ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 89 “ลูกสาวคนที่สอง...หนี่งในสามดรุณี!?”
“เร็วกว่านี้สิสุรีย์พรรณ!!!”
“ถนนสายนี้มืดและแคบ...ขับเร็วไม่ได้”
“ฮึ่ม!!”
“หนูร้อนใจจังเลย...ป่านนี้พี่ชายจะเป็นยังไงบ้าง?”
“เราตามไม่ทันแน่เลยค่ะ...จะเอายังไงดีพี่แคท?”
“...กำลังใช้ความคิดอยู่”
“ส่วนยัยน้าบ้านี่เราก็ตามไม่ทัน...เร็วเหลือเกิน”
“แล้วน้านีย์จะรู้เหรอว่าพี่ชายถูกพาตัวไปทางไหน?”
“ไม่รู้สินะแต่ถ้าตามทันมีเฮแน่ๆเลยยัยตัวเล็ก”
“ทำไมคะ?”
“เพราะน้านีย์เอาชิโรเทนเคียวไปด้วย”
“มันส์ล่ะทีนี้!!!...หมายความว่าน้าก็โมโหเหมือนกันนี่หว่า?”
“...คงจะมีแต่วิธีนี้”
“เจ๊คิดออกแล้วเหรอ?...อ๊ะ!...ถึงถนนใหญ่”
“เหยียบให้มิดเลยโว้ย!!!...ฉันมั่นใจว่าเจ้าพวกศิวะบัณฑิตจะต้องใช้เส้นทางนี้ล่ะ”
“ป้อมก็จำทะเบียนรถได้ด้วย...เห็นเมื่อไหร่รับรองไม่มีพลาด”
“ฝนช่วยกดเบอร์ที่พี่บอกที”
“ค่ะ”
“08x-xxxxxxx”
“นี่จ้ะ”
“อืม”
“พี่ฝน...พี่แคทโทรหาใครเรอะ?”
“จะรู้มั้ยเล่า?”
“สวัสดีค่ะ...ขออภัยที่โทรมารบกวนในเวลามืดค่ำแต่แคทมีเรื่องขอให้ท่านช่วยเหลือจริงๆค่ะ”
“รึ...รึว่าเจ๊โทรหา...ผบ.ภาคเพื่อนของป้อ?”
“?”
“!?”
“จะขอกำลังตำรวจให้ช่วยตั้งด่านสกัดรถของพวกศิวะบัณฑิตไง”
“หืม--...มีพ่อเป็นนายตำรวจใหญ่ก็ดีอย่างนี้เองนะ”
“อะไรนะคะ?”
“?”
“ค่ะๆ...เข้าใจแล้วค่ะ...ขอบพระคุณมากนะคะ”
“มีอะไรหรือจ๊ะพี่?”
“เราช้ากว่าคุณแม่ไปก้าวนึง”
“หา?”
“อธิบายหน่อยซิ...สุรีย์พรรณ”
“คุณแม่ก็มีความคิดเดียวกับพี่และลงมือไปแล้ว...สภ.ทั้งหมดที่อยู่ในขอบเขตความรับผิดชอบจะติดตามและสกัดรถของคุณศิริรัศมี...แน่นอน...จะมีด่านเพื่อตรวจสอบรถที่เข้าข่ายด้วย”
“เยี่ยม!!!...ต้องแบบนี้สิคะ...ฮะๆๆ...แม่นิภาของฝนเก่งที่สุดในโลกเล้ย!!!!”
“ฉันไม่มีปัญหาขัดข้องกับเห็นด้วยเต็มที่แต่นี่จะเรียกว่าใช้อำนาจรัฐไปในทางมิชอบได้หรือเปล่าวะ?”
“เหอะน่าๆๆ...พี่อ๋อมอย่าอะไรมากเลย...ป้อมว่ามันก็ดีออกเพราะทีนี้พี่ชายก็จะ...”
“เฮ้ย!?...นั่นมัน!!!”
“อะไรเรอะพี่อ๋อม?”
“หยาดฝน!!...เมื่อกี้ฉันเห็นแม่ของเธอขับรถสวนไป”
“จะ...จำผิดหรือเปล่า?”
“ไม่!...ฉันจำเลขทะเบียนได้และก็เป็นรถกะบะที่จอดอยู่ในบ้านเธอที่โยนกอุดร”
“จริงด้วย...ตอนพี่ไปเอารถก็ไม่เห็นรถกะบะจอดอยู่”
“เลี้ยวกลับเร็วๆเข้าสุรีย์พรรณ!!”
“อื้อ!!”
“หวา~~...เลี้ยวกะทันหัน...พี่อ๋อมแน่ใจนะคะ?”
“เออ!!...มีน้านีย์ยืนตรงกะบะท้ายไปด้วยแล้วยังจะว่าผิดอีกมั้ยเล่า?”
“แต่ป้อมไม่เข้าใจว่าทำไมถึงวิ่งขึ้นเหนือนะ?...พี่ชายต้องถูกพาลงใต้ไม่ใช่หรือ?”
“ง่ายมาก...เพื่อลวงให้เราหลงทางไงเพราะใครๆต้องคิดว่าพวกเขาจะกลับลงใต้แน่แต่คุณแม่ก็ยังมองออก...หัวแหลมจนพี่กลัวจริงๆ”
“หนอย~~...ช่างคิดดีนักนะแต่อย่าหวังเลยว่าจะพาบอลไปได้...ฝนไม่ยอมหรอก!!!”
“คอยโทรหาบอลบ่อยๆนะ...เผื่อติดต่อได้”
“จ้ะพี่...แต่มานี่ฝนโทรหลายครั้งก็ไม่มีใครรับแถมตอนนี้ติดต่อไม่ได้...สงสัยจะปิดเครื่อง”
“แล้วเผลอๆพวกมันอาจขึ้นไปถึงเชียงใหม่หรือลำปางเพื่อนั่งเครื่องบินย้อนกลับลงไปกรุงเทพฯ...อ้อ!!...ฉันยังเห็นยัยศรมุกดานั่งที่กะบะท้ายรถคันนั้นด้วย”
“น้องม่อนน่ะรึ?”
“นี่มันอะไรกันคะ?...ฝนชักจะงงไปใหญ่แล้ว!!”
“ใช่ๆ...ก็พี่ม่อนร่วมมือกับพวกศิวะบัณฑิตเพื่อจะล่อลวงพี่ชายให้ติดกับไม่ใช่เหรอ?”
“ฮึ!!...ฉันเองก็ไม่เข้าใจความคิดของยัยซกมกแอบจิตหมายเลขสองนั่นเหมือนกันแต่ถ้าจะให้เดา...”
............................................................................................................................................
“อะ...โอะ...ออ...พอทีเถอะ--”
“ฮี่ๆๆ”
“จะ...ดึงหูกันทำไมเล่า?...อ้าว!?...ไม่...ไม่มี”
...ถ้ากลับมายังสถานที่แห่งนี้ก็หมายความว่าผมจะได้พบหนูริน “ลูกสาว”
ที่จะถือกำเนิดมาในอนาคตอีกหลายปีต่อไปนี้แต่ทว่า...
“หนูรินจ๋า~~...ออกมาได้แล้ว...พ่อรู้ว่าเป็นหนู”
“.................................................”
“หายตัวไวจริง...แม่ลูกเหมือนกันเปี๊ยบ...หือ?”
(ข้างหลังมีใครอยู่)
“นั่นแน่!!...หนูริ...เอ๊ะ?”
“.................................................”
“ไม่ใช่นี่”
(แต่คุ้นหน้าจังเลยและโดยเฉพาะไม่ยิ้มไม่พูดแบบนี้ก็ช่างคล้ายกับใครบางคน)
“.................................................”
“อ๋อ~~...ใช่ๆๆ...หนูน่ะเหมือน...โอ๊ว!?”
“นึกออกแล้วหรือ?”
“อั๊ก!!...เจ็บ~~...แม่หนู...อย่า...อย่าดึง!!!”
“คุณแม่ฝากหนูมาค่ะ”
(คะ...คุณแม่?)
