะไร?”
“เปล่า”
“จะไปไหน?...เจ้าเพิ่งพ้นโทษออกมานะ”
“ข้าไม่ทำอะไรวู่วามหรอก...หัดเชื่อใจสหายของเจ้าบ้าง...สุริยนนุจรินทร์”
“...................................................”
..............................................................................................................................................
“บอล...อาจารย์เรียกแน่ะ”
“เออ”
“เอกคเชนทร์”
“ครับผม”
“มีคนฝากซองนี่มาให้เธอ”
“ใครครับ?”
“อาจารย์ก็ไม่รู้...ลุงยามเขามาส่งให้อีกที”
(มันคืออะไรหว่า?)
“กุญแจ?”
“น่าจะเป็นของตู้เช่าไปรษณีย์ในมหาวิทยาลัยนี่นะ...อาจารย์เคยเห็น”
(แล้วใครเอากุญแจนี่มาแล้วเอามาให้เราทำไม?)
“ไปไหนวะเพื่อน?”
“ไปรษณีย์ว่ะ”
“อาจารย์จะมาแล้วนะเว้ย!?”
“เออน่ะ!...ฝากบอกด้วย”
(ตอนนี้ความอยากรู้อยากเห็นมันมีมากกว่าชั่วโมงเรียนแล้ว)
“อืม--...ช่องที่ 44”
“.................................................”
“ได้ล่ะ...กล่อง?”
(คงไม่ได้มีระเบิดใส่ไว้หรอกนะ)
“...ไม่เห็นมีอะไรเลย...กล่องเปล่าๆ”
(โดนแกล้งป่าว?...อ๊ะ!!...มีกระดาษอีกแล้ว)
“หันหลังไปแล้วจะมีกล่องวางไว้บนม้านั่ง...บ๊ะ!!...คิดว่าเป็นใครกันถึงมาสั่ง?”
(แต่มันมีกล่องวางอยู่จริงๆ)
“..................................................”
“ถ้าเล่นตลกกันล่ะน่าดู...เอ้ย!!...มีด...หรือเปล่า?”
(ทำไมมันเล็กจัง?)
“ฮัลโหล...พี่เซค?”
(เงียบหายไปหลายวันโผล่มาแล้วไง)
“พี่ส่งมาเองเหรอ?”
“ใช่”
“....................................................”
“เห็นมีดในกล่องแล้วใช่มั้ย?”
“หมายความว่าอะไรไม่ทราบครับ?”
“มี 2
วิธีให้แกเลือก...เอามีดเฉือนไอ้หนอนสกปรกทิ้งแล้วก็ไปแปลงเพศซะกับเชือดคอตายไปเลยไง!!!!”
“นี่พี่!!...ผมไม่มีเวลามาล้อเล่นด้วยหรอกนะ...กะอีแค่มีดเล่มเดียวจะทำให้กลัวรึ?...ฝันไปเถอะ!!!”
...ผมชิงตัดบทวางสายเพราะไม่อยากฟังเสียงผู้หญิงร้ายกาจคนนี้อีก...ไอ้กล่องบ้าพวกนี้จะเอาทิ้งลงขยะให้หมดเชียว!!...ใช่...ผมตั้งใจจะทำอย่างนั้นแต่เกิดสะดุดกับข้างในของกล่องแรกด้านหนึ่งที่ดูหนากว่าปกติ...
“ไม่รู้สึกไปเองมั้ง?...นั่นไง!!...มีอะไรซ่อนอยู่?”
(คล้ายจะเป็นหนังสือแต่อยู่ในซองพลาสติคสีดำเลยไม่รู้ว่าคืออะไร)
“สมุด...หัดคัดลายมือ...อีหมอบ้า!!!...มันหลอกด่าเราเป็นเด็กอนุ...เอ้ย!!!!”
“....................................................”
“....................................................”
“ไอ้เชน!!...กู...กูไม่สบาย!!!...ช่วยบอกอาจารย์ว่ากูขอลากลับบ้าน”
“ทำไมมึงไม่บอกเองเล่า?”
“เหอะน่า!!!...กูกำลัง...ไม่สบายมากๆ...แค่นี้นะ!!”
“อ้าวเฮ้ย!?”
“ไม่เข้ารงเข้าเรียนแล้ว!!!...นี่พี่เซคคิดจะทำอะไรกันแน่?”
(ถึงได้ส่งรูปนู้ดของตัวเองมาให้เรา!!!!...แม่คุณเอ้ย~~...แรกๆหล่อนนุ่งชุดชั้นในแต่หลังๆเปลื้องผ้าหมดจด...เห็นแคมเห็นเนื้อในชัดแจ๋วแถมโพสแต่ล่ะท่านางแบบมืออาชีพยังต้องอายเลย!!!!!).................................................................................................................................
(“แหม~~...อยากดูฉันแก้ผ้าก็ไม่บอกซะตั้งแต่แรก...ที่ส่งไปให้แกดูเป็นภาพโป๊สุดอล่างฉ่างของฉันเลยนะ”
(ผะ...ผู้หญิงคนนี้บ้าหรือเมากันแน่ที่ส่งอัลบั้มรูปเปลือยของตัวเองมาให้เราชนิดว่าเผยจุดอ่อนอย่างเต็มที่!?)
“รูปในมือถือนั่นมันกระจอกเกินไป...ไม่มีประโยชน์หรอกถ้าแกจะเอามาเล่นงานฉัน...ไอ้หน้าโง่!!!”)
“เออโง่!!!...แต่ไอ้โง่คนนี้แหละกำลังทำให้คนฉลาดอย่างเธอแปดเปื้อนอยู่นี่ไงโว้ย!!!!...ซีดสสสสสสสสส”
(ด้วยรูปญาติสาวผู้พี่สวมเสื้อกาวส์นอนตะแคงโชว์หน้าอกท่อนล่างเปลือยเปล่านี่แหละ)
“อาาาาาาาา”
(มั่นใจตัวเองดีนัก...ฮึ่ย!!!...แต่มั่นใจมากเกินไประวังจะสะดุดล้มไม่เป็นท่า)
“อุ...โออออออออออออออออ...แตกแล้วววววววววว”
(ออกเยอะมาก...ไม่รู้ว่านานๆทีชักว่าวหรือเพราะนางแบบเป็นผู้หญิงจอมหยิ่งอย่างพี่เซค)
...สะใจอย่างบอกไม่ถูก...รู้สึกราวกับตัวเองได้ครองโลกใบนี้...ชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่มาเยือนอย่างไม่คาดคิด...มีแต่คนสติไม่ดีเท่านั้นที่จะทำอย่างพี่เซคที่หยิบยื่น
“จุดอ่อน” ของตัวเองให้ศัตรู...
“แต่แค่นี้ยังไม่สาสมหรอก...รอให้ไอ้น้องฟื้นตัวซะก่อนแล้วจะเล่นต่อ”
(ยกต่อไปสนุกกับรูปพี่เซคใส่เสื้อเชิ้ตขาวนอนแหกหีเอานิ้วเขี่ยติ่งดีกว่า...เห็นแล้วโคตรเงี่ยนมากมาย)
“หะ...หายไปไหน?”
