Garnet Sidestory 1 “ชะตากรรมของน้องคนเล็ก!?”
“จะเหนื่อยเพียงไหน...จะทุกข์เพียงใดโปรดรู้...ตรงนี้ยังมีฉันอยู่...”
(เสียงเพลง?...นี่เป็นเสียงพี่แคทไม่ใช่เหรอ?)
“นั่น...”
(ออกจากหมู่บ้านโยนกเพื่อมาหาพี่ชายแต่ก็ได้เจอคนที่ไม่ค่อยจะปรากฏตัวให้เห็นบ่อยครั้งนัก...โชคดีแล้วสิ)
“เราทั้งคู่นี่มักจะเจอกันในที่ๆคาดไม่ถึงตลอดนะคะ...พี่อ้อ”
“...พี่ก็คิดอย่างนั้นจ้ะ”
“อาครับ...ผมไปข้างนอกสักพักนะ”
“ทิ้งลูกสาวอาอีกแล้ว~~”
“เอ้ย!?...ทิ้งอะไรกันครับ?...อาก็พูดเกินไป”
“งั้นบอลพาไปด้วย”
“หา?”
“มีพิรุธ!!...คิดจะแอบไปหาสาวอื่นใช่มั้ย?...อารู้นะอาเห็นนะ”
“ไม่ใช่เลยครับ!!!”
“ฮะๆๆ...น่ารักจัง”
“น้านิภาเรอะ?”
“บอล”
(โฮ่~~...แบบนี้ที่เรารู้มาก็ไม่ผิด)
“หรือกระทั่งพี่ก็ชอบพี่ชายด้วยถึงได้มาคอยตามดูเขา?”
“มิใช่แค่ชอบ...อยากได้เป็นสามีเชียวล่ะ”
“!!!”
“แต่มันมิง่ายเพราะเขามิเคยเจอพี่เลย”
“จะทำหน้าเซ็งไปทำไมคะ?...พี่ก็ออกไปพบพี่ชายสิ”
“พบ?”
“ใช่...ออกไปแนะนำตัวเลยว่าพี่เป็นใคร...ไม่เห็นจะยากตรงไหน?”
“นั่นคือ...สิ่งที่ยากที่สุดสำหรับพี่”
“?”
...ตัวเองเคยปรากฏให้พี่ชายเห็นสักครั้งหรือยังถึงบอกว่ายาก...หนูไม่ชอบเลยที่จะมีใครมาพูดว่าไม่ได้ทั้งที่ยังไม่เคยลงมือทำ...
“เหตุผลของพี่อ้อคืออะไร?”
“พี่ใช้ชีวิตอยู่ในเงามืดของท่านพี่สุริยาวรรณมาตลอดแลมีเพียงคนหยิบมือที่รู้ว่าพี่เป็นใคร”
“ก็ไม่ใช่เหตุที่จะฟังขึ้นอยู่ดี...อยู่ในเงามืดก็ออกมาอยู่ในที่สว่างได้”
“...พี่ทำเช่นนั้นมิได้”
“เพราะอะไรคะ?”
“สองมือนี้ของพี่...แปดเปื้อนโลหิตมามาก”
“โธ่เอ๊ยพี่อ้อ~~...คิดมากไปได้!!...ไม่ใช่แค่พี่คนเดียวที่มือเปื้อนเลือดสักหน่อย...หนูก็เคยทำร้ายคนอื่นมาเหมือนกัน”
“...น้องป้อมเคยฆ่าคนหรือเปล่า?”
“ไม่...แต่ก็เคยมีความคิดอยากฆ่าคนให้ตาย...ตายด้วยเข็มในมือนี้”
“แต่พี่ใช้ดาบที่เหน็บเอวนี้สังหารผู้อื่นมาแล้ว...พี่นี่แหละคือฆาตกร”
“พี่อ้อกำลังบอกหนูว่าฆาตกรไม่สมควรจะได้รับความสุขงั้นรึ?”
“ถูกแล้ว”
“ไม่มีใครอยากจะเป็นฆาตกรหรอก...หนูเชื่อ”
“........................................................”
“ที่พี่อ้อไม่กล้าออกไปพบพี่ชายก็เพราะกลัวว่าสักวันหนึ่ง...พี่ชายจะรู้ความจริง”
“เขาต้องเกลียดชังพี่แน่”
“พี่อ้อไม่ใช่พี่ชายจะรู้ใจเขาได้ยังไง?”
“แต่...”
“คนขี้ขลาด”
“ว่าอะไรนะ?”
“อย่างนั้นพี่อ้อก็เป็นได้แค่คนขี้ขลาดกับทุกๆเรื่อง...ไม่ว่าจะเรื่องความรักหรือกระทั่งความเป็นมนุษย์”
“หยุด!”
“ไม่ว่าจะพี่อ้อหรือพี่เอ้...ฮึ!...น้าก็ด้วย”
“ท่านแม่มาเกี่ยวข้องได้อย่างไร?”
(อุ!...แหย่เพลิงโทสะพี่อ้อเข้าซะแล้วไง)
“ก็มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่น้านีย์ไม่กล้านั่นคือไม่กล้ายอมรับความจริงไงว่าพี่เป็นลูกของ...”
“หยุดนะ!!!”
“ถ้าป้อมพูดอะไรผิดพี่อ้อก็เชิญเอาดาบในมือปาดคอได้เลยแต่หนูจำเป็นต้องพูด”
“ฮึ่ม!!!!”
“.........................................................”
(นี่ถือเป็นเรื่อง “ต้องห้าม” อันดับต้นๆของคนในโยกจัตุรัสที่ห้ามหลุดออกมาจากปากเป็นเด็ดขาดและโดยเฉพาะกับต่อหน้าพี่อ้อผู้นี้)
“หากเธอมิใช่น้องสาวแล้วไซร้คอเธอจักขาดตกถึงพื้น!!...ถ้าจะว่าจะด่าก็ขอให้ลงที่พี่คนเดียว...อย่าได้เอาท่านแม่มาข้องเกี่ยว!!!”
...ดูท่าจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลยสักนิดแล้วพี่อ้อก็จะใช้ชีวิตเยี่ยงเงาพร้อมกับกวัดแกว่งดาบอสูรอันน่ากลัวนั่นพิฆาตความชั่วที่แสงสว่างส่องลงไปไม่ถึงต่อไป...สูญเปล่า...
“มิว่าจะเป็นอ้อหรือพี่ก็มีความคิดที่หาได้ต่างกันไม่...นั่นคือปกป้องครอบครัว”
“....................................................”
“ที่ผ่านมาพี่เอ้เหนื่อยมากมั้ย?”
“?”
“ป้อมถามใหม่ก็ได้...ดาบชิโระเทนเคียวอยู่ในมือใครจะน่ากลัวที่สุดระหว่างพี่เอ้กับพี่อ้อ?”
“อยากรู้จริงๆหรือขอรับ?”
“เพราะอยากรู้ถึงถาม”
“ลองเดาก่อนสิขอรับ”
“...ถ้าให้เดา...ป้อมว่าพี่อ้อ”
“..................................................”
“ถูกมั้ยคะ?”
“หึๆ...สมกับที่เป็นน้องนางศรโกเมน”
“แต่ยังไงก็ตาม...หนูจะไม่มีวันเปลี่ยนความคิดว่า...”
“?”
“พี่เอ้ก็ยังเป็นคนที่ไม่สมควรจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย...ขอยืนยันเลย”
“....................................................”
(อย่างไรซะเงาก็เป็นแค่สิ่งที่จับต้องไม่ได้...เฮ่อ~~...พี่อ๋อมก็ไม่กลับมาสักที...กะจะปรีกษาอะไรด้วยสักหน่อย)
“อื๋อ?”
“ฮิๆๆ”
(พี่อ้อกำลังถ้ำมองใครอาบน้ำน่ะ?...รึ...รึว่า?)
“ขนาดยังมิตื่นตัวแต่ช่างมีเสน่ห์ชวนน่าหลงใหล...เฮ้อ~~...ผู้ชายอะไรนะ...อุ๊ย!?”
“น่าเกลียดที่สุดเลยพี่อ้อเนี่ย!!!...ผู้หญิงประสาอะไรแอบดูผู้ชายอาบน้ำ?”
“นิดหน่อยเองทำหวง!...น้องนางศรโกเมนก็มาดูสิ”
“ไม่เอา!!”