“และนี่ก็เป็นส่วนของหนู...ฮึ!!”
“โอ๊ยๆๆๆ”
(โดนดึงทั้งจมูกทั้งหูเลยวุ้ย!!...เราไปทำอะไรให้หนูน้อยที่ไม่เคยเห็นหน้าผู้นี้โกรธเคืองกันนะ?)
“คุณแม่ห่วงใยขนาดนั้นแต่คุณพ่อยังใจร้ายไม่กลับไปหาเธอ...ต้องจัดการ!!”
“โอ๊ยๆ...พอทีๆ...จู่ๆก็มาดึงหูดึงจมูกกันแบบนี้มันไม่เกินไปหน่อยเหรอแม่หนูน้อย?...เอ๊ะ!?...คุณพ่อ...คุณแม่เหรอ?”
“ไม่รู้หนูก็จะบอกให้!!...คิดว่าคุณแม่จะต้องอดทนต่อความเจ้าชู้ของคุณพ่อมากมายสักเท่าไหร่กันคะ?”
“นี่หมาย...หมายความว่าหนูเป็นลูกของ...”
“แม่สุรีย์พรรณ”
“กับ...กับพ่อ!!!!”
...ไม่มีอะไรให้คลางแคลงใจใดๆทั้งสิ้นเลยเพราะเธอคือกระจกที่สะท้อนภาพของพี่แคทในวัยเด็กแทบทุกอย่างไม่ว่าจะกิริยาท่าทางหรือหน้าตาทรงผมและหากถามว่ารู้สึกยังไงก็ขอตอบว่า
“ปลาบปลื้มใจอย่างที่สุด” แต่ผมก็เริ่ม “หวั่นเกรง” ลูกสาวคนที่สองนี้ในเวลาเดียวกันด้วยนั่นเพราะเธอแตกต่างจากหนูรินมากทีเดียว...
“เดี๋ยวลูก”
“...ปล่อยค่ะ!”
“ไม่ยากๆ”
“?”
“ถ้าหนูเหมือนแม่งั้นพ่อก็ง้อไม่ยาก”
“......................................................”
“ไหนจ๊ะ...ให้พ่อดูหน้าชัดๆซิ...ยิ้มหน่อยๆ”
“ไม่ค่ะ”
“งั้นพ่อขอกอดที”
“!?”
“ให้พ่ออุ้มพาเดินเที่ยวนะ”
“หนู...ไม่ใช่เด็กทารกที่จะต้องให้อุ้มค่ะ!”
“ไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด...เอ้า!!”
“คุณพ่อ!?”
“อืม--...ดูดีๆก็คล้ายพ่อไม่น้อยนะเนี่ย?”
“...หนูเหมือนคุณแม่ต่างหาก”
“จ้า!...สวยและก็เย็นชาเหมือนแม่...ปากแข็งอีกต่างหาก”
“ฮึ!!”
“ฮะๆๆ...ตอนนี้ลูกสาวพ่ออายุเท่าไหร่เหรอ?”
“แปดขวบ”
“อายุมากกว่าหนูรินปีเดียว”
“ค่ะ”
“แสดงว่าหนู...เอ่อ--...พ่อยังไม่รู้ชื่อหนูเลย”
“หนูชื่อสุพรรณรีย์”
“สลับ...กับชื่อของแม่รึ?...แหม~~...ใครช่างตั้งให้นะ?”
“ก็คุณพ่อไงคะ”
“หา!!...พ่อเหรอ?”
“คุณพ่อจะตั้งชื่อให้ลูกๆทุกคน...หยาดวารินทร์ชื่อของน้องรินก็ใช่”
“อืม--...งั้นพ่อเรียกหนูสั้นๆว่ารีย์นะจ๊ะ...แล้วหนูรินไปไหนซะล่ะ?”
“ไม่มาค่ะ...คงไปเที่ยวเล่นตามประสา”
(แต่เมื่อครู่เราได้ยินเสียงหัวเราะของเธอไม่ใช่หรือไง?)
“หนูรีย์เป็นลูกคนโตของพ่อหรือเปล่า?”
“ไม่ใช่ค่ะ”
“อ้าว!!...พ่อไม่ได้มีลูกแค่สองคนหรอกหรือ?”
“ก็เจ้าชู้ซะขนาดนี้คงจะมีแค่สองหรอกนะคะ”
...ประชดประชันเก่งแฮะลูกสาวผมคนนี้...ให้ตายเถอะ!...พี่แคทเข้าใจเลี้ยงลูกให้เหมือนตัวเองดีจริงๆ...ผมไม่เคืองหรือน้อยใจที่โดนหนูรีย์ต่อว่าหรอกนะแต่ตรงกันข้ามกลับรู้สึก
“ผิด” ที่ไม่ยอมเลิกพฤติกรรมเจ้าชู้ได้สักทีจนกระทั่งมีลูกมีเต้า...สุพรรณรีย์...ช่างเป็นชื่อที่ไพเราะยิ่งนัก...ผมอดที่จะภาคภูมิใจในตัวเองไม่ได้จริงนะเนี่ย...
(และก็มีความเป็นไปได้ที่เรากับอ๋อมจะมีลูกด้วยกันสินะ)
“คุณพ่อ”
“จ๊ะ”
“รักคุณแม่หรือเปล่าคะ?”
“แน่นอน...รักสิจ๊ะ”
“งั้นทำไมไม่กลับไปหา?”
“พ่อไม่กลับอะไร?”
“คุณแม่กำลังรออยู่นะคะ”
“เห?...พ่อก็ไม่ได้ไม่อยากกลับไปหาแม่นี่...อืม--...เมื่อก่อนน่ะยอมรับว่าอึดอัดแต่เดี๋ยวนี้ไม่ใช่แล้ว...พ่อมีความสุขที่ได้อยู่กับแม่ของลูกนะ”
“แม้ว่าคุณแม่จะไม่เคยบอกรักคุณพ่อหรือคะ?”
“ไม่เป็นไร...พ่อรู้ดีว่าแม่ของหนูรีย์น่ะปากแข็งที่สุด”
“แต่ใจอ่อนกับคุณพ่อมากนะคะ”
“จริงเรอะ?”
“ไม่เชื่อหนูหรือไง?”
“เปล่าๆ...พ่อต้องเชื่อสิจ๊ะ...แหม่~~...ไม่เชื่อลูกสาวตัวเองแล้วจะให้ไปเชื่อใครเล่า?”
“อย่างนั้นก็อย่าช้าเลยค่ะ...รีบกลับไปหาคุณแม่และอยู่กับเธอ”
“ลูกรีย์พูดเหมือนพ่อกำลังจะพลัดพรากไปจากแม่?”
“หนูบอกได้แต่เพียงว่า...อย่าเข้าใกล้คุณน้าศรมุกดา”
(พี่ม่อน?)
“คุณน้าศรมุกดานั้นอันตรายกับคุณพ่ออย่างคาดไม่ถึง...เธอมีอะไรอยู่คุณพ่อก็รู้ดี”
“...................................................”
“ให้หนูลงค่ะ”
“จ้ะ”
“เวลาที่ยังเหลืออีกเพียงน้อยนิดหนูจะแสดงอะไรให้คุณพ่อเห็น”
“!!!”
...หนูรีย์พูดจบก็เงื้อกำปั้นพุ่งใส่หน้าผมอย่างรวดเร็วและท่วงท่าที่เด็กหญิงใช้เหมือนกับ
“ยมทูตขวาเร็ว” ของพี่แคทไม่มีผิดเพี้ยน!!!...
“นี่...นี่มัน”
“ค่ะ...หมัดยมทูตขวาเร็วที่คุณแม่ใช้บ่อยครั้ง”
“ลูกใช้เป็นด้วยเหรอ?”
“ก็เหมือนหนูรินไงคะ”
“อือ--...เก่งจัง”
“มองทันหรือเปล่าคะ?”