(ก็ก่อนจะเข้าห้องน้ำเราวางไว้ตรงนี้นี่!?)
“ไม่เจอ”
“...............................................”
“ไม่มี”
“...............................................”
“เฮ้ย!?...จะหายไปได้ไงก็เมื่อกี้วางไว้บนเตียงกับมือนี่หว่า?”
“...............................................”
(หือ?)
“...............................................”
“คุณไหม!?”
“ต่ำช้า!!”
“หา?”
“ใช้รูปคุณหนูใหญ่มาเป็นเครื่องมือสำเร็จความใคร่...คุณช่างเป็นคนต่ำช้าที่สุด!!!...ดิฉันรู้สึกผิดหวังจริงๆ”
(สาวคนสนิทของพี่เซคเข้ามาในห้องเราตั้งแต่เมื่อไหร่?)
“ฮึ!!...มันเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมากเลยนะครับ...ผู้ชายที่ไหนก็ทำกันทั้งนั้น”
“นี่ยังจะหาเหตุผลทุเรศๆมาเข้าข้างตนเองอย่างมิรู้สึกอาย...คุณชายเอกคเชนทร์”
“ไม่ว่าจะผู้ดีหรือไพร่ต่างก็หนีเรื่องนี้ไปไม่พ้นหรอก...คุณเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น”
“อย่าเหมารวมดิฉันไปด้วย!!”
“คุณนั่นแหละอย่าปากแข็งและก็เอาสมุดนั่นคืนมาครับ”
“ดิฉันจะมิยอมให้คุณนำรูปคุณหนูใหญ่ไปกระทำเรื่องบัดสีอีก”
“พี่เซคต่างหากที่ทำบัดสี”
“ว่าอย่างไรนะ?”
“ถ่ายรูปโป๊ของตัวเองถ่างแข้งถ่างขาอ้าซ่า...โพสแต่ล่ะท่าสุดจะน่าอับอาย...แบบนี้ไม่เรียกบัดสีแล้วให้”เรียกว่าอะไร?”
“นั่นคือเรื่องส่วนตัวของคุณหนูใหญ่ที่หากมิทำให้ผู้ใดเดือดร้อนก็หาได้ต้องไปสนใจใครไม่”
“นี่คุณเห็นว่าเป็นเรื่องปกติเหรอ?”
“ใช่”
(ไม่แปลกใจ...ยังไงลูกน้องก็ต้องเข้าข้างเจ้านายวันยังค่ำ)
“หนอย~~...ยังไม่จบหรอกน่า!!!...ในมือถือของผมก็...”
“โทรศัพท์ของคุณถูกทำลายไปแล้วและดิฉันก็เอาเครื่องใหม่รุ่นเดียวกันมาเปลี่ยนให้”
“ฮ้า!?”
(ที่พื้นมีเศษซากของ...ยัยบ้าเอ๊ย!!!...แบบนี้หลักฐานก็พังพินาศหมดทำไมถึงไม่รีบย้ายรูปลงคอมวะ?...โง่ฉิบหา-เลยกูนี่!!!!)
...ทั้งเจ็บใจและก็สมน้ำหน้าตัวเองแท้ๆ...ลำพังแค่ผมพูดปากเปล่าว่าพี่เซคมีงานอดิเรก
“ถ่ายรูปนู้ด”
แล้วใครมันจะไปเชื่อเล่าแถมเผลอๆจะถูกชี้หน้าด่าว่าใส่ร้ายญาติพี่น้องตัวเองอีก...
.............................................................................................................................................
“พี่เซคชวนกินไปกินข้าวที่บ้าน?”
“ใช่...เย็นนี้”
“ไม่ไป”
“ทำไมอ่ะ?”
“รู้แล้วยังจะถาม...ฉันเกลียดเธอแค่ไหนฝนก็รู้”
“แหม!...ไม่เอาน่า--”
“อยากไปก็ไปเถอะ”
(ไม่รู้ว่าจะวางแผนชั่วร้ายอะไรไว้อีกหรือเปล่า?)
“พี่เซคก็ชิงชังบอลไม่น้อยเหมือนกัน”
“เพราะฉะนั้นผมจึงไม่ไปน่ะถูกแล้วไง”
“แต่เธอต้องไป”
“พี่แคทไปกับฝนน่ะแหละ...พี่เซคคงไม่ตั้งใจจะชวนผมด้วยหรอก”
“เธอไม่ได้บอกห้ามไม่ให้บอลไป”
“ลงว่าคนเกลียดขี้หน้ากันก็ไม่จำเป็นต้องพูดออกมานี่ครับ?”
“...ไปอาบน้ำแต่งตัว”
“ผมไม่ไป”
“รึจะให้พี่จัดการทุกอย่าง?”
“.................................................”
“ฝน”
“ได้ค่า!!...เค้าจะจับตัวเองแก้ผ้าล่ะนะ...เอาให้ล่อนจ้อนไปเล้ย!!!”
“หา?...เอ้ย!?...ไม่เอา!!”
...ญาติสาวผู้พี่วัย 22 กับญาติสาวผู้น้องวัย
18 จัดแจงจะเข้ามาถอดเสื้อผมซึ่งถ้าว่ากันตามปกติน่าดีใจแต่เวลานี้ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์นั้น...
“รู้...รู้แล้วน่า--...ผมทำเอง”
“ฮี่!!...แล้วเค้าจะอาบน้ำให้นะ”
“ไม่เอา!!...น่าอายจะตายชัก”
“โธ่~~...ทำเป็นอายไปได้”
“.................................................”
“.................................................”
“อ้าว?...ไปสิครับ!!...นี่ใจคอจะยืนดูกันตรงนี้เหรอ?”
“จะให้ดูตรงนี้ก็ได้นะ...หึๆๆ”
“...ทำให้เสร็จในครึ่งชั่วโมง”
“ถ้าหนูช่วยน่ะเสร็จแน่...ว๊า!?”
“เราก็ไปเตรียมตัว”
“ฮื่อ!!”
...............................................................................................................................................
“อะ...อาหารยังไม่เสร็จเรอะ?”
“ไม่ใช่ไม่เสร็จแต่ยังไม่มา”
“อ้าว?...ไม่ได้ทำเองเหรอคะ?”
“พี่สั่งจากภัตตาคารในโรงแรมน่ะ”
“อีกนานมั้ยอ่ะ?...ฝนหิวจนท้องกิ่วแย้ว~~”
“ครึ่งชั่วโมง”
“โห~~”
“น่า--...พี่มีของว่าง...เข้าไปกินกันก่อน”
“ป่ะตัวเอง!!”
