ตราบเท่าที่ยังมีชีวิต ตอนที่ 5 “2 พี่น้องเทวกรนันท์…สุรีย์พรรณ…ชื่อนี้จงจำไว้อย่าลืมเลือน…อันตราย!!!”
“พี่แคท!!”
...ผมอุทานได้แค่คำเดียวเท่านั้นเพราะตกอยู่ในอาการตกใจจนทำอะไรแทบไม่ถูกแต่สมองยังออกคำสั่งให้มือรีบโยนหนังสือลงบนโต๊ะ…ร่างของบุตรสาวคนโตของคุณอาซึ่งสุดแสนอวบอัดอรชรขาวผ่องสวยสะพรั่งไปทั่วเรือนกายยืนตระหง่านอยู่ตรงประตูห้องหลังจากทำภารกิจอาบน้ำเสร็จสิ้น…เส้นผมเปียกชื้นยาวเหยียดตรงถูกตวัดรวบมารวมกันที่ไหล่ซ้ายเผยต้นคอขาวๆสวยๆ…สีดำขลับเป็นมันเหลื่อมมีสีเหลืองแดงแซมเพราะได้สะท้อนอาบรับแสงแดดยามเย็นที่สาดส่องเข้ามาในห้องและผ่านการสระล้างด้วยแชมพูรวมทั้งสบู่อาบน้ำทำให้หลงเหลือกลิ่นติดตรึงกายหอมกรุ่นจรุงใจแผ่ซ่านความหอมหวนโชยมาถึง…หยดน้ำใสเม็ดเล็กๆเกาะพราวไปทั่วหัวไหล่ขาวเนียนโผล่พ้นเหนือผ้าเช็ดตัวสีชมพูอ่อน…งามหยาดเยิ้มมากเหลือเกินกว่าจะพรรณนาออกมาเป็นคำพูด…ไม่ผิดแม้แต่นิดเดียว…ก็ต้นแขนไล่ไปถึงปลายเรียวยาวราวกับแขนของเทพธิดาผู้สูงศักดิ์เลอโฉม…นิ้วทั้ง 5 เรียงเป็นระเบียบในมืออันบอบบางทั้ง 2 ข้าง…ส่วนสัดต่างๆในร่างกายไม่ว่าจะเป็นหน้าอกอวบอิ่ม…สะโพกผายงาม…เอวขอดกิ่วสะโอดสะองและส่วนลี้ลับต้องห้ามทั้งหลายล้วนถูกปิดบังไปด้วยผ้าขนหนูบางๆเพียงผืนเดียวเท่านั้นและที่สามารถเห็นได้อีกคือต้นขาอ่อนกลมกลึงรับสัดส่วนพอดิบพอดีกับท่อนบนของร่างกายซึ่งไม่ใหญ่โตจนดูอวบอ้วนมากเกินไป…ปลีน่องขายาวขาวสะอาดไล่เรื่อยไปถึงปลายนิ้วเท้าเปรียบราวกับหยวกกล้วยตามแบบสาวเมืองเหนือ…ใบหน้าอิ่มเอิบผ่องใสไร้ซึ่งสิวฝ้าและริ้วรอย…แก้มเปล่งปลั่งเจือสีชมพูเรื่อซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความสดชื่นจากการอาบน้ำชำระร่างกาย…ขนตาดำงอนกระพริบเป็นจังหวะช้าๆอยู่เหนือดวงตาสดใสกลมโตทั้ง 2 ฉายวับอย่างแหลมคมปานมีดกรีดตรงมายังร่างผู้รุกล้ำห้องส่วนตัวจนยืนนิ่งขาตายไม่อาจเคลื่อนไหวขยับตัวได้…แย่แน่…พี่แคทต้องด่าผมด้วยความโกรธเกรี้ยวอย่างแน่นอนโทษฐานบุกรุกเข้าห้องนอนสถานที่รโหฐานโดยไม่ได้รับอนุญาต…โธ่…รู้งี้ไม่เข้ามาซะก็ดีหรอก?…อะไร!!…เธอแค่เดินผ่านผมอย่างเชื่องช้าและหน้าตาที่เหม่อลอยราวกับว่าไม่มีตัวผมอยู่ตรงนั้นตั้งแต่แรกไปเปิดประตูออกสู่ระเบียงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กที่ใช้เช็ดหน้าไปตากเท่านั้น…อ้า…บั้นท้ายเว้าโค้งสุดโดดเด่นงามงอนได้สัดได้ส่วนของพี่สาวลูกพี่ลูกน้องเคลื่อนผ่านไป…ความงดงามสุดจะระงับใจนี้ได้ทําให้ต้องเหลียวศีรษะมองตามอย่างกับถูกใครบางคนจับให้หันหรือบังคับขู่เข็ญ…ร่างกายที่ไม่มีอาภรณ์ชิ้นใดๆนอกจากผืนผ้าเพียงชิ้นเดียวและยังปราศจากการสวมใส่ชุดชั้นในทั้งชิ้นบนและชิ้นล่าง…เหลือเพียง…มะ…ไม่…สะ…สาบานได้ว่าผมไม่เคยเห็นหญิงสาวรุ่นพี่ในสภาพเช่นนี้มาก่อนนับตั้งแต่ได้เจอกันอีกครั้งและอาจยังไม่มีบรุษผู้ใดพบกับความโชคดีปนความโชคร้ายแบบที่ผมกำลังประสบอยู่ในขณะนี้ก็เป็นไปได้เช่นเดียวกัน…พี่แคทเดินกลับเข้ามาในเวลาไม่นาน…ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นนอนสะบัดหัวเบือนหน้าหนีรีบสาวเท้าไปที่ประตูห้องก่อนเอ่ยปากขออภัยลูกพี่ลูกน้องหญิงวัย 21…ให้เธอยกโทษในความบังอาจก่อความผิดในครั้งนี้ของผม…