“ไม่...ไม่ทัน”
(พอรู้ตัวอีกทีกำปั้นน้อยๆของเด็กหญิงผมยาวสลวยก็หยุดตรงหน้าเราแล้ว)
“ยังใช้ไม่ได้”
“เอ๋?”
“พบกันครั้งหน้าคุณพ่อจะต้องมองยมทูตขวาเร็วของหนูให้ทันไม่อย่างนั้น...”
“ทะ...ทำไม?”
“ถึงเวลาที่มีอันตรายคุณพ่อจะยากเอาตัวให้รอดและไม่อาจช่วยเหลือใครได้เลย”
“...หนูพูดน่ากลัวจัง”
“เอาล่ะค่ะ...กลับไปหาคุณแม่และอย่าด่วนตัดสินใจอะไรง่ายๆ...ขอให้คุณพ่อตรึกตรองอย่างละเอียดรอบคอบ”
“เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อนสิ!!...พ่อยังไม่เข้าใจอะไรเลยนะ...ฮะ...เฮ้ย!?”
“ตายจริง~~...รู้สึกตัวแล้วเหรอคะ?”
“คะ...คุณคือ...ศิริรัศมี...จะทำอะไรกับผมครับ?...แล้วกำลังจะไปที่ไหน?”
“ตำบลศรีไตรตรึงษ์อันเป็นที่ตั้งของตระกูลศิวะบัณฑิตไงล่ะคะ”
“!?”
...............................................................................................................................
“ไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องปฏิเสธดิฉันนะคะ”
“ยังไงมันก็ไม่ได้ครับ...เราเพิ่งจะพบกัน”
“นั่นไม่ใช่ปัญหาเลยค่ะ”
“เป็นสิครับ!!!...โธ่~~...ปล่อยผมไปเถอะ”
“คุณชายหกไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะต่อรองอะไรได้...ก่อนที่จะได้พบกับสามดรุณีเราทั้งสองก็ควรมาทำความสนิทสนมกันให้มากกว่านี้”
“ผมมีอะไรกับคุณไม่ได้หรอกครับ!!!”
“แหม~~...แต่อาวุธของคุณชายหกดูจะไม่เห็นด้วยสักนิดเลยนะคะ”
(บ้าฉิบ!!...หล่อนจับเราแก้ผ้าตั้งแต่เมื่อไหร่วะ?)
“เท่านี้สวรรค์ก็อยู่แค่เอื้อมมือถึง”
“นะ...ในรถนี่น่ะเรอะ?”
“ใช่ค่ะ...หรือคุณชายอยากจะทำในโรงแรมมากกว่า?”
“มะ...ไม่”
“งั้นค่อยไปให้ถึงเชียงใหม่ก่อนค่ะ”
“ชะ...เชียงใหม่อะไรกันครับ?”
(ไม่ใช่จะลงไปภาคใต้หรอกรึ?)
“เจ้านายคะ”
“มีอะไร?”
“ข้างหน้ามีด่านตรวจ”
“เรียกเรารึ?”
“ค่ะ
“ให้ตายสิ!!...อยู่นิ่งๆไม่ต้องพูดอะไรนะคะคุณชายหก...ไม่งั้นดิฉันอาจให้คุณดมยาสลบอีกรอบ”
“อุ!!”
...คุณศิริรัศมีดึงกางเกงผมขึ้นกับคว้าเสื้อสูทใส่ทับนั่งประกบข้างผมทำหน้าตานิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ผมสมควรจะร้องขอความช่วยเหลือจากตำรวจดีมั้ยนะ?...
“ขอโทษนะครับ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“พวกคุณจะไปที่ไหนกันครับ?”
“เชียงใหม่ค่ะ”
“อ๋อ~~”
“เราไปได้แล้วใช่มั้ยคะ?”
“เชิญครับ...ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ”
(เอ้ย!!...ทำไมปล่อยให้ไปง่ายๆเล่า?...แค่เอาไฟฉายส่องเข้ามาในรถกับแกว่งไปแกว่งมาแค่เนี้ย!?)
“คงจะตรวจหาของผิดกฎหมายล่ะมั้งคะ?”
“อืม--...แต่รถของเราไม่ใช่เป้าหมาย...เอาล่ะค่ะคุณชายหก”
“เจ้านายคะ...ข้างหน้ามีด่าน”
“หา!?...ห่างไม่ถึงสามกิโลเมตรก็มีด่านอีกแล้วเรอะ?”
“เอายังไงดีคะ?”
“รถเราไม่มีของผิดกฎหมายหรือยาเสพติดจะต้องกลัวไปทำไม?”
“................................................”
...ด่านนี้ก็เหมือนกับด่านที่ผ่านมา...ตำรวจเพียงแต่ถามว่าจะไปที่ไหนเท่านั้นและก็ปล่อยให้ไปแล้วพอรถวิ่งมาอีกประมาณห้ากิโลเมตรก็เจอด่านที่สาม...
“ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือครับ”
“คุณตำรวจคะ...มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่?”
“ช่วงนี้มีขบวนการลักลอบขนสิ่งผิดกฎหมายบ่อยครั้งขึ้น...เจ้าหน้าที่จึงต้องกวดขันเป็นพิเศษครับ”
“เข้าใจค่ะ”
“ขออภัยในความไม่สะดวกแต่เราทำตามหน้าที่ครับ”
“นี่”
“คะ?”
“ใช้เส้นทางเลี่ยงดีกว่า...ทางหลักเราไม่ไปแล้ว”
“ทำไมหรือคะ?”
“ไม่ต้องถาม...ทำตามที่สั่งก็พอ”
(อะไรกันหว่า?...ไม่เข้าใจเลย)
“เส้นทางนี้ไม่มีเสาไฟฟ้าเลยค่ะ”
“ขับต่อไปเถอะ”
“ค่ะ...ว้าย!!”
“!!!”
“คนขับรถกะบะคันนั้นเฮงซวยจริงๆแซงปาดหน้าจนเกือบจะชนแล้ว!!!...เจ้านายไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ?”
“ฉันปกติดีแต่เมื่อกี้...เสียงอะไรดังบนหลังคาน่ะ?”
(เราก็ได้ยินเหมือนกัน...เสียงดังตึงเชียว)
“จอดรถซิ”
“ค่ะ”
“คุณ...ธะ...เธอช่วยออกไปดูที”
“...อืม”
“.....................................................”
“มีอะไรตกใส่หลังคารถหรือเปล่าน๊า~~...อ๊อก!!!”
“!!!!”
“เฮ้ย!!”
...พอหลบรถเข้าข้างทางและสาวน้อยผู้ติดตามคุณศิริรัศมีเปิดประตูออกไปเท่านั้นก็ได้เรื่องเลยเมื่อเธอถูกใครบางคนบีบเข้าที่คอ...ผมนึกในใจว่าฉิบหา-ล่ะงานนี้สงสัยโดนโจรปล้นอย่างแน่นอนทว่าผู้ที่อยู่บนหลังคารถกลับกลายเป็น...
“คุณอา!!”
“ไม่...ไม่น่าเชื่อ!!!...ทำไมคุณอรศินีย์มาอยู่ที่นี่?”
“ทุกคนที่เหลือจงออกมาจากรถแลยกแขนสองข้างขึ้น...อย่าได้คิดเล่นเล่ห์อุบายมิเช่นนั้นสาวน้อยผู้นี้...”
“โอ๊ย!!”
“หยุดนะคะคุณอรศินีย์!!!...ดิฉันยอม...ยอมแล้ว~~...อย่าทำ...คนของดิฉัน!!!!”
(คุณศิริรัศมีก็เป็นห่วงลูกน้องตัวเองดีนะ)
“เจ้านายออกไปก่อนเพื่อดึงความสนใจของยัยนั่นค่ะ...หนูจะออกเป็นสุดท้ายและจะเอาปืนยิงมันเอง”
“อย่านะ!!!!...นั่นเป็นอาของฉัน”
“คุณไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่ง!!”
“ไม่มีสมอง!!!...อยากรนหาที่ตายหรือไง?”
“แต่...”
