ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต
ตอนที่ 79
“8 พี่น้อง!!...8(+1)อัญมณี!!”
“ฮืมๆ...หึๆ”
“เป็นอะไรของนาย?...ฉันเห็นนั่งอมยิ้มคนเดียวตั้งนานแล้ว”
“ป้อมว่าต้องมีเรื่องดีๆแน่เลยค่ะ”
“ใช่ซะเมื่อไหร่!!”
“พี่ฝนหมายความว่าไงน่ะ?”
“ตั้งแต่เจอพี่ม่อนเมื่อวานตาบ้านี่ก็เป็นแบบนั้นตลอด”
“ว่าไงนะ!?...นี่ยัยซกมกแอบจิตหมายเลขสองได้พบกับบอลแล้วเรอะ?”
“ฮึ๊ย~~...แล้วทำไมพี่ฝนไม่บอกพวกเราคะ?”
“บอกแล้วจะทำอะไรเล่า!!”
“ซกมกอะไรกัน?...พี่ม่อนเธอก็น่ารักดีไม่ใช่หรือ?”
“นาย!!...อย่าไปหลงใหลกับรูปร่างหน้าตาภายนอกสิ...บ้าเอ๊ย!!!...ทำตัวลับๆล่อๆเหมือนเคยอีกล่ะสิท่า?”
(เปล่า!...เธอมาแบบเปิดเผยต่างหาก)
“จริงด้วย...พี่ม่อนเป็นคนที่น่ากลัวมากเลยค่ะ”
“พลังจิตน่ะเหรอ?”
“มันยิ่งกว่านั้นซะอีกค่ะ!!!...พี่ชายยังไม่รู้จักธาตุแท้ของเธอ”
“ยังไงบ้างนอกจากเงียบขรึมไม่ค่อยเข้าสังคมกับชอบปลอมตัวมาหลอกคนอื่น?”
“ก็แบบว่า...ยังไงดี...จะบอกว่า...วุ้ย!!...ไม่ได้ๆ”
“...ใช้เงินแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง”
“ใช่ค่ะๆ...พี่อ๋อมพูดถูกต้องที่สุดแล้วก็ยังมี...”
...ทั้งอ๋อมและน้องป้อมพยายามเล่าให้ผมฟังว่าพี่ม่อนมีนิสัยยังไงบ้างเช่นเป็นคนไม่รู้จักคุณค่าของเงินกับชอบประพฤติตัวแปลกแยกจากผู้อื่นแต่ผมเชื่อว่าเธอคงมีเหตุผลส่วนตัวหรอกน่า...
“ที่ว่ามานี่เป็นแค่ตัวอย่าง...เอาล่ะ!!...ทีนี้นายยังจะชื่นชมยัยบ้านั่นอีกมั้ย?”
“...เธอสวยมาก”
“ปะ...ปัทโธ่โว้ย!!...เห็นแค่ครั้งเดียวนายก็จะหลงเสน่ห์ยัยนั่นแล้วเรอะไง?...ไม่...มันไม่มีเสน่ห์เลยสักนิดเดียวต่างหาก!!!...ที่พูดไปนี่ฟังมั่งหรือเปล่ายะ?”
“พี่ชายอย่าไปหลงพี่ม่อนอย่างเด็ดขาดน๊า~~...พี่ฝนก็ช่วยพูดอะไรบ้างซี่อย่ามัวแต่เงียบ!!”
“...จนป่านนี้ยังไม่สำนึก”
“เอ๋?”
“พี่จะไปกินข้าว”
“อ้าวพี่ฝน!?”
“ตอนนี้ไปมุดหัวอยู่ไหนวะ?...ฉันต้องไปบอกกับมันว่าอย่ามาเข้าใกล้บอลอีก!!!”
“ป้อมจะไปด้วย...ให้ตายเถอะ!!...ไม่รู้พี่ม่อนใช้วิธีอะไรกันแน่พี่ชายถึงได้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดแบบนี้?”
“ถ้าพูดกันไม่รู้เรื่องฉันจะจับยัยนั่นแก้ผ้าแล้วก็โยนเข้าไปในห้องน้ำชายแน่ๆ...คอยดูเซ่!!!”
“เฮ้ย!?...อ๋อมอย่าไปทำแบบนั้นเชียวนะ!!!”
“นี่นายออกรับแทนยัยนั่นรึ?”
“ไม่ใช่--...แต่พี่ม่อนไม่ได้ทำอะไรฉันสักหน่อยนี่นา”
“พอแล้ว!!!”
“อ๋อม~~”
“หงึ!!...ทั้งที่เมื่อวานนายยังติดใจฉันอยู่แท้ๆ...เป็นเพราะยัยศรมุกดาคนเดียว...ว้อย!!!”
“หนูจะทำให้พี่ชายตาสว่างให้ได้...ฮึ่ม~~”
...สองคนนี้ชักเป็นเอามากแฮะและฝนก็คนหนึ่งที่ยังไม่ยอมหายงอนผม...จะว่าไปผมก็แค่ตื่นเต้นที่ได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของพี่ม่อนเท่านั้นเองยังไม่รู้สึกชอบพอหรือหลงใหลอะไรสักนิด...อืม--...คงจะแสดงอาการออกนอกหน้าเกินไปหน่อยมั้ง?...
(แต่เราว่ามันไม่ค่อยถูกต้องนะที่อ๋อมพยายามบังคับให้คนอื่นไม่ชอบพี่ม่อนเหมือนเธอ)
“ขออนุญาตขอรับ...กระผมจะมาช่วยเก็บสัมภาระของน้องเอกคเชนทร์กลับไปที่บ้าน...บ่ายนี้ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วนะขอรับ”
“คุณอาไม่มาหรือ?”
“ท่านแม่กำลังยุ่งกับการเตรียมงาน”
“เตรียมงาน?”
“ก็งานเลี้ยงเล็กๆในหมู่ครอบครัวโดยที่พวกเราแปดพี่น้องจะมาพร้อมหน้ากันไงล่ะขอรับ”
(จริงด้วยสิ...อานีย์พูดไว้ตั้งแต่เมื่อวาน)
“น้องเอกคเชนทร์อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม?”
“ไม่หรอกครับ...อะไรก็ได้”
“เรียบง่ายดี...ว่าแต่เมื่อกี้กระผมเห็นอ๋อมกับน้องนางศรโกเมนรีบวิ่งไปไหนก็มิทราบ...มีอะไรกันหรือขอรับ?”
“คือ...พวกเธอบอกว่าจะไปหาพี่ม่อนเพราะไม่พอใจที่ผมชมว่าพี่ม่อนสวยน่ะครับ”
“ฮะๆๆ...นึกว่าอะไรกันเสียอีกแต่ก็หาใช่เรื่องแปลกดอกเพราะสองคนนั่นมิเคยยอมน้อยหน้าน้องนางศรมุกดาอยู่แล้ว”
“พี่เอ้”
“?”
“ทำไมพี่ไม่เรียกอ๋อมว่าน้องนางศรบุษราคัม?”
“เพราะอ๋อมเกลียดการถูกเรียกอย่างนั้นมาก...หลายปีก่อนกระผมเคยเรียกครั้งหนึ่งแล้วโดนผลักตกสระน้ำโดยหาว่าเรียกเช่นนี้มันทำให้เธอดูอ่อนแอ”
“โห~~”
“ทว่ากระผมก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของน้องเอกคเชนทร์นะขอรับ...น้องนางศรมุกดาเป็นหญิงสาวที่งดงามมากจริงๆ”
“ใช่มั้ยล่ะครับ...ผมว่าเธอสวยไม่แพ้พี่แคทเลย”
“เอ--...นี่ก็จะเป็นสาเหตุที่น้องนางหยาดฝนหน้าบึ้งด้วยล่ะกระมัง?”
“พี่เจอเธอด้วย?”
“ขอรับ”
“ฝนเขางอนผมตั้งแต่เมื่อวานแล้วน่ะ”
“หึๆๆ...มิเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงหรือไงขอรับ?”
“...พี่ม่อนก็พูดในทำนองนี้”
“ในเมื่อน้องนางหยาดฝนมีความรู้สึกพิเศษต่อน้องเอกคเชนทร์ก็สมควรจะเอาใจใส่นางให้มากกว่านี้สิขอรับ”
“พี่เอ้อยากจะบอกอะไรผม?”
“ความหมายของกระผมคือหาได้มีผู้หญิงคนไหนที่จะทนเห็นชายอันเป็นที่รักละความสนใจไปจากตนแม้จะเป็นเพียงการชื่นชมด้วยถ้อยคำสั้นๆแลจะโดยเจตนาหรือไม่ก็ตาม...ถึงจะพึงพอใจแต่ก็มิควรแสดงออกจนถูกจับพิรุธได้”
(นี่เขาพูดคล้ายๆพี่ม่อนเลย!?)
“หากเท่านี้ก็ยังมิเข้าใจหรือกระทำมิได้...เช่นนั้นกระผมจะขอรับน้องนางหยาดฝนไปดูแลแทนเอง”
“!!!”
...............................................................................................................................................
(“น้องเอ้นั้น...เขาเป็น...”
“.................................................”
“สุภาพชนที่ตรงกันข้ามกับเธอโดยสิ้นเชิง!!!”)
“เหอะ!!...สุภาพชนตรงไหน?...ก็เป็นคนเจ้าชู้เหมือนกันล่ะว๊า~~”
...ผมมั่นใจว่าสัญชาตญาณของตัวเองไม่ผิดพลาด...พี่เอ้ไม่ได้เลิศเลออย่างที่พี่แคทออกปากชมแต่เนื้อแท้เขาก็คือผู้ชาย
“เจ้าชู้” คนหนึ่งและคงจะหลอกใครต่อใครมาเยอะแล้วแน่ๆโดยเฉพาะสูงยาวเข่าดีแถมหน้าอ่อนยังกะผู้หญิงยิ่งมีความเป็นไปได้สูงมาก...
(“พี่พูดเหมือนกับฝนเป็นสิ่งของที่นึกจะขอก็ขอกันได้ง่ายๆ!?”
