ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 88 “ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิ!!!”
“เจ้าพายด้านขวามากไปแล้ว”
“ผมคอยดูอยู่ครับ”
“คอยดูหรือ?...หากเมื่อกี้เรามิเตือนเรือก็จะชนขอบตลิ่งอย่างแน่นอน”
“คร้าบๆ...ต้องขออภัยเป็นอย่างยิ่งครับ”
“อย่าบังอาจมาใช้วาจาล้อเลียนเรา!!”
“อึ๊ก!!”
(แหย่นิดแหย่หน่อยก็ไม่ได้แฮะ...ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลยแม่คนนี้)
“แล้ว...ยังอีกไกลมั้ยครับ?”
“...ไกล”
“งั้นผมว่าเดินไปจะเร็วกว่า”
“ด้วยขาสองข้างของเจ้า?”
“...................................................”
“จุดหมายอยู่ทางเหนือของโยนกบูรพาแต่นี่ยังหาได้พ้นเขตโยนกอุดรไม่...อย่างนี้รุ่งสางพวกเราก็ไปมิถึงดอก”
“ผมก็บอกพี่แล้วไงว่าไม่ได้จับพายมาเป็นสิบปี...จะให้เร็วน่ะมันเป็นไปไม่ได้และนี่ก็...”
“เช่นนั้น...เจ้าจงคัดท้ายเรือให้ดี”
“!?”
...ทันใดนั้นเรือก็แล่นเร็วขึ้นทั้งที่ผมไม่ได้ออกแรงเพิ่มทว่าที่สำคัญที่สุดเรือลำนี้กำลังไหลทวนกระแสน้ำอยู่นะ!!!!...ผมหันซ้ายหันขวาด้วยความงุนงงส่วนพี่ม่อนกลับเฉยเมยไม่รู้สึกรู้สาอะไรนอกจากลืมตาขึ้นกับชี้นิ้วไปทางซ้ายหรือทางขวา!?...
(แล้วที่รู้ว่าลืมตาก็เพราะเห็นแสงสีแดงสัญลักษณ์ของตะวันเลือดแต่หล่อนไม่ได้ลืมเต็มที่ซึ่งก็น่าจะประมาณครึ่งหนึ่งเท่านั้น)
“อย่ามองมากจะดีกว่า”
“เดี๋ยวจะโดนสะกดจิตอย่างไม่รู้ตัว”
“หึ!...ก็รู้นี่?”
(จะพี่เซคหรือพี่ม่อนก็ล้วนแต่ไม่ปลอดภัยต่อเราทั้งนั้นและวันนี้
“คุณหนูสี่” จะทำอะไรบ้างก็ไม่รู้?...อุ๊บ!!)
“เกือบไปๆ”
“...............................................”
(โชคดีที่คว้าพายทันซึ่งนี่ก็เป็นข้อพิสูจน์อย่างดีว่าเรือไม่ได้เคลื่อนที่จากแรงคนแต่เป็น
“พลังจิต” ของพี่ม่อนบังคับอยู่ต่างหาก!?)
“ว่าแต่ที่พี่จะคุยกับผม”
“ไปให้ถึงเสียก่อน”
...........................................................................................................................................
“พี่ๆ...พี่แคทโทรมา”
“ว่าไง?”
“....................................................”
“อะไรนะ?...บอลยังไม่กลับถึงบ้าน?”
“เอ๋?”
“เขาออกไปจากโยนกทักษิณแล้ว...ใช่...ป้อมไปส่งเพิ่งจะกลับมาเมื่อครู่นี้เอง...ฉันพูดจริงเว้ย!!...ทำตามเงื่อนไขบ้าบอคอแตกของพวกหล่อนทุกประการไง!!!”
“....................................................”
“เออๆ...จะไปเดี๋ยวนี้...เจอกันที่สี่แยกจัตุรัส”
“พี่อ๋อม”
“น้องไม่ได้ส่งบอลถึงบ้านหรอกเหรอ?”
“ก็พี่ชายพูดว่าอยากจะใช้ความคิดเงียบๆคนเดียว”
“แล้วให้กลับทางไหน?”
“ทางลัด”
“อ้าว!?...ทำไมไม่ใช้ทางหลัก?”
“คือหนูเห็นว่ามันใกล้กว่าและขาพี่ชายก็...เอ่อ--...พี่อ๋อมคิดว่า...”
“อย่าเพิ่งด่วนสรุป...ตอนนี้เราไปพบสุรีย์พรรณกับหยาดฝนก่อน...บางทีมันอาจจะไม่เป็นไปอย่างที่เรากังวลก็...โอ๊ย!!!”
“พี่เป็นอะไรคะ?”
“ปวด...มันปวดที่จิ๋ม”
“เดินไหวนะ...ป้อมว่าพี่กินยาแก้ปวดดีกว่าค่ะ”
“ฮึ่ย!!...บอลนะบอล--...ถ้านายนอนค้างกับฉันซะก็จบเรื่องไปแล้ว”
.......................................................................................................................................
“ว่าไงเคอะพี่อ๋อม?...ความรู้สึกของการสูญเสียความสาว”
“มันก็ไม่ได้ต่างไปจากเธอหรอก”
“พี่ฝน!...นี่ใช่เวลามาล้อเล่นกันหรือไงคะ?”
“เงียบซะแม่หนูเวอร์จิ้น!!”
“วะ...ว่าไงน๊ะ?”
“จะเอาเรอะ?”
“เออเซ่!!...โอ๊ย~~...พี่แคทหยิกหนูทำไมอ่ะ?”
“อย่าเอะอะเสียงดัง!!”
“ฮึ่ย!!...ป้อมขอโทษก็ได้แต่พี่ต้องจัดการพี่ฝนด้วยไม่งั้นป้อมไม่ยอม!!!”
“ฮึๆ...ไม่มีทาง...จ๊าก!!...เจ๊เขกหัวหนูซะแรงเลยนะ~~”
“เริ่มต้นจากน้องนั่นแหละไม่ต้องโอดร้อง”
“อือ--”
“ฮิๆๆ...สมน้ำหน้า~~”
“ยัยตัวเล็ก!!”
“เลิกเล่นกันได้แล้ว!!...เธอสองคนฟังไว้นะ...ฉันขอยืนยันว่าที่พูดไปเป็นความจริงทุกอย่าง!!!”
“ใช่!!...ป้อมก็สาบานได้ค่ะ”
“ต่อให้เป็นทางลัดแต่ไม่ได้ซับซ้อนอะไรแค่เดินมาเรื่อยๆก็ถึงจึงไม่มีหลงแน่นอกซะจาก...”
“สุรีย์พรรณ...แววตาของเธอฟ้องชัดเจนว่าไม่เชื่อแต่เธอก็รู้ดีว่าฉันไม่ใช่คนชอบพูดจาโกหก”
“แต่จนป่านนี้บอลก็ยังไม่ได้กลับมาถึงที่นี่อย่างที่อ๋อมบอก...มันหมายความว่ายังไง?”
“เดี๋ยวค่ะ!!...ยัยตัวเล็กยืนยันว่าพาบอลมาส่งที่ทางลัดเข้าโยนกอุดรจริงๆแต่ที่เขาหายไปแบบนี้...ฝนคิดว่า...”
“มีใครมาพาตัวไป...ใช่มั้ยหยาดฝน?”
“ลักพา,ชักชวน,ออกคำสั่ง...พี่คิดว่าน่าจะราวๆนี้”
“ฝนเห็นด้วยกับเจ๊”
“หรือว่าสมัครใจ?...ไม่ๆๆ...ป้อมขอตัดประเด็นนี้ไปเลย...อืม--...ลักพาตัวเอย...ชักชวนเอย...ออกคำสั่งเอย...เอ่อ--...มันมีทางเป็นไปได้หมดนะเนี่ย?”
“ความจริงก็ไม่ต้องเดาให้มากความ...พวกเรากำลังคิดถึงคนๆนั้นอยู่ใช่ไหม?”
“พี่เซค!?”
“ฝนเองก็...เนอะพี่แคท?”