(ทั้งที่จริงหนูก็อยากเห็นมากๆนะ)
“งั้นก็อย่ามากวนใจพี่”
“ไม่ได้!!...ออกมาเดี๋ยวนี้เลย”
“มิเอา~~...โอกาสงามเช่นนี้หามิได้ง่ายๆเจ้าค่ะ”
(เมื่อตอนเย็นยังถลึงตาเลือดใส่หนูอยู่เลยแต่พอตกค่ำกลับแอบถ้ามองพี่ชายอาบน้ำ)
“นี่ใช่คนเดียวกับที่เคยสยบจันทรกานต์ของพี่ม่อนหรือเปล่า?...เวลานี้มองยังไงก็เป็นแค่ผู้หญิงลามกคนหนึ่ง!!!”
“ก็บอกแล้วว่าโอกาสเช่นนี้หามิได้ง่ายๆ”
“หนอย~~”
(อยากจะร้องให้!!)
...........................................................................................................................................
(“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย~~...เจ็บ!!...เจ็บๆๆๆๆๆๆ”
“พี่เป็นยังไงน่ะ?”
“เจ็บสิถามได้!!!...เด็กผู้หญิงที่ไหนเขาปีนต้นไม้เล่นกันเล่า?”
“พี่มารับหนูทำไม
“ไม่รับเธอก็จะตกลงมาตายสิ!!”
“ใจดีจัง”
“เจ็บ~~”
“แล้วถ้าหนูตกต้นไม้แบบนี้อีกพี่ชายจะมารับหนูมั้ย?”)
“แต่สุดท้ายพี่ชายก็ไม่มารับ...ปล่อยให้ป้อมตกต้นมะขามจนขาหักอ่ะ...ฮึ!”
“บ่นอะไรอยู่คนเดียว?”
“ไม่มีอะไร...แค่บ่นว่า...”
“?”
“พี่เซคคือจอมแผนการและก็ร้ายกาจเสียยิ่งกว่าแม่มด”
“เฮ่!!...เรื่องอะไรมาว่าพี่ยะ?”
“ก็จริงไม่ใช่เหรอที่ตัวเองคิดแต่จะหาวิธีเล่นงานพี่ชาย?”
“ฮึๆๆ...งั้นลองเดาด้วยหัวสมองอันชาญฉลาดของน้องซิว่าจอมแผนการและก็ร้ายกาจเสียยิ่งกว่าแม่มดอย่างพี่จะทำอะไรต่อไป”
“ป้อมจะไปรู้ได้ไงแต่ขอให้เลิกสักทีได้มั้ย?”
“ไม่ยาก...คืนนี้ยอมมาเป็นของพี่สิ”
“วิปริต!!!...กับน้องตัวเองก็จะไม่เว้น”
“..........................................................”
“ยะ...ยิ้มอะไร?”
“เธอพูดช้าเกินไปแล้ว”
“จะช้าหรือเร็วก็ช่างแต่พี่เซคไม่ควรทำตัวแบบนี้”
“ความรักความสัมพันธ์ของมนุษย์บนโลกนี้มันมีตั้งหลายแบบ...เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ”
“จะช้าหรือเร็วก็ช่างแต่พี่เซคไม่ควรทำตัวแบบนี้”
“ความรักความสัมพันธ์ของมนุษย์บนโลกนี้มันมีตั้งหลายแบบ...เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ”
“เชอะ!!...พี่เซคล่ะรู้เยอะสักแค่ไหนกัน?”
“ก็รู้เห็นธาตุแท้ของคนมามากจนไม่ไว้ใจใครง่ายๆนอกจากญาติพี่น้องของตัวเอง”
...จริงๆหนูก็ได้ไม่รู้อะไรละเอียดแต่คิดว่าต้องเป็นเพราะ “คนๆนั้น” ที่ทำให้พี่เซคเปลี่ยนไปและยิ่งตอกย้ำให้เธอมองผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ “ไม่คู่ควร” จะฝากทั้งชีวิตไว้ให้ดูแล...
...จริงๆหนูก็ได้ไม่รู้อะไรละเอียดแต่คิดว่าต้องเป็นเพราะ “คนๆนั้น” ที่ทำให้พี่เซคเปลี่ยนไปและยิ่งตอกย้ำให้เธอมองผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ “ไม่คู่ควร” จะฝากทั้งชีวิตไว้ให้ดูแล...
(ก็ดันไปเห็นเข้าซะเต็มตาแบบนั้นจะช็อคก็ไม่แปลก...เอ๊ะเดี๋ยว!?)
“มันขัดแย้งกันไม่ใช่เหรอ?”
“หา?”
“ได้ยินข่าวมาว่าพี่กับตาแก่ผอ.โรง่บาลตัณหากลับเคยแอบมีอะไรกัน...จริงหรือเปล่า?”
“...นี่เป็นเรื่องของผู้ใหญ่”
“แต่หนูก็ไม่ใช่เด็กน้อยนะ”
(ต้องการอะไรเนี่ย?...ล้างแค้นหรือประชดตัวเอง?)
“การข่าวของป้อมแทบจะไม่ผิดพลาดนิ”
“แสดงว่าจริง”
“..........................................................”
“กล้าทำได้ยังไงอ่ะ?...ตาแก่นั่นอายุคราวพ่อของพี่เชียวนะ!!”
“พี่ทำอะไรย่อมต้องมีเหตุผลและเหตุผลนั้นก็ไม่จำเป็นต้องบอกด้วย”
“................................................”
“จะตามมาทำไมน่ะ?”
“ก็หนูว่างนี่”
“ออกไปหาอะไรกินไป”
“ยังไม่หิว”
“งั้นรอพี่ก่อน...เลิกงานแล้วไปหาของกินกัน”
“อืม”
“คุณหมอศรเพทายมาหรือยัง?”
“เข้ามาแล้วค่ะ”
“!?”
“ผมมีเรื่องจะหารือกับคุณหมอ...ถ้าใครมาพบก็ให้เขารอก่อน”
“ค่ะ”
...เฮ่ย!!...ชักจะไม่เข้าทีแล้วแฮะเพราะหนูเห็นตาแก่ผอ.โรง’บาลหัวงูเข้าไปในห้องทำงานของพี่เซคและยังสั่งเจ้าหน้าที่หน้าห้องแบบนั้นด้วย...หรือว่า...มะ...ไม่ได้การต้องรีบเข้าไปขัดขวางก่อนที่จะเกิดเหตุงามหน้าให้อับอายไปทั้งตระกูล!!!!...
(แต่ถ้าเกิดว่ามันไม่ใช่แล้วเราจะอ้างเหตุผลอะไรดี)
“คุณหนูศรโกเมนจะพบคุณหมอหรือคะ?”
“ไม่...เปล่า”
(ต้องหาวิธีอื่น)
“...................................................”
(ได้การ!!!...แอบเข้าห้องพักหมอข้างๆแล้วปีนออกทางหน้าต่างจากนั้นก็...)
“...................................................”
“อุ!!...โอ้~~...คุณหมอยัง...ยังสุดยอดไม่มีเปลี่ยน”
“อือ--...ที่ผอ.มาหาดิฉันเพราะอยากให้ทำแค่นี้น่ะเหรอคะ?”
(ไหงตาแก่หัวงูนี่ถึงมีท่าทางหอบๆหว่า?)
“ก็คุณหมอไม่ไปหาที่ห้องสักทีผมเลยต้องมาเอง”
(ฮึ๊ย~~...บ้าเอ๊ย!!...ตาแก่นี่มานั่งหำห้อยอะไรแถวนี้อุบาทส์ตาเป็นบ้า!!!...เอ๋?...รึ...รึว่า!?...สองคนนี้จะ...ทะ...ทะ...ทำกันไปแล้ว!!!!)
“น่ารังเกียจที่สุด!!!!...ไม่นึกเลยว่าพี่เซคจะกลายเป็นคนแบบนี้”
(ไหนพูดนักพูดหนาว่าชอบผู้หญิงแต่การกระทำมันกลับตรงกันข้ามกันเลย)
“ดิฉันกำลังจะอาบน้ำพอดี...มาด้วยกันมั้ยคะ?”
...ตาเฒ่าหัวงูพยักหน้าแทนคำตอบแล้วทั้งสองก็ถอดเสื้อผ้าให้กันและกัน...หนูต้องหรี่ตาข้างหนึ่งไม่กล้าดูตรงๆเพราะน่าบัดสีไม่ใช่น้อย...พี่เซคยอมให้ผู้ชายแก่คราวพ่อล่วงล้ำถึงขั้นถอดชุดชั้นในซึ่งตาแก่นั่นก็มือไม้สั่นเทากับตาลุกวาวไม่เบาเชียวในจังหวะที่รูดกางเกงในของพี่เซคลง...