“พี่แคท…ผมขอโทษ…ขะ…เข้าห้องโดยพลการ…เอ่อ…ผมขออภัยพี่อย่างมากเลยครับ”
...สิ้นคำขอโทษ…พี่แคทไม่ได้ตอบอะไรกลับมาทันทีเพียงเอาแต่ยืนหันหลังทำกิริยานิ่งเงียบ…จริงแท้เลยว่าสถานการณ์ตอนนี้ไม่ดีสำหรับผมแน่…สักพักเธอหยิบหนังสือเล่มนั้นขึ้นมาดูก่อนหันเผชิญหน้าคนร้ายและพูดตอบช้าๆไม่มีอาการร้อนรนเขินอายหรือตื่นเต้นอะไรแม้แต่นิดเดียว…น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยออกมาไม่ดังมากจนใครคนอื่นนอกจากเรา 2 คนจะมาได้ยิน…
“กล้าดีนี่…แต่พี่ขอพูดอะไรสักอย่างนะบอล…เมื่อก่อนห้องนี้เป็นของพี่กุนและเธออาจเคยเข้านอกออกในได้ตามชอบใจแต่ตอนนี้มันเป็นห้องของพี่!!…ถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากพี่ไม่ว่าใครก็ห้ามเข้ามาทั้งนั้น!!…แม้แต่ฝนยังต้องเคาะประตูและขออนุญาตก่อนจะเข้ามา…รู้ไว้ซะด้วย”
...น้ำเสียงของพี่แคทในขณะนี้ช่างมั่นคง…เยือกเย็น…หนักแน่น…ทําไมล่ะ??…ผมล่วงล้ำเข้าห้องส่วนตัวโดยไม่ได้รับอนุญาต…พี่แคทน่าจะรู้สึกไม่พอใจมากและนอกจากนี้ร่างกายที่มีเพียงผ้าขนหนูปกปิดเพียงชิ้นเดียวอยู่ในสภาพกึ่งเปล่าเปลือยของเธอยังถูกชายหนุ่มเห็นอย่างเต็มๆตาอีกด้วย…ควรแสดงความอาย…ความโกรธออกมาให้เห็น…เปล่าเลย…พี่แคทไม่ได้มีกิริยาทั้ง 2 อย่างนั้น…ใบหน้า…ดวงตา…คิ้ว…ลักษณะคำพูด…ท่าทาง…การกระทำทุกอย่างของลูกพี่ลูกน้องสาวตรงหน้าดูเฉยเมยไม่ค่อยมีความตื่นตัวต่อเหตุการณ์ที่เกิดราวกับไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไรมากมายนักและพี่แคทยังพูดด้วยน้ำเสียงตามแบบปกติเช่นเดิมแต่หัวใจของผมไม่ได้เต้นเป็นจังหวะปกติตามไปด้วยทั้งมันและผมลุ้นระทึกอยู่แค่ว่าจะโดนเฉ่งจนหน้าแตกยับเยินเมื่อไหร่?…ให้ตาย…ออกปากด่าอะไรก็ได้เพราะมาแบบนี้ดูไม่ออกสักนิดว่าโกรธผมหรือเปล่า?…และกำลังคิดอะไรแต่อยู่ๆหญิงสาวก็พูดสวนกลับมาแบบนี้…
“ถูกต้องหรือเปล่าที่พี่พูดมาทั้งหมด?”
“ชะ…ใช่ครับ…พี่แคทพูดถูกต้องทุกอย่าง…ผม…ผมเป็นฝ่ายผิดและจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ”
...พี่แคทฟังแล้วนิ่งไปอีกครั้ง…สาวสวยรุ่นพี่กระพริบตาช้าๆบางทีก็หลับตาลงเป็นช่วงๆเหมือนครุ่นคิดอะไรอยู่…เธอยืนกอดอกนิ้วมือแตะปลายคางสีหน้าเครียดลงเล็กน้อย…แลเห็นดอกบัวคู่งามเต่งตูมซ่อนในผ้าเช็ดตัวส่วนที่โผล่เหนือขมวดปมของผ้าที่หญิงสาวห่มมองเห็นเป็นฐานเนินเนื้ออกขาวผ่อง…เต้าสวรรค์ในร่มผ้านูนเด่นแต่ซ่อนหัวนมบนยอดอกไว้อย่างมิดชิดและถูกประคองอยู่ในวงแขนจนมองเป็นลูกเป็นเต้าขนาดสัก…เว้ย!!!…ภาวะตึงเครียดอย่างนี้ผมยังมัวดูอะไรอยู่ได้เนี่ย??…สาววัย 21 ปล่อยท่อนแขนลงข้างตัวปรายตามองไปรอบๆห้องสุดท้ายมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมและพูดต่อไป…
“เธอรู้เพราะได้ศึกษาเล่าเรียนแต่ไม่ใช่สักว่าเรียนเพียงอย่างเดียวต้องจดจำใส่สมองและหัดรู้จักเอาออกมาใช้ด้วย…ถ้าไปกระทำแบบนี้นอกบ้านคนอื่นเขาจะคิดยังไง?…บอลเคยคิดถึงจุดนี้บ้างมั้ย?”