“ฉันไม่หิว”
“บอล”
“พี่แคทกับฝนเชิญเลยครับผมจะไปเดินเล่นแถวๆนี้...อ้อ!!...ถ้าอาหารมาก็กินกันได้เลยไม่ต้องบอกผมหรอก”
“จองหอง”
“พองขนด้วยมั้ยล่ะครับ?”
“......................................................”
“......................................................”
...ผู้หญิงโรคจิตเอ๊ย!!!...ไว้สักวันจะช่วยสงเคราะห์ล่อให้หายร่านบ้างคงจะดีนะ...ผมเดินออกมาทางด้านหลังตัวบ้านที่อยู่ติดคลองเล็กๆและโดยไม่ตั้งใจสักนิดว่าจะได้เจอพี่ม่อนที่นี่...
(ยิ่งดูก็ยิ่งสวยแต่ภายใต้ใบหน้าอันงดงามนั้นมีความ “น่าสะพรึงกลัว” ซ่อนเร้นอยู่ด้วย)
“......................................................”
(ดูท่าเธอจะยังไม่เห็นเรา)
“......................................................”
(แต่อย่ารบกวนหล่อนแล้วไปที่อื่นจะดีกว่า)
“อื๋อ!?”
“......................................................”
“ตก...ตกใจหมด!!!...อะไรของพี่เนี่ย?”
(เมื่อกี้สาวเจ้ายังอยู่ตรงริมคลองแต่จู่ๆก็มาโผล่ข้างหลังและพอเราหันตัวกลับก็เกือบชนเธอเข้าแล้ว!!!!)
“เจ้าได้รับเชิญจากท่านพี่ด้วยหรือ?”
“ก็...ก็ประมาณนั้นครับ”
...จะว่าผมโอเวอร์ก็ตามแต่น้ำเสียงของพี่ม่อนฟังแล้วให้ความรู้สึกเย็นเยือกถึงไขสันหลังเราะมันช่างไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย...เหมือนคนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต...
“แต่ผมไม่อยากมาหรอก”
“มิได้”
“หืม?”
“หากเจ้ามิยอมมาเราจะเป็นผู้ไปลากเจ้าเอง”
“ทำไมครับ?”
“เพราะท่านพี่เชิญเจ้าเช่นนั้นเจ้าต้องมา”
(วางอำนาจซะจริง...อื๋อ?)
“...............................................”
(ญาติสาวผู้พี่ลงนั่งเหยียดขาหลังพิงต้นไม้และก้มหน้านิดนึง...จะหลับรึ?...แต่นี่ใกล้เวลาอาหารมื้อเย็นแล้ว)
“...............................................”
“พี่ม่อน”
“...อะไร?”
“ไม่กินข้าวเย็นหรือครับ?”
“เรายังมิรู้สึกหิว”
“ผมก็เหมือนกัน”
“...............................................”
“เอ่อ--...ผมขอนั่งตรงนี้ได้มั้ยครับ?”
“...หาได้มีผู้ใดห้ามเจ้าไว้”
(ไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ซะเลย)
...ผมอยู่ห่างจากพี่ม่อนเกือบห้าเมตรได้ซึ่งไม่ถือว่าใกล้จนเกินไปหากมีอะไรเกิดขึ้น...เปล่า...แค่ระวังไว้เฉยๆ”เพราะถึงเธอจะเคยช่วยให้รอดพ้นจากการถูกลักพาตัวแต่ก็ไม่ใช่หมายความว่าผมจะวางใจได้สักหน่อย...
“ศิวะบัณฑิตยังมิเลิกราจากเจ้านะ”
“พวกเขาจะมาพาผมไปศรีไตรตรึงษ์อีกเหรอ?”
“มิใช่แค่นั้นดอก”
“ผมบอกแล้วไงว่าถึงเวลาจะไปเอง...ไม่ต้องให้ใครมาชี้นิ้วสั่งหรือเล่นไม่ซื่อ”
“เจ้าไปแล้วอาจมิกลับมาก็เป็นได้”
“หมายความว่าไงครับ?”
“สามดรุณีแห่งศิวะบัณฑิตนั้นแม้ยังเยาว์วัยแต่ก็สวยหยาดเยิ้มสมคำร่ำลือ”
“แต่ผมว่า...พี่ม่อนหรือพี่แคทก็ไม่น่าจะสวยแพ้พวกเธอนะครับ”
“.................................................”
(หือ?...เมื่อกี้ตาฝาดหรือเปล่า...คือเราเห็นพี่ม่อน...มีรอยยิ้มที่มุมปาก)
“อย่าเอาเราไปเทียบกับท่านพี่สุรีย์พรรณเลย”
“ทำไมล่ะครับ?...พี่ม่อนก็ได้ความสวยมาจากป้าเอ็มตั้งเยอะนะ”
“คึ”
“แล้วตอนนี้ป้าเอ็มก็ยังสวยอยู่นะครับ...ถ้าอายุเท่าๆกันและไม่ใช่ป้าหลานแล้วล่ะก็ผมจะลองจีบดู”
“!”
“?”
(จู่พี่ม่อนก็ลุกขึ้นยืนแล้วมองมาที่เรา)
“ถ้าอายุเท่าๆกัน”
“หืม?”
“แลมิใช่ป้าหลานแล้วจะลองจีบดูอย่างนั้นหรือ?”
“เอ่อ--”
“เมื่อกี้เจ้า...เอ่ยวาจาแทะโลมท่านแม่ของเรา?”
“เอ๋?...หา!?...ไม่ใช่ๆ...ผมเปล่านะ!!”
“เราได้ยินเต็มสองรูหูเจ้ายังจะกล้าปฏิเสธอีก!!!”
...ตายละวา!!!...ปากพาซวยแท้ๆที่เผลอชมไปว่าป้าเอ็มสวยเหมือนสาววัยรุ่นและจะจีบแน่ถ้าไม่ใช่ป้าหลานกัน...อะไรเนี่ยๆ...แค่ผมชมเท่านี้พี่ม่อนถึงกับโมโหจนควันออกหูเชียวหรือ?...
(“มีอยู่ครั้งหนึ่งป้าเอ็มเคยโดนลักพาตัวและพอน้องม่อนจับคนร้ายได้ก็เอาซะปางตาย”
“เธอตัดเส้นเอ็นแขนขาทั้งหมดและก็ตัดลิ้นเจ้าพวกนั้นทุกคน...ตอนที่ฝนไปเห็น...ไม่อยากจะบอกว่าสภาพน่าสยดสยองมาก”
“สำหรับม่อน...หนึ่งไม่ตายสองก็ต้องอยู่อย่างทรมานไปชั่วชีวิต”
“แล้วที่ผ่านมาเธอชอบอย่างหลังซะด้วย”)
“....................................................”
(นี่ถ้าพี่ม่อนรู้ว่าเรากับแม่ของหล่อนเคย...ผลมัน...ผลมันจะเป็นยังไง?)