“อูย~~...หีคุณหมอยังน่าเลียเหมือนเดิมเลย”
(คงหลายครั้งสิท่า?...เอ--...เมื่อกี้จะคิดไปเองหรือเปล่านะว่าแววตาที่พี่เซคมองไอ้แก่นั่นมีร่องรอยแห่งความดูหมิ่นและสมเพศปนอยู่ด้วย)
“อย่าเพิ่งใจร้อนสิคะ...ถ้าอยากจะลงลิ้นก็ไปลงในนั้นดีกว่า”
“ดีๆๆ...ไปกันๆ”
(ทั้งสองคนโอบเอวคุยกะหนุงกะหนิงเข้าไปในห้องน้ำและต่อมาหนูก็ได้ยินเสียงน้ำไหลปนะเสียงครางกระเส่าของพี่เซคแว่วมาให้ได้ยิน...ไม่ไหวแล้ว~~...ทุเรศเกินกว่าจะรับได้!!!!)
“เบื้องหลังของพี่เซคช่างเน่าเฟะยิ่งกว่าที่ได้ยินมาเสียอีก...อย่างนี้เราจะนับถือเธอต่อไปอีกทำไม?...กลับบ้านดีกว่า”
“เน่าเฟะอะไร?...พูดเกินไปหน่อยนะ”
“!?”
“ไม่เห็นจะต้องทำหน้าอย่างนั้น”
“เสื่อมทราม!!!...ไม่คิดมาก่อนเลยว่าพี่เซคจะเป็นผู้หญิงที่ปล่อยเนื้อปล่อยตัวเช่นนี้...กล้าเอากับตาแก่คราวพ่อ...น่าสะอิดสะเอียนที่สุดจนอยากอาเจียน!!!!”
“ป้อมเข้าใจผิดแล้ว...พี่ไม่ได้มีอะไรกับผอ.”
“กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้องยังจะกล้าโกหกอีกเรอะ?...ด้วยสภาพแบบนั้นต่อให้อมโบสถ์มาพูดก็ไม่เชื่อ”
“หรือว่าเธอ...”
“ใช่...หนูเห็นและได้ยินหมดแล้วว่าในห้องนั่นพี่กับไอ้แก่...”
“ผอ.ไม่สามารถมีอะไรกับพี่ได้อย่างแน่นอน”
“อะไรนะ?”
“เพราะเขาเสื่อมสมรรถภาพทางเพศไปหลายปีแล้ว”
“นี่คิดว่าหนูปัญญาอ่อนนักหรือ?...แล้วไอ้เสียงครางกระเส่าที่หนูได้ยินมันจะหมายความว่าอะไรและที่บอกว่าเกลียดผู้ชายก็เป็นคำโกหกหลอกลวงทั้งเพใช่มั้ย?...พูดมาตรงๆ”
“เราแค่ใช้ปากให้กันเท่านั้น...ไม่ได้สอดใส่เข้าไปเลยสักนิด”
“ห๊ะ!?”
(ใช้ปาก?)
“อีกอย่างผอ.เป็นโรคหัวใจซึ่งอาการจะกำเริบขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้”
“แล้วพี่เซคไม่รู้รึว่าทำแบบนี้เขาอาจจะหัวใจวายได้น่ะ?”
“ก็สันดานผู้ชายไง”
“หนูไม่เข้าใจ”
“ขนาดเหี่ยวเป็นมะเขือเผาและป่วยเป็นโรคหัวใจก็ยังไม่ละกิเลสตัณหา”
“ที่พี่ยอมทำกับเขา...จะประชดอะไรหรือว่าต้องการล้างแค้นใคร?”
“ก็บอกไปแล้วว่าพี่มีเหตุผล”
“มันคืออะไรคะ?”
“ยังไม่ขอบอกตอนนี้”
“พี่เซคไม่เคย...”
“เย็ด”
“เออนั่นล่ะ!!...กับตาเฒ่าหัวงูนั่น...พูดจริงแน่นะ?”
“ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียว”
“......................................................”
“......................................................”
“หึ!...งั้นป้อมจะเชื่อสักครั้งก็ได้”
“อย่าห่วงไปเลย...พี่ไม่มีวันเปลี่ยนความคิดไปชอบผู้ชายหน้าไหนหรอกน่า--”
“ใครห่วงยะ?...บ้าสิ!!”
“ผู้ชายก็เป็นแค่ของไร้ค่าที่ไม่จำเป็นต้องมีในชีวิตของพี่ซึ่งสักวันป้อมจะเข้าใจเอง”
“ไม่มีวันเข้าใจแน่!!!”
...พี่เซคช่างเป็นบุคคลที่อันตรายต่อผู้ชายมีดุ้นทุกตัวตน...เธอมั่นใจหนักหนาว่าชั่วชีวิตนี้สามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องมีผู้ชายแต่สำหรับตัวหนูถ้าไม่มีพี่ชายสักคนแล้วชีวิตนี้จะมีความหมายอะไรกันเล่า?...
(แค่คิดก็อยากจะร้องให้!!!)
.............................................................................................................................................
(พี่แคทจะมีอะไรให้น่าติดตามมั่งนะ?)
...เธอจะตื่นเวลาหกโมงเช้าทุกวันแล้วมาออกกำลังกายหรือไม่ก็รดน้ำต้นไม้และดูเหมือนช่วงนี้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ...พอหล่อนอาบน้ำแต่งตัวเสร็จหนูก็เข้าไปคุย...
“น้องป้อมตื่นแล้วหรือ?”
“หนูตื่นตีห้าทุกวันค่ะ”
“เช้าจัง”
“ฮ้าว~~...รุณ’หวัดค่าทุกคน...จะรีบทำอาหารเช้าเดี๋ยวนี้แหละ”
“เช้านี้หนูขอไข่ดาวนะ”
“ได้ดิ”
“บอลยังไม่ตื่นเหรอ?”
“ยังหลับอยู่เลย”
“งั้นป้อมไปปลุกเอง”
“เฮ่!!...เราน่ะไม่ต้อง”
“ทำไมเล่า?”
“ถ้าอยากกินไข่ดาวไปช่วยพี่ทำ”
“อ๋า!!...เรื่องอะไร?”
“อยากกินมะ?”
“อือ~~”
“จริงๆว่าจะทำสเต็กเนื้อให้ยัยตัวเล็กกินเป็นพิเศษ...งั้นไม่ทำดีกว่า”
“ไม่ๆๆๆๆ...อันนี้ต้องทำนะต้องทำ!!...หนูจะไปช่วยก็ได้”
(ฮึ่ย~~...เอาของชอบมาขู่...เดี๋ยวจะลักกางเกงในตัวโปรดไปซ่อนซะเลย!!)
“อ้าวแม่!?”
“อาหารเช้าเสร็จหมดแล้วจ้ะ”
“เร็วมาก”
“แง่ว~~...อดแสดงฝีมือเลย”
(แบบนี้หนูก็ไปปลุกพี่ชายได้...อื๋อ?)
“......................................................”
(เหมือนกับเห็นอะไรบางอย่าง!?)
“เมื่อไหร่จะตื่น?”
“......................................................”
“ยังต้องให้ปลุกเป็นเด็กๆอีกหรือ?”
(ถูกพี่แคทตัดหน้าซะงั้น)
“จะให้ตื่นก็ได้แต่หอมแก้มผมก่อนสิครับ”
“ข้อเสนอนี้ช่างเอาเปรียบจังนะ?”
“เปล่าสักหน่อย”
“ฝันไปเถอะ”
“โธ่~~”
“เดี๋ยว”
“!?”
“!!!”
...ถ้าเป็นหนูล่ะก็จะหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวาของพี่ชายเลย...ฮึ!!...ความคิดนี้อ่อนหัดที่สุด...พี่แคทไม่ยอมหอมแก้มแต่คว้าตัวพี่ชายมาประทับรอยริมฝีปากซึ่งเล่นเอาทั้งหนูและผู้ที่ถูกขโมยจูบตะลึงงันไปเชียว...
“แบบนี้ดีกว่าหอมแก้มเป็นไหนๆ”
“สวรรค์...สวรรค์แท้ๆ”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ขออีกทีนะครับ”
“ไม่”
“เพราะจะไม่หยุดแค่จูบแน่...ใช่มั้ย?”
“รู้ทันแฮะ”
“จะรอข้างล่าง”
“คร้าบ~~”
“ก็ไม่อยากจะพูดสักเท่าไหร่หรอกนะแต่พี่แคทเป็นคนที่สวยจริงๆ...รู้สึกหนักใจแทนตัวเองและก็พี่อ๋อม...นับว่าเป็นคู่แข่งที่น่ากลัว...เอ๋?”
“...............................................”
“...............................................”
