หน้าเว็บ

วันจันทร์ที่ 3 ตุลาคม พ.ศ. 2554

รักไม่นับตัวเลข ตอนที่ 28


รักไม่นับตัวเลข ตอนที่ 28 “ความตั้งใจของแต่ล่ะคน!?

3 พฤศจิกายน 2548

...ที่บ้านของผมเอง...
“พี่เคนจะออกไปไหน?”
“แถวๆนี้แหละ”
“หาสาวๆมาเคี้ยวเล่นใช่มั้ยล่า--”
“พูดจาแก่แดดจังนะเรา”
“ก็หนูพูดเรื่องจริงนี่จ๊ะ”
“เอ้ย!!...อย่ากอดตรงนี้สิมิว...เดี๋ยวบรีนมาเห็น”
“ตอนนี้เธอหลับสนิทอยู่ไม่ใช่เหรอไงคะเพราะเมื่อคืนเล่นเสียวกับพี่เคนอย่างหนักนิ?”
“มันก็ใช่...แต่...”
“ก็ไม่เห็นจะต้องออกไปหาเศษหาเลยนอกบ้านเลย...สาวน้อยสาวใหญ่ในบ้านนี้ก็มีไว้ให้พี่เรียกใช้บริการอยู่นะอย่าลืมซี่~~
“ไม่ได้ไปหาผู้หญิง”
“มิวไม่เชื่อหรอก”
“เอ้าๆๆ...บางทีมันก็อยากออกไปสรรหาอะไรใหม่ๆให้ชีวิต...นี่พี่พูดเล่นนะ”
“ลองพูดใหม่อีกครั้งซิพ่อตัวดี~~
“โอ้ยน้า!!!
“ขนาดเมียตัวเองอยู่นี่ทั้งคนยังจะกล้าออกนอกลู่วิ่งอีก?...ไหนจะมีพี่เมียฝาแฝดกับแม่ยายที่บอกว่าพรุ่งนี้จะมาไม่ใช่เหรอ?”
“...ครับ”
“งั้นขอแค่อย่างเดียวเท่านั้น...เคนก็อย่ามัวแต่สนุกกับสาวอื่นจนลืมน้ากับมิวล่ะ?”
“ใครจะลืมได้ลงเล่าก็น้าจี๊ดกับน้องมิวทั้งสวยทั้งน่ารักแถมเอาใจเก่งกันซะขนาดนี้?”
“อุ๊ยๆๆ...แล้วใครกันเอ่ยที่เพิ่งจะบอกอยู่หยกๆว่าห้ามกอดแต่ทีตัวเองกลับกอดเค้ากับแม่ซะแน่นเชียว?”
“มิวจ๊ะ...แม่น่ะหมั่นไส้อีตาหลานชายที่แสนน่ารักน่าหยิกคนนี้จริงๆ”
...ลูกสาวในอ้อมกอดด้านซ้าย...แม่ในวงแขนข้างขวา...ยิ่งมีพี่เมียกับแม่ยายมาเกี่ยวด้วยแล้วผมจึงรู้ดีว่าต่อไปนี้จะต้องสับรางแบ่งเวลาให้ลงตัวที่สุดไม่อย่างนั้นมันอาจจะเกิดเรื่องเศร้าระหว่างผมกับบรีน...
......................................................................................................

...ที่บ้านของนุ้ย(ไอ้หมึกด้วย)...
“โอ้โฮ!!!!...เป็นเรื่องจริงหรือเนี่ยที่นุ้ยกำลังมีเด็ก?...ไม่ได้ล้อกันเล่นนา--”
“จ้ะ”
“เรื่องอย่างนี้ใครเขาจะเอามาล้อเล่นกันล่ะเพื่อน?”
“หมึก...งั้นกูก็ขอแสดงความดีใจด้วยจริงๆว่ะที่มึงจะกลายเป็นพ่อคนแล้ว”
(อายุเท่าเราแท้ๆเลยแต่มันก็เคยมีตัวอย่างมาแล้ว...พี่จุนไง...เธอตั้งท้องน้องจอยตอนอายุ 13 ปี!!!!...ยอดมั้ย?)
“นุ้ยไปเยี่ยมพ่อหลังการผ่าตัดเปลี่ยนไตอยู่ๆรู้สึกวิงเวียนหน้ามืด...พยาบาลเลยให้ลองตรวจร่างกายดูแล้วก็รู้ผลว่าตั้งท้อง”
“ตอนนั้นกูก็กลัวว่าพ่อนุ้ยจะโกรธแต่ที่ไหนได้...แกดีใจจนน้ำตาไหลพรากเลยว่ะเคน”
“ใช่จ้ะ...พ่อบอกว่าดีแล้วที่ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อจะได้รอเห็นหน้าหลาน”
“ส่วนเรื่องเรียนนุ้ยจะเอายังไง?”