“ก่อนที่เธอจะได้ทำอย่างพูดก็คงโดนฟันหัวขาดกระเด็นกลิ้งไปไหนต่อไหนแล้วเพราะสำหรับผู้หญิงคนนั้นลูกปืนยังเร็วไม่เท่า!!!!”
“!?”
“ดิฉันฉุกคิดช้าไปจึงเสียท่าคุณและพี่สาวของคุณ
“รู้ด้วยหรือเจ้าคะ?
“เธอน่ะไม่มีทางทำอะไรรอดพ้นสายตาของฉันไปได้หรอกเฟ้ย!!
(อานิภาก็มาด้วยโดยรับหน้าที่คนขับรถให้น้องสาวฝาแฝดนี่เอง)
“ส่งหนุ่มน้อยคนนั้นมาซะศิริรัศมี...ตอนนี้ลูกสาวน่ารักทั้งสองคนของฉันกำลังรอคอยเขาด้วยหัวใจห่วงหากระวนกระวาย...ฉันจะได้รีบเอาไปคืนและถือซะว่าคืนนี้ไม่มีการลักพาตัวเกิดขึ้น”
“การเล่นไล่จบลงแล้วเจ้าค่ะ...พวกท่านอย่าได้หลบหนีอีกต่อไป”
“...สมกับที่เคยเป็นมือสังหาร...ตามติดอย่างกับฉลามได้กลิ่นคาวเลือด”
“จุดประสงค์ของฉันคือมารับตัวหลานชายคืนหาได้มีเจตนาจะทำร้ายผู้ใดไม่...โปรดเข้าใจด้วยเถิดเจ้าค่ะ”
“แต่ก่อนอื่นดิฉันอยากจะถามว่าด่านตำรวจพวกนั้นเป็นฝีมือของคุณอรนิภาหรือเปล่า?”
“ใช่...ฉันเอง”
“แล้วคนที่ลูกสาวทั้งสองของคุณรักก็คือหลานชายแท้ๆของคุณด้วย”
“ช่วยไม่ได้นี่นาก็ในเมื่อแคทกับฝนหมายตาบอลไว้ตั้งหลายปีและเผอิญฉันดันเป็นแม่ที่ตามใจลูกซะด้วย”
“แต่มันคือความรักต้องห้าม!!!”
“เพื่อความสุขของลูกๆฉันจะไม่มีวันขัดขวางหรอก...เธอน่ะสมควรกลับไปได้”
“...ถ้าดิฉันกลับไปมือเปล่าก็ถือว่าล้มเหลว”
“แล้วเธอยังจะคิดว่าต้องได้ของติดไม้ติดมือไปอีกรึในเมื่อน้องสาวของฉันก็ยืนอยู่ตรงหน้าทั้งคน”
“..........................................................”
“หลานบอล”
“ครับ
“จูงมือแม่หนูคนนั้นมาทางนี้”
“เอ๊ะ?”
“ทำตามที่อาสั่ง”
“จะทำอะไร...คนของดิฉันคะ?”
“น้องฉันไม่เอาไปต้มยำทำแกงหรอกน่า!”
“ฮึ่ม!!”
“เธอเองก็จงอยู่เฉยๆเถิด...ฉันขอรับรองว่าสหายของเธอจักมิเป็นอันตราย”
“..........................................................”
“หืม?...เธอ...”
(อานีย์มองสาวน้อยที่เราจูงมือพามาแล้วก็ดูเหมือนสีหน้าจะเปลี่ยนไป...นี่เราจะคิดมากไปเองหรือเปล่าหว่า?)
“บอลไปนั่งในรถอาและห้ามออกมา...เอาล่ะ!!...แม่หนูกลับไปหา...เจ้านายได้แล้ว”
“เจ้านาย...อย่างนั้นหรือ?”
...ที่แท้อานีย์ใช้แผน “ตัวประกัน”
เพื่อให้ผมกลับมาอย่างปลอดภัยแต่ตลอดทางที่มานี่ผมก็เกิดความสงสัยว่าต่อให้ใช้กำลังเจ้าหน้าที่ตั้งด่าน
“ถ่วงเวลา” คุณศิริรัศมีซึ่งแม้จะได้ผลแต่ก็ไม่น่าตามมาทันเร็วขนาดนี้?...
(ราวกับล่วงรู้เส้นทางที่คุณศิริรัศมีจะใช้ลักพาตัวเราเป็นอย่างดี!?)
“อย่าออกมาเชียวนะยะ!!...นอนลงไปก็ได้”
“ครับๆ”
“นี่มือถือ...โทรรายงานเมียซะ”
“มะ...เมีย?”
“เออ!”
“อาหมายถึง?”
“ฮึ่ย~~...บัดซบตบชัก!!...ก็จะมีใครอีกล่ะ?”
“................................................”
“อีกสักแป๊บก็คงจะมาถึงกันน่ะ...นอนสิจ๊ะพ่อตัวดี”
(ผลักเรานอนที่เบาะหลังแล้วปิดประตูรถ...ปฏิบัติอย่างกับเราเป็นเด็กน้อย)
“อาครับ”
“หือ?”
“ทำไมอานีย์ใส่กางเกงขาสั้นครับคือปกติผมเคยเห็นแต่งตัวเรียบร้อยตลอด?”
“อยากรู้ก็รอถามเจ้าตัวเองสิเคอะ...ฮิๆๆ...ชอบดูล่ะซี้~~”
“ไม่ใช่ๆ...ผมไม่ได้หมายความแบบนั้น..เดี๋ยวพี่เอ้รู้ผมก็ซวยพอดี”
“เอ้ไม่ใช่คนใจแคบขนาดนั้นหรอกจ้ะ”
(จะจริงรึ?...เอ้า!...สั่งให้นอนก็นอน...อื๋อ!?...อะไรนุ่มๆ?)
“เอ้ย!!!...พี่...พี่ม่อน!?”
(เราเอนศรีษะหนุนไปบนตักสาวเจ้าได้ยังไง?)
“...ไปจากที่นี่กัน”
“นี่จะเล่นตลกอะไรกับผมอีกเนี่ยก็พี่ไม่ใช่เหรอที่เป็นหนึ่งในตัวการทำให้ผม?...อึ๊ก!!”
“หุบปากแล้วจงตามเรามา!”
(ร่าง...ร่างกายขยับไปเองทั้งที่สมองไม่ได้สั่งการ!?...บ้าแล้ว!!!!...เราลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือเปิดประตูรถเองเหรอนี่?)
........................................................................................................................................
“บอลอยู่ไหนคะแม่?”
“ในรถจ้ะ...กำลังรอลูกฝนพอดีเล้ย!!”
“...ไม่มีนี่คะ?”
“หา?...ลูกแคทอย่าล้อแม่เล่นน่า!!”
“ไม่มีเลยน้า!!”
“จริงด้วยค่ะ...ไม่เห็นพี่ชายเลย”
“คุณชายหก...หายไปรึ?”
“เฮ่ยๆๆ...จะไม่อยู่ได้ยังไงก็แม่เป็นคน...อ๋า!?...ไม่มีจริงๆด้วยอ่ะนีย์!!!”
“...................................................”
“หนอยแน่ะ~~...ขาเดี้ยงอยู่ยังจะออกไปเพ่นพ่านที่ไหนอีกนะเจ้าหลานคนนี้?”
“ท่านพี่กรุณาใจเย็นๆก่อนเจ้าค่ะ”
“เป็นเธออีกแล้วใช่มั้ยศิริรัศมี?”
“พวกคุณเลิกปรักปรำเจ้านายของหนูสักทีเถอะค่ะ!!!...คุณอรศินีย์ยืนถือดาบขวางหน้าอยู่ทั้งคนแล้วพวกเราจะทำอะไรอีกได้?”
“ปากกล้าไม่เบานะยัยหนูนี่!!...เอ๊ะเดี๋ยว?...ฉันว่าเหมือนเคยเห็นเธอที่ไหนมาก่อน...ป้อมว่ายังไง?”
