หน้าเว็บ

วันอาทิตย์ที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2554

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47

ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 47 “ไดอารี่แทนความรู้สึก!?...สัมพันธ์รักร้าวฉาน!!!!

“เพื่อให้บรรลุความต้องการของตัวเองก็ถึงกับเอาพี่มาอ้าง”
“บ่นอีกละ~~
“มีแผนอะไร?”
“ป่าว--”
“หึๆ”
“เจ๊อ่ะ!!
“ตกลงว่าน้องสาวพี่คาดการณ์อนาคตไปถึงไหนแล้ว?”
“ชอบจับผิดกันอยู่เรื่อย...ฝนเป็นเด็กนิสัยดีนะเออเชื่อหน่อยซี่~~
“ค่าๆ...จะเชื่อก็ได้นะคะ”
“หุ!!...ผิดคาดแฮะ...นึกว่าห้องจะรกกว่านี้?”
“ไม่น่าแปลกใจเพราะถูกอบรมมาเป็นอย่างดีและอดีตเขาก็ต้องอาศัยอย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเพื่อไม่ให้โดนว่า”
“แม้แต่ขยะก็ทิ้งเรียบร้อยก่อนไป...ดีๆๆ”
“เราต้องทำอะไรบ้าง?”
“กวาดพื้นถูพื้นและก็ซักผ้าที่อยู่ในห้องน้ำ...แค่นี้มั้ง?”
“งั้นพี่ทำสองอย่างแรกส่วนเธอซักผ้า”
“โอเค--”
“หือ?”
“?”
“...ใช่ของน้องสาหรือเปล่า?”
“อ่า--...ฝนก็ไม่ค่อยแน่ใจแต่ตัวสีดำนี้ของหนูอ้อยแน่ๆเพราะเคยแอบเห็นเธอสวมตอนจะไปโรงเรียน”
“เด็กเรียบร้อยอย่างน้องอ้อยใส่จีสตริงด้วย?”
“โธ่พี่ขา~~...วัยรุ่นสมัยนี้เขานิยมกันจะตายไป...มันสะดวกเวลาดึ๊บๆกันเพราะไม่ต้องมัวถอด”
“ฝน!!
“หนูก็ตั้งใจว่าจะซื้อมาใส่สักตัวเหมือนกันนะ...มีอะไรอีกคะ?”
“...พี่เห็นปกหนังสือแลบออกมาก็เลยจะเปิดลิ้นชัก...แต่...มันล็อค”
“สงสัยอีตาจุ๊กจู๋แอบซ่อนหนังสือโป๊ไว้”
“คงไม่ใช่มั้ง?...ก็เขาชอบภาคปฏิบัติมากกว่า”
“รึไม่งั้นก็--...อ๋า!!!
“?”
“ในนั้นอาจจะมีความลับบางอย่าง!!!!...ลวดๆๆ”
“เดี๋ยวก่อน!!...มันไม่ดีนะฝน”
“เคะ!!...ตาบอลเป็นญาติสนิทของเราแล้วทำไมเราจะรู้ไม่ได้จ๊ะ?...ค่อยๆใช้เศษลวดแหย่รูกุญแจเข้าไปแบบนี้”
“เฮ้อ~~...เอาสิ่งที่คุณพ่อสอนมาใช้เพื่อการนี้เอง”
“นี่แหละเป้าหมายที่มาที่นี่!!!...เมื่อก่อนมาหาทีไรเจ้าบอลก็ชอบไล่กลับก่อนทุกทีหนูเลยเอะใจว่ามันจะต้องมีความลับที่ให้ใครรู้ไม่ได้”
“ฉันว่าแล้ว”
“โอ้~~...เปิดได้แล้ว!!!
“ชีทบทเรียน,พจนานุกรมและที่พี่เห็น...หนังสือเปิดบริสุทธิ์?”
“หยา~~...อีตาจุ๊กจู๋นี่!!!
“มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชาย”
“คงจะดูเพื่อจำท่าแล้วเอาไปใช้สินะ?...ว้าวท่านี้เด็ด!!!
“ห้ามดูต่อนะ...เอามานี่!!
“ฝนโตแล้วเจ๊ก็อย่าห้ามนักเลยน่า...หืม?...หนังสือโป๊เล่มนี้เก่าจัง...กี่ปีแล้วเนี่ย?”
“มันเป็น...หนังสือปกขาวที่สมัยก่อนฮิตกันมาก...สำนวนการบรรยายจะมีความโดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ”
“อ๋อนี่น่ะรึหนังสือปกขาว?...หนูเคยได้ยินแต่ไม่เคยเห็นสักที...เอ๋!?...พี่รู้ได้ยังไง?”
“ก็สันต์เขา!!...ช่างเถอะๆ”
“เคะๆๆ...สงสัยพี่เขยจะเคยเอามาให้พี่อ่านสิเนาะ!!...แล้วไอ้นี่อะไร?”
“สมุด?”
“มันคือไดอารี่ค่ะ...เจอของดีเข้าให้แล้ว!!!!
................................................................................................................................

