ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 102 “น้ำผึ้งหยดเดียวเมื่อ 15 ปีก่อน?”
...เช้าวันนี้ที่บ้านราศีกาญจนามีระเบิดลงแต่เช้า...
“ออกไป!!...ฉันไม่กิน...ไสหัวออกไปให้หมด!!!”
“จะ...เจ้าค่ะๆ”
“ไปเรียกไหมมาเดี๋ยวนี้!!!”
“ดิฉันมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู”
“เรื่องนี้มันบ้าที่สุดในโลก!!!...คำทำนายบ้าอะไรกัน?”
“คุณหนูใหญ่ใจเย็นไว้ก่อนนะเจ้าคะ”
“จะเย็นยังไงไหว!!...ทำไมเรื่องบ้าๆนี่ต้องมาเกิดขึ้นกับฉันด้วย?...คำทำนายบ้าอะไรกัน?...ถ้ารู้ก่อนฉันจะไม่ไปแน่!!”
“อย่างไรก็หาได้มีทางเลี่ยงได้ดอกเจ้าค่ะ”
“ฮึ่ยยยยยย~~”
“ในพิธีกรรมเข้ารับลูกไม้ทำนาย...คุณหนูใหญ่ได้รับมากี่ผลเจ้าคะ?”
“...หนึ่งผล...สีดำ”
“ถะ...ถ้าอย่างนั้น...คุณหนูใหญ่จะให้กำเนิดบุตรชายหนึ่งคน!!!!”
“บ้า...บ้าบอที่สุดในโลกสิ!!...ฉันไม่ต้องการผู้ชายและไม่ต้องการมีลูก...โธ่เอ้ย!!!”
“............................................................”
“ฉันจะมีลูกได้ยังไงในเมื่อ...ในเมื่อผัวสักคนก็ไม่มี!!!...ถึงบอกว่ามันบ้าและไร้เหตุผลที่สุดในโลก”
“ทว่าคำทำนายในการกำเนิดบุตรธิดาของแม่เฒ่าก็มิอาจจะเพิกเฉย...อดีตที่แล้วมาล้วนถูกต้องหาได้ผิดพลาดไม่...นายหญิงศรมรกตรับลูกไม้สีขาวสี่ผลก็มีบุตรสาวสี่คน...นายหญิงอรนิภารับลูกไม้สีขาวสองผลจึงมีบุตรสาวสองคน...แลก็...”
“พอ!!...เธอหยุดสาธยายสักที...มาช่วยฉันคิดว่าจะหาทางเปลี่ยนแปลงมันยังไงดีกว่า”
“ดิฉันมิคิดว่าพิธีกรรมที่สืบทอดกันมานับร้อยปีนี้จะไร้เหตุผลแลคุณหนูใหญ่จะเปลี่ยนแปลงได้อย่างไรเจ้าคะ?”
“เปลี่ยน!!...ต้องเปลี่ยน!!!...ฉันจะรู้ให้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นมันเป็นใครและก็ชิงไปจัดการก่อนซะ”
“จะฆ่าหรือเจ้าคะ?”
“ไม่--...แค่ทำให้เขามีลูกไม่ได้ก็เพียงพอ...แบบนี้แล้วคำทำนายก็จะไม่มีผลกับฉัน...ต่อไปฉันต้องระวังตัว...ไม่มีทาง...ใครก็ทำให้ฉันท้องไม่ได้หรอก!!”
“..............................................................”
“ไหม!!...เธอต้องช่วยฉันนะ”
“เจ้าค่ะ...ดิฉันสัญญา”
“แม่เฒ่า...ฉันนับถือท่านนะแต่ยังไงก็ไม่มีทางปล่อยให้คำทำนายนี้กลายเป็นความจริง...อ๊า~~...รู้งี้ไม่เข้าร่วมพิธีกรรมทำนายนี้ซะก็ดี”
“อย่างไรปีต่อไปคุณหนูก็ต้องเข้าร่วมอยู่ดีเพราะผัดผ่อนมาสี่ปีแล้ว”
“หนวกหูน่า!!...ที่เข้าร่วมเพราะคิดว่ามันจะได้จบๆไปนี่หว่า”
“แล้วคนอื่นล่ะเจ้าคะ?”
“ไม่รู้...ทั้งแคทและฝนไม่ปริปากพูดเลยแต่สังเกตว่าพวกเธอเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หลังจากได้รับผลทำนาย...ไม่เหมือนยัยอ๋อมที่เล่นมาโชว์ให้ดูเลยว่าจะมีลูกสาวหนึ่งคน...ทั้งที่ตามธรรมเนียมเจ้าตัวจะต้องไม่ปริปากบอกใคร”
“สมกับที่เป็นเธอดีนะเจ้าคะ”
“แถมยังป่าวประกาศว่าพ่อเด็กคือเจ้าเคี่ยมด้วย...หือ?”
“คุณหนูมีอะไรหรือเจ้าคะ?”
