ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 107 “ความลับอันใหญ่หลวง!?”
“เจ๊...พี่อ๋อมขอโทษพี่ม่อนก่อน...อะไร?ยังไง?ได้ไง?...หนูงง”
“คนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีและไม่เคยยอมก้มหัวให้ใครอย่างนางพญาเสือเนี่ยนะ?”
“อ๋อม...ทำไม?...”
“พี่ม่อนก็เอ๋อไปเลยอ่ะ”
“ชู่ว!”
“ฉันเป็นคนชวนพี่เข้าไปในป่าซึ่งมันเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องราวทั้งหมดขึ้น”
“เธอหาใช่ต้นเหตุไม่แต่เป็นพี่เองที่มิได้อธิบายกับทุกคนให้กระจ่างชัด”
“ฉันเองก็ผิดเหมือนกันแหละน่าที่ไม่ยอมรับฟังอะไรเลยทั้งที่ก็คิดมาตลอดว่าพี่ไม่ได้ทอดทิ้งฉันไปหรอก...แต่...พี่ก็ไม่ยอมพูดหรือจะทำอะไรให้เป็นเรื่องราว...ฉันที่เอาแต่อารมณ์ก็เลยโกรธเคืองมาตลอด”
“พี่ขอโทษ...ขอโทษอ๋อมอย่างใจจริง...ที่ผ่านมาพี่รู้สึกเสียใจมาตลอดแต่หาได้มีความกล้าจะเอ่ยขอโทษจนเวลาล่วงเลย...”
“เอาเถอะๆ...ไหนๆเรื่องก็ผ่านไปแล้วฉันว่าอย่าเอามาใส่ใจกันอีกต่อไปดีกว่านะ...จะถามว่าใครผิดใครถูกฉันว่าไม่มีหรอก...ที่จะมีเหลือกันอยู่ก็คือทิฐิต่างหาก”
“พี่อ๋อมพูดถูกต้องแล้วค่ะ...หนูดีใจจังเลยที่ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันซะที”
“ครั้งนี้บอลทำได้ดีมาก”
“หึๆ...ทีแรกฉันก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งว่าบอลจะทำให้คนหัวแข็งอย่างพี่ยอมรับได้”
“เรื่องนี้พูดไปก็น่าอายแต่พี่รู้สึกว่ามันถูกต้องแล้วที่เขาเป็นฝ่ายชนะ”
“เอาชนะอะไรหรือ?”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณ...เป็นเขาเองที่เสนอเงื่อนไขว่าหากหลบมีดที่น้องซัดออกไปได้น้องจะต้องเป็นฝ่ายขอโทษอ๋อม”
“อะไรนะ?...บอลใช้วิธีอันตรายขนาดนั้นมาเพื่อทำให้พี่ม่อนยอมรับเงื่อนไขเรอะ?”
“เจ้านั่นมีความมั่นใจอะไรถึงเอาวิธีนี้มาท้าทาย...ถ้าฉันรู้แต่แรกจะไม่ยอมให้เขาใช้วิธีบ้าบิ่นนี้แน่ๆ”
“แต่บอลกลับทำได้...เขาหลบมีดของน้องม่อนได้อย่างหมดจดเลยหรือ?”
“น้องตกใจมากกับความเร็วอันน่าเหลือเชื่อของเขา...แม้จะมิใช้พลังจิตเต็มที่ก็ตามแต่มันน่าทึ่งมากเจ้าค่ะ”
“สงสัยบอลจะมีดีกว่าที่เราคิดนะ...ไปซุ่มฝึกอะไรมากันแน่และใครเป็นคนสอนเขา?”
“หนูกับเจ๊ไม่ได้สอนอะไรให้เขาเลยนะ...พี่อ๋อมหรือเปล่า?”
“ฉันก็เปล่า...อืม--...ดูท่าความคิดที่ว่าฉันจะปกป้องคุ้มครองและให้เขาเป็นพ่อคอยเลี้ยงลูกอยู่กับบ้านคงใช้ไม่ได้แล้ว”
“...........................................................”
“นิ่งไปแบบนี้คงคิดเหมือนกับฉันใช่มั้ย?...สุรีย์พรรณ”
“คือ...”
“อย่างนี้เราจะรู้ได้ยังไงว่าบอลไปฝึกฝนอะไรมา?”
“พี่ม่อน...พี่ใช้พลังจิตซัดมีดไปประมาณกี่ส่วน?”
