ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 98 “ผู้ไม่เคยรักใครอย่างแท้จริง!?”
“ทำนายโชคชะตา?”
“ลองดูมั้ย?”
“นั่นเด็กไม่ใช่รึไง?”
“คงเป็นลูกหมอดูมานั่งเฝ้าร้านแทนมั้ง?”
“แล้วเครื่องมือหนังสือตำราอะไรก็ไม่เห็นมีสักอย่าง”
“แต่ไม่เห็นมีใครอีกเลย...กูว่าใช่เด็กคนนั้น”
“เอาจริงเรอะ?”
“ลองดูก็ไม่เสียหายอะไร...ให้ทำนายดูว่าช่วงนี้เราจะทำมาค้าขึ้นหรือเปล่าน่าจะดี”
“โจรย่องเบาเนี่ยนะ?...มึงก็พูดให้ดูดี”
“เหอะน่า--...หนู...ที่นี่รับดูดวงใช่หรือเปล่าจ๊ะ?”
“...........................................................”
“ทำไมต้องเอาผ้าปิดหัวด้วยวะนั่น?”
“ชี่!!”
“ท่านเห็นเรา?”
“ก็เห็นน่ะสิ...หนูถามแปลกๆนะ”
“หามิได้...เราเพียงจะบอกว่าท่านทั้งสองนี้โชคดีแล้ว”
“...โชคดี?”
“เมื่อท่านทั้งสองเห็นเราก็ถือว่ามีวาสนาอย่างไรเล่า”
“พูดแปลกแฮะเด็กคนนี้...ตกลงหนูคือหมอดูใช่มั้ย?”
“..........................................................”
“เฮ่ย!!...ข้าว่าโดนเด็กหลอกเล่นแล้วว่ะ...ไปกันเหอะเสียเวลา”
“เดี๋ยวๆ”
“การที่เราได้มาพบกันนับเป็นโชคชะตาที่มิอาจจะบังเกิดขึ้นอีกในกาลต่อจากนี้เช่นนั้นจงให้เราทำนายหนทางแห่งชีวิตของพวกท่านเถิด”
“ได้เลยๆ...แล้วจะทำนายยังไง?”
“การทำนายของเราคือท่านจงถามสิ่งที่ต้องการรู้แลเราจะพยากรณ์เหตุการณ์เบื้องหน้า”
“โอ้!!...น่าสนุกดี...ถ้าแม่นจริงรับรองจะจ่ายให้อย่างงามเลย”
“มึงก็เล่นกับเด็กนี่ได้”
“เอาน่ะๆ...ถือว่าฆ่าเวลา”
“เชิญ”
“ต่อไปเราจะมีเงินทองใช้มากกว่าที่มีอยู่นี้มั้ย?”
“หามิได้...ท่านจะมีเพียงเท่านี้”
“อ้าว!?”
“ทำไมล่ะ?”
“เพราะท่านจักมิต้องทำอะไรอีกต่อไป”
“มะ...หมายความว่ายังไง?”
“ก็ท่านมีทรัพย์สินแก้วแหวนเงินทองมากมายแล้วมิใช่หรือ?”
“นี่...นี่หนูรู้ได้ยังไง?”
“ถูกต้องใช่หรือไม่?”
“ถูก...ใช่เลย”
“ทว่าท่านมิอาจใช้ได้หมดดอก”
“ฮะๆๆๆ...เพราะมันมากมายไงเล่า”
“กูถามมั่ง...แล้วครอบครัวของพี่ล่ะจะเป็นยังไง?”
“แม้หาได้มีท่านพวกเขาก็ดำรงชีวิตอยู่ได้...อย่าวิตกไปเลย”
“ฟังแล้วมันทะแม่งๆยังไงไม่รู้”
“คิดมากไปได้ไม่เห็นจะมีอะไรนี่หว่า!!...หนูจ๋า--...แล้วต่อไปการ...อ่า--...การทำมาค้าขายของพี่จะราบรื่นดีหรือเปล่า?”
“เราตอบคำถามนี้แล้ว...ท่านจะทำงานด้วยเหตุใดอีกเล่า?”
“อืม--...ถ้าพูดแบบนั้น”
“เอ่อ--...แล้ว...”
“เมื่อใดที่ท่านจะหยุดประกอบอาชีพแล้วไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุข?”
“ระ...รู้ได้ยังไงว่าพี่จะถาม?”
“รู้ได้อย่างไรท่านมิต้องใส่ใจดอกแต่เราจะตอบให้...อีกมินานต่อจากนี้ท่านจะหาได้มีเรื่องต้องกังวลต่อไปไม่”
“........................................................”
“จงจากโลกนี้ไปอย่างหมดห่วงเถิด”
“เมื่อกี้หนูว่าอะไรนะ?”
“เราพูดว่าท่านทั้งสองถามพอแล้ว”
“เอ๊ะเดี๋ยวสิ!!!...พี่ยังถามไม่...”
“........................................................”
“นึกไม่ออกว่ะว่าจะถามอะไร?”
“กูก็ด้วย”
“อะ...อ้าว!?...หนูน้อยคนนั้นหายไปไหนวะ?”
“นั่นสิ”
“ว่าจะให้ตังค์ไปกินขนมสักหน่อย”
“ทายแม่นเหมือนกันนี่”
“อืม--...รู้ด้วยว่าเรามีเงินเยอะ”
“แต่เป็นเงินที่เราขโมยของแล้วเอาไปขาย”
“พวกคุณ”
“หืม?”
“คุณสมพรและคุณชลิตใช่มั้ย?”
“ตำรวจ!!!”
“เหี้ยแล้วไง!!!!”
“รีบจับสองคนนั้น!!!”
“บ้าเอ้ย!!...ตำรวจมาตามเราได้ไงวะ?”
“กูไม่ยอมให้จับหรอกโว้ย!!!”
“หาได้มีทางหนีพ้นไม่...ชะตาชีวิตของท่านทั้งสองถูกลิขิตไว้แล้ว”
“!?”
“จักต้องถึงแก่ความตายเมื่อฟังคำพยากรณ์ของเราจบสิ้น”
“เฮ่ยๆๆๆ...คนถูกรถชน!!!!”
“โอ้โฮคาที่!!...อีกคนมุดอยู่ใต้ท้องโดนลากไปโน่น”
“มันวิ่งข้ามถนนมาไม่ดูเล้ย!!!...รถที่ไหนจะไปเบรกทัน”
“อื้อหือ--...แหวะ!!...ดูไม่ได้ๆ”
“เขาว่าสองคนนี้เป็นตีนแมวว่ะ...นี่ก็วิ่งหนีตำรวจจนโดนรถชนนะ”
“ทรัพย์สินเงินทองล้วนแต่เป็นของนอกกาย...ตายแล้วก็มิอาจเอาติดตัวไปได้”
“งั้นก็สาสมแล้ว”
“ครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังแม้โศกเศร้าเสียใจแต่พวกเขาก็จะต้องมีชีวิตต่อไป”
“หมดเวรหมดกรรม”
“ใช่...มิต้องทนทุกข์ทรมานอยู่อย่างหวาดระแวงใดๆอีกแล้ว”
“ช่างเถอะยังไงก็ตายโหงไปแล้ว...คนชั่วตายไปสองแผ่นดินจะได้สูงขึ้น”
“เออ!!...มีคนบอกว่าเห็นสองคนนี้ยืนคุยกับใครไม่รู้ก่อนจะถูกรถชน”
“ผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคทั่วหล้า...พญาหงส์ผู้ไร้ซึ่งจิตสำนึก...เทพบดีแห่งการหยั่งรู้...ราชหงส์สุรัมภาคือนามของเรา!!!!”
.....................................................................................................................................
“เลิกตามตื้อซะที!”
“ไม่!!...จะตามจนกว่าพี่จะหายงอนผม”
“ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น...มีแต่จะน่ารำคาญ”
“ผมทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ถามตัวเองจะดีกว่า...ทำมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว”
...ลูกพี่ลูกน้องสาววัย 22 ยังไม่หายโกรธผมจากคดีล่าสุดที่ไปเข้าโรงแรมหรูกับอ๋อมแต่วันนี้ยังดีที่พูดด้วยซึ่งผิดจากเมื่อวานที่แม้แต่หน้าญาติสาวผู้พี่ก็ยังไม่แลกันสักนิด...
“นายนี่ชอบทำให้ผู้หญิงโกรธอยู่เรื่อยแต่อย่างว่าแหละนะ...เป็นใครก็โกรธทั้งนั้น”
“.............................................................”