“เปล่า!...เธอออกไปก่อน...ฉันขอใช้ความคิดอะไรสักหน่อย”
.......................................................................................................................................
“มื้อเช้านี้ทำไมอาหารเยอะจัง?”
“ตัวเองมาช่วยเจ๊ยกไปหน่อย”
“มีอะไรดีๆหรือครับ?”
“เรื่องดีน่ะ”
“?”
(พี่แคทกับฝนไม่ยอมบอกว่าอะไรแต่ก็ยิ้มอารมณ์ดีตลอดเลยตั้งแต่กลับมาจากโยนกจัตุรัส)
“ฝากบอลขึ้นไปเรียกคุณแม่มาที”
“อาหารเสร็จหมดแล้ว”
“ฝน...มีอะไรก็บอกกันมั่งสิ”
“เออน่ะๆ...ไว้จะเล่าให้ฟัง”
...สองคนนี่น่าสงสัยจริงๆแต่ผมก็ไม่อยากไปคาดคั้นมากเพราะเดี๋ยวจะทำให้ทะเลาะกันเปล่าๆและถ้าเป็นฝนล่ะก็ยังไงเธอต้องเล่าให้ผมฟังแน่นอน...
(แต่มันก็อยากรู้จริงๆนะ)
“อาครับ...ข้าวเช้าพร้อมแล้ว”
“เดี๋ยวลงไป...กำลังแต่งตัวอยู่”
“ครับ”
“......................................................”
“แฮ่ม!!...มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ?”
“...ไม่มี”
(โธ่ ~~)
“ยังจะกล้าอีกนะ!!”
“ฮะๆ”
“รีบลงไป--”
(เราไปถึงขั้นบันไดอานิภาก็ออกมาจากห้องในชุดพยาบาลสวมกระโปรง...น่าดูซะเหลือเกินและหลังจากมื้อเช้าฝนก็วิ่งหน้าตื่นมาบอก)
“มีเรื่องแล้ว!!!”
“อะไรของเธออีก?”
“ไม่ใช่เค้า~~...พี่อ๋อมกับพี่ม่อนต่างหาก”
“คู่นี้เอาอีกแล้วเหรอ?...ไปดูหน่อยซิ”
.......................................................................................................................................
...หน้าบ้านของพี่เซคมีสาววัยรุ่น 2 คนอยู่ซึ่งเป็นพี่ม่อนกับอ๋อมที่เอาไม้พลองชี้จนปลายเกือบถึงใต้คางของอีกฝ่าย...
“ฉันแพ้แล้ว...จะเอาอย่างไรก็เอ่ยออกมาอย่าช้า”
(พี่ม่อนแพ้รึ?)
“นี่ฝน...เขาประลองอะไรกัน?”
“เอ่อ--”
“ทั้งคู่ไม่ได้เอาจริงเลย”
“จริงหรือครับ?”
“อืม...ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าสองคนเขาแข่งอะไรกัน”
“นี่ยังจะให้ฉันเป็นคนพูดก่อน?...เธอนี่มันช่างไม่รู้จักสำนึกซะบ้างจริงๆ!!”
“ต้องการสิ่งใดก็พูดโดยเร็ว...ฉันมิอยากเสียเวลา”
“แล้วเห็นฉันว่างนักหรือไงวะ?”
(การโต้เถียงชักรุนแรงขึ้นทุกทีแล้ว)
“ก็มิเคยเห็นเธอทำสิ่งใดนอกจากระรานผู้อื่นไปทั่ว”
“คนที่ชอบทำตามใจตัวเองอย่างหล่อนไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน!!”
(คู่นี้เหมือนน้ำกับน้ำมัน...ถ้าเราเป็นคนห้ามอ๋อมจะต้องฟังแน่แต่พี่ม่อนไม่มีทางหรอกและให้ฝนหรือพี่แคทออกหน้าพี่ม่อนก็น่าจะยอมหยุดแต่อ๋อมไม่เลิกราชัวร์)
“นี่ถ้าพี่เอ้อยู่ด้วยล่ะก็สบายไปแล้ว”
“นั่นสิ”
(สองพี่น้องคิดเหมือนเราเปี๊ยบ)
“เอ่อ--...ทั้งสองคน”
“?”
“..............................................................”
“หยุดทะเลาะกันเถอะ...คนอื่นตกใจกันไปหมดล่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องของนาย...อย่ายุ่งดีกว่า”
“อ๋อม...ไหนเธอบอกว่าจะฟังฉันไง?”
“...อือ”
“อ๋อม!!”
“เออน่ะๆ...พอแค่นี้ก็ได้...นายนี่ก็อีกคนชอบวุ่นวายกับเรื่องของชาวบ้าน”
“หึๆ...หึ!”
“ศรมุกดา...หล่อนขำอะไรวะ?”