“น้องนางหยาดฝนเป็นผู้หญิงที่ดีแลมีความเพียบพร้อม...กระผมรู้สึกเสียดายยิ่งนักหากจะต้องอยู่กับคนที่มิรู้คุณค่าของเธอ”
“หมายถึงผมเหรอ?”
“กระผมคงมิต้องเอ่ยซ้ำ”
“ถามเจ้าตัวหรือยังครับว่ายินดีจะไปกับพี่มั้ย?”
“สีหน้ามั่นใจมากทีเดียว?”
“แน่นอน...ต่อให้พี่เอ้ใช้ความพยายามมากแค่ไหนฝนก็ไม่ตกลงเพราะหัวใจของเธออยู่กับผม!!!”
“มิใช่เรื่องยากเย็น...แม้แต่ท่านพี่สุรีย์พรรณที่ขึ้นชื่อว่าใจแข็งหนักหนากระผมก็ทำสำเร็จมาแล้ว”
“อะ...อะไรนะ?”
“เราทั้งสองมีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้งเกินกว่าที่น้องเอกคเชนทร์จะคาดคิดมากมายนัก”
“พี่เอ้จะบอกว่า...”
“ถูกต้อง...กระผมรักท่านพี่สุรีย์พรรณแลจะครอบครองนางให้จงได้”
...ดวงตาของพี่เอ้เต็มเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นหลังจากจบประโยคที่ผมฟังแล้วรู้สึกมันทิ่มแทงเข้าที่หัวใจคล้ายกับถูกมีดกรีด...ผมอยากให้พี่เซคมาได้ยินจริงๆว่า
“น้องชาย” ที่หล่อนชื่นชมนักหนามีความคิดอ่านอย่างไร?...
(จากที่ไม่ค่อยสบอารมณ์อยู่ก่อนและเวลานี้ก็ยิ่งไม่ชอบหน้าญาติหนุ่มผู้พี่คนนี้มากขึ้นกว่าเดิม)
“พี่เอ้ชอบพี่แคทแล้วยังจะมาคว้าฝนไปอีกทำไม?”
“มิเห็นเป็นไรเลยนี่ขอรับเพราะกระผมสามารถมอบความรักให้ทั้งสองคนได้อย่างเท่าเทียม”
“...ผมไม่เชื่อว่าพี่จะทำได้”
“นั่นก็แล้วแต่น้องเอกคเชนทร์ขอรับ”
“งั้นพี่ก็ไม่ได้ต่างอะไรจากผมเลยสักนิด...ใช่!!...ผู้ชายเจ้าชู้ไง”
“กระผมหาได้เหมือนน้องเอกคเชนทร์ซะทีเดียว...แม้ดูจะคล้ายคลึงแต่เราทั้งสองก็ยังมีบางสิ่งที่ต่างกัน”
“ไม่เหมือนยังไง?...ต่างกันยังไง?”
“เพราะกระผมมีเพียงท่านพี่สุรีย์พรรณกับน้องนางหยาดฝนเท่านั้น”
“แล้วเด็กสาวที่ชื่อ...นิดนั่นล่ะ?”
“นิด?...เวลานี้เธอยังเด็กเกินกว่าที่กระผมจะมีใจปฏิพัทธ์แต่ในอนาคตก็มิแน่ดอก”
(อะ...ไอ้หมอนี่--...ยิ่งฟังก็ยิ่งขุ่นเคืองอารมณ์เป็นที่สุด!!!...หมายความว่าต่อไปภายหน้าเขาอาจจะไม่ได้มีแค่พี่แคทกับฝน)
“ทองปลอมลอกออกมาแล้วครับ”
“?”
“ผมนึกว่าพี่เอ้เป็นคนดีมีศีลธรรมอย่างที่ใครต่อใครชื่นชมซะอีก...ถ้าพี่เซคตราหน้าผมว่าเป็นชายชั่วบ้ากามงั้นพี่เอ้ก็คือชายโฉดมักมากเช่นเดียวกัน”
“หึๆๆๆๆๆๆๆ”
(ด่าต่อหน้าแต่ยังหัวเราะออกมาได้อีก!?)
“พูดได้ดีขอรับแต่เท่าที่จำความได้กระผมก็มิเคยพูดเลยสักครั้งนะว่าเป็นคนดี”
“!!!!!”
(เฮ้ย!?...พี่เอ้ชักดาบออกจากฝักมาตั้งแต่เมื่อไหร่?...มะ...มองไม่ทันเลย...พอรู้ตัวอีกทีปลายดาบก็ชี้ตรงมาที่เราแล้ว!!!!)
“ถูกต้อง...กระผมนี่แหละเป็นคนโฉดขนานแท้แลไร้ความรู้สึกยิ่งกว่าผู้ใด”
(ใจดีสู้เสือเข้าไว้สิเอกคเชนทร์!!!...เขาคงไม่กล้าทำอะไรเราที่โรงพยาบาลแห่งนี้หรอกน่า--)
“งะ...งั้นผมขอบอกพี่เอ้ไว้ตรงนี้เลยว่า...อย่างไรผมก็ไม่มีวันเสียพี่แคทกับฝนไปให้ใคร”
“ทั้งที่น้องเอกคเชนทร์มีหญิงอื่นอยู่แล้วน่ะรึ?...เห็นแก่ตัวจริงๆ”
“เห็นแก่ตัวแล้วจะทำไมเล่า?...ผมทนไม่ได้ที่จะต้องเห็นสองคนนั้นตกไปเป็นของชายอื่น”
“นั่นมิใช่ความรักแต่เป็นความแก่ได้อย่างน่ารังเกียจที่สุด...ความรู้สึกของน้องเอกคเชนทร์มิอาจจะเอามาเทียบกับกระผมได้”
“พี่แคทกับฝนจะผูกพันหรือเคยมีอะไรลึกซึ้งกับพี่เอ้ขนาดไหนผมไม่รู้แต่พวกเธอจะไม่มีทางจากผมไปไหนหรอกครับ”
“เช่นนั้นก็จงมาพิสูจน์กันเถิด”
“โชคดีที่วันนี้ผมได้รู้จักพี่เอ้ดียิ่งขึ้นโดยเฉพาะรู้ว่าพี่เป็นคนเหี้ยมโหดไร้ความรู้สึก”
“เช่นนั้นหรือขอรับ”
“นี่พี่...เคยฆ่าคนมาก่อนหรือเปล่า?”
“เหตุใดจึงถามเช่นนี้?”
“ก็แววตาของพี่เมื่อกี้มันเหมือน...พวกฆาตกร”
“นึกกลัวกระผมขึ้นมาแล้วหรืออย่างไร?”
...พูดจบพี่เอ้เดินมาเอามือวางบนไหล่ผม...คิดจะขู่ให้กลัวงั้นรึฝันไปเถอะ!?...ผมขบฟันขณะเอามือจับแขนพี่เอ้ออกจากหัวไหล่พลางกลั้นใจเงยหน้าสบตาและพูดเสียงเข้มว่า...
“ผมไม่กลัวพี่เอ้!!!”
“หึๆๆ”)
“ชักดาบขู่ไม่พอยังมองเราอย่างดูถูกกับหัวเราะเย้ยหยัน...หลงคิดว่าจะเป็นพี่ชายที่ดีให้เราได้แต่มัน...แต่มัน..ฮึ่ม!!!!....เฉพาะเจ้าหมอนี่เท่านั้นที่เราจะยอมแพ้ไม่ได้...อุ!!...มือข้างที่เราจับแขนพี่เอ้ยังสั่นไม่หายเลยเรอะ?”
“ทานอาหารกลางวันค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ญาติไปไหนกันหมดล่ะคะ?”
“เดี๋ยวก็มาน่ะครับ”
“เอ่อ--...ผู้ชายผมสีเงินๆนั่นเป็นญาติของคุณใช่มั้ยคะ?”
“...ใช่ครับ”
(พี่ชายจอมยียวนของเราเอง...ไม่สิ...ไอ้หมอนี่คือบุคคลอันตราย)
“คนไทยมีผมสีนั้นได้ช่างแปลกจริงๆแถมหล่อมากด้วย”
(แหวะ!!!...ไม่เห็นจะหล่อตรงไหน)
“ฮึ!!...หน้าอ่อนแบบนั้นเจ้าชู้สะเด็ดเลย...คงหลอกผู้หญิงมาไม่น้อยแล้วล่ะครับ”
“แต่ผู้ชายก็มองตาค้างเชียวนะคะ”
“หา?”
“จริงค่ะ...เมื่อกี้เจ้าหน้าที่กับญาติคนไข้ที่เป็นผู้ชายตรงระเบียงเหลียวคอมองตามกันจนคอแทบเคล็ดแล้วมั้ง?”
(แหงละ!!...ก็หน้าเขาเหมือนพี่แคทยังกับแกะ)
“นี่ถ้าป้ายังไม่มีผัวล่ะก็จะตามไปจนถึงบ้านเชียว”
“ฮะๆๆๆ”
(“เราทั้งสองมีความผูกพันกันอย่างลึกซึ้งเกินกว่าที่น้องเอกคเชนทร์จะคาดคิดมากมายนัก”
“พี่เอ้จะบอกว่า...”
“ถูกต้อง...กระผมรักท่านพี่สุรีย์พรรณแลจะครอบครองนางให้จงได้”)
“พูดเหมือนกับพี่เอ้กับพี่แคทเคย...ไม่จริงน่า!!!...เขาแค่ข่มเราเท่านั้น”
(“พี่แคทกับฝนจะผูกพันหรือเคยมีอะไรลึกซึ้งกับพี่เอ้ขนาดไหนผมไม่รู้แต่พวกเธอจะไม่มีทางจากผมไปไหนหรอกครับ”
“เช่นนั้นก็จงมาพิสูจน์กันเถิด)
“บ้าๆๆๆ...เราพูดออกไปแบบนั้นได้ไง?...พวกเขายังต้องไม่มีอะไรกันเซ่!!!!”
...จังหวะนั้นฝนกลับมาถึงพอดีแต่ท่าทางของเธอยังมึนตึงกับผมก็แสดงว่ายังไม่หายงอน...จากที่ได้สนทนากับพี่เอ้เมื่อสักครู่นี้เห็นทีผมจะต้องทำอะไรสักอย่างซะแล้ว...