“ผะ...ผมขอโทษ”
“ท่านแม่ของเราหาใช่ผู้ที่เจ้าจะพูดถึงท่านพล่อยๆได้...เจ้าเป็นหลานสมควรที่จะสำนึกไว้”
“ผมขอโทษ!!...ผมผิดไปแล้ว!!!”
“เราจะมิให้ใครหน้าไหนมาดูหมิ่นหรือพูดจาว่าร้ายท่านแม่อย่างเด็ดขาด...หลานชายเช่นเจ้าก็หาได้เป็นข้อยกเว้นไม่!!!”
(ตาพี่ม่อนลุกโพลงเป็นสีแดงราวกับกองไฟ...หนีดีกว่าเราแต่จะไปทางไหน?...ข้างหน้ามีพี่ม่อนยืนขวางอยู่ส่วนข้างหลังก็เป็นคลอง)
“อย่าให้ถึงกับเลือดตกยางออกกันเลยขอรับ”
“หือ?”
“พี่เอ้”
“มิใช่เรื่องของท่านพี่สุริยาวรรณเจ้าค่ะ”
“เรื่องเล็กมิสมควรลุกลามให้กลายเป็นเรื่องใหญ่...ครั้งนี้น้องนางศรมุกดาก็ยกโทษให้เอกคเชนทร์เถิด”
“หากน้องมิยกโทษให้?”
“พี่เชื่อว่าน้องนางศรมุกดานั้นมีจิตใจโอบอ้อมอารีแลมิได้ถือสากับเหตุเพียงเท่านี้ดอก”
“แต่ที่ผ่านมาผู้ใดบังอาจปากพล่อยหรือคิดร้ายกับท่านแม่...น้องหาได้เคยละเว้นให้มันผู้นั้นลอยนวลอยู่ไม่!!”
“ครั้งนี้พี่ขอเถิดขอรับ”
“.....................................................”
(พี่เอ้พยายามช่วยเราหรือ?)
“หากมีครั้งหน้าอีกพี่จะมิช่วยเขาอีกแล้ว”
“.....................................................”
“.....................................................”
“เจ้าค่ะ...เห็นแก่ท่านพี่สุริยาวรรณน้องจะมิเอาความอีก”
“ขอบคุณน้องนางศรมุกดาสิขอรับ”
“คะ...ครับ...ขอบคุณพี่ม่อนจริงๆครับ!!!...ผมสัญญาว่าจะไม่ทำอีกแล้ว”
“.....................................................”
...ญาติสาวผู้พี่วัย 21 ไม่พูดอะไรก่อนจะเดินหายเข้าไปในความมืด...ผมเป่าปากหายใจอย่างโล่งอกและไม่ลืมขอบคุณพี่เอ้...
“ครั้งนี้โชคยังดีที่กระผมได้รับเชิญมาด้วย”
“หูย~~...เกือบไปแล้วสิ”
“กระผมเข้าใจว่าท่านป้าศรมรกตเป็นเช่นไรแต่บางอย่างก็มิสมควรจะเอ่ยออกมาดอก”
(ได้ทีสอนเราใหญ่เชียวนะ)
“Angel Eyes”
“เอ๋?”
“ดวงตาแห่งนางฟ้าไงล่ะขอรับ”
(เจ้าหนุ่มหน้าหยกพูดอะไรไม่เห็นจะเข้าใจเลยสักนิด)
...............................................................................................................................................
...คืนนั้นผมหลับแล้วก็ได้ฝัน...
(“อื๋อ?”
(หนูหนึ่งกับหนูสองลูกสาวฝาแฝดของเรา!!!)
...พอลูกสาวฝาแฝดเห็นผมก็วิ่งมาหาซึ่งทางนี้อ้าแขนรอกอดอยู่แล้วแต่พวกเธอกลับหยุดนิ่งห่างไปประมาณห้าก้าวเดิน...ทำไมกันล่ะ?...
(ยังทำสีหน้าเหมือนกำลังสงสัยอะไรด้วยนะ!?)
“ผู้ใดเรียกพ่อมาทีนี่?”
“ผู้ใดเรียกพ่อมาหรือ?”
“ไม่...ไม่มี”
“ถ้าไม่มีพ่อจะมาได้ยังไง?”
“มาได้ยังไง?”
“อื้อ!!...จะอะไรก็ช่างเถอะ...ไม่ดีใจที่เจอพ่อเหรอจ๊ะ?”
“...................................................”
“...................................................”
“นี่พ่อทำอะไรให้พวกหนูไม่พอใจหรือเปล่า?”
“ไม่มี”
“ไม่ใช่”
“!?”
(สองยัยหนูหันหลังวิ่งไปกันคนละทิศคนละทางเลย...ชวนเราเล่นซ่อนแอบหรือเปล่า...เอ้ย!!...ไม่ใช่มั้ง?)
“แล้วจะให้ตามหาใครก่อนล่ะนี่?”
“หนูหนึ่ง”
“......................................................”
“หนูสอง...ออกมาหาพ่อเถอะ”
(ไร้วี่แวว)
“ชวนพ่อเล่นซ่อนหาเหรอ?”
“......................................................”
“ถ้าหาเจอจะให้รางวัลอะไรดีจ๊ะ?”
“......................................................”
...หายังไงก็ไม่เจอจนรู้สึกเหนื่อยและทันใดนั้นผมเหลือบไปเห็นแสงสว่างอยู่บนหน้าผาที่ก็ไม่ถือว่าไกลมากนัก...มันจะเป็นแสงจากอะไรไม่รู้แต่ไม่สว่างสม่ำเสมอบ้างก็สว่างจ้าบ้างก็ริบหรี่...
“อยากรู้ก็ต้องไปดู”
(แต่ไม่ใช่เรื่องง่ายเพราะต้องหาทางปีนขึ้นไปเนื่องจากไม่มีเส้นทางเดิน)
“ตรงนี้พอมีทางไปได้นี่แต่มันแคบไปหน่อย”
“......................................................”
“พอได้ๆ...อื๋อ?”
(ระหว่างที่เดินลัดเลาะขึ้นไปเรื่อยๆก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในกอไม้ข้างทางจึงแวะเข้าไปดู)
“ลูกนก?”
(น่าสงสารจัง...ตาแทบจะยังไม่ลืมด้วย)
“ไม่ต้องกลัวๆ...ฉันไม่ทำอะไรหรอก”
(เพิ่งจะมีขนขึ้นซึ่งน่าจะพลัดหลงจากพ่อแม่มา...ไม่สิ...คงตกลงมาจากรังบนต้นไม้ต้นใดต้นหนึ่งแน่ๆ)
“จะทำยังไงดี?...ตกลงมาจากต้นไหนก็ไม่รู้...ดีนะที่ไม่อดตายหรือโดนตัวอะไรคาบไปกินซะก่อน”
(เอาไว้ในอุ้งมือล่ะกัน)
“อยู่นิ่งๆนะหนูน้อย...ฉันจะหาทางช่วยเอง”
(ซึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันจะไปตามหาพ่อกับแม่มันที่ไหน?)