“...6-7 ส่วน”
“อืม--...น่าจะช้ากว่าดาบอสูรทะลวงตรงของเจ้าเอ้แต่ต่อให้เป็นฉันหรือพวกเธอก็ต้องตั้งสมาธิอย่างแข็งกล้าน่ะแหละถึงหลบพ้นได้”
“ใช่แล้วค่ะ”
“ถูกต้อง”
“เฮอะ!!...นี่ถ้าเหตุการณ์กลายเป็นตรงกันข้ามบอลถูกมีดแทงล่ะก็...ฉันเอาเรื่องพี่ถึงที่สุดไปแล้ว”
“พี่ม่อนทำไมถึงยอมรับคำท้าของบอลล่ะคะ?”
“เรื่องนี้...พี่ก็ยอมเสี่ยง”
“?”
“เอกคเชนทร์มั่นใจมากว่าเขาสามารถทำได้...พี่แปลกใจมากเพราะมิเคยเห็นความมั่นใจที่มากมายเพียงนี้ปรากฎบนใบหน้าของเขามาก่อนเลย”
“เจ้าคนบ้าคิดอะไรถึงกล้าเสี่ยงตายอย่างนี้นะ?...กลับมาจะดุให้หนักเชียว...จะให้ลูกดุด้วย”
“เมื่อกี้เธอบ่นอุบอิบอะไร?”
“เปล่า”
“บอลมาแล้ว!!...เอ๊ะ?”
“เกิดอะไรขึ้น?...แล้ว...ทำไมเสื้อถึงเปื้อนเลือด?”
“อ๋อม...ทุกคนอย่าเพิ่งดุฉันเลยนะ...ช่วยพาน้องบอลไปพักก่อน”
“ให้นอนบนโซฟานี่...ฝนไปเอาน้ำชุบผ้าเย็นมา!”
“ค่ะๆ”
“บอลเป็นอะไรไป?”
“แค่หลับเฉยๆน่ะ”
“...อาการของเขา...เหมือนกับเมื่อวาน”
“ใช่...ตั้งแต่กลับมาบ้านเขาก็หลับอยู่นานมาก”
“หลังจากหลบมีดของน้องได้เขาก็เริ่มมีอาการหมดแรงเจ้าค่ะ”
“ถึงว่าสิ...ฉันถามอะไรบอลก็ไม่ตอบสักคำและพอถึงบ้านก็หลับเป็นตายเลย”
“เอ--...ฝนว่าเป็นเพราะใช้พละกำลังหรืออะไรไปจนหมดใช่มั้ยคะ?”
“ถูกแล้ว...มิต่างกับหลังจากการออกกำลังกายร่างกายจึงต้องพักผ่อน”
“แต่นี่มันยิ่งกว่า...พี่ไม่เคยพบเห็นเหตุแบบนี้มาก่อน”
“ยัยบ้านี่!!...อธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”
“พี่อ๋อม!...เดี๋ยวบอลได้ยิน”
“ช่างมันแล้ว!!...ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับว่าทำไมบอลถึงอยู่ในสภาพแบบนี้”
“ได้ๆๆ...ถ้ามิเล่าให้หมดเปลือกฉันต้องโดนเธอเล่นงานตายแน่เลย...เอ่อ...ท่านพี่สุรีย์พรรณแลน้องนางหยาดฝนด้วย”
“เออรู้แล้วก็เล่ามาให้หมดห้ามตกหล่น!!...ไม่งั้นฉันจะจับหล่อนแก้ผ้าให้คนเห็นตั้งแต่ต้นซอยยันท้ายซอยเลย”
“แหม~~...อ๋อมนี่ใจร้ายจัง...ใครต่อใครก็ได้เห็นฉันโป๊หมดสิยะ!”
“ฉันทำจริงๆเว้ย!!”
“บรี้~~”
“สองคนนี้ยังจะพูดเล่นกันอยู่ได้”
“ก็ทั้งคู่สนิทซี้ปึ๊กสุดๆไงล่ะเจ๊”
“เพราะวางใจที่เอกคเชนทร์แค่หลับไปแลมิได้มีอันตรายใดๆน่ะสิเจ้าคะ”
“แต่...แต่ก่อนอื่นอยากให้ทุกคนๆรู้ไว้น่ะ...บางทีน้องบอลอาจจะได้รู้ความลับอันใหญ่หลวงของฉันแล้วก็ได้”
“ฮ้า!!...ระ...เราจะทำยังไงดีคะ?...แต่...แต่ก็น่าอยู่หรอกนะเพราะพี่เอ้แต่งชุดผู้หญิงแล้วสวยน่ารักจะตายไป”
“พี่นึกสังหรณ์ใจอยู่แล้วแต่จะทำอะไรได้กัน...ความลับไม่มีในโลก”
“ชิ!...หมู่นี้มันชอบแต่งตัวล่อตะเข้ไงเล่าและบอลเขาก็ไม่ใช่คนโง่...ชวนไปไหนสองต่อสองตั้งหลายครั้งแถมใกล้ชิดกันขนาดนี้ไม่ถูกจับได้ก็แปลกละ...หึงว่ะ!!”