“ฝน...เธอหายไปไหนตั้งนาน?”
“...ไปเดินเล่นในมหา’ลัย...หนุ่มหล่อๆที่นี่มีเยอะดี”
“?”
“ถูกจีบด้วยล่ะ...นี่ๆ...ได้เบอร์โทรมาเพียบเลย!!”
(ยัยผี!!!...บอกจะไปกินข้าวแต่นี่กลับไปเดินโชว์ให้ผู้ชายดูงั้นเรอะ?...มะ...ไม่ได้ๆ...ใจเย็นไว้ๆ)
“เอ่อ--...ฝนจ๋า~~”
“หือ?”
“ป้อนข้าวให้ฉันหน่อยสิ”
“มีมือก็กินเอง”
“โธ่~~...เมื่อไหร่จะหายงอนล่ะจ๊ะ?...ฉันขอยอมรับผิดทุกอย่างเลย”
“กินยาไม่เขย่าขวดหรือไงถึงพูดจ๊ะจ๋ากับฝนได้?...ฮึ!!”
“น่านะคนสวย~~...มะ!...มาพาฉันไปนั่งที่โซฟาหน่อย”
“กินที่เตียงก็ได้ย่ะ!!...คนสวยรึ?...ยังไงฝนก็สู้พี่ม่อนไม่ได้หรอกน่า~~”
“อย่าไปพูดถึงคนอื่นซี่!!...ที่นี่มีเราแค่สองคนเอง”
“.................................................”
(จะได้ผลมั้ยเนี่ย?...แต่ก่อนที่จะอธิบายอย่างอื่นก็ต้องทำให้ฝนหายโกรธเราเป็นอันดับแรก)
“...ก็ได้”
(เยส!!!)
“ค่อยๆเอาขาลง”
...ข้าวน่ะเอาไว้ก่อนก็ได้แต่สิ่งที่ผมต้องการสะสางให้เสร็จสิ้นเป็นอันดับแรกคือง้อให้ญาติสาวผู้น้องวัย
18
หายงอน...อาศัยจังหวะที่ฝนพยุงผมนั่งบนโซฟาแล้วหันไปหยิบถาดอาหารรีบชิงสวมกอดสาวเจ้าไว้อย่างรวดเร็ว...ไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อนฝนจึงดูมีท่าทางตกใจไม่น้อยแต่ผมจะไม่รามือง่ายๆแน่...
“เอ๋!?...บอล...บอลทำอะไรเนี่ย?...ปล่อยนะ!!”
“ไม่!!...จนกว่าเธอจะเลิกงอนฉัน”
“ฝนก็จะบอกว่าไม่เหมือนกัน...ว้าย!!!”
“งั้นฉันไม่ปล่อย!!”
“บอลนี่~~”
“ฝนยกโทษให้ฉันเถอะ...ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนั้นอีก”
“เชื่อได้แน่รึ?”
“ฉันสัญญา”
“เอาไว้กินข้าวเสร็จก่อนคุยกัน”
“เธอต้องยกโทษให้ฉันก่อน”
“แน่ะ!!...มาต่อรองกับเค้าได้ไง?”
(พูดแทนตัวเองว่าเค้าแล้ว!?...แสดงว่าฝนเริ่มใจอ่อนละงั้นจะต้องรุกให้หนักกว่านี้!!!)
“ฝนจ๋า~~”
“นี่!!...เดี๋ยวชามข้าวหกหมด”
“ก็วางก่อนสิจ๊ะ”
“บ้า!!...ตาบ้า~~”
“ขึ้นมานั่งบนตักฉันเถอะ?”
“ไม่เอา!”
“ฉันได้กอดเธอแล้วก็จะไม่มีทางปล่อยง่ายๆแน่”
“นี่คือวิธีง้อผู้หญิงของตัวเองหรือไง?”
“ก็ได้ผลใช่มั้ยล่ะ?”
“ไม่สักนิดย่ะแถมเชยซะไม่มี!!!”
“แต่หน้าเธอแดงมากนะ”
“พะ...เพราะมันร้อนต่างหาก!!”
“แอร์ในห้องออกจะเย็น”
“ไม่รุๆ!!...เอ๊~~...ก็บอกว่าอย่า...อ๊ะ!”
(สบโอกาสตอนฝนเผลอรีบฉกกระดาษที่อ้างว่ามีเบอร์โทรของหนุ่มๆแต่มันกลับไม่มีอะไรเขียนไว้เลย!?)
“หลอกกันนี่นา?...แผ่นกระดาษเปล่าๆ”
“ก็เค้าไม่ใช่คนหลายใจเหมือนใครบางคน”
“แกล้งยั่วอารมณ์ฉันรึ?...ฮะๆๆ...ร้ายนักนะเรา”
“หึงใช่ไหมเล่า?”
“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกนะ...ฉันใจหายหมดเลย”
...สาวน้อยพยายามหลบตาเมื่อรู้ว่าผมเห็นเธอแอบยิ้ม...จะว่าเชยก็ตามใจแต่ผมรู้ว่าฝนชอบรูปแบบการง้อแบบนี้และในที่สุดลูกสาวคนเล็กของอานิภาก็แค่ดิ้นรนกับผลักไสพอเป็นวิธีซึ่งทำให้ผมยิ่งได้ใจมากขึ้นแล้วอีกแค่อึดใจฝนก็ยอมนั่งบนตักผม...
“อย่าซี่~~...ขาหักแล้วยังจะคึกอีก?...อุ๊ย!!...น่าเกลียดจังเลย”
“ขาหักแต่ไอ้นี่ยังปกตินะจ๊ะ”
“ลามกที่สุด!!...อ๋า~~...ตัวเองนี่ล่ะก็อย่าล้วงจิ๋มเค้าซี่!!...เดี๋ยวพี่ก็จะมาแล้ว”
“ฉันไม่ปล่อยให้เธอไปเป็นของคนอื่นแน่!!!”
“บะ...บอลพูดอะไร?...โออออออออออออออ...ไม่เอา~~...ที่นี่ไม่ได้!!”
“งั้นจับอย่างอื่น”
“แค่เปลี่ยนไปจับก้นนี่ยะ!!...ทำไมตัวเองถึงดื้ออย่างนี้เนี่ย?...อูยยยยยยยยยยยย...ห้ามแหย่นิ้ว...อื๊ออออออออออออ”
“แสดงว่าเธอก็อยากทำกับฉันใช่ไหม?”
“...............................................”
“ยอมรับมาซะดีๆ”
“ไม่เห็นจะต้องถามเลยแต่ยังไงที่นี่ก็ไม่ได้หรอก...เอาไว้กลับไปที่บ้านก่อน”
“ก็ดีเหมือนกัน”
“งั้นตอนนี้ปล่อยฝนได้แล้ว~~...ข้าวน่ะจะกินมั้ยหึ?”
“กินๆๆ...ป้อนให้ด้วย”
“ทำตัวเหมือนเด็ก...ฮิๆ...เอ้า!...ไหนบอกมาซิว่าวันนี้ทำไมถึงมาทำหวานกับเค้าได้?”
“ก็...จะง้อเธอไง”
“ไม่จริง!!...ปกติตัวเองเคยทำกับเค้าแบบนี้ซะเมื่อไหร่ล่ะ?”
“.............................................”
“มีอะไรเกิดขึ้นเหรอ?”
“ฝน...พี่เอ้ชอบเธอและเขาคิดจะครอบครองเธอกับพี่แคทด้วยนะ!!!”
“ฮะๆๆ...รู้มาตั้งนานแล้วจ้ะแต่บอลไม่ต้องไปสนใจหรอก”
“เอ๋?”
“เพราะไม่มีใครบังคับจิตใจฝนได้...ฝนจะอยู่กับคนที่ตัวเองต้องการอยู่และมีความสุขไปพร้อมกับเขา”
“............................................”
................................................................................................................................................
“คำสุดท้าย...อ้าม~~”
“อะ...อ้าม~~”
(ก็ดีใจหรอกนะที่ฝนหายงอนเราแต่มันก็น่าอายไม่น้อยเลย...กี่ครั้งๆก็ไม่ชินสักที)
“อ่ะ!...ดื่มน้ำหน่อย...มื้อเย็นวันนี้นะบอลจะได้กินอาหารหรูกว่านี้เป็นสิบเท่า”
“น่าสนุกจัง...หือ?...ป้าเอ็มและก็พี่เซค”
“ฉันนึกว่านายเตรียมตัวจะกลับบ้านแล้วซะอีก”
“ยังหรอกครับ...ผมเพิ่งกินข้าวเสร็จ”
“งั้นพ่อบอลแต่งตัวได้แล้วจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน”
“เฮ้บอล!!...ฉันมีของมาฝาก”
(ของฝาก?)
“รับรองพี่ชายจะต้องดีใจแน่ๆ”
“ดีใจอะไรเล่าต้องหัวเราะเยาะซี่!!”
“จริงด้วย!!!...ก๊ากๆๆๆ”
“เข้ามายัยตัวแสบ!!”
(เฮ่ย!?)
“ว้าย!!!”
“ม่อน!?”
“พี่อ๋อม...เจ้าป้อม...นี่...สองคนทำอะไรน่ะ?”
...อ๋อมกับน้องป้อมก่อเรื่องพิเรนทร์อีกแล้วด้วยการจับพี่ม่อนมัดมือทั้งสองข้างด้วยเชือกก่อนจะจูง(ดึง)ให้
“พี่สาวร่วมมารดา” เดินตามเข้ามาในห้อง...ทั้งผมและป้าเอ็มหรือพี่เซคกับฝนต่างอ้าปากค้างมองตาแทบจะไม่กระพริบโดยไม่ได้นัดหมาย...
“ลูกอ๋อม...ปล่อยพี่เขาซะ!!!”
“เรื่องอะไรจะปล่อยง่ายๆล่ะแม่?”
“เธอทำบ้าอะไรอีกห๊ะ?”
“หล่อนสิบ้า!!...อยู่ๆก็มาว่าฉัน”
“ลูกป้อมแก้มัดพี่เดี๋ยวนี้!!”
“ไม่จ้ะ!”
“นี่ลูกป้อมจะไม่เชื่อฟังแม่ใช่มั้ย?”