“ค่อยคิดอีกทีล่ะกัน...ไว้ไปให้ถึงตรงแสงนั่นก่อน...อ้าวเฮ่ย!?”
...ลูกนกตัวจ้อยจู่ๆก็บินออกจากอุ้งมือแล้วไปเกาะที่หัวไหล่ผมและไม่มีทีท่าจะบินไปไหนอีกด้วย...เจอเรื่องแปลกอีกแล้วสิ!?...
“เอาไงล่ะเราน่ะ?”
“................................................”
“ดี...งั้นเราไปตามหาแสงสว่างนั่นด้วยกัน”
“................................................”
(เหนื่อยเอาการแต่ก็จวนจะถึงแล้ว)
“นี่มัน?”
(สวยจังเลย...แสงสีเงินอันเรืองรองที่เปล่งออกจากร่าง)
“นกสีเงินตัวนี้สวยจังเลยแต่เหมือนจะหลับอยู่มั้งนะ?”
“........................................................”
“นี่มันจะใช่...หงส์หรือเปล่า?”
“จงออกไปจากที่นี่!!”
“!!!!”
(เสียงดังมาจากไหน?...รึจะเป็นของหงส์ตัวนี้!?)
“ต้องการจะเผชิญหน้ากับความพิโรธของผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคเช่นเราหรืออย่างไร?...เจ้ามนุษย์บาปหนา!!!”
“........................................................”
“นี่มันจะใช่...หงส์หรือเปล่า?”
“จงออกไปจากที่นี่!!”
“!!!!”
(เสียงดังมาจากไหน?...รึจะเป็นของหงส์ตัวนี้!?)
“ต้องการจะเผชิญหน้ากับความพิโรธของผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคเช่นเราหรืออย่างไร?...เจ้ามนุษย์บาปหนา!!!”
“ทะ...ท่าจะไม่ดี...ไปดีกว่า”
...เมื่อรู้แล้วว่าแสงสีเงินคืออะไรงั้นภารกิจ(?)ต่อไปก็คือช่วยตามหาพ่อแม่ของนกน้อยตัวนี้...อา--...ในความรู้สึกของผมดูเหมือนเจ้าหนูจะไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย...
“พ่อ”
“พ่อ”
“นกนั่น”
“นกนั่น”
“เมื่อกี้ไปไหนมาล่ะลูก?”
“.....................................................”
“.....................................................”
(ทำไมไม่ยอมพูดอะไรเลย?)
“ช่างเถอะ”
“ปล่อยผ่านไป”
“?”
“เมื่อกี้พ่อขึ้นไปบนผานั่นใช่มั้ย?”
“ขึ้นไปบนผานั่นใช่มั้ย?”
“ใช่แล้วจ้ะ”
“ไปเพื่ออะไร?”
“ไปทำอะไร?”
“พ่ออยากไปดูแสงสีเงิน”
“ไม่เห็นจะต้องขึ้นไปให้ลำบาก”
“ไม่ต้องขึ้นไปให้ลำบาก”
“หา?”
...แล้วผมก็จำอะไรไม่ได้อีกและพอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่านอนอยู่ในห้องตัวเองโดยมีฝนหลับอยู่ข้างๆ...
(เข้ามาในห้องเราตั้งแต่เมื่อไหร่และเวลาตอนนี้...ตีสอง)
“กำลังฝันถึงลูกสาวน่ารักเลยเชียว...เฮ้อ!!...เสียดายจัง?”
“ทำไม?”
“?”
“ทำไมไม่หยุดสักที?”
(ฝนละเมอ...ว่าแต่กำลังว่าใคร?...เอ่อ--...คงจะไม่ใช่เราหรอกนะ?)
“หนูจะวิ่งหนี...ไปถึงไหน?”
“!?”
“เมื่อไหร่จะยอมรับแม่สักทีเล่า?”
(หนูรินไม่ยอมให้ฝนจับตัวรึ?)
“แต่ก็น่ารักดีนะแม่ลูกคู่นี้...อื๋อ?”
“.....................................................”
(พี่แคทก็เข้ามาในห้องเราด้วยเรอะ?)
...ไม่สังเกตเห็นจริงๆว่าพี่แคทนอนอยู่อีกฝั่งจนผมจูบที่หน้าผากฝนแล้วจะนอนต่อนั่นแหละ...นี่คงจะตามน้องสาวมาแน่ๆ...
“อย่ากังวลเลยจ้ะลูกรัก”
(เอ๋!?)
“พ่อหนูเจ้าชู้นักจะเจอแม่กำหราบ”
“!!”
“และบรรดาผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับพ่อหนูด้วยแม่ก็จะไม่ปล่อยไว้...จ้ะ...แม่จะทำตามที่หนูขอ”
(หนูรีย์นี่เกลียดผู้ชายเจ้าชู้เหมือนแม่จริงๆแล้วยังกำชับให้มาจัดการกับเราอีก...น่ากลัวฉิบเป๋ง)
.............................................................................................................................................
“ราชหงส์สุรัมภานายเจ้าเป็นผู้ที่เรียกดวงจิตของพ่อมาใช่หรือไม่?”
“พญาหงส์นายเจ้าต้องการอะไรจากพ่อของเรา?”
“ข้าแต่สองเทพบดีผู้เป็นใหญ่เหนือกาลเวลาและห้วงมิติ...ข้าน้อยเป็นผู้ที่เรียกดวงจิตของชายผู้นั้นมาเอง”
“พระเวทย์ของเจ้าไม่มีทางทำได้!!”
“เจ้าไม่มีทางทำได้!!”
“แล้วเราก็สัมผัสได้ว่าพระเวทย์นี้เป็นของราชหงส์สุรัมภา”
“พระเวทย์นี้เป็นของผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหค”
“ทว่าองค์ราชหงส์สุรัมภาไม่ได้ตื่นขึ้นมาแต่อย่างใด...ทุกอย่างเป็นการกระทำของข้าน้อยเพียงผู้เดียว”
“กระทั่งเสียงตวาดพ่อของเราด้วยสิ?”
“เสียงตวาดนั่นเป็นของเจ้าสินะ?”
“เจ้าแอบอ้างตนเป็นนายเจ้าเช่นนี้เห็นทีจะต้องรับโทษหนัก”
“รับโทษหนักแน่”
“มิหนำซ้ำยังเอ่ยวาจาอันเป็นเท็จต่อเทพบดีเช่นเรา”
“เจ้าไปเอาความกล้านี้มาจากไหนกัน?”
“ข้า...ข้าน้อยผิดไปแล้ว!!...ได้โปรดยกโทษให้ด้วยเถิด”
“.......................................................”
“.......................................................”
“ข้าน้อยจะยอมพูดความจริงทุกอย่าง”
“งั้นจงสารภาพออกมาว่าราชหงส์สุรัมภาต้องการอะไร?”
“สารภาพออกมาให้หมดสิ้นว่าพญาหงส์คิดอ่านแผนการใด?”