“ไม่คิดจะแก้ตัวสักหน่อยเหรอ?”
“แบบนั้นจะยิ่งแย่ไปใหญ่”
“ดีที่คิดได้...แต่...”
“อุ๊บ!!”
(อานิภากางมือปิดหน้าพร้อมกับแค่นหัวเราะในลำคอ)
“ฮึๆๆ...ทำให้ลูกสาวอาโมโหบ่อยๆเดี๋ยวได้ซวยหรอก!!!”
“ผมคงไม่โดนซ้อมจนช้ำในตายน่า”
“ยังจะมาพูดดีรึ?”
“แหะๆ”
“เฮ่ย!?...หัวเราะอะไร?...นี่อาก็โกรธอยู่เฟ้ย!!...งั้นกลางวันนายไม่ต้องกินข้าว”
“อ้าวๆ...ไหงงั้นล่ะ?”
.......................................................................................................................................................
(“...เราทอดไข่กินเองก็ได้”
(แต่จะเผื่ออาด้วยดีมั้ยนะ?)
...ไม่ได้ลงมือทำเองนานมากๆเพราะเรื่องการเข้าครัวจะเป็นหน้าที่ของฝนทุกครั้ง...ยังดีที่มือไม่ตก...
อายังนอนอยู่ในห้องฝนหรือเปล่า?...ใกล้จะเที่ยงแล้วไปปลุกดีกว่า...
“เที่ยงแล้วนะครับ...อื๋อ?”
“.......................................................”
“ไม่อยู่?”
“มีอะไร?...อากำลังจะอาบน้ำ”
“ผมจะชวนไปกินข้าว”
“นายทำอะไร?”
“ไข่เจียวกุ้งสับครับ”
“โฮ่~~..ทำเป็นด้วยแฮะ”
“อา--...ผมก็ไม่ใช่คุณชายมาจากที่ไหนนะครับ”
“เรอะ!!...เออๆ...เดี๋ยวตามไป”
“........................................................”
(ความคิดอันชั่วช้าแล่นเข้ามาในสมองฉับพลันเชียวนะเจ้าเอกคเชนทร์)
“........................................................”
(แอบดูอาสาวคนสวยอาบน้ำดีกว่า...วันก่อนเราพลาดไป)
“หือ?”
(ยกทรงกับกางเกงในของอานิภา)
“........................................................”
(ทำไมมันบางอย่างนี้แต่หอมมากเลย!?)
“วางเดี๋ยวนี้--...เจ้าเด็กลามก!!!”
“หวา!!!”
“นี่แน่ะๆๆ”
“โอ้ย~~...เปียกหมดแล้ว”
“สมน้ำหน้า!!!...ใครใช้ให้หยิบเล่า?...เด็กนี่--”
...เล่นเป็นเด็กๆเลย...อานิภาเปิดประตูในสภาพนุ่งผ้าขนหนูกระโจมอกถือฝักบัวฉีดใส่ผมจนตัวเปียกไปหมดและยังทำให้ภายในห้องเปียกไปด้วย...
“ออกไปนะ!!!...ไม่งั้นอาจะฟ้องแคทกับฝนด้วย”
“ฟ้องที่ผมแอบดูอาน่ะเหรอ”
“เออสิ!!...คราวก่อนก็จะแอบดูทีนึงแล้วทีนี้ยังจะ...”
“?”
(ทำไมหยุด?)
“หยิบกางเกงในอาจะเอามาสำเร็จความใคร่แบบโจรโรคจิตในข่าวใช่มั้ยห๊ะ?”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“ฮึๆๆ...เจตนาของนายมันไม่บริสุทธิ์แล้ว...คิดจะทำมิดีมิร้ายกับอาสิท่า?”
“กับป้าเอ็มผมยังเอามาแล้วเลยครับ”
“แน่ละ!!...แล้วมีอะไรอีกที่นายจะไม่กล้า?”
“...........................................................”
“อาไม่อยากจะเจริญรอยตามพี่เอ็มที่มีอะไรกับหลานชายแท้ๆของตัวเองหรอกจะบอกให้”
“.............................................................”
...อานิภาเปิดประตูเดินออกมานั่งที่เตียงก่อนจะพูดด้วยใบหน้าที่แสดงออกถึงความจริงจังอย่างที่ไม่ค่อยเผยให้เห็นบ่อยครั้งนักจากนั้นก็สั่งให้ผมนั่งลง...
“นั่ง”
“ครับ”
“เฮอะ!!...นิดหน่อยก็จะเอานะนาย...ไม่มีทางเห็นหรอกย่ะ!!!”
(นั่งไขว่ห้างซะเลย...แหม~~...รู้ทันซะอีก)
“ไม่รู้ว่าพี่เอ็มคิดยังไงถึงมีสัมพันธ์กับชายคนอื่นและโดยเฉพาะชายคนนั้นคือหลานแท้ๆของเธอเอง...บอล...อาถามจริงๆนะและขอให้ตอบมาตรงๆตามความรู้สึกด้วย”
“ครับ”
“เวลาที่บอล...ร่วมเพศกับพี่เอ็ม...มีความสุขมากมั้ย?”
“เอ่อ...”
“พูดมาเถอะ”
“ครับ...มีความสุขมากครับ”
“ไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจเลยหรือ?...แบบว่านี่ป้าแท้ๆของเรานะอะไรประมาณนี้”
“คือ...มันก็มีบ้างแต่เวลานั้นใครจะยั้งใจไหวล่ะครับ?”
“จริงน่ะนะ...มันไม่เข้าใครออกใคร”
“อาครับ”
“หือ?”
“ผมก็มีอะไรจะถามและอยากให้อาตอบมาตามตรงเหมือนกัน”
“ฮะ...มีคำถามด้วยเรอะ?...อ่ะ!...ถามมา”
“อามีอะไรกับอาสนบ่อยมั้ย?”
“ช่างกล้าถาม”
“............................................................”
“...ไม่มีอะไรกันเกือบสี่เดือนแล้ว”
“โอ้โห!!...อัดอั้นแย่--...อาเองก็ยังสาวขนาดนี้”
“หืมๆ...อาพอจะรู้จุดประสงค์ของเธออยู่”
“............................................................”
“แต่ก็อย่างที่บอกไปว่าอาไม่อยากเจริญรอยตามพี่เอ็มเพราะที่เธอทำทั้งหมดเพราะต้องการจะเอาชนะพี่กวางซึ่งอามองว่ามันเป็นเรื่องเล็กนิดเดียว”
“สี่เดือน”
“?”
“เป็นเวลาที่นานนะครับ”
“...อืม”
“ถ้าเป็นผมทนไม่ไหวหรอก...แค่สามวันก็เต็มที่แล้วต้องหาที่ลง”
“นั่นเพราะนายมันบ้ากาม”
“ไม่ใช่”
“หมกมุ่น”
“เรื่องปกติธรรมดาของวัยรุ่นต่างหากครับ”
“ยังจะเถียง!!”
“ก็จริงนี่ครับ”
“ฮะๆๆๆๆ...ฮ่าๆๆ...เรื่องนี้นายไม่ยอมรับเลยให้ตาย--”
“...............................................................”
“ลงไปรอข้างล่าง...เดี๋ยวอาตามไป”
“ครับ”
“เอ้าๆ...ปกติก็ปกติ...แต่ว่า...หลานชายที่มีความคิดจะตีหม้ออาแท้ๆของตัวเองมันไม่ปกติโดยสิ้นเชิงนะจะบอกให้...อ๊า!!”
“!!!!!!!!!!!”
“ตายแล้ว!!!”
...จังหวะที่อานิภากลับเข้าห้องทันใดนั้นผ้าขนหนูก็หลุดออกลงไปกองที่พื้น...ผมงี้ตาแทบถลนเพราะเห็นแผ่นหลังขาวเนียนและบั้นท้ายอันงามงอนเต็มๆ...อาสาวคนสวยรีบหลบเข้าห้องด้วยเรือยร่างที่เปลือยเปล่าพลางโผล่แค่หัวออกมาเอ็ดผม...
“มองอะไรห๊ะ?...ลงไปเลย...บรี่!!”
(หรือ...หรือหล่อนจะจงใจทำผ้าหลุดกันแน่!?)
“อาๆ...ลืมผ้าขนหนู...โอ๊ย!!”)
“.........................................................”
“นั่งหลับตรงนี้ไม่ได้นะคะ...ขวางหน้าร้าน”
“เอ๊ะ!?...ขอ...ขอโทษครับ”
(ฝะ...ฝันไปหรอกเหรอ?)