“ที่ใครต่อใครต่างเล่าขานนับว่าถูกต้อง...นางพญาเสือผู้หยิ่งทะนงมีอันต้องยอมก้มศรีษะให้บุรุษ”
“แล้วยังไง?...ก็ผู้ชายที่เธอพูดถึงคือผัวฉันนี่หว่า--”
“...ได้ยินแบบนี้...ฝนชักจะโมโหขึ้นมาแล้ว”
(อ้าวเฮ่ย!?...นี่ก็จะไปตีกับเค้าอีกคนหรือยังไง?)
“.................................................................”
“อ๋อมพูดจาให้มีความเป็นกุลสตรีสักหน่อยเถอะ...อย่างนี้จะไม่เป็นแบบอย่างที่ดีต่อคนอื่น”
“อะไรกันสุรีย์พรรณ?...ทำอย่างกับไม่รู้จักว่าฉันเป็นคนชอบพูดอะไรตรงๆมาแต่ไหนแต่ไร”
(บรรยากาศอึมครึมจนเรารู้สึกได้)
“เฮ้อ~~...อย่าเอาเราไปเกี่ยวข้องกับเรื่องความรักความหึงหวงด้วยเลย”
“อย่างหล่อนน่ะให้ตายก็ไม่มีทางรู้จักหรอก”
“จะรู้จักหรือไม่ก็ช่างแต่หยุดเอาไม้จี้คางฉันเสียที”
“แล้วนั่นจะไปไหน?”
“ไปจากวังวนแห่งอารมณ์”
...พุดจบพี่ม่อนก็เดินจากไปส่วนอ๋อมขว้างไม้พลองลงพื้นด้วยความฉุนเฉียว...สรุปคือผมยังไม่รู้เลยนะว่าพวกเธอทะเลาะอะไรกัน...
“ยัยคนไม่มีจิตสำนึก!!!”
“พี่อ๋อม”
“อะไร?”
“ฝนว่าพี่จะกำลังคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน”
“อย่ามาทำรู้ดี!”
“พี่เองก็อดคิดไม่ได้เหมือนกัน...ทำไมอ๋อมไม่พูดออกไป?”
“ทั้งสองคนไม่ต้องมายุ่งเรื่องของฉัน”
“มีเรื่องอะไรกันอ๋อมบอกฉันได้มั้ย?”
“นาย...อย่ารู้ดีกว่า”
(อ๋อมพูดจบก็วิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว)
“ให้ตายสิ...ทิฐิแรงกันจริงๆ”
“ป้าเอ็ม”
“เด็กๆเข้ามาข้างในก่อน”
(เธอนั่งดื่มกาแฟกับอานีย์ในห้องโถงและมีพี่เอ้ยืนใกล้ๆ)
“เมื่อกี้ป้าไม่ห้ามล่ะคะ?”
“พอๆ...เบื่อเต็มที...ห้ามกี่ครั้งก็ไม่ฟังกันเลยไม่สนดีกว่า”
“แต่บอลก็ทำได้ดีมิใช่หรือ?”
“ใช่ๆ...เมื่อกี้พ่อบอลดีมากเลย”
“น่าชื่นชมขอรับ”
(เงียบไปเลยนะ!!...นายนั่นแหละทำได้ดีกว่าใครแต่กลับเฉย)
“วันนี้คุณป้ากับคุณน้ามีอะไรหรือคะ?”
“เปล่าน่ะ...แค่มีเรื่องคุยกันนิดหน่อย...พ่อบอล...”
“ครับ”
“พาอ๋อมออกไปเที่ยวบ้างสิ...ยิ่งตอนนี้เขาไม่ค่อยสบายใจด้วย”
“ป้าครับ...ระหว่างพี่ม่อนกับอ๋อม...”
“สำหรับเรื่องนี้...ป้าพูดไปก็เท่านั้นเพราะเป็นลูกสาวทั้งคู่...พ่อบอลไปหาอ๋อมสิแล้วเธออาจจะเล่าให้ฟัง”
“............................................................”
“ไม่สิ...ต้องเล่าแน่นอนเพราะอ๋อมเชื่อฟังบอลคนเดียวนี่นะ”
“ถ้างั้นอ๋อม...”
“จะถามว่าอยู่ที่ไหนก็อยู่ในห้องเธอนั่นแหละ”
(อุ!!)
“ดูท่า--...ป้าเอ็มอยากหาโอกาสให้นายกับพี่อ๋อมนะเนี่ย?”
“............................................................”
“ไม่!!...เค้าไม่ให้ไป”
...ฝนเกาะแขนและมีสายตาที่เง้างอดซึ่งเมื่อกี้ตอนคุยกับป้าเอ็มก็แสดงออกมาอยู่ว่าเธอไม่มีทางเห็นด้วย...
“รึว่าจะอยากรำลึกความหลังกันอีกล่ะ?”
“เราอย่ามาหาเรื่องทะเลาะกันตอนนี้สิ”
“งั้นบอลต้องการอะไร?”
“ผมอยากรู้สาเหตุที่พี่ม่อนกับอ๋อมผิดใจกัน?”