“ทั้งสองคนมีเหตุผลอะไรหรือ?”
“ฉันจับยัยศรมุกดามาก็เพื่อจะให้นายได้หัวเราะเยาะมันไง”
“ใช่ค่ะ...พี่ม่อนเคยปั่นหัวพี่ชายไว้เยอะเลยนี่นา...นี่เป็นโอกาสเอาคืนแล้ว”
“ม่อน...น้องไปทำอีท่าไหนถึงเสียท่าให้แม่เสือบ๊องสองตัวนี้ได้?”
“...พวกเธอพยายามตามหากับสะกดรอยหนูเจ้าค่ะแลที่ถูกจับกุมก็เพราะจะแวะทำธุระในห้องน้ำ”
“ฮ้า!!...มะ...หมายความว่าพี่ม่อนถูกจับ...ที่ห้องน้ำเรอะ?”
...พี่น้องคู่นี้ชักจะเลยเถิดบ้าบอไปกันใหญ่แล้ว!!...มันน่าภาคภูมิใจตรงไหนกันที่บุกจับเค้าขณะกำลังจะทำธุระส่วนตัว?...ถึงผมจะไม่ค่อยชอบใจกับพฤติกรรมที่ผ่านมาของพี่ม่อนแต่ก็ไม่เห็นด้วยกับวิธีที่ดูขี้ขลาดตาขาวของอ๋อมจึงได้เอ่ยถามไป...
“นายอย่าเข้าใจผิด...ต่อให้ไม่ใช่ในห้องน้ำฉันก็มีปัญญาจับตัวยัยนี่ได้อยู่ดีแหละ”
“แต่ที่เราเลือกใช้วิธีนี้ก็เพื่อให้พี่ม่อนรู้สึกอับอายไงล่ะ”
“พอๆๆ...พอได้แล้ว!!!...แม่ไม่มีความสุขเลยนะที่เห็นลูกๆทะเลาะกันอย่างนี้...ทำไมไม่รู้จักรักใคร่สามัคคีกันบ้าง?”
“แม่ดูอยู่เฉยๆน่า--”
“ก็เพราะเป็นซะอย่างนี้ไงยายถึงเรียกไปอบรมสั่งสอน”
“พวกเธอต้องการให้ม่อนทำอะไรก็บอกมาตรงๆ”
“โฮ่--...วันนี้พูดจาภาษาคนรู้เรื่องนี่นะ?...ดี!!...ฉันต้องการให้ศรมุกดาขอโทษบอลต่อหน้าแม่และทุกคนในที่นี้”
“ขอโทษทำไมเหรอ?”
“หยาดฝน...เธอลืมไปแล้วรึว่ายัยซกมกแอบจิตหมายเลขสองมันเคยก่อเรื่องเจ็บแสบอะไรไว้กับบอลมั่ง?”
“ถึงกระนั้นก็...”
“พี่ฝน--...นี่อุตส่าห์ไม่เอาความในส่วนของพวกเราแล้วนะคะ...เอ้า!!...พี่ม่อนรีบขอโทษพี่ชายซะสิ”
“..................................................”
“ทำมาเงียบเรอะ?...เดี๋ยวแม่ก็จับแขวนนอกหน้าต่างซะนี่!!!”
“ม่อนตัดเชือกให้ขาดไปเลย!!!...ไม่ต้องสนใจ”
“ฮ่าๆๆๆๆ...เชือกหลุดก็มัดใหม่ได้โว้ย!!!”
“ขอโทษพี่ชายซะแล้วพี่ม่อนจะไปไหนก็เชิญ”
“ไม่ต้อง”
“นายว่าไงนะ?”
“ฉันบอกว่าไม่ต้องหรอก”
“เฮ่!!...ฉันก็เตือนแล้วว่าอย่าไปหลงกับ...ฮึ่ม!!...หล่อนไม่ต้องมองไปที่บอลเลยนะ...หวังจะให้เขาช่วยหรือไง?”
“...เปล่า”
“มองอยู่เห็นๆยังจะบอกว่าเปล่า!!”
(พี่ม่อนหลับตาอยู่แท้ๆแล้วอ๋อมรู้ได้ยังไงกันนะว่าเธอมองเรา?)
“อ๋อม...ฉันจะบอกว่าเรื่องนี้มันเล็กน้อยเกินไปและไม่ควรฟื้นฝอยหาตะเข็บเลย...ปล่อยพี่ม่อนซะเถอะ”
“แต่ว่าพี่ชายคะ!!!...หนูกับพี่อ๋อมทำเพื่อ...”
“ถ้าขอร้องกันขนาดนี้แล้วยังไม่ฟังกันต่อไปก็ไม่ต้องมาพูดคุยอีก”
“อึ๊ก!!”
“ให้ตายสิอะไรกันก็ไม่รู้?...ฉันไม่ใช่คนใจคอคับแคบและจะมาดีใจกับเรื่องขี้หมูราขี้หมาแห้งพรรค์นี้หรอกนะ!”
(แต่ความจริงเราก็นึกขำกับรู้สึกสะใจอยู่บ้างเหมือนกันแหละ...อื๋อ?)
“เห็นทีกระผมจะหลีกเลี่ยงมิได้แล้วสิขอรับ”
“ฮิๆ...เธอหมดสิทธิ์ตั้งแต่แรกแล้วนะจ๊ะ”
...ภาพที่อยู่ตรงหน้ายิ่งทำให้ผมรู้สึกไม่พออกพอใจพี่เอ้มากขึ้นไปอีกเพราะคุยกันกะหนุงกะหนิงไม่พอเขายังจับมือถือแขนพี่แคทด้วย!!!...หมั่นไส้ไอ้หนุ่มตาคมหน้าหล่อ(สวย)นี่จริงๆ...เอ๊ะเดี๋ยวนะ!?...ในห้องนี้มี...เก้าคน...ถ้าไม่รวมป้าเอ็มก็จะหมายความว่า...
“โอ้นี่มันๆ...วันนี้เป็นวันที่แปดคนพี่น้องได้มาพบกันพร้อมหน้าอย่างนั้นรึ?”
“นะ...น้องม่อนก็อยู่ด้วยเหรอ?...พี่นึกว่าจะไม่มาซะอีกแต่ว่าที่มือ...”
“แล้วเหตุใดจึงถูกพันธนาการด้วยเชือกเช่นนั้นล่ะขอรับ?”
“...ก็แค่เรื่องมิเป็นเรื่องของเด็กบ้าบางคนเจ้าค่ะ”
“หล่อนว่าใครเป็นเด็กบ้าวะ?...เดียะๆ...ได้ถูกจับห้อยหัวนอกหน้าต่างแน่!!”
“เมื่อกี้ก็เพิ่งพูดไปหยกๆ...แล้วงานเลี้ยงเย็นนี้มันจะรอดไหมเนี่ย?”
“หึๆๆ...ทำให้บอลเบื่อหน่ายแบบนี้ฉันก็เข้าเส้นชัยอย่างไร้คู่แข่งน่ะสิ?”
“ฝันไปเหอะ!!...พี่ชายไม่ได้เบื่อหน่ายพวกเราสักหน่อย...พี่ฝนอย่าเพิ่งย่ามใจนักเลย”
“ความจริงมันสมควรจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากๆแต่ฉันชักรู้สึกกลัดกลุ้มขึ้นมาซะแล้ว”
........................................................................................................................................
...ณ
แดนดินถิ่นสาวงามหมู่บ้านโยนกประจิม(เขาว่ากันอย่างนั้น)...
“น้องฝันเคยได้ยินที่เขาร่ำลือกันไหม?”
“เรื่องอะไรหรือเจ้าคะ?”
“เกี่ยวกับนายหญิงอรศินีย์น่ะ...คือพี่ได้ยินชาวบ้านพูดกันว่าความจริงท่านยังมีบุตรสาวอยู่อีกคน”
“เป็นไปมิได้เจ้าค่ะเพราะท่านมีคุณเอ้เพียงคนเดียว!!...พี่ได้ยินมาผิดๆแล้ว”
“จริงเหรอ?”
“อื้อ!...หากนายหญิงมีบุตรคนอื่นอีกพวกเราที่ทำงานอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ต้องเห็นแล้วสิเจ้าคะ”
“แต่พี่เห็นจริงๆ!!!”
“อย่าเสียงดังสิเจ้าคะ!!...เดี๋ยวคุณนิดได้ยิน”
“มีอะไรกันเหรอ?”
“มีน...เธอกับฝันเข้ามาทำงานที่นี่ตั้งนานจะต้องรู้อะไรบ้างแน่ๆ...นายหญิงอรศินีย์มีบุตรมากกว่าหนึ่งคนใช่ไหม?”
“ว้าย!?...พี่นี่เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว!!”
“ก็ชาวบ้านเขาลือกันนี่นาและพี่ก็เคยเห็นเธอด้วย!!!”
“เธอ?”
“เคยเห็น!?”
“ใช่...เมื่อช่วงต้นปีพี่กำลังปัดกวาดที่บันไดใหญ่ก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินผ่านทางเดินชั้นสองไป”
“ตาฝาดหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“ไม่ๆๆๆ...ถึงพี่จะเพิ่งเข้ามาทำงานได้แค่สองเดือนแต่ก็จำได้นะว่าบ้านนี้มีคนอยู่กี่คนและพี่ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนนั้นมาก่อนด้วย”
“เธอหน้าตายังไงเจ้าคะ?”
“ไม่ทันเห็นหน้าหรอก...มันแค่แวบเดียวน่ะ”
“งั้นคงเป็นคุณนิดนั่นแหละ”
“บ้าสิ!!...เธอคนนี้รูปร่างสูงเพรียวกว่าคุณนิดเยอะและนุ่งกระโปรงสั้นด้วยล่ะ...นายหญิงอรศินีย์กับคุณนิดเคยใส่แบบนี้เรอะและก็ไม่มีทางใช่คุณเอ้อย่างแน่นอน!!!!”
“ฮึ๊ย!!...พี่คงจำผิดน่า--”
“ชั้นสองของบ้านหลังนี้ไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะขึ้นไปนอกจากบรรดาพี่น้องของคุณเอ้ที่แวะเวียนมาก็มีคุณนิดและพวกเธอสองคนเท่านั้นที่ได้รับอนุญาต...แน่ะ!?...เธอสองคนจะต้องมีอะไรปิดบังฉันแน่ๆเลย!!!”