“แต่เหมือนจริงชะมัด...แบบไม่รู้ว่าตกลงอันไหนความจริงอันไหนฝัน...หืม?...นึกออกแล้ว...เราออกมาซื้อของในเมืองนี่นา”
(ชักงงตัวเอง...ความฝันอะไรไม่รู้เหมือนจริงเหลือเกิน)
“...........................................................”
“หนูมีอะไรเหรอ?”
“ช่างเป็นความฝันที่น่าสนใจ”
“นี่หนูเป็นใคร?”
“เรานั้นเป็นเพียงวิหคผู้ต่ำต้อยนามว่าบุหรง”
(เป็นชื่อที่ไพเราะอย่างน่าประหลาด)
“แล้ว...ยังไงจ๊ะ?”
“....................................................”
(เด็กหญิงที่มีลักษณะการพูดคล้ายๆพี่ม่อน)
“หนูบอกว่าชื่อบุหรง”
“โปรดเรียกเราเช่นนั้น”
“พ่อแม่ของหนูอยู่ไหน?”
“หามีไม่”
“อ้าว!?...งั้นหนูมาจากไหนและมากับใคร?...พอจำได้มั้ย?”
(ส่ายหน้า)
“ท่านมิต้องวิตกดอก...เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมเราจะกลับเอง”
“เอ่อ--...จนป่านนี้พี่ก็ยังไม่เข้าใจว่าหนูพูดอะไร?”
................................................................................................................................................
“นั่นใครนะ?”
“ไม่รู้”
“แม้กระทั่งพี่รีย์ก็ยังมองไม่ออกว่าเด็กผู้หญิงที่อยู่กับพ่อเป็นใคร...แสดงว่า...”
“แต่พี่มั่นใจว่าไม่ใช่อุษณรัศมีหรือสิตลรัศมีเพราะทั้งสองมีพระเวทย์เทียบเท่ากับพี่ซึ่งพี่จะต้องรู้”
“หมายความว่าหากพระเวทย์ของอีกฝ่ายเหนือกว่าก็จะไม่รู้สินะคะแล้วผู้ที่มีพระเวทย์เหนือกว่าพี่รีย์...หัสดินเทวนาถ...ไม่!!...พญาคชสารไม่มีทางมาทำอะไรแบบนี้”
“...........................................................”
“พวกเจ้ายังมองไม่ออกหรือ?”
“อชินีสุราลัย”
“เจ้าพ้นโทษแล้ว”
“น่าเบื่อจริงๆที่ต้องถูกกักตัวในถ้ำที่แสนจะคับแคบอย่างนั้น”
“เพราะอาละวาดจนท้องฟ้าปั่นป่วนแผ่นดินพังพินาศไปหมดไง”
“สองแฝดก็สมควรถูกลงโทษเหมือนกันแต่กลับไม่เป็นอะไรเลย...เจ้าคิดว่ามันยุติธรรมเรอะ?...วสันตนุจรินทร์”
“นั่นเพราะเจ้าเป็นฝ่ายเริ่มต้น”
“เฮอะ!!...ข้าไม่เคยทำอะไรดีหรอก”
“เรากำลังพูดถึงเด็กผู้หญิงที่สนทนากับคุณพ่ออยู่นะ...ทำไมจะต้องมาโต้เถียงกันเอง?”
“จริงด้วย!!...เจ้าดูออกแล้วใช่มั้ย?”
“ฮึ!!...ถ้าข้าไม่รู้จักมันเป็นอย่างดีก็คงเหมือนพวกเจ้าที่ไม่รู้หรอกว่าเป็นใคร?”
“!?”
“อชินีสุราลัย...เจ้าจะพูดว่า...”
“มะ...ไม่จริง!!!...เป็นไปไม่ได้!!!!...ก็...ก็เวลานี้นางยังหลับใหลอยู่ไม่ใช่หรือ?”
“วสันตนุจรินทร์เอ๋ย!!...เทพบดีแม้จะหลับก็สามารถทำอะไรได้หลายอย่าง...แค่ส่งดวงจิตเข้าสู่ร่างผู้อื่นนั้นง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ...เจ้าก็เห็นตัวอย่างจากหัสดินเทวนาถแล้ว”
“ไม่เป็นบริวารอะไรทั้งสิ้น...ชื่อบุหรงก็ไม่ใช่”
“อะไรกัน?”
“น้องดูที่เงาของนาง”
“!!!!”
“เงาที่ทอดยาวออกไปนั้นปรากฏรูปนกยักษ์สยายปีก”
“ก็หมายความว่า...”
“นางผู้นั้นแหละคือราชหงส์สุรัมภา!!!!”
“นาง!!...นางต้องการอะไรกันแน่คะถึงได้ใช้ร่างเด็กผู้หญิงไปพบกับพ่อ?”
“ไม่รู้...ยังไม่รู้อะไรสักนิดเดียว”
“แต่ที่แน่ๆไม่ใช่เรื่องดี...ถ้าพวกเจ้ายังจำได้...เจ้านั่นมีอีกสมญานามหนึ่ง”
...................................................................................................................................................
“หนูดื่มน้ำสักหน่อยนะ”
“.....................................................
“วันนี้อากาศร้อน...ดื่มสักหน่อยจะได้สดชื่น”
“ขอบคุณในความมีน้ำใจของท่าน”
...เด็กหญิงรับมาแล้ววางข้างตัว...ดูไปดูมาใบหน้าของหนูน้อยคนนี้ดำคล้ำซูบซีดราวกับคนป่วยแถมผิวหนังบริเวณแขนก็มีรอยเหมือนเข็มฉีดยาเจาะ...
“หนูบุหรง”
“?”
“ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
“เหตุใดท่านจึงพูดเช่นนี้?”
“พี่สังเกตมาพักหนึ่งแล้ว...ก็ไม่ใช่หมอหรอกนะแต่ร่างกายของหนูดูไม่ปกติเลย”
“...........................................................”
“ถูกมั้ยล่ะ?”
“หึๆ...สายตาแหลมคมไม่เบา...ถูกต้องแล้ว...ร่างกายนี้กำลังป่วยหนัก”
“หา!?...หนูป่วยเป็นโรคอะไรแล้วทำไมมาอยู่ที่นี่?...พ่อแม่หนูอยู่ไหน?...พี่จะพาไปส่ง”
“ท่านรู้รึว่าเราอยู่ที่ใด?”
“ไม่รู้แต่พี่จะปล่อยให้หนูที่ป่วยหนักอยู่ตามลำพังได้ยังไง?”
“ท่านช่างมีน้ำใจนัก”
“ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะ!!”
“บอกแล้วว่าหาได้ต้องกังวลไปไม่...มินานก็จะมีคนมารับเราเอง”
“งั้นพี่จะอยู่เป็นเพื่อนหนูเอง”
“เวลาของท่านมีค่าจะมาเสียอยู่กับเราด้วยเหตุใดเล่า?”
“เพราะพี่ทิ้งหนูไปไม่ได้”
“เรามิเคยรู้จักกันมาก่อน”
“ถึงอย่างนั้นพี่ก็ทิ้งหนูไปไม่ได้จนกว่าจะมีคนมารับ”
“.............................................................”
“.............................................................”
“...มิน่า...พวกนางจึงยอมรับแต่เท่านี้ก็หาได้ช่วยให้หลุดพ้นไม่”
“เมื่อกี้หนูอะไรนะ?”
“น่าสนใจ...เช่นนั้นเราจะตอบแทนในความมีน้ำใจของท่านสักหนึ่งอย่าง”
“?”
..........................................................................................................................................
“เด็กหายไปทั้งคนทำไมไม่มีใครรู้?”
“คุณหมอครับแต่พวกเราตรวจตรากันอย่างเข้มงวดแล้ว”
“เข้มงวดจริงแล้วจะหายไปได้ยังไง?...เด็กผู้หญิงและก็ป่วยหนักด้วย...คนนะไม่ใช่หมาหรือแมวที่จะเล็ดลอดออกไปได้ง่ายๆ!!!!”
“คุณหมอศรเพทายอย่าเพิ่งโกรธเลย...ผมว่าเรารีบติดต่อให้พ่อแม่เด็กรู้ก่อนดีกว่าครับ”
“เรื่องนั้นต้องทำแน่ๆค่ะแต่ก่อนอื่นต้องตามหาหนูอารยาให้เจอ...ดิฉันส่งคนออกไปสืบหาแล้ว...ไม่นานคงได้ข่าว”
“ส่วนเจ้าหน้าที่รปภ.รอให้เจอเด็กก่อนแล้วค่อยตั้งคณะกรรมการสอบข้อเท็จจริงนะครับ”
“ค่ะ”
“คุณหมอคะ!!...เจ้าหน้าที่ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดแล้ว...เมื่อสองชั่วโมงก่อนหนูอารยาเดินออกจากห้องไอซียูไปเพียงคนเดียวค่ะ!!!”