“จะรู้เรื่องไหนหรือเพราะมันเยอะแยะไปหมด”
“ที่จุดเริ่มต้น”
....................................................................................................................................
...หลายคนไม่ว่าพี่แคท,ฝนหรือป้าเอ็มอาจคิดว่าผมจะไปหาอ๋อมก่อนเพราะไม่ใช่เรื่องยากอะไรกับได้รับรู้เรื่องราวแต่...
(คิดถูกรึคิดผิดนี่?...พี่ม่อนก็หาตัวยากซะเหลือเกิน)
“ขอโทษครับ...ผมขอถามหน่อย”
“คะ?”
“คุณเรียนอยู่คณะรัฐศาสตร์หรือเปล่าครับ?”
“ใช่ค่ะ...ปี 4”
“ถ้างั้นพี่รู้จักนักศึกษาชื่อ...ศรมุกดา ราศีกาญนามั้ยครับ?”
“ศรมุกดา...”
“ครับ”
“นายเป็นแฟนของเธอเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“ฉันไม่ค่อยเห็นเธอหรอกและก็ไม่อยากพูดถึงด้วย…ขอตัวก่อนนะ”
(เหมือนพี่ม่อนจะไม่ค่อยเป็นที่ชื่นชอบสักเท่าใดนัก)
“นี่...คนที่นายถามหาน่ะมาจากตระกูลใหญ่ใช่มั้ย?”
“...ครับ”
“แล้วนายเรียนที่คณะไหน?”
“ผมเรียนปี 2 อยู่อีกมหาวิทยาลัยนึง”
“ทำไมมาถามถึงศรมุกดาล่ะ?”
“ผม...รู้จักกับเธอและมีบางอย่างจะถามแต่หาตัวยากมาก”
“อืม--...ฉันก็ไม่เห็นเธอมาที่คณะสักเท่าไหร่...วันนี้ยังไม่เห็นหน้าเลย”
(มาเสียเที่ยว)
...ผมจึงได้แต่กล่าวคำขอบคุณและตั้งใจว่าจะกลับแต่คิดอีกทีลองไปหาสาที่คณะของเธอดีมั้ยนะ?...หมู่นี้ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ไม่รู้เป็นยังไงบ้าง...
“นั่นไง!”
(อยู่กับเพื่อนตั้งหลายคนและดูเหมือนกำลังทำงานอะไรกันอยู่...เราเข้าไปตอนนี้จะรบกวนหรือเปล่า?)
“เอาน่ะ!...มาถึงนี่จะกลับมือเปล่าได้ยังไง?”
“ช่างมีเวลาว่างเสียจริง”
“!?”
(น้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกเย็นเยียบชวนขนหัวลุกนี่จะเป็นใครไปไม่ได้)
“เจ้าจะละเมิดคำสั่งของท่านยายหรือ?”
“ละเมิดอะไรกันครับ?...ผมแค่จะไปคุยกับสาไม่ได้ทำอะไรเสื่อมเสียสักหน่อย”
(ตามหาแทบตายไม่พบแต่บทจะเจอก็ออกมาให้เห็นหน้าเองเลย...แม่คนพิลึก)
“เจ้าเข้าใจคำว่าจุดเริ่มต้นไหม?”
(จุดเริ่มต้น)
“ใครจะรู้ว่าเริ่มต้นเพียงพูดคุยแต่ปลายทาง...”
“พี่ม่อน...มันไม่ใช่อย่างที่พี่คิดนะแต่ก็ดีแล้วผมจะได้ต้องเสียเวลาตามหา”
“...เจ้าตามหาเราหรือ?”
“ใช่...เมื่อกี้ผมไปที่ตึกรัฐศาสตร์”
“ต้องการอะไร?”
(ท่าทีญาติสาวผู้พี่วัย 21 เปลี่ยนไปทันที...เรารู้สึกได้ถึงการคุกคามที่ก่อตัวเพิ่มขึ้น)
“บอล!”
“สา”
“มาทำอะไรเหรอ?”
“ก็จะมาหาสาน่ะแหละแต่เห็นสาทำงานอยู่”
“อ๋อ!...ที่คณะกำลังจัดนิทรรศการอยู่น่ะ...เธอ...คุณศรมุกดา”
“เราพบกันอีกแล้ว...สาวิตรี”
... 2 คนนี้ได้พบกันตอนไหนผมก็ไม่รู้แต่สามีท่าทางที่หวาดเกรงพี่ม่อนไม่น้อยและไม่พยายามสบตาทั้งที่ญาติสาวผู้พี่นั้นไม่ได้ลืมตาขึ้นเลย...เรียกได้ว่าถูก “ข่ม” ตั้งแต่เริ่มทีเดียว...
“......................................................”
(สานับว่าเป็นผู้หญิงที่สวยแต่พอมาอยู่ตรงหน้าพี่ม่อน...เรา...เราก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าเธอดู “ด้อย” กว่าไปทันที)
“เจ้าทั้งสองคงมีความในใจที่จะต้องปรับกัน...เช่นนั้นเราขอตัว”
“เดี๋ยวครับ”
“?”