“คงต้องดร็อปไว้ก่อนหรือไม่ก็ลาออกน่ะ...พอดีปรึกษากับหมึกไว้ก่อนแล้วว่าจะเปิดร้านขายอาหารเล็กๆหน้าปากซอยนี่แหละ”
“..............................................”
“กูทำอาหารเป็นมึงก็รู้ดีนี่หว่า--...พวกเราอยากจะขายอาหารอีสานจำพวกลาบ,ก้อย,ต้มแซ่บอะไรประมาณนี้”
“คนอื่นรู้ยัง?”
“ส่วนใหญ่ก็รู้แล้วเหลือแต่ไอ้เอ๊าะ...กูติดต่อมันไม่ได้เลยว่ะ”
“ไปหลีสาวอีกตามเคยล่ะมั้งไอ้บ้าเนี่ย?”
(แต่จริงๆเราว่าไม่ใช่...เดี๋ยวต้องลองแวะไปบ้านมันหน่อย)
“ราวๆต้นเดือนหน้าคงจะเปิดร้านได้...เคนต้องแวะมาอุดหนุนบ่อยๆนะ”
“ได้เลยนุ้ย”
“สัญญานะโว้ย!!!...มึงต้องมาเป็นลูกค้าคนแรกของเรา...ห้ามเบี้ยวเด็ดขาด...เอ้อ!!...พาแฟนมาด้วยเน้อ~~
“โอเค!!!
...นับว่าไอ้หมึกนำหน้าผมไปก้าวหนึ่งแล้ว...ย่างก้าวที่สำคัญอย่างยิ่งซะด้วย...
“ลูกงั้นเหรอ?...บรีนต้องพร้อมมีให้เราแน่แต่...”
...เพราะผมรู้ดีว่าตัวเองในเวลานี้ยังไม่พร้อมที่จะรับผิดชอบสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆแต่ภาระนั้นกลับใหญ่หลวงยิ่งนัก...
.................................................................................................

...ที่บ้านของเจ้าเอ๊าะ...
“โอ~~...โอววววววววววว...นะ...หนักๆ...ดูดหนักๆเลยครับสองสาว...ซีดสสสสสสสสสสส”
“ไอ้ห่-นี่มันเอาอีกแล้วสินะ...ถึงว่าสิหมึกเลยบอกว่าติดต่อไม่ได้...ที่แท้ก็กบดานอยู่ในบ้านแถมนอนกระดอตั้งเด่ให้พี่ต่ายกับพี่แตงผลัดกันดูดเล่นนี่เอง”
(แต่พี่แตงเข้ามาร่วมวงไพบูลย์กับสมาชิกในบ้านนี้ได้อย่างเปิดเผยตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?)
“ฮี่ๆๆ...พี่ต่ายกับพี่แตง...อือออออออออ...คน...คนไหนอยากโดนควยก่อน?”
“พะ...พี่ก่อนนะ”
“ขอให้แตงก่อนเถอะผัวขา~~
“อะไรของเธอยะ?...ฉันเป็นพี่สาวเอ๊าะนะ!!
“ใครจะไปสน?”
“ฉันต้องได้เย็ดก่อนสิ”
“ไม่ต้องแย่งกันๆ...ได้ทุกคนๆ...โอ๊วววววววววววววววว!!!!...แล้ว...แล้วหีของใครกำลังกลืนควยกูวะเนี่ย?”
“แม่!!!
“คุณดานี่ล่ะก็~~
“อูยยยยยยยยยยยยยยยยยย...เอา...เอาหีสวมทับซะเลย...นี่แน่ะ!!...มะ...มัวแต่แย่งกันดีนัก...ซีดสสสสสสสสสสส...ฉะ...ฉันขอเย็ดควยลูกฉันก่อนละ...อาวววววววววววววววววววววว...หีจะฉีกแล้ววววววววววววว”
...น้าดายังมีไฟสวาทร้อนแรงไม่ยอมสร่างซา...ตูดขาวๆของเธอกำลังยกขย่มตอของลูกชายในไส้พั่บๆๆๆๆพลางอ้าปากร้องครางเสียงดังลั่นอย่างไม่เกรงใจใคร...
“อาาาาาาา...สุด...สุดยอดมากครับแม่”
“อืมมมมมมมมมมมมมมม...อะ...อร่อย...ไม่...ไม่นึกว่าควยลูกชายตัวเองจะเสียวอร่อยรูหีถึงขนาดนี้?...อ๊อยยยยยยยยยยยย”
“แม่!!...รีบจัดการทำให้เสร็จเร็วๆเลยนะ...เอ๊าะก็ห้ามออกก่อนด้วยย่ะ!!!