........................................................................................................................................................
“มีแต่สตรีคอยล้อมหน้าล้อมหลัง...พ่อของข้าช่างเป็นบุรุษเจ้าเสน่ห์เสียจริง”
“หนูขาล!?...พ่อดีใจเหลือเกินที่ได้เจอลูก”
...ผมได้เจอกับลูกสาวที่ดุเหมือนเสืออีกครั้ง...ไม่ใช่ๆ...หนูขาลเป็นเสือจริงๆต่างหาก...นั่งเหยียดขาทำหน้าบึ้งตึงบนโขดหินริมหน้าผาซึ่งเป็นสถานที่ๆพบเธอในร่างเสือทองครั้งแรก...
“มีบางสิ่งที่ข้ายังไม่ได้คืน”
“อะไรหรือ?”
“เลือดของพ่อ”
“!?”
(หนูขาลหยิบผอบเล็กๆและพอเปิดออกข้างในมีเม็ดกลมๆสีแดงเข้มขนาดปลายนิ้วโป้ง)
“...สีดูเหมือนเลือดเลย”
“พ่อรีบกินเข้าไป”
“อืมๆ”
(ไม่รู้สึกว่าได้กินสักนิดเหมือนเช่นเคยแต่เริ่มรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง)
“เท่านี้พละกำลังของพ่อก็จะกลับคืนมาในเวลาอันรวดเร็ว...จะตื่นไปพบแม่หรือป้าหรือน้าทั้งหลายเลยก็ได้นะ”
“ยังก่อน...พ่ออยากอยู่กับหนูสักพัก”
“?”
“พ่อยังไม่ได้กอดหนูนี่นาจะให้กลับได้ไง”
“ห๊ะ!?...ไม่...ข้าไม่ให้กอด!!”
“อ้าว!?...ทำไมล่ะลูก?”
“ข้าให้แม่กอดได้เท่านั้น”
“โธ่~~...อย่าใจร้ายกับพ่อสิ”
“ไม่!!”
(ต่างจากหนูรีย์กับหนูรินและหนูหนึ่งกับหนูสองที่พอเห็นเราก็จะรีบวิ่งเข้ามาให้กอดให้อุ้ม)
“ข้าก็บอกไปแล้วว่าไม่ได้นิสัยดีเหมือนสุพรรณรีย์กับหยาดวารินทร์หรือชอบอ้อนเหมือนสองพี่น้องฝาแฝดหรอก”
“งั้นพ่อก็ไม่ไปจนกว่าหนูขาลจะใจอ่อน”
“ฮึ!...ตามใจพ่อเลย”
(ใจแข็งไม่เบา)
“จริงสิ”
“?”
“พ่อไม่ผ่านการทดสอบแต่หนูกลับต่อแขนคืนให้รวมทั้งเลือดเมื่อกี้ด้วย”
“ใช่...พ่อไม่ผ่านแต่ข้าเห็นแก่ความกล้าที่ออกมาเผชิญหน้ากับเจ้านกบ้านั่น”
“หงส์เงินตัวนั้นร้ายกาจมากเลยหรือ?”
“ถูกต้อง...นิสัยไม่ดีชอบกลั่นแกล้งผู้อื่นและยังไร้เหตุผลมาก...พ่อต้องไม่ไปยุ่งด้วยเพราะจะนำภัยร้ายเข้าตัว”
(ถึงลูกไม่เตือนเราก็ไม่ยุ่งแน่...แค่เห็นก็รู้ว่าชั่วร้ายน่ากลัวขนาดไหนแม้แต่ลูกเราที่เก่งกาจมากยังแทบรับมือไม่ไหวเลย)
“รู้แล้วน่า!!”
“หือ?”
“ไม่มีอะไรน่ะพ่อ”
(เมื่อกี้หนูขาลพูดกับใคร?)
“เออ--...ถ้าเกิดพ่อผ่านการทดสอบแล้วจะเป็นยังไง?”
“ข้าก็ได้ท้องอิ่มน่ะสิ”
“เท่านั้น?”
“จะถามอะไรมากมายกันนะ?...ไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษหรอก”
(ให้ตายสิ...นิสัยเหมือนอ๋อมเกินไปละแต่ก็มีทางแล้ว)
“รู้แล้วว่าทำไมหนูไม่ให้พ่อกอด?”