(แสงอะไรทางด้านหลังพี่แคท...เราตาฝาดไปหรือเปล่าหว่า?)
“...............................................”
(คงไม่ใช่มั้ง?)
...บ่ายนี้พวกเราสี่พี่น้องมาซื้อของกับหาอะไรกินในห้างโดยที่หนูนั้นเก็บงำความสงสัยเรื่องแสงปริศนาเมื่อเช้ามาตลอด...เฮ่ย!?...หนูเห็นมันอีกแล้วล่ะซึ่งมาจากทางพี่แคทจริงๆ...ชักไม่ค่อยชอบมาพากลเพราะส่วนตัวมั่นใจว่าตาไม่ฝาดแน่นอน!!!!...
(จริงสินะ!!...พึ่งนึกได้...มีผู้เฒ่าเคยบอกไว้เมื่อนานมาแล้วว่าถ้าเราใช้ตะวันเลือดก็อาจจะมองเห็น
“บางสิ่ง” ที่ตาเนื้อไม่มีทางมองได้...งั้นลองเปิดตาอีกข้างหนึ่งดูพี่แคทซิว่าจะเป็นยังไง?)
“..............................................”
“..............................................”
“หา!?”
“..............................................”
“มะ...ไม่จริงน่า!!!”
(เมื่อก่อนไม่เคยมี “อะไร” อย่างนี้เลยนะ)
“ยัยตัวเล็ก”
“..............................................”
“เฮ่ย!?”
“เป็นไปไม่ได้...”
“ป้อม!!”
“อื้อ!!...อะไรพี่ฝน?...ตกใจหมด!!!”
“เป็นอะไรของเธอน่ะ?...พี่เรียกตั้งหลายครั้ง”
“พี่ฝน!!...พี่เห็นอะไรมั้ย?”
“เห็นอะไรล่ะ?”
“เอ่อ...”
...พี่ฝนจะเชื่อที่หนูพูดหรือเปล่า?...ไม่!!!...เธอจะต้องไม่เชื่อและหาว่าหนูเพี้ยนแหงๆเลย...
“แล้วเรื่องอะไรถึงมาเปิดตาให้ดูยะ?”
“หา!?”
“จะหาเรื่องใครเล่า?”
“ใคร...เปิดตาให้พี่ฝนดูกัน?”
“ประสาทนะเนี่ย”
(ไม่ใช่เวลามาต่อปากต่อคำกับพี่สาวจอมกวนคนนี้หรอกแต่ที่สำคัญ...พี่แคทยังปกติดีอยู่หรือเปล่า?)
“อุ!!...ปวดตา...ทำไมถึงปวดได้?”
“อาหารตรงนั้นท่าทางน่ากิน...ลองไปดูร้านนั้นมั้ย?”
“ดีครับ”
“ฝนไปด้วย”
“.............................................”
“ยัยตัวเล็กก็ตามมาสิ...มัวช้าอยู่นั่น”
“ระ...รู้แล้ว”
(พอเอาผ้าปิดอาการปวดตาก็ค่อยๆหายไป)
“...หมายความว่าเราไม่สมควรมองอย่างนั้นหรือ?”
“ยังมัวช้าอะไรอีกเล่า?”
“ไปแล้วๆ”
(นอกจากเราไม่มีผู้ใดเห็นอีกจริงๆน่ะเหรอ?)
“มื้อนี้เจ๊เลี้ยงใช่มั้ยคะ?”
“บอกตอนไหน?”
“โธ่~~...แค่นี้เอง”
“ไม่เป็นไร...ฉันเลี้ยงเอง”
(ไม่ว่าจะทั้งพี่ชาย,พี่ฝนหรือกระทั่งพี่แคทเองก็ไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด)
“ตายแล้ว!!”
“อะไรคะ?”
“พี่ลืมของไว้ที่รถ”
“ของสำคัญหรือครับ?”
“ใช่...สำคัญมากๆเลย”
“ขออีกสักทีเถอะ!!!”
“...........................................”
“...........................................”
(จริงๆด้วย!!!! “มัน” ตามพี่แคทไปทุกหนทุกแห่ง)
“อุ๊บ!!!...บ้าเอ๊ย~~”
“เรารอพี่แคทตรงนี้แหละ”
“อืม”
“ป้อม...ไปเล่นบ้านบอลตรงนั้นก่อนมะ?”
“หนูไม่ตลกด้วยนะ!!!”
“เฮ่!!...ไม่เห็นต้องใส่อารมณ์แบบนี้เลย...วันนี้เป็นอะไรของเธอเนี่ย?”
“.............................................”
“มาแล้ว”
“พี่แคท”
“จ๊ะ”
“ไม่รู้สึก...ร้อนบ้างเลยหรือคะ?”
“ร้อน?...เปล่านี่...พี่ปกติดี”
“.............................................”
“มีอะไร?”
“อ๋อ!!...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
“เร็วเข้า!!...หนูหิวแล้ว”
“.............................................”
...พี่แคทบอกอย่างหน้าตาเฉยว่าไม่รู้สึกร้อนอะไรเลยสักนิดทั้งที่...ทั้งที่...ด้านหลังของเธอ...ด้านหลังของเธอน่ะมีเปลวเพลิงลุกโชนอยู่ตั้งแต่ศีรษะถึงปลายเท้า!!!!!!...
(แค่คิดก็อยากจะร้องให้)
...............................................................................................................................
(ความลับแห่งดวงตาของพี่ม่อน)
“ที่เราเห็นวันก่อนมันคืออะไรกันแน่?”
...ไม่ว่าจะเปิด “ตะวันเลือด” กี่ครั้งก็ไม่ได้ผล...หนูไม่สามารถมองเห็น
“ไฟ” ที่ลุกไหม้ด้านหลังของพี่แคทได้อีกและจะปวดตาทุกครั้งที่พยายามฝืนใช้...
“ในเมื่อสุริยะโลหิตของเราใช้ไม่ได้ก็ต้องหาคนอื่นแล้วดูเหมือนจะไม่พ้นเธอ”
(ทั้งที่ใจจริงก็ไม่อยากไปเจอหน้าคนๆนี้สักเท่าไหร่)
“คุณหนูรองมิอยู่เจ้าค่ะ”
“ไปไหน?”
“หนูก็มิทราบเจ้าค่ะ”
“เออ!!...ให้มันได้แบบนี้...เวลาต้องการเจอเป็นหายหัวทุกที”
“ผู้ใดมาส่งเสียงโหวกเหวกน่ารำคาญ”
(น่ารำคาญ!?...หนอย!!!)
“โฮ่--...มาได้จังหวะดี...เจ้านายเธอไปไหน?”
“คุณหนูศรโกเมนจะพบคุณหนูรองด้วยเหตุใดเจ้าคะ?”
(ฉุนกึกเลยสิ)
“น้องจะเจอพี่นี่จำเป็นต้องรายงานเธอด้วยงั้นรึ?...อย่าโยกโย้!!...ไปตามพี่ม่อนมาพบฉัน”
“เอาแต่ใจตนมิต่างจากคุณหนูศรบุษราคัมเลย”
“ว่าอะไรนะ?”
“คุณหนูรองมิได้อยู่ที่นี่ดอก”
“งั้นอยู่ไหน”
“...หอสมุดมหาวิทยาลัยเจ้าค่ะ”
“พาไปหน่อย”
“.................................................................”
“ไหม”
“เจ้าคะ”
“เธอน่ะมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นมองไม่เห็นมั้ย?”
“คุณหนูศรโกเมนหมายถึง?”
“ก็บรรดา...สิ่งลี้ลับทั้งหลายแหล่”
“หามิได้เจ้าค่ะ...แม้ดิฉันจะมีพลังจิตแต่ก็มิอาจมองเห็นในสิ่งที่คุณหนูหมายถึง”
“พี่ม่อนล่ะ?”
“คุณหนูรองมิเคยเอ่ยถึงเรื่องนี้ตรงๆแต่เมื่อครั้งที่เกิดเรื่องคุณดวงตา”
“ทำไม?”
“ความฝัน”
“?”
“คุณหนูรองเล่าให้ฟังว่าได้ฝันถึงคุณดวงตา”
“หือ?”
“การล่ำลาเจ้าค่ะ”
“อืม--...น่าเจ็บปวดนะ”
“...............................................................”
“เอ๊ะ!?...ฉันไม่ได้หมายถึงนอนหลับแล้วฝันเห็นแต่มองเห็นตอนกำลังตื่นอยู่ต่างหาก”
“เช่นนั้นดิฉันไม่ทราบจริงๆเจ้าค่ะ”
“...ขนาดเธอก็ยังไม่รู้หรือ?”