“อือ--...จริงด้วย...หนูก็ว่างั้นค่ะ”
“ก็...ก็ที่โยนกจัตุรัสไงคะ”
“ไม่...ไม่ใช่!!...ก่อนหน้านี้แน่ๆ...ใช่มั้ยเจ๊?”
“อืม”
“มิพบกันเดี๋ยวเดียว...เติบโตขึ้นมากเทียว”
“อ๋อ~~...ฝนจำได้แล้ว!!!...ที่แท้เธอก็เป็น...”
“น้องศิรินภาลัยหรือนี่?”
“หึ!!...หนึ่งในสามดรุณีงั้นเรอะ?”
“ถึงว่าสิคะ!!...ป้อมรู้สึกคุ้นๆหน้า...แหม~~...เล่นบทผู้ติดตามแม่ของตัวเองได้แนบเนียนไม่เบาเชียว”
“..................................................”
“โฮ่~~...ไม่นึกว่าจะตามแม่มาด้วย?...สนใจหลานชายของ...”
“คุณป้า”
“ว้าก!!!...เรื่องอะไรมาเรียกฉันว่าป้ายะ?”
“หนูเรียกผิดตรงไหนก็คุณป้าอายุมากกว่าคุณแม่ของหนูนี่คะ?”
“เออจริง...ก๊าดดดดดดด~~...หยุดนะ!!...ห้ามเรียกว่าป้าไม่งั้นจะโยนหนอนใส่จริงๆด้วย!!!”
“แล้วจะให้เรียกว่าอะไรหรือคะ?”
“แฮ่ม!!...พี่สาวคนสวย”
“อุ๊บ!”
“ศิริรัศมี...หล่อนขำอะไรไม่ทราบ?”
“เปล่าค่ะ”
“แต่ฉันจำได้ว่าเธอหน้าตาดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?”
“หึๆๆ...ตอนเด็กๆน่ะใช่แต่โตมาคงเริ่มจะขี้เหร่จ้ะ”
“ผิดแล้วจ้ะน้องป้อม...พี่ใช้หน้ากากหนังปิดบังต่างหาก”
“ในเมื่อความจริงเปิดเผยแล้วลูกแม่ช่วยเผยโฉมที่แท้จริงให้ทุกคนเห็นสิจ๊ะ”
“ค่ะ”
“เธ่อ~~...จะสวยสักแค่ไหนเชียว...ไม่...เท่า...”
“.................................................”
“ฮะๆ...ดูถูกคุณหนูศิรินภาลัยอย่างนี้ก็แย่สิคะ...สาวใต้ก็งดงามไม่แพ้สาวเหนือหรือจากที่ไหนหรอกนะ”
“บะ...บ้าฉิบ!!!...หล่อนเพิ่งจะอายุแค่...สิบห้าปีเองไม่ใช่เรอะวะ?”
“อื้อหือ?...ถ้าพี่ชาย...เห็นเข้าล่ะก็...ฮึ่ม!!!...คู่แข่งที่น่ากลัว”
“ไม่จะอยากคิดจริงๆยัยตัวเล็ก...อีตาบ้านั่นต้องหลงเสน่ห์อย่างไม่ต้องสงสัยเลย...ฮึ!!”
“หรือที่เจ้าคนบ้าไม่อยู่ตอนนี้อาจจะเป็นเรื่องดีก็ได้”
“มั่นใจในตัวเองกันหน่อยสิ!!...เอ้ย!!!...ไม่ใช่เวลาจะมาพูดเรื่องนี้...คนรักของพวกหนูน่ะหายไปไหน?”
“ฉันรู้น่ะน้าว่าเป็นฝีมือของใคร”
“แต่จะว่าไป...นอกจากฉันกับนีย์ก็ยังมี...อ๋า~~”
“ถูกต้องเจ้าค่ะ...ผู้ที่จะกระทำเช่นนี้ได้มีเพียงนางเท่านั้น”
“พี่ม่อน!?”
“คุณศรมุกดามาด้วยหรือ?”
“และพี่ศรมุกดาก็พาคุณชายหกไป?”
“พี่สาวตัวแสบนี่!!...ป้อมอยากเอาเข็มจิ้มก้นให้ร้องลั่นนัก”
................................................................................................................................................
“เอกคเชนทร์...เจ้าเอาแต่นิ่งเงียบเหตุใดจึงมิพูดอะไรบ้าง?”
“ผมไม่รู้จะพูดอะไร”
“เจ้ามีความชอบธรรมที่จะตำหนิเราได้”
“แต่พี่ก็มาช่วยผมแล้วนี่”
“เราน่ะหรือช่วยเจ้า?”
“ก็...พี่เป็นคนบอกอาทั้งสองไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่...ทว่าเรามิได้ทำเพื่อเจ้าดอก...ท่านพี่ต่างหาก”
“คนอื่นผมไม่รู้แต่สำหรับตัวผมจะไม่แพร่งพรายออกไปหรอกครับเพียงแค่ให้พี่ม่อนช่วยตอบอะไรมาสักอย่าง”
“?”
“ทำไมคุณศิริรัศมีถึงลักพาตัวผมไปศรีไตรตรึงษ์ทั้งที่ออกปากเชิญเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้ว?”
“นางยังมิได้บอกเจ้ารึ?”
“ยังครับ”
(TRRRRRRRRRR)
“ฝน”
“ฉันอยู่กับพี่ม่อน”
“ว่าแล้วไง...บอลอย่าไปศรีไตรตรึงษ์เด็ดขาดนะ!!!”
“ฉันกำลังสงสัยทำไมคุณศิริรัศมีจะต้องทำถึงขนาดนี้?...ถ้าฉันไปพวกเขาจะเป็นยังไง?...จะต้อนรับหรือว่า...”
“ฝนไม่รู้และไม่เข้าใจด้วยเพราะบอลจะไปไม่ได้!!”
“แต่ฉันกำลังคิดว่าควรจะไป”
“ไม่มีประโยชน์อะไรเลยที่บอลจะไปที่นั้น”
“ลึกๆแล้ววิษณุมนตรีกับศิวะบัณฑิตมีความขัดแย้งกันอยู่ใช่มั้ย?”
“มีแล้วจะทำไม?...ไม่ใช่เรื่องของเราและมันก็มีมาก่อนพวกเราจะเกิดซะอีก”
“แต่มันดีไม่ใช่หรือถ้าความขัดแย้งนี้จะจบสิ้นลงในรุ่นของเรา”
“อย่าบอกนะว่าบอลตั้งใจจะไป”
“ก็ไม่รู้หรอกว่าทั้งสองตระกูลมีความขุ่นข้องหมองใจอะไรกันแต่ฉันน่าจะพอทำอะไรได้บ้าง”
“ด้วยการถ่อสังขารเป็นพันกิโลไปพบกับตาสิทธิกรน่ะรึ?”
“ฉันคิดว่านี่คงเป็นวิธีที่ดีที่สุด...วิษณุมนตรีและศิวะบัณฑิตจะได้ยุติความบาดหมางที่มีมานานสักที”
“พูดจาใหญ่โตซะเหลือเกินแต่บอลคนเดียวจะไปทำอะไรได้?...พอแล้ว--...กลับมาหาฝนกับลูกเดี๋ยวนี้!!!!”
“ฝน!?...นี่...นี่เธอ”
“อีกไม่นานเราก็จะมีลูกด้วยกัน...ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นแล้ว!!!!”
“เธอรู้?”
“ใช่...ฝนได้พบกับแม่หนูน้อยและก็เชื่อมั่นว่านั้นคือความจริง”
(นี่สองแม่ลูกได้เจอกันแล้วหรือ?)
“เพราะฉะนั้น...โอ๊ะ!?...แบตจะมาหมดอะไรตอนนี้?”
(สายตัดไปแล้ว)
“นั่นคือความตั้งใจของเจ้าจริงๆหรือ?”
“ผมว่าที่คุณศิริรัศมียอมลงทุนถึงขนาดนี้มันต้องไม่ปกติแน่ๆครับแต่ก่อนที่จะไป...”
“ย่อมได้...เช่นนั้นเราจะพูด...สมัยก่อนนั้น...”