“...............................................”
“เพราะคนที่ไม่ชอบบอลมากที่สุดในโยนกจัตุรัสก็ไม่มีใครเกินหน้ามันอีกแล้ว”
“ศิวะบัณฑิตจะเกี่ยวข้องด้วยหรือเปล่า?”
“ฝนว่าชัวร์ค่ะเจ๊”
“แต่เรายังไม่มีหลักฐาน”
“โอ่ยพี่แคท!!!...กว่าจะรู้อะไรเป็นอะไรมีหวังพี่ชายแย่ก่อนแน่ๆ”
“จริงด้วยๆ”
“ถ้าเป็นพี่เซคจริง...”
“ก็มีแต่จะต้องลุยกันให้รู้ดำรู้แดง!!!”
“โทรติดแล้วๆ...พี่เซค...นี่ฝนนะ”
“เปิดลำโพงซิ”
“ว่าไงจ๊ะน้องฝนคนสวย?...จะมาหาพี่เหรอ?”
“อ่า--...ไม่ใช่...คือหนูอยากถามพี่ว่า...”
“ศรเพทาย!!!...หล่อนเอาผัวฉันไปไว้ที่ไหนวะ?”
“เหอนังเสือบ้า!!...นี่เธอก็อยู่ด้วยรึ?”
“ฉันถามว่าเธอเอาบอลไปไว้ไหน?”
“...ไม่รู้”
“อย่างพี่เซคน่ะหรือคะจะไม่รู้?...ป้อมไม่เชื่อ!!”
“ป้อมจ๋า...พี่ได้ยินข่าวว่าวันนี้ไอ้จระเข้น้ำเค็มมันมุ่งหน้าไปรับเอาความสาวของพี่สาวเธอแล้วไม่ใช่เหรอ?ดังนั้นตามหลักเขาจึงควรจะอยู่ที่โยนกทักษิณนี่นา”
“หล่อนไปรู้มาจากไหน?”
“เอาเป็นว่าฉันรู้ล่ะกัน”
“งั้นเธอก็ต้องบอกฉันได้ว่าเวลานี้บอลอยู่ที่ไหน?”
“พี่บอกไม่ได้เพราะไม่รู้”
“โกหก!!”
“อย่าหาเรื่องกันดีกว่า...พี่ไม่มีอารมณ์มาทะเลาะกับเธอด้วยเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง...แค่นี้ล่ะ”
“ศรเพทาย!!”
“มีอะไรอีกศรบุษราคัม?”
“ถ้าอย่างเธอไม่รู้แล้วหมาที่ไหนมันจะรู้?”
“คนเขาไม่รู้แล้วยังจะบังคับให้รู้นี่...พี่ว่าเธอน่าจะไปเช็คสมองบ้างก็ดีนะ”
“แก!!!”
“ฮะๆๆ...เอาเป็นว่าพี่ไม่รู้อะไรด้วยจริงๆและถ้าจะให้สมมติว่ารู้...พี่ก็ไม่บอกหรอก...ใช่ไหมจ๊ะน้องแคท?”
“...............................................”
“ชัดเลย!”
“ฝีมือมันแน่นอน!!”
“ใช่ค่ะ!!!”
“ไม่ว่าไอ้หน้าไหนมันก็กวนตีนทั้งนั้น!!!...งั้นฉันจะถล่มพวกมันให้ย่อยยับไปเลย!!!!...เธอสองคนจะไปด้วยหรือไม่ตอบมา?...ยมทูต!!...เทพธิดา!!”
“...ในเมื่อนางพญาเสือถูกความพิโรธปลุกให้ตื่นขึ้นแล้วฉันจะทำนิ่งเฉยอยู่ได้อย่างไร?...ก็ไปสิ!!!”
“ฝนขอตามไปด้วย...เราสามคนช่วยกันอาละวาดให้รู้เรื่องไปเลยแล้วก็พาคนรักของพวกเรากลับคืนมา!!!”
“ลืมนับหนูได้ยังไงกันคะ?”
“ล้อเล่นๆ”
“ดี~~...พวกเราไปกันให้หมดนี่แหละ!!...ไปบีบคอยัยซกมกแอบจิตให้คายความจริงออกมา”
“มีอะไรหรือจ๊ะสาวๆมืดค่ำป่านนี้เหตุใดจึงมิกลับบ้าน?”
“คุณน้าไปไหนมาคะ?”
“ไปงานแต่งเพื่อนน้าจ้ะ...ว่าแต่...”
“พวกเราจะไปตามหาพี่ชายค่ะ...พี่เซคพาตัวไป”
“เอ๋?”
“ศิวะบัณฑิตก็ร่วมมือด้วย...ฉันจะจัดการให้หมดสิ้นเสี้ยนหนามไปในคืนนี้!!!”
“หลานบอล...หายตัวไปจริงหรือ?”
“จริงค่ะ!!...ป้อมยืนยันได้”
“อืม--...มีหลักฐานแน่ชัดแล้วหรือว่าเป็นฝีมือของหนูเซคที่ร่วมมือกับตระกูลศิวะบัณฑิต?”
“พวกเราแค่เคาเดากันแต่ต้องไม่ผิดแน่ค่ะเพราะในโยนกจัตุรัสไม่มีใครอื่นอีกแล้วที่จะกล้าทำได้ถึงขนาดนี้”
“หมายความว่าใช้เพียงการคาดเดาเท่านั้นก็จะไปเอาเรื่องผู้อื่น?...น้าว่ามันใช้มิได้นะหนูฝน”
“เอ่อ”
“หนูแคทก็จะไปด้วย?”
“พวกเราจะถามพี่เซคก่อนค่ะ”
“ถ้าขอร้องดีๆยัยนั่นไม่บอกหรอก!!!...มีแต่จะต้องใช้กำลังเท่านั้น”
“อ๋อม...น้าเคยสอนไว้ว่าอย่างไร?”
“เฮ่ย!?...จะมาสั่งสอนอะไรตอนนี้มันใช่เวลาเรอะ?”
“มิว่าอย่างไรก็จะไปให้ได้ใช่ไหม?”
“ถูกต้อง!!...น้าอย่าห้ามพวกฉันให้เปลืองน้ำลาย...ตะวันเลือดจุดติดและจะดับได้ก็ต้องลงไม้ลงมือกัน”
“.................................................”
“พี่ฝน...หนูว่า...”
“ใช่...บรรยากาศชักไม่ค่อยดีแล้วแฮะ...นะเจ๊?”
“อืม”
“อย่ามัวเสียเวลาเลย...ไปง้างปากยัยหมอโรคจิตนั่นเถอะ...อื๋อ?”
“ยังไปมิได้”
“อะไรของน้า!?...จะขัดขวางกันงั้นเรอะ?”
“เรื่องนี้มีผลกระทบต่อหลายฝ่ายจึงมิอาจกระทำตามแต่ใจตนหรือลุแก่อารมณ์ดังนั้นหากต้องการที่จะไปโยนกบูรพาก็ต้องเอาชนะน้าให้ได้เสียก่อน”
“?”
“!?”
“!!!”
“นี่...นี่น้ากลายเป็นพวกเดียวกับยัยศรเพทายไปแล้วหรือไง?”
“เปล่าเลย...น้ามิได้เข้าข้างฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งเพราะทุกคนต่างก็เป็นหลานทั้งนั้น...อ๋อม...ศิวะบัณฑิตมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเรามาช้านานจึงควรที่จะ...”
“ไม่!!...ฉันไม่มีวันนับถือพวกมัน!!!...ฉันรู้เพียงอย่างเดียวว่าพวกมันจะพาผัวฉันไปไหนไม่ได้และใครที่ขัดขวางฉันจะทำลายให้หมด!!!!”
“...เอาแต่ใจตนจริงๆ”
“พะ...พวกเธอรีบตั้งกระบวนท่า!!!!”
“อะ...เอาจริงหรือ?...ให้สู้กับ...คุณน้า!!”
“จะไปชนะได้ยังไงเล่า?