“ชักจะไปกันใหญ่ละ!!...มีนมิรู้เรื่องแลมิเคยเห็นผู้หญิงที่พี่เอ่ยถึงจริงๆ”
“อย่าไปสนใจเรื่องของเจ้านายเลยเจ้าค่ะ...มันมิใช่เรื่องของพวกเรา”
“แต่...”
“เธอสามคนกำลังซุบซิบอะไรกันมิทราบ?”
“คุณนิด!?”
“ซวยแล้ว!!”
“อ่า--...คือเราคุยกันเรื่องผู้หญิงที่ชั้นสองในบ้านหลังนี้เจ้าค่ะ”
“ผู้หญิงอะไร?”
“หนูเคยเห็นน่ะเจ้าค่ะ...นั่นใช่บุตรสาวของนายหญิงอรศินีย์หรือเปล่าเจ้าคะ?”
“เหลวไหล!!!”
“อึ๋ย!!!”
“พวกเธอว่างงานกันนักหรือถึงได้มาจับกลุ่มสนทนากับเรื่องไร้สาระเช่นนี้?...แยกย้ายกันไปทำงานได้แล้ว!!!”
“จะ...เจ้าค่ะ!!”
“เห็นไหมล่ะเจ้าคะ?...ถูกดุเลย”
“ก็แหม...”
“มีนไปช่วยงานในครัวส่วนฝันขึ้นไปเช็ดกระจกตรงหน้าต่างชั้นสอง”
“เจ้าค่ะ”
“...................................................”
“...................................................”
“มิน่าแปลกใจเลยที่ชาวบ้านต่างโจษขานก็เพราะคนในบ้านดันเป็นซะอย่างนี้”
“เริ่มที่จะร่ำลือกันมากขึ้นแล้วด้วยนะเจ้าคะ”
“อุตส่าห์เตือนแล้วแท้ๆ...ฉันจะไปบอกเธอ”
“...............................................”
“ขออภัยที่รบกวนเจ้าค่ะ...นิดมีบางอย่างจะแจ้งให้คุณหนูทราบ”
“มี...อะไรจ๊ะ?”
“ต่อไปขอให้คุณหนูระมัดระวังในการปรากฏตัวมากกว่านี้เพราะเริ่มที่จะมีคนในบ้านสงสัยมากขึ้นแล้วเจ้าค่ะ”
“...ครั้งนี้เป็นใครรึ?”
“พี่สาวของแตงที่เพิ่งเข้ามาทำงานได้สองเดือนเจ้าค่ะ”
“อ้อ!...คงจะเป็นตอนนั้น...หึๆๆ...แม้นางจะช่างพูดไปบ้างแต่ก็เป็นเด็กดีแลจะดีกว่านี้หากรู้จักสงบปากสงบคำ”
“จะให้นิดทำอย่างไรเจ้าคะ?”
“...แค่ตักเตือนนางก็พอว่าอย่าสงสัยอะไรให้มากนักแล้วจะได้อยู่ในบ้านนี้ไปนานๆ”
“เจ้าค่ะ”
.....................................................................................................................................................
“ท่านแม่โทรมาบอกว่างานเลี้ยงเย็นนี้จะเริ่มตอนหกโมงเย็นและขอให้ทุกคนสวมอัญมณีประจำตัวด้วยขอรับ”
“จะต้องใส่ทำไม?...ยุ่งยากว่ะ!!”
“งั้นเธอก็อย่าใส่สิ...กล้าเปล่า?”
“ไม่มีปัญหาหรอกว่าแต่เรากำลังคุยเรื่องอะไรนะ?”
“ผู้ใดจะเป็นคนดูแลเอกคเชนทร์เจ้าค่ะ?...ท่านพี่สุรีย์พรรณ”
“ไม่เห็นจะต้องถามเลยเพราะคนๆนั้นคือหนู”
“พี่ฝนเลิกพูดเองเออเองซะทีเหอะ!!...เบื่อที่จะฟัง”
...นี่เองที่เขาเรียกว่า
“มากคนก็มากความ” พี่น้องของผมมาอยู่พร้อมหน้ากันโดยไม่คาดคิดและกำลังถกเถียงว่าใครจะเป็นคนคอยปรนนิบัติจนกว่าขาของผมจะกลับมาเดินได้เป็นปกติ... 8
พี่น้องกับ 8 อัญมณีประจำตัวและถ้ารวมหางศรที่ทำจากมรกตของป้าเอ็มเข้าไปด้วยก็เป็นอัญมณี
8+(1) สินะ?...
“ความจริงผมก็ดูแลตัวเองได้เพราะงั้น...”
“ไม่ได้หรอกจ้ะ...ขาเป็นแบบนั้นพ่อบอลจะทำอะไรได้ถนัด?...เอาแค่อาบน้ำก็ลำบากแล้ว”
“อาบน้ำ!!!”
(ฝน,อ๋อม,น้องป้อมอุทานออกมาเกือบจะพร้อมๆกัน!?)
“ขอ...ขอให้เป็นหน้าที่ของฝนเองค่ะ”
“เธอหลีกไปเลย!!!...ฉันกับป้อมจะทำเอง”
“ใช่!!...ให้ป้อมกับพี่ทำนะคะ”
“พูดบ้าอะไรยะ?...ทั้งสองคนนั่นแหละกลับไปฝึกงานบ้านงานเรือนกับคุณยายซะ”
“ไม่กลับเว้ย!!”
“จะฝ่าฝืนคำสั่งคุณยายรึ?”
“ออกมาได้แล้วเรื่องอะไรจะยอมกลับง่ายๆ?...ไม่มีทางค่ะ!!”
“ยังไงก็ตาม...หน้าที่อาบน้ำให้บอลเป็นของหนูต่างหาก...พี่อ๋อมกับยัยตัวเล็กไม่ต้องยุ่ง!!!”
“หนอย~~...พี่ฝนคิดจะครอบครองพี่ชายไว้คนเดียวหรือไงคะ?...หนูไม่ยอมนะ!!!”
“เธอกับฉันมาตัดสินกันเลยดีกว่าไม่งั้นมันก็ไม่จบเรื่องซะที...คนแพ้ห้ามบ่นห้ามโวยวายจะเอามั้ยเล่า?”
“ตัดสิน?...ก็ได้--”
“เฮ่ยๆๆ...นี่โรงพยาบาลนะพวกเธอไม่ใช่สนามมวย!!”
“และแม่ก็ยังนั่งหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน...หัดเกรงใจกันมั่ง!!!”
“ฉันไม่ต้องลงมือลงไม้ก็ชนะ”
“โฮ่~~...พูดจาใหญ่โตจริงๆ”
...ฝนได้ยินก็ลุกยืนด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวซึ่งสำหรับเธอคือ
“การท้าทาย” แต่สำหรับผมคือ “การไม่ให้ความสำคัญ” เพราะมีอย่างที่ไหน?...ผมก็นั่งอยู่ที่เตียงคนไข้นี่แต่ไม่ได้ถามกันสักคำเลยว่าจะตกลงเลือกใครหรือเปล่า?...
“เดี๋ยวก่อนสิโว้ย!!...ฉันไม่ได้หมายถึงให้มาซัดกัน”
“แล้วจะตัดสินยังไง?”
“ในเมื่อแม่กับน้านีย์ไม่อยากให้เราสู้กันงั้นก็ใช้วิธีอื่น...มางัดข้อแข่งกัน”
“ว้าว~~...วิเศษไปเลยค่ะพี่!!”
“จะบ้าเรอะ?...เอาเปรียบกันชัดๆ!!!...ฝนจะไปชนะพี่อ๋อมได้ยังไง?”
“เมื่อก่อนเธอแพ้ตลอดแต่ครั้งนี้อาจชนะก็ได้นี่หว่า?”
“ฝนไม่แข่งทั้งๆที่รู้ว่าแทบจะไม่มีหนทางชนะ...จริงด้วย!!!...ให้พี่แคทแข่งแทน”
“ไม่ขัดข้อง!!...อยากจะประลองกำลังกับสุรีย์พรรณมานานละ”
“นี่!...เรื่องอะไรเอาพี่ไปเกี่ยวด้วยล่ะ?”
“ช่วยหนูหน่อยซี่~~...กำลังแขนของเจ๊มหาศาลปานมหิงส์รับรองคว่ำพี่อ๋อมได้แน่!!”
...อุ๊บ!!!...มหาศาลปานมหิงส์...เมื่อกี้ผมแทบจะปล่อยก๊ากลั่นห้องซะแล้วฝ่ายพี่เซคก็รีบหันหน้าไปทางอื่นสงสัยจะแอบขำเหมือนกันส่วนพี่ม่อนนั่งนิ่งเป็นเป่าสากเหมือนเดิม!?...เผลอหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ดูไม่ออกซะด้วย?...
(ที่ขาดไม่ได้คือพี่เอ้ที่เหลือบตามองพลางยิ้มมุมปากด้วยท่าทางที่น่าหมั่นไส้ตลอดเลย)
“จะขอร้องยังไงพี่ก็ไม่แข่งแล้วกรุณาถอนคำพูดเมื่อกี้ด้วย...มหิงส์บ้าอะไรยะ?”
“โธ่เจ๊~~...”
“เหอะๆๆ...ที่แท้พี่แคทกับพี่ฝนก็ไม่กล้าค่ะ”
“ยัยตัวเล็กปากเก่งนัก!!...ยังไงงัดข้อฝนก็ไม่เอา”
“งั้นเธอจะแข่งยังไงก็ว่ามา?”
“วิ่ง
100 เมตร!!!”
“เฮ้ย!?...เธอหาว่าฉันเอาเปรียบแต่ทีตัวเองล่ะวะ?”
“พี่ฝนขี้โกงที่สุด!!...ก็รู้อยู่ว่าพี่อ๋อมวิ่งสู้ไม่ได้ยังจะเสนออีก...ป้อมจะแข่งเอง!!!”
“ไม่ได้ๆ...น้องก็ไม่เคยวิ่งชนะยัยนี่เลยนะ!!”