“นังผู้หญิงบ้า!!...คืนผัวฉันมานะ!!!”
“!!”
...ปัทโธ่!!!...ใกล้จะรู้เรื่องสำคัญแล้วแท้ๆเชียวแต่อ๋อมดันเข้ามาขัดจังหวะและพยายามจับตัวพี่สาวต่างบิดาให้อยู่มือทว่าพี่ม่อนหลบไปหลบมาซึ่งเท่าที่เห็นการเคลื่อนไหวของเจ้าหล่อนนั้นผมรู้สึกเหมือนอ๋อมกำลังไล่คว้าอากาศธาตุยังไงยังงั้น!?...
“พี่หาได้ปรารถนาในตัวชายคนรักของเธอแม้แต่นิดเดียว”
“โกหก!!!...แล้วเธอจะพาตัวบอลมาทำไม?”
“เช่นนั้นเธอก็บอกเอกคเชนทร์เองเถิด”
“คิดหนีเรอะ?...ป้อม...ซัดเข็มใส่เลย!!!”
“เอ๋?”
“เร็วๆ”
“ดะ...ได้”
(บ้าไปแล้วอ๋อม!!!...นั่นพี่สาวของเธอนะ...หะ...หือ?)
“!?”
“ฮึย!!”
“หนอย~~...ไม่ได้ผลจริงๆ”
“แล้วพี่อ๋อมให้หนูซัดทำไมอ่ะ?”
“เดี๋ยวๆๆ...มันอะไรกัน?”
“พี่ม่อนใช้พลังจิตหยุดเข็มที่ป้อมซัดออกไปแล้วเบี่ยงเบนทิศทางให้ไปปักที่ต้นไม้แทน...โธ่เอ้ย!!...ในที่มืดแบบนี้มันหายากนะ”
(“หนูบอกได้แต่เพียงว่า...อย่าเข้าใกล้คุณน้าศรมุกดา”
(พี่ม่อน?)
“คุณน้าศรมุกดานั้นอันตรายกับคุณพ่ออย่างคาดไม่ถึง...เธอมีอะไรอยู่คุณพ่อก็รู้ดี”)
“คะ...คนอะไรกันเนี่ย?”
“เอกคเชนทร์...เจ้าพลาดเสียแล้ว”
“พลาดอะไรครับ?”
“เมื่อกี้หากเจ้าออกคำสั่งมาหนึ่งข้อเราจะยินดีทำตามโดยหามีข้อแม้ใดๆไม่”
“คำสั่ง...หนึ่งข้อรึ?”
“จะอะไรก็ได้...แม้กระทั่งสั่งให้เราเป็นคู่นอนกับเจ้า”
“!!!!”
“ศรมุกดา!!...หล่อนกล้าเรอะ?”
“ใจเย็นค่ะพี่...พี่ม่อนทำพูดดีไปงั้นแหละ...เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าหรอกน่า”
“จะพิสูจน์ไหมเล่า?...น้องนางศรโกเมน”
“อึ๊ก!!”
“รีบไสหัวไปไกลๆนะอย่ามาปั่นหัวผัวฉัน!!!”
“เฮอะ!...ถ้าผมฉุกคิดเร็วกว่านี้สักนิดจะสั่งพี่แบบนั้นแน่ๆ”
“บอล!!”
“พี่ชายก็~~”
“หึ!!...เสียดายที่เจ้ามิทันรู้”
“ผัวของฉันไม่เสียดายผู้หญิงประหลาดอย่างเธอหรอกโว้ย!!!”
“จริงด้วยๆ”
“นายบอกมันไปสิว่าถึงให้ฟรีก็ไม่เอา”
“ใช่ๆ...พี่ชายประกาศออกไปเลยค่ะ”
“ไม่ต้องประกาศหรอกเพราะมันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว”
“ดี!!”
“อย่างพี่ม่อนน่ะไม่ต้องไปเสียดายค่ะ!!!”
(ใครว่า?...สุดแสนจะเสียดายมากเลยต่างหาก~~...เอ้ย!?...ลูกสาวเพิ่งจะเตือนเรามาหยกๆนะเว้ย...บ้าชะมัด!!!!)
......................................................................................................................................
“คุณพ่อก็เป็นเสียอย่างนี้”
“เอาน่าพี่...น่ารักดี”
“น่าตีต่างหาก!!”
“แล้วพี่รีย์ดีใจไหม?”
“ทำไมต้องดีใจ?”
“คือหนูเห็นพี่ยิ้มไม่หุบเลยเดาน่ะ”
“ฮึ!!...พี่สมควรโกรธมากกว่า”
“อ้าว?”
“เพิ่งพบหน้ากันครั้งแรกก็อุ้มพี่แล้ว...คุณแม่ยังไม่เคยเลย”
“นึกว่าอะไร...พ่ออุ้มลูกเป็นเรื่องผิดปกติตรงไหนเหรอคะ?”
“ก็...”
“พี่รีย์...สองฝาแฝดนั่นเอาอีกแล้วค่ะ”
“................................................”
“................................................”
“พวกท่านต้องการอะไรกันแน่จึงคอยเฝ้าแอบมองเราสองพี่น้อง?”
“ไม่ได้แอบมอง”
“ไม่ได้แอบดู”
“แน่ะ!!...ยังจะโกหกอีกเรอะ?”
“ครั้งนี้พวกท่านจงยอมรับมาแต่โดยดีเถอะ”
“มีของที่จะเอามาคืน”
“รับไปซะดีๆนะ”
“!?”
“อชินีสุราลัย!”
“ไปถูกจับตัวได้ยังไง?”
“สองฝาแฝดนี่รุมข้าต่างหาก!!”
“ไหนบอกว่าสองต่อหนึ่งก็ไม่กลัวไง”
“ข้าเคยกลัวที่ไหน?...วสันตะนุจรินทร์!!!”
“หากตัวต่อตัวแล้วไซร้อชินีสุราลัยก็จะเสมอกับอุษณรัศมีผู้นี้”
“หากตัวต่อตัวแล้วไซร้อชินีสุราลัยก็จะเสมอกับสีตลรัศมีผู้นี้”
“แต่เราไม่อยากเสียเวลา”
“ไม่อยากเสียเวลา”
“หมายความว่าอะไรกัน?”
“สุริยนนุจรินทร์...สหายของท่านอาจหาญจะทำการที่ไม่สมควรอย่างยิ่งต่อสหายของอุษณรัศมีผู้นี้”
“นางเสือสวรรค์อันธพาลทำอะไรรึ?”
“หนอย!!!”
“อุ๊ย!!”
“จะปลุกให้ราชหงส์สุรัมภาสหายของสีตลรัศมีผู้นี้ตื่นจากการหลับใหลเพื่อมาต่อสู้กันอย่างไรเล่า”
“หา?”
“นางกำลังหลับสบายก็จะไปรบกวนให้ตื่น”
“ใจร้ายที่สุด~~...ให้นางนอนหลับไปก็ดีอยู่แล้ว”
“ไม่มีอะไรทำแล้วหรือไงนะสหายเรา?”
“ขะ...ข้าแค่ต้องการพิสูจน์ว่าใครจะเหนือกว่ากัน”
“แพ้อย่างไม่ต้องสงสัย”
“แพ้อย่างแน่นอน”
“ใครแพ้?”
“ท่านไง”
“ท่านน่ะแหละ”
“ฮึ่ม!!...เจ้าพวกแฝดบ้าน่ารำคาญ”
“และขอแสดงความยินดีกับท่านด้วย...สุริยนนุจรินทร์”
“?”
“ที่ครั้งนี้ท่านได้เจอกับพ่อเสียทีนะ”
“..............................................”
“แต่...ชายผู้นั้นก็จะเป็นพ่อของเราเช่นกัน”
“เป็นพ่อของเราด้วย”
“ฉะนั้นลูกพบกับพ่อคงจะไม่ผิดหรอกใช่ไหม?”
“คงไม่ผิดหรอกใช่ไหม?”