“ข้าน้อยได้รับพระเวทย์ส่วนหนึ่งจากองค์ราชหงส์สุรัมภา”
“ในภาวะที่นางหลับใหลอยู่น่ะหรือ?”
“เจ้าค่ะ...องค์อุษณรัศมี”
“เจ้าคือผู้ที่พญาหงส์ไว้ใจ”
“องค์สีตลรัศมีกล่าวถูกต้องแล้ว”
“แต่พระเวทย์ของพญาหงส์นั้นมหาศาลนัก”
“ทว่าเวลานี้หายไปจนเกือบหมดสิ้น”
“.................................................”
“หือ?”
“หืม?”
“หรือว่า...”
“จะเป็น...”
“องค์ราชหงส์สุรัมภานายของข้าน้อยฝากคำพูดผ่านพระเวทย์มาถึงองค์อุษณรัศมีและองค์สีตลรัศมี”
“?”
“?”
“แม้เราจะหลับแต่ก็ยังรับรู้”
“!?”
“!!”
“ถึงการกระทำทุกอย่างของพวกท่าน”
“...................................................”
“อุษณรัศมี...ชายผู้นั้นดีพอที่จะเป็นบิดาของท่านจริงๆหรือ?”
“เราเชื่อมั่นว่าเขาดีพอ”
“สีตลรัศมี...ชายผู้นั้นดีพอที่ท่านจะเรียกว่าบิดาจริงๆหรือ?”
“เราเชื่อมั่นว่าเขาดีพอ”
“.................................................”
“ท่านก็เห็นดีด้วยเถอะนะ”
“เห็นดีและมากับเรา”
“...เป็นสหายกันมาช้านานแต่ยังมิรู้ใจเราอีกฤา?”
“ราชหงส์สุรัมภา”
“เราเกลียดชังมนุษย์ที่สุด...มิต้องการข้องแวะ...มิต้องการข้องเกี่ยว”
“พญาหงส์”
“มนุษย์ที่ดีก็มีอยู่มากมายบนโลกนี้”
“จะมองว่าเลวไปทั้งหมดนั้นไม่ได้”
“มิต้องอื่นไกลดอก...เรายังมองมิเห็นความดีที่ว่าจากชายผู้ที่พวกท่านยกย่องเป็นบิดาแลต่อไปในภายหน้าเขาจะกระทำเรื่องชั่วช้าเกินกว่าที่จะคาดถึง...สหายเราจงอย่างมงายอีกต่อไปเลย”
“....................................................”
“....................................................”
“แม้กระทั่งสุริยนนุจรินทร์แลวสันตะนุจรินทร์ก็ยังเห็นดีไปด้วยอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่แล้ว”
“ไม่ผิด”
“งมงายนัก...หือ?”
“?”
“?”
“อชินีสุราลัย?...หึ!...หึๆๆๆ...พอที”
“หยุดก่อน”
“หายไปแล้ว”
“นายข้าเข้าสู่การนิทราอย่างสมบูรณ์อีกครั้งหนึ่ง”
“นางจะตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่?”
“จะตื่นขึ้นมาอีกเมื่อไหร่?”
“ข้าน้อยไม่อาจทราบได้แต่นายข้าตื่นขึ้นมาเพื่อเตือนท่านทั้งสองและเพื่อยืนยันว่าไม่เห็นด้วยอย่างแรงกล้า”
“..................................................”
“..................................................”
...............................................................................................................................................
“ทำไมมึงเดินแปลกๆแบบนั้น?”
“ไม่มีอะไร”
(จะบอกใครได้ยังไงล่ะว่าเมื่อคืนโดนฝนที่นอนละเมอถีบจนตกเตียง!?)
“ผู้หญิงอะไรตีนหนักฉิบ!...อูย~~”
(ยังเคล็ดขัดยอกไม่หาย...จับตัวลูกไม่ได้เลยมาระบายที่เรามั้งเนี่ย?)
“อาทิตย์หน้าก็ปิดเทอมใหญ่...เราใกล้จะขึ้นปีสามกันแล้วนะ”
“เร็วจังว่ะ”
“แล้วสิ้นเดือนนี้เราก็จะไปฝึกงานกัน...ตกลงเลือกที่ไหน?”
“ชะอำสิวะคำตอบสุดท้าย...ได้เที่ยวทะเลได้กินอาหารทะเลสดๆ”
“แต่กูอยากไปทางเหนือโดยเฉพาะเชียงใหม่...แม่คุณเอ้ย!!...มีแต่สาวสวยๆทั้งนั้น”
“มึงจะไปฝึกงานหรือไปจีบสาวกันแน่?...ไอ้เวร!!!”
“เออน่ะ!!”
“งั้นไว้รอลงมติกันแต่มีแววจะเป็นที่ชะอำแน่เลย...นะบอล?”
“สำหรับกูจะที่ไหนก็ได้...อ้าว!?”
“อะไรวะ?”
“รู้สึกเหมือน...”
“.....................................................”
“เฮ่ย!?...ใครขโมยโซ่รถกูไปวะ?”
“เออว่ะ!!...แถมลมยางก็โดนปล่อยรั่วหมด...แล้วมึงจะกลับบ้านยังไง?”
“แต่ก่อนอื่นเลยกูอยากรู้ว่าไอ้บ้าตัวไหนมันทำ?”
...ใครกันที่มาเล่นพิเรนทร์กับผมแบบนี้?...ลำพังปล่อยลมยางหรือรั่วก็พอจะไปให้ร้านสูบกับเปลี่ยนให้ได้แต่นี่ขโมยโซ่ไปด้วย...ช่างเป็นการกลั่นแกล้งที่ขำไม่ออกจริงให้ตาย!!!...
“เดี๋ยวกูไปตามช่างที่ร้านมาดูให้”
“ขอบใจ”
(เซ็งชะมัด!!...กะจะกลับไปนอนบ้านก่อนแท้ๆ...กว่าจะรอให้พี่แคทเลิกสอบก็บ่ายสี่โมงเย็นโน่น)
“เธอจะรอให้ฉันสอบเสร็จก่อนไม่ได้หรือไง?”
“โห!?...อีกตั้งหลายชั่วโมงน่ะครับ”
“จะไปเที่ยวที่ไหนก็พูดมาตรงๆ”
“เปล่านะครับ...ผมจะกลับไปนอนบ้าน”
“.....................................................”
“จริงๆนะจ๊ะ”
“ไม่ต้องมาจ๊ะจ๋ากับพี่!...แบบนี้มันน่าสงสัย”
“โธ่~~...ผมบริสุทธิ์ใจจริงๆ”
“...อีกสักครู่จะมีคนไปรับเธอ”
“ใครครับ?”
“บอลก็รู้จักดี...เดี๋ยวพี่โทรบอกเขาก่อน”
...แล้วข้อสงสัยของผมก็ได้รับความกระจ่างเมื่อคนที่พี่แคทหมายถึงนั้นก็คือลูกพี่ลูกน้องหน้าหยกจากโยนกประจิมนั่นเอง...