“อ๊ากกกกกกกก...ของ...ของแบบนี้มันห้ามกันได้ที่ไหน?...อูววววววววววววววว...นะ...นั่นแหละแม่...ผม...ผมเสียวควยจังเลยครับ”
“เราไม่น่ามัวแย่งกันนะคะคุณต่าย”
“เธอแหละนะ...กางเกงในก็ยังไม่ถอดแล้วจะมาเย็ดควยน้องเอ๊าะก่อนฉันรึ?”
“ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหน?...นี่เป็นแบบจีสตริงค่ะ...จะเย็ดหีหรือเย็ดตูดก็แค่แหวกเป้าหน่อยเดียวเอง”
“โอออออออออออ...พะ...พี่ต่ายกับพี่แตงเล่นตีฉิ่งไปก่อนก็ได้นี่นา--”
“อะ...เอางั้นเรอะ?”
“ผม...อยากดู”
“กะ...ก็ดี...อย่างน้อยก็ช่วยแก้เงี่ยนได้บ้าง...อีกไม่นานแม่ก็น้ำแตกแน่”
“อู๊ยยยยยยยยยยย...ยะ...อย่าดูถูกแม่สิต่าย...อือออออออออออ...แม่...แม่ไม่มีทางหยุดหรอกจนกว่าจะเอาน้ำเงี่ยนลูกเอ๊าะออก...ซีดสสสสสสสสสสส...จน...จนหมดจด”
“ว้าย~~...ไม่ได้นะคะ!!!
...ชักทนดูต่อไปไม่ไหวแล้ว...เกลอของผมนี่มันช่างเกิดมาเพื่อเย็ดหีเพียงอย่างเดียวจริงๆ...นี่รึคือเส้นทางชีวิตที่มันเลือกเดิน?...งั้นจงเชื่อเถอะว่าอีกไม่นานนายเอ๊าะจะต้องดำเนินรอยตามนายหมึกซึ่งนั่นก็คือ “สู่หนทางแห่งการเป็นคุณพ่อมือใหม่”...
..........................................................................................................

...ที่บ้านของพี่บุศ...
...ผมแวะหาพี่บุศที่บ้านหลังจากไม่ได้เจอกันนาน...เธอนั่งอ่านหนังสือเพียงคนเดียวในสวนหย่อม...
“ไงน้อง!!!...ได้ข่าวว่าทำตัวเป็นพระเอกหนุ่มบูชารักแท้เอาตัวบังกระสุนปืนให้สาวคนรักหรือจ๊ะ?”
“อย่าล้อผมเล่นแบบนี้สิครับพี่บุศ”
(ปากพูดโอภาปราศรัยแต่สีหน้าท่าทางเหมือนกำลังมีเรื่องกลุ้มใจ?)
“แต่ช่างน่าอิจฉาเคนจริงนะที่ความรักกำลังดำเนินไปได้อย่างสวยงาม...พี่ซะอีกที่ต้องทนหน้าชื่นอกตรมทุกเมื่อเชื่อวัน”
“พี่บอลเขาทำไมครับ?”
“เคน...พี่ไม่เข้าใจเลยว่าตัวพี่ด้อยกว่าศกุนตลากับสาวิตรีตรงไหน?...บอลถึงได้เอาแต่เฝ้าหลงใหลฝ่ายนั้นนัก”
“ผมว่าพี่บุศยังมีดีมากพอสำหรับผู้ชายคนอื่น...เรารักคนที่เขารักเราดีกว่าครับ”
“ไม่!!!...พี่รักบอลและจะไม่มีวันเปลี่ยนใจแน่โดยถึงแม้เวลานี้บอลจะยังไม่เห็นว่าพี่สำคัญต่อตัวเขามากพอ...เธอน่ะมีความรักแล้วก็น่าจะเข้าใจความรู้สึกของฉันนะว่าถ้าลงได้หลงรักใครสักคนแล้วมันถอนตัวถอนใจยากมากแค่ไหน?... 2 อาทิตย์ก่อนพี่ไปเที่ยวฮ่องกงเพื่อสงบจิตสงบใจและเฝ้าคิดทบทวนอย่างจริงจังว่าทำไมพี่ถึงได้ปักใจกับบอลมากเหลือเกิน?...แล้วในท้ายที่สุดก็ได้คำตอบมาข้อหนึ่ง”
“อะไรหรือครับ?”
“คำตอบที่ออกมาก็คือ...พี่จะพิสูจน์ให้บอลเห็นให้ได้ว่าบุศยาผู้นี้นี่แหละคือผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาที่สุด...ต่อไปนี้พี่จะทำตามความคิดและสิ่งที่ตัวเองเชื่ออย่างไม่มีความลังเลใจอีก!!!!