“หัสดินเทวนาถก็เคยพูดไว้แล้วว่าความตั้งใจของนางทั้งสองคืออะไร”
“ก็รู้ค่ะแต่หนูยังไม่อยากเชื่ออย่างสนิทใจเลยนะ”
“แต่ที่เราจะต้องเชื่อนั่นคือพวกนางก็เป็นลูกสาวของคุณพ่อจริงๆ”
........................................................................................................................................
ตอนหน้าต้องจัด 18 + สักหน่อยโดยที่เจ้าบอลก่อเรื่องขึ้นอีกครั้ง
.........................................................................................................................................
ตัวอย่างในตอนหน้า “ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 90 “คืนมืดที่แดนประจิม!?”
“ก่อนอื่นอธิบายให้ฟังหน่อยซิว่าม่อนทำลายแผนของพี่ทำไม?”
“ยังมีวิธีอีกมากมายที่จะขจัดเอกคเชนทร์แลน้องมิต้องการให้ท่านพี่ใช้วิธีนี้เจ้าค่ะ”
“หลานสาวสี่คนของน้าต่างแก่งแย่งช่วงชิงผู้ชายเพียงคนเดียว...มันช่างเป็นการกระทำที่มิน่าดูเอาเสียเลย”
“เหล้าแก้วนี้คือคำสัญญาว่าบอลจะไม่ทอดทิ้งลูกสาวของอา...ดื่มให้หมดรวดเดียว!!!”
“คืนนี้ฉันยินดีจะปรนนิบัติท่านแต่มีข้อแม้ว่าท่านต้องมิเปิดไฟหรือแอบมองหน้า...จะทำได้หรือไม่เจ้าคะ?”
“ต้องเป็นคนในบ้านหลังนี้...ดีล่ะไปคุยให้ครบทุกคน...เรามั่นใจว่ายังไงก็ต้องเผยพิรุธออกมาบ้างแน่ๆ!!!”
“รู้สึกนายหญิงจะแปลกๆไปเธอว่าไหมล่ะอย่างเช่นวันนี้ถึงกับลงมือซักผ้าปูที่นอนเองเชียวนะ?”
(อานีย์ไม่ยอมพูดด้วยแถมพอสบตามองเราก็อายหน้าแดงก่ำ...อย่า...อย่าบอกนะว่าผู้หญิงคนเมื่อคืนนี้เป็น...)
“แกนี่โชคไม่ดีนะเพราะบังเอิญฉันกำลังอยากจะฆ่าคนพอดี...ขอควักหัวใจของแกออกมาดูหน่อยล่ะกัน!!!!”
“เหตุใดพบกระผมแล้วจึงเดินหนี?...มิทราบว่าน้องเอกคเชนทร์กระทำความผิดอะไรมาอีกหรือขอรับ?”
........................................................................................................................
แจ่มเลย...กำลังรออยู่เลยอ่า..ขอบคุณมากครับ...จะรอ..Update..เพิ่มนะครับ
ตอบลบ50% ^_^ ความรักและอาฆาตพลุ่งพล่านออกมาเลย
ตอบลบผมว่าท่านadslman ลง% ผิดแน่ๆเลย
ตอบลบเพราะรู้สึกว่ามันน้อยเกินกว่าจะ50% จากที่ผ่านๆมา พล็อตนี้คงแค่20% เอ๊ะหรือผมคิดมากไปเอง
แต่มาพล็อตนี้ผมว่าสงครามยังไม่จบ แต่น้องม่อนนี่ เป็นตัวเอกได้มั้ย ชอบบบบบบ
ไม่ผิดหรอกครับ เปอร์เซ็นต์ไม่ใช่เนื้อเรื่องแต่เป็นจำนวนหน้ากระดาษที่ผมพิมพ์ครับ
ลบขอบคุณครับ เฝ้ารอมาหลายวัน เนื้อเรื่องนี่แบบความลับคมในยังมาได้อีก ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ อากาศเปลี่ยนแปรงบ่อย
ตอบลบThanks
ตอบลบกรุณาเม้นท์ให้เกียรติผู้ประพันธ์ด้วยครับ ถ้าจะพิมพ์แค่ Thanks อย่าเม้นท์เลยดีกว่า
ลบมาทันแล้วสินะครับคุณอาทั้งสอง ว่าแต่ม่อนที่ตามมาด้วยหายไปไหนแล้วนะ สนุกมากครับ ติดตามเเวะเข้ามาดุทุกวันเลย จะว่าไปแบบนี้บอลคงอันตรายมากแน่ที่ได้ม่อนเป็นคนดำเนินเรื่อง ในภาคต่อไป แต่จะเป็นแบบนั้นหรือเปล่านะ? ขอบคุณครับท่าน adslman
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบชอบมากคับเรื่องนี้ จพติดตามตลอดคับ
ตอบลบถ้าไม่มีฉากน่ารักของพ่อกับลูกผมนึกว่าหนังแอ๊กชั่นเลยนะนิ
ตอบลบมาแล้ว รออ่านต่อครับ ตกลงว่าพ่อบอลจะมีลูกกีคน ยังลุ้นต่อไป ขอบคุณครับท่าน adslman
ตอบลบเย้!!! ถึงไม่ถุกหวย ได้อ่านก้ยังดี ขอบคุณครับผม
ตอบลบขอบคุณครับ ผมว่าไรต์ลง % ผิดเหมือนคุณ darkman ว่าแน่ๆ เลย ดูมันสั้นๆ ยังไงไม่รู้ อ่านตอนนี้แล้วสกิดใจตรงที่หนูรีย์บอกไม่ใช่ลูกคนโต แสดงว่าอาจเป็นลูกของเซ็ค ไม่ก็ม่อนก็ได้ แถมมีความเป็นไปได้ที่จะมีลูกกับสาวๆ ในสต๊อกที่ผ่านมา ถึงตรงนี้แล้วก็ยังหวังให้สาวๆ ในปัจจุบันของบอลยอมรับสาวๆ ในอดีตของบอลโดยเฉพาะสาว สงสารนางอ่ะไม่เรียกร้องอะไรเลย เป็นรักบริสุทธิ์อย่างแท้จริง
ตอบลบเปอร์เซ็นต์หมายถึงจำนวนหน้ากระดาษที่ผมพิมพ์wordในแต่ล่ะตอนไม่ใช่เนื้อเรื่องครับ
ลบใช่ครับคุณ NaKung ผมก็คิดถึงสาวด้วยเช่นกัน >_<
ลบชอบจังเวลาบอลคุยกะลูกสาว..
ตอบลบลุ้นๆว่าใครจะมีลูกให้บอลเป็นคนแรก..