“?”
“เพราะหนูอายพ่อไง”
“คะ...ใครว่า?...ข้าเปล่าสักหน่อย!!”
(ชัดเจน)
“พ่อว่าไม่ผิดแน่”
“ไม่จริง!!...ข้าจะต้องอายพ่อไปทำไมกันเล่า?”
“จะให้เชื่องั้นลูกก็ให้พ่อกอดสิ”
“อึ๊ก!!”
“เสือทองผู้อหังการและสง่างามเป็นที่เกรงกลัวของสรรพสัตว์ทั้งปวงคงไม่มาอายกับเรื่องเล็กเท่านี้...จริงมั้ยจ๊ะ?”
“ฮื่อ~~...น่ากัดให้หูขาดนัก!!”
“มาสิลูก...แสดงความกล้าให้พ่อเห็นหน่อย”
...เท่านั้นแหละ...หนูขาลเดินหน้าบึ้งเข้ามาหยุดตรงหน้าผมโดยไม่ยอมพูดอะไร...จะรู้ตัวบ้างมั้ยนั่นว่าอายจนหูแดงไปหมดแล้ว?...วินาทีที่ได้โอบกอดลูกสาวคนนี้ในใจของผมมีแต่ความรู้สึกตื้นตันจนไม่รู้จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดยังไง...
“ลูกพ่อ”
“...........................................................”
“อยากกอดมานานแล้ว...หนูน้อยของพ่อ...ขอบใจเหลือเกินที่พ่อยังมีชีวิตอยู่และได้รู้ว่ามีลูกสาวที่น่ารักอย่างหนูอีก”
“...........................................................”
“หนูจ๊ะ?”
“...........................................................”
“ทำไมถึงเงียบล่ะลูก?”
“อื้อ!!...จะถามทำไมนัก”
“หนูร้องให้ทำไม?”
(ทีนี้หนูขาลพูดเสียงเครือกับกอดเราแน่นและก็ร้องให้ออกมาอย่างหนักจนรู้สึกตกใจทีเดียว...เรามั่นใจว่าไม่ได้ทำอะไรให้เธอเสียใจนะแต่ทำไมจึงร้องให้มากขนาดนี้?)
“ข้ากลัว...ข้ากลัวมากนะพ่อ”
“กลัวอะไรจ๊ะคนเก่งของพ่อ?”
“ข้า...ข้ากลัวจะปกป้องพ่อไว้ไม่ได้”
(อ๋อ~~...ที่เราออกมาจากที่ซ่อนเพื่อปกป้องหนูขาลจากลูกพลังของหงส์เงินนั่นเอง)
“...........................................................”
“ลูกรัก...เหตุร้ายๆมันผ่านไปแล้ว...ลูกช่วยปกป้องพ่อจนปลอดภัย...ความตั้งใจนี้พ่อได้รับรู้ทั้งหมด”
“อื้อ!!”
“หยุดร้องซะนะคนเก่งของพ่อ”
“ข้าเก่งใช่มั้ย?”
“หนูเก่งและกล้าหาญที่สุดเลยล่ะ”
(ต่อให้เข้มแข็งยังไงก็ต้องมีบางเวลาที่จะอ่อนแอ)
“ฮิๆๆ”
“หือ?...พ่อหัวเราะอะไร?”
“ในที่สุดก็ได้กอดหนูไง...เด็กขี้อายเอ้ย!!”
“ขะ...ข้า...ข้าอายตรงไหน?...แกล้งข้าเรอะ?”
...หนูขาลที่กำลังกอดจึงงับหูผมทันทีแต่ก็ไม่ได้แรงอะไรนั่นหมายความว่าไม่ได้โกรธจริงๆหรอก...ลูกสาวคนนี้เป็นเหมือนอ๋อมแม่ของเธอคือจริงๆมีนิสัยเขินอายและจะถูกปกปิดไว้ด้วยความแข็งแกร่ง...
“นี่!...ยังจะอุ้มข้าอีก”
“ถ้าไม่อายหนูต้องให้พ่ออุ้ม”
“แค่ถูกอุ้มข้าไม่อายอยู่แล้ว”
(หันหน้าไปทางอื่นแต่เราก็เห็นว่าเธอดีใจ)
“แต่แค่ครั้งนี้เท่านั้น”
“จ้า~~...ไว้พ่อจะหาวิธีอื่นมาใหม่”
“เจ้าเล่ห์นักนะ!!...พ่อชอบแกล้งข้า”
“ฮะๆๆ...เจ็บๆๆ”
“จะฟ้องแม่...คอยดู!!”