“บ้า--...บ้าไปแล้ว!!!!...คนป่วยโรคไตวายเฉียบพลันและหมดสติไปเมื่อเก้าโมงเช้าแต่พอตกบ่ายกลับมีแรงลุกเดินไปเองเนี่ยนะ?”
“แต่...คุณหมอลองดูนี่ก่อนสิคะ”
“..........................................................”
“ในภาพเป็นหนูอารยาจริงๆ”
“เดินเหินเหมือนคนปกติเลย!!!...นี่...นี่ฉันกำลังดูอะไรอยู่?”
“น่าอัศจรรย์เหลือเกิน”
“ตรงไหนกันห๊ะ?...หนูอารยาตอนนี้บอกตรงๆว่าถ้าไม่ได้รับการเปลี่ยนไตโอกาสรอดชีวิตก็มีไม่ถึงครึ่ง...ให้ตายสิ!!!...เธอไปอยู่ที่ไหนนะ?”
“แบบนี้เราจะตอบคำถามพ่อแม่ของหนูอารยาได้ยังไง...ชื่อเสียงของโรงพยาบาลมีหวังเละก็งานนี้”
“กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมาแล้ว...ถ้ารู้ไปถึงหูนักข่าวล่ะก็”
“ต้องรีบไปเตรียมจัดแถลงข่าว”
“รอดูก่อนน่า!!...คงจะไม่ร้ายแรงถึงขนาดนั้นมั้ง?”
“ฮัลโหลว่าไง?...หา!?...จะ...เจอแล้ว!!!!”
“!!!”
“!?”
“รีบบอกมาว่าอยู่ไหน?”
“..............................................................”
“เออรู้แล้วๆ!!”
“เจอแล้วใช่มั้ยครับ?”
“ฉันจะล่วงหน้าไปก่อน...ทางนี้เตรียมห้องรักษากับอุปกรณ์ให้พร้อม!!...ไปเตรียมรถพยาบาลเร็วเข้า!!!”
“ครับ”
“ไอ้เอกคเชนทร์!!!...ทำไมหนูอารยาถึงไปอยู่กับแก?”
...........................................................................................................................................................
“อีกสมญานามของผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหค?”
“ถูกต้อง”
“เหตุที่นางได้รับขนานนามว่าเทพบดีแห่งการหยั่งรู้เพราะ...เพราะ...ใช่แล้ว!”
“...สุริยนนุจรินทร์...เจ้านึกออกแล้วสิ”
“เทพบดีแห่งการทำนาย...”
“อืม”
“หยั่งรู้...ทำนาย...สองสิ่งนี้มักอยู่คู่กันเสมอตั้งแต่โบราณกาล”
“เมื่อหยั่งรู้ซึ่งทุกสิ่งก็ย่อมถ่ายทอดคำทำนายได้แต่เจ้านั่นกลับมีบางสิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า”
“คือ?”
“ราชหงส์สุรัมภาไม่เคยสนใจต่อความดีหรือความชั่วใดๆ...ผู้ใดที่เจ้านั่นเห็นสมควรก็จะให้คุณหรือให้โทษโดยไม่แยกแยะอะไรทั้งสิ้น”
“จะบอกว่าทำตามแต่ใจที่ตัวเองต้องการโดยไม่สนว่าใครจะดีหรือใครจะเลว?”
“ถูกแล้ว...ข้าถึงพูดว่าเจ้านั่นไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีอะไรเลยไงเล่า”
“อย่างนี้ไม่ถูกต้องแล้วนางจะทำอะไรกับคุณพ่อ?”
“หากให้ข้าเดา...นางคงจะให้คำทำนายและมันจะส่งผลให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป”
“ทำนาย?”
“และที่ผ่านมาก็ไม่เคยผิดพลาดซะด้วย”
“บ้าน่ะ!!”
“อชินีสุราลัย...ถ้าที่เจ้าพูดมาเป็นความจริง...คุณพ่อต้องอย่าฟังคำพูดของนางเด็ดขาด!!!!”
“ใช่...แบบนี้อนาคตของพ่อต้องเปลี่ยนแน่!!!!”
“จะไปห้ามรึ?”
“ปล่อยเทพวิหคที่ไร้ซึ่งจิตสำนึกให้คำทำนายบ้าๆกับพ่อไม่ได้!!!”
“นางรู้อยู่แล้วว่าพวกเจ้าจะทำอะไร”
“ส่วนเจ้าก็จะไม่ทำอะไรบ้างหรือ?”
“จะให้ข้าทำอะไรล่ะ?”
“เชิญมาเป็นสักขีพยานในคำทำนายแห่งเราเถิด...สุริยนแลวสันต...”
“!!”
“!?”
“เจ้าจะมาด้วยก็ได้...อชินีสุราลัย”
“ฮึ!!...โผล่หางออกมาจนได้...เจ้านกปิศาจที่เอาแต่ความสะใจของตนเองและไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ”
“ถ้าทำอะไรกับพ่อก็จะได้เห็นดีกัน...ต่อให้สู้ไม่ได้ก็อย่าหวังว่าวสันตนุจรินทร์ผู้นี้จะงอมืองอเท้ายอมให้เจ้าทำตามใจง่ายๆเลย...พญาหงส์!!!!”
“.........................................................”
.............................................................................................................................................
“ถึงเวลาที่เราจะต้องไปแล้ว”
“เอ๋?”
“ขอบใจท่านจริงๆ”
“จะขอบใจพี่ด้วยเรื่องอะไร?...มันเล็กน้อยมาก”
“ท่านดูแลเราเป็นอย่างดีเช่นนี้ก็เห็นทีจะต้องได้รับสิ่งตอบแทนบ้าง”
“หนูน้อย...จะตอบแทนอะไรพี่เหรอ?...แต่จริงๆพี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่อยู่เป็นเพื่อนหนูเท่านั้นเอง”
“นั่นก็คือ...วาระสุดท้ายแห่งชีวิตของท่านอย่างไรล่ะ?”
“โอ้โห!!...ขำไม่ออกนะเนี่ย?...จะเล่นแรงไปหน่อยแล้วมั้ง?”
(เด็กเวร!!!...เราอุตส่าห์อยู่เป็นเพื่อนแต่กลับพูดอะไรไม่เป็นมงคล..ถ้าเป็นเพื่อนกันนี่ตบหัวทิ่มไปนานแล้ว)
“ว่าแต่ท่าน...”
“?”
“มิรู้สึกร้อนหนาวบ้างหรืออย่างไร?”
“ร้อน?...หนาว?...เปล่านี่...พี่ปกติดี”
“เปลวเพลิง...สายน้ำ...”
“นี่หนูพูดอะไร?...พี่ไม่เห็นเข้าใจสักนิด”
“........................................................”
“จะบอกว่าวาระสุดท้ายของพี่เป็นยังไงไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่...เราจะบอกท่าน ณ บัดนี้”
“น่าสนุก!...จะฟังหน่อยก็ได้...ว่ามาเลย”
“ท่านมิพอใจ”
“หา?”
“สีหน้าของท่านแสดงออกมาเช่นนั้นแต่จงลองฟังดูเถิด”
“...ก็พูดมาสิ”
“ก่อนหน้าคงมีผู้หนึ่งบอกท่านว่าจะได้รับเคราะห์จนอาจถึงแก่ชีวิต”
“เอ๋?”
(ผู้ใดที่ว่านั่นคือลูกสาวของเราเอง...แล้ว...แล้วแม่หนูคนนี้รู้ได้ยังไง?)
“ถูกต้องใช่หรือไม่?”
“ก็...ก็ใช่”
(เฮ่ย!?...เด็กคนนี้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับหนูน้อยของเรา?...คำพูดที่มีความเชี่ยมโยงจากในฝันสู่เรื่องจริง)
“หนู...”
“............................................................”
(ไม่ใช่!!...ความรู้สึกมันฟ้องว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวของเรา)
“คำพูดนั้นจะเป็นความจริงอย่างแน่นอน”
“อะไรนะ?”
“มิว่าจะหลีกหนีหรือระวังตนมากเพียงไรก็หาได้หนีพ้นไม่”
“หมายความว่า...มัน...มันจะไม่มีทางแก้ไขหรือผ่อนหนักเป็นเบาได้เลยหรือ?”