“แต่ป้อมมั่นใจมากค่ะว่าครั้งนี้ไม่แพ้แน่”
“ต้องลองถึงจะรู้เฟ้ย!!”
(การทุ่มเถียงของสามสาวยังดำเนินต่อไปจนป้าเอ็มแย้งขึ้นเพราะทนฟังไม่ไหว)
“ทั้งสามคนน่ะหยุดได้แล้ว!!...เอาเป็นว่าแม่จะทำให้เอง...หยุดทะเลาะกันซะที”
“เอ๋ๆๆ...คุณแม่ไม่คิดจะถามหนูกับม่อนก่อนหรือคะว่ายอมตกลงมั้ย?”
“เชิญท่านแม่ตามสะดวกเลยนะเจ้าคะแต่หนูขอบอกเสียก่อนว่ามันคงมิจบเพียงขาขวาเท่านั้น”
...เห็นเอาแต่เงียบนึกว่าหลับ!?...ที่ไหนได้พี่ม่อนฟังอยู่ตลอดเวลาเลยนี่นาแต่ทำไมไม่เรียกให้คนอื่นแก้เชือกที่มัดซะทีหรือว่า?...
(ชอบอะไรๆรูปแบบนี้!?)
“...ฉันกับป้อมไม่มีปัญหา”
“เพ้อเจ้ออะไรของเธอ?...จะปล่อยให้แม่ไปอยู่ในห้องน้ำสองต่อสองกับไอ้จระเข้น้ำเค็มนี่งั้นเรอะ?”
(ช่างเปรียบไปได้นะแม่คุณ~~...เรา...เราน่ะเหรอจระเข้น้ำเค็ม!?)
“ท่านแม่หาใช่ของพวกเธอสองคนเท่านั้นไม่!!!...จะพูดจะเอ่ยอะไรออกมาก็จงใช้สมองตรึกตรองให้ดีซะก่อน”
“มีจิตคิดอกุศลไม่เข้าท่า!!...ใครกันแน่ที่ต้องใช้สมองตรึกตรองก่อนพูดน่ะ?”
“พี่แคทกับพี่ฝนคงไม่มีปัญหาหรอกนะคะ?”
“มันไม่ค่อยเหมาะสม...พี่ไม่เห็นด้วย”
“ใช่...ถ้าบอลยังเด็กอยู่ก็พอว่าแต่นี่โตเป็นหนุ่ม...”
“แล้วจะหน้าแดงทำไมวะนั่น?”
“สงสัยพี่ฝนจะคิดลึกอยู่นะเนี่ย?”
“เปล่าย่ะ!!”
“เห็นมั้ย?...น้องแคทกับน้องฝนยังบอกไม่เหมาะเลย”
“อย่างไรเราก็มิยอมเด็ดขาด...ผู้ใดที่ยังดื้อดึงเป็นได้เห็นดีกับเรา!!!”
“ปัทโธ่ว้อย!!!...คนนี้ก็ไม่เอาคนนั้นก็ไม่ได้...เรื่องมากกันจริงๆ”
“คนที่เรื่องมากมันพี่อ๋อมต่างหาก!!”
“ว่าไงน๊ะ?...นี่พี่ฝนยังว่าคนอื่นได้อีกรึ?”
“อย่างกับเธอว่านอนสอนง่ายนักนี่?...หยาดฝน”
(ก็เรื่องมากกันทุกคนนั่นแหละและไม่ถงไม่ถามเราสักคำบ้างเล้ย~~...แล้วทำไมไม่แย้งมั่งน่ะหรือ?...ก็มีแค่ปากเดียวจะไปเถียงสู้ได้ยังไงล่ะจริงมั้ย?)
“พี่ไม่อยากจะเชื่อเลยเอ้...กะอีแค่จะอาบน้ำให้บอลก็เกิดปัญหามากขนาดนี้”
“เช่นนั้นกระผมกับท่านพี่สุรีย์พรรณจะรับหน้าที่นี้ไหมล่ะขอรับ?”
“ไม่เอาเด็ดขาด!!!...ผมดูแลตัวเองได้แล้วนี่พี่เอ้อยากให้กองไฟมันมอดดับหรือยิ่งลุกลามไปใหญ่กันแน่ครับ?”
(ไอ้หน้าหล่อนี่คิดอะไรของมัน?...แทนที่จะช่วยหาทางออกให้กันบ้างดันพลอยผสมโรงไปด้วยซะอีก!!!)
“เอ้!...แกลองเสนอมาซิ”
“กระผมหรือ?”
“เออเซ่!!...แต่อย่าบอกนะว่าแกจะเสนอตัวทำเองอย่างที่พูดเมื่อกี้?”
“อืม--...ก็มิเลวนะขอรับ”
“นะ...นี่แก!?”
“พี่เอ้พูดเล่นใช่มั้ยคะ?...พี่เอ้พูดเล่นใช่มั้ยคะ?”
“ฮะๆๆๆ...ขอรับ”
“เฮ้อ~~...โล่ง...โล่งอกไปที!!”
...อย่าว่าแต่ฝนหรืออ๋อมกับน้องป้อมเลยที่ต้องถอนหายใจด้วยความโล่งอก...ไม่ๆๆๆๆๆ...พูดงี้เอามีดมาแทงผมให้ตายจากโลกนี้ไปซะเลยเถอะ!!!...ผู้ชายสองคนอาบน้ำด้วยกันเดี๋ยวฟ้าก็ผ่าพอดี!!!!...
“คุณหนูใหญ่...ได้เวลาออกตรวจคนไข้นอกแล้วเจ้าค่ะ”
“อื้อ!...ฉันก็อยากไปจากที่นี่เต็มที...ไปกันเถอะม่อน”
“เจ้าค่ะ”
(ยังถูกมัดอยู่ไม่ใช่เหรอ?...เอ้ยอะไรนั่น!?...จู่ๆเชือกที่มัดมือสองข้างก็ขาดกระจุยกระจายโดยที่ไม่มีใครสักคนไปแตะต้อง!!!!...เพิ่งได้เห็นใกล้ๆชัดๆก็วันนี้...นี่น่ะหรือพลังจิต?...น่าทึ่งเหลือเกิน)
“เล่นสนุกพอแล้วใช่ไหมนางพญาเสือ?...เช่นนั้นเราขอตัวก่อนนะเจ้าคะ”
“ฮึ!!...ใช้ได้เลยละ...จะไปไหนก็ไปซี่ใครอยากเห็นหน้าหล่อนเล่า?”
(พี่น้องต่างบิดาพูดจาโต้ตอบโดยที่ไม่มองหน้ากัน...นอกจากคู่ของฝนกับน้องป้อมก็เห็นทีจะไม่มีใครเกินคู่นี้แล้วที่ขบเหลี่ยมชิงไหวชิงพริบกันตลอด)
“เดี๋ยวค่อยพบกันตอนเย็นนะจ๊ะทุกๆคน”
“ใช่แล้ว!!...ให้ไหมทำก็ได้นี่”
“ทำอะไรหรือเจ้าคะ?”
“ฉันไม่ยอมนะแม่!!!”
“ใช่...ป้อมก็ไม่ยอมหรอก!!!”
“เรื่องนี้จบได้แล้วค่ะคุณป้า”
“ป้าเอ็มอย่าโยนฟืนเข้ากองไฟเพิ่มเข้าไปอีกสิคะ”
“แล้วตกลงเป็นใครหรือขอรับที่จะอาบน้ำให้น้องเอกคเชนทร์?”
(ส่วนเจ้าหมอนี่ก็ยังถือแกลลอนน้ำมันอยู่อีกวุ้ย!!)
“ผมก็บอกแล้วไงว่าจะทำเอง!!...ขอร้องล่ะครับ~~...ทุกคนอย่ามาวุ่นวายกะอีแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆนี่เลย!!!”
...อย่างที่พี่แคทว่าไว้...แค่ผมจะอาบน้ำก็กลายเป็นปัญหาใหญ่ที่ดึงเอาพี่น้องทุกคนมาข้องเกี่ยวเถียงกันหน้าดำหน้าแดง...เกิดคนภายนอกมารู้เข้าผมคงไม่แคล้วถูกนินทาในแง่ลบไปอีกนานทีเดียว...
.........................................................................................................................................
...ตัวอย่างในตอนหน้า...
“ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่า?...คือเหมือนทุกๆคนกำลังปิดบังอะไรฉันอยู่?”
“ฮื่อ--...รู้สึกไปเองแน่ๆ...ไม่ใช่ปิดบังอะไรหรอกแต่แค่บอลยังไม่รู้เท่านั้น”
“นั่นสิ...มนุษย์ทุกคนต่างก็ต้องมีความลับกันสักอย่างสองอย่างนี่นะ”
.................................................
“จันทรกานต์ของเธอนับว่าน่ากลัวแต่เขี้ยวพยัคฆ์ของฉันก็ไม่ใช่จะมาดูถูกกันได้...อย่าลำพองให้มาก!!!”
“หึ!!...เธอต้องการจะบอกอะไรเราอย่างนั้นหรือ?”
“ฉันจะบอกว่าฉันนี่แหละจะเป็นคนปกป้องบอลจากผู้หญิงโรคจิตอย่างพี่ของเธอไง...ศรมุกดา!!!”
.................................................
“พี่เซคไม่...โกรธฝนเหรอคะ?”
“ไม่เลยจ้ะเพราะต่อให้น้องฝนเปลี่ยนใจไปเข้าข้างเจ้าจระเข้น้ำเค็มมันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมหรอก”
(แทนที่จะโกรธเรากลับยิ้มให้พลางยกแก้วไวน์ดื่มอย่างอารมณ์ดี...พี่เซคจะต้องมีอุบายบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆ!?)
.........................................................................................................................