“พี่เอ้?”
“กระผมทราบเรื่องจากท่านพี่สุรีย์พรรณแล้ว...เชิญขึ้นรถขอรับ”
“พี่มาทำอะไรหรือ?”
“ท่านแม่อยากออกมาเที่ยวเปิดหูเปิดตาพี่ก็เลยกลับไปรับมาจากบ้าน...เพิ่งมาถึงเมื่อสักครู่ขอรับ”
“คุณอาก็มาด้วย?”
“แลท่านแม่คงจะต้องขอรบกวนพักที่บ้านสักสามสี่วันนะขอรับ”
(เอ๊ะ?...บ้านพี่เซคก็มีแถมกว้างขวางกว่าเป็นไหนๆแล้วทำไมคุณอาอรศินีย์ถึงจะมาพักบ้านเราล่ะ?)
...................................................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 94 “อย่าหวั่นไหว!?...นี่ผู้ชายนะ(โว้ย)!!!!”
“ฉันมั่นใจว่าบ้านหลังนี้ต้องยังมีใครอยู่อีกคน!!!”
“เออะ!!...ตัวเองคิดมากไปแล้ว...จะมีคนอื่นอีกที่ไหนนอกจากเรา?”
“ไม่รู้สึกไปเองแน่ๆ!!...ยิ่งพอตอนกลางคืนฉันได้ยินเหมือนเสียงผู้หญิงคุยกันและก็หัวเราะด้วย”
..................................................
“อย่างหมอนั่นน่ะเรอะจะทำให้หวั่นไหวได้?...อยากดูเหมือนกันว่าถ้าแต่งหญิงแล้วจะน่าแหวะขนาดไหน?”
“ขออภัยที่ให้รอนานเจ้าค่ะ”
(ว้าว~~...ผู้...ผู้หญิงคนนี้เป็นใครเนี่ย?...สวย...สวยสุดยอดไปเลย!!!!)
“........................................................”
“มีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“สวย...สวยสุดๆเลย...โอ๊~~...ไม่ใช่!!...ไม่ใช่แบบนี้!!!”
(ไปชมว่าสวยทำไมเล่า!?...ไอ้หมอนี่มันเป็นผู้ชายไม่ใช่เหรอ?)
...............................................................................................................................................
ขอบคุณมากๆครับ พึ่งอ่าน92จบ93ก็มา ขอบคุณครับ
ตอบลบถ้ามาบ่อยๆก็คงดี เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ครับ
ตอบลบรายที่3ตามมาคิด ลุ้นมากคร้าบบบบบบ
ตอบลบงงกับชื่อพวกลูกๆตาบอลจริงๆ
ตอบลบผมก็ยังจำชื่อเทพไม่ค่อยได้
ตอบลบตอนนี้น่าจะเป็นเทศกาลปั่นหัวบอล เพื่อที่จะยอมพลีกายให้บอลแน่ แบบจะทนได้เท่าไหร่กันอิอิ
ตอบลบพี่เซ็คจะมาไม้ไหน แล้วบอลจะได้ใครเป็นรายต่อไปแล้วเทพองค์ใดจะเป็นลูกคนโตของบอล เดาทางไม่ถูกเลย ลุ้นๆ สนุกมากครับ
ตอบลบมาเร็วมากคับแต่ผมยังช้ากว่าหลายท่าน อย่างที่บอกผมรอลุ้นอยู่ว่าบอลจะ ฟาดพี่เซคแบบไหน และจะเก่งขึ้นด้วยวิธีใด อิอิ(อยากรู้)
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบขอบคุณมากครับ ตอน 93 มาไวดี วันหยุดยาว เจียดเวลามาแต่งเพิ่มก็ดีนะ อยากอ่านมาก พี่เชคกำลังโกรธหัวเลือดเข้าตาเจ้าบอลกำลังหัวปั่น ใครจะช่วยคลีคลาย
ตอบลบขอบคุณมากครับ สนุกมาก
ตอบลบ...
ตอบลบขอบคุณมากๆครับ ที่ เขียนออกมาเรื่อยๆ ให้หายคิดถึง
ตอบลบขอขอบคุณผู้เขียนที่ยังเสียสระเวลามาพิมพ์ให้พวกผมอ่านกันนะครับ ขอเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนมีแรงบันดาลใจให้พวกผมอ่านตลอดไปนะครับ
ตอบลบอยากได้100%
ตอบลบอยากได้100%
ตอบลบสนุกมากครับ.
ตอบลบตอนแรกไม่ได้คิดจะอ่านะครับ อ่านไปอ่านมา สนุกดี ยอมรับในจินตนาการครับ สุดยอดมาก
ตอบลบตอนแรกไม่ได้คิดจะอ่านะครับ อ่านไปอ่านมา สนุกดี ยอมรับในจินตนาการครับ สุดยอดมาก
ตอบลบ100% คับท่านผู้อ่านหลายๆท่านรออยู่
ตอบลบบอลจะมีอะไรที่ทำให้พี่เซค รักได้นะ สงสัยเลยครับ
ตอบลบวันนี้จะมาไหมนะ มารอๆ
ตอบลบเมื่อไหร่เธอจะมา..เปิดดูทุกวันครับ
ตอบลบเมื่อไหร่เธอจะมา..เปิดดูทุกวันครับ
ตอบลบเมื่อไหร่เธอจะมา..เปิดดูทุกวันครับ
ตอบลบเมื่อไหร่เธอจะมา..เปิดดูทุกวันครับ
ตอบลบรอบนึ้นานจังคร๊าบบบบบ
ตอบลบแล้วพวกตัวละครเก่าๆไปไหนอะเด็ก4คน อ้อย จอย โบว์ ขวัญอะ ไม่กลับมาแล้วหรอ
ตอบลบช่วยแนะนำblogแนวนี้หน่อยครับที่เป็นซีรียืพี่น้อง หาไทม่ค่อยได้อะครับขอคุณครับ
ผมว่าทำไปทำมาพี่เซคเกิดอยากลองแน่เลย
ตอบลบส่วนลูกๆของบอล ผมถึงกับทำตารางเลยครับ ว่าเทพแต่ละองค์ชื่ออะไร เป็นลูกของใครบางคนยังไม่ชัดเจนก็เดาๆเอา
เข้ามารอท่านทุกวันเลยนะครับ เป้นกำลังใจให้เสมอนะครับ
ตอบลบรอของท่านเหมือนกันนะครับ
ลบรอไอวิวเหมือนกันนะครับท่าน
ลบอยากอ่านของคุณเหมือนกันคะ
ลบทำไมรอบนี้นานจัง ไรท์คงงานยุ่งน่าดู เป็นกำลังใจให้นะครับ
ตอบลบมารอทุกวันเป็นกำลังใจครับ
ตอบลบสงสัยท่านผู้แต่งคงติดธุระสำคัญมากจริงๆ
ตอบลบรอบนี้เลยนานเชียว
กลุ่มลับก็เงียบมากๆ
เป็นกำลังใจให้เสมอ...จะรอต่อไปด้วยความหวังครับผม
มีกลุ่มลับด้วย เข้าอย่าไรครับ
ตอบลบมีกลุ่มลับด้วย เข้าอย่าไรครับ
ตอบลบอยากเข้ากลุ่มลับบ้างจัง
ตอบลบขอเข้ากลุ่มลับด้วยครับ
ตอบลบกลุ่มลับ เข้าไงครับ
ตอบลบเดวนี้กลุ่มลับ...กลายเป็นกลุ่มหลับ ละครับ...อิๆ
ตอบลบเดวนี้กลุ่มลับ...กลายเป็นกลุ่มหลับ ละครับ...อิๆ
ตอบลบเข้ากลุ่มลีบด้วยคนนะครับ
ตอบลบติดตามตลอดนะครับ มาต่อไวๆนะครับ เดือนละตอนก็ยังดี 😁
ตอบลบติดตามตลอดนะครับ มาต่อไวๆนะครับ เดือนละตอนก็ยังดี 😁
ตอบลบเริ่มกล่าวถึงเทพมากขึ้น สงสัยเทพคงใกล้ลงมาเกิดเต็มที
ตอบลบเริ่มกล่าวถึงเทพมากขึ้น สงสัยเทพคงใกล้ลงมาเกิดเต็มที
ตอบลบเรื่องราว สับซ้อน ซ่อนเงื่อน สุดคาดเดา น่าติดตาม ขอชมเชยผู้แต่งคับ ชอบมาก
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบรออย่างมีความหวัง
ตอบลบทำได้แค่รอ
ตอบลบรอคับผม
ตอบลบอูยยย... พ่อหนุ่มบอลจะเลือกทางไหนน๊าาา..