(เด็กหญิงส่ายหน้า)
“พี่...จะตายหรือนี่?”
“มนุษย์ทุกผู้ทุกนามย่อมต้องถึงแก่ความตายเพียงจะช้าหรือเร็ว...ท่านจะกลัวไปไยเล่า?”
“แต่มันเร็วไป...แล้วก็”
“?”
“พี่จะมีลูกก่อนแล้วค่อยตายใช่มั้ย?”
“คำถามนอกเหนือจากนี้เรามิขอตอบ”
“บอกไม่ได้?”
“.........................................................”
“ถ้างั้น...พี่จะตายยังไงและ...เมื่อ...เมื่อไหร่?”
“หนูอารยา!!!”
“!?”
...พี่เซคเข้ามาขัดจังหวะก่อนที่เด็กหญิงจะตอบว่าผมต้องตายเมื่อไหร่...บ้าเอ๊ย!!!...ทำไมไม่มาช้าอีกสักนิด...
“หนูอารยาๆ”
“พี่เซค...หนูคนนี้ชื่ออารยาหรือ?”
“หุบปาก!!...แกน่ะทำไมมาอยู่กับเธอได้?”
“ผะ...ผมจะรู้ได้ยังไง?...หนูคนนี้เข้ามาคุยกับผมเองและเธอบอกว่าชื่อบุหรงนะครับ”
“บุหรงอะไรกันเป็นไปไม่ได้!!!...หนูอารยาป่วยเป็นโรคไตเรื้อรังนอนอยู่โรงพยาบาลจะมีเรี่ยวแรงมาคุยกับแกได้หรือ?...แย่แล้ว...หนูอารยาๆๆ...บ้าจริง!!...หมดสติไปแล้ว”
“อะไรกัน?...ก็เมื่อกี้เธอยังคุยกับผมดีๆอยู่เลย”
....................................................................................................................................................
“มิต้องมองเราด้วยสายตาเคืองแค้นเช่นนั้นแลที่จริงพวกท่านก็หาได้มีสิทธิ์กล่าวโทษเราด้วยซ้ำ”
“จะไม่มีสิทธิ์ได้ยังไง?...หากครั้งนี้ข้าใช้ธารน้ำอันเชี่ยวกรากและแหลมคมดุจคมมีดทำร้าย...เจ้าก็จงมีแต่ต้องยอมรับอย่างไม่อาจขัดขืน...พญาหงส์!!!!”
“เทพบดีแห่งวารี...เรารู้ว่าท่านกล่าววาจาออกมาด้วยความโกรธเกรี้ยวแต่ท่านจะฟังเหตุผลของเราก่อนเป็นแน่แท้”
“อะไรนะ?”
“พระเวทของท่านนั้นยังมินำออกใช้ดอก”
“อย่างนั้นเจ้าก็ต้องรู้ว่าข้าจะทำอะไรต่อไป”
“.............................................................”
“!?”
“แม้ไม่ใช่ร่างจริงของเจ้าแต่ข้าก็รู้สึกสาแก่ใจนัก...ข้าสามารถหักคอเจ้าได้อย่างง่ายดาย...เจ้านกปิศาจ!!!”
“เจ้ามิทำเช่นนั้นดอก...อชินีสุราลัย”
“หึ!!”
“ท่านหยั่งรู้ไปเสียหมดทุกอย่างก็ย่อมต้องรู้ดีว่าพวกเราจะถามอะไรท่าน?”
“เทพบดีแห่งอัคคี...เช่นนั้นจงบอกสหายของท่านให้หยุดกระทำการเสียมารยาทต่อเรา”
“เจ้าใจอ่อนอีกแล้ว--”
“เปล่า...ฉันไม่ได้ใจอ่อน”
“ฮึ!!”
“ทั้งที่อยู่ต่อหน้าฉันและน้องสาว...ฉันอยากรู้เหลือเกินว่าเพราะเหตุใดท่านจึงพูดกับพ่อของฉันอย่างนั้น?”
“เห็นแก่ที่ท่านเป็นผู้มีเหตุผลมากที่สุด...เราจะบอกท่าน”
“นะ...นี่เจ้าหลอกด่าข้า!!!”
“ใช่...เจ้าบังอาจหมิ่นข้าว่าเป็นผู้ไร้เหตุผลรึ?”
“ทั้งสองเงียบสักที!!”
“ฮึ่ย!!!”
“พี่!!”
“ห๊ะ?...เมื่อกี้เจ้ายังมองเย้ยหยันข้า”
“อชินีสุราลัย...เจ้าพอได้แล้ว!!...ไม่มีใครมองเจ้าอย่างนั้น”
“เจ้าไม่เห็นน่ะสิ!!...ไม่เห็นเจ้านกบ้านี่มองข้าด้วยแววตาหยามเหยียด...ปัทโธ่เว้ย!!...ข้าไม่รู้ด้วยแล้ว!!!”
“ราชหงส์สุรัมภา...คำพยากรณ์ของท่านนั้น”
“เราขอถามว่าคำพยากรณ์นี้ต่างจากที่พวกท่านรู้มาหรือไม่?”
“...ไม่”
“หมายความว่าหาได้มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปแม้แต่น้อย...บุรุษผู้นั้นจะถึงแก่ความตายภายใน
90 วันของโลกมนุษย์ซึ่งเป็นไปตามชะตาชีวิตของเขาแลตรงตามที่พวกท่านรู้”
“เจ้ามีจุดมุ่งหมายอะไรถึงมายุ่งเกี่ยวกับพ่อของข้า?”
“เรามีความสนใจว่าพวกท่านที่ดำรงฐานะเทพบดีเหตุใดจึงให้ความสำคัญต่อบุรุษผู้นั้นที่เป็นเพียงมนุษย์?...แม้กระทั่งอุษณรัศมีแลสีตลรัศมีก็เช่นเดียวกัน”
“ไม่เกี่ยวกับข้า!!!”
“แต่สำหรับเรานั่นคือสิ่งที่มิสมควรจะเกิดขึ้น...เราหยั่งรู้ว่าพวกท่านมีความต้องการที่จะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของบุรุษผู้นั้นเพื่อมิให้ถึงแก่ความตาย”
“!?”
“!!!!”
“ใช่แล้ว...นี่คือความตั้งใจที่แท้จริงแต่พวกท่านมิอาจเปลี่ยนแปลงได้...ความตายของเอกคเชนทร์จักบังเกิดขึ้นอย่างแน่นอนภายในเวลาเก้าสิบวันของโลกมนุษย์...ด้วยแสงจันทร์”
“ท่านก็เลย...ทำให้มันชัดเจนโดยใช้พลังอำนาจของเทพบดีแห่งการพยากรณ์”
“เพื่อป้องกันไม่ให้พวกเราเปลี่ยนแปลงชะตากรรมของพ่อ”
“ในนามผู้เป็นใหญ่แห่งหมู่วิหค...เราขอเตือนพวกท่านด้วยความปรารถนาดีว่าอย่าพยายามกระทำการที่ไร้ประโยชน์อีกต่อไปเลย”
“ดวงจิตหายไปแล้ว!!”
“ตอนนี้ที่อยู่ต่อหน้าเราก็เป็นได้เพียงนกตัวหนึ่งเท่านั้น”
“เราจะทำยังไงดีคะพี่?”
“...........................................................”
“พวกท่านหมดหนทางจะเปลี่ยนแปลงชะตากรรมแล้ว”
“ใช่...ทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง”
“เจ้าแฝดนรก...สหายของพวกเจ้าเพิ่งมุดหัวหนีไปเมื่อกี้นี้ไงเล่า!?”
“เสียมารยาทจริง”
“เสียมารยาทนัก”
“ข้ากำลังอารมณ์ไม่ดี...จะมาหาเรื่องอีกใช่มั้ย?”
“เราไม่ได้มาหาเรื่องใครทั้งนั้น”
“ไม่ได้มาหาเรื่อง”
“พวกท่านมาด้วยเหตุใด?”
“การจะปล่อยให้พ่อมีความทรงจำนี้เหลืออยู่ไม่ใช่เรื่องดี”
“ไม่ใช่เรื่องดีอีกต่อไป”
“จงทำให้ลืมไปเสียเถอะ”
“ลืมไปเสียเถอะ...แม้กระทั่งแม่ของท่านด้วย...สุริยนนุจรินทร์”
“.............................................................”