...อึ๊ก…พี่แคทพูดประชดว่าเราไม่มีมารยาทและไม่รู้จักเอาสิ่งที่ร่ำเรียนมาใช้ให้เกิดประโยชน์ต่อตัวเองน่ะสิ…พูดแบบเน้นๆเนื้อๆไม่มีอ้อมค้อมไปเลยว่าขนาดน้องสาวแท้ๆต้องเคาะประตูบอกแล้วผมเป็นใครเล่า?…ก็แค่ลูกพี่ลูกน้องเท่านั้นเอง...ถึงไม่ได้ด่าหยาบแต่คำพูดแต่ละคำมันช่างทิ่มแทงความรู้สึกอย่างเจ็บแปลบแสบสันต์ยิ่งกว่าอีกมากมายนัก…พี่แคทวางหนังสือลงบนโต๊ะตามเดิมและยืนพิงโต๊ะมองหน้าผม…แก้มก้นโค้งเว้าสุดอวบอั๋นของสาวงามผู้เยือกเย็นถูกวางเกยอยู่บนโต๊ะนั่นเองจากนั้นก็เอ่ยถามในสิ่งที่ผมสงสัย…
“เรื่องนั้นน่ะพอแล้วแต่เธอเห็นหนังสือเล่มนี้แล้วคงสงสัยว่าพี่เอามาทำไม??…”
“ชะ…ใช่ครับ…ความจริงไม่ใช่เรื่องที่ผมจะแปลกใจอะไร…แต่มัน…” (เสือกอยากรู้ไม่เข้าเรื่อง)
“หึ!!…นั่นสิ…แต่…พี่ไม่คิดว่าจะมีเหตุผลที่ต้องบอกเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของพี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ…เมื่อวานนี้พวกเธอไปที่ไหนกันบ้างพี่ไม่เคยอยากรู้และไม่เคยคิดสนใจเพราะบางเรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวของตัวเองย่อมไม่ต้องการให้คนอื่นล่วงรู้ซึ่งพี่ก็เหมือนกัน…เอาล่ะ!!…ไม่มีธุระอะไรที่เธอจะอยู่ในห้องนี้อีกและหวังว่าคงทําตามที่ตัวเองพูดในวันนี้ได้…เชิญ!!”
...พูดจบพี่แคทก็แบมือมาข้างหน้าเป็นการเชิญให้ผมออกจากห้องตามอย่างที่สุภาพชนทำกัน…อือ…แต่รู้สึกเจ็บปวดทั้งกายและใจจริงๆ…ผมออกจากห้องตามที่เธอสั่ง(ไล่)โดยไม่ชักช้าราวกับถูกมนต์ดำหรือไม่ก็ยาสั่ง…
“ถ้ายังไม่ได้ไปไหนก็จงฟังไว้…คราวนี้เธอโชคดีมหาศาลแต่เกิดมีครั้งต่อไปอาจจะถึงกับน้ำตาร่วงก็ได้…เพราะถือว่าวันนี้เธอรู้แล้ว”
…พี่แคทพูดอะไรจากข้างใน?…ผมยังอยู่หน้าห้องของเธอจึงยังพอได้ยินชัดแต่ไม่เข้าใจสักนิดเดียวว่าพี่เขาหมายถึงอะไร?…และไม่ได้รู้สึกโกรธอะไรหรอกแต่แค่รู้สึกผิดในใจอย่างบอกไม่ถูก…เข้าห้องส่วนตัวของผู้หญิงโดยไม่ได้รับอนุญาต…ข้อหานี้ผมเป็นฝ่ายผิดเต็มประตูและมีสิทธิ์อะไรไปว่าพี่เขาได้แต่เธอควรไว้หน้ากันบ้าง…นี่พูดประชดประชันกันซะ…ไม่…คราวนี้พี่แคทพูดแบบไว้หน้าผมสุดๆแล้วต่างหาก…มันต้องดีกว่าเธอจะด่าประจานให้ชาวบ้านชาวช่องหรือคนในบ้านได้ยินจนอับอายแทบมุดหัวแทรกแผ่นดินหนีเป็นไหนๆ…หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จก็พบสากลับมาแล้ว…ผมถือโอกาสถามความเคลื่อนไหวของฝนซึ่งยังอยู่ที่มหาลัยทำหน้าที่กองเชียร์ปี 1…สาถอนหายใจยาวทีนึงก่อนตอบแบบเซ็งๆ…
“เมื่อวานฝนไม่ได้ถามอะไรอีกเพราะสาตอบว่าน่องไปกระแทกกับผนังห้องตอนช่วยแม่ขนของ”
“อืม…คงไม่สงสัยอะไรแล้วล่ะมั้ง…ให้ตายสิ…ประมาท 2 คนนี้ไม่ได้เลย”