“คุณหนูรองคงจะอยู่ในอาคารหลังนั้น”
...จากที่ไหมบอกพี่ม่อนชอบมานั่งอ่านหนังสือที่มุมหนังสือเด็ก(!?)...โป๊ะเช๊ะ!!!...ไอ้หนุ่มหน้าตี๋ใส่แว่นนั่นมันอะไรฟะ?...แปลงโฉมไม่เข้าเรื่องเข้าราวอีกแล้ว...
“มาคุยกันหน่อยซิ”
“ครับ?”
“อย่ามัวเล่น...ตามออกมาเร็วๆ”
“.........................................................”
“ที่นี่เหมาะ”
“มีอะไร?”
“พี่ม่อน...นับวันยิ่งเพี้ยน”
“ถามว่า...มีอะไร”
“อุ!!”
(น่ากลัวชิบเป๋ง!!!...ขนาดไม่ใช่
“แววตาที่แท้จริง” ยังน่าขนลุกขนพอง)
“ก็...หนูก็ไม่ได้อยากรบกวนพี่ม่อนหรอก...แค่มีอะไรจะถามเฉยๆ”
“.......................................................”
“ต้องทำหน้าดุด้วย”
“พี่มิได้ดุ”
“ใครว่า?”
“เข้าเรื่องเถิด”
“พี่ม่อน...เคยเห็นผีบ้างมั้ย?”
“มิเคย”
“พี่มีพลังจิตไม่ใช่เหรอ?”
“ก็มิได้หมายความว่าจะมองเห็นภูตผี”
(แล้วอย่างนี้เราจะไปหาใครที่ไหนได้อีก?)
“น้องนางศรโกเมน...เห็นหรือ?”
“เปล่านะคะ”
“.........................................................”
(ท่าจะเหลว...หือ?...มีนกมาเกาะที่ขอบปูนกั้น)
“?”
“นั่นมันอะไร?”
“ก็เป็นเพียงลูกนกธรรมดา”
“ไม่ใช่!!...มันมีขนสีเงินวาววับนะพี่”
“มิเห็นแปลก...นกที่มีขนสีเงินหรือสีเทาในโลกนี้มีมากมายมหาศาล”
(ก็อาจจะจริงแต่ตัวเล็กขนาดนี้ยังเป็นลูกนกอยู่ไม่ใช่หรือ?...อ้าว!?...คุยเรื่องเห็นผีอยู่ดีๆกลายเป็นมาสนอกสนใจนกตัวจ้อยซะอย่างนั้น)
“คืนนี้ท่านพี่มิอยู่...ถ้าว่างน้องนางศรโกมนก็แวะมาทานมื้อเย็นที่บ้านสิ”
“ก็ดีค่ะ”
...มื้อค่ำวันนั้นไม่มีพี่เซคเพราะเธอไปเข้าเวรส่วนแม่ออกไปหาเพื่อนแต่ที่จริงๆแล้วแอบนัดกับพี่ชายไว้...
(ป่านนี้คงไปอยู่ด้วยกันในม่านรูดที่ไหนสักแห่ง)
“หนูจะถามอีกครั้ง...พี่ม่อนไม่เคยเห็นบ้างเลยหรือ?”
“พี่ได้ให้คำตอบไปอย่างชัดเจนแล้ว”
“แย่จัง”
“แลอีกประการหนึ่ง...นี่เป็นสิ่งที่มนุษย์อย่างเรามิสมควรจะเห็น”
“ทำไมล่ะ?”
“โลกหลังความตายมีอะไรน่าดูรึ?”
“หูย!!...พูดซะน่ากลัว”
“เลิกสนทนาเรื่องนี้เถิด”
“พี่ม่อน”
“?”
“หนูจะบอกก็ได้แต่พี่อย่าหาว่าหนูเพี้ยนหรือบ้านะ”
“...อืม--...ลองว่ามาสิ”
...หนูตัดสินใจพูดความจริงว่า “สุริยะโลหิต” ที่รับรู้และมองเห็นนั้นให้พี่ม่อนรู้ซึ่งเธอก็ดูจะสนใจขึ้นมาทีเดียว...
“เปลวเพลิงลุกโชนด้านหลังท่านพี่สุรีย์พรรณ”
“แต่หนูไม่ได้ตาฝาดไปแน่ๆ”
“นางมิได้มีอาการที่แสดงออกว่าร้อนเลยกระนั้นหรือ?”
“หึ!!...ไม่รู้ตัวซะด้วยซ้ำต่างหากค่ะ”
“...ช่างน่าเหลือเชื่อจริงๆ”
“แล้วพี่ม่อนจะว่าหนูประสาทหรือโกหกมั้ยล่ะ?”
“โกหก...ด้วยเพราะประสงค์สิ่งใดเล่า?”
“อาจเพราะนึกสนุกก็ได้นี่นา”
“น้องนางศรโกเมนที่พี่รู้จักหาได้เป็นบุคคลเช่นนั้นไม่”
(อือ--...น่าปลื้มใจนิดๆ)
“หากนี่เป็นความจริงแล้วไซร้พี่เองก็อยากเห็นด้วยตาคู่นี้ที่นับวันจะพร่าเลือนเต็มที”
“............................................................”
(เราทำให้พี่ม่อนคิดมากหรือเปล่าหว่า?)
“............................................................”
“โอ้ยๆๆ...เราน่ะแหละคิดมากไป!!...สามทุ่มกว่าแล้ว”
(อื๋อ!?)
“.............................................................”
“สามทุ่มกว่าแล้วพี่ม่อนยังจะออกไปไหน?”
“พี่ม่อน?”
“...........................................................”
“ออกมาทำอะไรที่นี่?...เฮ่ย!?...ไม่ใส่เสื้อผ้าด้วย”
(ไม่สิ...หล่อนสวมใส่ชุดนอนที่บางมากๆอยู่ต่างหาก)
“ฮิ”
“อุ๊ก!!!...ตะ...ตาของพี่มัน...แย่แล้วๆ”
“มิสมควรจะมาเห็น...น้องสาวที่น่ารักของพี่”
...หญิงสาววัยกำดัดสภาพเกือบเปลือยเดินออกมานอกบ้านคนเดียวในคืนอากาศหนาวเย็น...ความคิดของคนทั่วไปก็นับว่าเพี้ยนสุดกู่มากพออยู่แล้วแต่สำหรับหนูมีอย่างอื่นที่
“บ้า” ยิ่งกว่าซึ่งนั่นคือการที่พี่ม่อน “ลืมตา” ขึ้น...
“พี่มิเห็นอะไรเลย”
“พอแล้ว...มันน่ากลัว”
“?”
“ก็ตาของพี่น่ะมันขาวโพลนไปหมด...ใครมาเห็นรับรองได้วิ่งป่าราบหรือไม่ก็เป็นลมล้มพับอยู่ตรงนี้แหละ!!!!”
(ใช่...แท้ที่จริงแล้วส่วนตาดำของพี่ม่อนนั้นกลายเป็นสีขาวทั้งหมดฉะนั้นก็ลองจินตนาการดูเองว่าถ้าได้เห็นในตอนกลางคืนมันจะ
“สยอง” ขนาดไหน)
“อย่ามองหนูนะ!!!...เดี๋ยวหนูโดนสะกดจิต”
“กลับเข้าไปนอนเถิด”
“พี่ล่ะ...ใจคอจะเดินทั้งที่ยังเปลือยๆแบบนี้เหรอ?”
“ฮิ...ฮิๆๆ”
“.......................................................”
...สาวเจ้าย่างเท้าเดินหัวเราะเบาๆหายเข้าไปในป่าอย่างไม่สนใจหรือนำพาอะไรทั้งสิ้น...แค่คิดก็อยากจะร้องให้...ร้องให้ที่มีพี่สาวเพี้ยนได้ถึงขนาดนี้...
(กลับไปห้องแล้วก็นอนดีกว่า)
“.........................................................”
“.........................................................”
“อย่าซี่~~”
“น่านะ”
“ไม่เอา~~...เดี๋ยวใครได้ยิน”
(พี่ชายอยู่กับผู้หญิงที่ไหนหว่า?)
...ทีแรกหนูตั้งใจจะผลักประตูเข้าไปเพื่อดูหน้านังผู้หญิง “ไร้ยางอาย”
คนนี้ว่าเป็นใครแต่แล้วก็ต้องเปลี่ยนความคิดเพราะเสียงของเจ้าหล่อนนั้นช่างคุ้นหูซะเหลือเกิน...ถูกต้อง!!!...เป็นเธอจริงๆด้วย...น้าอรนิภาที่เรือนร่างมีเพียงยกทรงกับกางเกงในสีฟ้ากำลังกอดจูบกับหลานชายแท้ๆของตัวเองบนเตียงนอน...พี่ชายก็ทั้งจับหน้าอกทั้งลูบไล้เนินเนื้อกลางหว่างขาของผู้เป็นอาอย่างสนุกสนาน...