“..........................................”
...ด้วยนิสัยของพี่บุศผมเชื่อว่าต้องไม่ใช่แค่การพูดเล่นลอยๆเอาความรู้สึกสะใจแน่!!...เธอผู้นี้จะเพียรพยายามกระทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ครอบครองในสิ่งที่ตนต้องการถึงแม้จะต้องช่วงชิงของรักของผู้อื่นโดยซึ่งๆหน้าก็ตามที!!!...
“ผมรู้สึกหวั่นใจแทนพี่บอลจริงๆครับ...ถ้าพี่ตัดสินใจให้เด็ดเดี่ยวซะตั้งแต่แรกเรื่องราวก็คงไม่ยืดเยื้อมาจนถึงบัดนี้...นี่เป็นเพราะความเจ้าชู้และจิตใจลังเลไม่เด็ดขาดของพี่เองนั่นแหละนะ”
(ปากดีว่าแต่เขา...เราเองยังแทบจะเอาตัวไม่รอด)
..............................................................................................................................

...ที่บ้านของพี่จุน...
“อะไรน่ะ?...ทำไมหน้ากุ๊กถึงได้แดงอย่างนั้น?”
“ก็...”
“?”
“เฮ่!!...มันเรื่องอะไรที่นายจะต้องมาจ้องมองแฟนเราปานจะกลืนกินอย่างนี้วะหา?...เมินซะเถอะ!!!...ไม่มีครั้งต่อไปแน่เจ้าถั่วงอกบ้ากาม”
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ”
“แต่สายตานายมันส่อ...กุ๊กไปอยู่กับจอย...เดี๋ยวเราจัดการอีตาบ้านี่เอง”
“ไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนี้...เคนไม่ได้มาที่นี่เพราะมีจุดประสงค์นั้น...เกิดบรีนรู้เข้ามีหวังวีนแตกกันพอดี”
“เฮอะ!!...นั่นก็เป็นเพราะนายอยากทำตัวให้คนอื่นระแวงเองนี่หว่า...ผู้ชายน่ะมันไว้ใจไม่ได้สักคนหรอก”
“........................................”
“หรือที่มาเพราะเกิดหลงเสน่ห์ของแม่เลี้ยงเราเป็นรายล่าสุด?”
“ไม่ใช่...ก็แค่แวะมาหาเฉยๆ”
“งั้นไปทักทายซะหน่อยสิ...ไม่งั้นจะถูกหาว่าไม่เคารพเจ้าถิ่น”
“........................................”
“โอ้!!...นี่นายอยากเสนอตัวมาเป็นเป้านิ่งให้ฉันฝึกเพลงเตะเรอะ?...เป็นเกียรติมาก~~
“ปละ...เปล่านะครับ!!!
(คิดอีกทีก็ไม่น่ามาเลยนะตู)
“...ฉันกำลังฝึกอยู่...อย่ารบกวน”
“........................................”
“เพื่อเตรียมไว้รับมือคู่ต่อสู้ที่แข็งแกร่ง...แค่คิดมันก็น่าสนุกจริงๆ...ดีกว่าออกไปล่าผู้ชายนอกบ้านเยอะเชียว”
(พี่จุนเคยทำอย่างนั้นด้วยหรือไง?...ได้ยินข่าวมาว่ามีแต่หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ตามจีบถึงบ้านชนิดหัวกระไดแทบไม่แห้ง)
“หึ!!...ไม่ได้เห็นยัยจุนคึกแบบนี้มานานแล้ว...เราว่าแค่ใช้เวลาเคาะสนิมอีกสักหน่อยเดียวหล่อนก็จะกลับไปเป็นทอร์นาโดจุนผู้ไร้เทียมทานดังเช่นแต่ก่อน...อย่างว่าแหละ...ขิงยิ่งแก่ก็ยิ่งเผ็ดนี่นะ...ว้าก~~
“เฮ้ย!!!
“อีลูกบ้า!!!...นินทาแม่ตัวเองว่าแก่เร๊อะ?...ประเดี๋ยวก็จับซ้อมให้ลืมบ้านเลขที่ซะเล้ย~~
“ตีความหมายไปอีท่าไหนวะเนี่ย?...คนเขาอุตส่าห์ชมนะว้อย!!!...แล้วมันอันตรายไม่ใช่เหรอขว้างเก้าอี้ใส่แบบนี้?”
“ไปไกลๆเลยป่ะ!!!
“ขว้างเก้าอี้ตัวบะเริ่มได้ด้วยมือเดียว...แม่งแรงควายจริงๆแฮะ...สงสัยรอบเดือนจะมาไม่ปกติ...เหอะเคน”
“..........................................”