(26 มกราคม 2548

...ทุกคนในบ้านเลิกทะเลาะเบาะแว้งแล้วกลับมารักใคร่ปรองดองกันถือว่าน่ายินดีเป็นที่สุดแต่วันนี้มีเรื่องให้ตกใจนิดๆ(มากต่างหาก)นั่นคือฝนกับพี่แคทสองลูกพี่ลูกน้องที่ไม่ได้พบกันเกือบสิบปีเดินทางจากลำปางมาที่บ้านเราพร้อมคุณอาอรนิภาน้องสาวของพ่อเพื่อทำเรื่องย้ายมาศึกษาต่อ...ไม่ได้พบหน้ากันซะนานโหอะไรเนี่ย!?...ฝนที่สมัยก่อนเนื้อตัวมอมแมมหน้าตาหัวหูดำคล้ำไหงถึงกลายร่างเป็นสาวน้อยคิกขุสดใสน่ารักไปได้...ถ้าไม่ใช่ญาติกันล่ะก็น่าดูชมแน่รับรองจะจีบเสียให้เข็ด!!!!...)
“หนอยแน่ะๆตาจอมเจ้าชู้!!!...ตัวเองคิดไม่ดีกับเค้ามาตั้งแต่วันนั้นเชียวน๊า~~
“.....................................................”
(ส่วนพี่แคทนั้นเล่า?...โอ้โฮแม่เจ้าโว้ย!!!!!!!...ผมน่ะรู้ดีว่าเธอออกแววสวยตั้งแต่ครั้งกระโน้นแล้วพอเอาเข้าจริงสิ...นี่นางฟ้าชัดๆ!!!!...ผู้หญิงอะไรทำไมถึงได้สวยหยาดงามเยิ้มขนาดนี้?...สรุปคือระหว่างกินที่สุกี้ในร้านผมต้องเก็บอาการสุดชีวิตทั้งๆที่อยากมองหล่อนกับน้องสาวอย่างไม่ยอมจะละสายตาไปไหนเลยจริงๆนะ!?...)
“ฮิๆๆ...น่าหมั่นไส้อีตาบ้านี่จัง...เนะๆ...พี่ดีใจป่ะที่ตาบอลชมว่าเป็นนางฟ้า?”
“ไม่เห็นน่าดีใจตรงไหน?...ยิ่งมาจากเพลย์บอยตัวฉกาจอย่างบอลด้วยแล้วไม่สมควรจะหลงใหลได้ปลื้ม”
“แต่ฝนดีใจนะ...ฮื่อๆ...เขียนได้น่าสนใจมากแต่เสียดายที่เล่มก่อนๆหาไม่เจอเลยถ่ายเอกสารมาได้แค่สองเล่มเอง...นี่คือไดอารี่แทนความรู้สึกและเป็นบันทึกของความจริง...อยากอ่านให้จบเร็วๆจังเลย”
“...บอกหลายครั้งว่านั่งรถอย่าอ่านหนังสือ...มันเสียสายตา”
“นิดหน่อยน่า~~
“ถึงบ้านค่อยอ่าน”
“...จ้าๆ”
“เย็นนี้พี่เซคชวนไปงานเลี้ยง”
“ไม่ไปได้มะ?”
“ได้...แต่คงจะมีของกินที่น้องชอบเยอะแยะ”
“อ่างั้น--...ไปสักนิดก็คงจะไม่เป็นไรหรอกมั้ง?...เฮ่พี่!?...ฝนไม่ใช่คนเห็นแก่กินนะขอเตือนไว้ก่อน”
“...ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนี่คะ?”
“หรือว่า...เจ๊!?”
“ขับรถอยู่...อย่าถามซ่อกแซ่ก”
“..................................................”
............................................................................................................................................