ปากพูดแบบนี้แต่ในใจกลับไม่คิดว่าพี่น้อง 2 สาวจะหายสงสัยกันง่ายๆ…ยิ่งพี่แคท...แววตาของเธอขณะมองอ้อยในร้านไอศกรีม Swensen`S เมื่อวันวานที่ผ่านมา…รู้สึกมันไม่ธรรมดาสักนิดเดียว…
“กลัวจังเลยว่าพี่แคทกับฝนจะรู้เรื่องของพวกเรา…ถึงรู้ว่าสากับพี่กุนเป็นแฟนของบอลแต่สาไม่อยากให้รู้เรื่องไปถึงอ้อย…แม่และป้าศรีน่ะ”
…ใช่…ฝนกับพี่แคทฉลาดแถมช่างสังเกตกันทั้งคู่…พวกเธอต้องนึกสงสัยอะไรบ้างไม่มากก็น้อยแล้วรีบบอกเรื่องนี้กับกุนและป้าศรีไว้ล่วงหน้าก่อนจะดีกว่า…สาฟังผมบอกก็มีทีท่าเห็นด้วยเต็มที่…
“อื้อ…งั้นสารับหน้าที่คุยกับพี่และป้าเอง…เวลากลับมาบ้านจะได้วางตัวกันถูก…แย่จริง…เพราะสาแท้ๆ…ไม่ควรออกความคิดชวนบอลกับอ้อยออกไป…น่าอยู่แต่ในบ้าน”
“ไม่เป็นไรๆ…ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไรหรอก…เออ…บอกอ้อยกับแม่ด้วยนะสา”
...ระหว่างทางผมพูดกับตัวเองขณะขี่รถมุ่งหน้าไปร้าน…ใช่แล้วสา…น่ากลัวจริงๆโดยเฉพาะพี่แคท…ต่อไปนี้การพูดคุยกับเธอแต่ละครั้งคงเปรียบได้กับการออกไปรบในสงคราม…ถ้าเกิดพลาดพลั้งเสียทีให้กับความเฉลียวฉลาดรู้เท่าทันคนของสาวงามผู้แสนอันตรายนางนี้แม้แต่นิดเดียว…ดูไม่จืด…ศพไม่สวย…อยู่ด้วยกันแค่ไม่ถึง 2 เดือนแต่ผมชักเริ่มรู้ถึงตัวตนแท้จริงของพี่แคทแล้วถึงจะเพียงแค่เศษเสี้ยวเดียวก็เถอะ…ยังไงวันนี้ได้รู้ล่ะว่าการเข้าไปยุ่มย่ามในชีวิตส่วนตัวของพี่แคทเป็นสิ่งที่ไม่สมควรทำอีกต่อไป…ลืมเตือนสาอีกเรื่อง…เรื่องนี้สำคัญและน่ากลัวมากซะด้วยคือให้ระวังจะโดนฝนหลอกถามล้วงเอาความลับ…ก็สาวน้อยนางนี้ธรรมดาซะที่ไหนกัน?…เจ้าเล่ห์…ตาไว…หูไว…หัวแหลมอย่างกับลิงแถมตื๊อเก่งสุดๆ…สาก็ยิ่งมีนิสัยซื่อๆชอบพูดอะไรตรงๆอยู่ด้วยทำให้มีความเสี่ยงสูงว่าอาจจะพลาดท่ายัยหูผีจมูกมดผู้เป็นคู่หูดูโอ้เพื่อนร่วมห้อง…เพื่อนเล่นและรวมไปถึงเพื่อนสนิท…
………………………………………………………………………………………………………
...วันต่อมาหลังจากหมดชั่วโมงเรียนและเป็นเวลาพักเที่ยง…ผมนั่งเซ็งอารมณ์บ่จอยหัวซบนอนเกยโต๊ะเรียนไม่อยากลุกไปไหน…จิตใจตอนนี้เต็มไปด้วยความขุ่นข้องหมองใจเพราะเหตุการณ์เมื่อเย็นวานมันตราตรึงในหัวสมองอยู่…แทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าไอ้เชนเพื่อนรักเข้ามานั่งใกล้ๆตั้งแต่เมื่อไหร่…หมู่นี่มันร่าเริงเบิกบานดีจริงๆคงเป็นเพราะเที่ยวหลีน้องใหม่สาวๆทุกวันและสาวคนไหนดวงดี(ซวย)บุญหล่นทับโชคดี(ร้าย)มหาศาลได้เป็นแฟนมันบ้างนะ?…เจ้าเชนกระซิบบอกผมตามประสาคนมีความลับเฉพาะซึ่งบอกใครคนอื่นอีกไม่ได้…
“คืนนี้กูนัดน้องขวัญกับน้องโบว์ไว้นะเว้ย…ไปด้วยกันมั้ยเล่า?”