“ฮึ่ยๆๆ...นางพญาเสือศรบุษราคัม...เจ้าเด็กสามหาวศรโกเมน...ฉันไม่กลัวพวกเธอเฟ้ย!!!...เชิญเรียงหน้ากันเข้ามาเซ่แล้วแม่จะเตะให้กลิ้งเป็นลูกขนุน!!!!
“นางพญาเสือศรบุษราคัมกับเจ้าเด็กสามหาวศรโกเมน...ใครกันเรอะจี?”
“ไม่รู้...ถามจุนๆก็ไม่ยอมตอบ”
“ตั้งแต่กลับจากหัวหินฉันว่าพี่จุนดูเปลี่ยนไป”
“เราว่ามันบ้ายิ่งกว่าเดิมเยอะแต่นายว่าเปลี่ยนไปยังไง?”
“รู้สึกเธอดูตื่นตัวมีชีวิตชีวามากขึ้นกว่าเก่าน่ะ”
“อ้อ!!...นั่นคงเพราะได้เจอคู่ต่อสู้รายใหม่ล่ะมั้ง?”
“คงจะใช่”
“ยังไงนี่ก็เป็นหลักฐานยืนยันว่าในใจจริงๆยัยนั้นก็กลัวอีกฝ่ายไม่ใช่น้อย...ตั้งแต่กลับมาก็เห็นห้าวอยู่อย่างนั้นตลอด”
“แต่จีเองก็ไม่ค่อยจะชมใครง่ายๆ”
“เออ--...พูดไปตามเนื้อผ้าน่า...จากเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้เรายอมรับฝีมือของจุนมากขึ้นเยอะ...หล่อนสมกับเป็นผู้ทักษะยุทธ์ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยฝีมืออันเอกอุและประสบการณ์อันข้นคลั่ก...ฮะๆ...เราต้องหัดเปิดใจตัวเองให้กว้างขึ้นน่ะ”
“ฉันด้วย...เราทั้ง 2 คนเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกนิดแล้วนะ”
“ซึ่งถ้าลงว่ายัยจุนให้ความสำคัญมากขนาดนี้ก็หมายความว่าคู่ต่อสู้ร้ายกาจน่าดู...เราเองก็สมควรจะต้องตั้งเป้าหมายไว้บ้างเหมือนกัน...ปัจจุบันเรายังสู้พี่แคทกับฝนไม่ได้แต่ก็ไม่ยอมงอมืองอเท้าอยู่เฉยๆ”
“............................................”
..........................................................................................................................

...ส่วนอีกด้านหนึ่ง...

“อื้ม!!!...ข้าวไก่ทอดเจ้านี้อร่อยใช้ได้นะลุง...ค่อยยังชั่ว...หนูออกไปครั้งนี้เจอแต่เรื่องน่าหงุดหงิดใจ”
“ลำบากแย่เลย”
“ลุงก็ลองคิดดู...เมื่อคืนก่อนหนูกะไปเดินพักผ่อนเที่ยวเล่นแถวสนามหลวงให้สบายใจสักหน่อยแต่กลับถูกตาแก่หัวงูลามกหาว่าเป็นผีขนุนซะงั้น...ถามว่าเป็นอย่างว่าใช่มั้ยและค่าตัวเท่าไหร่?...ว้าก~~~...สบประมาทกันอย่างร้ายกาจที่สุด!!!!...หนูน่ะโกรธจนปากคอสั่นพูดอะไรไม่ออกเชียวลุง”
“ก็ถือซะว่าฟาดเคราะห์ไปล่ะกันนะหลานเอ้ย~~...ชะตาชีวิตของคนเรามันก็มีทั้งดีและร้ายเหมือนเชือก 2 เส้นที่เกี่ยวพันกันไปมานั่นแหละ”
“.............................................”
“แต่หนูป้อมเพิ่งอายุแค่...”
“14”
“แล้วทำไมท่านเอกบดินทร์ถึงปล่อยให้หนูออกไปไหนมาไหนตามลำพังคนเดียว...ไม่เป็นห่วงบ้างหรือ?”