“งั้นพ่อก็จะกอดกับหอมแก้มแม่ด้วยเลย”
“ฮึ!...พ่อควรจะกลับได้ล่ะ”
“ถึงเวลาแล้วหรือ?”
“พ่อจะทำหน้าเศร้าทำไม?”
“ได้จ้ะ...พ่อจะกลับแต่สัญญากับพ่อนะว่าต้องมาพบกันอีก”
“........................................................”
“สัญญากับพ่อสิ”
“ข้าสัญญา”
.......................................................................................................................................
“เฮอะ!...ยังไงพี่ก็ทำอะไรฉันไม่ได้”
“งั้นเรามาทดสอบกันดีไหม?”
“ได้--...จะเอายังไงก็ว่ามา”
(เกิดอะไรขึ้นหว่า?)
“ไหงมันเป็นแบบนี้ล่ะเจ๊?”
“พี่ก็ไม่รู้”
“ตัวเองตื่นแล้ว!!”
“หลับไปเกือบชั่วโมงเชียว”
“นี่ทั้งสองคน...ยังไม่ดีกันอีกเหรอ?”
(แบบนี้ความตั้งใจของเราก็เสียเปล่าน่ะสิ)
“โอ้ที่รักของฉัน!!...เรื่องนั้นมันจบแล้ว”
“จบยังไงถึงมาเถียงกันอีก?”
“ตัวเอง...คือเรื่อง 15 ปีก่อนไม่มีอะไรติดใจกันแล้วแต่พี่อ๋อมบอกยังมีเรื่องอื่นอีกเยอะ”
“หา?”
“ไร้สาระ”
“พูดงี้ไม่ถูกนะเว้ย!!...พี่น่ะรู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำให้คนอื่นปวดหัวมามากแค่ไหน?”
“พี่มิเห็นว่าจะทำให้ผู้ใดเดือดร้อน?...คนๆนั้นน่าจะเป็นเธอมากกว่า”
“หนอย!...พูดงี้ใช่มั้ย?”
“ก็พูดเช่นนี้ล่ะ”
“หวาย~~...พี่ๆสองคนใจเย็นๆก่อน”
“ตกลงว่ามันดีขึ้นหรือเปล่า?”
“..ดีขึ้นสิครับ”
“?”
“แน่หรือ?”
“สมกับเป็นสองคนนั้นดีครับ...ไม่เป็นอะไรหรอก”
“อือ--...นั่นสินะ...ครั้งนี้พี่ต้องเชื่อบอล”
“ตัวเองทำได้ดีมากเลย”
(ไม่เห็นพี่เอ้...กลับไปแล้วหรือไง?)
“เวลาล่วงเลยมามาก...คงต้องกลับก่อน”
“ก็เชิญสิ...ใครห้าม?”
“เดี๋ยวก่อนๆ”
“?”
“นายมีอะไรรึ?”
“ทั้งสองคนคืนดีกันแล้วจริงๆใช่มั้ยนี่?”
“คืนดี...ฉันไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ว่ะ”
“...........................................................”
“งั้นสองคนจับมือกันสิ”
“ห๊ะ!...ทำไมฉันต้องทำ?”
“เรามิฟังคำสั่งของเจ้า”
“พี่ม่อน...ยังถือว่าอยู่ในเงื่อนไขที่พี่ต้องทำตามผมอยู่นะครับ”
“เงื่อนไขอะไรของเจ้า?...พูดเหลวไหล!!”
“ผมตื่นมายังไม่เห็นว่าสองคนจะญาติดีกันเลย...นี่ฝน...ตกลงคู่นี้คืนดีกันจริงรึเปล่าเนี่ย?”
“เอ...”
“น้องนางหยาดฝน”
“อ๋อม...ไหนๆเอ่ยปากขอโทษก็ทำแล้ว...ให้จับมือกันอีกจะเป็นอะไรไป?”
“สุรีย์พรรณ!...เธอนี่...”
“ว่ายังไงครับ?”
“ฮื่อ--”
“...ก็ได้”
(พี่ม่อนเป็นฝ่ายยื่นมือมาก่อนส่วนอ๋อมยังอึกอักลังเล)
“ไหนว่าเชื่อฟังฉันไง?”