“เพราะจะมีแต่ทุกข์ทรมานใจเปล่าๆ”
“ทุกข์ทรมานใจเปล่าๆ”
“แลอันที่จริงมนุษย์ไม่ควรล่วงรู้จุดสิ้นสุดของตน”
“ไม่ควรล่วงรู้จุดสิ้นสุดอันเป็นข้อห้ามแห่งกฎธรรมชาติ...เราสองพี่น้องจะเป็นธุระให้เอง”
“และต่อไปนี้เราจะทำทุกอย่างเพื่อให้พ่อได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างมีความสุขที่สุด”
“ท่านทั้งสามคงจะยินดีนะ”
“ก็บอกแล้วว่าข้าไม่เกี่ยว...อยากทำอะไรก็เชิญเถอะ!!!”
..................................................................................................................................................... 
โห ตายๆพระเอกเราจะได้คำทำนายแบบไหนเนี่ย
ตอบลบขอบคุณครับ ลุ้นกันต่อครับ
ตอบลบวันนี้ที่รอยคอ
ตอบลบลูกสาวม่อนออกโรงแล้ว
ตอบลบนามนี้ คือ ราชหงส์สุรัมภา
ตอบลบราชหงส์สุรัมภา และ ม่อน คือ 1 เดียวกัน
หูยย..ทำนายเป๊ะปังเว่อรไปเลย
ตอบลบสุดยอดจริงๆ ราชหงส์สุรัมภา
ขอบคุณครับ
ผู้เป็นใหญ่ในหมู่วิหคทั่วหล้า...พญาหงส์ผู้ไร้ซึ่งจิตสำนึก...เทพบดีแห่งการหยั่งรู้...ราชหงส์สุรัมภาคือนามของเรา
ตอบลบสุดยอดครับ
น่าเป็นห่วงนายบอลซะแล้วซิ...
ตอบลบเป็นถึงเทพและอีกฝ่ายเป็นพ่อคงไม่ทำอะไรรุนแรงหรอกและก็ยังมีเทพอีก4 ตนที่เป็นลูกของบอลอยู่ และ หัสดินเทวนาถเทพพญาช้างที่เคยช่วยบอลเองก็เป็นเทพที่เก่งกว่าพญาหงส์ราชสุรัมภาคงไม่เป็นไรหรอก
ตอบลบโห ท่านมาแล้ว น้ำตาจิใหล ขอบคุณครับที่ยังไม่ลืม ผู้ติดตามผลงานของท่าน
ตอบลบมาเร็วๆนะครับ กำลังสนุกเลย
ตอบลบมาแล้ววววว 20% ก็ยังดีคับท่าน
ตอบลบยินดีที่ได้กลับมาชื่นชมผลงานอีกครั้งครับ
ตอบลบราชหงส์สุรัมภา เริ่มปรากฏตัวบ่อยขึ้นแล้ว คงเข้าใกล้เจ้าบอลเรื่อยๆ ชะตานายบอลจะเป็นอย่างไรต่อไป ลูกในอนาคตคนนี้จะยอมรับเจ้าบอลหรือไม่ อยากอ่านอ่านต่อแล้วครับ
ตอบลบทุกคนจะท้องใน90วันที่เหลือ..........บ้าน่า....5555555 ต้องใช้ยาของเสือน้อยแล้วล่ะแถมยังตองฟิตร่างกายอีกเยอะเลยแล้วใหนจะเรื่องเรียนอีกล่ะ 90วันมีเรื่องต้องทำเยอะมากเลยเหนื่อยจนเดินออกไปหมดแรงตายตอนพระจันทร์เต็มดวงเหรอ?
ลบรอต่อๆๆๆๆ
ตอบลบรอครับ
ตอบลบขอบคุนคับที่ลงให้อ่านขออ่านแบบ100%นะคับ
ตอบลบลูกของม่อนเหรอเนี้ยยยย..
ตอบลบรออ่านอยู่นะครัพ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับท่าน adslman
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่คับมารออ่านคับเมื่อไรจะ100%คับ
ตอบลบรออ่านตอนที่99อยู่นะคับ
ตอบลบก็ว่าทำไมไอ้บอลมันหื่น เพราะมันฝันนี่เอง เจอลูกตัวเองเล่นแล้วไอ้บอล
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับผม มา50% ล่ะ คิดว่าเจ้าบอลนี่จะต้องตายด้วยสาเหตุจากป้าเอ็มแน่ๆ ถ้าเรื่องเข้าถึงหูเซล กับน้องม่อน แถมจะมาเจอคำทำนายแบบนี้อีก จะรอดยังไงน้อนายบอล
ตอบลบขาโหดทั้งคู่แถมม่อนก็หวงแม่ซะ5555555
ลบ😍😍😍😍รอที่เหลือจร้าาา
ตอบลบน่าจะจับอานิภามาฟันซักทีเอิ้กๆ
ตอบลบดูจากความฝันแล้ว นายบอลชักจะเอาจริงกับอานิภามากขึ้นแล้วไม้นานอานิภาคงโดนนายบอลชักคะเย่ออีกราย อานิภาคงต้องเด็ดดวงแน่ๆ อยากอ่านต่อแล้ว อ่านซ้ำหลายรอบมาก
ตอบลบจะเกิดการปะทะกันของเหล่าเทพทั้งหลาย สาเหตุมาจากนายบอลจะกลายเป็นพ่อของเทพเหล่านั้น เทพฝ่ายลูกๆจะช่วยนายบอลได้ใหมน้อ
ตอบลบอัพติดต่อกันภายใน 1 เดือน นะนี่มัน...... รอ100%และตอนต่อๆไปอยู่น่ะครับ
ตอบลบถ้าทาง งานจะเข้านายบอลซะแล้ว ทั้งคุณลูกในร่างเด็กและคุณหมอแอบจิตญาติสาวผู้พี่(แต่การปรากฎตัวของราชหงส์สุรัมภาก็ทำให้ว่าที่ลูกคนอื่นๆของนายบอลสามัคคีกันชั่วคราว)รอเต็ม100%และตอนต่อไปนะครับ
ตอบลบชอบความฝันจริงๆ อิอิอิ
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบจินตนาการของโครงเรื่องดีมากๆครับผมชอบครับ
ตอบลบสำหรับผมนี้ก็เข้าปีที่10แล้วที่ผมติดตามเรื่องนี้ ปละแฟนคลับท่าน adslman ตั้งแต่นั้นมา ปีไหม่นี้ขอใฟ้ร่างกายแข็ง ไม่เจ็บไม่จน มีผลงานออกมาเรื่อยๆให้แฟนๆนักอ่าน ได้อ่านกันนะครับ
ตอบลบเหมือนกัน
ลบเหมือนกันครับ รุ่นแรกๆๆเลย ตั้งแต่หนุ่มปลายๆๆตอนนี้แก่ปลายๆๆแล้วครับ แต่ก็ยังติดตามอยู่นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
ลบรออ่านอยู่นะคับผมเข้ามาดูทุกวันเรยรออ่านคับ
ตอบลบรอลุ้นต่อไปครับว่าท่านบอลจะเจอกับอะไรอีก
ตอบลบขอบคุณครับ ชอบเรื่องนี้มาก มีไสยศาสตร์ปนนิดๆ ทำให้ดูสนุกมาก
ตอบลบรอตอนที่ 99 อยู่ครับ
ตอบลบอย่าเพิ่งหวัง ตอน99 คับลุ้นเอา ตอน98 ให้จบก่อนแค่ตอน98 นี่แววจะร้าง
ลบยังรอเสมอนะท่าน
ตอบลบเรื่องสนุก...ขอบคุณครับ
ตอบลบยังรอ20%ที่เหลือ และตอนต่อไปอยู่นะครับท่าน คิดถึงท่านที่สุด
ตอบลบ........... ......
ตอบลบรออีก 20% ที่เหลือ ต่อลมหายใจให้ผู้อ่านครับ
ตอบลบผมอกหลับอกนอนติดตามเลยครับ อีก 20% ลุ้นๆๆๆๆ
ตอบลบ20% ที่เหลือรออยู่น่ะครับท่าน
ตอบลบรออยู่นะครับ...อยากให้เป็นเดือนละตอนเหมือนเดิมจัง(แต่ก็เข้าใจผู้เขียนครับ...คงยุ่งมากสู้ๆครับเป็นกำลังใจให้ตลอดครับ)
ตอบลบจะมามะไร่น๊อ.........