“อีหน้าด้าน!!!!!!...แกถือดียังไงมาอวดอ้างตัวกับฉัน?”
“..................................................”
“ฉันถามแก...ยังจะมานั่งยิ้มแป้นแล้นปั้นหน้าตอแหลอีก?...ขอตบสักฉาดก่อนเถอะวะ!!!!
“อย่าค่ะพี่สา!!...อย่า!!!
“ปล่อย!!!
“ถ้าพี่ไม่ใจเย็นกว่านี้เราจะเป็นฝ่ายเสียเปรียบนะคะ!!!
“..................................................”
“..................................................”
“พี่เธอมัวเมาตาต่ำไปเอาผู้หญิงไร้ยางอายพรรค์นี้...มันบ้าหรือโง่เง่ากันแน่ห๊ะ?”
“...ไม่บ้า...ไม่โง่และก็ไม่ใช่การอวดอ้างแต่เป็นความชอบธรรมค่ะ”
“แกกำลังพล่ามความชอบธรรมบ้าบออะไร?”
“คุณสาวิตรี วิชานาถ...การเปิดเผยอารมณ์ความรู้สึกอย่างตรงไปตรงมาก็ถือว่าน่าชื่นชมอยู่แต่คุณสมควรจะลดความเกรี้ยวกราดลงดังที่น้องอ้อยเตือนและก็ไม่ได้รู้สึกอับอายคนข้างบ้านบ้างเลยหรือไงคะเนี่ย?”
“นังคนสารเลวแย่งผัวชาวบ้านอย่างแกเนี่ยมีต่อมยางอายด้วยเรอะ?...หนอยกลัวชาวบ้านได้ยิน!?...ฉันอยากจะอ้วกโว้ย!!!!
“แหม~~...กล้าพูดคำว่าผัวได้อย่างคล่องปากเชียวนะคะ?
“แก!!!
“อย่าแสดงกิริยาป่าเถื่อนไร้สมบัติผู้ดีกับคุณพี่นะคะ!!...วันนี้พวกเราอุตส่าห์มาพูดคุยดีๆแต่พี่สากลับเอาแต่ตะคอกด่าทอด้วยถ้อยคำหยาบคาย...ผู้หญิงโมโหร้ายอย่างนี้ท่านเอกบดินทร์จะไม่ยอมรับเป็นหลานสะใภ้แน่นอน!!!...ไม่ไหวๆ”
“ปู่ของบอลมาเกี่ยวข้องอะไร?...นังเด็กปากกล้า!!
“โบว์!!!...ไหนเราสัญญากันว่า...”
“ทำไมล่ะอ้อย?...ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์มายืนอยู่เบื้องหน้าได้ในเมื่อฉันก็เป็นเมียพี่บอลคนหนึ่ง!!!
“โบว์!!!!
“ฉันไม่เอาแล้ว--...ไอ้การที่ต้องหลบๆซ่อนๆและทนเฝ้ามองอ้อยได้ควงคู่ไปไหนมาไหนกับพี่บอลอย่างออกหน้าออกตาน่ะ”
“..................................................”
“ท่านเอกบดินทร์ก็รับรู้และสนับสนุนให้พวกเราคบกับหลานชายของท่านได้”
“ถูกต้อง...ดิฉันกับน้องได้ไปฝากเนื้อฝากตัวเป็นลูกกับหลานกับท่านมาแล้ว”
“จริงสิ!!...พี่สาได้เคยไปคารวะท่านปู่เอกบดินทร์กับท่านย่าอุทุมพรบ้างไหมคะ?
“ฉัน...ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนังแพศยาอย่างพวกแก!!...นี่ถ้ารู้ฐานะพวกแกแต่แรกแม้กระทั่งถนนหน้าบ้านฉันก็จะไม่ให้มาเหยียบเป็นเสนียดจัญไรหรอก!!!
“ขนาดนั้นเชียวเหรอคะคุณสาวิตรี?...อืม--...แต่บอลเขาชอบมาหาหญิงแพศยาอย่างพวกเรามากเลยนะคะ”
“นั่นสิ...ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหญิงผู้ดีอย่างพี่สามีอะไรบกพร่องตรงไหนพี่บอลถึงได้บ่นออกมาว่าเบื่อ!?
“โกหก!!...พวกมึงโกหกตอแหลทั้งเพ!!!...สะ...ไส...ไสหัวออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้!!!!
“หึ!!...ขึ้นกูขึ้นมึงจนได้...ไม่ต้องไล่ก็จะไปอยู่แล้วค่ะ”
“คุณมีนิสัยพาลขี้โวยวายแบบนี้แหละค่ะบอลถึงไม่ชอบ”
“ฮึ!!!...อย่างพวกมึงดีที่สุดก็คงเป็นได้แค่นางบำเรอค้างคืนชั่วคราวเท่านั้น...บอลเขาไม่มีทางคิดจริงจังอะไรหรอกแถมเจ้าของตัวจริงน่ะ...”
“หมายถึงพี่ศกุนตลาหรือคะ?...แน่ใจ?
“แกหมายความว่าไง?
“เวลาเปลี่ยนใจคนก็เปลี่ยน...ถ้าบอลยังมีรักที่มั่นคงในตัวพี่สาวคุณแล้วมีรึที่เขาจะแอบไปมีเล็กมีน้อยลับหลัง
จริงต่อให้มีพี่สาอยู่ด้วยทั้งคนก็ตามเถอะ?...อ๊ะไม่สิคะ!!!...อ้อยกับป้าศรีแล้วยังมีแม่ของพี่อีก?
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ตกใจมากหรือคะที่เรารู้?”
“ใคร...ใครบอกพวกแก?”
“จะมีใครอีกคะ?...ก็ว่าที่สามีที่คุณสาวิตรีคิดว่าดีนั่นแหละ”
“พี่...พี่บอล!!!
“นี่ความลับสุดยอดในครอบครัวพี่เลยใช่มั้ยคะ?...ในเมื่อเห็นธาตุแท้ของพี่บอลแล้วพี่ก็ยกเขามาให้หญิงแพศยาอย่างหนูดีกว่าเพราะผู้ชายไม่รักแล้วยังจะเหนี่ยวรั้งไว้ทำไม?...อ๋อ~~...เพื่อตำแหน่งนายหญิงคนที่สองสิท่า?”
“เออแล้วจะทำไม?...ผัวของกูๆไม่มียกให้พวกมึง!!!!
“ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ...แล้วที่วันนี้ดิฉันกับน้องสาวมาก็เพื่อแจ้งให้คุณสาวิตรีทราบว่าเราสองคนก็มีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับบอลมากขนาดไหน”
“คิกๆ...ถูกหลอกกินฟรีตั้งนานก็ยักไม่รู้ตัวเขาเรียกโง่ดักดาน...หากยังไม่รู้ซึ้งไม่เข้าใจอีกก็เชิญไปที่โยนกจัตุรัสเล้ย!!!
“ออกไป๊!!!!...แก--...พวกแก~~...อึ๊ก!!!
“พี่สา!!!...ใจเย็นๆก่อนค่ะ”
“อีพวกหน้าด้าน!!...โอ๊ย~~...กะ...กูจะไม่ละเว้นพวกมึงแน่!!!!
“ยาดมค่ะพี่สา...ยาดม”
“นัง...นังเด็กโบว์เป็นเพื่อนเธอใช่มั้ย?...พี่ขอสั่งให้เลิกคบกับมันตั้งแต่บัดนี้!!!!...มัน...มันกับพี่สาวคือหญิงชั่วสำส่อนจะมาอวดอ้างตัวเพื่อแย่งบอลไปจากเรา...ถูกเพื่อนแทงข้างหลังแต่ไม่เคยรู้สึกตัวบ้างเลยหรือยังไงหา?
“เรื่องนั้น...”
“เพื่อนชั่วทรยศอย่างนี้คบกันต่อไปไม่ได้...เธอต้องเลิกยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด!!!
“พี่ควรจะถามต้นสายปลายเหตุจากพี่บอลก่อนเพราะบางที...อาจไม่ใช่...ความจริง...”
“...อ้อย...อ้อยปิดบังอะไรพี่หรือเปล่า?”
“......................................................”
“จริงสิ!!...โทรหาบอลแล้วให้กลับบ้านมาเคลียร์ด่วนเลย...งานนี้มันต้องเอาให้รู้ดำรู้แดงกันไป...จะบอกพี่กุนกับแม่ให้รู้ด้วย”
“......................................................”
“ปิดมือถือ~~...ปัทโธ่โว้ยไอ้บ้า!!!!
“พี่สา...หนูขอโทษค่ะ”
“...อ้อยร้องให้ทำไม?
“...หนูมีความจริงจะบอกพี่สา”
“ใช่แล้ว!!...พี่แคทกับฝนคงจะยังไม่ไปไหนไกล...พวกเธอน่าจะมีวิธีดีๆบ้าง!!!
“เดี๋ยวก่อนค่ะพี่...อย่าเพิ่งให้พวกเธอรู้เลย~~
“?”
...........................................................................................................................................