“เออๆๆ...นายนี่ชอบบังคับฉันจริงๆ”
(แต่ก็ยื่นมือมาอย่างเร็วเหมือนกัน)
...ภาพที่ผมอยากเห็นมานานในที่สุดก็เป็นจริง...พี่ม่อนกับอ๋อมจับมือกันเพื่อแสดงว่าเรื่องราวความบาดหมางเมื่อ 15 ปีก่อนไม่ได้มีอะไรขุ่นข้องหมองใจกันอีกต่อไป...ทั้งฝนและพี่แคทก็ยืนดูด้วยความอิ่มเอิบใจ...มั้ง?...
“ยังไม่ปล่อยกันอีก?”
“สองคนนี้เล่นอะไรกัน?”
“หวา”
(จู่ๆแก้วน้ำก็แตก!?)
“เชอะ!...ป่านนี้พี่ก็ยังชอบทำลายข้าวของชาวบ้าน”
“เพราะอ๋อมไม่ปล่อยมือ”
“อ๋อ--...ก็ใช้พลังซะเลยว่างั้น?”
“แหมๆๆ...พี่ๆก็พอเถอะค่ะ”
“ไม่งั้นต่อจากแก้วจะเป็นอะไรพี่เดาไม่ถูกเลย”
(นี่เราจะสบายใจได้มั้ยเนี่ย?)
............................................................................................................................................................
“นางเสือสวรรค์ปากไม่ตรงกับใจ...ไม่ผ่านการทดสอบอะไรไม่จริงเลยสักนิด...จะผ่านหรือไม่ผ่านยังไงเจ้าก็ยอมรับพ่ออยู่ดี”
“เจ้า...เจ้าจะพูดอะไรให้มันมากความอีกเล่า?...วสันตะนุจรินทร์”
“ทั้งที่ก็รักและเป็นห่วงพ่อมากแต่ไม่ยอมรับข้าจึงพูดว่าเจ้าปากแข็งไงล่ะ”
“พอทีเถอะ!...เมื่อครู่พี่สาวเจ้าก็ดุข้าไปยกใหญ่แล้ว”
“พี่ก็ส่วนพี่ข้าก็ส่วนข้า...ฮึ!!...ข้าควรจะเริ่มต้นจากอะไรก่อนระหว่างลงโทษเจ้าที่กัดแขนพ่อกับถามว่าทำไมจึงมอบพละกำลังลงไปในแขนขวาของพ่อ?”
“จะลงโทษข้าทำไม?...ข้าทำอะไรเสียหาย?”
“เจ้ายังจะพูดว่าไม่เสียหาย?...สร้างนิรมิตนกเงินมาทดสอบพ่อจนกลายเป็นเรื่องใหญ่และเกือบทำให้ดวงจิตของพ่อแตกสลาย...ข้าจะพูดความจริงที่อาจทำให้เจ้ารู้สึกขัดใจว่าที่ราชหงส์สุรัมภายอมล่าถอยเพราะนางไม่ต้องการให้คำทำนายของตัวเองต้องผิดพลาดต่างหาก”
“วสันตะนุจรินทร์...เรื่องนั้นข้าก็รู้ดีไม่ต้องติเตียนกันนักหรอก!!”
“อชินีสุราลัย...พละกำลังที่เจ้ามอบให้คุณพ่อจะมีอานุภาพยิ่งนักหากใช้ร่วมกับพลังของสองเทพบดีฝาแฝด...อุษณรัศมีผู้ควบคุมกาลเวลาทำให้การไหลเวียนของเวลาช้าลง...สีตลรัศมีผู้ควบคุมห้วงมิติก็ทำให้ทุกอย่างผันแปรไป...กล่าวคือเวลายิ่งช้าลงเท่าใดคุณพ่อก็ยิ่งเคลื่อนไหวได้เร็วขึ้นเท่านั้น...มิหนำซ้ำ...เมื่อคุณพ่อใช้แขนขวาที่มีพลังของเจ้า...อะไรจะเกิดขึ้น?”
“พี่รีย์...ถ้าพ่อใช้อัญเชิตยมทูตด้วยแขนขวาก็อาจทำให้ศัตรูถึงตายได้ในการโจมตีเพียงครั้งเดียวเลยสิคะ”
“ใช่แล้ว...นับเป็นความสามารถที่น่ากลัวมาก”
“เจ้าคิดอะไรกันถึงมอบพลังใส่ลงในแขนขวาของพ่อ?”
“ข้า...แค่อยากให้พ่อแข็งแกร่งและปกป้องผู้อื่นได้”
“ฮื่อ~~”
“มองข้าอย่างนั้นหมายความว่าอะไร?...กำลังที่ข้าให้พ่อไปนั้นหากไม่อยู่ในภาวะคับขันจริงๆก็ใช้ไม่ได้!!”