“เธอแพ้แล้วยังจะเอาอะไรอีกยะ?”
“แพ้ที่ไหนครับยังเหลืออีกตัวนึง?...ตอนนี้อาเหลือสองชิ้นแต่อีกเดี๋ยวจะกลับมาเท่ากัน”
“เหรอ?”
“คอยดูๆ”
“ทำอะไรไม่ได้หรอกเธอน่ะ...นอกจากแอบจับนมจับตูดอา...อ๊ะๆๆ...ตามใจให้หน่อยเอาใหญ่เลย!”
“ฮี่ๆๆ”
“ลามกจริงเชียว~~...อืออออออออ...ชอบหรือไง?”
“ชอบมากๆครับ”
“งั้นอาให้จับบ่อยๆเอามั้ย?”
“เอาครับ”
“อืมมมมมมม~~...หน้าอกอานุ่มมือมั้ยจ๊ะ?”
“นุ่มมากครับ”
“อุ๊ย!!...อย่าดึงกางเกงใน--...เดี๋ยวอาก็ได้โป๊พอดีซี่~~”
“พอได้แล้ว!!!...บัดสีบัดเถลิงที่สุด!!!!”)
“อื๋อ?”
“..........................................................”
“..........................................................”
“ฝะ...ฝันงั้นเหรอ?...โหย~~...ทำไมมันเหมือนจริงชะมัด!?”
...เพราะความฝัน “บ้าบอ” ทำเอาหนูถึงกับปาดเหงื่อแต่ก็โล่งใจยิ่งนักที่มันไม่ใช่ความจริง...ไม่สิ!!...ไม่มีวันจะเป็นความจริงได้หรอก!!!!...
“ออกไปรับลมเย็นๆดีกว่า”
(เช้านี้อากาศช่างสดชื่นจริง)
“เอ๋?”
“............................................................”
“เฮ้ย!?”
“............................................................”
“เฮ้ยแก!!!”
“............................................................”
“แกใช่ลูกนกตัวเมื่อวานหรือเปล่า?”
...ลูกนกตัวนี้ก็มีขนสีเงินและยิ่งส่องประกายวาววับเมื่อยามต้องกับแสงอาทิตย์อีกทั้งไม่มีทีท่าจะตื่นกลัวคนเลยแต่หนูว่ามันผิดวิสัยที่ทำไมไม่มีพ่อแม่นกคอยอยู่ดูแลลูกนกที่ตัวเล็กขนาดนี้...ชักถูกชะตาซะแล้วสิ...
“นี่แก...จะมาอยู่กับฉันมั้ยล่ะ?”
“...........................................................”
“ถ้าอยากมาอยู่ด้วยก็บินมาเกาะที่มือฉันนะ”
“...........................................................”
“ไม่มาแฮะ--...ช่างเถอะๆ...ยังไงก็อยู่ให้รอดจนโตล่ะอย่าให้โดนงูหรืออะไรทำร้ายไปซะก่อน”
................................................................................................................................................
แม้จะสั้นไปหน่อย แต่ก็เห็นลางชนะของเจ้าบอล พีเชคเริ่มหัวเดียวกะเทียมลีบซะญาติ ๆ เริ่มย้ายข้าง ส่วนลูก ๆ มาอยู่ข้างพ่อกัก่อนเหล่าซะอีก
ตอบลบแค่นิดหน่อยก็แช่มชื่นหัวใจล่ะ
ตอบลบขอบคุณท่านผู้แต่งมากครับ
ตอบลบมาวันละนิดจิตแจ่มใสครับ
˝ก็มีเรื่องเดียวเท่านั้นที่น้านีย์ไม่กล้านั่นคือไม่กล้ายอมรับความจริงไงว่าพี่เป็นลูกของ...” คือ แอบคิดมาตั้งนานแล้วนะครับ ว่า ที่แคทกับอ้อ มีหน้าตาเหมือนกันทุกอย่างผิดแค่ตรงผม อาจจะไม่ใช่แค่เพราะ น้าอรกับน้านิภา เป็นฝาแฝดกันแค่อย่างเดียว แล้วพอนึกถึงคำพูดที่ป้าเอ็มพูดกับพ่อของแคท แล้วเหมือนมันจะเริ่มลงตัวขึ้นเรื่อยๆ...รู้สึกไปเองหรือเปล่า!? ...ติดตามและเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับท่าน adslman
ตอบลบอาสนชัวๆครับ เคยอ่านเจออยู่
ลบ
ลบตอนอาสนเผด็จศึกอานีย์อาจทำไปเพราะความเมาก็ได้นะครับ
เลยเข้าใจผิดว่าเป็นอานิภา...เลยทำให้อ้อไม่ยอมรับอาสนเป็นพ่อ
เพราะคิดว่าตัวเองไม่ได้เกิดมาจากความรักของผู้เป็นพ่อ
ว่าไปแล้วก็คล้ายกับที่เจ้าบอลเผด็จศึกอ้อเหมือนกัน
เพราะความเมาเลยเข้าใจผิดว่าอ้อเป็นแคท
รอติดตามต่อไปครับผม...😁😁😁😁
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ลบคอยติดตามกันต่อครับ ^^
ลบอ้อ กับเอ้ ก็คงพี่น้องตางแม่ของแค๊กกับฝน แต่อ้อกับเอ้ น่าจะเป็นคนเดียวกัน แต่มี 2 บุคคลิกมากกว่า
ลบพี่อ้อเริ่มเปิดเผยตัวล่ะ
ตอบลบเป็นไงมาไง
ขอบคุณครับท่าน
มาแว้ว รอตั้งนาน อยากเห็น อิมเมจตัวละครจัง ว่าแต่ละคนจะประมาณไหน ไรท์หามาหน่อยสิครับ
ตอบลบในกลุ่ม เฟสบุ๊ค ของท่าน adslman ที่ท่านสร้าง มีเหล่าหญิงสาวในเริ่องออกมาจะครบทุกคนแล้วนะครับ รวมถึงรายละเอียด อื่นๆด้วย ^^
ลบชวนผมเข้ากลุ่มด้วยครับ
ลบอยากเข้าครับ
ชื่นชอบมาก
Koon Arm
ขอ เข้ากลุ่มด้วยได้ไหมครับ
ลบsattawat thaingamsin
เฟสบุ๊คชื่ออะไรครับ ช่วยบอกด้วย
ตอบลบท่าน สายลมช่วยดึงเข้ากลุ่มด้วยคับ ชื่อเฟส manit chaisin
ตอบลบขอบคุณครับพึ่งจะติดตามทัน สนุกมากอยากให้พิมพ์เป็นเล่มเลยจริงๆ เรื่องนี้
ตอบลบแวะมาส่องขอรับ.. อิอิ
ตอบลบรออ่านเต็มเรื่องเรยคับ
ตอบลบยังคงสนุกต่อเนื่องเลยนะครับ แนวทางแปลกใหม่ ตามอ่านเป็นปีกว่าแล้วครับ ชอบมาก อ้อน่าจะเป็นคน 2 บุคคลิกแน่เลย แต่คิดว่าคงแม่ของลูกแฝดของบอลแน่นอนเลย
ตอบลบSidestory จะทำให้คลายความสงสัยในเหตุการณ์ต่างๆได้ บางเหตุการณ์ไม่สามารถเล่าขยายความในเรื่องหลักได้ ขอบคุณท่านadslman ที่ใส่ใจในความละเอียดตรงจุดนี้ครับ
ตอบลบได้เห็นอ้อในมุมอ่อนไหวก็น่ารักไปอีกแบบนะครับ ยิ้มตามเลย
ตอบลบ“คนๆนั้น” ที่ทำให้พี่เซคเปลี่ยนไปและยิ่งตอกย้ำให้เธอมองผู้ชายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ “ไม่คู่ควร” จะฝากทั้งชีวิตไว้ให้ดูแล...ใครกันหนอ น่าติดตามสุดๆครับ และที่สำคัญกว่านั้นคือ เกิดเรื่องอะไรขึ้น?