เป็นนิยายที่น่าจะมีอะไรให้ทุกอย่าง ทุกรส มากที่สุดนะครับ ขอบคุณมาก ขอติดคามต่อไปตลอด เป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคน
ตอบลบเป็นนิยายที่น่าจะมีอะไรให้ทุกอย่าง ทุกรส มากที่สุดนะครับ ขอบคุณมาก ขอติดคามต่อไปตลอด เป็นกำลังใจให้ด้วยอีกคน
ตอบลบติดตามมานาน ในหลายๆที่ด้วยกัน ขอสมัครเข้ามาBlogนี้ครับ
ตอบลบตอนนี้ ดูนายบอล ค่อนข้างจะนิ้มๆไปนะครับ ขนาดลูกสาวมาเตือนแล้วยังทำตัวเรียบร้อยจัง
ถึงขนาดอยู่เฉย มีให้เลือกอีก จะในรถหรือรร. หรือแพ้ทางสาวๆ ตอนต้นๆ จำได้นายบอลยังมีบู๊นะ
ลุ้นคุณอานิภามาโดยตลอด
ตอบลบอยากให้บอลเจอ จะสุดยอดกว่าลูกสาวอ้ะป่าว... อิอิอิอิ
ขอบคุณครับ
ใช่ๆๆเอิ้กๆ
ลบเหมือนจะสนิทสนมกว่าที่คิดนะครับ เหล่าลูกหลานของตะกูลนี้ แต่จะว่าไปม่อนพาบอลไปไหนอีกล่ะเนี่ย สุดท้ายก็เป้นแผนของ ม่อน? ทั้งหมดอย่างงั้นหรือ?...นอยากอ่านต่อสุดๆ เพิ่มเติมมานี่อ่านแล้วสนุกมากเลยครับ สู้ๆนะแคท ม่อนมาแรงช่วงนี้ ขอบคุณครับท่าน adslman
ตอบลบล้วงลับข้อมูล วางแผนได้เฉียบคม หรือแผนซ้อนแผน หรือจิตใจของใครของมัน โอ้ยสุดจะบรรยาย มันซับซ้อนมาก เดาทางไม่ถูกเลย ข้อน้อยขอคารวะ ท่านadslman
ตอบลบขอบคุณมากครับท่าน adslman
ตอบลบขอบคุณมากครับท่าน adslman
ตอบลบยังไม่มีตอนเสียว แต่ก็เสียวสุดๆ อยากรู้ว่าจะเป็นยังไงต่อ สนุกมากครับ เดาไม่ถูกเลย
ตอบลบม่อนพาบอลไปไหนน๊าาาา....กลับมาติดตามเหมือนเดิมแล้วนะครับ สู้ๆเป็นกำลังใจให้ครับขอให้ 100% ไวๆนะครับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบมาไว้ๆน่ะครับ
ตอบลบผมกลับไปเริ่มอ่านใหม่ตั้งแต่เมื่อผมมีความสุขตอนแรก
ตอบลบยันมาถึงตอนนี้3รอบแล้วยังรู้สึกสนุกตื่นเต้นตลอดเลยครับไม่เคยเบื่อเลย
ยังไงก็รอให้มาเต็ม100%อยู่นะครับ
ชอบมากเลยยิ่งอ่านยิ่งสนุกอยากให้ลงไวๆอยากติดตามต่อจนอดใจไม่ไหวแล้วครับ
ตอบลบชะตากรรมของบอลจะเป็นยังไงต่อไปนะเออ..
ตอบลบเข้ามาเรื่อยๆ
ตอบลบหายไปนานละครับ
ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบอยากเห็นนายบอชเห่งเมพขิงๆเร็วๆซะเหลือเกิน อีกประมาณหี่ตอนหรือครับ
ลบตอนนี้บอลจะไปถึงไหนแล้วนะ แวะเข้ามาหาทุกวันเลยครับ^^
ตอบลบถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดพรุ่งนี้วันที่หนึ่งมีนา จะลงครบครับ
ตอบลบโอ้ จะมาเกาะรอท่านที่ท่าน้ำทุกวันเลยนะครับ 55+
ลบขอบพระคุณท่านผู้แต่งล่วงหน้าเลยคับ และจะติดตามผลงานต่อไปไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ
ตอบลบเข้ามารอ ทุกชั่วโมง เลยครับ
ตอบลบโอเย่ทนรออ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้ว ทิ้งตอนได้น่าสงสัยสุดๆ น้านีย์ โดนซั่มจริงหรือไม่
ตอบลบโอเย่ทนรออ่านตอนหน้าไม่ไหวแล้ว ทิ้งตอนได้น่าสงสัยสุดๆ น้านีย์ โดนซั่มจริงหรือไม่
ตอบลบโดนท่าน ads. ทำให้อยากอีกแล้ว 5555
ตอบลบเกาะเสารอตอนต่อไป 555
รออยากกินตับอาอา ทั้งหลายจะแย่ล่ะเอิ้กๆ ไร้จ๊าจัดให้หน่อย555+
ตอบลบอยากให้บอลจัดอาอาเหมือนกันครับ
ลบอะไรยังไง...คืออะไร ตอนหน้าเป็นอานิภา จริงๆหรอครับ แย่แล้วแคท... ขอบคุณครับ ยังสนุกเหมือนเดิมแต่ช่วงนี้แคทไม่ค่อยมีบทเลยน้าาาา นางเอกของผม
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบไม่ต้องสงสัยเลยคับ ท่านผู้แต่งปูมาซะขนาดนี้คนที่จะโดนบอลจัดการตอนหน้าคือ อ้อ แน่นอน ชัวว์ป้าปๆ 100% และ เอ้ เป็นอีกบุคลิกหนึ่งของ อ้อ ด้วย ขอบพระคุณผู้แต่งอีกครั้งคับ
ตอบลบความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ
ตอบลบส่วนเรื่องลูก เทพแฝดเป็นลูกของอ้อแน่นอนเพราะมีบุคลิกเหมือนอ้อคนหนึ่งเหมือนเอ้คนหนึ่งซึ่งอ้อกับเอ้เป็นคนเดียวกัน
ตอบลบส่วนราชหงส์สุรัมภาน่าจะเป็นลูกม่อนดูจากที่ยังไม่ลืมตาตื่นน่าจะมีเนตรที่วิเศษซ่อนไว้เหมือนม่อนขอรับ อิอิ
เปนเรื่องที่ครบรสจริงๆ นับถือๆครับท่านadsl
ตอบลบโปรยตอนหน้ามาซะ อยากเลย
ตอบลบขอบคุณครับท่าน
สนุกมาก สนุกมากครับสนุกจนอยากอ่านตอนหน้าไวไว..ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบสนุกมาก สนุกมากครับสนุกจนอยากอ่านตอนหน้าไวไว..ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบสนุกมาก สนุกมากครับสนุกจนอยากอ่านตอนหน้าไวไว..ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบตอนหน้าจัดอ้อ แน่นอน อยากอ่านต่อแล้วอ่ะคับ 555
ตอบลบตอนนี้ก็ตื่นเต้นน่าติดตาม ตอนหน้ายิ่งกว่าอีกคงได้ญาติพี่น้องคนใดคนหนึ่งละ ชีวิตบอลนี่มีแต่ญ.ล้อมหน้าล้อมหลังเลย น่าอิจฉาจริงๆ
ตอบลบสงสัยงานนี้ อานีย์รีบตัดทางด่วนให้ลูกสาวเพราะลูกสาวอาภาเข้าวินไปแล้ว พี่ม่อนแอบรักคู่หมั่นนี่เองทำแผนพีสาวรวนเลย พวกลูก ๆ คงลุ้นแม่ป้ากันเหนื่อยเปลี่ยนใจไปหาพ่อดีกว่า ขอตอนหน้าอย่างไวเลยครับ ว่าใครมโนใกล้เคียงบ้าง
ตอบลบชอบนิยายเรื่องนี้มากมีครบรสสุดๆครับ แต่งต่อจนจบนะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ
ตอบลบคิดว่าตอนหน้า อานีย์คง18+ กับเจ้าบอลแน่ๆ แล้วเมื่อไหร่จะถึงคิว อานิภาบ้างครับ ท่าน adslmsn
ตอบลบพอจะบอกได้ไหมครับว่าจะมีหรือป่าว หรือตอนที่เท่าไหร่ อิอิ ผมมาเฝ้าดูทุกวันเยย
อย่าลืมป้าเอ็มอีกคนผมก็รออยู่ lol
ลบทิ้งท้ายว่าตอนหน้ามี 18+
ตอบลบทำเอาแทบทนรออ่านไม่ไหว
ปกติจะมารอที่ท่าน้ำทุกวันอยู่แล้ว ^^
ขอบคุณครับท่าน
ตอบลบอั๊ก.....ตัวอย่างตอนต่อไปนั่นทำให้ข้าบาดเจ็บภายในยิ่งนัก.....
ตอบลบhttp://incezzzt.blogspot.com/
ตอบลบฝากนิยาย ของผมด้วยนะครับ
(เดานะครับ) คนที่จะทำให้บอลมีเคราะห์ถึงแก่ชีวิตไม่น่าจะใช่พี่ม่อนโดยตรง คนที่จะทำให้บอลเจ็บหนักทั้งกายแลใจมากที่สุดคงไม่พ้นพี่แคท...
ตอบลบชอบมากคับ อยากรู้ว่าตอน91จะมาเมื่อไหร่ คือผมเข้ามาใหม่คับ
ตอบลบ