“เช่นนั้นก็เงื่อนไขเดียวกับพลังของเรา”
“เงื่อนไขเดียวกันที่จะใช้ได้ผล”
“เจ้าพวกนี้อีกแล้ว”
“ร่างเด็กของท่านก็น่ารักมิเบา”
“น่ารักมิใช่น้อยเทียว”
“เวลานี้ข้าไม่มีใจจะโต้เถียงด้วยนะ...พวกเจ้าไปให้พ้น!!”
“พูดมิเพราะเลย...ทั้งที่พวกเราคือพี่ของท่าน”
“ท่านคือน้องของพวกเราอย่างไรล่ะ”
“ฮึ่ม!!”
“ท่านอ่อนกว่าพวกเราสมควรจะเคารพกันมากกว่านี้”
“ให้ความเคารพกันมากกว่านี้จึงจะสมควร”
“หนวกหู!!...ข้าถูกสองพี่น้องอัคคีและวารีติเตียนมามากพอ...พวกเจ้าอย่ามาซ้ำเติมอีก”
“ผู้ที่ถูกติเตียนไม่ได้มีท่านผู้เดียว”
“ผู้ที่ถูกติเตียนยังมีผู้อื่นอีก”
“พวกเจ้าหมายถึง...หึๆๆ...เจ้านกบ้านั่นถูกใครตำหนิกัน?”
“หรือว่าจะเป็น...”
“คงจะไม่ใช่?”
“ถูกต้อง...สุริยนนุจรินทร์”
“มิผิด...วสันตะนุจรินทร์”
“จอมนาคีผู้เป็นใหญ่ในหมู่อสรพิษทั้งปวง”
“เทพบดีแห่งการสิ้นสูญและก่อกำเนิด...น้องสาวของราชหงส์สุรัมภา”
“ผู้มีพระเวทย์เป็นพิษร้าย...นารกสุวดี”
..........................................................................................................................................
“ความรู้สึกหลังจากไปเจอเหตุการณ์เสี่ยงตายแล้วรอดมาได้นี่เกินที่จะบรรยายจริงๆ”
“เฮ่บอล!!...เข้าไปนะ”
“อ๋อม...เธอนุ่งผ้าเช็ดตัวก็ดูเซ็กส์ซี่เหมือนกัน”
“ไอ้นี่!...เซ็กส์ซี่เหมือนกันอะไรเล่า?”
“ฮ่าๆๆ...พูดผิดๆ”
(พี่แคทกับฝนออกไปข้างนอกซึ่งน่าจะไปบ้านพี่เซคล่ะมั้ง?”)
“ขอบใจมากนะที่ทำให้ฉันกับพี่ม่อนเข้าใจกัน”
“นี่คือหน้าที่ของฉัน”
“นายคาดหวังอะไรบ้างจากความสำเร็จครั้งนี้?”
“คาดหวังเหรอ?”
“ใช่”
(อ๋อมถอดผ้าขนหนูแล้วเปิดฝักบัวล้างตัวจากนั้นเอาสบู่มาถูหลังให้เรา)
“แค่ให้พี่ม่อนเกลียดฉันน้อยลงสักนิดก็พอ”
“แต่จะเกลียดน้อยลงหรือไม่ฉันก็ไม่ให้มาอยู่ใกล้นายอยู่ดี”
“อืม--...เธอเป็นคนอันตราย”
“เอาน่าๆ...อย่าไปพูดถึงคนอื่นเลย...นายมาสนใจฉันจะดีกว่า”
“โอ้!!...จะให้รางวัลฉันสินะ”
“จะว่าใช่ก็ได้หรือจะ...ไม่ใช่ก็ถูกเพราะยังไงฉันก็เป็นคนของนายเสมอมาและจะเป็นตลอดไป”
..................................................................................................................................................
“น้องสุวดีมีธุระอันใดหรือจึงเดินทางมาถึงที่นี่?”
“คำถามนี้พี่ราชหงส์ย่อมรู้ดี...ฉันคงไม่ต้องตอบกระมัง?”
“.................................................................”
“เทพบดีองค์อื่นจะเป็นอย่างไรฉันไม่สนใจหรอกนะแต่ขออย่าให้เป็นพี่...ปกติพี่จะสุขุมเยือกเย็นเสมอแล้วเหตุใด?”