“ผมมีเรื่องจะคุยกับพี่”
“กับเรา?”
“บอล...ไม่ได้มาหาสาหรือ?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นจ้ะ...ผมจะมาหาสาน่ะแหละแต่เจอพี่ม่อนที่นี่เพราะมีเรื่องที่อยากถามอยู่ก่อน”
“...............................................................”
“เราสองคนยังมีเวลาที่จะอยู่ด้วยกันอีกมาก”
“อืม--...สารู้แล้ว...งั้นค่อยคุยกันทีหลังนะ”
“ได้เลย”
(ไม่รู้สาจะเข้าใจผิดหรือคิดมากหรือเปล่าทั้งที่เรามาถึงหน้าตึกคณะของเธอแต่เลือกที่จะมีธุระกับพี่ม่อน)
“สาวิตรีคงจะรู้สึกน้อยใจอยู่บ้าง...เจ้าทิ้งโอกาสจะได้อยู่กับหญิงสาวคนรักไปเพราะผู้อื่น”
“ผมกับเธอปรับความเข้าใจกันได้ครับ”
(สาไปอยู่ในหมู่เพื่อนแล้วแต่ยังมองเราอยู่)
“ไปที่อื่นกันเถอะครับ”
“มิจำเป็น...เจ้ารีบพูดธุระซะที่นี่”
“ก็ได้...ผมไม่อ้อมค้อมล่ะ...พี่กับอ๋อมทำไมต้องทะเลาะกันตลอดเลยครับ”
“...จะรู้ไปทำไม?”
“ผมอยากให้พวกพี่ทั้งสองเข้าใจกัน”
“ผู้ใด...ส่งเจ้ามา?”
“ไม่มีครับ...เป็นความตั้งใจของผมเอง”
“เรื่องของเรากับนางพญาเสือมีความเกี่ยวข้องอันใดกับเจ้าหรือ?”
“ไม่เกี่ยวหรอกครับ”
“เช่นนั้น...เจ้าก็หาได้มีความจำเป็นต้องรู้”
“พี่ม่อน...พี่ไม่อยากบอกก็แสดงว่า...”
“?”
“คนที่เป็นฝ่ายผิดคือพี่อย่างที่เขาว่ากันจริงๆ”
“จะบังอาจเกินไปแล้ว!!”
“!!!!!!!!”
(พี่ม่อนเปลี่ยนไปทันทีและพลันเกิดกระแสลมพัดใส่ตัววูบหนึ่ง)
“เจ้าควรไปใส่ใจเรื่องของสาวคนรักจะดีเสียกว่าเพราะมีอะไรให้น่าค้นหายิ่งกว่าเราหลายเท่า”
“...............................................................”
.............................................................................................................................................
“หาเรื่องจริงๆ...ดีไม่โดนอะไรเจ็บตัวกลับมา”
“วิธีนี้ไม่ได้ผล”
“แหงสิ!!...พี่ม่อนไม่เหมือนคนทั่วไปตัวเองก็รู้”
“แต่ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก”
“...เป็นคนบ้าจริงๆด้วย”
“และผมก็ดื้อไม่เบานะ”
“รู้แล้ว--...เพราะอย่างนี้แหละ...”
(พี่แคทเหมือนจะพูดอะไรต่อแต่ก็เงียบ)
“ตัวเองจะทำยังไงดีล่ะ?”
“ตอนนี้ยังคิดไม่ออก”
“พี่แนะนำให้บอลไปถามเอ้”
“...พี่เอ้น่ะหรือ?”
“ฝนก็ว่าเข้าท่านะเพราะพี่เอ้เป็นคนที่เข้าได้ดีทั้งพี่ม่อนและพี่อ๋อม”
“อืม--...เอ้จะเป็นสื่อกลางให้และช่วยบอลได้แน่”
...เหตุผลที่พี่แคทกับฝนยกมาก็ไม่มีอะไรผิดหรอกแต่พอผมนึกหน้าพี่เอ้ที่ไรก็ให้ชวนหวนคิดไปถึงวันที่ “ออกเดท” แถมยังหอมแก้มกันอีกด้วย...บะ...บ้าเอ๊ย!!!...
“ไม่...เป็นเขาได้มั้ยครับ?”
(เราโอบไหล่ทั้งฝนและพี่แคทและพยายามอ้อนให้พวกเธอเป็นฝ่ายเล่า)
“อย่ามาทำเจ้าชู้แถวนี้!”
“เอ่อ--...เค้าก็อยากบอกอ่ะนะ”
“ฝนอย่าใจอ่อน”
“นะๆ...บอกผมหน่อยเถอะแค่นั้นก็จบแล้ว”
“ถ้าอะไรๆมันง่ายดายอย่างนั้นชีวิตคงจะน่าเบื่อมาก”
“พี่แคท~~”
“เมื่อกี้ยังบอกเลยว่าบอลก็ดื้อไม่เบาไหงถึงมายอมแพ้ง่ายๆ?”