...พอได้ยินเจ้าเชนพูดว่านัดกับ 2 เด็กหญิงวัยใสพราวเสน่ห์เพื่อนรักเพื่อนสนิทของอ้อย…ผมยังจดจำรสรักกลิ่นอายสวาทอันแสนหอมหวานซึ่งน้องๆน่ารักหยิบยื่นให้เชยชมทั้งกายและใจเมื่อตอนปิดเทอมหน้าร้อนที่ผ่านมาได้อย่างตราตรึงแม่นยำทำให้เกิดอาการหูผึ่งด้วยความสนใจ…หืม?…น้องขวัญกับน้องโบว์…อยากไปเจอเหมือนกันแฮะแต่จิตใจผมตอนนี้มันไม่สนุกรื่นเริงเอาซะเลย…คำพูดบาดใจบาดความรู้สึกของพี่แคทเมื่อเย็นวานมันดังก้องกังวานในหัวไม่รู้ลืมและยังฝนอีกเล่า…เกิดยัยจอมยุ่งปูดเรื่องผมจับเธอนอนหงายและตัวเองขึ้นคร่อมทำท่าเหมือนปลุกปล้ำกระทำชำเราให้ใครรู้ล่ะก็…ตาย!!…โดยเฉพาะพี่แคท…เธอซัดผมตายคาที่แน่ๆ…ดังนั้นเมื่อจิตใจมันไม่พร้อมจึงจำต้องตอบปฎิเสธคำชวนของเพื่อนรักทั้งที่อีกใจอยากตอบ “ไป” ใจจะขาด…
“เฮ่ย!!…ลางานสักวันจะเป็นอะไรวะ?…น้องๆเขาชวนเองนะโว้ย…อย่าให้น้องๆน่ารักเสียใจดิ”
“แล้วพ่อแม่น้องเขาไม่ว่าหรือไง?…ออกจากบ้านดึกๆดื่นๆ”
“ใครว่า…นัดกันตอน 6 โมงเย็นเนี่ย…หาอะไรกินและไปดึ๊กดึ๋ยกันไง…2 – 3 ทุ่มก็กลับแล้ว”
...ดึ๊กดึ๋ย?…พูดซะกูเกิดอยากขึ้นมาเลยนะมึง…แต่ผมยังทำใจแข็งตอบปฎิเสธไปอีกครั้งซึ่งเชนมันก็ยังตื๊อ…
“เหอะน่า…ไปเป็นเพื่อนกัน”
“บอกว่าไม่ไปก็ไม่ไปซี่…มึงอย่ามาเซ้าซี้กูมาก”
“มึงแน่ใจ?”
“……………………………..……”
…เมื่อเห็นว่าผมไม่เปลี่ยนใจแน่…
“เอ้า…ตามใจๆ...งั้นคืนนี้กูขอรับไปคนเดียวแล้วมึงอย่ามาบ่นเสียดายให้ได้ยินทีหลังนะ”
...เชอะ…นึกอิจฉามันตงิดๆ…ฮี่โธ่…ใช่ว่าผมไร้ซึ่งสาวงามแวดล้อมข้างกายแต่มันไม่มีอารมณ์เว้ย…ไอ้เคย์เพื่อนสนิทในกลุ่มอีกคนหนึ่งเก็บของลงกระเป๋าเสร็จก็เอ่ยปากชวนพวกเราในก๊วนไปกินข้าว…ระหว่างทางไอ้เชนมันย้ำถามอีกครั้งว่าไม่เปลี่ยนใจไปสวิงกิ้งกับเด็กสาวๆสักหน่อยหรือ…ผมก็ยืนยันหนักแน่นว่าไม่ไปเหมือนเดิม(แต่ในใจรู้สึกเพียงอย่างเดียว…เสียดายๆ)พวกเราเดินออกจากลิฟท์ตั้งใจจะไปกินข้าวในโรงอาหารใกล้ๆอาคารเรียน…ไม่ต้องไปไหนไกลเพราะตอนบ่ายยังเรียนอยู่ห้องเดิมก่อนไปดูแลน้องปี 1 ร้องเพลงเชียร์ในตอนเย็นจากนั้นไปทำงานที่ร้านตามปกติ…
……………………………………………………………………………………………………….