“ครั้งนี้อชินีสุราลัยเหิมเกริมเกินไป...นางมักต่อว่าพี่เป็นผู้ไร้เหตุผลแต่เป็นนางนั่นแหละที่กระทำเสียเอง”
“พี่ราชหงส์ก็ไม่จำเป็นต้องไปโต้เถียงด้วยทั้งที่รู้อยู่ว่านางเป็นอย่างไร...ฉันไม่อยากมาตักเตือนพี่บ่อยๆและขอร้องว่าอย่าให้มันเกิดขึ้นอีกเพราะพระเวทย์ของสองเทพบดีเข้าหักล้างกันไม่ใช่สิ่งที่สมควรจะเกิดขึ้น...ฉันมีเรื่องจะบอกกล่าวเท่านี้...ไม่ขอรบกวนการบำเพ็ญภาวนาของพี่”
“.................................................................”
“แต่ไหนๆก็ขึ้นมาทั้งทีฉันจะไปแวะหาวสันตะนุจรินทร์สหายสนิท...นางต้องดีใจมากแน่นอน”
.................................................................................................................................................
เทพบดีองค์ใหม่ นารกสุวดี เป็นพญานาคหรือนี่ เป็นลูกของบอลกับใครนะ ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นหนูป้อมสินะ
ตอบลบขอบคุณครับเป็นกำลังใจให้ครับ ติดตามผลงานตั้งแต่ต้นสนุกมากครับ
ตอบลบมาแล้วๆๆๆ 😁😁 รอนิดนึง แต่มาเต็ม100 😅 อย่าลืมรักษาสุขภาพด้วยน้าครับ 😊😊
ตอบลบสนุกมาก ติดตามมาเป็นสิบปีมาแล้ว ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ
ตอบลบเทพบดีองค์ใหม่คงเหลือแต่น้องป้อมซินะคงเป็นน้องคนสุดท้อง รอบนี้มาเต็มร้อยเลย ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบโอ้โห เทพเยอะจนตามแทบไม่ทัน ตัวละครใหม่แน่ๆ
ตอบลบเปิดตัวเทพบดีองค์ใหม่ ดูแล้วพลังน่าจะโหดสุด บารมีไม่ต้องพูดถึง ถึงขนาดมาตำหนิราชหงส์สุรัมภาได้ สนุกมากๆ
ตอบลบสนุกมากครับผม ขอบคุณครับ
ตอบลบเอ.....เทพองค์ใหม่เป็นใครนะ เดาไม่ออกจริงๆ ถึงเป็นน้อง แต่ก็ดูมีพลัง ทำให้ผู้อื่นยำเกรงได้ สนุกๆ ชวนติดตามครับ
ตอบลบขอบคุณครับ สมกับที่รอคอยเลยไม่อยากบอกเลยว่าอ่าน2รอบครับ ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับแม้บางที่อาจจะไม่หนาว แต่ภัยจากโควิดและ พีเอ็ม2.5 มีอยู่ทุกที่
ตอบลบอ่านตอนนี้รู้สึกอบอุ่นมากๆเลยครับ
ตอบลบรอตอน108เลยล้ากัลล
บอลเริ่มสู้คนอื่นได้บ้างแล้ว แต่อยากรู้จิงๆเลยว่าจะทำท่าไหนให้พี่เซคมีลูกชายได้เนี่ย
ตอบลบชอบจิงๆนะบรรดาลูกๆของบอลเนื้อเรื่องช่วงที่มีลูกๆของบอลออกมาอ่านแล้วสนุกเพลินดีมากๆ
ตอบลบถ้าพูดถึงพิษ ต้องน้องป้อมแล้วแหละ
ตอบลบอ่านหลายรอบละ น่าลุ้นทุกทีๆ ทั้งความลับของอ้อ(พร้อมๆ เลิฟซีน) และชะตากรรมนายบอล ขอให้ท่านผู้แต่งแข็งแรงทั้งกายใจ ทุกอย่างสดใสปลอดโปร่ง มีพลังสร้างสรรค์ผลงานยาวๆ ไปนะครับ ...อยากอ่านอีกและอีกครับ เข้ามาดูวันละหลายๆ หนเลย
ตอบลบก็ได้แต่รอ...ร๊อรอๆกันไป
ตอบลบ55555+
ขอบคุณครับที่มอบความสุขให้เหล่า Fc ขอให้สุขภาพแข็งแรงนะครับ
ตอบลบขอบคุณครับ จะถึง 1000 ตอนไหม หรือว่าจะมีภาคต่ออีกน๊าาาาาา สนุก ๆ มาก ๆ ชอบสุด ๆ รึว่าจะหายไปซะแล้ว 😭😭😭😭
ตอบลบน้องจากท่าน นักฆ่าหมายเลข8 แล้วก้อมีท่านadslman นี่แหละคับที่รอตลอด ขอบคุณมมากๆนะครับ
ตอบลบ