“ลุงออกจากจัตุรัสมาหลายปีแต่ก็น่าจะพอรู้นะคะว่าคุณตาน่ะตามใจหลานๆจะตายไป...ห่วงก็ห่วงนะแต่ไม่กล้าขัดใจหรอก...อย่างเมื่อก่อนหนูกับพี่ฝนชวนกันจุดดอกไม้ไฟใกล้ๆห้องทองคำ...เสียงระเบิดดังลั่นจนคุณตาเดินหน้าบึ้งจะออกมาด่าแต่พอเห็นหน้าเรา 2 คนกลับโมโหไม่ลง”
“ฮ่าๆๆ...ถ้าเป็นคนอื่นคงโดนไปเรียบร้อย”
“และก็บอกยิ้มๆว่าไปเล่นกันที่อื่นเถอะ...ตาแก่แล้วได้ยินอะไรดังมากๆมันจะไม่ดีต่อสุขภาพหูแถมยังให้ตังค์เราไปซื้อดอกไม้ไฟเพิ่มด้วย...ฮิๆๆ”
“พวกท่านคงไม่รู้สึกเหงาเพราะงานวันเกิดลูกๆหลานๆต่างไปร่วมอวยพร...แขกเหรื่อก็มากมาย...เสียดายที่ลุงไม่ได้ไปเพราะติดงาน”
“ก็...ไม่แน่เสมอไป...อ้อ!!...จากเมื่อกี้ที่ลุงพูด...ถ้างั้นอีกไม่นานป้อมอาจได้พบกับเรื่องดีๆสินะ?”
“แน่นอน...คนเรามันไม่มีทางโชคร้ายตลอดร้อก!!!
“ฮะๆๆ...หืม?...เฮ่ๆๆๆ...ลุงเบารถหน่อยซิ!!!!
“?”
“ผู้ชายคนนั้น...รู้สึกคุ้นหน้ายังไงไม่รู้แฮะ...อืม--...นี่เราเคยเห็นที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าน้า?”
“...........................................”
“ลุงส่งหนูตรงนี้แหละค่ะ”
“แล้วจะให้มารับมั้ย?”
“ไม่เป็นไร...ขอบคุณลุงมากที่อุตส่าห์ไปรอรับถึงศูนย์ขนส่งและยังใจดีเลี้ยงอาหารกลางวันอีก...หนูจะเล่าให้พี่อ๋อมฟังว่าลุงชัยน่ะมีน้ำใจงามมากๆเลย”
“โชคดีนะ”
“............................................”
“...มีอะไรเชน?...กูอยู่หน้าบ้าน!!...วันนี้สงสัยจะไปไม่ได้ว่ะเพราะแม่กูอยู่ทั้งคู่เลย...ไว้คราวหน้าเถอะ”
“ไผ่สีสุก...เอ--...นี่มันชื่อหมู่บ้านที่พี่แคทกับพี่ฝนมาพักอาศัยตอนเรียนอยู่นี่ไม่ใช่เรอะ?”
“จ้ะ!!...ผมซื้อข้าวกลางวันมาเผื่อ...กุนกับสาไม่ต้องออกมารับหรอกครับ...ผมอยู่ตรงปากทางเข้าบ้านแล้ว”
“กุน...หรือจะหมายถึงศกุนตลาและสาที่ว่าก็คือสาวิตรี?”
“...........................................”
“งั้นพี่ชายคนนี้ก็ต้องเป็น...พี่บอล...”
“...........................................”
“...........................................”
“...........................................”
“ใช่แน่!!!!...แม้เค้าหน้าจะเปลี่ยนไปแต่เราก็ยังจำลักษณะของดวงตาคู่นั้นได้...เขาคือเอกคเชนทร์ วิษณุมนตรีพี่ชายของเรา!!!!!!...ไม่ได้ๆ...จะต้องรีบบอกให้พี่อ๋อมรู้...อ๊ะ!!!...เดี๋ยวก่อน...”
“...........................................”
“...........................................”
“น้อง...มาหาใครน่ะ?”
“อ่า--...คือ...”
“พี่อยู่ที่นี่มาก็นานแต่ไม่เคยเห็นหน้าน้องเลย...อ่ะ!!...ถ้าหลงทางอยู่ก็บอกพี่ได้ไม่ต้องเกรงใจ”
“ไม่...ไม่ใช่...คะ...คือ...คือ...หนูมาหา...”
“ใครล่ะ?...น้องลองบอกมาสิเผื่อพี่รู้จักจะได้พาไป”
“...พี่แคทกับพี่ฝน”
“รู้จักด้วยหรือ?”
“คือ...หนูเป็นคนบ้านเดียวกันและรู้จักพี่เค้านานมากแล้วค่ะ...พอดีผ่านมาทำธุระแถวนี้เลยลองแวะดู”
“อ๋อ!!...ยังไม่กลับมาเลย...ไม่พรุ่งนี้ก็คงมะรืน”
“หนูเลื่อมใสพวกเธอมากและผู้คนที่โยนกอุดรต่างก็ให้ความศรัทธาอย่างสูง”
“ขอโทษทีนะ...พี่ไม่ได้กลับไปที่นั่นนานแล้ว...ไม่รู้อะไรหรอก”
“...........................................”