ตอบลบเสียวจริงๆ เล้ย
ขอบคุณครับ
มีกลุ่มปะครับ
ตอบลบตอนนี้รอนานจัง ยังรอติดตามนะครับ
ตอบลบเมื่อไหร่หนอจะมาอีกเสียทีรอนานเหลือเกิน
ตอบลบสงสัยจะติดงานยุ่ง ก็ยังรอเสมอครับ เรื่องที่ผมแต่งไว้ผมก็ไม่มีเวลาสานต่อเลยงานยุ่งมากๆเพราะทั้งทำงานทั้งเรียนเสริมแต่งๆไว้ก็ยังไม่เรียบร้อยเลยไม่อยากลงให้อ่านกัน ว่างจริงๆจะมาต่อครับผม เป็นกำลังใจให้นะครับ
ตอบลบรอตอน25ของท่านเหมือนกันนะครับเป็นปีแล้วนะท่าน
ลบรออยู่นะคะ
ลบกลับมาแล้วครับ รอติดตามได้เลยครับ
ลบอยากอ่ายแล้วอ่ะ
ตอบลบรอแล้วรออีก อิอิอิ
ตอบลบอยากใหมาเร็วครับ อ่านตั้งแต่ภาค1 จนภาคนี้ครับ
ตอบลบใจจะขาดอยู่แล้ว
ตอบลบมีเรื่องไหนที่ยาวๆบ้างครับ แนะนำหน่อย
ตอบลบค้างได้อีกเห้อ รอกันต่อไปครับ แต่ก็ยังได้ติดตามได้อ่านขอบคุณครับ
ตอบลบเกือบไปแล้วเจ้าบอลปากพาซวย เจอลูกสาวแฝดจะมีเหตุอะไรผันแปรรึเปล่า อยากอ่านต่ออีก
ตอบลบราชหงส์เรียกมาแน่ๆหงส์ลูกม่อน ช้างลูกเซค 1-2ลูกอ้อ อีก2ก็รู้ๆอยู่ ของเสือน้อยรอไปก่อน จะมีเทพฝั่งศรีไตรตรึงมั้ยนะ โอย อยากอ่านจริง
ตอบลบราชหงส์เรียกมาแน่ๆหงส์ลูกม่อน ช้างลูกเซค 1-2ลูกอ้อ อีก2ก็รู้ๆอยู่ ของเสือน้อยรอไปก่อน จะมีเทพฝั่งศรีไตรตรึงมั้ยนะ โอย อยากอ่านจริง
ตอบลบมาแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณคร๊าบ
ตอบลบแหม่ๆๆๆเกือบไปแล้วว่าแต่บอลจะปราบพี่เชคและพี่ม่อนยังไงน้าาาาาาอยากอ่านเพิ่มอีกครับและขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณที่สละเวลามาต่อยอกให้ชื่นใจครับ
ตอบลบรอๆๆ
ตอบลบรอๆๆ
ตอบลบตามอ่านมานานมากแล้วครับ สนุกดี
ตอบลบแต่ทำไมเจ้าบอลถึงไม่ค่อยฉลาดเอาซะเล้ย อ่านแล้วพาลหงุดหงิด555 ขอบคุณที่แต่งมาให้อ่านนะครับ
60%แล้ว ที่เหลืออีก40%จะรอค่ะ ขอบคุณมากๆๆๆๆ สู้ๆ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ตอบลบ60% แล๊นนนน....สองคนนี้ต้องเป็นลูกของม่อนแน่ๆเลย มาต่อไวๆนะครับ
ตอบลบรอแล้วรอเล่าเจ้ายังมิมา5555
ตอบลบปล.จะรอต่อไป
เข้ามารอท่านทุกวันเลยครับ
ตอบลบรอ อีก 40 % อยู่นะครับ สนุกมากเลย
ตอบลบตอนนี้รอนานมากๆ แต่ไงก็ติดตามครับ
ตอบลบเซคต้องเอาคืนบอลแน่ ส่วนม่อนลึกๆแล้วก็มีใจให้บอลอยู่แต่ยังติดที่หวงแม่มาก อยากให้บอลฟาดไหมด้วยคน อิอิ
ตอบลบตอนแรกก็นึกว่านิยาย,18+ ธรรมดา ไปๆมาๆ สนุกมาก ทำไห้รู้สึกโชคดีที่ได้อ่านนิยายเรื่องนี้ หวังว่าจะมีซัก300ตอน กว่าจะจบภาคนี้ก็น่าจะอีกเยอะ และภาคศรีไตรตรึงอีก ขอบคุณผู้แต่งมากคะจะรอติดตามผลงานต่อไปคะ
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบ100 % ละครับ ขอบคุณครับท่าน ADSLMAN
ตอบลบสนุกและน่าติดตามเหมือนเคยครับ รอติดตามเสมอนะครับ
ตอบลบหวิดตายเพราะปากเสียซะแล้ว ถ้าม่อนรู้ว่าบอลจัดการป้าเอ็มแล้วคงไม่รอดแน่
ตอบลบตอนหลังๆถึงจะมีบทเสียวไม่มากแต่ก็ยังน่าติดตามครับ