“โบว์กลัวจังเลยค่ะคุณพี่”
“แต่ก็เก็บอาการแถมปั่นหัวยัยนั่นจนพี่อดทึ่งไม่ได้”
“...แค่พูดตามที่ซักซ้อมกันนั่นแหละค่ะ...คุณพี่สิเยี่ยมยอดจริงๆเพราะไม่ว่าพี่สาจะพูดมายังไงก็ดักทางได้หมด”
“นังสาวิตรีนั่นมีจุดอ่อนที่เป็นคนใจร้อนโกรธง่ายและพอโดนยั่วยุหนักๆเข้าก็จะเป๋สติแตกจับต้นชนปลายไม่ถูก...ยิ่งตอนที่ไม่มีใครช่วยเถียงด้วยแล้วเลยตกหลุมเดินตามเกมส์ของเราอย่างง่ายดาย...อ้อยก็ไม่ใช่กำลังหนุนที่ดี”
“จะได้ผลไหมคะ?...โบว์กังวลว่า...”
“บอลจะโกรธ?...ก็เชิญ!!...เขาจะได้สำเหนียกซะทีไงว่าพวกเราเอาจริงแล้วก็เปิดโอกาสให้เลิกรากับทางนั้นตั้งนานนมแต่มัวใจโลเลไม่ยอมทำสักที...มันก็ต้องใช้ยาแรงซัดกันตรงๆแบบนี้ล่ะจะมาโทษกันไม่ได้หรอกนะ...ส่วนที่ถามว่าได้ผลไหม?...แน่นอน!!!...แก้วที่มีรอยร้าวจะกลับมาผสานแนบสนิทกันได้งั้นหรือ?
“...ต่อไปโบว์ก็คงจะเข้าหน้าอ้อยไม่ติดแล้ว”
“เราถอยหลังกลับไม่ได้อีกแล้ว...เพื่อรักจงอย่ากลัวเลยน้องพี่--”
“แต่...”
“โบว์รักพี่บอลหรือเปล่า?”
“รัก...รักสิคะ”
“ถ้าอย่างงั้นเพื่อให้ได้ครอบครองพี่บอลแล้วน้องก็ไม่ต้องไปสนใจใครหน้าไหนอีก!!...ห้ามใจอ่อนห้ามสงสารเพราะหากน้องเกิดเห็นใจเพื่อนขึ้นมาก็จะต้องสูญเสียพี่บอลไปแน่ๆ...ยอมได้งั้นเหรอ?”
“....................................................”
“แค่ท่านเอกบดินทร์อยู่ข้างเรายังไงก็ชนะเห็นๆฉะนั้นจงช่วยกันตอกย้ำรอยร้าวให้ลึกเข้าไปในใจของศกุนตลาและสาวิตรีอีกด้วยลิ่มในมือเราสองพี่น้อง...ให้สัมพันธ์รักของพวกเขาร้าวฉานและแตกสลายไปเลย!!!!
“....................................................”
“ถึงเวลาที่พวกเราจะก้าวมาอยู่เบื้องหน้าโดยไม่ต้องหลบต้องซ่อนกันอีกแล้ว...ตั้งต้นจากงานเลี้ยงปลายปีนี้แหละ...ยืดอกอย่างสง่าผ่าเผยไปประกาศให้ทุกคนรู้กันเลยว่าเราสองคนต่างหากที่เป็นว่าที่หลานสะใภ้ของวิษณุมนตรีตัวจริง!!!!
..........................................................................................................................................