“ผมไม่ได้ยอมแพ้ก็แค่ใช้วิธี...อูย~~”
“ไม่ต้องมาหลอกจับหน้าอก!!”
“ตัวเองอ่ะ!...อยากจับก็มาจับของเค้าซี่~~”
“พอเลยทั้งคู่”
“ผมจะจับทั้งคู่นั่นแหละ”
“คนบ้านี่~~”
“อิๆๆ”
“ฝน”
“เจ๊ก็!!...ชอบขัดหนูอยู่เรื่อย”
...พี่แคทพอหลุดจากผมได้ก็รีบลุกยืนมือกุมหน้าอกพลางชายตาค้อนแต่ใบหน้าแดงปลั่งส่วนฝนยังคลอเคลียไม่ยอมไปไหน...
“เค้าเชื่อว่าตัวเองต้องทำได้...เมื่อ 15 ปีก่อนพี่ม่อนกับอ๋อมผิดใจกันเพราะสาเหตุเพียงนิดเดียว...เขาว่าอะไรนะ?”
“น้ำผึ้งหยดเดียว”
“ใช่ๆๆ”
“มันเรื่องอะไรกันแน่และก็โกรธเคืองกันมาถึงตอนนี้น่ะเรอะ?”
“อืม”
“จริงๆเราก็รู้แต่อยากให้บอลฟังจากคนที่สนิทกับสองคนนั้นที่สุดเพราะเรื่องราวจะสมบูรณ์ทั้งที่มาที่ไป”
“ผมเข้าใจแล้วครับ”
...น้ำผึ้งหยดเดียวรึ?...ยิ่งทำให้ผมอยากรู้จนอดใจไม่ไหวรีบโทรหาพี่เอ้ทันทีแต่รอสายอยู่นานก็ไม่รับสักที...
(รึไม่ก็ไม่เมมชื่อเราไว้จึงกลายเป็นเบอร์ที่ไม่คุ้น...ถ้างั้น...)
“..................................................................”
(สาก็ไม่รับสาย...ว่าไปเราก็อยากจะปรับความเข้าใจกับเรื่องเมื่อตอนกลางวันสักหน่อย)
“น้องอ้อยล่ะว่าไง?”
(ตั้งใจจะถามว่าอยู่กับสามั้ยแต่ก็ไม่รับสายไปอีกคน...โธ่เอ้ย!!...วันนี้มันอะไรกัน?)
....................................................................................................................................................
...ก่อนเข้านอนผมพยายามโทรหาสาอีกแต่ก็ไม่ได้เรื่องเพราะไม่รับสายทั้งที่ปกติเธอจะไม่ค่อยให้มือถือห่างตัว...ทันใดนั้นพี่เอ้ก็โทรมา...
“ผม...มีเรื่องปรึกษา”
“มิทราบว่าใช่เรื่องของพี่สาวทั้งสองคนหรือไม่?”
“อ้อ!!...รู้อยู่แล้วนี่นา”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณแจ้งกระผมไว้”
“ถ้างั้น...จะเล่าให้ผมฟังได้มั้ย?”
“หาใช่เรื่องยากเย็นแต่อย่างใดเลย...แต่...คุยทางโทรศัพท์กระผมเห็นว่าคงมิเข้าทีสักเท่าไหร่”
“งั้นพี่เอ้ว่ามาครับว่าจะให้พบกันที่ไหน?”
“โอ้!...รู้ใจกระผมจริงๆ”
“ชิ!!”
(แต่ก็ดีเพราะเราจะได้มีเวลาคิดคำถามให้ครอบคลุมก่อนไปเจอลูกพี่ลูกน้องหนุ่มหน้าหยกนี่)
“พรุ่งนี้ 10.00 น. นะขอรับ”
“ได้”
(วางสายพี่เอ้เสร็จก็โทรหาสาทันที)
“สา...บอลโทรหาตั้งนานไม่รับสายเลย”
“โทษทีนะ...งานเพิ่งจะเสร็จ”
“ตอนนี้สาอยู่ไหน?”
“อยู่ที่คณะจ้ะ”
“ดึกป่านนี้แล้วเนี่ยนะ?”
“อืม--...งานมันเริ่มพรุ่งนี้ตอนเช้าถึงต้องเร่งทำ”
“เสียงดังอึกทึกจัง?”
“พวกเพื่อนผู้ชายกำลังฉลองกัน”
“อยู่กันหลายคนเหรอ?”
“ก็เพื่อนผู้ชายผู้หญิงเกือบทั้งห้องแหละ”
“อือ”
(อยู่กันหลายคนก็ค่อยยังชั่วเพราะสาจะได้มีเพื่อนกลับบ้าน)
“ยังไงก็รีบกลับบ้านล่ะกัน”
“จ้ะๆ...แค่นี้นะ”
(คุยไม่ค่อยรู้เรื่องเลยเพราะเสียงดังมาก...แบบนี้รปภ.ไม่เดินมาดุบ้างหรือไง)
............................................................................................................................................