ตอบลบคิดถึง พี่แคท มากครับ
ตอบลบรออยู่คับ20%
ตอบลบตอนละ1ปี แน่เรย
ตอบลบรออ่าน20%และตอนต่อๆไป รอบอลกับอานิภา
ตอบลบเข้ามาดูตลอดคับรออ่านอยุ่คับ
ตอบลบเมื่อไรจะมาคับรออ่านอยุ่คับ
ตอบลบกี่ปีแล้วนี่ที่เราติดตามกันมา
ตอบลบเมื่อไรจะ100%คับคิดถึงเจ้าบอลแล้วคับรออ่านอยู่คับ
ตอบลบหาย...
ตอบลบคิดถึงเธอแทบใจจะขาด...อยากให้เธอกลับมาซะที....
ตอบลบสนุกมากเลยครับติดตามต่อครับ
ตอบลบขอบคุณมากๆครับท่านadslman..บอกได้เลยว่านิยายเรื่องนี้เป็นผลงานสุดยอดเท่าที่ผมเคยอ่านมา
ตอบลบนานหลายเดือนแล้วนะคับลงให้พวกผมอ่านบ้างคับท่าน
ตอบลบมะใช่เลิกแล้วนะ
ตอบลบเมื่อก่อนติดตามเพราะเรื่องอย่างว่า พอเข้าช่วงที่ 3 นี้ เนื้อเรื่องสนุกมาก ๆ จนเหตุผลหลักที่ตามทวนอ่านใหม่อีกรอบก็เพราะเนื้อเรื่องนี่แหละ เป็นกำลังใจและรอการกลับมา Update ของท่านพี่ครับนะครับ adslman สู้ ๆ ครับ
ตอบลบมาช่วยตามครับ เป็น 20% ที่รอนานมากๆ
ตอบลบถึงจะเป็นก่ารรอคอยที่ยาวนาน แต่ก็จะรอนะครับ Adslman (สุดยอดผลงาน)
ตอบลบรอนานแล้วคับลงให้อ่านบ้างคับ
ตอบลบขอเข้ากลุ่มด้วยนะคับพี่สายลม
ตอบลบมาจะทุกครั้งเรยรออีก20%คับต่อด้วย99=100คับ
ตอบลบคิดถึงเจ้าบอลแลัวคับช่วยลงให้อ่านหน้อยคับตามๆๆๆๆคับ
ตอบลบหรือเกิดอะไรกับผู้แต่งนิยายนี้คับใครก้อได้ช่วยบอกอะไรกับนักอ่านบ้างคับรออ่านอยุ่คับ
ตอบลบทำไมนานจังคับรอนานแล้วคับลงไห้อ่านกันบ้างนะคับ
ตอบลบอยากอ่านต่อใจจะขาด
ตอบลบยังรออยู่นะครับติดตามมาตรอด ไครรู้ข่าวอะไรก็บอกกันได้นะครับ
ตอบลบพี่สายลมคับท่านผู้เขียนหายไปไหนคับไม่เห็นลงอะไรให้นักอ่านเรยคับรออ่านอยู่คับ
ตอบลบรอนานเลยครับ อยากอ่านต่อมากๆครับ
ตอบลบรอนานแล้วคับจะมีโอกาสได้อ่านอีกไมคับ
ตอบลบหายไปไหนคับท่านผู้เขียนช่วยลงให้อ่านบ้างคับ
ตอบลบใกล้ครบรอบปีละไม่ทำละมั้ง
ตอบลบยังไงก็จะรอให้ลงคิดถึงมากอยากอ่าน
ตอบลบอีกนานไม่คับรออ่านอยู่คับหรือไม่เขียนแล้วคับ
ตอบลบพี่สายลมช่วยมาตอบอะไรบ้างก้อได้คับนักอ่านทุกคนรออ่านอยู่คับ
ตอบลบรออ่านอยู่นะคับลงให้นักอ่านบ้างคับ
ตอบลบรอติดตามอยู่นะครับ
ตอบลบท่านผู้เขียนช่วยลงให้อ่านบ้างก้อได้คับคิดถึงบอลแล้ว
ตอบลบยังรอติดตามอยู่คับลงให้อ่านบ้างคับ
ตอบลบรอนานเลย
ตอบลบลักษณะตัวเราจะกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว
ตอบลบอีกนานไมนะถึงจะได้อ่าน
ตอบลบตีความว่าสาบสูญละมั้งครับ
ตอบลบเป็นปีๆไม่ตอบเลย มันแปลกๆ
ตอบลบปล่อยจอยแขวนสตั๊ดซะแล้วรึเนี้ย
ตอบลบไม่มีใครออกมาตอบอะไรเรยสงสัยคนเขียนไปคุยกะรากมะม่วงแล้วละคับหายไปเรยรออ่านนานละ
ตอบลบหายไปเลย
ตอบลบเสียดายเป็นเรื่องที่สนุกมากตามอ่านมานานบทเรื่องดีมากๆเสียดายที่มาหยุดอยู่แค่นี้ ช่วงหลังๆหลายปีมานี้เห็นนักประพันธ์ในตำนานที่เขียนเรื่องยาวที่ผมตามอ่านทิ้งผลงานไม่เขียนต่อมา สี่คนแล้วไม่นึกว่าเรื่องนี้ก็เอากับเค้าด้วย
ตอบลบพี่สายลมก้อหายช่วยมาตอบอะไรกับนักอ่านบ้างก้อพี่เข้ากลุ่มอะไรของนักเขียนมีอะไรมาบอกกันหน่อยคับชอบอ่านเรื่องนี้ฝากด้วยคับพี่สายลม
ตอบลบเข้ามาดูแต่ก้อเหมือนเดิมเรยอยากอ่าน
ตอบลบคนเขียนไม่คิดมาตอบอะไรเรยอ่อคับช่วยแจ้งอะไรบ้างก้อได้คับหรือไม่ก้อขอเข้ากลุ่มด้วยก้อได้คับจะได้รุ้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอบนักอ่านกันบ้างเขาจะได้รอติดตามงานคับ
ตอบลบเงียบหายไปเลย
ตอบลบนานพอแล้วคับลงให้อ่านบ้างคับ
ตอบลบมาๆหายๆใจร้ายจังคับช่วยลงให้อ่านบ้างคับ
ตอบลบผู้เขียนไปขายถ่านแล้วรึป่าวครับเนี่ย
ตอบลบเฮ้อคิดถุงนายบอล ซะแล้วสิ เฮ้อผู้เขียนหยุดเขียนไปแล้วป่าวนะ
ตอบลบกลุ่มในเฟสก็หายเงียบเลยครับ
ตอบลบกลุ่มเฟสชื่อกลุ่มอะไรคับแจ้งหน่อยคับ
ลบR. I. P.