...ขณะนั้นที่หมู่บ้านโยนกอุดร...

“ตาแก่ๆ”
“................................................”
“อยู่ไหน?...ออกมาเดี๋ยวนี้นะ!!
“วะ!!...เรียกให้มันสุภาพหน่อยซี่~~...นี่ตกลงข้าเป็นตาหรือเป็นเพื่อนเล่นเจ้าเนี่ย?”
“จะตารึเพื่อนเล่นก็ช่างก่อนเหอะ”
“ฮืม~~...ข้าได้ข่าวว่าเมื่อเร็วๆนี้เจ้ากับพี่สาวไปโดนเขาไล่เตะตูดล้มลุกคลุกคลานที่พิษณุโลกใช่มั้ย?”
“เกอะ...กั๊กก๊ากๆๆ!!!...ไปได้ยินมาจากหนาย?”
“ก็จากการข่าวของข้าน่ะสิ”
“วู้ย!!!...มั่วนิ่มทั้งเพ--”
“อุเหม่--...การข่าวข้าเชื่อถือได้นะเว้ย!!!
“ไม่จริ๊งไม่จริงๆ...ตาเฒ่าโดนหลอกแล้วละ!!
“เออ--...ยังจะมีคนกล้าโกหกข้าอีกเนาะ!?...ว่าแต่มาทำอะไรถึงนี่?”
“ไหนบอกจะไปนอนค้างที่โยนกทักษิณ?”
“...เรื่องของเรื่องคือข้ากลัวหนีไม่ทัน”
“หา?”
“คุ้มดีคุ้มร้ายเจ้าอ๋อมบ้าเกิดยัวะปล่อยเพื่อนมันมางับแข้งงับขาข้าจะว่าไง?”
“ฮะๆๆๆ...คิดมาก!!
“มันยิ่งไม่ชอบหน้าข้าอยู่ส่วนเจ้าก็ไม่ต้องมาหลอกเลยโว้ย!!!...ไปค้างด้วยทีไรก็หาเรื่องแกล้งข้าทุกที”
“คิกๆๆๆ...เพราะรักดอกจึงหยอกเล่น...เอ้อ!!...คือหนูมีบางอย่างจะให้ดูแน่ะ”
“เฮ่ย?...ถ้าแลกกับขอตังค์ไม่เอานา--”
“ไม่ขอหรอก”
“...มันเป็นอะไร?”
“ยาย...ไม่อยู่ใช่ป่ะ?”
“ไปไร่สักพักใหญ่แล้ว...กลับมาก็คงจะเที่ยงๆบ่ายๆ...ทำไมรึ?”
“ป้อมได้ของเด็ดๆมา...ไปดูในห้องกันดีกว่า”
“มีลับลมคมใน...สงสัยจะให้ยายเขารู้ไม่ได้สิเนี่ย?...อ่า--...ขอกินน้ำหน่อย...วิ่งมาเมื่อกี้เหนื่อย”
“ประมาณนั้น...เปิดแล้วนะ”
“.................................................”
“.................................................”
“อุ๊!!!!
“ไงเคอะ?”
“เจ้าหลานเวร!!!...เอา...เอาอะไรมาให้ข้าดู?”
“ก็หนังโป๊โฮมเมดไง”
“โอ๊ยหัวใจจะวาย~~...ข้าอายุปูนนี้แล้วเว้ย!!...เกิดช็อคตายไปจะว่าไงเล่า?”
“แหม่ๆ...ขวัญอ่อนจริ๊ง!!
“บัดสีบัดเถลิงวุ้ย!!!...ปิดๆๆ”
“ชอบก็บอกเหอะ!!...ไม่ต้องทำเป็นผู้มีศงมีศีลร้อก~~
“บ๊ะเจ้านี่!!!...ถ้ายายรู้เข้ามีหวังหัวข้าได้แยกสองเสี่ยงแถมโดนด่าเปิงเป็นตาแก่ตัณหากลับล่ะสิไม่ว่า?”
“ที่อยากให้ดูเนี่ยเพราะผู้หญิงนั่นคือคนที่ตารู้จัก”
“ใคร?”
“ว่าที่หลานสะใภ้ไง...ยังจะถามอีก”
“มั่วล่ะๆ...ใครคือว่าที่หลานสะใภ้ของ...อื๋อ?”
“จำได้แล้วใช่ม้า!?
“นั่น...หนูบุศยาใช่มั้ย?”
“ปิ๊งป่อง!!!
“ทำไม...ทำตัวแบบนี้?...ผู้ชายตั้งกี่คน...สอง...ตั้งสามคน!?
“แม่คนเนี้ยประกาศตัวว่าเป็นคนรักของพี่บอลแต่ลับหลังกลับแอบไปมีอะไรๆกับชายอื่น...มันดีแน่เร้อตาเฒ่าที่จะคว้าเอาผู้หญิงพรรค์นี้มาเป็นหลานสะใภ้?”