“น้องชื่ออะไรหรือ?...เผื่อพวกเธอกลับมาที่นี่พี่จะได้บอก”
“ไม่!...ไม่ต้อง!!...พี่บอลอย่าพูดเด็ดขาดเลยว่าหนูมาที่นี่...หนูชื่อป้อมค่ะ?”
“นี่รู้ชื่อพี่ด้วยรึเนี่ย?...มิน่าถึงได้เดินตามพี่มาตั้งนานว่าแต่ทำไมป้อมถึงไม่ให้บอกพี่แคทกับฝนล่ะ?”
“นั่นเพราะ...หนูมาโดยไม่ได้บอกกล่าวและก็แค่อยากมาเห็นบ้านที่พี่เค้าอยู่เท่านั้นค่ะ...ดังนั้นพี่บอลอย่าพูดเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้นะคะ”
“...ได้”
“เอ่อ--...ขอถามสักนิด...ตอนอยู่ที่นี่พี่แคทกับพี่ฝนเป็นยังไงบ้างคะ?”
“ป๊อบปูล่าร์สุดๆ...มีแต่คนนิยมชมชอบพวกเธอ...ถ้าไม่นับเรื่องต่อยเตะตีรันฟันแทงล่ะก็นะ...สำหรับการเรียน...พี่แคทเรียนเก่งมากส่วนฝนไม่ค่อยเท่าไหร่...เอาแต่เล่นทั้งที่หัวก็ดี”
“โฮ่--...แล้วในฐานะที่อยู่บ้านเดียวกัน...พวกเธอดูแลพี่บอลดีหรือเปล่า?”
“ดูแลเรอะ?...ก็ไม่เท่าไหร่...พี่แคทมักจะเย็นชากับพี่เสมอส่วนฝนก็มักสรรหาแต่เรื่องบ้าๆบอๆมาให้ทะเลาะกันอยู่เรื่อย”
“สรุปก็คือดูแลไม่ดี...พี่สาวทั้ง 2 ทำหน้าที่บกพร่อง...ไม่สมกับความคาดหวัง”
“ก็?...ไม่เชิงนะเพราะตัวพี่เองก็ไม่ค่อยมีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจถึงขนาดที่ 2 คนนั้นจะต้องช่วยอีกอย่างคุณแม่ของแฟนกับน้อง...เอ้อ!!...ลูกสาวของคนรู้จักของแม่ที่เสียไปก็คอยดูแลเอาใจใส่พี่อยู่”
“อือ--...ต้องขอโทษจริงๆนะคะที่ป้อมเอาแต่ซักไซ้ถามเรื่องส่วนตัว”
“ไม่เป็นไรๆ”
“งั้นหนูกลับล่ะค่ะ...ขอร้องอย่าบอกพี่แคทกับพี่ฝนนะคะว่ามีคนชื่อป้อมมาที่นี่และได้พบพี่บอลด้วย”
“ได้ไม่มีปัญหา...แล้วตกลงน้องเป็นอะไรกับ...”
“ก็อย่างที่พูดคือบ้านเราอยู่ใกล้กันและไปมาหาสู่กันเนืองๆ...ความสัมพันธ์ก็อยู่ในขั้นที่เรียกได้ว่าใกล้ชิด...พี่กรุณาเชื่อหนูเถอะนะคะ...ที่พูดไปทั้งหมดคือความจริงทุกอย่าง”
“เป็นอย่างนี้เอง...พี่เชื่อป้อมจ้ะ”
“แหม~~...ช่างดีเหลือเกิน...หลังจากผ่านพ้นเหตุการณ์ที่ไม่น่าจดจำ...วันนี้ถือว่าป้อมโชคดีที่สุดในชีวิตเมื่อได้พบกับพี่บอล...ป้อมตื่นเต้นดีใจจนพูดแทบอะไรไม่ออกเลย”
“เมื่อกี้พูดอะไรเหรอ?”
“ปละ...เปล่าค่ะ!!!...แล้วสักวันหนึ่งเราคงได้พบกันอีกนะคะ”
.............................................................................................................

“ทีแรกนึกว่าถ้าเห็นหน้าเราแล้วพี่บอลจะแสดงอาการอะไรสักอย่างออกมาบ้างแต่น่าแปลกมาก!!!!...เรียบเฉยราวกับว่าไม่เคยพบเรามาก่อนงั้นแหละ?...เวลา 10 ปีแม้จะนานแต่ก็ไม่น่า...”
“...........................................”
“...........................................”