“พี่แคทพี่ฝนอย่ามัวตะลึงอยู่สิ!!!...หวา~~”
“มาแล้ว!!!!!”
.................................................................................................................................................
“อูย~~...แขนฉัน!!...ขยับ...ขยับสิโว้ย!!!”
“เท้า...เท้าฝนก็ชาไปหมดเลย~~...พี่แคทเป็นไงมั่ง?”
“...พี่ถูกจี้จุดที่หัวไหล่ขวา...อือ--...ขยับแขนกับมือไม่ได้”
“ฮืออออออ”
“ยัยตัวเล็กก็ร้องให้อยู่ได้!!...เงียบซะที”
“พี่ฝนนั่นแหละเงียบ!!!...หนูกลัวจริงๆนะ~~”
“ยังไม่ได้ทำอะไรเลยไม่ใช่เหรอ?”
“ก็...ก็พอป้อมจะซัดเข็มน้านีย์ก็ประชิดถึงตัวแล้ว!!...ฮือ~~...จะให้ทำยังไงเล่า?”
“น้า!!...เล่นทีเผลอกันนี่หว่า?...แน่จริงให้พวกเราตั้งตัวทันสิ!!!”
“อ่อนหัด”
“หา!?”
“น้าสอนพวกหนูไปหลายครั้งแล้วว่าในการต่อสู้จริงที่มีชีวิตเป็นเดิมพัน...ศัตรูจะมัวยืนรอให้เราตั้งตัวรับมืออย่างนั้นหรือ?...สบโอกาสเมื่อใดจะต้องลงมือทันทีอย่าได้รีรอ”
...สมแล้วที่เป็น “อาจารย์” สอนสั่งศิลปะการต่อสู้ให้พวกเรา...แค่พริบตาเดียวน้านีย์ก็เอาชนะพี่อ๋อม,พี่แคทและพี่ฝนได้อย่างราบคาบส่วนตัวหนูน่ะหรือ?...ช่างน่าอับอายยิ่งนักที่ทำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่จะขยับตัวสักนิดโดยที่น้านีย์เป็นฝ่ายชิงจังหวะจู่โจมก่อนแม้พี่อ๋อมจะปฏิกิริยาเร็วกว่าพี่แคทกับพี่ฝนเตรียมตั้งท่า
“เขี้ยวพยัคฆ์” แต่ก็รวบรวมกำลังไม่ทันจึงถูกซัดฝ่ามือใส่จนถอยกรูดไปหลายก้าวฝ่ายพี่ฝนที่เรียกสติกลับมาได้ตวัดเท้าหวดใส่ในระยะประชิดทว่าน้านีย์กางมือรับและโต้กลับต่อเนื่องด้วยการจี้นิ้วชี้ที่หลังเท้าทันทีทำให้พี่ฝนหงายหลังล้มไม่เป็นท่าพี่แคทเห็นก็รีบเข้าไปประคองรับน้องสาวเลยโดนสกัดจุดที่หัวไหล่ขวาอย่างง่ายดายให้ตายเถอะ!!!!...
(พอถึงตาเราน้านีย์ก็มาอยู่ตรงหน้าพลางชิงเข็มทั้งหมดไปจากมือชนิดแทบไม่รู้สึกตัวสักนิดแล้วจะไม่ให้เราร้องให้ด้วยความหวาดกลัวได้ยังไง?)
“ทั้งสี่คนอารมณ์เย็นลงบ้างหรือยัง?”
“ชิ!!...ปิศาจมาเกิดชัดๆ...มันไม่ทำให้ฉันใจเย็นขึ้นมาได้หรอกมีแต่จะยิ่งคับแค้นมากขึ้น!!!!”
“น้าขี้โกง!!...ถ้าพี่อ๋อมยังร่างกายสมบูรณ์อยู่ล่ะก็ไม่มีทางถูกน้าคว่ำง่ายๆแบบนี้หรอก!!!”
“ว่าไงนะ?”
“.......................................................”
“น้องป้อม!?”
“ยัยตัวกะเปี๊ยกหยุดพูดน่ะ!!”
“เพราะฉะนั้นน้าชนะไปก็ไม่น่าภาคภูมิใจเลยสักนิด!!!”
“โฮ่--...น่าสนใจนี่จ๊ะ?...เช่นนั้นน้าจะขอฟังเหตุผลหน่อยซิ”
“ยัยเด็กบ้า~~...มันหาเรื่องอีกแล้ว”
(ใช่ๆพี่ฝน...เราหาเรื่องใส่ตัวเองซะแล้วมั้ยเล่า?...ฮือ~~...กลัวน้องสาวแม่คนนี้ที่สุดเลย!!!)
...................................................................................................................................
“ทำไมรู้สึก...ง่วงขึ้นมาได้นะ?”
“นั่นเป็นเพราะเจ้าอาจจะกำลังตกอยู่ในอำนาจสะกดจิตของเรา”
“เอ้ย!?...พี่จะสะกดจิตผมทำไมเนี่ย?”
“เราเตือนเจ้าแล้วมิให้สบตาแต่เจ้าก็ยังชำเลืองดูเราต่างหาก!!”
“ก็พี่ม่อนนั่งข้างหน้าผมนี่”
“เป็นความผิดของเรา?”
“อะ...ไม่...ไม่ใช่ครับ!”
“...ย่อมได้”
“หือ?”
“เราจะเปลี่ยนใบหน้าสำหรับเจ้าโดยเฉพาะ”
“อ๊อก!!...นะ...น่าสยองกว่าเมื่อกี้อีก...ขอเลยครับ!...ขอเถอะ~~...เอาหน้ายัยแก่ไปให้พ้นๆที!!!”
(ตาแดงโร่ยังพอทำเนาแต่นี่เล่นเอาหน้าหญิงชราเหี่ยวย่นทั้งที่แต่งชุดนักศึกษา...จะอ้วกแตกซะให้ได้เดี๋ยวนี้สิวุ้ย!!!)
“แต่เจ้าจักมิถูกสะกดจิต”
“มันทุเรศครับ!!”
“...เช่นนั้น”
“โอ๊ย~~...พี่บ้าไปแล้ว!!!”
“บังอาจนัก!!”
“ไม่!...คือ...ผม...ผมยิ่งกลัวผีอยู่นะ...ได้โปรดเอาหน้ากะโหลกผีไปไกลๆเลย!!”
“เจ้า...กลัวผี”
“เอ่อ--...ผมหมายถึงในความมืดใครก็กลัวทั้งนั้นไง...คอยดูเถอะ!!...พี่ชอบไปทำแบบนี้สักวันต้องมีคนหัวใจวายตายแน่ๆ”
(ญาติสาวผู้พี่คนนี้จะทำให้เราประสาทแดก!!!)
“กลับไปเป็นหน้าจริงของพี่ดีกว่าครับ”
“เรื่องมาก...ใกล้จะถึงที่หมายแล้ว...นำเรือไปจอดข้างหน้านั่น”
“นี่เราทวนน้ำขึ้นมาถึงน้ำตก...โอ้โห!?...สวย...สวยจังเลยครับ!!!!”
(แสงจันทร์สาดส่องลงมากระทบกับผืนน้ำข้างล่างกลายเป็นสีขาวนวลไปทั่วบริเวณ...ไม่อยากเชื่อสายตาตัวเองเลยว่าจะยังมีสถานที่อันงดงามดังเช่นนี้อยู่)
“เอ่อ”
“?
“เรือนไม้หลังนั้นเป็นของใครครับ?”
“ของเรา...เรือนมุกดาจันทร์”
(มีที่ไว้พักผ่อนหย่อนใจส่วนตัวซะด้วย)
“นั่งสิ”
“แล้วพี่...เฮ่ย!?”
...หญิงสาวเดินลงไปในลำธารที่ทั้งหนาวเย็นและน้ำไหลเชี่ยวอย่างหน้าตาเฉยแล้วนี่มันใช่เวลาเล่นหรือไง?...อึ๋ย!!!...เข้าไปนั่งในน้ำตกที่ไหลลงมาเรอะ?...ผมไม่เข้าใจว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ทว่าทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งรอจนชักรู้สึกว่ามันชักจะนานเกินไปแล้ว...