“ข้าบอกเมื่อไหร่?”
“อย่าหลอกเด็ก”
“ซะที่ไหน?...ไม่เคยพูดสักคำ”
“จริงง่ะ?”
“ก็จริงน่ะซี่!!!
“แล้วที่ตาเคยเรียกให้นังนี่มาพบ?”
“อะ...อ๋อ!!
“คุยอะไรกัน?”
“ไม่ใช่หนูบุศยาคนเดียวแต่มากันหมดบ้านเลยต่างหาก...แบบประมาณว่าพาลูกพาหลานมาฝากเนื้อฝากตัว”
“หึๆ...แล้วถ้าบุศยาจะเป็นหลานสะใภ้...เอามั้ย?”
“...ข้ายินดีไปโดดน้ำตายซะดีกว่า!!!...รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”
“ฮะๆๆๆๆ...พูดดีมากตาแก่แต่โดดน้ำตายศพไม่สวยนะเออ!!...เปลี่ยนเป็นอิ่มตายดีกว่าม้าง~~
“ฟันแทบไม่เหลือจะเคี้ยวแล้วโว้ย!!
“ฮ่าๆๆๆ”
“ไปเอาไอ้นี่มาได้ยังไง?”
“ก็แอบถ่ายบนต้นไม้...ทีแรกแค่จะสังเกตการณ์ความเป็นไปต่างๆในบ้านแต่เสือกมีคนแสดงหนังเอ็กซ์ก็ต้องไม่พลาดที่จะถ่ายเก็บไว้...ภาพไม่ค่อยชัดเพราะกล้องคุณภาพไม่เนี้ยบแต่ก็รู้ว่าใครเป็นใคร”
“กะเปิบกะปาบจริงนะ?...เป็นผู้หญิงยิงเรือกลับไปปีนป่ายขึ้นต้นไม้แอบดูชาวบ้านเขามีอะไรกัน”
“อ้าว!?...หากป้อมไม่ทำแล้วจะมีข้อมูลเด็ดๆนี่มาให้เรอะ?”
“กะจะเก็บไว้ข่มขู่เค้า?”
“แฮ่ม!!...ถูกแค่ครึ่งเดียว”
“?”
“จุดมุ่งหมายคืออยากให้รู้ความจริงว่าเบื้องหลังของนังบุศยาน่ะเน่าเฟะเหลวแหลกขนาดไหนฉะนั้นตาแก่อย่าหลวมตัวคว้าเอามาเป็นหลานสะใภ้เชียว!!!
“สรุปคือไม่มีผู้หญิงคนไหนในโลกนี้ดีพอจะเป็นพี่สะใภ้ของเจ้าว่างั้นเหอะ?”
“ถูกต้องที่สุด!!!!...ไม่เว้นกระทั่งศกุนตลากับสาวิตรีรึผู้หญิงคนอื่นๆ...เข้าใจมั้ย?...เหอ?”
“แล้วจะมาใส่อารมณ์กับข้าทำไมวะ?”
“ก็แสดงจุดยืนก่อนไว้ไงว่าป้อม,พี่อ๋อมรวมถึงแม่จะไม่มีวันยอมรับใครหน้าไหนเด็ดขาด...พี่ชายจะต้องเป็นของพวกเราเท่านั้น!!!!
“...เอาจริง?”
“ใครเขาพูดล้อเล่นกัน?...แม่ก็น่าจะเคยมาคุยๆไว้แล้วไม่ใช่หรือ?”
“ตอนนั้นที่แม่มรกตมาเปรยๆให้ฟังข้ายอมรับเลยว่ายังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง”
“งั้นก็จงเชื่ออย่างสนิทใจได้แล้วค่ะว่านั่นคือความจริงและไม่มีอะไรจะมาหยุดยั้งได้อีกด้วย”
“หมายความว่าไง?”
“ยังไม่บอก”
“แน่ะ!!...เดี๋ยวนี้รู้จักหัดมีความลับ”
“ก็หนูโตเป็นสาวแล้วนิและอีกหน่อยจะพาว่าที่สามีมาคารวะ...รับรองตาเฒ่าจะต้องดีใจจนร้องให้โฮแน่”
“เจ้ามั่นใจว่าข้าจะดีใจรึ?”
“................................................”
.................................................................................................................................................