(“บอลคงคิดมากไปเองแหละ…กุนว่ามันไม่มีอะไรที่ต้องเอามากังวลใจสักนิด”
“แต่…ยังไงดีล่ะ…พี่แคทต้องเริ่มเอะใจแล้วนะกุน…ฝนด้วย…บอลกับสาไม่ต้องการให้ 2 คนนั้นรู้เรื่องอะไรไปมากกว่านี้”
“บอลทําใจให้สบายและทําตัวไปตามปกติเถอะจ๊ะ…อย่าแสดงพิรุธอะไรออกมาโจ่งแจ้ง…ระงับความอยากของตัวเองไว้บ้าง…ฮิ…สาโทรบอกว่าบอลพาเธอกับอ้อยไปทำอะไรกันนอกบ้าน…ช่างเข้าใจคิดกันจริงเล้ย…แล้วเป็นไงล่ะจ๊ะต้องมานั่งกลุ้มแถมยังก่อเรื่องจะปล้ำฝน…แอบเข้าห้องแคทอีก…หึๆ…ร้ายหาตัวจับยากนัก”
“ก็บอลบอกนี่ว่าไม่ได้ตั้งใจ…ไม่เคยคิดทำแบบนั้นกับฝนส่วนพี่แคทบอลขอโทษไปแล้ว”
“แหม…กุนล้อบอลเล่นน่า…คิกๆ…แต่ห้ามบอลไปเจ๊าะแจ๊ะกับ 2 คนนั่นเด็ดขาดนะ…อันนี้พูดจริงๆ”
...โธ่…กุนไม่ได้มาเจอแบบผมน่ะสิถึงยังทำใจเย็นพูดเล่นๆได้และผมไม่มีทางทำรุ่มร่ามด้วยแน่ๆก็หน้าของพี่แคทเวลานั้นน่ากลัวจะตายนึกถึงทีไรเสียวสันหลังวาบใจคอไม่ดีทุกทีแต่เป็นอย่างที่กุนเตือนคืออย่าแสดงพิรุธอะไรออกมาโจ่งแจ้งแล้วระงับความอยากของตัวเองไว้บ้างรวมทั้งต่อไปทําอะไรต้องระมัดระวังยิ่งกว่าเดิมเพื่อให้รอดพ้นจากพี่สุรีย์พรรณหญิงสาวผู้ฉลาดหลักแหลมชอบจับผิด(มั้ง)และสาวน้อยจอมเจ้าเล่ห์แสนกลฉลาดเป็นกรดซนเป็นลิงนามหยาดฝน…
“หรือถ้าบอลยังกังวลอยู่…ไว้กลับไปบ้านกุนจะคุยกับแคทเขาเองแต่ให้รู้แบบค่อยเป็นค่อยไปก่อนดีกว่า…แคทเป็นคนมีเหตุมีผลและโตเป็นผู้ใหญ่พอ…กุนเชื่อว่าเธอต้องเข้าใจและยอมรับได้”
“ขอบคุณมากจ้ะ…บอลจะเฝ้ารอกุนกลับมาทุกวัน…รักกุนมากนะ”)
...ผมนึกถึงตอนโทรไปหาแฟนสาวสุดรักเมื่อเย็นที่ผ่านมาขณะนั่งพักเหนื่อยหลังจากไม่มีลูกค้าเข้าร้านเพิ่ม…กุนยังกำชับทิ้งท้ายว่าอย่าแอบเข้าห้องพี่แคทโดยพลการอีก…คราวนี้เพราะเห็นผมไม่รู้จึงยกให้แต่ต่อไปรับรองว่าไม่มีโชคดีแบบนี้แน่…กุนพูดอย่างกับเธอเป็นพี่แคทซะเองแถมเตือนคล้ายๆกัน??…อืม…แต่ยังไงผมควรจะเชื่อคำตักเตือนของแฟนสาวไว้เป็นดีคือกันไว้ดีกว่าแก้…อุ!!…เพิ่งทำงานได้ไม่เท่าไหร่แต่ตามันจะปิดซะแล้ว?…นี่คิดว่าพักผ่อนเพียงพอแล้วนะ…
“บอลไม่สบายหรือเปล่า??…ดูหน้าตาเซียวๆ”
“ไม่นี่ครับพี่แก้ว…ผมสบายดีแต่แค่รู้สึกง่วงนิดหน่อยครับ”
...พี่แก้วเอาฝ่ามือแนบหน้าผากผม…สักครู่เธอก็บอก…
“บอลตัวอุ่นๆนี่…กลับไปนอนพักดีกว่า…หน้าฝนคนมักเป็นหวัดกัน…ถ้าเป็นแล้วมันจะไม่ดี”
...ผมแย้งกลับไปว่าไม่เป็นอะไรมากขนาดต้องลาหยุดแค่มันไม่สบายใจเท่านั้นแต่ไม่ได้บอกพี่แก้ว…
“เอาน่าวันนี้ลูกค้าคงไม่มาก…เชื่อพี่…ไปพักเถอะ…รับรองพี่ไม่หักเงินเดือนบอลหรอกจ้ะวางใจได้”