“พี่ม่อนไม่รู้สึกหนาวหรือครับ?”
“...ปกติ”
“ก็ไหนว่าอยากจะพูดธุระกับผมไงครับแต่เอาเข้าจริงพี่ม่อนกลับไปนั่งแช่ในน้ำตกที่หนาวเย็นแบบนั้น?”
“เจ้าควรหุบปากแลจงดื่มด่ำความงดงามของสถานที่แห่งนี้ดีกว่าจะมาส่งเสียงรบกวนโสตประสาทเรา!”
(ผู้หญิงคนนี้ไม่บ้าก็เพี้ยน!!!...น้ำเย็นเฉียบชนิดกระดูกแทบหลุดยังไปนั่งแช่ได้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น!?)
“รึมันจะไม่เย็นอย่างที่คิด?...อู๊ย~~...ใครว่าเล่า?”
(แค่แตะก็ชักมือหนีแทบจะไม่ทันแต่คุณเธอเล่นลงไปแช่ทั้งตัว...ยอมรับว่าหล่อน
“กล้า” และก็ “บ้า” มาก!!!!)
“เอกคเชนทร์”
“ครับ”
“ท่านพี่สุรีย์พรรณในสายตาของเรานั้นหาได้เย็นชาดังที่ผู้คนกล่าวขานไม่ทว่านางเพียงแค่มิต้องการจะไปจดจ่อกับใคร”
“เท่าที่ผมรู้คนที่พี่แคทห่วงใยเอาใจใส่ก็มีแต่ฝน”
“ผิดแล้ว...เจ้าเป็นอีกคน”
“ผม?”
“นางก็ได้แสดงออกให้เจ้าเห็นแล้วมิใช่หรือ?”
(ที่จริงเราเองก็พอจะรู้)
“พี่ม่อน”
“?”
“ต่อหน้ากับลับหลังคนอื่นพี่แคทจะแสดงออกไม่เหมือนกันครับ”
“มันผิดปกติตรงไหนรึที่นางจะเผยนิสัยแท้จริงให้คนที่ตนรักเห็นเท่านั้น?”
“เอ่อ--”
“แลที่เจ้าบอกว่าดีนั้นคงหมายถึงเรื่องนี้สินะ?”
“ชะ...ใช่ครับ”
“เช่นนั้นเจ้าจงตอบสนองต่อความรักของนางที่มีให้จึงเป็นเรื่องสมควร...ต่อหน้าผู้อื่นคือพี่แลน้องแต่เมื่ออยู่ตามลำพังนางแสดงออกมาอย่างไรเจ้าก็ตอบสนองไปอย่างนั้น...นี่คือสิ่งที่เราอยากพูด”
“ถ้างั้นก็ถึงเวลากลับสักที...ป่านนี้ที่บ้านคงจะเป็นห่วงแล้ว”
(ตอนนั่งในเรือตั้งใจจะโทรบอกฝนแต่ดันไม่มีสัญญาณเลย)
“เจ้ากลับ...ถูกหรือ?”
“ไม่มั่นใจครับ...พี่ช่วยนำทางหน่อยสิ”
“...เรายังมิกลับ...จะชำระร่างกายสักครู่”
(ก็แล้วที่นั่งแช่ในน้ำตกนั่นยังไม่พออีกเหรอ?)
“พี่วางใจได้ครับผมไม่แอบดูหรอก”
“.....................................................”
“แต่ก็น่าลงเล่นแหละนะถ้าขาเราไม่เข้าเฝือกล่ะก็...อื๋อ!?...อะไรลอยน้ำมา?”
(เฮ่ย!!!...นะ...นี่มันเสื้อนศ.สีขาวของพี่ม่อนไม่ใช่เรอะ?)
“อุ๊บ!!...และนี่ก็ยก...ยกทรง...เอ๋?...พี่ม่อนไม่อยู่”
(ตรงที่สาวเจ้านั่งอยู่มีแต่ความว่างเปล่า...พี่ม่อนหายไปไหน?)
“จ๊าก!!!!...กระโปรง!?”
“เจ้าจะนั่งเงียบๆมิได้หรืออย่างไร?”
“!!!!!!!!!!”
...ลูกพี่ลูกน้องสาววัยยี่สิบเอ็ดมาอยู่ด้านหลังผมได้ยังไงไม่รู้แต่ที่รู้คือเธอเปลือยร่างกายยืนในลำธารที่น้ำลึกประมาณต้นขา...โอ้!!...ช่างงดงามเหลือเกินราวกับนางกินรีมาเล่นน้ำในป่าหิมพานต์แม้ดวงตาของหญิงสาวจะมีแต่สีแดงก่ำน่าหวั่นเกรงก็ตามที...ความตั้งใจของผมที่แรกเริ่มอยากจะกลับบ้านพลันมลายหายไปสิ้นเมื่อได้เห็นพี่ม่อนคนสวย...
“ยอดเหลือเกิน~~...รูปร่างดีอะไรขนาดนี้แถมขาวไปทั้งตัว...หูย!!...ต่อให้ต้องตายก็ยอม”
“เจ้ายอมตายแน่หรือ?”
(ได้ยินด้วย!?...ว่าแต่ไม่เห็นมีกางเกงในหรือจะล่องลอยไปไหนต่อไหนแล้ว?)
“.....................................................”
(สาวเจ้ามือซ้ายปิดหน้าอกมือขวาลูบไล้ต้นขา...อูย~~...ทำไมไม่สว่างกว่านี้อีกสักนิดล่ะ?)
“.....................................................”
(โชคดีวุ้ย!!...มีผู้หญิงสวยแก้ผ้าอาบน้ำให้ดูเป็นอาหารตา)
“ไหนเจ้าพูดว่าจะมิดูเรา?”
“อุ๊บ!!...อ่า--”
(ลืมความตั้งใจของตัวเองเสียแล้วไง?...ฮ่า--...ศักดิ์ศรีและความภาคภูมิของเรา)
“เจ้าจะมองร่างเปลือยของเรามากเกินไปแล้ว”
...พูดจบญาติสาวผู้พี่ก็เอาผ้าคลุมสีขาวมาห่มตัวแต่ให้ตายเถอะวะครับ!!!...ผ้าเปียกๆเอามาแนบเนื้อกับร่างกายมันก็ยิ่งกลายเป็นอาวุธทำลายล้างขั้นสุดยอดซี่แม่คุณ!!!!!!!...
(โดยเฉพาะตรงหน้าอกกับบั้นท้ายพี่ม่อนเห็นแล้วหัวใจเกิดหยุดเต้นขึ้นมาจะไม่ผิดปกติเลย)
“แบบนี้ต่อให้ต้องอยู่นั่งตากน้ำค้างทั้งคืนก็...อุ๊!!”
“คงไม่ได้หรอกนะคะเพราะคุณเอกคเชนทร์จะต้องไปกับพวกเรา”
“ไป...เรอะ?”
“ค่ะ...ดิฉันจะพาคุณไปที่ศรีไตรตรึงษ์”
“!!!!”
..............................................................................................................................................
“หมายความว่าจากที่หนูป้อมเอ่ยมาทั้งหมดนอกจากน้าจะมิชนะแล้วยังเป็นฝ่ายแพ้ด้วย”
“ใช่ค่ะ...เพราะงั้นน้านีย์จะต้องไปช่วยพี่ชายกับพวกหนู”
“!?”
“ยัยตัวเล็ก...เลอะเทอะใหญ่แล้ว”
“ก็น้านีย์มาขัดขวางทำให้พวกเราเสียเวลานี่คะ...ป่านนี้พี่ชายจะเป็นยังไงมั่งก็ไม่รู้ฉะนั้นน้าต้องรับผิดชอบ”
“จะหลอกใช้น้ารึ?”
“ไม่ๆๆๆ...หนูขอร้องต่างหาก”
“แต่ประโยคว่าต้องรับผิดชอบคือคำสั่งนะ”
“โธ่น้า~~”
“....................................................”