...วันรุ่งขึ้นเมื่อไปตามที่นัดหมายไว้กับพี่เอ้ก็มีเหตุให้ชวนช็อคอีกจนได้เพราะว่า...เอาอีกแล้ว!!!...เขาแต่งหญิงมาพบผมอีกแล้ว...
“พี่เอ้...พี่คิดอะไรอยู่เนี่ย?”
“มิเห็นจะต้องตระหนกตกใจขนาดนั้นเลยเจ้าค่ะ”
“ก็ดูที่ทำสิ...พี่เป็นผู้ชาย...อุ๊บ!!”
(พี่เอ้ตวัดมือจ่อที่คอเรา)
“ตะโกนปาวๆให้ผู้อื่นได้ยินเช่นนี้อยากจะถูกบั่นคอหรือไงเจ้าคะ?”
“เข้าใจแล้วๆ...เวลานี้พี่เอ้...พี่เป็นผู้หญิง...พอใจหรือยัง?”
“พอใจมากเจ้าค่ะ”
(มันจะหน้าแดงทำไม?)
“แต่งกาย...เข้าทีนะเจ้าคะ”
“ผมก็แต่งตัวแบบนี้ประจำ”
(แต่นายน่ะแหละเป็นผู้ชายแต่ใส่ชุดผู้หญิงซึ่งก็เป็นชุดเดิมกับครั้งก่อน)
“พี่ใส่ชุดนี้นี่...ราวกับจะตอกย้ำกัน”
“เหตุใดจึงคิดเช่นนี้?...พี่ใส่ชุดนี้เพราะชอบ”
“เอาเถอะๆ...ไปกันได้แล้ว”
“จะพาไปที่ไหนเจ้าคะ?”
“พี่เล่นโบว์ลิ่งเป็นมั้ย?”
“เป็น...เป็นเจ้าค่ะและก็ชอบมากด้วย...บอลรู้ได้อย่างไรเจ้าคะว่าพี่ชอบ”
“...พี่แคทบอก”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณช่างน่ารักจริงๆ”
...ชักจะทนไม่ไหวแล้ว!!!...นายคนนี้มีหัวคิดอ่านแบบไหน?...ไม่ว่าจะท่วงทีวาจาการแสดงออกทางกายและคำพูดล้วนแต่เปลี่ยนแปลงไปหมดโดยสิ้นเชิง...
(ความเขินอายนั่นมันอะไรกัน?...รอยยิ้มนั่นมันอะไรกัน?...ฮึ่ย~~...สมองจงจำไว้...มัน...มันเป็นสิ่งลวงหลอกทั้งเพ--)
“เรารีบเถอะเจ้าค่ะ...พี่รอจะเล่นโบว์ลิ่งไม่ไหวแล้ว”
“จะวิ่งทำไมกันครับ?...เดี๋ยวมัน...บ้าเอ๊ย!!...นุ่งกระโปรงแบบนั้นพอวิ่งเร็วๆก็ต้องเห็น...จะ...เจ้าหมอนี่...นุ่งกางเกงในผู้หญิงอีกแล้ว~~”
(อยากจะบ้าตาย!!!!)
.......................................................................................................................................
40%ก็ยังดีหายคิดถึงขึ้นมาหน่อย
ตอบลบฮาๆๆๆ
ดีใจมากที่เห็นเรื่องนี้กลับมาอัพได้บ่อยมากขึ้น ขอให้สุขภาพกายและใจแข็งแรงครับ
ตอบลบติดตามครับ ดีใจมากที่มาต่อให้ครับ
ตอบลบขอบคุณครับ ท่าน adslman ขอให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวท่านดีขึ้นเรื่อยๆ และเอาผลงานมาให้อ่านสม่ำเสมอนะครับ
ตอบลบตอนนี้ผมลุ้น
1. ไม่อยากให้บอลตาย ตามคำทำนาย
2. อยากให้บอลจัดการน้าสาวแสนยั่วยวน
3. บอลสยบพี่เชค
อื่นๆ ที่ก็อยากให้มี
4. บทรักๆ กับพี่ม่อน
5. เรื่องล่องใต้
6. กลับไปร้อนๆ กับแฟนเก่า และเพื่อนที่ม.