“...น้องป้อมนี่ขอรับ!?
“................................................”
“เหตุใดจึงปีนออกทางหน้าต่างเช่นนั้น?...มันอันตราย”
“ไปเถิด”
“ท่านแม่...”
“นางมิเป็นอะไรดอก”
“................................................”
“มาแล้วรึ?...กำลังรออยู่เลย”
“สวัสดีขอรับท่านตา”
“สวัสดีเจ้าค่ะท่านพ่อ”
“เออตามสบายๆ!!!...อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนนะ”
“เจ้าค่ะ”
“เมื่อกี้น้องป้อม...”
“เห็นเรอะ?...มันก็มาเย้าแหย่ข้าเล่นเหมือนทุกทีแหละ”
“ท่านพ่อดูจะมีความสุข?”
“ฮ่าๆๆ...เจ้าป้อมเป็นหลานที่ข้าห่วงที่สุดเพราะมันยังเล็กกับใจร้อน...ถึงความคิดความอ่านจะไม่ธรรมดาก็ตาม”
“นับว่าได้มาจากท่านป้าเต็มๆนะขอรับ”
“ก็นี่แหละที่ข้ากังวลเหลือเกิน...โดยเฉพาะสองแม่ลูกคู่นี้กำลังจะทำอะไรๆที่เกินความคาดหมายของเราอยู่”
“มันคือสิ่งใดหรือเจ้าคะ?”
“ยัง...ข้าก็ยังไม่รู้...แค่ฟังจากเจ้าป้อมพูดแล้วมานึกเอาเอง”
“..............................................”
“ท่านตาขอรับ...กระผมกับท่านแม่อยากจะมาพูดเรื่องงานเลี้ยงปลายปีนี้”
“...ท่านพ่อเชื่อมั่นหรือเจ้าคะว่าปีนี้หลานเอกคเชนทร์จะกลับมา?”
“แม่เอ็มสัญญากับข้าไว้...เขามั่นอกมั่นใจมากๆว่าต้องสำเร็จแน่แต่ข้าน่ะยังไงก็ได้เพราะถ้าเจ้าบอลอายุ 20 ปีเมื่อไหร่ก็จะกลับมาอยู่แล้ว...เดือนมีนาปีหน้านี่แหละ”
“หมายความว่าท่านป้าแค่อยากจะเร่งให้เร็วขึ้นเท่านั้นเองหรือขอรับ?”
“ป้าของเจ้าก็เป็นคนใจร้อนไม่เบา...เธอคิดว่าพ่อน้องชายตัวดีมัวแต่ยืดยาด...ที่จริงเจ้าภพเคยบอกข้าว่ารอให้เจ้าบอลอายุ 20 ก็จะพากลับมาที่นี่ข้าถึงไม่ได้รีบเร่งอะไร”
“น้องเอกคเชนทร์กลับมาที่นี่...เช่นนั้นโยนกจัตุรัสคงจะเกิดเรื่องวุ่นอย่างที่มิเคยเป็นมาก่อน”
“ของมันแน่อยู่แล้วแต่เราก็ต้องพร้อมจะรับมือกับมันนะหลานเอ๊ย!!
“เหนื่อยหน่าย...”
“ท่านแม่?”
“แม่นีย์--”
“ฉันมิขอข้องเกี่ยว...ทว่า...เรื่องดีอาจมีเพียงหนึ่งเดียวคือได้พบหน้าหลานชายเท่านั้นเจ้าค่ะ”
“..............................................”
“ท่านตาอย่าได้ถือสาท่านแม่เลยนะขอรับ”
“อืม--...แม่เจ้าน่ะใจคอผิดกับแม่ภาคนละขั้วเหมือนไม่ใช่ฝาแฝดกัน...ก็ทำไมข้าจะไม่รู้นิสัยเล่า?”
..............................................................................................................................