“ได้โปรดเห็นใจเถอะนะคะ...ปกติน้านีย์ก็ใจดีกับพวกหนูตลอดนี่?”
“แต่...น้าเพียงผู้เดียวจะทำอย่างไรได้?”
“โห!!...ยิ่งกว่าทำได้ซะอีกค่ะ...ถ้าน้ายอมออกหน้าพี่เซคจะไม่กล้ากำแหงแน่ๆ”
“เหตุใดจึงมั่นใจเสียจริงว่าหนูเซคอยู่เบื้องหลัง?...ขอเหตุผลสักหนึ่งข้อสิ”
“เอ่อ...”
“ฝนก็บอกน้านีย์ไปแล้วไงคะว่าคนที่จะกล้าทำถึงขนาดนี้มีแค่พี่เซคคนเดียว”
“ฉันมั่นใจว่าน้าไปโยนกบูรพาตอนนี้ก็จะได้รู้ความจริง”
“คุณน้าลองไปถามพี่เซคสักครั้งนะคะ...ลำพังแคทหรือคนอื่นเธอไม่มีทางพูดแน่นอน”
“น้ามิไป”
“โธ่~~...ไม่สงสารป้อมเลยเหรอ?”
“จนกว่าพวกหนูจะตอบได้ว่าเหตุใดน้าจึงต้องออกหน้า...พูดมาคนละข้อก็ได้...เริ่มจากหนูอ๋อม”
“ฉัน?”
“ว่ามา”
“เพราะ...น้าก็คงอยากรู้แล้วใช่มั้ยล่ะว่าความเป็นไปทั้งหมดมันคืออะไร?”
“.................................................”
“หึ!...เหตุผลฉันใช้ได้สินะ?”
“...ต่อไปหนูฝน”
“บอลคือผู้ชายที่ฝนรักมากที่สุดค่ะ...ถ้าเขาเป็นอะไรไปฝนก็ไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้”
“...เหตุผลของหนูออกจะเป็นส่วนตัวมากเทียว”
“.................................................”
“หนูแคท”
“คือ...คือหนูไม่ค่อยเห็นด้วยกับวิธีของพี่เซค...ถ้าเธออยู่เบื้องหลังจริงๆหนูก็จะขอคัดค้าน”
“น้ายังมิค่อยเข้าใจสักเท่าไหร่แลมันก็อ้อมค้อมไปนะ”
“เอ๋?”
“ทีนี้ก็หนูป้อมล่ะ”
“อึ๊ก!!”
“คำตอบของพี่ๆสามคนยังมิชัดแจ้งพอแลยังหาได้มีเหตุเพียงพอที่น้าจะให้ความช่วยเหลือไม่”
“อ้าว!?...เมื่อกี้น้าเงียบไม่ใช่เห็นด้วยกับที่ฉันพูดหรอกเรอะ?”
“อย่าคิดเองเออเองสิจ๊ะ”
“เชอะ!!!”
“เพราะว่า...”
“?”
“เพราะว่าพี่ชายเป็นหลานชายแท้ๆเพียงคนเดียวของน้านีย์ไงคะ”
“!!!”
“ดังนั้นเมื่อพี่ชายมีอันตราย...อ๋า!?...หาย...หายไปไหนน่ะ?”
“ท่านแม่ก็ไปที่โยนกบูรพาไงขอรับ”
“เอ้?”
“แก...แอบดูอยู่นานแค่ไหนกันวะ?”
“จริงด้วยค่ะ...ทำไมไม่ออกมาช่วยพวกเรา?”
“ฮะๆ...ต่อให้ใจกล้าสักปานใดกระผมก็มิกล้าต่อกรกับท่านแม่ดอก”
“ไอ้นี่!!...แล้วก็มัวแต่เก๊กหล่อพล่ามไร้สาระอยู่นั่น...ตามยัยอาจารย์บ้านั่นไปเร็วเข้า...สุรีย์พรรณ,หยาดฝน”
“อื้ม!!...ฝนไหวมั้ย?”
“ค่ะ...ไม่มีปัญหา”
“ท่าเท้าแตะยอดหญ้าของคุณน้าสุดยอดจริงๆ...ไม่ทันไรก็เห็นแค่เส้นผมขาวๆไกลลิบโน่น”
“ก็ฉันถึงบอกไงว่าเป็นปิศาจมาเกิด”
“ยัยตัวกะเปี๊ยก...เร้ว!!”
“ค่า~~”
“คำตอบของน้องนางศรโกเมนนั้นช่างตรงใจท่านแม่ที่สุด”
“หา?”
“มิต้องอ้อมค้อมมิต้องใช้ถ้อยคำยืดยาว...ตอบในสิ่งที่ตนเห็นอยู่ตรงหน้าชัดเจน...ทำได้ดีมากนะขอรับ”
“แต่จริงๆน้านีย์ก็ตั้งใจจะไปอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ?”
“หึๆ”
“ฮื่อ~~...ทั้งแม่ทั้งลูกนิสัยไม่ดีจริงๆเล้ย...อ๊ะ!...พี่เอ้จะไปด้วยหรือเปล่า?”
“ป้อม!”
“ไม่มีเวลาแล้ว...หนูไปก่อนนะ”
“กระผม...มิไปดีกว่า”
“เช่นนั้นให้อ้อไปเถิดเจ้าค่ะ”
“อืม--...มิรู้ครั้งนี้ท่านแม่จะถูกติเตียนว่าเป็นผู้ใหญ่แต่เข้ามาก้าวก่ายเรื่องของเด็กๆหรือเปล่านะ?”
“จะคิดมากไปไยล่ะเจ้าคะ?”
“นั่นสิขอรับ”
“แล้วนานๆทีอ้อก็อยากจะสนทนากับท่านพี่ศรเพทายบ้าง...ฮิๆ”
“..................................................”
....................................................................................................................................................
“เลี้ยวโค้งหน้าก็ถึงบ้านราศีกาญจนา”
“ป่านนี้น้านีย์คงเข้าไปแล้ว...เร็วจริงๆค่ะ...อายุเข้าเลขสี่แล้วแท้ๆแต่ฝีเท้าไม่มีตกเลย”
“พี่ก็สงสัยนะว่าแต่งชุดกับใส่รองเท้าแบบนั้นแต่ทำไมเคลื่อนไหวร่างกายได้คล่องแคล่วนัก”
“ได้ยินว่าไปงานแต่งมาใช่ไหมคะ?”
“อ้าว!?...มาทันแล้วเรอะยัยตัวเล็ก?”
“ฮึ!...ก็ทำไมจะไม่ทันคะ?...แต่เอ--...อันที่จริงพี่ฝนน่ะวิ่งช้าลงต่างหาก”
“ปากดี!!...อื๋อ?...ตรงนั้นเหมือนมีใครอยู่”
“คะ...คุณน้า!!!”
“อ้าว?”
“ไหงถึงไปนอนแอ้งแม้งได้?...แล้วผ้านี่มันอะไรฟะ?”
“เอ้ย!?...กระโปรง”
“ยะ...แย่จัง”
“คุณน้าคะ...กระโปรงมันพันติดกับต้นไม้”
“น้าคิดว่าน่าจะผ่านช่องว่างไปได้จึงกระโดด...”
“แล้วที่ไปล้มตรงนั้นน่ะคืออะไร?...อ๋อ~~...ป้อมเข้าใจล่ะ...น้าคงตกใจทำอะไรไม่ถูกและก็เสียหลักเพราะวิ่งมาไวสิท่า?...ฮิๆ...อุ๊ย!!”
“.......................................................”
“โอ้โห!!...แคบออกอย่างนี้เนี่ยนะคะ?...ต่อให้ไวแค่ไหนแต่ใส่ชุดแบบนั้นมันก็เกินไปละน้า”
“ไปติดอีท่าไหนวะ?...ตัดออกมาเลยดีกว่า”
“มิได้นะ!!...ชุดนี้ตัดจากผ้าไหมราคาหาใช่ถูกๆไม่”
“มันเสียเวลา”
“แต่น้าเสียดาย”
“งั้นก็ไปทั้งๆแบบนั้นแหละ”
“หนูอ๋อม...จะให้ท่อนล่างของน้ามีเพียงกางเกงชั้นในตัวเดียวมิใจร้ายเกินไปหรือ?”