ตอบลบน่าจะเลิกเขียนแล้วละคับหายไปแบบนี้คงคุยกะร่ากมะม่วงแน่เรย
ตอบลบคงไม่มีอีกเเล้ว
ตอบลบสงใสจะไม่ได้อ่านแล้วละคับทุกคนหายไปนานแบบนี้
ตอบลบเป็นเรื่องเดียวที่ผม ยัง ค้นหา และติดตามอยู่วันนี้ได้เจอได้อ่านตอนนี้ หลังจากที่ อ่านตอน 97 เมื่อ ปีที่แล้ว น้ำตาจิไหล
ตอบลบก่อนอื่นต้องขออภัยทุกท่านที่หายไปนานมาก ช่วงที่หายไปผมมีปัญหาส่วนตัวที่ต้องไปแก้ไขและผลลัพธ์ก็ไม่เป็นไปตามที่หวัง ผมใช้เวลาทำใจอยู่นานมากกว่าจะทำใจได้และค่อยๆฟื้นสภาพจิตใจกลับมา ตอนนี้ทุกอย่างดีขึ้นมากและจะกลับมาสร้างผลงานที่ยังคั่งค้างอยู่ เชื่อว่ายังมีนักอ่านที่ยังติดตามผมอยู่บ้างไม่มากก็น้อย ขออภัยอีกครั้งหนึ่งครับ
ตอบลบยังติดตามเสมอมาครับ ส่วนเรื่องส่วนตัวของแอดมินก็เป็นไปตามทางที่เดินมาและผ่านไปนะครับ เดินหน้ากันต่อครับ
ลบยังรอคอยและติดตามผลงานอยู่เสมอครับ
ลบสู้ๆเป็นกำลังใจให้ครับ...รอติดตามผลงานตลอดครับ(เป็นนิยายที่เข้าถึงตัวละคร>อิน<แต่ละตัวได้อย่างดีทั้งตัวเอกและตัวรองเหมือนเรากำลังเป็นคนๆนั้นเมื่ออ่าน)ยากที่จะมีเรื่องอื่นทำได้ตั้งแต่อ่านมาทุกเรื่อง
ลบขอเป็นกำลังจห้นะครับท่าน ยังไงก็รักษาสุขภาพและจิตใจให้แจ่มใสเข้าไว้นะครับ
ลบคนติตามเยอะแล้วคับ
ลบไม่ว่าคุณจะเจอปัญหาอะไรมา ผมขอเอาใจช่วยให้ผ่านไปด้วยดีครับ เป็นกำลังใจให้ครับ สู้ สู้
ลบทุกวันนี้มีนิยายเกิดขึ้นมากมาย แต่หายากเหลือเกินที่จะมีนิยายแบบเรื่องนี้ที่เนื้อหาน่าติดตามทุกตอนแม้จะไม่มีตอนร่วมเพศ มีความใส่ใจในบทสนทนาของตัวละคร อ่านแล้วตื่นเต้นไปกับเนื้อเรื่อง อ่านแล้วได้ข้อคิด ได้แรงบันดาลใจ ไม่ว่าคุณadslman จะเจออุปสรรคอะไรก็ขอให้เรียนรู้และผ่านมันไปได้ครับ
ลบจะคอยเป็นกำลังใจมห้เเละขอให้ผ่านทุกปัญหาไปได้ด้วยดีนะครับ
ลบขอเป็นกำลังใจให้ท่านผู้แต่งอีกคนนะครับ และขออนุญาตแสดงความเห็น 2 เรื่อง
ลบ1. การประพันธ์ ของท่านเป็นอะไรที่แตกต่าง ลึกล้ำ และสนุกสนานมาก เช่นที่ใครๆ หลายๆ คนชื่นชอบ รวมถึงผมด้วยคนหนึ่ง ที่ติดตามมายาวนานมาก
2. ชีวิตและอุปสรรค คงเป็นของคู่กัน มีผิดหวัง สมหวังเป็นธรรมดา หากตั้งใจทำสิ่งดีๆ แล้ว แม้ไม่เห็นผลดั่งที่หวังวันนี้ แต่สักวันก็จะเกิดสิ่งดีขึ้น แม้ไม่ได้สมประโยชน์โดยตรง แต่ก็จะเป็นทุนประโยชน์ให้ใจเราเติบโต และแข็งแกร่งต่อไปครับ
ขอบคุณท่านผู้แต่งครับ ติดตามมาหลายปีแล้ว เป็นกำลังใจให้นะครับ
ลบติดตามตรอดไปครับ
ลบไม่ได้เข้ามาประมาณครึ่งปีน่าจะได้ ดีใจมากนะครับที่ท่านกลับมา
ลบตอนใหม่จะมาไวไหมครับท่าน adslman
ลบสรุปพระเอกจะตายไหมเนียลุ้นๆ
ตอบลบยังรอติดตามงานอยู่ครับ ขอบคุณครับ
ตอบลบขอขอบคุนที่ลงให้อ่านคับนึกว่าไม่ได้อ่านแล้วลงให้อ่านอีกนะคับติดตามคับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบขอบคุณที่กลับมาเขียนต่อนะครับ
ลบติดตามมา7-8ปีล่ะครับ ขอบคุณที่กลับมาเขียนงานต่อครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
ลบขอบคุณนะครับที่ลงมาให้อ่านกันอีก ผมจะรออ่านและจะติดตามผลงานต่อนะครับ
ตอบลบขอคุณนะครัพทีได้อ่านต่อ
ตอบลบขอคุณนะครัพทีได้อ่านต่อ
ตอบลบตามครับ เข้ามาดูทุกวันเลย สู้ต่อไปครับ ทุกคนก็มีปัยหากันหมดครับ สู้ต่อไป ทาเคชิ
ตอบลบคำทำนายจะเปลี่ยนได้ไหมเนี่ย แต่ชะตากรรมขึ้นอยู่กับตัวเราเอง ขึ้นอยู่กับนายแล้วนะบอล ว่าจะเปลี่ยนชะตากรรมได้หรือ
ตอบลบเปล่า
ติดตามต่อคับรออ่านอยู่คับ
ตอบลบเห็นใจมากกับปัญหาส่วนตัวอันเป็นความรุนแรงของท่านผู้เขียน เมื่อท่านสามารถปรับสภาพจิตใจ
ตอบลบได้ก็นับเป็นความสุขขั้นพื้นฐานของท่าน ขอให้กำลังใจและมีกำลังเรี่ยวแรงที่จะสร้างผลงานโดยที่ยังไม่ได้ผลประโยชน์ในสมัยนี้ จะคอยติดตามและสนับสนุนงานของท่านต่อ ๆไป
ขอบคุณที่กลับมาสร้างผลงานให้อ่านนะครับ มีแฟนๆหลายคนรออ่านผลงานของคุณadslman อยู่มากครับ ขอให้ผลิตผลงานออกมาต่อเนื่องนะครับ
ตอบลบเมษานี้ต้องไปคัดเลือดทหารท่าเเดงขึ้นมาไม่รู้จะมีโอกาสได้ติดตามผลงานของท่านผู้เขียนอีกตอนใหน สู้ต่อใปคับเอาใจช้วย
ตอบลบเป็นกำลังให้ท่านนะครับเดียวมันก็ผ่านไปอยู่กับปัจจุบันให้ดีที่สุดอดีตแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วเดินหน้าต่อไปครับ สุ้ๆครับ
ตอบลบยังคงเป็นกำลังใจให้เสมอนะครับผม ติดตามอ่านมาได้ประมาณ 10 ปีเห็นจะได้ สู้ ๆ นะครับท่าน
ตอบลบอยากรู้อายุของผู้เเต่งจัง
ตอบลบเมื่อไรจะถึงตอน99คิดถึงแล้ว
ตอบลบรอตอนใหม่อยู่นะครับ อยากอ่านแล้ว...555
ตอบลบความตายของเอกคเชนทร์จักบังเกิดขึ้นอย่างแน่นอนภายในเวลาเก้าสิบวันของโลกมนุษย์...ด้วยแสงจันทร์” : แสดงว่า ตายด้วยฝืมือ ม่อน ใช่ไหม เพราะท่าไม้ตายของม่อน
ตอบลบยังรออยู่นะครับ
ตอบลบติดตามเสมอครับ เป็นกำลังใจให้ผ่านไปด้วยดีครับ
ตอบลบมีนาแล้ยก้อยังไม่มา99คิดถึงแล้วค้ช
ตอบลบรอด้วยความหวังครับ
ลบขอให้ท่าน adslman สู้ๆนะครับและกลับมาแต่งนิยายต่อนะครับ เป็นกำลังใจให้นะครับ
ตอบลบขอให้ท่าน adslman สู้ๆครับ เป็นกำลังใจครับ
ตอบลบท่าน adslman กลับมาแล้ว อย่าหนีไปไหนอีกน่ะครับ มีปัญหาอะไรบอกผูอ่านได้น่ะครับเผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง ช่วยให้กำลังใจก็ยังดี
ตอบลบตอนนี้เริ่มต้นที่ พ.ย.61 จบที่ มี.ค63
ตอบลบยังรอติดตามนะครับ เป็นนิยายแนวนี้ ที่ผมชอบมากที่สุด มีอารมณ์ ทั้งออก ชีวิตจริง แฟนตาซี เทพนิยาย ให้มาครบจริง แถมยังได้ความรู้สึกคล้ายอ่านการ์ตูนด้วย ขอให้ผู้เขียนที่มาแบ่งปัน มีสุขภาพที่แข็งแรง พบแต่สิ่งดีๆ เข้ามาต่อจากนี้ครัย
ตอบลบสู้ๆครับ ท่าน adslman และผมขอติดตามตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อครับ
ตอบลบเข้ามาอ่านแล้วก้อรอคับ
ตอบลบลองอัพลงเว็บ fictionlog.com ไหมครับ เพิ่มเป็นรายได้เสริมด้วย
ตอบลบอยากอ่านตอนใหม่ไวๆจังครับ
ตอบลบสนุกน่มติดตามมาก รออ่านผลงานต่อครับ
ตอบลบมาหรือยังคับรออ่านคับ
ตอบลบอยากอ่านตอนต่อไป คิดถึงเจ้าบอล คิดถึงแคท คิดถึงฝน คิดถึงอานิภา คิดถึงทุกๆคน
ตอบลบตามติดและติดตามอยู่เรื่อยๆ เป็นกำลังใจให้ ขอให้เขียนไปเรื่อยไปนะครับ
ตอบลบ