ตอบลบ2 บทย่อย ขยายให้รู้จักตัวตนอ้อได้มากว่าหมอเชค เมื่อบอลรู้ความจริงว่าอ้อคืออดีตสาวนักฆ่า คงจะมีบทสวีตอีกรอบแน่ และพี่เชคคงผ่านประสบการณทีเลวร้ายอะไรมาก่อนแน่ อยากรู้จังในส่วนพี่ม่อนคงจะเป็นคนสุดท้าย น้องป้อมจะเอาอะไรมาขาย อยากอ่านต่อ
ตอบลบมันเริ่มจะมีความกระจ่างขึ้นมาบ้างแล้วว่าสาวๆมีใจกับบอลตั้งแต่เด็กๆและฝังใจกับเหตุการณ์คนละแบบ ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตามยิ่งนัก ขอบคุณครับ
ตอบลบมันเริ่มจะมีความกระจ่างขึ้นมาบ้างแล้วว่าสาวๆมีใจกับบอลตั้งแต่เด็กๆและฝังใจกับเหตุการณ์คนละแบบ ยิ่งอ่านยิ่งน่าติดตามยิ่งนัก ขอบคุณครับ
ตอบลบเท่าที่อ่านมาคิดว่าอ้อ กับเอ้คงเป็นพี่น้องฝาแฝดกัน และอ้อน่าจะเป็นแม่ของเทพแฝด สนุกมากครับติดตามกันต่อไปมาเร็วๆนะ
ตอบลบรอครับรอ เรื่องกำลังสนุก
ตอบลบอยากอ่านอีกอะคัรบ
ตอบลบพี่เซคจะมีความหลังอะไร และกับใคร ผมคิดว่าคงหนีไม่พ้นเจ้าบอลแน่ๆ ตามดูต่อไป
ตอบลบเมื่อไหร่จะมาหนอ
ตอบลบเข้ามาส่องทุกคืนก็ยังไม่มีเพิ่มเลยอ่ะ
อีกนานไมคับรอนานแวว
ตอบลบน้องป้อมมาแย้มเรื่องแสงอะไร หรือตระกูลนี้มีพลังอะไรพิเศษ เจ้าบอลแน่ ๆ ที่สร้างความหลังตอนเด็กไว้กับญาติสาว ให้ผูกพันธ์ไม่อาจลืม ยกเว้นพี่ม่อน และเมื่อเจ้าบอลฟื้นความจำวัยเด็กได้เรื่องคงจบ แต่สงสัยญาติสาวสามารถมีอะไรกะเจ้าบอลได้แต่สาวอื่นที่เป็นคนนอกไม่ได้ผิดเงื่อนไขคุณย่า ช่างน่าสงสารแท้
ตอบลบทีแรกนึกว่าเด็กมาเดินตาม..กลับกลายเป็นแสง..
ตอบลบมันคือแสง?????
น่าจะเป็นแสงจากลูกสาวนามว่าสุริยนนุจรินทร
ตอบลบเดาว่าเห็นแสงจากลูกสาวเหมือนกัน .. เดินตามแคท ตลอดแบบนี้ คงไม่พลาด
ตอบลบแคทจะมีลูกใช่มั้ย?...(เดาเอา)
ตอบลบอ่านจนติดแล้วคับเรื่องนี้ รอติดตามอยู่นะครับ กำลังอินเลย
ตอบลบเข้ามารอครับ
ตอบลบท่านผู้แต่งดำเนินเรื่องได้สุดยอดมากๆ ครับ สนุกตื่นเต้น ได้ลุ้น และทำให้รู้สึกผูกพันธ์กับตัวละครไปด้วย ขอบคุณจริงๆ ครับ
ตอบลบความเห็นผมนะครับ
เอ้กับอ้อ เป็นคนคนเดียวกัน แต่เป็นคนสองบุคคลิก
อ้อเป็นน้องสาวของแคท แต่เป็นลูกคนละแม่
บอลเป็นผู้ชายคนแรกของแคท ที่ผ่านมาแคทเคยมีสัมพันธ์แต่กับผู้หญิง
เมื่อไรจะมาครบ100%หนอ
ตอบลบข้าน้อยยังรออ่านทุกคืนๆอยู่นะครับท่านผู้เขียนบท
อยากไห้ท่านสร้างกลุ่มโดเน็ตครับงานจะได้เดินอย่างสบายไจ
ตอบลบทำไมรอบนี้นานจังครับ รอติดตาม
ตอบลบรออยู่ครับ... ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรกครับผม
ตอบลบช่วยดึวเข้ากลุ่มเฟสบุ๊คหน่อยครับ อยากเห็นตัวละคร "ชีวิตต่างแดน คนพลัดถิ่น"
ตอบลบขอร่วมอุดมการนด้วยคนครับ
ตอบลบกย ยังมาก
ตอบลบนานเท่าไหร่ก็ รอ ติดตามครับ
ตอบลบยังรอแบบมีตวามหวัง ขอบคุณมากครับ
ตอบลบGoldensun Sungolden
ตอบลบ30 กรกฎาคม เวลา 21:59 น.
ไม่ได้หายไปไหนนะครับแต่มีปัญหาด้านสุขภาพ ช่วงนี้หมอให้งดใช้สายตา คือพยายามอย่าเพ่งหน้าจอคอมนานๆ ถ้าอาการดีขึ้นจะกลับมาสานต่อผลงานครับ
... เเอามาฝากครับ สำหรับเพื่อนๆที่ยังไม่รู้ข่าวหรือไม่ได้อยู่ในกลุ่มของท่านadslmanนะครับ
หายใวๆนะครับรออ่านตอนต่อไปอยุ่นะครับ
ลบอยากเข้ากลุ่มจัง ต้องยังไงบ้างครับ
ลบค้นหา Goldensun Sungolden ในเฟสบุ๊คแล้ว แอดเพื่อน เลยครับ นี่คือท่าน adslman เดี่ยวท่านจะพาเข้ากลุ่มครับ
ลบไม่เห็นพี่สายลมมาตอบพวกผมเรยว่าท่านหายดียังคับ
ลบอีกนานไมนะรออ่านใจจะขาดละ
ตอบลบเปิดรับเข้ากลุ่มอีกมั้ยอะ
ตอบลบขอตามเข้ากลุ่มด้วยนะคับ
ตอบลบเป็นกำลังใจให้ท่าน adslman ขอให้ท่านหายไวๆ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ตอบลบยังเฝ้ารอทุกวันน่ะคับ และเป็นกำลังใจให้ท่านadslman หายไว้ๆน่ะคับแล้วกับมาสร้างความสุขให้คนอ่านต่อไปอีก
ตอบลบยังรออยู่ครัพ
ตอบลบเข้ามาดูแล้วมาดูอีกคับรออ่านใจจะขาดแล้วคับหายไวนะคับท่านadslman
ตอบลบอีกนานไมนะ
ตอบลบในเวลาอันใกล้นี้แน่นอนครับคอยติดตามได้เลย เพราะท่าน adslman เข้ามาแจ้งข่าวในกลุ่มแล้วครับ
ลบดึงเข้ากลุ่มด้วยสิคับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบมาจนได้ ยินดีด้วยที่อาการดีขึ้น
ตอบลบยินดีนะคับที่ท่านดีขึ้นรอจนกว่าจะ100%คับ
ตอบลบรอนานเลยรอบนี้
ตอบลบลูกนกนี่จะเกี่ยวอะไรกับป้อมหรือเปล่านะ
ตอบลบเอ้ก้อคือเอ้อ้อก้อคืออ้อแค่ลูกแฝดจะเป็นคนคนเดียวกันได้ไง
ตอบลบนานจังคับรอๆๆๆๆๆๆๆเรย
ตอบลบรอคับรอ
ตอบลบรอคับรอ
ตอบลบน้องป้อมนี่ฝันซะเสียวเลย แต่อานิภาอยู่บ้านเดียวกับบอลแถมตอนที่แล้วยังบอกว่าถ้าบอลอยากดูให้มาขอดูแล้วยังโชว์เรืองร่างให้บอลเห็นอีก อีกไม่นานคงเสร็จเจ้าบอลแน่ๆ
ตอบลบแฮร่-แฮร่ วันนี้ขอ100% ได้ไมอ่านถึงตรงนี้แล้วอยากอ่านอีก ที่ป้อมฝนอย่างนี้มีแนวโน้มจะเป็นจริงน่ะ เพราะอานิภาก็เล่นเปิดทางสักขนาดนี้ คิดแล้วฟินพระย่ะค่ะ #อิอิ
ตอบลบลูกนกนี่หรือ จะเป็นร่างแยกของราชหงส์สุรัมภา
ตอบลบเมื่อไหร่จะมาครับบบบบบ รอนานจุงเบยยยยยย
ตอบลบขอ 100% นะครับ คิดถึงจะขาดใจ