“ใจร้ายอะไรกัน?...หึ!!...แต่ก็เยี่ยมไปเลยเพราะฉันไม่เคยเห็นน้าอยู่ในสภาพน่าอายแบบนี้มา...อุ!!...บีบ...หลังคอฉันทำไม?”
“ลืมไปให้หมดเสียแลห้ามแพร่งพรายให้ผู้อื่นรู้”
“เฮ่ย!?...จะลงโทษหรืออะไรก็เอาไว้ทีหลังได้มั้ย?...เราไม่มีเวลามากนะเฟ้ย!!!”
“ทำไงดีคะเจ๊?...แกะไม่ออกเลย”
“อืม--...พันจนยุ่งไปหมด”
“กระโปรงยาวขนาดนี้เสียเวลามากแน่ค่ะถ้าจะมัวแกะออกแถมยังมืดมากด้วย”
“เกิดอะไรขึ้นหรือเจ้าคะ?”
“ยัยอ้อมาพอดี...ถอดกระโปรงให้น้านีย์ใส่เดี๋ยวนี้!!”
“ธะ...เธอจะบ้ารึไง?”
“ไม่บ้าโว้ย!!...เร็วๆเข้าพวกฉันไม่มีเวลา”
“พี่อ้อ...เดี๋ยวค่อยเอาของน้ามาใส่ก็ได้แต่ตอนนี้พี่ถอดกระโปรงมาก่อน...ฝนขอร้อง”
“แต่ท่านแม่จะสวมมินิสเกิรต์ได้หรือ?”
“มะ...แม่มิยอมใส่เด็ดขาด”
“ผู้หญิงทั้งนั้นจะอายไปทำไมล่ะคะน้า?...ป้อมก็ใส่ประจำ”
“เอามาเปรียบกันได้ยังไงนะ?”
“แหมพี่แคท!!...น้านีย์ก็ยังสวยอยู่นิ...นานทีปีหนจะนุ่งสั้นโชว์ขาขาวๆบ้างจะเป็นไรไปคะ?”
“อือ--...แย่จริง!...ทั้งที่น้าแต่งกายเรียบร้อยสำรวมมาตลอดแท้ๆ”
“ท่านแม่”
“...จ้ะ”
“ว้าว!!...แจ่มมากค่ะ”
“คุณน้าสวยน่ารักจังเลย!?”
“อย่า...อย่ามองกันนักซี่~~”
“ดูดีกว่ายัยอ้อซะอีกว่ะ”
“จริงจ้ะ...ป้อมทึ่งมากๆ”
“เดี๋ยวเหอะ!!”
“เมื่อพร้อมแล้วก็บุกบ้านยัยหมอโรคจิตกัน...อ้อ...หล่อนค่อยตามมาทีหลัง”
“ฮึ!...ฉันมิเคยชอบกระโปรงยาวเลยสักนิด...จำไว้เลยนะอ๋อม!!”
............................................................................................................................................
“จะพาเอกคเชนทร์ไปในคืนนี้เลยหรือ?”
“ใช่ค่ะ”
“แล้วทางศิวะบัณฑิตจะรับมืออย่างไร?”
“คุณหนูสี่หมายถึง...”
“ที่เห็นกันชัดๆก็คือความโกรธเกรี้ยวของพี่น้องเราทั้งสี่”
“อย่างไรเสียพวกเธอจะไม่โทษแต่ทางดิฉันฝ่ายเดียวหรอกค่ะ”
“..................................................”
.........................................................................................................................................................
“เอ๋อ!!!...คุณ...คุณน้านุ่งกระโปรงมินิ!?”
“..................................................”
“พี่เซคน้ำลายหกแล้ว!!”
“มะ...ไม่อยากเชื่อตาตัวเองเลย...ขาขาวอะไรอย่างนี้?...คืนนี้...คืนนี้คุณน้าค้างที่นี่นะคะ”
“ผู้หญิงอะไรหื่นกามฉิบเป๋ง?”
“ปากดีนะยัยเสือบ๊อง!!...เดี๋ยวฉันจะกินเธอด้วย”
“ยัยหมอโรคจิต!!!...แต่งชุดบ้าอะไรวะ?”
“เขาเรียกชุดนอนไม่ได้นอนย่ะ!!”
“ทุเรศชะมัด!!!”
“พี่เซครู้อยู่แล้วหรือคะว่าเราจะมา?”
“จ้ะ...ฉันนึกอยู่แล้วว่าพวกเธอจะต้องมาแต่คุณน้าถือว่าเกินความคาดหมาย”
“เพราะหล่อนมันพูดภาษาคนไม่รู้เรื่องพวกฉันจึงต้องมาง้างปากถึงที่นี่”
“พี่เซคบอกมาเดี๋ยวนี้เลยว่าที่พี่ชายหายไปน่ะรู้หรือไม่รู้?”
“ดึกดื่นบุกเข้าบ้านพี่แล้วยังใช้วาจาข่มขู่อีก...โลกนี้ไม่ใช่ของเธอคนเดียวนะป้อม”
“โลกอะไรป้อมไม่สน...คนที่ป้อมต้องการคือพี่ชาย!!!”
“อย่างนั้นหรือ?”
“เลิกเล่นได้แล้ว...ศรเพทาย”
“อ๋อม!”
“!?”
“เธอสองคนเฉยๆไว้และฉันจะขอบคุณถ้าไม่เข้ามาวุ่นวาย...เอ้า!!...สารภาพบาปมาซะยัยโรคจิตถ้าไม่อยากเจ็บตัว”
“คุณหนูใหญ่!!”
“ไม่ต้องหรอกไหม...เธอเองก็อยู่เฉยๆเถอะ”
“...................................................”
“เอ้า!!...คายออกมาเร็วๆเซ่...แม้จะเป็นมือเปล่าแต่สำหรับฉันแล้วมันก็ไม่ต่างอะไรกับมีด...คงไม่อยากเสียโฉมหรอกใช่มั้ย?”
“เธอกล้ารึ?”
“ฉันทำจริงแน่!!”
“หึๆๆ”
“หัวเราะอะไร?”
“พี่ไม่ได้เอาเจ้านั่นไปฆ่าแกงสักหน่อยทำไมจะต้องตื่นเต้นกันนัก?”
“งั้นก็พูดมา”
“บอกให้พี่สาวเธอเอามือออกไปจากคอพี่ก่อนสิ”
“หล่อนไม่มีสิทธิ์ต่อรองนะโว้ย!!”
“คนอย่างศรเพทาย...ไม่มีวันสิ้นหนทาง!!!”
“อื๋อ?”
“!”
“!?”
“แก--...เมื่อกี้ใช้พลังจิตผลักฉัน”
“ถึงจะไม่แรงเท่าของม่อนแต่แค่ผลักคนให้กระเด็นน่ะสบายมาก”
“ก็สวยซี่!!...พลังจิตเก่าเก็บคร่ำครึขาดการฝึกปรือของหล่อนหรือจะมาเอาชนะเขี้ยวพยัคฆ์ของฉัน...ถ้าหยุดไม่ให้ฉันเคลื่อนไหวได้ก็ถือว่าเธอชนะไป!!!”
“ฮิๆๆ...น่าสนุก...โอ๊ว!!...คุณน้า...เซคเจ็บค่ะ!!...เจ็บ!”
“น้า...ไม่ปล่อยให้พี่เซคถูกพี่อ๋อมเขกกบาลไปเลย”
“...ดูเหมือนพวกเราจะติดกับของหนูเซคแล้ว”
“หา?”
“ติดกับ”
“ของพี่เซค”
“ตั้งแต่ที่เข้ามาในบ้าน...น้าก็มิเห็นหนูม่อน”
“จริงด้วยฝนลืมไปเลย!!...พี่ม่อนไม่อยู่”
“อะไรกันคะ?...ยัยม่อนน่ะปกติก็ชอบออกไปข้างนอกเป็นประจำ”
“ไปที่ไหนจ๊ะ?”