เอ้ได้แคทไปแล้ว
ตอบลบนี่หวังยังจะเคลมฝนอีก
ร้ายจริงๆ
เอาแล้วไง..ม่าม่าแว้วว
ตอบลบนึกว่าจะเป็น Side story ของฝนเสียอีกครับ
ตอบลบรอๆ ครับ
อืมม แล้วตอนของบอลตอนที่ได้กับเมียนายเศกหรือศุกร์ละครับ(จำไม่ได้)ใครมีแปะลิงค์ให้หน่อยครับ
ตอบลบยังไม่มีครับเรื่องราวตอนนั้น แต่เห็นท่านadslmanบอกว่า จะเอามาขยายตอนหลัง ซึ่งไม่แน่ใจว่าจะมาตอนไหนเพราะดูแล้วบทยังไม่ส่ง ช่วงนี้ท่านน่าจะเน้นไปทาง ม่อนและสาวนิรนามอีกคนที่มุ่งจะเอาชีวิตบอลมากกว่า แต่ถ้ามีคนจะทำร้ายบอลก็ต้องมีคนที่คอยจะปกป้องบอลผมรอบทนั้นมากกว่า เพราะอย่างน้อยก็มีแคทคนนึงแหละที่พร้อมจะปกป้องบอล(สาวกแคท555+)
ลบเอ้ก็กะเครมฝนตั้งแต่ side story แล้วนี่ครับ ฮ่า ๆ
ตอบลบตอนนั้น ให้เลือกได้คนเดียว
ลบเอ้เลือกแคท.
เอ้ก็พอใจฝนเหมือนกัน
แต่ชอบแคทมากกว่า
ขอบคุณ รอตอนหน้าอีก
ตอบลบถ้าให้เดาน่ะ2คนที่จะทำอันตรายให้บอลจนถึงแก่ชีวิต
ตอบลบน่า.จะ อ๋อมกับป้อม...หักมุมไปเลย
อันนี้เดาเล่นหรือเอาจริงครับ คนที่จะทำอันตรายบอล คนแรกแน่ๆเลย คือ ม่อนครับ สาเหตุคือ บอลมีอะไรกับแม่ของเธอ(ป้าเอ็ม)ซึ่งท่านadslmanได้เฉลยไว้แล้วในความเห็นตอนที่แล้ว ส่วนอีกคนต้องรอติดตาม
ลบกระผมจะตั้งหน้า ตั้ง.. รอวันที่เอ้จะซัดฝนอีก 1 คนครับ บอลมานได้มากไปแล้วไครๆก็รุมรัก เอ้ที่ทำเพื่อตระกูลโดยอยู่เป็นเบื้องหลัง มีความสำคัญต่อตระกูลมากกว่าพระเอกกำมะลอ ที่หวังแต่จะม่อ ล่ออย่างเดียว ไม่มีเอ้กับแม่ ตระกูลนี้จะอยุ่กันอย่างไร
ตอบลบถ้าคุณคิดแบบนั้น ผมขอถามครับ.2แม่ลูกทำอะไรบ้าง.ทำไมถ้าไม่มีตระกูลจะอยู่ไม่ได้ครับ.หน้าที่หลักคือกำจัดศัตรูของตระกูล.ซึ่งอิทธิพลของตระกูลสามารถหานักฆ่าฝีมือดีได้ ส่วนการบริหารนั้น ปัจจุบันเซคทำอยู่ ตอบด้วยครับทำไมถ้าไม่มี2แม่ลูกคู่นี้ไม่มีตระกูลจะอยู่ไม่ได้ครับ ส่วนการจะให้ซัดฝน อีกคนนี่ผมคงยอมรับไม่ได้ครับ.คือมันผูกพันกับตัวละครครับ ผมติดตามมาก็ฟลายปีครับถึงจะไม่เท่าคุณสายลมก็เถอะ ผมรู้สึกเหมือนเสียของอ่ะครับ
ลบน่าจะม่อนแหละ แต่ถ้าเกิดยั้งมือได้ก็คงกลายเป็นรักไปเลย
ตอบลบขอบคุณครับ
ตอบลบตอนนี้สั้นไปหน่อย...ต้องติดตามตอนต่อไป อยากให้มาเร็ว ๆ ครับ
ตอบลบWTF!!!
ตอบลบผมพลาดข้ามอ่านไปตรงไหน
เอ้เ.ย็ดแคทไปแล้วหรอ
ไหงพระเอกเราได้แค่...จ๊วบบ๊วบสด
แคทเสร็จเอ้อยู่ในตอนพิเศษ ชื่อ ANOTHER SPIRITS (เป็นเรื่องราวของแคทกับฝน+ไขข้อข้องใจเกี่ยวกับชายคนรักถึงสาเหตุของการตายและสาเหตุที่แคทไม่อาจจะรักใครได้อีก ซึ่งเป็นคนรักคนที่2ของแคท(คนแรกเป็นบอลเพราะมีสัญญาว่าจะแต่งงานกันตั้งแต่เด็กเพียงแต่ไม่ยอมรับหัวใจตัวเองเท่านั้นเอง)
ลบส่วนเรื่องที่บอกว่าบอลได้แค่ภายนอกคิดผิด เพราะบอลเคยมีอะไรกับแคทถึงขั้นสอดใส่แล้ว
อ้อ..ผมก็ลืมไปสาวแคทบุกขย่มในโรงบาลนั่นเอง...ยอมรับว่าติดตามแต่เนือเรื่องหลักตอนพิเศษแทบไม่ได้อ่านเลย
ลบถึงว่าสาวแคททำไมลังเลที่จะรักพระเอกเรา
เพราะนายเอ้..นี้เอง
ออกแนวดราม่าปวดตรับหรือป่าวครับนี้
ย้อนกลับหาอ่านตอนนี้ไม่เจอ เยอะมาก ช่วยทำลิงค์ให้หน่อยครับ ขอบคุณ
ลบhttp://adslman.blogspot.com/2011/10/another-spirits-4.html?m=1
ลบบางทีอ่านเนื้อเรื่องเสริมก็จะทำให้เข้าใจเนื้อเรื่องได้ละเอียดขึ้นนะครับ เพราะส่วนมากเนื้อเรื่องเสริมจะเป็นรอยต่อของเรื่องหลัก ซึ่งในเรื่องนี้ทั้งเรื่องเสริมและหลักจะเชื่อมกันหมด
ไม่ใช่เพราะเอ้ครับ ที่แคทยังลังเล เพราะสันต์ตะหาก เอ้เป็นเหมือน ที่ระบายในตอนนั้นคืออารมณ์พาไป มากกว่า ถ้าจำไม่ผิดนะ
ลบอยากรู้ว่าบอลจะเก่งกะเค้าบ้างหรือเปล่าครับ เพราะเห็นมีเกริ่นมาว่าหลบหมัดแคทได้แบบสบายๆ
ตอบลบผมก็คิดแบบท่านนั่นล่ะครับอยากให้พระเอกเราเก่งกว่านี้หน่อยมีบทเท่ๆกับเขามั้ง
ลบอุ้ยเสี่ยวป้อ ที่ว่ากระล่อนไม่ค่อยเป็นวิชายังเท่เลย
555
ดองไว้ตั้งนานกลับมาอ่านรวดเดียว ก็ยังค้างคาาาา โน่วววววว T_T
ตอบลบบอกตรงผมเข้าขั้นเสพติดเบย
ตอบลบเข้ามาทุกวันรอท่านมาอัพเดต
มันค้างคาาาาาา
555 ให้ไวเลยท่านกำลังค้าง
ตอบลบสาวๆ ในภาคแรก หายเกลี้ยงเลย -3- คิดถึงสาวกับกุนจัง . . . . กระซิกๆ
ตอบลบป.ล. ผู้หญิงที่มี2บุคลิก ที่มีบทผมจำไม่ได้แฮะหรือไม่ได้ใส่ตอนที่บุคลิกเปลี่ยนกันนะ -_- เท่าที่จำได้ก็มีหึงเฉยๆ เองนา สงสัยบทไม่เด่นเท่าไหร
รออีก50%ที่เหลืออย่างใจจดใจจ่อเลยครับ ช่วงนี้ไม่ค่อยว่างเลย นานๆได้เข้ามาที แต่พอเข้ามาก็ได้อ่านต่อเลย ขอบคุณครับ
ตอบลบอ่อเกือบลืมเลยครับ ตอนแรกเห็นชื่อตอนไม่มี(+1)อัญมณี แสดงว่าต่องมีอะไรเพิ่มเติมมาแน่เลยใช่ไหมครับ หรือว่าเป็นเพราะตอนนี้อยู่กัน 9คน(รวมป้าเอ็มด้วยหรือ?) หรือว่าจะเป็นของใครอีก แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงก็คงยังน่าติดตามไม่เคยเปลี่ยน
ตอบลบของท่านก๊ ดองนานละน้าา 555
ลบจับ ไอบอลไปเกบเลเวล เหอครับท่าน
ตอบลบรู้สึกช่วงหลังๆมานี่ โดนข่มเยอะจัด
คนนอกก็ไม่ว่านี่ มีแต่ญาติทั้งนั้น
แรงสุดก็เจ้เชค แต่ก๊ไม่เท่าไหร่ เพราะเปน ผญ. 555
แต่พอมาเป็น ผช. ทีนี้ล่ะมันส์ เดี๋ยวต้องมี วอร์ญาติ
รึว่ามีเหตุการ์ณ ที่ต้องทำให้ไอบอลมันไปเกบเวล แบบว่าฝึกเพื่อมาหยุดบรรดาเมียๆ
ในอนาคต รู้สึกแต่ละคน อันติเมจ แรงๆทั้งนั้น 555
ยังไงก๊ต่อไวไว นะครับ *-*
อ่านแล้วขึ้นแทนบอล ถ้าฝนเสร็จเอ้ ท่านadslmanได้มีปัญหาแน่ลุ้นมานาน อยากจับบอลมาเรียนมวยไทยแถวบ้านจัง สับสอกตีเข่าสะใจเลย 5555
ตอบลบปล.ตอนฝนกลับมาโซเดมาคอมกับบอลเมื่อไหรจะมา อะซิกๆ นานมาแฟนคลับรอไม่ใหวแล้ววว อิอิ
เห็นด้วยคร๊าบบบผม
ลบ+1 แสดงว่าหนึ่งใน8คนนี้มีอีกบุคคลิก ฟันธ๊งงงงง :v
ตอบลบงานเลี้ยงท่าทางจะน่าสนุกนะครับ.. เหอะๆ
ตอบลบผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมด น่าจะเป็นเอ้นา ผมว่า
ตอบลบเจ้าบอลตามบท ล่อทุกอย่างที่ขวางหน้า แถมเป็นทายาทอันดับ 1
อำนาจ และความเป็นใหญ่ ใคร ๆ ก็อยากได้ อิอิอิอิ
ขอบคุณครับ
อัพอันติหน่อยย
ตอบลบพระเอกเรา
เดวต้องมี น้าณี มาแจมละเจ้เชคก๊รู้เรื่องไอบอลกะแม่ มันเลยทีนี้ 555
ตอบลบลูกสาวน้าณี จะสวยหรือป่าวน้อ
ตอบลบพี่บอลเก็บให้หมดเลย55555
ผมตะหงิดๆเรื่องเอ้อยู่นะ+บวกเรื่องลูกสาวอีกคนของอานีย์ แล้วไม่รู้นะผมมีความคิดผุดขึ้นมาว่าเอ้อาจจะไม่ใช่ผู้ชายแล้ว อาจจะเป็นผู้หญิงปลอมเป็นผู้ชาย แล้วในหมู่ญาติพี่น้องทั้งหมดรู้แต่บอลไม่รู้เพราะว่าไม่เคยเจอเอ้ ถ้าเอ้เป็นสาวจริงๆ อาจจะเข้าเค้าว่าสาวอีกคนที่ทำให้บอลตายได้น่าจะเป็น.......อ่ะหื้ออออ สับสนไปหมดแล้ว ปมเดิมยังไม่คลาย มีปมใหม่เข้ามาอีก (ปมมใหญ่ซะด้วย) ต้องรออ่านรอติดตามต่อไปจนกว่าจะขี้เกียจอ่านรึเขียนผลงานกันไปข้างล่ะงานนี้
ตอบลบของท่านก๊ให้ไวเลยครับ รออยู่ 555+
ลบประเด็ดนี้น่าคิดเลย ถ้าเอ้จริงๆเป็นหญิง เรื่องที่บอลเท่านั้นเป็นทายาทก็ลงตัว น่าคิดๆ
ลบที่เอ้พูดกับบอลเรื่องฝน ไม่รู้ว่าจะแนะนำบอลทางอ้อมหรือจะเอาจริงก็ไม่รู้ แต่ดูยังงัยเอ้ก็เป็นตัวอันตรายสำหรับบอลอีกคนละ หวังว่าพ่อบอลจะอาตัวรอดจากสถานะการณ์นี้ไปได้นะครับ
ตอบลบความจริงแล้วเอ้เป็นผู้หญิงสินะครับ ถือว่าหักมุมมากพอสมควร แต่พอคิดย้อยกลับไปแล้ว มันก็ดันไปลงล็อคกับเรื่องที่นายใหญ่ของวิษณุมนตรี ต้องเป็นผู้ชายและด้วยเหตุนี้ถึงเป็นเอ้ไม่ได้ทั้งที่เก่งกว่าบอลแทบจะทุกเรื่องเพราะไม่ใช่ผู้ชายนี่เอง
ตอบลบแต่ท่านadslmanสุดยอดมากเลยนะครับ ถึงจะดูเหมือนหักมุมแต่ก็ยังมี“เหตุผลที่รองรับได้” สุดยอดจริงๆครับที่วางพล็อตเรื่องได้ยาวขนาดนี้
ว่าแต่ชื่อเต็มของ เอ้ ชื่อว่าอะไรครับ
ลบในบรรดาพี่น้องรู้หมดแต่ไหงของเอ้ ผมไม่ทราบ
หรือ..อ่านตกไป😦😦
ท่านสายลม ถ้าอ่านตอน ANOTHER SPIRITS ดีๆ จะรู้ว่าเอ้เป็นผู้ชายแน่ๆ เพราะตอนที่เอ้มีอะไรกับแคท หรือหลังจากมีอะไรกันแล้วมันจะมีบอกอยู่
ลบอาจมีลูกฝาแฝดรึปล่าว...เดาเอา
ลบในANOTHER SPIRITSตอนหลังท่านadslmanบอกไว้ว่า เอ้เป็นผู้ชายอีกคนที่ทำให้แคทหวั่นไหวได้สินะครับ แถมใน 8โปรไฟล์หนุ่มสาวในตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ยังบอกไว้อีกว่าเอ้เป็นผู้ชาย แต่เรื่องแบบนี้ก็หักมุมกันได้ครับ เพราะหน้าตาเอ้ก็เหมือนผู้หญิงด้วย(ฝาแฝดแคท)อาจจะไม่แปลกที่ความจริงเป็นผู้หญิง แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เป็นไรครับ(แค่หวังว่าจะเป็นแบบนั้น)ถึงจะเป็นในแนวทางไหนเรื่องนี้ก็สนุกเสมอ แต่ถ้าพูดถึงว่าจะมีการเพิ่มตัวละครเข้ามาอีกจะยิ่งทำให้บทของตัวละครเก่าๆยิ่งน้อยลงไปอีกหรือเปล่านะ??
ลบนั่นก็ส่วนนึงคับท่านสายลม ส่วนประโยคที่ทำให้ผมคิดว่าเอ้เป็นผช.แน่ๆมาจากหลังที่เอ้กับแคทมีอะไรกัน แล้วตอนหลังแคทพูดว่า
ลบ“อึ้ย!!...ทำไม...ตรงนั้นของเรา!?...นี่ยังล้างของอีตาเอ้ออก...ไม่หมดเหรอ?” ซึ่งมันก็ไม่น่าจะใช่ผญ.นะผมว่า หรือท่านสายลมคิดยังไง
เดาไม่ออกเลยครับแล้วไม้อยากเดาด้วยว่าเอ้เป็นผู้หญิง
ตอบลบเดี่ยวหน้าแตก55ถ้าเป็นจริงต้องบอกเลยหักมุมสุดๆสงสัยอยุ่ทำไม เอ้ อายุเยอะกว่าเก่งกว่าทำไมถึงไม่ได้เป็นนายใหญ่ของตระกูล...หรือมีตัวละครไหม่???
ชอบการเดินเรื่อง เน้นอารมณ์ตัวละครดี ไม่เน้นรายละเอียดบท sex ก็ไม่เป็นไร ถ้าออกแต่ละตอนได้เร็ซ ตอนต่อไป อย่าให้นานมากนะ
ตอบลบสุริยาวรรณ วิษณุมนตรี(เอ้)
ตอบลบแค่ ชื่อก็คือหญิงแล้วนะ เป็นไปได้ ขอให้เป็นด้วย T T
เรียนท่านadslman. ตกลง ผู้ติดตามบอล(บอดี้การ)นี้ได้ไหมครับ.จะตัวละครใหม่ หรือเก่าอย่างเคนก็ได้ รึพวกวิญญาญอะไรก็ได้ครับ
ตอบลบผมก็กะไว้แล้วว่าเอ้จะต้องกลายเป็นข้อถกเถียงแน่ว่าแท้จริงแล้วเป็น "ผู้ชาย" หรือ "ผู้หญิง" ซึ่งก็ไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นเร็วขนาดนี้แต่ขอให้ติดตามไปเรื่อยๆดีกว่าเพราะยังมีความสนุกรออยู่อีก อย่างเช่นว่าแค่ให้เอ้แต่งชุดผู้หญิงก็งงกันเป็นแถบแล้ว (ไรท์เตอร์ออกจะโรคจิตไปมั่งก้ขออภัยด้วย)
ตอบลบขอบคุณครับ ถกกันมันเลย เป็นไปได้มั้ยครับที่น้านีย์อยากได้ลูกชายแต่ดันเป็นลูกสาวก็เลยให้เอ้แต่งเป็นเด็กผู้ชายแล้วเคียนหน้าอกไว้เหมือนละครหลังข่าวแต่ก็ยังแอบแต่งหญิงอยู่แล้วคนเห็นก็เลยเอาไปลือกันว่าน้านีย์มีลูกสาวอีกคน แล้วเรื่องที่มีอะไรกับแคทก็แค่เล่นตีฉิ่งกันแต่เอ้มีอารมณ์ร้อนแรงก็เลยน้ำแตกกระจายและอยู่กันยันเช้า (มโนล้วนๆ)
ตอบลบแถมถ้าเป็นดังนี้นี่นายบอลมีพี่น้องหญิง 7 คนเลยนะนั่น น้องน้อยเฉาตายแน่ (ฮา)
เอ้อาจจะเป็นคนสองเพศก็ได้คับ !!!!
ลบคิดว่าน่าจะสองเพศเหมือนกันครับ
ลบเรื่องสั้น น้ำตากินนร นี่ยังจะลงต่ออีกรึเปล่าครับเห็นบอกว่ามี 5 ตอนจบ แต่ลงแค่ 1 ตอนเท่านั้นเองครับ
ตอบลบผมกะว่าจะเรียบเรียงให้ดูดีกว่านี้แต่ยังไม่ค่อยมีเวลาครับ
ลบเข้ามาติดตาม อยากให้พี่ท่านออกมาทันวันวาเลนไทม์สักตอน เพื่อเป็นความรักมอบเป็นความสุขของผู้ติดตาม การเดินเรื่อง โครงเรื่อง ต่าง ๆ ขอบอยู่แล้ว ไม่ขัดข้องที่ให้อารมณ์ในลักษณะคำพูดของตัวละคร มากกว่าการใช้คำบรรยาย เพราะอ่านเข้าใจเข้าถึงเหมือนกัน ไม่เน้นรายละเอียดบทเซ็กซ์ก็ไม่ขัดข้อง สุขสันต์วันแห่งความรักพรุ่งนี้นะครับ
ตอบลบเพิ่งเสร็จไปราวๆครึ่งหนึ่งเกรงว่าจะไม่ทันครับ
ลบรอคัฟรอ ขอบคุณคัฟ
ตอบลบรอคัฟรอ ขอบคุณคัฟ
ตอบลบอยากให้เรื่องหักมุม ยุๆบอลก้มีพลังเหนือทุกคนไรงี้อ่ะ บอลจะได้ไม่โดนรังแก ถ้าผมเปนบอล ฆ่าตัวตายไปนานแล้ว ชีวิตไรก้ไม่รุ้ ยุ่งยากชะมัด555
ตอบลบ