7 ความคิดเห็น:

  1. ขอบคุณเน้อ
    ผมขออนุญาตเอาไปโพสที่เว็บอื่นด้วยนะคับ

    ตอบลบ
  2. ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ

    ตอบลบ
  3. ความคิดเห็นนี้ถูกผู้เขียนลบ

    ตอบลบ
  4. ขอคุณมากครั รอผลงานตอนต่อไปคับ

    ตอบลบ
  5. นอกจากความสุดยอดของเนื้อหาแล้ว

    ผมชอบอาร์ตเวิร์คมากเป็นพิเศษนะครับ

    สีน้ำตาลอ่านให้ความรู้สึกเหมือนหน้ากระดาษ

    ฟอนท์ที่ใช้ปกติผมเบื่อฟอนท์ที่คล้ายอังสนานี้มาก
    แต่ในกรณีนี้ลงตัวมากครับ คล้ายกำลังอ่านวรรณกรรมอยู่เลยครับ

    ตอบลบ
  6. ขอบคุณคับ รอตอน48 อยู่นะคับ

    ตอบลบ
  7. ขอยกนิ้วให้เลยนะครับ กับการ พอตเรื่อง ทำออกมาดีมาก

    แม้จะเป็น ชื่อเรื่องอื่น แต่ความเกี่ยวเนื่อง ของแต่ละ ตอน ทำให้หายข้องใจไปเยอะเเลยครับ

    จินตการ ใช่ย่อยเลยนะเนี้ย เอิ๊กๆ

    ชอบมากเลยนะครับ รอดูตอนต่อไปอยู่นะครับ อย่าเพิ่งทิ้งกันหายไปไหน

    ติดตามผลงานอยู่นะครับ

    ตอบลบ