…ไม่ได้ห่วงเรื่องเงินหรอก…หรือว่าเราจะไม่สบายไปจริงๆ…งั้นสบโอกาสกลับไปนอนพักที่บ้านคงดี…วันนี้ดันขี้เกียจไม่ค่อยอยากทำงานซะแล้ว…โชคดีพรุ่งนี้เรียนบ่ายนอนตื่นสายได้…ผมรีบขี่รถออกจากร้านมุ่งหน้ากลับบ้าน…ตอนติดไฟแดงมองนาฬิกาข้อมือซึ่งสาวกับเก๋ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด…เวลาเกือบ 2 ทุ่มแล้ว…ป่านนี้ไอ้เชนคงกำลังสนุกสุขเสียวกับขวัญและโบว์อยู่ล่ะสิ…ฮึ่ย!!…โม้หรือเปล่าวะ…ลองโทรไปหามันซิ…คิดแล้วจึงขี่รถต่อไปจนใกล้ถึงแต่จอดเพียงหน้าปากซอยทางเข้าบ้านกดมือถือยิงเบอร์ไปหามัน…รอสายอยู่นานเชียว?…
“อะ…อะไรวะ…โทรมามีไร…อูววว…ดูดเก่งจังน้องรักของพี่…อุ…นะ…นั่นแหละ…โออออออออออ”
...ผมได้ยินก็เผลอร้องอุทานความตกใจแต่เริ่มจะทราบแล้วว่ามันกำลังเกิดอะไรขึ้นในขณะนี้…มันพูดจริงไม่ได้โกหก…ไอ้เพื่อนสนิทคนนี้ของผมมันกำลัง…รู้สึกว่าจะให้ผู้หญิงอมควยให้นี่นา??…
“อาาา…พะ…พี่ขา…หนูได้ที่แล้ว…เร็วๆหน่อย…นะ…หนูเงี่ยน…โอวววว…มา…หนูจะแหกหีรอ”
...เจอแบบนี้เข้าผมชักตาลายหูอื้อแต่ยังได้ยินเสียงหายใจหอบและเสียงครางอย่างซ่านเสียวแกมขอควยเย็ดของเด็กสาวดังแทรกมาด้วย…แต่เป็นใครล่ะ??…หัวใจเริ่มพองโตด้วยความตื่นเต้นโลหิตมันลงไปหล่อเลี้ยงเจ้าท่อนเอ็นประจำตัวจนมันแข็งโด่…
“ไอ้บอล…กูเพิ่งเล่น 69 เสร็จกำลังอัดควยเย็ดหีว่ะ…มาได้จังหวะพอดีเลยนะมึง…อาาา…เสียวหัวควยชิบ”
“อาาาาา…พี่บอลขา…พี่อยู่ไหน…รีบมาเย็ดขวัญเถอะ…อื๊ออออออ…อูยยยย…เอาปลายควยสะกิดแตดหนูด้วย…เขี่ยมันก่อนแล้วค่อยเอาเข้า…แหม…พี่เชนน่ารักจัง…ฮิๆๆ”
“ขะ…นี่ขวัญ…ขวัญอยู่กับเชนหรือ??…แล้ว…โบว์มาด้วยมั้ย??”
“ค่ะ…พี่…อืมมม…แต่โบว์…ไม่มาค่ะ…ซีดสส…อ๊าา...พี่เชน…หัวควยทิ่มหีทิ่มมดลูก…ขะ…ขวัญเลย…อูยยยย…อาาาา”
“หีน้องขวัญร้อนดีจัง…รูหีครูดควยพี่ม๊าก…โอออออ…สุดยอด…ได้ฟันหีเด็ก…กูตายไม่เสียดายแล้วววว”
“ซีดสสสส…ถ้าชอบก็แรงขึ้น…แรงอีกสิค่ะ…ขวัญสู้ไม่ถอยนะ…สุด…สุดยอด…โอยย…หีหนูบานหมดแน่…”
“พี่จะเย็ดทั้งหีทั้งตูด…เอาให้พรุ่งนี้ไปเรียนไม่ได้เลย…ใช่มั้ยวะบอล?”
...โอ่ย…บรรเลงเพลงเย็ดกันถึงพริกถึงขิงเชียวนะ…ไอ้เชน…น้องขวัญ…ห่าเอ้ย…ได้ยินแบบนี้ควยผม แข็งเต็มเป้ากางเกงซะแล้ว…ทรมานชิบหาย…ไม่เกรงใจกู…
“อึบบบบ…ท่าหมาแบบนี้ขวัญชอบมั้ยจ๊ะ”
“ค่ะพี่…ควยมันเข้าลึก…เต็มรูเลยอ่ะ…อึ๊ยยยยย…กระโปกพี่เชนมันตีหนอกของหนู…เสียวจังเลยพี่จ๋า…หนูชอบท่านี้จัง”
...บรรยายจนเห็นภาพเชียวนะน้องขวัญ…ให้ตายเถอะ…นี่ทำไมกูต้องขี่รถกลับมาทางบ้านตัวเองด้วยวะ?…
“พี่บอลขา…ฟังอยู่หรือเปล่า?…อืมมมม…ตอนนี้หนูนอนโก่งตูดแหกหีให้พี่เชนกระเด้าอยู่…มาสนุกกับหนูสิ…โอวววว”
...เสียงของน้องขวัญยามได้เสพรสเสียวช่างยั่วยวนอารมณ์กำหนัดมากซะเหลือเกิน…ทําให้ควยมันแข็งแบบไม่เกรงใจเจ้าของ…ผมใจเต้นถี่ระรัวเหงื่อกาฬแตกซิกทั่วตัว…
“บอล…ก้นน้องขวัญสวยมากเลยนะโว้ย…ทั้งขาวทั้งอวบ…นมก็ใหญ่เกินตัว…รูหีนี้แดงแจ๋สุดๆ…
น้ำหีก็ออกเยอะด้วย…อาาาา…เยิ้มเลยนะเฟ้ย…ลื่นควยดีจริงว่ะ”