“เธอไปทั่วทุกทีแหละค่ะ...บางครั้งหนูก็ไม่รู้หรอก”
“เช่นนั้นน้าจะไปที่น้ำตก...หนูม่อนจะต้องอยู่ที่นั่นเป็นแน่”
“!!!!”
“เมื่อกี้พี่เซคตกใจนี่นา?”
“ชิ!!”
“ความแตกแล้วเว้ยยัยผู้หญิงหลายหน้า!!!”
“แลหากความคิดของน้าถูกต้องหนูม่อนจะอยู่พร้อมกับหลานบอล”
“หมายความว่าที่พี่เซคทำไปทั้งหมดก็เพื่อถ่วงเวลา?”
“ฮะๆๆๆ...น้องแคทนี่ฉลาดซะไม่มี”
“แม้กระทั่งน้าก็ยังพลอยติดกับ...หลงมาที่บ้านราศีกาญจนา”
“เอ้ย!!...น้ารอฉันด้วย”
“เจ้าป้อม...ดูท่าน้านีย์จะโกรธแฮะ”
“ใช่...ไปกันเร็วค่ะ”
“เจ๊!!”
“อืม”
“ไม่!...สำหรับคุณน้าถือว่าเกินความคาดหมายแต่ไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์...เจ้านั่นถูกพาออกนอกโยนกจัตุรัสไปแล้ว”
“พี่เซคคะ”
“หือ?”
“ที่ผ่านมาหนูเห็นด้วยกับความคิดของพี่เสมอและต่อไปก็ต้องการจะเป็นอย่างนั้น...แต่”
“แต่?”
“ครั้งนี้หนูกับฝนไม่เห็นด้วยและคิดว่าพี่เซคทำเกินเหตุไปแล้วค่ะ”
“................................................”
........................................................................................................................................
“ไปกันหมดแล้วสิ...อ้อ”
“เจ้าคะ”
“พี่กำลังสูญเสียความไว้เนื้อเชื่อใจจากน้องแคทหรือน้องฝนใช่หรือเปล่า?”
“...............................................”
“บอกมาเถอะ...พี่อยากฟัง”
“พูดอย่างเป็นกลางมิเข้าข้าง...ท่านพี่สุรีย์พรรณก็เริ่มที่จะมีความคิดเห็นที่เป็นตรงกันข้ามกับท่านพี่ศรเพทายขึ้นมาบ้างแล้วเจ้าค่ะ”
“แต่สุดท้ายพวกเธอจะต้องเข้าใจว่าฉันทำในสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อตระกูลของเรา...เวลานี้มันช้าไปล่ะที่จะตามเอกคเชนทร์ให้ทันและม่อนก็ไม่ได้อยู่ที่น้ำตกแล้ว”
“คุณหนูใหญ่เจ้าคะ”
“ไอ้จระเข้น้ำเค็มถูกคุณศิริรัศมีพาตัวไปแล้วใช่มั้ย?”
“เจ้าค่ะ”
“หึ!...ดีมาก...อื๋อ!?”
“เมื่อกี้คุณหนูรองติดต่อมาว่าจะตามคุณชายหกไปเจ้าค่ะ”
“ว่าไงนะ?”
“น้องนางศรมุกดาจะตามเอกคเชนทร์ไปด้วยเหตุใด?”
“บ้าน่า--...ยัยแมวหลงทางกำลังคิดอะไรอยู่?”
.........................................................................................................................................
ตัวอย่างในตอนหน้า ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 89
“ลูกสาวคนที่สอง...สุพรรณรีย์!?”
“ฉันคิดว่านี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด...วิษณุมนตรีและศิวะบัณฑิตจะได้ยุติความบาดหมางที่มีมานานสักที”
“พูดจาใหญ่โตซะเหลือเกินแต่บอลคนเดียวจะไปทำอะไรได้?...พอแล้ว--...กลับมาหาฝนกับลูกเดี๋ยวนี้!!!!”
“ฝน!?...นี่...นี่เธอ”
.................................................
“การเล่นไล่จบลงแล้วเจ้าค่ะ...พวกท่านอย่าได้หลบหนีอีกต่อไป”
“...สมกับที่เคยเป็นมือสังหาร...ตามติดอย่างกับฉลามได้กลิ่นคาวเลือด”
“จุดประสงค์ของฉันคือมารับตัวหลานชายคืนหาได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ใดไม่...โปรดเข้าใจด้วยเถิดเจ้าค่ะ”
.................................................
“คุณแม่ห่วงใยขนาดนั้นแต่คุณพ่อยังใจร้ายไม่กลับไปหาเธอ...ต้องจัดการ!!”
“โอ๊ยๆ...จู่ๆก็มาดึงหูดึงจมูกกันแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอแม่หนูน้อย?...เอ๊ะ!?...คุณพ่อ...คุณแม่เหรอ?”
“ไม่รู้หนูก็จะบอกให้!!...คิดว่าคุณแม่จะต้องอดทนต่อความเจ้าชู้ของคุณพ่อมากมายสักเท่าไหร่กันคะ?”
........................................................................................................................................
มารายแรกเบยลุ้นมาก (สู้คอยติกตามอยู่นะคับ)
ตอบลบสุดยอดงานเขียนสนุกทุกตอน เหตุการณ์เริ่มผกผัน มีน้านีย์เข้ามาแทรก พี่อ้อและคนอื่นรู้เช่นนี้คงเป็นคุณแก่บอล พี่เช็คคงได้แค่ใช้กลอุบายทำให้บอลออกจากหมู่บ้านจตุรัส บอลจะได้วิชาต่อสู้เหนือเหล่าญาติสาวจากใครเนี่ย อยากอ่านต่อเร็ว ๆ ขอบคุณผู้ประพันธ์มาก
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบมาแล้ว จะเป็นอย่างไงต่อ รออ่านต่อครับ ขอบคุณครับ รอลุ้นม่อนครับ
ตอบลบสงสัยเป็นอาจารย์ตาบอลในอนาคตแน่ๆ
ตอบลบเปิดดุทุกวัน มาแล้วๆ รอบนี้ขอเป้นของขวัญปีใหม่ก้ยังดีครับ สองตอนควบจะสุดยอดมากๆ ^^
ตอบลบThanks
ตอบลบอ้าวพี่ม่อนจะพาตาบอลของเราไปใหนนะ ท่าทางจะเร่งรีบซะด้วย ขอแอบไปจิ้นคนเดียวก่อน ^ ^" 555+
ตอบลบขอบคุณครับ พอเนื้อเรื่องมาวนเวียนเกี่ยวกับตะวันเลือด ฝีมือ และพลังจิตนี่ ทำให้นึกถึงพลังจิตของม่อนที่ไม่สมเหตุสมผลตะหงิดๆ เพราะความจริงมันไม่สามารถถ่ายทอดทางพันธุกรรมได้ และต้องฝึกจิตรวมทั้งรักษาวาจาใจอย่างเคร่งครัดไม่งั้นจิตตกก็เป็นอันใช้ไม่ได้ (แต่ก็นะมันคือนิยาย)
ตอบลบรอลุ้นม่อนดีกว่า พี่เซคใจร้าย!!
ตอบลบลุ้นมากเลย ว่าจะเป็นยังไงต่อ
ตอบลบน้านีย์ จะช่วยบอลหรือป่าว ??