ตอบลบเอ้กับอ้อน่าจะเป็นคนเดียวกันครับ อ้อเคยบอกว่าใครที่ทำให้ชีวิตผิดเพี้ยนคือบอล สาเหตุน่าจะมาจากตระกูลนี้ผู้นำต้องเป็นผู้ชายเท่านั้นแต่บอลหนี้ไปอยู่กับพ่อแต่เด็กทำให้ไม่มีผู้สืบทอด
ตอบลบแล้วที่น้องป้อมถามว่าดาบชิโรเทนเคียวอยู่ในมือใครโหดกว่ากัน ไม่น่าที่พี่น้องสองคนจะใช้ดาบเลีมเดียวกัน ฉะนั้นต้องเป็นคนๆเดียวกันอย่างแน่นอน. เดานะครับ5555
คิดถึงมากเลยครับ
ตอบลบห่างหายไปนาน ยังคิดถึงท่านadslmanอยู่เสมอนะครับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ลบคุณสายลมไม่แต่งต่อแล้วหรอครับ
ลบสุดยอดมากครับ รอติดตามต่อไปนะครับ
ตอบลบตอนนี้นานจังเลยท่าน แต่ผมก็รออ่านอยู่น่ะคับ
ตอบลบยังเข้ามาส่องทุกวันนะครับ..หวังว่าจะครบ100%และมีตอนต่อไปมาเร็วนี้
ตอบลบยังไงก้รักษา สุขภาพด้วยนะครับ
รอครับ
ตอบลบเข้ามารออ่านครับ
ตอบลบขอเข้ากลุ่มด้วยครับ
ตอบลบเป็นกำลังใจให้น๊ะครับอ่านสนุกมากรออ่านตอนต่อไปอยู่น๊ะครับ
ตอบลบส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่
ตอบลบขอให้ทุกคนจงมีแต่ความสุข
รวยทั้งเงินและทอง
สุขภาพแข็งแรง
สุขสันต์วันปีใหม่
ยังรอติดตามยุนะค้าบ รอบนี้รอยาวเบย
ตอบลบยังรักยังรอทุกวัน แต่ก็เป็นห่วงสุขภาพท่านadslman ยังไงก็กลับมาแต่งต่อไวๆนะครับ
ตอบลบสวัสดีครับท่านadslman แอบมาส่องซะหน่อย แฟนนิยายรุ่นบุกเบิกน่ะนะ
ตอบลบรับเข้ากลุ่มด้วยนะครับ
ตอบลบตอนนี้ เหลือสาวๆ ที่เจ้าบอลยังไม่ได้ป๊าปป คือ อานิภา อานีย์ พี่เซ็ค พี่ม่อน ไหม น้องป้อม ใครจะเป็นรายต่อไป เนือเรื่องจะออกแนวทางไหน เดาไม่ถูกเลยครับ
ตอบลบสวัสดีครับท่านadslman เงียบเลยครับ ท่านadslman ไม่แต่งต่อรึครับ
ตอบลบรออ่านอยู่นะครับ
ท่านสายลม ก็เงียบไปเลย
ตอบลบคิดถึงมากครับ ยังมีชีวิตอยู่ใช่เปล่า ส่งข่าวด้วยครับ
ตอบลบยังรออยู่นะครับ...รบกวนท่านใดในกลุ่มดึงผมดข้าด้วยครับ
ตอบลบหายเงียบไปเลยครับ ยังอยู่ดีรึเปล่า กลับมาไวๆนะครับ คิดถึง
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบก็ยังรออ่านอยู่นะคับ เป็นกำลังใจและผู้อ่านที่ดีเสมอคับ
ตอบลบคิดถึง
ตอบลบยังไม่มาอีกหรอ คิดถึงยัง
ตอบลบมีชื่อกลุ่มมั้ยครับ
สงสัยเค้าจะเลิกแต่งแร้วแหล่ะ
ตอบลบเสียใจที่รออ่าน
ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต... 20+ ในธัญวลัยใช่เรื่องเดียวกันหรือเปล่าครับ
ตอบลบเป็นเรื่องเดียวกันครับ แต่น่าจะมีการก็อปปี้ผลงานไปวางเพื่อหาประโยชน์เข้าตัวเอง โดยไม่มีการขออนุญาติจากเจ้าของผมงาน หรือท่าน adslman
ตอบลบพี่ไม่ได้เขียนผลงานพี่ต่อแล้วเหรอครับ
ลบสองทุกคืน adslmanรอท่านอยู่นะครับ
ตอบลบขอเฟสท่านสายลมหน่อยคับ
ตอบลบงวดนี้รอนานเลยนะขอรับ
ตอบลบใกล้จะครบปีแล้ว ยังรออยู่
ตอบลบขอเข้ากลุ่มด้วยน๊ะครับบวกเพื่อนไปแล้วครับติดตามอยู่ครับอ่านสนุกมากๆครับ
ตอบลบเฝ้าตามหาภาคต่อเรื่อง ตราบเท่าที่ยังมีชีวิตมาตั้งนานเกือบสองปีกว่าได้มั้ง ชอบเนื้อหา ออกแนวไซไฟอีโรติค ดี เป็นกำลังใจให้น๊ะ ว่าแต่ มีเฟสบุ๊คอะไรมั๊ยจะได้ติดตาม
ตอบลบดีครับ เงียบหายไปไหนนานเลยครับ กำลังรอติดตามผลงานและเป็นกำลังใจให้อยู่นะครับ
ตอบลบรอนานเลยทีนี้
ตอบลบนานไปแล้วคับรออ่านอยุ่ลงไห้อ่านบางคับ
ตอบลบพีสายลมช่วยตอบกับผมด้วยว่าอีกนานไม
ตอบลบมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า
ตอบลบรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ผมจะรอติดตามครับ..
ตอบลบครบ 1 ปี พอดี
ตอบลบยังสบายดีอยู่รึเปล่าครับ เงียบไปแบบน่าเป็นห่วงเลย ไม่ใช่ว่าท่าน adslman เกิดอุบัติเหตุนะครับ
ตอบลบ1 ปีผ่านไป
ตอบลบท่านadslman สบายดีไหมคับท่านเป็นอะไรหรือป่าวคับ
ตอบลบสงสัยท่านจะไม่อยู่แล้วมั่ง เสียดายจัง
ลบสงสัยจะจากไปแล้วเสียดายจัง
ตอบลบอ่านแล้วชอบมากครับ สุขภาพเป็นอย่างไหร่บ้างครับ ขอให้หายไวๆๆ ผมขอรอติดตามจนกว่าจะมีภาคต่อครับ รักษาสุขภาพครับ
ตอบลบสร้างกลุ่มชิครับเสียค่าเข้าบวกตอน รับประกันคนล่ล้น
ตอบลบนานมากเลยเขายังอยู่รึป่าวครับยังรออยู่เสมอนะครับ
ตอบลบเขากลับมาแร๊ว...เย้ๆ
ตอบลบใครกับมาคับงงรออ่านอยุ่
ตอบลบรอๆๆๆๆๆเกิดอะไรขึ้นช่วยตอบคนอ่านบ้างก้อดีนะท่านผู้เขียน
ตอบลบในกลุ่มมีข่าวคราวอัพเดตแล้วนะครับ อีกไม่นานเกินรอเราทุกคนจะได้ติดตามเรื่องราวของบอลและคนอื่นๆใน ตราบเท่าที่ยักมีชีวิต กันต่อผมเองก็เฝ้าคอยเช่นกัน
ตอบลบขอบพระคุณมากๆเลยครับ จะขอเข้าหลุ่มก้วยคนนะครับ คุณสายลม ขอบคุณครับ
ลบขอบคุณคุณสายลมมากครับ ที่มาแจ้งข่าว นักอ่านรอค่อย คุณ ADSLMAN ทุกท่านครับ
ตอบลบท่านสายลมไม่ทราบว่าจะขอเข้ากลุ่มด้วยได้รป่าวครับ
ตอบลบดีใจๆๆๆๆเย้จะได้อ่านแล้วค่าใจเป็นแรมปี555+
ตอบลบจะได้อ่านแล้วรอคับรอ
ตอบลบรอๆ
ตอบลบยังรออยู่ครับ
ตอบลบคงรออีกไม่นานละครับ ได้ข่าวว่าท่านกำลังเรียบเรียงอยู่
ตอบลบดีใจจังเลยการรอคอยแสนนาน จะได้อ่านต่อแล้ว
ตอบลบอีกนานไมนะคับอยากอ่านแล้ว
ตอบลบ(๏_๏)
ตอบลบ100% แล้ว
ตอบลบอยากให้จบจังครับ ไม่รู้ต้องรอนานแค่ไหน
ตอบลบน้องป้อมในภาค รักไม่นับตัวเลข โคตรเท่เลย
ตอบลบ