“บีบนมขวัญด้วยสิ…พี่เชนบอกเองไม่ใช่หรอว่าใหญ่…ซีดสสส…กระเด้าควยมาอีก…ลึกๆเลยค่ะ…อ๊าาาาา…สุดควยเลย”
...โธ่เว้ย!!…ผมไม่น่าโทรหามัน…ดันต้องมาได้ยินเสียงอันบาดตาบาดใจ(บาดกระดอ)…ฟังเสียงคนร้องครางตอนกำลังเย็ดกันอย่างมีความสุข…จะปิดมือถือก็ไม่กล้าเพราะมันอยากฟังต่อจนจบ…แต่ว่า…
“สะ…สนุกจัง…เปลี่ยนท่ากันเถอะพี่เชน…ขอหนูขย่มบ้างนะ”
...ผมแนบหูกับโทรศัพท์อย่างลุ้นระทึก…พยายามนึกภาพตามไปด้วยตลอดและได้ยินเสียงไอ้เชนดัง…
“บอล…น้องขวัญจะขย่มตอกูว่ะ…หูย…ส่ายสะโพกยั่วร่านผู้ชายสุดๆเลยโว้ยย…ฟังสิ…โอ้วววว…ควยถูกหีกลืนไปแล้ววว”
“แฮ่กๆ…พี่บอล…พี่เชนจะโดนหนูขย่มอยู่ร่อมร่อ…ไม่คิดจะมาช่วยเพื่อนบ้างหรอ?…อุ๊บบ…อืออออ…เข้าไปแล้ว…ควยเข้ารูหมดแล้วค่ะ”
“เอาเลยน้องรัก…พี่จะเด้งสู้แบบไม่มีถอยแม้แต่ก้าวเดียว”
“อึ๊กกกก…พี่จ๋า…เย็ดมันส์อย่างนี้…ขวัญต้องมาให้พี่เย็ดบ่อยๆ…คันหีเมื่อไหร่ขวัญจะมาหาพี่อีก…โออออ”
“อูวววว…ได้เลยได้…มาเวลาไหนก็ได้…พี่เชนจะแกว่งควยรอน้องทุกวัน”
...ทําพูดดีไปนะไอ้บ้า…แล้วหมอนวดของมึงล่ะเอาไปไว้ไหน?…โอ้โห!!…เสียงเนื้อต่อเนื้อกระแทกกันดังก้องมาตามโทรศัพท์…สนั่นหวั่นไหวเชียว…หรือขวัญเอามือถือไปจ่อใกล้ๆหีถึงได้ยินเสียงแจะๆชัดเจนขนาดนี้หนอ??…
“ได้ยินมั้ยค่ะพี่บอล?…หีขวัญไม่เล็กนะ…เย็ดควยใหญ่ๆได้มิดดุ้นเลยล่ะ…อือออ…ถ้าพี่มาหาก็ต้องโดนแบบนี้แหละ…อืมมมมม…เสียวหีจังเลย”
“พี่…พี่ก็อยากไปหาขวัญ…ควยพี่แข็งจะตายแล้ว”
“ไอ้บอล…มึงก็มาสิ…มาที่ห้องกูเลย…น้องขวัญอยากเจอมึงนะ”
“กู”
“พะ…พี่บอล…มาเถอะ…มาเย็ดกับหนู…ซีดสสส…จะเย็ดหีหรือเย็ดตูดก็ได้…มาสิคะ…ขวัญจะแหกหีแหกตูดรอพี่…โอ้ยยยยย”
“บอลมึงต้องมานะ…อ๊ออออ…สนุกจริงโว้ยยย”
...เอาไงดี??…ได้ยินน้องขวัญออดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานจนควยแทบจะระเบิด…ผมอยากจะบึ่งรถกลับไปที่หอของเจ้าเชนซะเดี๋ยวนี้แต่มันใกล้ถึงบ้านแล้ว…ขณะยังหันรีหันขวาง 2 จิต 2 ใจอยู่นั่นเอง…
“พี่…พี่เชน…ขะ…ขวัญจะไม่ไหวแล้ววว…ใกล้จะออกแล้วค่ะพี่…อึ๊ยยยยย…อะ…ออกแล้ววว”
“อะ…ออกมาเลยน้องจ๋า…อ้ากกก…น้ำหีน้องขวัญอุ่นจังเลย…อูยยย…หีบีบตอดควยแรงจริงๆ”
...ผมนั่งตัวสั่นมือกุมเป้ากางเกงบนรถขณะฟังทั้ง 2 ร้องครางออกมาเกือบพร้อมๆกันและก็มีเสียงหายใจหอบของทั้งคู่ดังผสานตามมาไม่ขาดระยะ…เสร็จสมกันไปแล้วแต่คงไม่มีทางหยุดแค่นี้…ต้องเล่นเกมส์เสียวใต้สะดืออีกแน่ๆเพราะชอบเย็ดกันทั้ง 2 คนนี่นา…ไม่ได้…เราต้องไปบ้างสิโว้ย…ขอไปแจมด้วยอีกสักคนเถอะ…จะยอมให้เจ้าเชนมีความสุขกับน้องขวัญแค่ 2 คนได้ยังไงกันเล่า…ทว่า?...
“บอลทำอะไรอยู่ตรงนั้น…ตอนนี้เวลาทำงานไม่ใช่หรือ?….แล้วมาถึงนี่ทําไมไม่เข้าบ้านล่ะจ๊ะ?”
………………………………………………………………………………………………………..
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น