มาต่อเร็วๆนะครับ
น้านีย์ออกโรงล่ะ เข้มข้นแน่ๆ ครับ
ตอบลบขอบคุณครับ
ม่อนยังไม่เท่าไหร่ อ้ออีกคนนิน่าหวั่นใจจะฉุด นายบอลไปจากม่อนอะป่าวนี่ซิ
ตอบลบอุส่าลุ้นม่อนมานาน
ม่อนยังไม่เท่าไหร่ อ้ออีกคนนิน่าหวั่นใจจะฉุด นายบอลไปจากม่อนอะป่าวนี่ซิ
ตอบลบอุส่าลุ้นม่อนมานาน
เงียบเหงาจังครับ...ช่วงนี้
ตอบลบช้าไปนิ2.45น.ขอย้อนหลังครับ ขอให้ท่านadslman มีความสุขตลอดปีนะครับ ขอให้สมหวังกับทุกเรื่อง แล้วผมก็ยังเป็นกำลังใจให้และยังติดตาม ผลงานของท่านตลอดนะครับ แล้วก็เรื่องราวของ บอล ถึงจะติดตามมาได้แค่เพียง4ปี แต่ก็เป็นเรื่องราวที่คุ้มค่ามากครับ ที่ได้ติดตาม ตอนนี้และตลอดมาก็ไม่เคยที่จะรู้สึกเบื่อเรื่องนี้เลยสักนิด มีแต่อยากติดตามตรอดเวลา ขอบคุณมากๆครับ ที่ผลิตผลงานดีๆนี้ออกมาให้อ่าน จะคอยติดตามตลอดครับ
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ ขอให้ท่านผู้ประพันธ์และสมาชิกทุกท่าน มีความสุขประสบความสำเร็จสมปรารถนาตลอดปี 2559 ^_^
ตอบลบสวัสดีปีใหม่ครับ อย่าเจ็บอย่าจน เฮ็งๆ รวยๆ กันทุกท่านครับ ^_^
ตอบลบสวัสดีปีใหม่คับ ท่านผู้ประพันธ์ และ เพื่อนๆพี่ๆทุกท่าน ปีใหม่นี้และตลอดไป ขอให้ เจริญ มั่งมี มั้นคง ไม่เจ็บ ไม่จน แคล้วคลาด จากภัยอันตราย ทั้งหลายทั้งปวง นะคับ
ตอบลบผมก็ขอให้พรทุกประการจงบังเกิดแก่เพื่อนๆนักอ่านทุกคนเช่นกันครับ ก็เป็นปีที่ 13 แล้วที่ก้าวมาสู่วงการนี้และผมตั้งใจไว้ว่า "ตราบเท่า่ที่ยังมีชีวิต" จะจบลงภายในปีนี้ครับทว่านี่ "ไม่ใช่" ข่าวร้ายว่าผมจะล้างมือหรืออะไรแต่คิดว่ามันน่าจะถึงเวลาสมควรที่ผมจะปรับเปลี่ยนซะที ภาคหนึ่ง เมื่อผมมีความสุขนั้นกุนเป็นตัวเอก ภาคสองตราบเท่าที่ยังมีชีวิตก็มีแคทเป็นตัวเดินเรื่อง ส่วนภาคล่าสุดผมตั้งใจว่าจะให้ "ม่อน" มีบทบาทที่สำคัญ รายละเอียดต่างๆจะยังไม่สรุปตอนนี้ อ้อ แฟนคลับของสาวๆไม่ต้องกังวล พวกเธอจะยังรักงอนกับพระเอกซื่อบื้อแบบจัดเต็มยิ่งกว่าเดิม สวัสดีปีใหม่ทุกคนนะครับ
ตอบลบขอบคุณที่มาแจ้งข่าว ไม่เห็นด้วยตาแต่จากการติดตามงานมานานก็รับรู้สัมผัสได้ เหมือนกับตัวละครกลุ่มนี้เป็นคนใกล้บ้านที่มีกึ่งชีวิตชวนให้ติดตาม ตามสะดวกผู้ประพันธ์เดินเรื่องแบบไหนก็รับได้หมด ยกเว้นหายสาบสูญ
ลบ30%นี่คือ จำนวนเนื้อเรื่องที่ดำเนินมาท้้งหมดเหรอครับ
ลบผม fcป้าเอ็ม ขอป้าแกโผล่มาอีกได้ไหม
ลบสงสัยคู่หมั้นจะทวงคืน
ตอบลบขอบคุณที่มาแจ้งข่าวเช่นกันครับ ภาค3มีม่อนเป็นตัวเดินเรื่องก็น่าสนใจ แต่ตอนนี้ผมอยากเห็นเจ้าบอลสำเร็จโทษพี่เซคมากกว่า คงร้อนแรงน่าดู
ตอบลบโอ้ สวัสดีปีใหม่ครับ ท่านผู้ประพันธ์ และ ชาวนักอ่านทุกคน ปีใหม่นี้ ขอให้ทุกท่าน มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงทุกๆคนครับผม ^^
ตอบลบโอ้ สวัสดีปีใหม่ครับ ท่านผู้ประพันธ์ และ ชาวนักอ่านทุกคน ปีใหม่นี้ ขอให้ทุกท่าน มีสุขภาพร่างกายแข็งแรงทุกๆคนครับผม ^^
ตอบลบผมถือว่านี่คือของขวัญปีใหม่
ตอบลบเอ่อ ไม่ทราบว่าม่อนบังคับเรือนำบอลออกทะเลไปยังคับ เงียบเลย รอของขวัญปีใหม่อยู่นะครับ ฮี่ๆ😁
ตอบลบรออยู่นะครับท่าน
ตอบลบอยากรู้น้องม่อนจะลีลาแบบไหน อึดเหมือนน้องแคท หรือ ใสๆ แบบน้องฝน
ตอบลบแทบร้องไห้ กะ ฉากนี้
ตอบลบแทบร้องไห้ กะ ฉากนี้
ตอบลบมาแล้วๆ แทบอดใจไม่ไหวเลยครับที่จะได้อ่าน แต่ติดตรงตอนนี้อยู่ที่ทำงานน่ะสิ ขอบคุณครับ
ตอบลบมาแล้วๆ แทบอดใจไม่ไหวเลยครับที่จะได้อ่าน แต่ติดตรงตอนนี้อยู่ที่ทำงานน่ะสิ ขอบคุณครับ
ตอบลบชอบฉากบอลกับม่อนที่น้ำตกมาก
ตอบลบชอบฉากบอลกับม่อนที่น้ำตกมาก
ตอบลบชุดนอนไม่ได้นอน 5555
ตอบลบม่อนตามไปทำไมนะ แต่สุดท้ายก็รอดน้านีย์ตามไปช่วยทัน(พูดเหมือนจะพาไปฆ่าแกงอะไรยังงั้น(แค่จะพาไปทำผัวเอง))แล้วตกลงอยู่โยนกจตุรัสนานแค่ไหนแล้วเนี่ย ทางมหาลัยเป็นไงมั่ง ว่าแล้วก็คิดถึงสาวที่มอบรักแท้ให้บอล ชื่ออะไรจำไม่ได้แล้ว อยากให้รับกลับเข้ามาในสต็อกเพราะก็ไม่ได้เสียหายอะไร ไหนๆ ก็มีเมียเป็นขโยงอยู่แล้ว เอ้อ! อีกอย่างซื้อกาแฟหมามุ่ยให้บอลมันเพิ่มเติมจากสูตรป้าเอ็มด้วยนะจะได้อึด ถึก ทน เอาไว้ารับมือกับสาวเล็กสาวใหญ่ 555
ตอบลบนายบอลจะโดนสาวๆพาตัวไปแล้ววว.โอ้ว..พี่ม่อนก็ไปด้วยสินะ อย่างนี้บรรดาเมียๆของนายบอลจะตามมาทันมัยนะ รอติดตามตอนหน้าอยู่นะครับมาต่อไวไว ^-^ นะครับ
ตอบลบขอบคุณมากคัฟ ม่อนดำเนินเรื่องแค่คิดก็ฟินแล้วคัฟ
ตอบลบขอขอบคุณมากเลยนะครับที่มีผลงานดีๆมาให้อ่าน เมื่อไหร่จะลงตอนต่อไปครับ อยากอ่านมากเลยครับ
ตอบลบตามมาลุ้นต่อครับ คิดถึง บอลแล้วครับ ^^
ตอบลบแล้วนี่ตกลงเจ้าบอลไม่สามารถห้ามใจตัวเองได้เลยเหรอ สงสารหนูกุลจัง
ตอบลบขอบคุณสำหรับผลงานดีๆครับ
ตอบลบ