ข้อ 1 หน้าลุ้นครับ
ลบข้อ 2 ผมว่าควรปล่อยผ่านไม่งั้นตัวบอลจะไม่มีพัฒนาการขึ้นเลย
ข้อ 3 และ 4 เห็นด้วยครับ ขอเยอะๆเลย
ข้อ 5 เรื่องนี้ก็น่าสนใจแต่ผมคิดว่าควรเริ่มประเด็นหลังจาก เกิดข้อ 1,3,4 ซะก่อน
ข้อ 6 เหตุผลเหมือนข้อ 4 เลยไม่งั้นบอลจะมีนิสัยแบบเดิมไปเรื่อยๆครับ
ขอบคุณมากครับ
ตอบลบอ้าาา ตอนใหม่มาแล้วเข้ามาเชคทุกวัน
ตอบลบนี่ถ้าพี่เซลรู้ว่านายบอลคือพ่อของลูกนี่ไม่ช๊อคเลยหรือนี่
ผมว่าเริ่มคิดแล้วครับจากที่อ่านมาข้างต้น แล้วอีกอย่างยังไม่กล่าวถึงม่อนเเละอ้อเลยที่จับเหมือนกัน
ลบศรเพทายมีลูกชายเป็นเรื่องที่ป้าเอ็มมีความสุขที่สุด สายเลือดของเธอจะเป็นผู้นำ(นายท่าน)วิษณูมนตรีคนต่อไปต่อจากบอล และอาจจะฝันว่าศรเพทายอาจได้เป็นนายหญิง แต่อ๋อมเจ็บใจมากที่ม่อนจะมีลูกกับบอล
ตอบลบว้าว เพิ่งเข้ามาเหน ดีใจได้อ่านต่อ ได้รู้ความคืบหน้า อิจฉาเจ้าบอลจัง พี่เชคจะพลาดท่าไหน
ตอบลบถึงเสร็จเจ้าบอล ส่วนพี่ม่อน ใจอ่อนคู่หมั้นเพราะลึก ๆ ชอบ พี่ม่อนรู้ก่อนทั้งหมด แต่ไม่เคยขวาง
เรื่องเซคและม่อน นี่ต้องเปิดเรื่องราวในอดีตก่อนครับว่าทำไมตอนเด็กๆถึงไม่ให้ยุ่งกับบอลครับ
ลบมาลองจับคู่กันระหว่างแม่และลูก
ตอบลบ1 เซค - หัสดินเทวนาถ
2 ม่อน - ราชหงส์สุรัมภา
3 อ้อ - สองแฝดรัศมี
4 แคท - หนูสุรินะ
5 ฝน - หนูวสันต์
6 อ๋อม - เสืออสุนี
พี่เซ็คมีหวั่นๆบ้างแล้ว เดี๋ยวเจอทีเด็ดเจ้าบอล ส่วนอานิภาคงไม่รอดมือเจ้สบอลเพราะยังไงก็ต้องทุ่มเพื่อลูกสาว(ผมก็ลุ้นให้เป็นแบบนั้น)มาเวนี้แล้วก็เอาให้สุดเลย ไม่งั้นมันค้าง
ตอบลบโอ.....และในที่สุด ก็รู้จนได้ว่าน้องช้างเป็นลูกชายของใคร ขอบคุณ ท่าน adslman มากๆครับ หายคิดถึงไปได้บ้าง
ตอบลบช้าง(พญาคชสาร)น่าจะเป็นตัวของบอลมากกว่า อัญมณีของบอลคืองาช้าง
ลบถ้านายบอลตายเสียดายลีลาแย่เลย อิอิอิ
ตอบลบขอบคุณครับ
เข้ามาเชียเจ้าบอล
ตอบลบสรุป บอลเป็นพ่อของเด็กทั้งหมดเลยเหรอ แถมมีเป็นลูกเป็นเทพด้วย
ตอบลบขอบคุณครับแอด รึว่าจะค้างจนไม่ได้อ่านต่อจนจบเรื่องซะแล้ว อุตสาห์หวังว่าจะมีภาคๆต่อไปอีกครับ สนุก เสียว ดราม่า อบอุ่นครบทุกรส ขอบคุณครับ
ตอบลบรอลุ้นว่าเจ้าบอลจะรู้เรื่องของสาเมื่อใหร่ ตามคำบอลของพี่ม่อนว่าสามีสิ่งที่น่าค้นหามากกว่า นั้นก็คือมีแฟนคนใหม่
ตอบลบน้ำผึ้งหยดเดียวคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องกลับบอลมากกว่า
ตอบลบกว่าจะครบแต่ล่ะตอนรออ่านใจจะขาด
ตอบลบตัดจบแบบละครไทยอีกแล้วนะแอด
น้ำผึ้งหยดเดียวมันคือเรื่องอะไรคาสุดๆ
นัดเจอพี่เอ้แต่ส่งพี่อ้อมาแทนสนุกละตอนหน้า
ขอบคุณครับ สำหรับนิยายดีๆ
ไรเตอร์เขียนให้ฝั่งสา กุน อ้อย มีไรแปลก ๆ มาพักใหญ่ละ ไม่รู้จะมีปมอะไรต่อ อย่าบอกนะว่ามีแฟนใหม่
ตอบลบเนื้อเรื่องมีหลายมิติ แต่ละคนมีจุดน่าสนใจ น้ำผึ้งหยดเดียวจะเป็นเรื่องอะไร รออ่านต่อไม่ไหวแล้ว
ตอบลบ