“ฮึๆๆๆ...ก็ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะเหตุใดพี่บอลถึงเราไม่ได้?...แต่...แต่หล่อมากอ่ะ~~~...ว้ายๆๆๆๆๆๆๆ...หัวใจเราเต้นตึกตักไม่เป็นส่ำแล้วเนี่ย~~...ขนแขนก็สะแตนท์อัพด้วยความตื่นเต้นดีใจไปหมดเลย~~...คิกๆ...คนอื่นต้องอิจฉากันเป็นแถวที่เรามีพี่ชายสุดหล่อ...บุคลิกมาดเท่ห์...จิตใจดี...รอยยิ้มก็อบอุ่นมีเสน่ห์...ไม่น่าแปลกใจสักนิดที่จะมีแต่ผู้หญิงมาชอบมาหลงแถมยังมีแฟนตั้ง 2 คนแล้วที่ยังไม่รู้อีกล่ะ?...ต้องมีแน่...ต้องมีแน่ๆ...กึด!!...คิดแล้ว...คิดแล้วน่าโมโหเพราะถ้าเมื่อไหร่พี่บอลได้รู้ความจริงว่าเราเป็นน้องสาวคนเล็กของพี่ๆก็จะต้องรักใคร่เอ็นดูและเอาใจใส่เรายิ่งกว่าใครๆ...หึ!!...ศกุนตลาสาวิตรี...พวกหล่อนน่ะไม่มีปัญญาทำอะไรได้หรอกน่า!!!...อ้อ!!...ต้องไม่ลืมที่จะ...ไงคะพี่~~...งานวันเกิดเป็นยังไงบ้าง?...คือป้อมมีเรื่องสำคัญจะมาบอกแน่ะ...หา!!...อะไรนะ?...ขะ...ข้อ...ข้อมือพี่หัก!!!...ใคร?...ใครบังอาจ!!!!
“...........................................”
“เรื่องเกิดขึ้นตั้งเมื่อวานแล้วทำไมถึงไม่รีบบอกฉัน?...ไม่!!...ไม่อยากจะรู้อย่างอื่น...ฉันถามว่าไอ้หน้าไหนที่ทำร้ายพี่?...ฉันจะไปเล่นงานมัน...จะเอาให้มันต้องเจ็บปวดยิ่งกว่าที่พี่ได้รับเป็นร้อยเท่าพันทวี!!!...ว่าไงนะ?...พี่แคทกับพี่ฝน...”
“............................................”
“ต่ำทราม!!...เสียทีเป็นบุคคลชั้นสูงในตระกูลและเป็นที่นับหน้าถือตาของคนทั่วไปกลับทำตัวเยี่ยงนี้เรอะ?...ฉันไม่ปล่อยให้มันจบง่ายๆแน่!!!
“............................................”
“พี่อ๋อมรู้ตัวมั้ยว่ากำลังพูดอะไรออกมา?...นี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวอีกต่อไปแล้วนะ!!...มันน่าถอนคำพูดเมื่อกี้ซะจริงๆแม้ฉันจะเคารพนับถือพี่แคทกับพี่ฝนมากสักแค่ไหนแต่ครั้งนี้มันเกินไปแล้ว!!!...พวกเธอทำอะไรไม่เคยเห็นคนอื่นอยู่ในสายตานึกว่าตัวเองยิ่งใหญ่นักรึไงกัน?...ฮ้า!!!...ยังมีพี่ม่อนอีก?...หน็อย~~...ฉันก็คิดอยู่ว่าเธอจะต้องมามีเอี่ยวด้วยอีกตามเคยส่วนพี่เอ้น่ะสมควรแล้วเพราะอยากเข้าข้างฝ่ายโน้นนัก...ก็ทั้งหมดแหละ...พี่แคทชอบเอาความคิดอคติส่วนตัวเที่ยวไปตัดสินคนอื่นกับพี่ฝนที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยทุกเรื่อง...พี่เซคกับพี่ม่อนแม้ภายนอกวางตัวดูดีแต่เนื้อแท้กลับปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ...สรุปคือพี่ทั้ง 4 คนนั่นต่างสวยเพียงรูปแต่จูบไม่หอม!!!!
“............................................”
“ฉันอุตส่าห์ดีใจที่พบพี่ชายแต่ก็เสือกเกิดเรื่องบ้าๆมาทำให้อารมณ์ขุ่นมัวอีกจนได้...รายละเอียดอื่นไว้คุยกันทีหลัง...ฉันยังมีธุระต้องทำที่พิษณุโลกแต่จะรีบกลับไปโยนกทักษิณให้เร็วที่สุดและรอข้อมือพี่อ๋อมหายดีเมื่อไหร่...เรา 2 คนจะช่วยกันอาละวาดชนิดที่ไม่ต้องให้คนอื่นได้ใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบสุข!!
“............................................”
“เพื่อมอบความแค้นคืนกลับไปให้เจ้าพวกที่ทำเราเจ็บทั้งหมด!!...ใช่~~...โดยเฉพาะแก!!!...นังป้าแก่นรก!!!!
..............................................................................................................

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น